Το θέμα της ρύπανσης του αέρα στην Ελλάδα παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: Η χώρα μας, παρά το ότι ποτέ δεν έφτασε τα επίπεδα εκβιομηχάνισης άλλων χωρών, δεν απέφυγε τις προηγούμενες δεκαετίες τα, χαρακτηριστικά για μεγαλουπόλεις του ανεπτυγμένου κόσμου, έντονα προβλήματα (νέφος και άλλα «δαιμόνια») σε πόλεις όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη κ.α., μόλις λίγες δεκαετίες πριν.
0 Comments
Χαρά Τζαναβάρα
Διαφάνεια, διαβούλευση και λογοδοσία είναι το τρίπτυχο της πολιτικής του υπερταμείου, του νεοσύστατου φορέα που φιλοδοξεί να διαχειριστεί με αποτελεσματικότητα και οικονομική αποδοτικότητα τα δημόσια assets, αλλά πάντα σε συνδυασμό με την κοινωνική ευαισθησία και την προστασία του περιβάλλοντος. «Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό στη δημιουργία και τη διαχείριση αξίας» είναι η φράση που επιστρατεύει η Ουρανία Αικατερινάρη, διευθύνων σύμβουλος της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας (ΕΕΣΥΠ), όπως είναι η επίσημη ονομασία του υπερταμείου, για να περιγράψει τον καθοριστικό ρόλο των δημόσιων επιχειρήσεων στην οικονομική ανάκαμψη, ιδιαίτερα σε βασικούς τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές και το νερό. Η μεταφορά των φορέων στην «ομπρέλα» του υπερταμείου θα τους επιτρέψει να αποκτήσουν χρηματοδοτικά εργαλεία, αφού με τα σημερινά δεδομένα οι περισσότεροι δεν έχουν τις προϋποθέσεις για δανεισμό για τη βελτίωση των υποδομών τους και την παροχή καλύτερων υπηρεσιών στους πολίτες. Ειδικοί της ΕΕΣΥΠ εκπονούν ήδη στρατηγικά σχέδια ανάπτυξης με ορίζοντα την επόμενη δεκαετία, ενώ το επιχειρησιακό πλάνο, που θα έχει διάρκεια 3 έως 5 χρόνια και θα εναρμονίζεται με τις βασικές επιλογές, θα εκπονήσουν οι διοικήσεις των φορέων που γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του κάθε χώρου. Καθοριστικός θα είναι ο ρόλος της ΕΤΑΔ, του φορέα των ακινήτων του Δημοσίου, που απέκτησε νέα διοίκηση πριν από λίγες ημέρες. Διαχειρίζεται 71.500 τίτλους, από τους οποίους όμως πολλοί είναι εκτός συναλλαγών (δασικές εκτάσεις, αιγιαλοί κ.λπ.), ενώ ένα μεγάλο μέρος μέρος τους αφορά ακίνητα που έχουν καταπατηθεί και χρειάζονται πολύχρονοι δικαστικοί αγώνες για να ξεκαθαριστεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους. Αμεσα αξιοποιήσιμα είναι περίπου 1.000 ακίνητα, από τα οποία πολλά βρίσκονται σε εξαιρετική θέση αλλά παραμένουν αναξιοποίητα. Στα άμεσα βήμα περιλαμβάνεται η δημιουργία αξιόπιστου μητρώου σε συνδυασμό με την ανάδειξη της ΕΤΑΔ σε κύριο φορέα διαχείρισης των ακινήτων του Δημοσίου. Δεν προβλέπεται πώληση, αλλά μακροχρόνια μίσθωση που θα φέρει έσοδα. Η Ουρανία Αικατερινάρη ξεχωρίζει τις ιαματικές πηγές, πολλές από τις οποίες σήμερα υπολειτουργούν και δεν διαθέτουν σύγχρονες υποδομές, αλλά μπορούν να αναδειχτούν με προγράμματα που θα συνδυάζουν τον ιατρικό με τον θεματικό τουρισμό, σε συνεργασία με ιδιώτες και τις τοπικές κοινωνίες. Μετά τη δημοσίευση στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» του νόμου 4512/2018 με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, έχουν ξεκινήσει στο φουλ οι διαδικασίες μεταφοράς στο υπερταμείο των πρώτων 14 φορέων, που σύντομα θα αυξηθούν σε 15 με την ολοκλήρωση της συγκρότησης σε οργανισμό του ΟΑΚΑ. Ομαδοποιούνται σε τρεις ενότητες με βάση κάποια κοινά χαρακτηριστικά: Στην πρώτη εντάσσονται οι εισηγμένες ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, που θα περάσουν στο υπερταμείο μετά την παρακράτηση των μετοχών που θα παραμείνουν στο ΤΑΙΠΕΔ για να πουληθούν. Μέσα στις άμεσες υποχρεώσεις των διοικήσεων των δύο εταιρειών ύδρευσης-αποχέτευσης είναι να υποβάλουν μελέτες για την τιμολογιακή πολιτική που θα διαμορφώνεται με βάση το οικονομικό και το περιβαλλοντικό κόστος, αλλά και το κόστος ανάκτησης του πόρου. Με βάση τα προαπαιτούμενα της τέταρτης αξιολόγησης τα σχέδια πρέπει να ολοκληρωθούν τον Απρίλιο. Στη δεύτερη ανήκουν ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών της Αθήνας (ΟΑΣΑ) και οι θυγατρικές του ΣΤΑΣΥ (μετρό, Ηλεκτρικός και τραμ) και ΟΣΥ (λεωφορεία και τρόλεϊ). Προβλέπεται ευρείας κλίμακας αναδιοργάνωση των δομών τους, που θα βασίζεται στην αποτύπωση της κατάστασης και την κοστολόγηση των υπηρεσιών σε συνδυασμό με την εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής, που θα καλύπτει τόσο τα επενδυτικά σχέδια (ανανέωση στόλου, βελτίωση υποδομών, πρόγραμμα συντήρησης κ.