"Δε μας χέζεις ρε φίλε με τη νέα πολιτική, την «ποαναπτυξιακή» και «επανατοπικοποιημένη» κοινωνία σου; Εδώ δεν παίζουμε, καιγόμαστε πως να βγει ο σύριζα!"
Το παραπάνω σχόλιο θα μπορούσε να είναι κάποιων ψηφοφόρων, που επιμένουν σε «νέους σωτήρες» και σε πολιτικές ανάθεσης σε κομματικά επιτελεία της «κυβερνώσας» αριστεράς. Σε αυτή όμως την ιστοσελίδα επιμένουμε: ναι μεν με την έλευση μιας κυβέρνησης της αριστεράς, μπορεί να σταματήσει η καταστροφική για τους «από κάτω» και το οικοσύστημα πολιτική των μνημονίων, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για τη δημιουργία συνθηκών μιας αξιοβίωτης ζωής, ιδίως για τα παιδιά μας. Είναι φανερό πια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι για να επιτευχθεί ένα βιώσιμο- στα πλαίσια αυτού του μοναδικού πλανήτη που έχει στη διάθεσή της η ανθρωπότητα-επίπεδο ευζωίας των ανθρώπινων κοινοτήτων, θα χρειασθεί να αλλάξουν πορεία και κατεύθυνση. Και στο επίπεδο της ιδεολογίας, και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής, και στο επίπεδο των κοινωνικών και οικονομικών τους σχέσεων και κυρίως στο επίπεδο της πολιτικής πρακτικής και των πολιτικών δομών διακυβέρνησης. Είναι υποχρεωμένη η ανθρωπότητα σαν σύνολο, αλλά και σαν επί μέρους κοινότητες και κοινωνίες, άρα και σαν ελληνική κοινωνία, από την περατότητα του πλανητικού και του τοπικού οικοσυστήματος, να αλλάξει στάση και πολιτικές και να διαχειρισθεί με έναν άλλο νέο τρόπο την οικονομία της, χωρίς να παραιτηθεί ταυτόχρονα από τον στόχο της ευζωίας[1]. Η πυξίδα που καθοδηγούσε τις πολιτικές των κυβερνήσεων των αναπτυγμένων χωρών μέχρι τώρα-μεταξύ των οποίων θεωρείται και είναι και η Ελλάδα-αλλά όχι μόνο, ήταν η οικονομική ανάπτυξη με κριτήριο μέτρησής της το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και το μέσο ατομικό εισόδημα. Αυτό καθόρισε τη λογική όχι μόνο του πολιτικού προσωπικού, αλλά ολόκληρων των κοινωνιών και των πολιτών-καταναλωτών. Όλοι παρακολουθούσαν με αγωνία τις προγνώσεις για την ανάπτυξη σε κάθε χώρα εσωτερικά, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα προγράμματα όλων των κομμάτων, ακόμα και αυτών που δεν πήραν ποτέ την εξουσία, ήταν και είναι ακόμα γεμάτα με προτάσεις για πολιτικές μεγαλύτερης κάθε φορά ανάπτυξης. Όσο η ποιότητα της ζωής σε μια χώρα συνδεόταν στενά με το ΑΕΠ, ήταν ακόμα σωστό να θεωρείται αυτό σαν μέτρο σύγκρισης. Όσο όμως στη συνέχεια αυτό δεν ισχύει για την πραγματικότητα κάποιων χωρών ή περιοχών, όπου παρατηρήθηκε το «Easterlin-Paradox»[2], είναι αναγκαίο να βρεθεί μια νέα πυξίδα για την πολιτική πρακτική σε αυτές τις χώρες ή περιοχές. Είναι αναγκαίο να διαμορφωθεί μια νέα πολιτική. Αυτό ισχύει φυσικά και για τη χώρα μας. Αυτή η πολιτική θα ξεκινά από την αποαποικιοποίηση της ατομικής και κοινωνικής συνείδησης από το φαντασιακό και την ιδεολογία της «ανάπτυξης» σαν μεγέθυνση της παραγωγής και κατανάλωσης, από την αντίσταση στην χωρίς όρια εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης, από την προστασία έναντι της ετερονομίας στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις-μέσω της αυτοδιαχείρισης των πόρων, της παραγωγικής διαδικασίας και της εξουσίας- από την προστασία των «κοινών» και του περιβάλλοντος μέσω της επιδίωξης του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος. Αυτή η στροφή στην πολιτική μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είναι ο «ναυαγός» του σημερινού μοντέλου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά γιατί βρίσκεται προ των πυλών της πολιτικής εξουσίας μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η νέα ριζοσπαστική πολιτική θα χρειασθεί να αγνοήσει όλα τα μέχρι τώρα ανυπόστατα για την ευζωία μας κριτήρια, όπως το ΑΕΠ, το εισόδημα, τα χρέη κ.