Αποστολίδης Ηλίας

Η άθλια, πολιτικά και ηθικά,  κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, φτάνοντας στο προδιαγεγραμμένο τέλος της, νομοθετούσε αλλοπρόσαλλα, προκλητικά, αντισυνταγματικά, ενάντια στο δημόσιο συμφέρον και ενάντια στην κοινή λογική. Η κατάπτωσή της στην νομοθέτηση, ήταν τόσο τραγική και τόσο αντιφατική, που και να ήθελε κάποιος να την παρακολουθήσει, είτε θα απογοητευόταν, είτε θα απηύδηζε και θα την αναθεμάτιζε. Μόνη παρηγοριά, η ελπίδα πως όλη αυτή η πολιτική  θρασύτητα, θα τελείωνε με την κατάργηση όλων αυτών των απαράδεκτων, για οποιαδήποτε σοβαρή κοινωνία, νόμων που εύστοχα χαρακτηρίστηκαν σαν «Μνημονιακοί».

Τέτοιοι είναι και οι σχετικοί με τα δάση και δασικές εκτάσεις νόμοι 4277/14 ΦΕΚ 156/Α΄), 4280/14 (ΦΕΚ 159/Α΄)  και 4315/2014 (ΦΕΚ 269/Α΄). Μια μεγάλη Ομάδα Δασολόγων, που σχηματίστηκε τον Ιανουάριο του 2015, πρότεινε την κατάργηση όλων των φωτογραφικών και αντιδασικών διατάξεων των παραπάνω νόμων. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και τα άρθρα 42 και 43 του Νόμου 4277/14, που καταστρέφουν 6 στρέμματα από το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, δίνοντάς τα σε μια Ανώνυμη εταιρεία για να τα εκμεταλλευτεί εμπορικά. Για όσους δεν γνωρίζουν, η έκταση αυτή είναι τμήμα του Άλσους την Νέας Φιλαδέλφειας και προστατεύεται και σαν Άλσος και σαν δασική, από την δασική νομοθεσία, αλλά και από το άρθρο 24 παρ. 1 του Συντάγματος. Επιπρόσθετα είναι και αναδασωτέα με αποφάσεις του 1915, του 1934, αλλά και πρόσφατη του 2014 της δασικής υπηρεσίας και επομένως προστατεύεται και από το άρθρο 117 παρ. 3 του Συντάγματος.

Στο Σύνταγμα υπάρχουν 2 λόγοι για να αποχαρακτηρισθεί μια έκταση από δασική και να δοθεί για άλλο σκοπό (άρθρο 24 παρ. 1). Η αναφορά στο Σύνταγμα είναι ότι «απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον». Επειδή η έκταση δεν δίνεται για αγροτική καλλιέργεια, εικάζεται πως δίνεται στην ιδιωτική κερδοσκοπική εταιρεία για λόγους που  «επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον». Όμως μέσα στο υπό κατάργηση άρθρο του νόμου, δεν υπάρχει πουθενά το δημόσιο συμφέρον, αλλά αναφέρεται συγκεκριμένα η «άλλη της χρήση», που είναι η οικοδόμηση γηπέδου με εμπορικές χρήσεις αναφερόμενες συγκεκριμένα όπως «χώροι αναψυχής, εμπορικά καταστήματα (με εξαίρεση τις υπεραγορές και τα πολυκαταστήματα) και καταστήματα παροχής προσωπικών υπηρεσιών, εκθεσιακοί χώροι, εστιατόρια», αλλά και «spa, χαμάμ». Από τα παραπάνω συμπεραίνεται πως για την Κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, το δημόσιο συμφέρον δεν ήταν η αύξηση, ή έστω η προστασία των χώρων πρασίνου που επιβάλλει το Σύνταγμα της χώρας, αλλά η αξιοποίηση των αλσών με την καταστροφή τους και την οικοδόμηση στον χώρο τους χαμάμ, εστιατορίων και εκθεσιακών χώρων, απαγορευομένων των υπεραγορών και πολυκαταστημάτων.  Ποιός ψυχίατρος μπορεί να εξηγήσει μια τέτοια συμπεριφορά, υποτίθεται πολιτικών, που ήθελαν να σώσουν την χώρα από τις αμαρτίες  που οι ίδιοι έκαναν, όμως νομοθετούσαν μόνο σαν τοπικοί μικροπωλητές; Πως μπορούσαν να αγνοούν επιδεικτικά όλες τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικράτειας αλλά και της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής;

Το Σύνταγμα (άρθρο 117 παρ. 3) δεν προβλέπει κανένα λόγο για να αλλάζει χρήση οποιαδήποτε δασική έκταση καταστρέφεται από πυρκαγιά ή άλλη αιτία. Η αναφορά είναι «Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό». Το έτος 2014 ο Διευθυντής δασών Αθηνών κήρυξε ως αναδασωτέα έκταση τον χώρο του αμαξοστάσιου του δήμου, που εμπίπτει στην παραχωρούμενη έκταση. Η ίδια έκταση κηρύχτηκε στο παρελθόν αναδασωτέα ακόμη 2 φορές. Είναι απορίας άξιον πως θα μπορέσει η διοίκηση να παραδώσει την έκταση για οικοδόμηση, όταν παραμένει αναδασωτέα, παρόλο που αντισυνταγματικά η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε άρση των 2 παλαιών πράξεων αναδάσωσης.