λπ.) όσο και το λειτουργικό κόστος. Το τελευταίο αφορά την επιδότηση εισιτηρίου, που εφαρμόζεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες περιλαμβανομένης και της Βρετανίας. Εκσυγχρονισμός προβλέπεται και στα ΕΛΤΑ, όπου το Δημόσιο διαθέτει το 90%. Στην τρίτη ομάδα εντάσσονται μια σειρά από διαφορετικές επιχειρήσεις που όμως έχουν κοινό παρονομαστή: μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τη Διώρυγα Κορίνθου, τις Ελληνικές Αλυκές, την ΔΕΘ-Helexpo, τον Οργανισμό Κεντρικών Αγορών Αττικής και την Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης (ΚΟΘ), που με αναδιοργάνωση και μικρές επενδύσεις, κυρίως σε Logistics, μπορούν να αποδώσουν σημαντικά έσοδα. Οι ιδιωτικοποιήσεις περιγράφονται στα μνημόνια, έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς και εγκριθεί από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ). Η αρμοδιότητα ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ, που είναι θυγατρική του υπερταμείου και υπάγεται στον θεσμικό έλεγχό του. Στις μεγάλες εκκρεμότητες της 4ης αξιολόγησης περιλαμβάνεται η Εγνατία οδός, όπου έχει καθυστερήσει η ανάπτυξη των νέων σταθμών διοδίων και ο διαγωνισμός για τη μακροχρόνια παραχώρηση της είσπραξης των διοδίων και της συντήρησης του αυτοκινητόδρομου. Χθες πάντως το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε νέα παράταση για την υποβολή μη δεσμευτικών προσφορών από τους ενδιαφερόμενους ομίλους για τις 16 Φεβρουαρίου. Εισηγμένες ΔΕΚΟ Οι διαρθρωτικές αλλαγές στη μετοχική τους σύνθεση ΔΕΗ: Παραμένει στο ΤΑΙΠΕΔ το 17% που θα πουληθεί και το 34% θα παραμένει στο Δημόσιο, με διαχειριστή το Υπερταμείο ΕΥΔΑΠ: Παραμένει στο ΤΑΙΠΕΔ το 11% που θα πουληθεί, ενώ το Δημόσιο, μέσω του Υπερταμείου, θα διαχειρίζεται το 50% συν μία μετοχή ΕΥΑΘ: Το Δημόσιο, μέσω του Υπερταμείου, θα διαχειρίζεται το 50% συν μία μετοχή. Στο ΤΑΙΠΕΔ θα παραμένει το 24% που θα πουληθεί http://www.efsyn.gr/arthro/poies-einai-oi-proteraiotites-toy-ypertameioy Τελικά αποδεικνύεται ότι το δίπολο «προοδευτική αριστερά» και «επάρατη δεξιά», το οποίο καθόριζε την πολιτική στάση μετά τον εμφύλιο στη χώρα, δεν υφίσταται πια. Γενικότερα, η αντιπαλότητα των ιδεών της προόδου και της συντήρησης, που χαρακτήρισαν την νεωτερικότητα, στη Δύση-Βορρά, ξεπερνιέται στο στάδιο της μετανεωτερικότητας. Οι δυτικές κοινωνίες που στηρίχθηκαν σε αυτό το δίπολο παραγωγής ιδεών, νοημάτων, προταγμάτων, κοινωνικών-πολιτικών στάσεων και τρόπων ζωής, φθάσανε σε αδιέξοδο. Όσοι στο μέλλον θα θελήσουν να αναζητήσουν την διέξοδο από το νεωτερικό καπιταλιστικό πολιτισμικό πρότυπο, για να διαμορφώσουν με τη σκέψη και την πράξη τους ένα νέο σύνολο ιδεών και κοινωνικών στάσεων, που θα μας περάσει σε ένα νέο πολιτισμικό πρότυπο, θα χρειασθεί να απαλλαγούν από το προαναφερόμενο δίπολο της προόδου-συντήρησης. Να ενστερνισθούν έναν πιο ολιστικό τρόπο σκέψης που θα λαμβάνει υπόψη του τις νέες δημιουργηθείσες πολύπλοκες αντιθέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο στο επίπεδο των ανθρώπινων κοινωνιών, αλλά και στο επίπεδο των σχέσεών τους με τη φύση. Αν μιλήσουμε με όρους βασικής αντίθεσης και δημιουργίας ενός νέου διπόλου, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το δίπολο κυριαρχίας-αντιαυταρχισμού στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων, ετερονομίας-αυτονομίας στο επίπεδο της κοινωνικής-ατομικής συνείδησης και κυριαρχίας-ισορροπίας στο επίπεδο των σχέσεων με τη φύση.
Για όσους νοιώθουν ακόμα «αριστεροί», διαβάστε το κείμενου του Γιώργου Σταματόπουλου Γιώργος Σταματόπουλος Δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν διαβάζουμε από τον ξένο Τύπο πώς μας έβλεπαν και πώς τώρα μας θωρούν και μας κρίνουν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες· μας πονάει, δε λέω, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πραγματικότητα και να συνεχίσουμε να ζούμε μες στις αυταπάτες μας. Πώς να αγνοήσεις, π.χ., ότι οι δανειστές μόνο καλά λόγια έχουν για την κυβέρνηση της αριστεροδεξιάς; Οτι ο «πάλαι ποτέ επαναστάτης» (;) Αλέξης Τσίπρας «υλοποιεί τις οδηγίες των δανειστών με μεγαλύτερη συνέπεια από όλους τους προκατόχους του»; Προς προβληματισμό τίθενται όλα αυτά και όχι αναγκαστικά προς ψόγον. Βγαίνει, λ.χ., ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν στην κυβέρνηση και «αφηγούνται» την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια και την ασφυξία τάχα τον Αύγουστο που μας έρχεται, χωρίς να αναφέρουν την αβάσταχτη υποχρέωσή τους –όπως οι ίδιοι την έχουν υπογράψει– για ελάφρυνση του χρέους. Ποια ελάφρυνση; Και πότε; Τον εικοστό δεύτερο μήπως αιώνα; Θέλω να πω, για τους φίλους κυρίως που στενοχωριούνται όταν γίνεται σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, ότι δεν έχουμε προφανώς συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι τι ακριβώς (!) έχουν υπογράψει οι κυβερνώντες. Τόσο απεχθή (και ειδεχθή) μέτρα δεν θα τα δεχόταν κανένα στοιχειωδώς ανεξάρτητο κράτος, αφού κρατακρεουργούν το Σύνταγμα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες· εάν νομίζουμε ότι αυτά είναι παροδικά και ότι με χρόνους με καιρούς θα επαναποκτήσουμε την κυριαρχία μας... ε, κούνια που μας κούναγε. Τι να κάνουμε. Οι άνθρωποι έχουν παραιτηθεί από κάθε εθνική αξίωση. Για να ελαφρυνθεί το χρέος θα απαιτηθούν από τους δανειστές νέα αναγκαστικά δημοσιονομικά και μεταρρυθμιστικά μέτρα, τα οποία δεν τα αντέχει η ελληνική κοινωνία – και κάθε κοινωνία· ας συνέλθουμε (φιλικά) και ας πάψουμε να υποτονθορύζουμε ότι είναι δήθεν καλύτερα να μας κυβερνάει η Αριστερά παρά η Δεξιά. Οφείλει να γίνει πλατυτέρα η σκέψη όλων μας, αλλιώς θα βολοδέρνουμε σε άσκοπες και άλογες αντιπαραθέσεις