λπ. και να νοηματοδοτήσει με νέες έννοιες και αξίες την καθημερινότητα του "μέσου" πολίτη. Να δημιουργήσει μια νέα ατομική και κοινωνική συνείδηση, η οποία θα κατανοήσει ότι επιτέλους δε μπορεί η ανθρωπότητα να καταναλώνει και να εξαφανίζει σταδιακά τους πόρους ενός πεπερασμένου πλανητικού οικοσυστήματος. Ούτε να αυτοκτονεί "με το πιρούνι και το κουστούμι της". Αλλά να επιδιώξει μια αξιοβίωτη ζωή που θα συνοψίζεται στα εξής απλά συνθήματα: · Αντί του σημερινού όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά: πιο αργά και σε βάθος · Αντί του όλο και περισσότερα: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά · Αντί του όλο και πιο ανταγωνιστικά: συνεργατικά και αλληλέγγυα · Αντί του όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά · Αντί μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης: πιο γερά και επανάχρηση · Αντί για το απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής: πιο όμορφα και προσωπικά · Αντί μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί! Και αυτά τα συνθήματα δεν αφορούν μόνο στα εισοδήματα και το ΑΕΠ, αλλά και στον χρόνο, τον χώρο, την ιδιοκτησία, την αγορά και την κοινωνική συνείδηση. Κατευθυντήρια γραμμή μπορεί να είναι τα κωδικοποιημένα 5 Ε: 1. στον χρόνο Επιβράδυνση(με την έννοια της μείωσης των ρυθμών και της ταχύτητας, αλλά και της αξιοπιστίας) 2. στον χώρο Εγγύτητα( με την έννοια των μικρών αποστάσεων, της Επανατοπικοποίησης-Εντοπιότητας , αλλά και της σαφήνειας), 3. στην ιδιοκτησία Επάρκεια- Εκκαθάριση(με την έννοια της ατομικής επάρκειας, κρατάμε τα απαραίτητα ως ατομική ιδιοκτησία, τα υπόλοιπα συλλογική- κοινοτική ιδιοκτησία-κοινό ταμείο), 4. στην αγορά Έξοδος (με την έννοια της απεξάρτησης-αποεμπορευματοποίησης των κοινωνικών διανθρώπινων σχέσεων). 5. στη συνείδηση Επανανοηματοδότηση(Επάνοδος από το «εγώ» στο «εμείς», από τον ανταγωνισμό στη συνεργασία-αλληλοσυμπλήρωση, από το «θρυματισμένο» άτομο στο πολύπλευρο πρόσωπο) Τα 5 Ε είναι χρήσιμα για την αλλαγή στην ατομική στάση και τον τρόπο ζωής μας, αλλά και σαν πυξίδα στη γενικότερη πολιτική κατεύθυνση και την οικονομία. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε πίσω από τις τυχόν ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας, γιατί αυτό μπορεί να μας οδηγεί κάθε άλλο παρά σε μια «καλή ζωή», που ούτως ή άλλως είναι πεπερασμένη και αν δεν τη ζήσουμε καλά, αλλά «αρρωστημένα», δεν έχει νόημα. Αυτό που χρειάζεται είναι να εξασφαλίσουμε καταρχήν την ικανοποίηση των βιοτικών μας αναγκών με όσο το δυνατόν λιγότερη ποσοτική κατανάλωση υλικών και χρόνου. Η ποιοτική ικανοποίησή τους, σε συνδυασμό με την εξασφάλιση περισσότερου χρόνου για την ικανοποίηση των μη υλικών και πνευματικών αναγκών μας, θα μας κάνει να είμαστε πιο ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, από ότι είμαστε σήμερα. Αν γίνει αυτό κατανοητό από τον «μέσο άνθρωπο», τότε δε θα τρέχει για την απόκτηση άχρηστων πραγμάτων και για μια κακώς εννοούμενη «ευημερία» των αριθμών και του ΑΕΠ. Όλες οι παραπάνω επιδιώξεις μπορούν να διεκδικηθούν κυρίως από την κεντρική πολιτική εξουσία της επερχόμενης κυβέρνησης της αριστεράς (και της οικολογίας;), που έχουν στο πρόγραμμά τους την προώθηση της κοινωνικής ισότητας, της κοινωνικής οικονομίας, της περιβαλλοντικής προστασίας και της προστασίας των «από κάτω», καθώς και της ουσιαστικής δημοκρατίας(με αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς) . Μπορούν επίσης να διεκδικηθούν όπου είναι δυνατόν και από τις τοπικές εξουσίες σε όλους τους βαθμούς αυτοδιοίκησης, μέσα από τη δημιουργία τοπικών κινήσεων πολιτών με τους παραπάνω στόχους. Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, όπου το αδιέξοδο του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της καθημερινής ζωής είναι ολοφάνερο, δε μπορεί μια επερχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς-οικολογίας να επιδιώκει επιστροφή στην προ κρίσης φαινομενική «ευημερία» των ανθρώπων και των αριθμών. Σήμερα αμφισβητείται η δυνατότητα της παγκόσμιας και της τοπικής σοσιαλδημοκρατίας-η οποία συμμετείχε αν δεν πρωτοστάτησε στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης- να επιστρέψει στο εθνικό κράτος και μέσω αυτού ξανά στον «δημοκρατικό καπιταλισμό». Δε μπορεί να επιδιώξει- μια τέτοια κυβέρνηση- το ίδιο είδος και τους ίδιους ρυθμούς «ανάπτυξης», ούτε τη μεγέθυνση του ΑΕΠ, ώστε να πληρώσει έστω και το «κουρεμένο» ή μη ειδεχθές χρέος. Αυτό θα απαιτήσει τέτοια εκμετάλλευση της εργασίας και των πόρων που έχει η χώρα, που δε θα μπορούμε να μιλάμε πια για ευζωία του πληθυσμού. Σε αυτό το επίπεδο θα πρέπει να επιδιώξει καταρχήν τη σεισάχθεια με αποανάπτυξη(βλέπε την αντίστοιχη ανάρτησή μας στο: http://www.topikopoiisi.com/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/36) και να συγκρουσθεί με τους πιστωτές. Και στη συνέχεια να εφαρμόσει πολιτικές που θα καθορίζονται από την κατεύθυνση που πολύ χονδρικά περιγράψαμε πιο πάνω. Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε την ανάρτησή μας για τις πολιτικές ευζωίας. Ήλθε ο καιρός, που τα κοινωνικά κινήματα για την αποανάπτυξη-τοπικοποίηση, του ελευθεριακού κοινοτισμού, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, θα χρειασθεί να γίνουν και πολιτικά, και συνδεόμενα μεταξύ τους να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες . Σε ένα κίνημα δηλαδή που θα διεκδικήσει από τις πολιτικές εξουσίες σε κάθε χώρα –ξεκινώντας π.χ. από τη δική μας, που βρίσκεται αυτόν τον καιρό στη παγκόσμια επικαιρότητα-την αλλαγή πορείας «εδώ και τώρα». Δεν υπάρχει χρόνος για μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον. Στη διαμόρφωση αυτής της αλλαγής πορείας θέλει να συνεισφέρει και η ιστοσελίδα μας. [1] Χρησιμοποιούμε τον όρο για να τον διακρίνουμε από τον όρο «ευημερία», γιατί άλλο να περνάς τη μέρα σου καλά(ευ ημέρα), και άλλο να έχεις μια ποιότητα συνολικά σε όλη τη ζωή σου(ευ ζωή). Θα χρειασθεί να απορρίψουμε τη σημερινή «ευημερία» που στηρίζεται στη λογική της αφθονίας και των απεριόριστων ανθρώπινων και φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων. [2] Από τη δεκαετία του 1970 παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το παράδοξο («Easterlin-Paradox»,1974), σύμφωνα με το οποίο: Η ικανοποίηση και η ποιότητα ζωής των ανθρώπων, από ένα σημείο και μετά, δεν εξαρτάται από την αύξηση του εισοδήματος και της κατανάλωσης, αλλά πολύ περισσότερο από άλλους παράγοντες. Τάσος Τσακίρογλου
Αθελά του ο Αντώνης Σαμαράς προσδιόρισε σωστά ως διακύβευμα της αναμέτρησης της Κυριακής το ποιον από τους δύο κόσμους -τον δικό του ή της Αριστεράς- θέλουμε και σε τι κόσμο επιθυμούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Βέβαια, επειδή ο απερχόμενος πρωθυπουργός στερείται παντελώς ιστορικής αντίληψης και προοπτικής, έθεσε το δίλημμά του με όρους παρελθόντος και όχι μέλλοντος... περισσότερα Το παρακάτω εκτενές κείμενο το πήρα με το ηλεκτρ. ταχυδρομείο, από ένα φίλο: Η καταγραφή που ακολουθεί έχει τον χαρακτήρα κριτικής ανάλυσης και βασίζεται στην πολιτική αρχή της Πολιτείας-Δημοκρατίας, η οποία αποτελεί πρωτεύουσα και κυρίαρχη έκφραση «εν τοις πρακτοίς» της λειτουργίας της Εκκλησίας του Δήμου ως απόλυτης διαδικασίας λήψης αποφάσεων. ... Περισσότερα στο παρακάτω αρχείο:
Ο σαμαράς και η νδ θα πάθουν την κυριακή πανωλεθρία που δεν θα μπορούν να την πιστέψουν και θα ακολουθήσουν κατόπιν την πορεία διάλυσης του πασόκ. Είναι νομοτελειακό το ζήτημα. Η εποχή τους πέρασε οριστικά και αμετάκλητα ως πολιτικών που έθρεψαν την κομματική πελατεία και την αναξιοπρέπεια, ως ιδεολογιών που προξενούν αηδία και ως προσώπων που προκαλούν θλίψη. Το θέμα λοιπόν είναι το μετά. Διότι μπορεί η προηγούμενη εποχή να τελείωσε αλλά η επόμενη δεν έχει μπει ακόμη. Έχει αρχίσει να ανατέλλει σιγά σιγά στον δυτικό κόσμο με την εμφανή μεταστροφή των ανθρώπων προς την ποιότητα, με το ενδιαφέρον τους για το οικοσύστημα, την αλλαγή θεώρησης όσον αφορά στη ζωή, στην διατροφή, στην καλλιέργεια της γης, στην συμπεριφορά τους απέναντι στα άλλα πλάσματα, στην προσωπική τους υγεία και μόρφωση, στον πολιτισμό αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμη.