Η δασική νομοθεσία προβλέπει κάποιες διαδικασίες  με τις οποίες μπορεί μια έκταση να δοθεί για κάποια χρήση, έστω και αν αυτή πάσχει ως προς την συνταγματικότητα. Να δούμε πως θα προχωρήσουν αυτές οι διαδικασίες (π.χ. άρθρο 45 παρ. 2 του Ν. 998/79), ώστε να μπορέσει νομότυπα να χτιστεί το Άλσος. Ακόμη να δούμε πως θα μπορεί να ολοκληρωθεί η συναλλαγή, όταν το άρθρο 43, που έγινε για να δικαιολογήσει την δωρεά του δημοσίου προς μια ανώνυμη κερδοσκοπική εταιρεία, δεν ισχύει πλέον, αφού δεν περιελήφθη στην κατοπινή τροποποίηση του άρθρου 49 του ν. 998/1979 (Α΄ 289).

Επειδή το δημόσιο συμφέρον και η δημόσια περιουσία μας αφορά όλους, επειδή το Μνημονιακό παρελθόν χρειάζεται θετικές παρεμβάσεις, επειδή η άμεση ενεργοποίηση του νόμου 1811/88 θα μας δείξει ποια είναι πραγματικά η εκκλησιαστική περιουσία, επειδή η Κυβέρνηση χρειάζεται ενίσχυση, ξεκινάμε με προτάσεις που θα αποκαταστήσουν την νομιμότητα. Ταυτόχρονα να δούμε ποιοι είναι με τη φαυλότητα και την παρανομία, ποιοι είναι με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Πηγή

«Έιναι οι φυσικές συνθήκες της ανθρώπινης κατάστασης που γεννάνε πολιτισμούς κ δεν   είναι πολιτισμός αυτός που καταστρέφει τις φυσικές συνθήκες»   Ανώνυμος

  Η ιδεολογία της «ανάπτυξης» κ της «προόδου» μέσω της ανεξέλεγκτης κ χωρίς όρια παραγωγής προϊόντων τεχνολογίας, έχει καταφέρει να αποξενώσει τον άνθρωπο από τις πραγματικές του ανάγκες κ επιθυμίες, που συνιστούν την ουσία της φυσικής του ύπαρξης. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος σήμερα τρώει ότι θέλει κ όποτε το θέλει(π.χ. ντομάτα το χειμώνα, λάχανο το καλοκαίρι, μεταλλαγμένα κ.τ.λ.) κ εντέλει να μην διατρέφεται πλέον φυσικώς. Συνέπειες αυτής της χωρίς όρια «ανάπτυξης» είναι η διαστροφή της ανθρώπινης φύσης κ γενικότερα της φυσικής τάξης των πραγμάτων, όπως επίσης ο κλονισμός της υγείας του ανθρώπου κ η οικολογική καταστροφή που σήμερα όλοι γνωρίζομε. Δια της «ιατρικής» κ της χρήσης «φαρμάκων» ο άνθρωπος κρατιέται βέβαια περισσότερο στη ζωή (πάλι μέσω της τεχνολογίας), η φυσική του υγεία όμως ολοένα κ χειροτερεύει.

  Η πλήρης αποτυχία της άρχουσας τάξης να εκβιομηχανίσει τη χώρα κ να χειραφετηθεί τεχνολογικά (στην ουσία είχαμε πάντα ένα ανεβοκατέβασμα εντεταλμένων «εθνικών συμμοριών», που υπό το σύνθημα της «ανάπτυξης» βύθιζαν την κοινωνία σε μόνιμη κρίση, λιτότητα, υποτελή εξάρτηση κ υπανάπτυξη), είχε τελικά ένα ευεργετικό αποτέλεσμα: το φυσικό περιβάλλον της γεωγραφικής περιοχής που ζούμε, παρουσιάζει σήμερα ελάχιστες αλλοιώσεις, παρά την εισαγωγή τεχνολογικών προϊόντων (π.χ. αυτοκίνητα, πλαστικές συσκευασίες, χημικά, λιπάσματα-δηλητήρια), με τη συνεπαγόμενη μόλυνση κ ρύπανση. Υπάρχουν συνεπώς ακόμη οι προϋποθέσεις παραγωγής ειδών φυσικής διατροφής αλλά κ άλλων προϊόντων που συνθέτουν τη φυσική διαβίωση του ανθρώπου, χωρίς να καταφεύγουμε σε εντατικές (μονο)καλλιέργειες, χρήση φυτοφαρμάκων, συνθετικές ουσίες κ.λ.π. η εισαγωγή ειδών διατροφής στην Ελλάδα (πάνω από το 50% του συνόλου της κατανάλωσης), συντελεί αφενός στο αποτέλεσμα του εξωτερικού χρέους κ ωθεί αφετέρου στην κατανάλωση προϊόντων που δεν ανήκουν στο άμεσο φυσικό περιβάλλον μας.

  Εδώ κ τέσσερα χρόνια στο χώρο της πλατείας Πανεπιστημίου στο Βόλο λειτουργεί μια αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη αγορά από μικροπαραγωγούς όπου οι ίδιοι διαθέτουμε τα προϊόντα μας, καλλιεργημένα ή παρασκευασμένα με μεράκι κ αίσθηση ευθύνης, με βάση παραδοσιακές συνταγές κ φυσικές, οικολογικές, ήπιες μεθόδους. Μια αγορά που επιδιώκει την ανάπτυξη εκείνων των κοινωνικών σχέσεων οι οποίες βασίζονται στην άμεση επαφή παραγωγών - καταναλωτών, χωρίς μεσάζοντες κ διαμορφωτές της αξίας κ της ποιότητας των προϊόντων που παράγουμε με ελεύθερη κ όχι καταναγκαστική  εργασία. Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η ελεύθερη μετάδοση γνώσεων κ "μυστικών συνταγών", η ανάπτυξη ευρύτερης κοινωνικότητας του ανθρώπου, η κατάργηση της εκμετάλλευσης κ του ανταγωνισμού, είναι τα βασικά προτάγματα αυτής της αγοράς. Σκοπεύουμε στην θέσμιση νέων κοινωνικών δομών που θα ευνοούν την ανάπτυξη ενός πολιτισμού (τα πολιτιστικά τέλη του οποίου ανάγονται στην κληρονομιά από την ελληνική αρχαιότητα), που θα εξελίσσεται ιστορικά στη βάση μιας αρμονικής ισορροπίας της ανθρώπινης κοινωνίας κ της φύσης που την περιβάλλει.