ενώ μερικοί θα το γλεντάνε. Οι κόλακες είναι αρεστοί στους τυράννους και όχι σε ελεύθερα σκεπτόμενους δημοκράτες –άρα κάτι κακό συμβαίνει στο «βασίλειό» μας. Στη χώρα έχει εισβάλει το μεγάλο κακό (Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση, αυτό είναι το μεγάλο κακό) και είναι αφελές –άρα επικίνδυνο– να μην το αντιλαμβανόμαστε· αυτό οδηγεί στον φανατισμό όσους νομίζουν ότι η Αριστερά εξακολουθεί να υπάρχει και απλώς περιμένει την κατάλληλη ώρα να δείξει ποια πραγματικά είναι – είναι προφανές ότι αυτός ο φανατισμός εύκολα μετακυλίεται σε ολοκληρωτική νοοτροπία. Ε, μετά, πιάσε λύκο και καβάλα, δεν μας σώζει τίποτα, ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Λένιν, ούτε ο Ροβεσπιέρος, ούτε ο θεός ο ίδιος· ουδεμία αριστερή πομφόλυξ και ας νιώθουμε αριστεροί οι πιο πολλοί από μας, που δυσφορούμε για την υποταγή μιας κάποιας Αριστεράς στα μαγνάδια της εξουσίας (μάλλον της κυβέρνησης, γιατί, σύμφωνα με τη συμβία του πρωθυπουργού, μπορεί να κυβερνούν αλλά δεν εξουσιάζουν...). Τι να κάνουμε, μας έλαχε να το δούμε κι αυτό, εννοώ τη διαστροφή και μετάλλαξη της Αριστεράς σε ένα πειθήνιο καπιταλιστικό όργανο προκειμένου να είναι στην εξουσία (συγγνώμη, στην κυβέρνηση...). Ας προσέχαμε, άπαντες... Του Στέφανου Σταμέλλου*
Η είδηση αναφέρει: «Στη διαχείριση των αστικών απορριμμάτων της Σαντορίνης προχωράει η ΔΕΗ Ανανεώσιμες κατόπιν Μνημονίου Συνεργασίας που υπεγράφη…» «…Ηλεκτροπαραγωγή με καύση αερίου σύνθεσης (syngas), το οποίο είναι περιβαλλοντικά ασφαλές…» κλπ. [1] Καταφεύγοντας στο Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων (ΕΣΔΑ)[2], σύμφωνα με το οποίο συντάχθηκαν και ψηφίστηκαν οι Περιφερειακοί Σχεδιασμοί (ΠΕΣΔΑ) και τα Τοπικά Σχέδια των Δήμων (ΤοΣΔΑ), διαβάζουμε: «Η εθνική πολιτική για τα απόβλητα είναι προσανατολισμένη στους εξής στόχους-ορόσημα για το 2020: τα κατά κεφαλή παραγόμενα απόβλητα να έχουν μειωθεί δραστικά, η προετοιμασία προς επαναχρησιμοποίηση και η ανακύκλωση με χωριστή συλλογή ανακυκλώσιμων - βιοαποβλήτων να εφαρμόζεται στο 50% του συνόλου των ΑΣΑ, η ανάκτηση ενέργειας να αποτελεί συμπληρωματική μορφή διαχείρισης, όταν έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια κάθε άλλου είδους ανάκτησης και η υγειονομική ταφή να αποτελεί την τελευταία επιλογή και να έχει περιοριστεί σε λιγότερο από το 30% του συνόλου των ΑΣΑ». [1. ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ σελ 4]. Κι επίσης: «Μέθοδοι θερμικής ανάκτησης ενέργειας δευτερογενών στερεών καυσίμων όπως η καύση, η αεριοποίηση, η πυρόλυση, η αεριοποίηση Plasma κ.α.θεωρούνται διεργασίες υψηλής περιβαλλοντικής όχλησης και βάσει της αρχής της προφύλαξης δεν ενδείκνυνται από τον παρόντα σχεδιασμό. Ως εκ τούτου τεχνικές που παράγουν RDF/SRF δεν ενδείκνυνται για την επεξεργασία των απορριμμάτων καθότι απομακρύνουν υλικά που πρέπει να οδεύουν προς ανακύκλωση». [5. Ανάκτηση Ενέργειας- Ενεργειακή Αξιοποίηση Αποβλήτων σελ 9] Και τώρα που ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί ο ΕΣΔΑ και να χρηματοδοτηθούν τα έργα και οι δράσεις του, τί βλέπουμε;; Αθρόες εντάξεις ώριμων έργων, αλλά και μελετών ωρίμανσης του σχεδιασμού της περασμένης δεκαετίας που αφορούν κυρίως μονάδες επεξεργασίας συμμείκτων, που θα παράγουν RDF/SRF, χωρίς να προσδιορίζεται επακριβώς πού και πώς θα «αξιοποιείται» αυτό το RDF/SRF. Παράλληλα προχωρούν και σε αδειοδοτήσεις τσιμεντοβιομηχανιών, στο Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, που επιτρέπουν την καύση του∙ κι αρχίζει να σχηματίζεται η εικόνα. Κι αφού δε διαφαίνεται καμιά σοβαρή διαμαρτυρία στον ορίζοντα, άρχισε σιγά - σιγά να μπαίνει στο κάδρο και η καύση. Με κάτι αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, θετικά προσκείμενες στην ιδέα, με κάτι προτάσεις εταιριών (π.χ. ΔΕΗ) για ενεργειακή αξιοποίηση των σκουπιδιών, και βλέπουμε. Προτάσεις που δεν αφορούν πάντα την «κακή» καύση, αλλά κάτι άλλο, πιο «ασφαλές». Και πείθονται και οι δήμοι ότι θα λύσουν το πρόβλημά τους και μπορεί έτσι να πείσουν και τους δημότες τους ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα με την νέου τύπου καύση. Ξεχνούμε βέβαια ότι και οι μονάδες αεριοποίησης αποβλήτων στις ΗΠΑ και στην ΕΕ λογίζονται ως αποτεφρωτήρες αποβλήτων.[3] Όπως αναφέρεται στο λινκ, διάφορες εταιρείες έχουν πειραματιστεί με τις τεχνολογίες αεριοποίησης και πυρόλυσης αποβλήτων για πάνω από τρεις δεκαετίες, αλλά οι τεχνικές και οικονομικές προκλήσεις, ειδικά για τα έργα αεριοποίησης, περιλαμβάνουν την αδυναμία υλοποίησης των προβλεπόμενων στόχων παραγωγής ενέργειας, εσόδων και στόχων εκπομπών. Οι μονάδες αεριοποίησης για να είναι κερδοφόρες έχουν ιστορικά επιδιώξει τις δημόσιες επιδοτήσεις. Ειδικότερα επιδιώκουν τις επιδοτήσεις των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την παραγωγή ενέργειας με τη χρήση της βιομάζας του οργανικού κλάσματος των συμμείκτων. Ωστόσο, οι εγκαταστάσεις αυτές εκπέμπουν τελικά, λόγω της καύσης του αερίου σύνθεσης, διοξείδιο του άνθρακα από υλικά που προέρχονται από ορυκτά καύσιμα, συμπεριλαμβανομένων