Η ελληνική κοινωνία, ως δυτική καταναλωτική κι αυτή και μάλιστα πρωτοπόρα στις εξελίξεις των ιστορικών αλλαγών, όχι λόγω κάποιας εθνικής πρωτιάς και ανωτερότητας αλλά λόγω της οικονομικής της αδυναμίας που την έχει κατατάξει στην βάση της παγκόσμιας καταναλωτικής πυραμίδας η οποία καθιζάνει ελεγχόμενα για να αντιμετωπίσει, μάταια, την λεγόμενη κρίση, βρίσκεται σε στάδιο μεταβατικό και η συλλογική της επιθυμία, λόγω αδράνειας, άγνοιας και ανασφάλειας είναι σε πρώτη φάση η αλλαγή προσώπων καθώς και κάποιων πολιτικών παραμέτρων και προτεραιοτήτων, διορθωτικές κινήσεις δηλαδή αλλά όχι ουσιαστική αλλαγή πορείας. Αναμφισβήτητα μεταξύ των δύο διαχειριστών του συστήματος καταποντίζουμε τους κλέφτες, τους φασίστες, τους εξαθλιωτές, τους εκποιητές της δημόσιας περιουσίας μας και των πόρων της χώρας και ψηφίζουμε αυτούς που υπόσχονται διαφάνεια, αξιοπρέπεια, μη διαφθορά και σεβασμό, μέσα όμως στο σύστημα. Αλλά είναι αλήθεια αυτό το δίλημμα ή μήπως κάποιο άλλο πολύ διαφορετικό; Κατανοώ ότι για την πλειονότητα των ανθρώπων αυτό και μόνο είναι το δίλημμα σε τούτη την κρίσιμη στιγμή αλλά προσωπικά νομίζω ότι η ανθρωπότητα διέρχεται ένα σημείο καμπής και οι πολιτικές που έχει για να πορευτεί στο μέλλον είναι η επιθετική προς το οικοσύστημα, η οποία ακολουθείται ήδη από χρόνια, είτε με καπιταλισμό είτε με σοσιαλισμό, βασισμένη σε ανυπόστατες παραμέτρους όπως π.χ ΑΕΠ, χρέος κλπ και σε τελείως λάθος ορισμούς όπως αυτούς των εννοιών πλούτος, φτώχεια, ανάπτυξη, λιτότητα κ.α. και όλο αυτό το οικοδόμημα στηρίζεται στην κατανάλωση και την απομύζηση του οικοσυστήματος μέχρι τελικής πτώσης. Στον καπιταλισμό η κατανάλωση γίνεται στο όνομα του κεφαλαίου και στον σοσιαλισμό στο όνομα του λαού. Οι διαφορές είναι τεράστιες αλλά η ουσία ίδια. Η άλλη πολιτική είναι η ριζοσπαστική. Αυτή που θα αγνοήσει όλα τα φαιδρά και ανυπόστατα στοιχεία της υφιστάμενης, θα αδιαφορήσει εντελώς δηλαδή για τα ανυπόστατα ΑΕΠ, χρέη και λοιπά, θα φύγει προς τα εμπρός και θα επαναορίσει τις έννοιες και τις αξίες, θα κατανοήσει επιτέλους ότι δεν μπορεί η ανθρωπότητα να εξαφανίζει μέρα με τη μέρα τον πλανήτη που την ζει, ούτε να αυτοκτονεί με το πιρούνι και με το κοστούμι της και έτσι θα πολιτευτεί με γνώμονα την πάταξη της χυδαιότητας και της ανοησίας προς ανάσχεση της αδιέξοδης και (αυτο)καταστροφικής πορείας της για να εισέλθει στην μετακαταναλωτική εποχή της ουσιαστικής ευημερίας. Βέβαια μέχρι να φτάσουμε σε όλα αυτά θα πρέπει, πάλι νομοτελειακά, να καταποντιστούν όχι μόνο οι απερχόμενοι αλλά και κάμποσοι ακόμη μεταγενέστεροι, που θα ανέλθουν στην εξουσία εκφράζοντας την κατάσταση συνειδητότητας της κοινωνίας, με σκοπό να αποδεχτούν τους όρους του συστήματος και να παίξουν κι αυτοί με τον καταναλωτισμό, ο οποίος στα τελευταία του γίνεται ολοένα και πιο αδηφάγος. http://yiannismakridakis.gr/?p=5725 "Κοινωνικός και οικολογικός μετασχηματισμός - ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ"
… Οι κρίσεις της οικονομίας και των οικοσυστημάτων είναι δομικές και αλληλένδετες, και παροξύνονται στην περίοδο κυριαρχίας του νεοφιλευθερισμού. Ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης, που αξιοποιείται ως «ευκαιρία», παίρνουν ακραία χαρακτηριστικά μέσω της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών καταστροφής. Ζωτικά κοινωνικά αγαθά όπως η γη, το νερό, η ενέργεια επιχειρείται να ιδιωτικοποιηθούν πλήρως. Προωθείται η μαζική εκποίηση ορυκτών πόρων, δασικών εκτάσεων και αιγιαλών, αλλά και της διαχείρισης των απορριμμάτων. Το θεσμικό πλαίσιο της περιβαλλοντικής προστασίας, όπως επίσης και οι αντίστοιχες υπηρεσίες και ελεγκτικοί μηχανισμοί αποσαρθρώνονται. Ο ολοκληρωμένος χωρικός σχεδιασμός, δηλαδή ο προσδιορισμός των όρων ανάπτυξης στο έδαφος και στην κοινωνία, εκχωρείται απροσχημάτιστα πια σε ιδιωτικά συμφέροντα ή τομεακά λόμπι, δημιουργώντας νησίδες καθεστώτος εξαίρεσης από τους κανόνες. Συνολικά, η υπαγωγή του χωρικού σχεδιασμού και των αδειοδότησεων σε όρους α λα καρτ και διαδικασίες «fast track», εγκαθιδρύει την επιθετική προώθηση μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων με χαρακτηριστικά υφαρπαγής γης. Η αντιστροφή της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας, προϋποθέτει, ως πρώτη προτεραιότητα, την ανάκτηση, προστασία και δημοκρατικό έλεγχο του συνόλου των δημόσιων και κοινών αγαθών. Ένα νέο μεταβατικό υπόδειγμα Για