  Διαθέτουμε εποχικά οπωροκηπευτικά, μελισσοκομικά, προϊόντα μεταποίησης βοτάνων κ καρπών, καθώς κ προϊόντα οικοτεχνίας, χειροτεχνίας κ αισθητικής, ιδίας παρασκευής κ φιλοτέχνησης. Θεωρούμε αναφαίρετο δικαίωμά μας την παραγωγή κ κατανάλωση φυσικών προϊόντων σύμφωνα με τις ανάγκες κ τις επιθυμίες μας, που να ανταποκρίνονται στο σεβασμό της φύσης κ του ανθρώπου. Αρνούμαστε με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε να συμμετέχουμε κ να υπηρετούμε το σημερινό μοντέλο μιας ανούσιας κ καταστροφικής μαζικής υποκουλτούρας, πλήρως υποταγμένο σε συγκεκριμένους εξουσιαστικούς θεσμούς.

  Ερμού κ Παύλου Μελά στην πλατεία, λαμβάνει χώρα μια συλλογική πράξη δημιουργικής αντίστασης, η Αυτόνομη Αγορά Βόλου. Πραγματοποιούμε συνελεύσεις κ ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στον ίδιο χώρο, ανοιχτές σε οποιονδληποτε έχει να προσκομίσει κάτι ουσιώδες κ γόνιμο.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΑΓΟΡΑ ΒΟΛΟΥ

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τον εμπρησμό στο σπίτι του Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή, που το κατέστρεψε ολοκληρωτικά για δεύτερη φορά μέσα σε έξι χρόνια. Σε αυτό το διάστημα ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει στην κατεύθυνση εντοπισμού των δραστών του εμπρησμού.

Οι αρμόδιες αρχές, Πυροσβεστική, αστυνομία, Δικαιοσύνη, που σε άλλες περιπτώσεις με υπερβάλλοντα ζήλο και ευαισθησία κινούν «γη και ουρανό», επιδεικνύουν για δεύτερη φορά χαρακτηριστική καθυστέρηση και αδράνεια δημιουργώντας αναπάντητα ερωτήματα και την αίσθηση ότι η υπόθεση κινδυνεύει να «κουκουλωθεί» ξανά.

Για όλους εμάς όμως, συγχωριανούς, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλους ανεξάρτητα από τη στάση και τις προθέσεις των αρχών, η υπόθεση αυτή δεν μπορεί να μπει στο αρχείο. Οι εμπρηστές με τη φωτιά στο σπίτι του Στέφανου, έβαλαν φωτιά στην ίδια την αξιοπρέπεια μας. Γιατί δεν μπορούμε να χωνέψουμε, πόσο μάλλον να ανεχτούμε πως υπάρχουν κάποιοι που λειτουργώντας είτε μόνοι τους είτε για λογαριασμό άλλων, χρησιμοποιώντας φασιστικές και μαφιόζικες μεθόδους, προσπαθούν να διαφεντέψουν τις ζωές των ανθρώπων, θεωρώντας τον τόπο τσιφλίκι τους.

Θεωρούμε προσωπική υπόθεση του καθένα και καθεμιάς από μας, όχι μόνο να σταθούμε αλληλέγγυοι στο πλευρό του Στέφανου αλλά και να δηλώσουμε εμφατικά ότι δεν θα ανεχθούμε καμιά καθυστέρηση και καμιά συγκάλυψη που αποθρασύνουν φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς τέτοιων ενεργειών.

Καλούμε

σε συγκέντρωση αλληλεγγύης, το Σάββατο 2 Μαΐου, στις 12.00 το μεσημέρι,

στην πλατεία της Καλοσκοπής

Ο Στέφανος δεν είναι και δεν θα είναι μόνος

Όχι άλλη ανοχή, όχι άλλη συγκάλυψη

σε αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να διαφεντεύουν

τη ζωή και τον τόπο μας

συγχωριανοί, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλοι του Στέφανου

_____________________

* Ο Στέφανος Κόλλιας αγωνίζεται ενάντια στην επέκταση των εξορύξεων που έχουν προκαλέσει τεράστιες και μη αντιστρεπτές καταστροφές στη Γκιώνα.

Την Πέμπτη 30 Απριλίου, θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα ανοιχτή διάθεση προϊόντων της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ και παρέμβαση ενημέρωσης, στα Προπύλαια, 11:00 - 18:00. Η δράση οργανώνεται ενόψει της εργατικής Πρωτομαγιάς. 
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ θα συμμετέχει, την 1η Μάη, στην ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση στο Μουσείο (11:00, Πατησίων και Στουρνάρα) και την πορεία προς τη Βουλή.

Εκδήλωση του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής & Ναυπηγικής Βιομηχανίας, στην μνήμη των πεσόντων εργατών στις ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες, ενόψη εργατικής Πρωτομαγιάς (Πέραμα, 29.4.2015)

https://youtu.be/yjjh_8VGK7g

 

Επαιρόμεθα οι περισσότεροι ότι διανύουμε το ανώτατο στάδιο του πολιτισμού, ότι είμαστε μάλιστα οι εκπρόσωποί του, αδιαφορώντας παγερά για τις βαρβαρότητες που συμβαίνουν δίπλα μας και υποδαυλίζουν μια επιστροφή στο υπανάπτυκτο (;) παρελθόν της ανθρωπότητας. Είναι μια οχληρή αντίφαση για εμάς τους «πολιτισμένους», του εικοστού πρώτου αιώνα, διότι αποδεικνύεται ότι η ωμότητα και η αγριότητα δεν εξαλείφονται με τον ορθό λόγο και τον ρεαλισμό. Εάν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν η βία και οι πόλεμοι, οι φόνοι και τα βασανιστήρια. Κάτι άλλο κινεί τα νήματα, που, βεβαίως, αρνιόμαστε να το ανιχνεύσουμε, να το προσεγγίσουμε, να το εξετάσουμε.