των πλαστικών απορριμμάτων, γεγονός που αντιφάσκει με τον σκοπό των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Η έκθεση καταλήγει ότι οι πιθανές αποδόσεις της αεριοποίησης αποβλήτων είναι μικρές και αβέβαιες και τα κόστη είναι πολύ υψηλότερα από ό,τι ορισμένοι υποστηρίζουν. Αντίθετα τα δημοτικά προγράμματα που βασίζονται σε στρατηγικές πρόληψης των αποβλήτων, με Διαλογή στην Πηγή, εντατική ανακύκλωση και κομποστοποίηση, έχουν σημαντική οικονομική και τεχνική επιτυχία. Αντίθετα αυτό που επιχειρείται τώρα στη χώρα μας είναι σαν να μας λένε πως η καύση πλαστικού και χαρτιού - με οποιαδήποτε μορφή, όπου η αξία των υλικών θα είναι 0-5 ευρώ ανά τόνο ή μπορεί ακόμη και να πληρώνουμε για να τα καίμε για να γλυτώνουμε το τέλος ταφής - δεν είναι ανταγωνιστική της ανακύκλωσης αυτών των υλικών που μπορεί να τους προσδώσει αξία 100 ευρώ ανά τόνο. Και πως ακόμα καλά θα ήταν να παράγουμε πολλά σκουπίδια για κάψιμο και πυρόλυση/αεριοποίηση, μιας και μπορούμε να παράγουμε ενέργεια∙ και πως η καύση πλαστικού και χαρτιού δεν αυξάνει το διοξείδιο του άνθρακα και τα άλλα αέρια του θερμοκηπίου∙ κι πως αυτή είναι μια οικολογική προσέγγιση της ολοκληρωμένης εναλλακτικής διαχείρισης των απορριμμάτων… Το συμπέρασμα είναι ότι το ΕΣΔΑ, για κάποιους είναι ήδη παρωχημένο και προφανώς θα θεωρούν ότι χρήζει άμεσης αναθεώρησης προκειμένου να εγκριθούν όλα αυτά τα σχέδια των εταιρειών, κι όχι μόνο της ΔΕΗ, που μπορεί να αφορά και σε άλλα νησιά και περιοχές της χώρας, γιατί όχι στο Καρπενήσι, ας πούμε… Και συνήθως ως επιχειρηματολογία φέρνουν τα παραδείγματα χωρών της Βόρειας Ευρώπης, που λειτουργούν μονάδες καύσης με τόση επιτυχία που εισάγουν σκουπίδια για να παράγουν ακόμη περισσότερη ενέργεια. Η πραγματικότητα είναι ότι οι μονάδες αυτές για να είναι βιώσιμες θέλουν επαρκείς ποσότητες σκουπιδιών, αλλιώς θα χρεοκοπήσουν. Και επειδή π.χ. οι Σουηδοί ανακυκλώνουν σε ποσοστό 50% δεν υπάρχουν αρκετά σκουπίδια στη χώρα τους καιαναγκάζονται να εισάγουν για να τις κρατούν σε λειτουργία.[4] Άρα, μπορεί να χρειαστεί και η Σαντορίνη να κάνει εισαγωγή σκουπιδιών για τη δική της μονάδα, αν οι υπολογισμοί και οι εκτιμήσεις για τη βιωσιμότητά της δεν ευοδωθούν. Να υποθέσουμε ότι η μονάδα θα είναι δίπλα στο θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ, που είναι κοντά στη θάλασσα και θα έρχονται τα σκουπίδια με καράβια… Έτσι λοιπόν προχωρούν τα πράγματα χωρίς καμιά σοβαρή προσπάθεια για επίτευξη των στόχων του ΕΣΔΑ για πρόληψη, επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση, γεγονός που μας κάνει πολύ απαισιόδοξους ότι οι προωθούμενες λύσεις θα αποτελούν την κύρια μορφή διαχείρισης και όχι τη συμπληρωματική. Κι ενώ τα νέα από την Ευρώπη λένε ότι η ΕΕ προσπαθεί να περιορίσει την παραγωγή ενέργειας από απόβλητα [5], εμείς τώρα ανακαλύπτουμε την αξία της καύσης, της πυρόλυσης και της αεριοποίησης των σκουπιδιών… [1] https://energypress.gr/news/ilektriki-energeia-apo-ta-astika-aporrimmata-tis-santorinis-tha-paragei-i-dei-ananeosimes [2]http://www.ypeka.gr/LinkClick.aspx?fileticket=OI1lVu124Jk%3D&tabid=238&language=el-GR [3] http://www.no-burn.org/wp-content/uploads/Waste-Gasification-and-Pyrolysis-high-risk-low-yield-processes-march-2017.pdf [4] http://www.aplotaria.gr/chios-no-burn/ [5] https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9675354 Λαμία, 26 Γενάρη 2018 * Στέφανος Σταμέλλος Οικολογία Αλληλεγγύη Στερεάς http://www.e-ecology.gr https://www.facebook.com/stefanos.stamellos Σχόλιο Δ. Φαναριώτη Κέρκυρα <fanadimi@hotmail.com> Όσο και να πιέζουν οι Τσιμεντοβιομηχανίες και οι γνωστές ελληνικές εταιρίες που προωθούν τα "προϊστορικά" μοντέλα καύσης δεν νομίζω ότι θα τολμήσει τελικά η κυβέρνηση να χαλάσει το υπάρχον Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Απορριμμάτων. Ας τολμήσουν... Τώρα επί του προκειμένου, αγαπητέ Στέφανε: Μιλάει το ΕΣΔΑ για "καύση συμπληρωματική". Τι σημαίνει "πρέπει να είναι συμπληρωματική"; Σημαίνει ότι, για να μπορέσει η διαχείριση απορριμμάτων να προχωρήσει σε τέτοια ..."ανώτερα μαθηματικά" όπως η καύση τροποποιημένης (χωνεμένης) βιομάζας, πρέπει, πολύ πριν ξεκινήσει αυτό, ΝΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ στη διαχείριση των απορριμμάτων. Αν δεν έχει ήδη 100% επιτυχία στην διαχείριση και την ανακύκλωση, τότε "συμπληρωματικό" του τι, θα είναι; Συμπληρωματικό της αποτυχίας, το οποίο ισούται με αποτυχία; Θα δεχθούμε, δηλαδή, να καίει αέρια ρυπασμένα με τοξικά όπως το "βιοαέριο" που βγαίνει από τους χυτα που είναι άκρως επικίνδυνο με μονοξείδιο και εξασθενές χρώμιο, διοξίνες κ.