να συγκροτηθεί ένα νέο μεταβατικό υπόδειγμα με άξονες: α) την εμβάθυνση της δημοκρατίας στην ίδια την παραγωγή με έλεγχο της κοινωνίας και των εργαζομένων, β) τη στήριξη των τοπικών παραγωγικών δυνάμεων και δραστηριοτήτων γ) την ισορροπία και η συνέργεια μεταξύ των τομέων της παραγωγής, δ) το δημοκρατικό χωρικό σχεδιασμό σε όλα τα επίπεδα, ε) τη διαφύλαξη των τοπικών φυσικών διαθεσίμων στ) την ευρύτατη πρωτογενή διανομή της παραγόμενης αξίας στο σύνολο του πληθυσμού, ζ) την αποκέντρωση ανθρώπων και δραστηριοτήτων, η) την αλληλεγγύη και το συνεργατισμό θ) το σεβασμό στη φέρουσα ικανότητα των οικοσυστήματων και στις τοπικές παραδόσεις για τη χρήση της γης, ι) την εξοικονόμηση πρώτων υλών και ενέργειας, ια) την αποκατάσταση της οικολογικής ισορροπίας. Ενός υποδείγματος, στον αντίποδα της «πράσινης ανάπτυξης» της αγοράς, που δεν μπορεί παρά να έχει στην προμετωπίδα του την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής και την περιβαλλοντική και χωροκοινωνική δικαιοσύνη. Ενός υποδείγματος που ελέγχει τα κλαδικά και επενδυτικά σχέδια στο χώρο, διαιτητεύει τις συγκρούσεις στην εκμετάλλευση γης και πόρων, με δημοκρατικό τρόπο, με οικολογικές ορίζουσες και προς όφελος της κοινωνίας. Ενός υποδείγματος που απαιτεί το ριζικό μετασχηματισμό του ενεργειακού μοντέλου, με την ενέργεια δημόσιο-κοινωνικό αγαθό, στην κατεύθυνση απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα και μετάβασης σε μια οικονομία «μηδενικών εκπομπών άνθρακα». Μιας κατεύθυνσης σε πλήρη αντίθεση με το εξορυκτικό μοντέλο ανάπτυξης που τυπικά προωθείται σε χώρες ευάλωτες υπό δημοσιονομική επιτήρηση, οδηγώντας στην όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην αύξηση της συγκέντρωσης και του ελέγχου τόσο της οικονομίας, όσο και της εξουσίας, σε λίγα χέρια. Άμεσες ενέργειες Σε αυτή την κατεύθυνση, ως πρώτες άμεσες και εμβληματικές ενέργειες μιας αριστερής κυβέρνησης θεωρούμε: * Τη νομοθετική ακύρωση των μνημονιακών -και όχι μόνο- νόμων και αποφάσεων που αφορούν: ιδιωτικοποίηση νερού και ενέργειας, «fast track» αδειοδοτήσεις, εξορύξεις χρυσού και νέων κοιτασμάτων, τα ΣΔΙΤ διαχείρισης απορριμμάτων, την εκποίηση δημόσιων εκτάσεων, τη συρρίκνωση της προστασίας δασών, υγροτόπων, προστατευόμενων περιοχών και ακτών. * Την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ ώστε να προστατευτεί η δημόσια περιουσία. * Την αποκατάσταση του πλαισίου δημόσιου και δημοκρατικού χωρικού σχεδιασμού -με πρώτη την κατάργηση και αντικατάσταση του νόμου 4269/14- που τον υποτάσσει ολοκληρωτικά στα ιδιωτικά σχέδια και επιδιώξεις. * Την ανασυγκρότηση και ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών περιβάλλοντος και χωροταξικού σχεδιασμού, της δασικής υπηρεσίας, του ΚΑΠΕ και του ΕΚΒΑΑ/ΙΓΜΕ. * Την έναρξη διαδικασιών εκπόνησης αξιόπιστου και δημοκρατικού μακροχρόνιου στρατηγικού ενεργειακού σχεδιασμού καθώς επίσης και ανασυγκρότησης -επικαιροποίησης του εθνικού χωροταξικού σχεδιασμού, με την κινητοποίηση ευρύτατων κοινωνικών δυνάμεων. Στόχος, η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, η ανάκτηση του κοινωνικού ελέγχου, η προώθηση των συλλογικών αναγκών στην ενέργεια και στο χώρο. Η διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος δεν αποτελεί «κόστος», αλλά όρο ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Ο κοινωνικός και οικολογικός μετασχηματισμός της παραγωγής είναι η προϋπόθεση για την ανάσχεση της κρίσης. Η δημοκρατία και η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων είναι ο δρόμος για μια πιο δίκαιη, βιώσιμη και δημιουργική οργάνωση της κοινωνίας. Συντονιστικό Τμήματος Οικολογίας, Περιβάλλοντος και Χωρικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ: Μαρία Καλαντζοπούλου, Χάρης Κωνσταντάτος, Μαρία Μάρκου, Μπάμπης Μπιλίνης, Δέσποινα Σπανούδη, Γιώργος Χονδρός, Πέτρος Ψαρρέας Σχόλιο: αρκεί να μη μείνουν στα λόγια οι του ΣΥΡΙΖΑ και απαιτήσουν -μαζί με τα κινήματα- από την επερχόμενη-καθώς φαίνεται-κυβέρνηση της αριστεράς-οικολόγων. Καθώς η ημέρα των εκλογών πλησιάζει, οι πολιτικές συζητήσεις σημαδεύονται με όλο και εμφατικότερο τρόπο από σχόλια για τον λαϊκισμό. Οι εξαγγελίες των πολιτικών δυνάμεων του λεγόμενου «κέντρου» μιλούν συνεχώς για ανάγκη συσπείρωσης όλων των «σοβαρών» μπλοκ απέναντι στην άνοδο των λαϊκιστικών σχημάτων (όπως για παράδειγμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) ...
