Folgendes Schreiben ist dreisprachig.

Το ακόλουθο κείμενο είναι τρίγλωσσο.

The following text is available in three languages.

Στα ελληνικά:

Αγαπητοί υπογράφοντες της έκκλησης,

θέλουμε να σας ευχηθούμε μία καλή πρωτομαγιά και να σας ευχαριστήσουμε θερμά για τη συμπαραστασή σας στην έκκλησή μας προς τα σημαντικότερα ΜΜΕ για μία αμερόληπτη ανταπόκριση και προς την Γερμανική κυβέρνηση για την παροχή διαπραγματεύσεων υπέρ μίας απαλλαγής του ελληνικού χρέους. Μέχρι στιγμής η έκκληση έχει υπογραφεί περίπου από 1600 άτομα από όλους τους ελληνογερμανικούς και γερμανοελληνικούς κόσμους. Εν τω μεταξύ ο φόβος μας επιβεβαιώθηκε ότι ο συνδυασμός μίας ακραίας μονοφθαλμίας των περισσοτέρων κυρίαρχων ΜΜΕ και του κυβερνητικού τοίχους του Βερολίνου κατά των ελληνικών προτάσεων θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά μεταξύ των δύο χωρών μας. Διότι αποδεικνύεται όλο και περισσότερο σημαντικό να ξεκαθαρίσουν πολλές φωνες απ'όλες τις διάφορες γερμανοελληνικές κοινώτητες που υποστηρίζουν την έκκληση ότι δεν μας εκφράζουν η Μπίλτ, η FAZ, το Σπίγκελ κτλ., δεν εκφράζουν καν την πλειοψηφία του πληθυσμού μας. Ούτε ο κύριος Σόϊμπλε με την κοροϊδία και την έκθεση των Ελλήνων εταίρων του (τι σημαίνει άραγε ότι ο Σόϊμπλε παριστάνει ότι μίλησε στον Βαροφάκη στον ενικό όπως παλιά στους μετανάστες;!)

Ο στόχος μας είναι να επεμβαίνουμε συνεχώς στην δημοσιότητα με ανοιχτές επιστολές συνδυάζοντας όλο το βάρος της έκκλησης προς τις αρμόδιες αρχές, όπως κάναμε και στις πρώτες διαβούλευσεις μεταξύ του Σοϊμπλε και του Βαρουφάκη η του Τσίπρα και της Μέρκελ στο Βερολίνο. Ανταποκρίθηκαν τa γερμανικά online περιοδικά “Nachdenkseiten“ και “Telepolis“ και αναφέρθηκαν στην επιστολή προς στον Σοϊμπλε. Ενώ η Καγκελλάριος έστειλε μία στερεότυπη απάντηση (“το παίρνουμε στα σοβαρά) το υπουργείο του Σόϊμπλε δεν θεωρήσε απαραίτητο να στείλει έστω και μία τυπική απόρριψη: Έτσι υποτιμούν τις βαριές ελληνοιγερμανικές φωνες στο Βερολίνο. Μεσοπρόθεσμα θέλουμε να οργανώσουμε ένα συνέδριο από ειδικούς στην ανάλυση του λόγου  και των μήντια (discourse and media analysts) για να αποδείξουμε την μονοφθαλμία των γερμανικών μέινστρημ ΜΜΕ. Ότι ευτυχώς, ναι, που και που υπάρχουν και εξαιρέσεις, το είπαμε στην έκκλησή μας. Αλλά πρέπει να γίνουν περισσότερες! Καλωσορίζουμε τις προτάσεις σας για το πως μπορούμε να αυξήσουμε το βάρος της έκκλησης στην δημοσιότητα.

Και συνεχίζουμε την εκστρατεία μας, όσες περισσότερες υπόγραφές τόσο το καλύτερο.

Ευχαριστώ και πάλι!

Δικός σας Jürgen Link (για την ομάδα πρωτοβουλίας Έκκληση-Ελλάς)

Με την αφορμή τούτη σας στέλνουμε και την πρόσκληση για την διαδήλωση και το συλλαλητήριο που θα γίνει στο Μποχουμ στις 9 Μαϊου 2015.