α.; Το ξέρετε ότι στους χυτα απαγορεύεται αυστηρά να βάλει κάποιος το κεφάλι κοντά στην τρύπα του διάτρητου σωλήνα που βγαίνει το βιοαέριο; Πάνω από ένα λεπτό λιποθυμάει και αν δεν τον δει κανείς να πέφτει, τον χάσαμε! Και σίγουρα όχι από μεθάνιο- βουτάνιο που βγαίνουν σχετικά πολύ αραιά. Θυμάμαι που και εδώ στα μέρη μας πήγαν να βάλουν κάτι τέτοιο στο πεσδα της περιφέρειας Ιονίων και όταν βάλαμε τις φωνές χαλαρώσανε. Επικοινωνήσαμε και με τους συνεργάτες του Τσιρώνη και διευκρινίστηκε ότι: Στο ΕΣΔΑ η μόνη αναφορά που υπάρχει για καύση είναι καθαρά για πειραματικούς λόγους και όχι για κάτι τέτοιο που παρουσιάζεται με την ΔΕΗ στην Σαντορίνη. Αλλά και πάλι και για πειραματικούς λόγους δηλαδή, για να πειραματιστεί κάποιος με μια τέτοια μέθοδο θα πρέπει σίγουρα να έχει πετύχει 100% από πριν με διαχείριση/ανακύκλωση. Γιατί αλλιώς, δεν θα έχει καθαρό υλικό για να πειραματιστεί με την καύση του και το "πείραμα" θα έχει αποτύχει πριν καν ξεκινήσει. Γι αυτό και, με βάση την απλή λογική, δεν μπορεί να δοθεί σαν μέθοδος εναλλακτική σε περίπτωση αποτυχίας άλλων μεθόδων. Από όπου και να το πιάσει το θέμα κανείς, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην ανακύκλωση και πάλι ανακύκλωση στην πηγή και πάλι στην πηγή. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, χωρίς πρότερη επιτυχία στην ανακύκλωση στην πηγή που, μόνο αυτή θα μπορούσε να δώσει καθαρή βιομάζα στερεά (και υγρή) και τελικώς καθαρά βιοαέρια. Όταν τα μυαλά αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις σταματήσουν να τα τρελαίνουν φωνές προεχόμενες από τα οικονομικά συμφέροντα διαφόρων που με "μαγικό τρόπο" θα πατάνε ένα κουμπί και θα σωζόμαστε από την ρύπανση που εμείς οι ίδιοι αφήνουμε να προκαλείται από εμάς τους ίδιους, τότε θα βρεθεί και η λύση. Δηλαδή ...ποτέ... Αν κάνω κάπου λάθος, θα χαρώ να με διορθώσει κάποιος. Ευχαριστώ. Δ. Φαναριώτης Υ.Γ. Για την "αεριοποίηση" δεν το συζητάω καν. Ευτυχώς που την θεωρούν "καύση" στις ΗΠΑ, την "πλασματοποίηση" που λέγεται. Θέλουμε ανακύκλωση/επανάχρηση της ύλης και όχι να αποσυντίθενται τα απορρίμματά μας στα άτομα από τα οποία προέρχονται. Έτσι και καταφέρει να το περάσει κανείς και γίνει καμία τέτοια στην Ελλάδα, τους έχω ικανούς να ...αεριοποιήσουν... τον πλανήτη ολόκληρο! (χαχα) Κώστας Καλημέρης* Το δικαίωμα στην τεμπελιά δεν είναι παραίτηση και αδράνεια. Είναι η εμπνευσμένη και ελεύθερη είσοδος στη δημιουργικότητα. Είναι εκεί που η ζωή δεν θέλει να είναι μια υπόθεση απλής, νέτης σκέτης διαχείρισης. Είναι το δικαίωμα στον απεξαρτημένο χρόνο, στον αυτοσχεδιασμό, στην ομορφιά να μπορούμε να ακούμε τον βηματισμό μας και τη μουσική μέσα μας. Είναι ο δημιουργικός χρόνος εργασίας. Ενα ωραίο λογοτεχνικό κείμενο, σκοτεινό ή φωτεινό, μας πάει κάπου έξω, πάνω, πίσω, σ' ένα μέρος απ' όπου και το ίδιο έχει έρθει. Σε μια άλλη δηλαδή γλωσσική πραγματικότητα, όπου τα νοήματα δεν είναι μονοσήμαντα, δογματικά, παγωμένα, αλλά κινούνται και γλιστράνε με δραματικό και εκρηκτικό τρόπο, κάνοντας τη μεταφορά να κερδίζει την υποτιθέμενη κυριολεξία. Αυτό που σήμερα θεωρούμε κυριολεκτικό, συγκεκριμένο, απλό, αυτό που πιστεύουμε ότι θα μας κάνει προσαρμοστικούς, μοιάζει με συνταγές φαρμακείων, τις παρενέργειες των οποίων θα δούμε σύντομα. Είναι απλοϊκές, δήθεν σταράτες οδηγίες που χαραμίζουν το ατού μας. Δηλαδή αυτό το παράξενο δαιμόνιο που άκουγαν οι ευρύτατα λαϊκοί άνθρωποι, αυτή τη φωνή Χρέους - όχι οικονομικού, αλλά επιθυμίας, φαντασίας και ονείρου. Φωνή που άκουγε ο καθένας για τον εαυτό του, χωρίς να νομίζει ότι οι άλλοι είναι απλά «ιδέες» του δικού του Εγώ. Είναι σκληρό κι ειρωνικό, αλλά θα το γράψω: το καταρρακωμένο δικαίωμα στην Εργασία, τόσο ιερό, θα πρέπει να το διεκδικούμε με το δικαίωμα στην Τεμπελιά, δεχόμενοι πως τα νοήματα μεταβάλλονται ανάλογα με την ανάγνωση κι ότι ο αναγνώστης δεν είναι αθώος. Το νόημα είναι μεταβλητό και η εξουσία το διαχέει παντού με τη μορφή του αυθεντικού και μονοσήμαντου. Θα πρέπει να μάθουμε πως το νόημα είναι νόημα όταν αυτοαμφισβητείται. Τότε επανιδρύεται: όταν η ανάγνωση κινείται ενάντια στην αυθεντία του. Κι αυτό συμβαίνει όταν το κείμενο και η ερμηνεία του περνάνε μια φάση σχόλης, ξεγνοιασιάς και ανάσας μακριά από σχέσεις εξουσίας και χρεών. Οταν ψάχνουν το θυμικό, το αίσθημα και μακριά από την τιμωρητική τραυματική επανάληψη που είναι θάνατος, ουσιαστικά ψάχνουν την ξαφνική επανεκκίνηση, τη συμφωνία με τους Αλλους. Διαφορετικά θα ζήσουμε τον βίαιο κανόνα της ταύτισης της εργασίας με την αρχή της αποχής, της πλήρους δηλαδή απουσίας κάθε περιθώριου για εκπλήρωση επιθυμιών. Η χειραγώγηση του εργαζόμενου και του αναγνώστη προς μία μόνο κατεύθυνση καταργεί τα όρια ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς και θα αποδείξει σύντομα ότι και από πάνω και από κάτω παίζεται μια περφόρμανς δίχως μακρύ μέλλον. * κριτικός Λογοτεχνίας http://www.efsyn.gr/arthro/tempelia-kai-ergasia Μαριάνθη Πελεβάνη Κοσμήματα, προϊόντα μακιγιάζ, καλλυντικά, διάφορα αξεσουάρ με την ετικέτα MeToo βρίσκονται ήδη στην αγορά και «προσκαλούν» τους ευαίσθητους καταναλωτές, να συνεισφέρουν στο κίνημα, αγοράζοντας. Η λεγόμενη ελεύθερη αγορά, το άπαν του πολιτισμού μας, κι αυτήν τη φορά λειτούργησε με τέλεια αντανακλαστικά, δίνοντας σε ένα κοινωνικό τραύμα «αξία», για την ακρίβεια υπεραξία, και σε ένα κίνημα «χώρο», για την ακρίβεια ενσωμάτωση… http://tvxs.gr/news/kosmos/ola-einai-emporeyma-metoo Ναταλία Πετρίτη Το περασμένο έτος παρατηρήθηκαν καταστροφικές καιρικές συνθήκες