«Οι γνώσεις μας για τις συνθήκες που οδηγούν στην ενδυνάμωση της ανθρώπινης ροπής προς τη βαρβαρότητα είναι ακόμη υποτυπώδεις», σημειώνει ο Νόρμπερτ Ελίας σ’ ένα θαυμάσιο βιβλίο του με τίτλο «Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας» που εξέδωσαν πρόσφατα οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης («Προοπτικές»). Υπάρχουν βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις στους λαούς, που συντρίβουν και γελοιοποιούν τα ορθολογικά κίνητρα, η πεποίθηση λ.χ. ότι ένας λαός είναι ευφυέστερος των άλλων (ιστορικότερος, δυνατότερος και δεν συμμαζεύεται). Με τέτοιες πεποιθήσεις οι λαοί χάνουν το μέτρο και αναγκάζονται να δικαιολογούν οποιαδήποτε απόφαση παίρνει η μειοψηφία της εξουσίας της χώρας τους. Μικρές καθεστηκυίες ομάδες είναι η εξουσία εν αντιθέσει με τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού: Οι μικροί ή μεγάλοι αξιωματούχοι αυτών των ομάδων λαμβάνουν αποφάσεις που κρίνουν τον ευδαιμονισμό ή όχι των λαών και μερικές φορές την ίδια τη ζωή τους ή τον θάνατό τους.

Τις περισσότερες φορές οι αποφάσεις των ηγεσιών καθορίζουν την κακή μοίρα των λαών και μάλιστα οι λαοί συχνά τις επικροτούν και επιδοκιμάζουν, συχνότατα δε με ζητωκραυγές, χαρίζοντάς τους τεράστιες πλειοψηφίες. Γιατί οι λαοί είναι τόσο ανίσχυροι να αντιδράσουν στις λαθεμένες αποφάσεις των ηγεσιών τους είναι θέμα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά και αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εκείνο που φαίνεται είναι ότι τα κινήματα διαμαρτυρίας δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, ειδικά όταν καθοδηγούνται από ανθρώπους που δεν έχουν ξεπεράσει την εξουσιαστική συνείδηση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ λ.χ., που από κίνημα διαμαρτυρίας έγινε κυβέρνηση (εξουσία), χωρίς να έχει αλλάξει μέσα του τη δομή αυτής της εξουσιαστικής συνείδησης. Ας μην ισοπεδώνουμε· υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη που αγωνιούν, που φέρουν άλλον αέρα στην άσκηση της πολιτικής, είναι, όμως, μόνα κι έρμα (τα καημένα).

Οι ελπίδες έχουν φουντώσει στους κόλπους της κοινωνίας, αλλά η πραγματικότητα είναι τρομαχτική, ακριβώς διότι έχει καθοριστεί από τη φιλοσοφία των σχετικά μικρών ομάδων του κατεστημένου. Χρειαζόμαστε, άρα, ένα άλλο σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες· που, όμως, να βρεθούν οι τελευταίοι; Οι περισσότεροι αγνοούμε τα όρια της πολιτικής μας ελευθερίας, όπως αρνιόμαστε να υπερασπιστούμε τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Ολα τούτα δηλώνουν το έλλειμμα Δημοκρατίας αλλά και την ευφυΐα του συστήματος να διαιωνίζεται, υποσχόμενο περισσότερη δημοκρατία. Τώρα, για ποια δημοκρατία μιλάνε όλοι την ώρα που βολοδέρνουμε στη χοάνη του καπιταλισμού, είναι ένα προς συζήτηση (σπουδαίο) ζήτημα, αλλά δεν έχουμε χρόνο...

Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής οφείλεται βέβαια στην τεχνητή κρίση που έχει προκαλέσει η δομή του συστήματος, βάζουμε όμως κι εμείς το μικρό μας λιθαράκι, ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι το καταπολεμούμε. Είναι ο διάλογος που λείπει όπως και η ύπαρξη πολλών ηγετικών «εγώ» στο εσωτερικό των κινημάτων διαμαρτυρίας. Παντού μέτρο του δικαίου είναι η ισχύς. Στα ζώα το κατανοούμε, στους (πνευματικούς;) ανθρώπους όμως κάτι τέτοιο έπρεπε να φαντάζει αδιανόητο. Δεν είναι. Το αποδεικνύει αυτό η ευρωπαϊκή ηγεσία με προεξάρχουσα τη γερμανική.

Ολοι αυτοί μιλάνε για δημοκρατία. Δεν ντρέπονται· οι υποκριτές και άθλιοι, οι «πολιτισμένοι» ντε, που «δημιουργούν» πολέμους και «κατασκευάζουν» εκατόμβες για πρόσφυγες, άνεργους, απελπισμένους, ψυχιατριζόμενους· αγρότες, εργάτες, γυναίκες, μειονότητες κ.ο.κ.

http://www.efsyn.gr/arthro/igetes-kai-laoi

Από τη συλλογή Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του.. Εκδόσεις: Το Ποντίκι Το Ποντίκι (σ. 158-162)