περισσότερα Γιώργος Ν. Οικονόμου
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Ακόμη μία φορά η κοινωνία σέρνεται σε εκλογές, χωρίς ουσιαστική ενημέρωση, πληροφόρηση και συμμετοχή σε αυτά που συμβαίνουν. Άλλη μία φορά καλείται να επικυρώσει το ολιγαρχικό κομματοκρατικό σύστημα που οδήγησε στην χρεοκοπία και είναι ανίκανο να σταματήσει την ολέθρια πορεία. Πάλι η κοινωνία είναι έτοιμη να αναθέσει τις τύχες και το μέλλον της σε αμφιλεγόμενους πολιτικούς, προβληματικά κόμματα, σε γραφειοκρατικές διακυβερνήσεις και θνησιγενή προγράμματα. Πράγματι, η κομματική αντιπαράθεση εδώ και πέντε έτη εγκλώβισε τη συζήτηση στο δίπολο «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», «τρόικα – αντιτρόικα». Οι μεν ισχυρίζονται ότι θα σώσουν τη χώρα με το μνημόνιο και το ευρώ, ενώ οι δε ότι θα σώσουν την κοινωνία από το μνημόνιο και από το ευρώ. Αυτό όμως που κατάφεραν και οι δύο πλευρές ήταν να σώσουν το αποτυχημένο και παραπέον σύστημα, βοηθώντας το να διατηρηθεί άθικτο χωρίς αναδόμηση, αναδιάρθρωση και ουσιαστικές θεσμικές αλλαγές. Αυτά τα αντιθετικά δίπολα-διλήμματα, συγκαλύπτουν το ουσιαστικό και θεμελιώδες πρόβλημα της χώρας, που είναι η ανάγκη για βαθειές πολιτειακές και θεσμικές αλλαγές, οι οποίες λείπουν εκκωφαντικά από τις διαθέσεις και τα προγράμματα όλων των κομμάτων. Ταυτοχρόνως λείπουν από την κοινωνία το όραμα, η επιθυμία και η βούληση για ριζικές αλλαγές, οι οποίες θα αφαιρέσουν εξουσία, προνόμια και πλούτο από τους παραδοσιακούς κατόχους και θα επιτρέψουν τη συμμετοχή των ατόμων στη λήψη των αποφάσεων και στη θέσπιση των νόμων. Χωρίς αυτή τη συμμετοχή δεν είναι δυνατόν να βρεθεί διέξοδος στην καταστροφική πορεία, διότι ένας από τους λόγους για την πορεία αυτή ήταν η πολιτική απουσία της κοινωνίας. Επίσης, οι δήθεν ειδικοί αποδείχθηκαν ανίκανοι, διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι, ενώ η εκλογική νίκη δεν προσπορίζει την ουσιαστική εξουσία, η οποία στην πραγματικότητα ασκείται από την ολιγαρχία των τραπεζών, των επιχειρήσεων, των ΜΜΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται και από την σημερινή εικόνα των αντιπροσωπευτικών πολιτευμάτων, τα οποία, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, έχουν μεταλλαχθεί σε μετα-αντιπροσωπευτικά, μετα-κοινοβουλευτικά πολιτεύματα. Ενώ δηλαδή διατηρούν ακόμη το κοινοβούλιο και τις εκλογές εν τούτοις αυτά δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων, διότι οι τελευταίες λαμβάνονται από τις αγορές, από κέντρα που δεν έχουν εκλεγεί από τις κοινωνίες. Σε αυτό συνετέλεσε η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και χρηματιστικοποίησης εκ μέρους των μεγάλων επιχειρήσεων, των τραπεζών και χρηματιστηρίων με τη βοήθεια των κοινοβουλίων όλων των δυτικών χωρών. Έτσι οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι μόνο ερήμην της κοινωνίας αλλά και ερήμην του κοινοβουλίου. Αυτό σημαίνει απουσία τόσο δημοκρατίας όσο και αντιπροσώπευσης. Η κατάσταση αυτή έχει λάβει ακραία μορφή στην περίπτωση της Ελλάδας, στην οποία είναι έκδηλη η ανάθεση των αποφάσεων σε κέντρα εκτός της κοινωνίας και του κοινοβουλίου, στην εξωθεσμική τρόικα. Στο πλαίσιο αυτό οι εκλογές δεν συνιστούν ουσιαστικό όργανο πολιτικής και αντιπροσώπευσης. Δεν λύνουν τα θεμελιώδη προβλήματα. το κύριο που καταφέρνουν είναι να τα συγκαλύπτουν, να τα οξύνουν ή να τα μεταθέτουν. Το μόνο που επιτρέπουν οι εκλογές είναι η διαχείριση της εξουσίας προς όφελος των κομμάτων, των ισχυρών και της ολιγαρχικής ελίτ. Επί πλέον η άποψη πως τα κόμματα μπορούν να επαναφέρουν το κοινοβούλιο στην προτέρα κατάστασή του για να αποφασίζει κυριαρχικώς είναι φαύλος κύκλος, αφού από την προτέρα κατάσταση μεταλλάχθηκε σε μετακοινοβουλευτισμό εν πλήρει γνώσει και συνειδήσει. Από την άλλη, η εκλογική διαδικασία δεν δανείσθηκε τυχαίως όρους από την στρατιωτική και πολεμική ορολογία. Πρόκειται ακριβώς