σε ολόκληρο τον κόσμο. Στις αρχές του 2017, η Αυστραλία γνώρισε ένα από τα πιο καυτά καλοκαίρια στο Σίδνεϊ και το Μπρισμπέιν, η νότια Ευρώπη βίωσε ακραίους καύσωνες και τεράστιες εκτάσεις της Καλιφόρνια κάηκαν λόγω πυρκαγιών που σημειώθηκαν εξαιτίας της αυξημένης θερμοκρασίας στην περιοχή. Η περιοχή του Ατλαντικού ήταν επίσης ιδιαίτερα δραστήρια, καταγράφοντας τρεις ισχυρούς τυφώνες κατηγορίας 5: το Harvey, την Irma και τη Maria, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δεκάδες θύματα. Το κόστος των ζημιών από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, μόνο στην αμερικανική ήπειρο, ξεπέρασε τα 260 δισεκατομμύρια δολάρια. Την ίδια περίοδο, η εποχή των μουσώνων του 2017 έφερε σημαντικές βροχοπτώσεις στα νότια της ινδικής επικράτειας και οδήγησε σε καταστροφικές πλημμύρες σε μέρη της Ινδίας, αλλά και του Πακιστάν, του Νεπάλ και του Μπαγκλαντές, προκαλώντας περισσότερους από 1.000 θανάτους. … http://tvxs.gr/news/klimatiki-allagi/ti-mas-epifylassei-2018-se-sxesi-me-ton-kairo Αυτή είναι μια από τις βασικές διαπιστώσεις του Freedom in the World 2018 (Η ελευθερία ανά τον κόσμο το 2018) της ΜΚΟ Freedom House η οποία αξιολογεί το επίπεδο ελευθεριών σε 195 χώρες και 14 περιοχές,και τις βαθμολογεί σε κλίμακα από 0 έως και 4 για κάθε έναν από τους 25 διαφορετικούς δείκτες που εξετάζει. Η ανώτατη βαθμολογία φθάνει τους100 βαθμούς.
Σχόλιο: ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός φαίνεται καθαρά ότι περνά σε φάση άκρατου αυταρχισμού βάζοντας στην άκρη τον φιλελευθερισμό του και δεν ανέχεται πια ούτε την «αστική δημοκρατία» του-οι αστικές τάξεις έχουν συρρικνωθεί και αυτές σε ολιγάριθμες ελίτ, ενώ οι πολυάριθμες μεσαίες τάξεις περνάνε στους «από κάτω» και μόνο μια μειοψηφία εξειδικευμένων τεχνοκρατών και μάνατζερς περνά στις εξουσιαστικές ελίτ. Δώρα Κοτσακά
Οι αντιδράσεις ενάντια στις εμπορικές συμφωνίες ‘νέας γενιάς’ (TTIP, TTP, CETA, TiSA) είχαν ως αποτέλεσμα την ενημέρωση των πολιτών σχετικά με ένα από τα πλέον καλοστημένα σχέδια το οποίο επανέρχεται τις τελευταίες τρεις δεκαετίες με ιδιότητες χαμαιλέοντα. Ο πυρήνας παραμένει πάντα ο ίδιος: η περαιτέρω αναδιανομή χρήματος και εξουσίας υπέρ των αγορών με θεσμικές εγγυήσεις. Πρόκειται για ένα αίτημα που η οικονομική σφαίρα προβάλει εκβιαστικά προς την πολιτική, απαιτώντας από την τελευταία να αποδεχτεί την ήττα της στο παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσά τους. Μία ισορροπία που συνιστά προϋπόθεση για τη δημοκρατία. Η περίπτωση Μπαρόζο, για παράδειγμα, ο οποίος μετά τη λήξη της θητείας του ως Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προσελήφθη σε θέση συμβούλου από την Goldman Suchs, βρήκε το δρόμο της στα ΜΜΕ και έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό. Ωστόσο, η πρακτική της πρόσληψης πρώην ευρωπαίων επιτρόπων, ευρωβουλευτών, κυβερνητικών στελεχών κλπ από κολοσσιαίες πολυεθνικές εταιρείες ή τράπεζες ως συμβούλων έχει γενικευτεί και κλιμακώνεται επικίνδυνα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να βρίσκονταν και προηγούμενα σε τέτοιου τύπου πόστα και το πέρασμά τους από πολιτικές θέσεις που συνδέονται με την προστασία του δημόσιου συμφέροντος να ήταν απλά άλλο ένα project που έπρεπε να διεκπεραιώσουν. Πάντα με το αζημίωτο. Τα δημόσια αξιώματα και η δημόσια διοίκηση ως περιστρεφόμενη πόρτα δεν είναι κάτι καινούργιο. Το καινούργιο είναι ότι τείνει να γίνει το κυρίαρχο παράδειγμα στην κορυφή της πυραμίδας και ο βασικός τρόπος με τον οποίο ‘γίνονται οι δουλειές’. Αν η πολιτική σφαίρα δεν εξαρτάται πλέον από την άντληση πολιτικής νομιμοποίησης από την εκλογική βάση και τα κοινωνικά στρώματα με τα οποία συνδέεται προκειμένου να συντηρηθεί και αναπαραχθεί, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Ο Τραμπ με την εκλογή του ως Προέδρου των ΗΠΑ συμπύκνωσε όλα τα παραπάνω. Ως άνθρωπος της αγοράς και του μεγάλου πλούτου εκλέχτηκε και ως τέτοιος κυβερνάει. Μέσα από περίπλοκες διαδρομές και εντυπωσιακές καραμπόλες –όπως συνήθως συμβαίνει στην πολιτική- η εκλογή του αθροιζόμενη με το ιδιαίτερα δυναμικό κίνημα κατά της ‘νέας γενιάς’ εμπορικών συμφωνιών, έφερε ως αποτέλεσμα την παύση των εργασιών για την ΤΤΙΡ και την ΤΡΡ. Οι κλιμακωτές αντιδράσεις που προκαλούνται από την αλλαγή δόγματος στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι τεκτονικής γεωπολιτικής σημασίας και είναι σαφές ότι όλοι οι παίκτες επανατοποθετούνται στο χάρτη αυτή την περίοδο. Θεμελιώδες αξίωμα της νέας εποχής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι η απεμπλοκή από οποιουδήποτε τύπου διεθνή συμφωνία –από τη συμφωνία για το κλίμα, έως την ΤΡΡ – συνεπάγεται δεσμεύσεις και κανονιστικό πλαίσιο ή η επαναδιαπραγμάτευσή τους με τον ίδιο στόχο (πχ NAFTA). Οι ΗΠΑ επιστρέφουν στις διμερείς εμπορικές συμφωνίες αξιοποιώντας τη διαπραγματευτική ισχύ τους σε κάθε περίπτωση είτε ανά χώρα, είτε ανά θεματική (πχ ηλεκτρονικό εμπόριο). Αυτόματα όλες οι άλλες δυνάμεις ακολούθησαν την ίδια στρατηγική. Η απόσυρση των ΗΠΑ από την ηγετική θέση στον τομέα του παγκόσμιου εμπορίου μέσω των mega συμφωνιών που κάλυπταν 80 χώρες και τα 2/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ, δεν σήμανε σε καμία περίπτωση την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Αντίθετα, η Κομισιόν έχει ξεκινήσει να διαπραγματεύεται ή να κλείνει διμερείς συμφωνίες με χώρες όπως η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, χώρες της MERCOSUR, νοτιοανατολικές ασιατικές χώρες κ.