Την ίδια εποχή όπου ο G. K. Chesterton δήλωνε ότι «ο σοφός καθηγητής που ακούει από τον πρωτόγονο άγριο ότι στην αρχή του κόσμου δεν υπήρχε παρά ένα μεγάλο φτερωτό φίδι, δε θα καταλάβει ποτέ του τίποτα απ’ αυτά τα πράγματα, αν δεν ανατριχιάσει ως το βάθος της ψυχής του και δεν αισθανθεί τον πειρασμό να ευχηθεί σχεδόν αυτή να είναι η αλήθεια» (The everlasting man), την ίδια εποχή όπου ο L. Klages προτείνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να επιστρέψουμε στην κοσμοθεωρία των υποτίθεται «αμόλυντων από το μικρόβιο του πνεύματος» Πελασγών (Das Weltbild des Pelasgerturns) και οι συρρεαλιστές πίστευαν ότι με την ένταξή τους στα κομμουνιστικά κόμματα, το ονειρικό παραλήρημα, την αυτόματη γραφή και την «κριτική παράνοια» επρόκειτο να «απελευθερώσουν ολοκληρωτικά τον άνθρωπο από την χριστιανοθωμιστική σκλαβιά», η ίδια ανάγκη μύθου και θρησκευτικής πίστης που όταν άγγιξε τους «χρυσελεφάντινους πύργους» της Διανόησης μεταμορφώθηκε σε ψευτομυστικισμό, ψευτο-ανατολική θεοσοφία και ψευτο-«κριτική της επιστήμης», διαπέρασε και όλα τα στρώματα της ακυβέρνητης και αποσυντιθέμενης από το ίδιο της το κενό μεταπολεμικής κοινωνίας και η υπόγεια παρουσία μιας αλλόκοτης θρησκευτικότητας, άρχισε να δίνει ένα νέο περιεχόμενο στις έννοιες, τις μορφές ζωής και τις θεωρίας που μας κληροδότησε ο 19ος αιώνας.

Αν ο 19ος αιώνας είναι η πρώτη και μοναδική εποχή της ιστορίας, όπου ο άνθρωπος τόλμησε να εξαφανίσει από το Κράτος και από την πολιτική κάθε «ιερό» περιεχόμενο, αν, συγκεκριμένα, τόλμησε να πραγματοποιήσει ένα ριζικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και της πολιτικής από κάθε κοσμοθεωρητική θεμελίωση, αντίθετα η σημερινή εποχή γνώρισε μια ραγδαία θρησκευτικοποίηση του περιεχομένου που περιέχεται μες στις παραδεδομένες τυπικά αθρησκευτικές μορφές πολιτικής ζωής. Το χαμένο από αιώνες τώρα αξίωμα cuius religio βρέθηκε ξανά στην επιφάνεια στις μέρες μας με μια ξαφνική μεταμόρφωση των κομματικών ιδεολογιών σε κοσμοθεωρίες – είτε πρόκειται για τον «Καθολικισμό» του Franco, το «Ρατσισμό» του Hitler ή το «Μαρξισμό» του Στάλιν. Τα έθνη που δημιούργησε ο 19ος αιώνας μεταμορφώθηκαν, από «λαούς οργανωμένους σε κράτη » – έννοιες του συνταγματικού δικαίου, σε μαγικά τοτέμ, σε δαιμονικούς θεούς, σαν αυτούς που παρουσιάζουν οι θεωρίες του Τσάτωφ στους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι. Οι αρχηγοί των κρατών κράτησαν τα ονόματα που τους έδωσε ο 19ος αιώνας, έμειναν «γενικοί γραμματείς», «αρχικαγκελλάριοι», «πρόεδροι» και ταυτόχρονα μεταμορφώθηκαν σε «ήρωες», βασιλιάδες-μάγους, χαλίφες – σάμπως το πανάρχαιο αρχέτυπο του θεόσοφου βασιλιά, τιμωρού και αναγεννητή του κόσμου, να αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρό και ενθουσιαστικό από τις «αστικές», «ανθρώπινες-πολύ ανθρώπινες» έννοιες του 19ου αιώνα. Μια νέα υμνολογία εφευρέθηκε, που κανείς δεν ξέρει αν το πρότυπό της είναι οι φαραωνικοί ύμνοι της τρίτης χιλιετηρίδας ή η υπερμοντέρνα φρασεολογία μιας ρεκλάμας της κόκα-κόλα, και συνδυάστηκε με τα συγκεντρωτικά μέσα βομβαρδισμού των συνειδήσεων που δημιούργησε η μοντέρνα προπαγανδιστική τεχνική. Η πανάρχαιη, ανάγκη του «αποδιοπομπαίου τράγου» – αυτός ο κόσμος που τον γνωρίσαμε από τον Frazer σαν «εθνογραφικό υλικό» – η πανάρχαιη παθολογική ψυχολογία του persecuteur persecute εμφανίστηκε ξανά σήμερα σαν βάση και προϋπόθεση αυτής της τόσο εύθραυστης κοινωνικής ισορροπίας που οποιοδήποτε κι αν είναι το χρώμα της, συνδυάστηκε παντού με την ίδια τελειοποιημένη τεχνική του εξευτελισμού του ατόμου – είτε πρόκειται για την κομμουνιστική αυτοκριτική και την (αυθόρμητη) εξομολόγηση είτε πρόκειται για τη φασιστική (αυθόρμητη πάντα) δήλωση μετάνοιας – και της ηθικής εξόντωσης ολάκερης της κοινωνίας.