περί εκστρατείας, με όλη τη σημασία της λέξεως, που έχει σκοπό να αλώσει τη συνείδηση και να κάμψει τη θέληση των ανθρώπων, έτσι ώστε αυτοί, βομβαρδισμένοι με προεκλογικές υποσχέσεις, βαρύγδουπα συνθήματα, λεηλατημένοι από την πλύση εγκεφάλου, τους εκβιαστικούς μονόδρομους και τα εκφοβιστικά διλήμματα, να συρθούν εξουθενωμένοι και καθημαγμένοι στις κάλπες, να παραδοθούν και να παραδώσουν την εξουσία στα κόμματα, στους ολίγους. Ο αντίπαλος, δηλαδή, στην προεκλογική εκστρατεία, δεν είναι ο άλλος υποψήφιος ή το άλλο κόμμα - αυτοί, λίγο ή πολύ, είναι οι κερδισμένοι και οι νικητές, επειδή ούτως ή άλλως συμμετέχουν στη διανομή της εξουσίας και επωφελούνται από αυτήν. Ο ουσιαστικός αντίπαλος είναι οι πολλοί, οι οποίοι πρέπει να καμφθούν και να αλλοτριωθούν πολιτικώς, να καταντήσουν ψηφοφόροι, να παραδώσουν τα ψήγματα ελεύθερης σκέψης και πολιτικής δύναμης που κατέχουν στους ολίγους κομματικούς. Έτσι όμως χάνεται τόσο η διέξοδος από τη χρεοκοπία και την παρακμή όσο και το όραμα της δημοκρατίας. Οι μεγάλοι ηττημένοι των εκλογών είναι η κοινωνία και η δημοκρατία. Ούτως εχόντων των πραγμάτων τι μπορεί να κάνει η χειμαζόμενη κοινωνία; Η μόνη δύναμη που έχει η κοινωνία είναι η εφεδρεία της επανάστασης, λέει η Χάννα Άρεντ και συμφωνεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Επανάσταση δεν σημαίνει όπλα, φόνοι, εμφύλιοι και κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, με τη μαρξιστική και λενινιστική έννοια, αλλά μία κινητοποίηση του κοινωνικού πλήθους για ριζοσπαστικές αλλαγές, για θεσμική αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος. Προαπαιτούμενο είναι η κοινωνία να συμπεριφερθεί όχι ως εκλογικό παθητικό ενεργούμενο, αλλά ως ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο, ως αυτόνομη συλλογικότητα με βούληση και όραμα για μία δημοκρατική κοινωνία. [Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 20 Ιανουαρίου 2015] Αποδείχνεται ότι το χρέος δεν συρρικνώνεται, αντίθετα μεγεθύνεται με τις μέχρι τώρα πολιτικές των μνημονίων. Επίσης ότι δεν είναι "βιώσιμο" ακόμα και με τα "δικά τους" κριτήρια. Η λύση που θα πρέπει να επιδιωχθεί είναι "παγκόσμια σεισάχθεια", υπέρ των κοινωνιών και του πλανητικού οικοσυστήματος, ξεκινώντας από την Ελλάδα και τη Νότια Ευρώπη:
Στο 176% του ΑΕΠ έφτασε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το τρίτο τρίμηνο του 2014, έναντι 171% του ΑΕΠ ένα χρόνο πριν, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα. Το δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη διαμορφώθηκε, κατά μέσο όρο, στο 92,1% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2014, έναντι 91,1% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2013. Στην «ΕΕ των 28» το δημόσιο χρέος έφτασε το 86,6% του ΑΕΠ, ενώ ένα χρόνο πριν ήταν στο 85,3% του ΑΕΠ. Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, το δημόσιο χρέος το τρίτο τρίμηνο του 2014 έφτασε το 176% του ΑΕΠ (315,5 δισ. ευρώ), έναντι 177,5% του ΑΕΠ (317,5 δισ. ευρώ) το δεύτερο τρίμηνο του 2014 και 171% του ΑΕΠ (317,7 δισ. ευρώ) το τρίτο τρίμηνο του 2013. Το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην ΕΕ κατέγραψε, το τρίτο τρίμηνο του 2014, η Ελλάδα (176%) και ακολουθούν η Ιταλία (131,8%), η Πορτογαλία (131,4%) και η Ιρλανδία (114,8%). Το χαμηλότερο χρέος κατέγραψε η Εσθονία (10,5%), το Λουξεμβούργο (22,9%) και η Βουλγαρία (23,6%). Σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2013, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε 18 κράτη-μέλη της ΕΕ και μειώθηκε σε δέκα. Οι μεγαλύτερες αυξήσεις σημειώθηκαν στη Σλοβενία (+16,8 ποσοστιαίες μονάδες), στην Κροατία (+7,3) και στη Βουλγαρία (+6,6). Τη μεγαλύτερη μείωση δημόσιου χρέους κατέγραψε η Ιρλανδία (-9,4), η Πολωνία (-8,0) και το Λουξεμβούργο (-5,0). Στα κράτη-μέλη η ευθύνη απαγόρευσης των «μεταλλαγμένων» - Να πάρουν θέση οι υποψήφιοι βουλευτές ΤΩΡΑ!