α. με μεγάλες ταχύτητες. Η ίδια κινητικότητα παρατηρείται και στην Κίνα, αλλά και σε όλους τους παγκόσμιους παίχτες. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για συνθήκες που έρχονται να διευρύνουν μία υπάρχουσα συμφωνία η οποία πραγματικά καλύπτει εμπορικά ή δασμολογικά θέματα. Μία ματιά στα εναρκτήρια κείμενα των διμερών διαπραγματεύσεων καθιστά σαφές ότι πλέον πρόθεση είναι να περάσει το σχέδιο θεσμικών αλλαγών υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών που προέβλεπαν οι mega συμφωνίες (ΤΤΙΡ, ΤΡΡ) μέσω των διμερών συμφωνιών. Η ΤΤΙΡ και η ΤΡΡ μπορεί να φρέναραν, αλλά η λογική τους εγκαταστάθηκε στο matrix αυτού που συνιστά σήμερα εμπορική συμφωνία. Όπως οι ίδιοι οι ειδικοί στο διεθνές εμπορικό δίκαιο διαπιστώνουν, τις τελευταίες δεκαετίες η έννοια του εμπορίου διαρκώς διευρύνεται αγγίζοντας θέματα που δεν έχουν να κάνουν με το εμπόριο ή την οικονομία, αλλά με την ίδια τη δημοκρατία και τα δικαιώματα. Η τεχνικοσυβιλλική διάλεκτος, τα δαιδαλώδη νομικά κείμενα, και η γραφειοκρατία των ατελείωτων λαβυρίνθων συνιστούν το τέλειο όχημα προκειμένου να περάσουν αλλαγές πχ στη δικαιοσύνη ή στη διαδικασία του νομοθετικού έργου που διαφορετικά θα γίνονταν ευκολότερα αντιληπτές και οι αντιδράσεις θα ήταν αναλογικά μεγαλύτερες και ισχυρότερες. Ωστόσο, ο καπιταλισμός είναι έρμαιο των αντιφάσεών του και ενώ το σχέδιο είναι συμφωνημένο τα αντικρουόμενα συμφέροντα -όπως και αυτό που στην στρατηγική σκέψη ονομάζεται ‘τριβή της πραγματικότητας’- έχουν ως αποτέλεσμα πολλαπλούς και αντικρουόμενους σχεδιασμούς. Ο Τραμπ διαπιστώνοντας το τεράστιο έλλειμμα των ΗΠΑ στο ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών αντιδρά, με επιχειρηματικούς και μόνο όρους, σε ένα δεδομένο που εμπίπτει στον αντιληπτικό του ορίζοντα. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στις εισαγωγές από την Κίνα, αλλά και από τη Γερμανία όπου εκεί αφορά κυρίως προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Το 2016 η Γερμανία άγγιξε το ρεκόρ εξαγωγών της που έφτασαν το 1,2 τρις, ενώ οι εισαγωγές παρέμειναν στα 954 δις. Προφανώς τα παραπάνω συνδέονται με το ισχυρό δολάριο, όπως και με το επισήμως διατυπωμένο αίτημα του Τραμπ να αναλάβει η Γερμανία τις ευθύνες χρηματοδότησης που της αντιστοιχούν απέναντι στο ΝΑΤΟ. Επιδίωξη των ΗΠΑ πλέον είναι τα λεφτά να μένουν στη χώρα, να μειωθούν οι εισαγωγές και η κατανάλωση να καλύπτεται από την εγχώρια προσφορά κάτι που συνεπάγεται και περισσότερες θέσεις εργασίας . Όλα τα παραπάνω υπήρξαν πυλώνας των προεκλογικών εξαγγελιών του Τραμπ. Με αυτά τα δεδομένα είναι απολύτως λογικό να μην επιθυμεί να ανοίξει την αγορά των ΗΠΑ μέσω της ΤΤΙΡ σε ευρωπαϊκές πολυεθνικές εταιρείες κολοσσούς που για πρώτη φόρα θα μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν σε όλους τους τομείς της αγοράς και να χτυπήσουν ακόμα και δημόσιες προμήθειες επί ίσοις όροις. Την ίδια στιγμή οι πολυεθνικές εταιρείες των ΗΠΑ μπορούν ωραιότατα να κάνουν τη δουλειά τους μέσω Καναδά, δηλαδή μέσω της CETA που τους εξασφαλίζει πρόσβαση σε ευρωπαϊκές αγορές και δημόσιες προμήθειες, καθώς 42.000 πολυεθνικές εταιρείες των ΗΠΑ έχουν έδρα και στον Καναδά. Και αν δεν έχουν φτιάχνουν μία. Η σημασία της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Σε θεσμικό επίπεδο η σημαντικότερη εξέλιξη έχει να κάνει με την έκδοση απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με τη Συμφωνία ΕΕ – Σιγκαπούρης (9/2017). Εδώ και χρόνια το κίνημα και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών διατύπωναν το αίτημα αντιμετώπισης αυτού του τύπου συμφωνιών ως μικτής αρμοδιότητας (mixed agreements), κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκριθούν από το σύνολο των εθνικών και περιφερειακών κοινοβουλίων όλων των κρατών μελών. Στον αντίποδα, η αποκλειστική αρμοδιότητα σημαίνει ότι μπορούν να τεθούν σε ισχύ μόνο με την έγκριση των αρμόδιων ευρωπαϊκών οργάνων και άρα χωρίς να προϋποτίθεται ενημέρωση ή συζήτηση στο εσωτερικό των κρατών -μελών. Με δεδομένη τη διεύρυνση των εμπορικών συμφωνιών σε τομείς που αφορούν τη δημοκρατία και κάθε είδους ατομικό, εργασιακό ή κοινωνικό δικαίωμα, το θέμα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Η σχετική συζήτηση, πριν την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, εστίαζε στο καθόλα εύλογο αίτημα να μπορούν αυτές οι συμφωνίες να συζητούνται εκτός από την ολομέλεια επί του συνόλου και στις κοινοβουλευτικές επιτροπές ανά θεματική και να γνωμοδοτεί κάθε μία χωριστά σχετικά με τις επιπτώσεις στον τομέα ευθύνης της. Το παραπάνω πέρα από προφανές (για αυτό το λόγο δεν υπάρχουν οι επιτροπές;) μειώνει και την ένταση του πολιτικού εκβιασμού. Όπως έγινε και στην περίπτωση του περιφερειακού κοινοβουλίου της Βαλλονίας πέρσι, οι κατηγορίες και οι απειλές έδιναν και έπαιρναν εναντίον του σώματος που τόλμησε να αμφισβητήσει τη CETA. Από τη στιγμή που οι καναδοί και οι ευρωπαίοι επιτετραμμένοι είχαν εργαστεί για τόσα χρόνια και με τόσο κόπο, το ‘θράσος’ των βαλλόνων να αμφισβητήσουν τη διαδικασία αντιμετωπίστηκε ως σκάνδαλο. Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι οι επιτροπές τους είχαν εργαστεί κοπιωδώς και ήταν σε θέση να τεκμηριώσουν τις διαφωνίες και τις συμφωνίες τους ανά θεματική, δεν υπήρχε καμία θεσμική πρόβλεψη αξιοποίησης της τεκμηρίωσης που είχε παραχθεί και διεξαγωγής διαλόγου. Ήταν υποχρεωμένοι, όπως είναι και όλα τα υπόλοιπα κοινοβούλια, να απαντήσουν με ένα ναι ή όχι επί του συνόλου της συμφωνίας το οποίο περιλαμβάνει το κυρίως κείμενο 1600 σελ., συν 34 παραρτήματα, συν ερμηνευτική δήλωση, συν βελτιωτικό κείμενο. Η ανάγκη προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δημιουργήθηκε με την έναρξη εφαρμογής της Συνθήκης της Λισαβόνας (2007), καθώς τότε διευρύνθηκε η αρμοδιότητα της ΕΕ σε ανάπτυξη και επενδύσεις. Η πρώτη συμφωνία στην οποία προχώρησαν ήταν αυτή μεταξύ ΕΕ-Σιγκαπούρης και η απόφαση του Δικαστηρίου για αυτή τη συμφωνία ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε να λήξει το θέμα του μικτού ή αποκλειστικού χαρακτήρα των συμφωνιών γνωμοδοτώντας ότι απολύτως κανένα θέμα δεν θεωρείται αποκλειστικής αρμοδιότητας των κρατών-μελών. Πλην του ISDS -για το οποίο να θυμίσουμε ότι υπήρξαν και οι ισχυρότερες αντιδράσεις- και του investment portfolio (έμμεσες ξένες επενδύσεις και εξαγορά τίτλων) που θεωρούνται πλέον μικτής αρμοδιότητας. Όλα τα υπόλοιπα εμπίπτουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα των ευρωπαϊκών οργάνων. Επιπλέον, μετά την απόφαση η ΕΕ ζητά την παύση των διμερών επενδυτικών συμφωνιών στις οποίες τα κράτη διατηρούν αποκλειστική αρμοδιότητα. Με λίγα λόγια η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θέτει θεσμικά το τέλος της ενεργής εμπλοκής των εθνικών κοινοβουλίων, του δημόσιου διαλόγου και της ενημέρωσης των πολιτών στον τομέα των συμφωνιών εμπορείου και επενδύσεων επιτείνοντας την ανισορροπία μεταξύ πολιτικής και οικονομικής σφαίρας υπέρ της τελευταίας. * Δώρα Κοτσακά, Δρ. Πολιτικής Κοινωνιολογίας, Ερευνήτρια [ΠΗΓΗ TVXS] Κυριακή 28/1 στις 18:00 στην Ευτοπική Βιβλιοθήκη, Αιγάλεω – Θηβών 353, β’ όροφος (πλησίον ΜΕΤΡΟ Αιγάλεω)
«η Ουρουπία δεν είναι ένα μέρος για να αποτραβηχτείς από τον κόσμο, αλλά ένας χώρος και ένας χρόνος για να πειραματιστείς έναν διαφορετικό κόσμο, έχοντας τα πόδια σου στέρεα στη γη» περισσότερες πληροφορίες για την Ουρουπία: https://urupia.wordpress.com/ Ευτοπική Βιβλιοθήκη http://eutopiclibrary.espivblogs.net/ |
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΕΜΠΑΣ
Επικοινωνία: gkolempas@gmail.com Αποανάπτυξη-Κοινοτισμός
Ομιλία του Γιώργου Κολέμπα για την "αποανάπτυξη και τον κοινοτισμό" στα μέλη του Τομέα Ενέργειας του ΜΕΡΑ25 Uni4sse – Ημερίδα: Τα παιδία Κ.Αλ.Ο. παίζει
https://open.tube/videos/watch/bf2fd4a2-0a89-46c2-a3fa-c69a5141a0f5?fbclid=IwAR0SDEErwdjE1xvCEalGyG15U7xjowCIOplDI7qL5N9DkJMIZhCHsmyDAro Ένα καταπληκτικό βίντεο για την σημερινή "καταναλωτική ευτυχία"
Pursuit of Happiness, The Rat Race - A Short Film Animation By Steve Cutts | World King:
https://www.youtube.com/watch?v=MZZz1XrNnO8 Το πρόταγμα της αποανάπτυξης και η επανανοηματοδότηση της ζωής ως ζητούμενο
https://www.youtube.com/watch?v=wactd4Y5Wk4&feature=youtu.be Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση - Κοινοτισμός
Θέατρο Ροές - 23 Οκτωβρίου 2018 Συζητούν: -Δημήτρης Αποστολάκης (Χαϊνης) -Γιώργος Κολέμπας -Δημήτρης Κορνάρος -Γιάννης Μπίλλας Δείτε το βίντεο: Διεθνής Συμμαχία για την Τοπικοποίηση-International Alliance for Localization (IAL)
Η Διεθνής Συμμαχία για τον Τοπικοποίηση (IAL) είναι ένα διαπολιτισμικό δίκτυο διανοούμενων, ακτιβιστών και ΜΚΟ αφιερωμένων στην διερεύνηση ριζικά νέων οραμάτων κοινωνικής εξέλιξης. Μέχρι τώρα έχουν συνευρεθεί άτομα και ομάδες από 58 διαφορετικές χώρες. https://www.localfutures.org/programs/global-to-local/international-alliance-localization/ ΠΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΧΑΝΙΩΝ: μια συζήτηση με τον Γιώργο Κολέμπα
Μια συζήτηση στα πλαίσια της εκδήλωσης: “Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία”. Όλη η συζήτηση εδώ O συγγραφέας και βιοκαλλιεργητής Γιώργος Κολέμπας στον 958fm του ΡΣΜ ...
http://webtv.ert.gr/ert3/radiofonikes-sinentefxis/o-singrafeas-ke-viokalliergitis-giorgos-kolempas-ston-958fm-tou-rsm-tis-ert3/ Περιμπανού "Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία"
ΕΔΩ ΕΡΤ3 - Θεματική συζήτηση : Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση:
https://www.youtube.com/watch?v=hTzh9DooEoU&feature=c4-overview&list=UUqrgAOkMe5fpHqeebbWI-3w Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης:
https://www.youtube.com/watch?v=unjCjXh8gNc |