Η ίδια λέξη «προπαγάνδα» – η λέξη κλειδί του 20ου αιώνα – είναι αρκετά εύγλωτη σχετικά με την αφύσικη συγχώνευση της θρησκείας και της πολιτικής στην εποχή μας: χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την καθολική εκκλησία τον καιρό των θρησκευτικών πολέμων της Μεταρρύθμισης και της Αντιμεταρρύθμισης (de propaganda fide) και μέχρι το 19ο αιώνα δεν είχε βγει ποτέ έξω από τα όρια της εκκλησιαστικής γλώσσας. Αντίθετα, στις μέρες μας, η ίδια ατμόσφαιρα θρησκευτικού πολέμου και ισλαμικής «ιερής κατάκτησης» μεταμόρφωσε την προπαγάνδα σε όργανο εξανδραποδισμού των συνειδήσεων και «βιασμού των μαζών»[1] μπρος στο οποίο τα μέχρι τώρα «όπια των λαών» μπορούν να φανούν ανώδυνες ασπιρίνες. Γιατί μόνο σήμερα η ανάπτυξη, ο γιγαντισμός και η απόλυτη συγκέντρωση των ψυχοτεχνικών μέσων έκανε εφικτή, για πρώτη φορά μέσα στην ιστορία, μια απόλυτη εξουδετέρωση από τα πάνω του ψυχικού κόσμου της μάζας, μια ολοκληρωτική διείσδυση της καισαρολατρείας μέσα στον ίδιο το σχηματισμό των προσλαμβανουσών παραστάσεων των ατόμων, μες στις προθέσεις, τις σκέψεις και τις πράξεις των μαζών – αυτών των μαζών που το σχολείο, ο κινηματογράφος, το θέατρο, το τσίρκο, οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο κτλ., δεν τους επιτρέπουν να βρεθούν ποτέ έξω από την ακτίνα δράσης της πανταχού παρούσας – μέχρι το σκάκι και μέχρι τη γλωσσολογία – επίσημης «γραμμής».

Και αυτή η εξαφάνιση κάθε πνευματικής αυθυπαρξίας της μάζας, όπως γίνεται σήμερα, δε μας επιτρέπει πια να πιστεύουμε, όπως ως το 1914, ότι οι αγαθοί αλλά μη επαρκώς διαφωτισμένοι λαοί έπεσαν θύματα της προπαγανδιστικής απάτης και της αστυνομικής τρομοκρατίας.

Η προπαγάνδα δεν μπόρεσε να «πιάσει» στο 19ο αιώνα μόλο που και τότε όπως και πάντοτε υπήρχαν επαναστάτες και επαναστάσεις, αντιδραστικοί και αντεπαναστάτες, προοδευτικοί και συντηρητικοί, γιατί ο άνθρωπος τότε σεβόταν αρκετά τον εαυτό του ώστε να μην μπορεί να αφομοιώσει την ωμή γλώσσα της βίας, του μίσους και της ψευτομυστικοπαθούς στρατιωτικής πειθαρχίας. Αντίθετα, «είναι κάτι εκπληκτικό – έλεγε ήδη από το 1920 ο Mussolini – το πόσο ο σημερινός άνθρωπος είναι έτοιμος να πιστέψει» και είναι γνωστή η γνώμη του Hitler για την «απίστευτη» παθητικότητα του μαζικού ανθρώπου και την «υστερική του ανάγκη να ενθουσιαστεί επιδερμικά για να απαλλαγεί από την ευθύνη της προσωπικής σκέψης και ελευθερίας». Για να καταλάβουμε τη διαφορά δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε την αηδιαστική λατρεία του «δυναμισμού», το σβήσιμο κάθε πολιτικού ήθους μπρος στη μεσσιανοπληξία του «δυναμικού Κράτους», την επαίσχυντη στάση ενός φιλοσόφου όπως ο Heidegger απέναντι στο χιλτερισμό, τον τρόμο του οποιουδήποτε «αριστερού» διανοούμενου μήπως φανεί λιγότερο πιστός και φανατισμένος από το τελευταίο υποκομματικό στέλεχος ή τις σύγχρονες «ορθοδοξίες» που το δόγμα τους μένει πάντα άγραφο, που μόνο εκ των υστέρων μαθαίνουμε το τί είναι «παρέκκλιση» και που ποτέ δεν πρόκειται να μάθουμε το τί δεν είναι.

Η περίπτωση του G. Lukacs του μόνου «ορθόδοξου» μαρξιστή που μπορεί να διαβάσει κανείς σήμερα, είναι συμβολική. Το 1910 – 1911 τα πρώτα του έργα τιτλοφορούνται «η Ψυχή και οι Μορφές» και «Μεταφυσική της Τραγωδίας». Το 1921 δημοσιεύει την «Ιστορία και ταξική συνείδηση» που καταδικάστηκε αμέσως ως «ιδεαλιστική παρέκκλιση». Σήμερα ένα από τα τελευταία του έργα αφορά «Το πρωτοποριακό έργο του Στάλιν στον τομέα της φιλοσοφικής επιστήμης»!

[1] S. Tshakhotine. Le viol des foules par la propagande politique (1938)

http://www.respublica.gr/2015/04/column/ideologiesreligions/

Το παρόν κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια* προσέγγισης των προοπτικών για ανανέωση και διεύρυνση του αιτήματος των πολιτών για άμεση συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, τη θέσπιση και την εφαρμογή των νόμων. Η εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος - όπως αυτή διαμορφώθηκε και μέσα από της πλατείες των αγανακτισμένων του 2011 - είναι πολύτιμη και μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο σύμβουλο για την αποφυγή ατομικών/συλλογικών σφαλμάτων και παραλείψεων.

Πολλοί υπήρξαν οι παράγοντες που καθόρισαν την μετέπειτα πορεία του αιτήματος για άμεση Δημοκρατία, οι οποίοι και απέτρεψαν τη δημιουργία ενός ισχυρού και αυτόνομου Πολιτικού Σώματος...

http://www.artversion.eu/index.php?article86/perspectives-on-democracy

Αρχικά οι κομματικές και οι συνδικαλιστικές αναμείξεις που είχαν σαν στόχο την οικειοποίηση ορισμένων δράσεων, συνέβαλαν καθοριστικά στον αποπροσανατολισμό και στην αποδυνάμωση του αιτήματος. Η θωράκιση ενός ανανεωμένου εγχειρήματος από κάθε είδους προσπάθεια κομματικής οικειοποίησης και εκμετάλλευσης μπορεί να το προστατέψει από τη φαγοκυττάρωσή του[1] από το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκταση από τη σταδιακή αποκινητοποίηση και εξαφάνισή του. 