Μια δυσάρεστη είδηση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η υπερψήφιση του νέου Ευρωπαϊκού Κανονισμού για τους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς, περνά στα «ψιλά» εν μέσω προεκλογικού πυρετού. Είχαμε προειδοποιήσει εγκαίρως για τις αρνητικές προοπτικές από μια τέτοια εξέλιξη, ζητώντας από κάθε αρμόδιο να κινητοποιηθεί για να την αποτρέψει. Αυτό δεν έγινε και πλέον καλούμε τους υποψήφιους βουλευτές Πιερίας να δεσμευθούν ότι θα πράξουν ότι είναι αναγκαίο ώστε η καλλιέργεια ΓΤΟ να παραμείνει απαγορευμένη στην Ελλάδα. Εδώ και δεκαετίες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελούσε το μέτωπο αντίστασης, λόγω της διαρκούς πίεσης των λαών της Ευρώπης, στις μεγάλες πολυεθνικές που παράγουν σπόρους οι οποίες προσπαθούν να περάσουν την ελεύθερη καλλιέργεια των ΓΤΟ. Πλέον, η ευθύνη απαγόρευσης καλλιέργειας μεταφέρεται στα κράτη-μέλη, που ευλόγως είναι πιο αδύναμα το καθένα μόνο του απέναντι σε εταιρείες-κολοσσούς. Εμείς ως ενεργοί πολίτες συνεχίζουμε να επισημαίνουμε τους κινδύνους από την καλλιέργεια και την κατανάλωση ΓΤΟ, απαιτώντας πλέον από την Ελληνική Βουλή να προστατεύσει την υγεία και το περιβάλλον μας. Ο νέος Ευρωπαϊκός Κανονισμός αναφέρει ότι τα κράτη μέλη θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι καλλιέργειες ΓΤΟ δεν θα «μολύνουν» άλλα προϊόντα και να αποφεύγουν την οποιαδήποτε «διασυνοριακή μόλυνση» («μόλυνση» εδαφών/καλλιεργειών γειτονικών χωρών), ενώ μελέτες έδειξαν ότι η γύρη φυτών ΓΤΟ μπορεί να ταξιδέψει μέχρι και 16 μίλια. Μόνο η απαγόρευση των ΓΤΟ μας προστατεύει - Οι αλλαγές θα είναι μη αναστρέψιμες Ζητάμε από όλους τους υποψήφιους βουλευτές να δεσμευθούν ενώπιον του λαού της Πιερίας ότι θα πουν «Όχι στα μεταλλαγμένα!», από οποιαδήποτε θέση τους φέρει το αποτέλεσμα των εκλογών, ιδιαίτερα δε τους τέσσερις που θα αποτελέσουν τους επόμενους εκπροσώπους μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Για την δυνατότητα της Ελεύθερης Επιλογής, για τις επόμενες Γενιές και πάνω από όλα για την Γη μας που μας προσφέρει όλη αυτήν την υπέροχη ποικιλομορφία Μητέρα Γη - Κοινωνική Κουζίνα Αλληλεγγύης - Μούσες Πιερίων - Βενιαμίν |
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΕΜΠΑΣ
Επικοινωνία: gkolempas@gmail.com Αποανάπτυξη-Κοινοτισμός
Ομιλία του Γιώργου Κολέμπα για την "αποανάπτυξη και τον κοινοτισμό" στα μέλη του Τομέα Ενέργειας του ΜΕΡΑ25 Uni4sse – Ημερίδα: Τα παιδία Κ.Αλ.Ο. παίζει
https://open.tube/videos/watch/bf2fd4a2-0a89-46c2-a3fa-c69a5141a0f5?fbclid=IwAR0SDEErwdjE1xvCEalGyG15U7xjowCIOplDI7qL5N9DkJMIZhCHsmyDAro Ένα καταπληκτικό βίντεο για την σημερινή "καταναλωτική ευτυχία"
Pursuit of Happiness, The Rat Race - A Short Film Animation By Steve Cutts | World King:
https://www.youtube.com/watch?v=MZZz1XrNnO8 Το πρόταγμα της αποανάπτυξης και η επανανοηματοδότηση της ζωής ως ζητούμενο
https://www.youtube.com/watch?v=wactd4Y5Wk4&feature=youtu.be Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση - Κοινοτισμός
Θέατρο Ροές - 23 Οκτωβρίου 2018 Συζητούν: -Δημήτρης Αποστολάκης (Χαϊνης) -Γιώργος Κολέμπας -Δημήτρης Κορνάρος -Γιάννης Μπίλλας Δείτε το βίντεο: Διεθνής Συμμαχία για την Τοπικοποίηση-International Alliance for Localization (IAL)
Η Διεθνής Συμμαχία για τον Τοπικοποίηση (IAL) είναι ένα διαπολιτισμικό δίκτυο διανοούμενων, ακτιβιστών και ΜΚΟ αφιερωμένων στην διερεύνηση ριζικά νέων οραμάτων κοινωνικής εξέλιξης. Μέχρι τώρα έχουν συνευρεθεί άτομα και ομάδες από 58 διαφορετικές χώρες. https://www.localfutures.org/programs/global-to-local/international-alliance-localization/ ΠΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΧΑΝΙΩΝ: μια συζήτηση με τον Γιώργο Κολέμπα
Μια συζήτηση στα πλαίσια της εκδήλωσης: “Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία”. Όλη η συζήτηση εδώ O συγγραφέας και βιοκαλλιεργητής Γιώργος Κολέμπας στον 958fm του ΡΣΜ ...
http://webtv.ert.gr/ert3/radiofonikes-sinentefxis/o-singrafeas-ke-viokalliergitis-giorgos-kolempas-ston-958fm-tou-rsm-tis-ert3/ Περιμπανού "Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία"
ΕΔΩ ΕΡΤ3 - Θεματική συζήτηση : Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση:
https://www.youtube.com/watch?v=hTzh9DooEoU&feature=c4-overview&list=UUqrgAOkMe5fpHqeebbWI-3w Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης:
https://www.youtube.com/watch?v=unjCjXh8gNc |