Παράλληλα η κατασταλτική κρατική βία σε συνδυασμό με τις αυτόκλητες δράσεις (υπερασπιστικού και/ή επιθετικού χαρακτήρα), οδήγησαν σε απονομιμοποίηση και αποδυνάμωση της μαζικότητας του κινήματος. Με τη σημερινή κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει η προοπτική και το ενδεχόμενο, τουλάχιστον παροδικά, να αμβλυνθεί ο κατασταλτικός χαρακτήρας του κράτους που παραδοσιακά επέδειξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αν και θα ήταν υπερβολικό να μιλήσει κανείς για σιδηρά απολυταρχική στάση, αρκετές φορές, στο πρόσφατο παρελθόν, ξεπεράστηκε το σημείο ισορροπίας που διατηρεί ως κοινωνικά αποδεκτή την χρήση της νόμιμης κρατικής βίας.  Είναι πιθανό η τρέχουσα κυβέρνηση να απαιτήσει λιγότερη εκχώρηση δικαιωμάτων από τον πολίτη προς όφελος της ευταξίας και της ασφάλειας [4]. Μία από τις κύριες μέριμνες επομένως θα πρέπει να είναι, η ειρηνική μαζικοποίηση ενός κινήματος το οποίο θα αυτό-προστατεύεται και δεν θα προσφέρει αφορμές για άσκηση κατασταλτικής βίας.

Τα κυρίαρχα ΜΜΕ έδρασαν κυρίως ανασταλτικά και αποπροσανατολιστικά παρά υποστηρικτικά.  Ο επικοινωνιακός χάρτης σε ό,τι αφορά στην ελευθερία και στην αμεροληψία των ΜΜΕ θα μπορούσε στο επόμενο διάστημα να αλλάξει προς το καλύτερο.  Η συμβολή τους (αν και είναι πιθανό να παραμείνουν ή να μεταλλαχθούν σε φιλοκυβερνητικά) θα μπορούσε να αποδειχτεί θετική και ουσιαστική. 

Ποικίλες ιδεολογικές μονολιθικότητες (ελευθεριακές, κομμουνιστικές, εθνικιστικές κλπ.) οδήγησαν σε κατακερματισμό, αναχωρητισμό και τελικά απομόνωση από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Η αναγέννηση αυτού του πολιτικού αιτήματος προϋποθέτει την Ένωση Πολιτών όπου κοινός στόχος θα είναι το Δημοκρατικό Εγχείρημα (ως θεσμική αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος) και όχι η επικράτηση κάποιων ηγετικών φυσιογνωμιών και ιδεολογημάτων. Επομένως το ζητούμενο είναι ο κοινός στόχος και ο κοινός παρονομαστής και όχι οι διχαστικές διαφοροποιήσεις. Οι πιθανότητες επιτυχίας εξαρτώνται από την αναζήτηση της έλλογης σύνθεσης και της συλλογικής φαντασίας και όχι από την προσκόλληση σε ιδεολογικής φύσης εμμονές και δογματικούς ανταγωνισμούς.
Κοινός παρονομαστής σε αυτό το πολιτικό σώμα δεν μπορεί παρά να είναι το πολιτικό πάθος για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη και έλεγχο της εξουσίας [2] [3]. Ένα πάθος το οποίο θα πηγάζει από τη βαθιά συνείδηση και πίστη στις τρείς αυτές θεμελιώδεις έννοιες καθώς και στην αναγκαιότητα για διαρκή έλεγχο της εξουσίας η οποία έχει μια έμφυτη ροπή στη διαφθορά. Το πάθος αυτό μπορεί να μετασχηματίσει ασύνδετες μάζες ανθρώπων που υποκινούνται κυρίως από ένστικτα σε πολίτες  που θα ενεργούν βασιζόμενοι στη λογική.

Χωρίς αυτό το πάθος, η επικυριαρχία του πόθου για ατομική ευημερία (όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τον καθένα) θα συνεχίσει να οδηγεί σεαντιφατικές στάσεις ζωής. Σε ανθρώπους δηλαδή που ενώ αναζητούν την ευημερία, πραγματώνουν την αδιαφορία και την ιδιώτευση παραδίδοντας το μέλλον τους σε αντιπροσώπους. Είναι ουσιώδης η αναγνώριση του ότι η ατομική ευημερία δεν μπορεί παρά να συμπορεύεται εξισωτικά με την συλλογική, καθώς και ότι δεν είναι συνώνυμο της επανάκτησης/αύξησης του επιπέδου κατανάλωσης, ούτε φυσικά μπορεί να επιτευχθεί με κάποιο μαγικό τρόπο, δεν γίνεται να προσφερθεί χωρίς προσωπική συμμετοχή και συλλογικότητα. Η συνεχής διεύρυνση της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας αποτελεί τραγικό και λυπηρό παράδειγμα αυτής της αντίφασης. Ο κίνδυνος κοινωνιών όπου ένα ελαχιστότατο ποσοστό πλουσίων και προνομιούχων θα ανησυχεί για την ασφάλειά του και ένα συντριπτικό ποσοστό ανθρώπων θα ανησυχεί τόσο για την ασφάλειά του όσο και για την επιβίωσή του, είναι ήδη ορατός.

Όταν μια κοινωνία πολιτών λειτουργήσει αυτόνομα σε μια δημόσια σφαίρα έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί τους θεσμούς και τις δομές που την διέπουν, έτσι ώστε να αποφασίσει τι θα μεταβάλει, τι θα καταργήσει και τι θα αποδεχθεί[3]. Η πολιτική εξουσία όπως εκφράζεται μέσω της αντιπροσώπευσης εκμεταλλεύεται διαχρονικά το μονοπώλιο του ορισμού των εννοιών περί νομιμότητας, κοινού συμφέροντος επηρεάζοντας καταλυτικά το Λόγο του πολίτη έτσι ώστε αυτός να έρθει σε θέση ταυτόσημη με τη δική της [3][4].  Με αυτό τον τρόπο ο Συλλογικός Λόγος [3][4] παρουσιάζεται εσφαλμένα ως μια γνήσια σύνθεση του Ατομικού, ενώ στην πραγματικότητα διαμορφώνεται και κατευθύνεται από την ίδια την πολιτική εξουσία. 

Άλλωστε οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μεταθέτουν συνεχώς στο μέλλον (ενταφιάζοντας έννοιες όπως η κλήρωση και η ανακλητότητα) την ουσιαστική αναθεώρηση του Συντάγματος, τόσο σε ό,τι αφορά στις ασυλίες, την ατιμωρησία και τα προνόμια του πολιτικού προσωπικού όσο και σε ό,τι αφορά στην υιοθέτηση - έστω και αδύναμων - αμεσοδημοκρατικών εργαλείων.Ενδεικτική είναι η αναθεώρηση του 1986 κατά την οποία ο θεσμός του δημοψηφίσματος κατ’ ουσία απενεργοποιήθηκε καθώς πέρασε από τις προεδρικές εξουσίες στην κυβέρνηση. Το εγχείρημα επομένως, θα πρέπει να έχει ως βασικό του στόχο την μετουσίωση του παρόντος πολιτικού συστήματος. Οι πολιτειακές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και οι θεσμικές αλλαγές [2] μπορούν να επιτευχθούν μόνον εάν αποφασιστούν συλλογικά και αυτόνομα. Ώστε από αυτή την προσπάθεια να προκύψει ένα γνήσιο έργο σύνθεσης, ένα διηνεκές εγχείρημα για τη υπέρβαση και/ή συνάρθρωση των όποιων αντιφάσεων. Ο δρόμος προς τη Δημοκρατία για να μην αναιρεί την ίδια της τη φύση οφείλει να συνθέτει συλλογικά και να εξελίσσεται δυναμικά

Η αντίληψη και η αποδοχή του γεγονότος ότι τα οικονομικής φύσης στοιχεία της σύγχρονης κρίσης είναι μόνο μερικά από τα συμπτώματα μιας χρόνιας, βαθύτερης και σύνθετης ασθένειας στενά συνδεδεμένης με την αντιπροσώπευση, χαράσσει το αρχικό και αναγκαίο τμήμα μιας διαδρομής που θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν πολιτικό τρόπο προσέγγισης με σκοπό την ίαση της ασθένειας και όχι απλά την πρόσκαιρη ή ευκαιριακή αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της.

Γιώργος Κουτσαντώνης

* Ο συντάκτης δεν φιλοδοξεί να υποδυθεί τον Κύριο των εννοιών ούτε ασφαλώς τον ειδικό.  Το κείμενο αυτό αποτελεί μια προσπάθεια αναζήτησης, μελέτης, κατανόησης, σύνθεσης και προσέγγισης της Δημοκρατίας. 

[1] Ο όρος φαγοκυττάρωση χρησιμοποιείται εδώ μεταφορικά. Ορίζεται ως εγκόλπωση οργανικών ή ανόργανων σωματιδίων από τα φαγοκύτταρα και προϋποθέτει καταρχήν, την αναγνώριση αυτών των σωματιδίων ως ξένων. 

[2] Γιώργου Ν. Οικονόμου.  «Άμεση Δημοκρατία, αρχές επιχειρήματα, δυνατότητες» Εκδόσεις Αθήνα 2014, Εκδόσεις Παπαζήση.

[3] Κορνήλιου Καστοριάδη, «Η Ορθολογικότητα του Καπιταλισμού», Αθήνα 1998 εκδ. Έψιλον και «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας», Αθήνα, 1985 (1978)

[4] Γιώργου Ν. Πολίτη «Το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής - Η νόμιμη άμυνα στην αυθαίρετη εξουσία», Αθήνα 2012, Εκδόσεις Ψυχογιός.

Οι ροές προσφύγων που κατακλύζουν τις ακτές της βόρειας Μεσογείου είναι μια αντεστραμμένη εικόνα των στρατιωτικών και πολιτικών παρεμβάσεων του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Oσοι επιθυμούν λοιπόν την παραμονή στις δύο αυτές «μηχανές θανάτου» θα πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι τους πρόσφυγες οφείλουμε… να τους πάρουμε σπίτια μας.

Επιχείρηση ομοιοπαθητική» θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τις αποφάσεις που έλαβε το έκτακτο Συμβούλιο κορυφής της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό. Οι ένοπλες δυνάμεις που ευθύνονται για τη δημιουργία των προσφυγικών ροών καλούνται τώρα να τις αντιμετωπίσουν. Πίσω από τις κορόνες περί τριπλασιασμού των κονδυλίων για τη διάσωση ανθρώπινων ζωών κρύβεται η ενίσχυση της Ευρώπης-φρούριο αλλά και η σταδιακή αντικατάσταση των επιχειρήσεων διάσωσης με συγκαλυμμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις, που υποτίθεται ότι θα στρέφονται εναντίον των λαθρεμπόρων. Ηταν όμως αυτές ακριβώς οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των τελευταίων χρόνων που ευθύνονται για τη γιγάντωση των προσφυγικών ροών.

πηγή