Στην εβδομηκοστή επέτειο από το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου θα γίνει διαδήλωση και συλλαλητήριο το Σάββατο 9 Μαϊου και ώρα 13.00 στο Μπόχουμ οργανωμένο από το τοπικό DGB και την “Πρωτοβουλία για Ειρήνη και Αλληλεγγυή”. Η πρωτοβουλία υποστηρίζει μία νέα πολιτική και δημοκρατική αναδομή της Ευρώπης βασισμένη στην ειρήνη και αλληλεγγυή και διαρμαρτύρεται εναντίον της πολιτικής λιτότητας και του νεοφιλευλεύθερισμού τόσο στην Γερμανία όσο και στις χρεωκοπημένες χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα. Έτσι και στην εκδήδλωση θα υπάρχει ελληνική συμμετοχή: θα ομιλήσει ο Γιώργος Χονδρός, μελος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και εκπρόσωπος στην Γερμανία. Η εκδήλωση θα γίνει στην πλατεία του θεάτρου. Το πολιτιστικό πρόγραμμα θα περιλαμβάνει επίσης και μουσική από το συγκρώτημα Ορφέα και η παρουσίαση θα γίνει από τον ελληνογερμανό δημοσιογράφο Μιλτιάδη Ούλιο. Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε να δείτε την ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας www.initiative-frieden-solidaritaet.de Σας περιμένουμε και ελπίζουμε στη συμπαραστασή σας!

Μπόχουμ, Σάββατο 9 Μαϊου 2015

13.00 Έναρξη Kurt-Schumacher-Platz (Σταθμός)

13.30 Διαδήλωση

14.00 Συλλαλητήριο στο Θέατρο

Καλή πρωτομαγιά!

Michail Theodosiadis

Ο Προμηθέας εμφανίζεται μέσα στους αρχαίους μύθους ως ο κατεξοχήν πλάστης των ανθρώπων, που θέλοντας να τους γλυτώσει από τις αδυναμίες τους απέναντι στη φύση, με σχέδιο καλά οργανωμένο αποφασίζει να κλέψει από τους θεούς τη φωτιά (σύμβολο της γνώσης και του λόγου), δωρίζοντάς την στους δεύτερους. Για την πράξη του αυτή, οι θεοί ζητούν εκδίκηση: ο Ήφαιστος θα τον αλυσοδέσει σε μια κορυφή του Καύκασου, ενώ με διαταγή του Δία ένας αετός, ο Κένταυρος Χείρων, κατασπαράζει όλη τη μέρα ζωτικά του όργανα, τα οποία όμως ανανεωνόταν τη νύχτα, ακριβώς για να γίνουν και πάλι βορά του αρπακτικού. Την ίδια στιγμή, με βάση πάλι τον μύθο, ο Προμηθέας είναι πάντα αναγκασμένος να φορά στο κεφάλι στεφάνι και στο δάχτυλο σιδερένιο περιβραχιόνιο, σύμβολα πλήρους υποταγής και ταπείνωσης στο Δία. Η τιμωρία του που είχε καθοριστεί να είναι αιώνια, θα λήξει μόνο με το φόνο του αετού από τον Ηρακλή, ο οποίος θα του ανοίξει μια αιώνια πληγή χρησιμοποιώντας δηλητηριασμένο βέλος.

Ο Προμηθέας λατρευόταν στην αρχαία Αθήνα ως θεός της φωτιάς, ταυτισμένος με τον σπινθήρα της πολιτικής φαντασίας, που δίδαξε στους ανθρώπους πώς να χρησιμοποιούν το λόγο και τη σωφροσύνη, ώστε να ξεφεύγουν από την κυκλική κατάσταση του μόχθου, ωθώντας τους να εξέλθουν από τα έγκατα της γης, και να αντικρίσουν τον ήλιο, το φως της γνώσης και της σοφίας. Επομένως, ο Προμηθέας θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ο πρώτος «διδάσκαλος» τηςπολιτικής, δεδομένου ότι παροτρύνει τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από τη βαναυσότητα της δουλείας [1], δηλαδή την ατέρμονη διαδικασία που αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην επιβίωση (μέσω της εξασφάλισης των βασικών υλικών αγαθών, χρήσιμα για την εξυπηρέτηση βιολογικών αναγκών), χρησιμοποιώντας το λόγο και τη φιλοσοφία, δηλαδή τη συνεχόμενη αναζήτησης της αλήθειας. Ταυτόχρονα, όμως, συμβολίζει την ανυπακοή και την αμφισβήτηση (βασικό συστατικό της πολιτικής, όντας ταυτισμένη με τη δημοκρατία – στον αρχαίο κόσμο). Πλήθος καλλιτεχνών χρησιμοποίησαν το μύθο αυτόν ως βασικό τους θέμα στα έργα τους. Προσέγγισαν τον Προμηθέα ως πρότυπο θυσίας στο βωμό της χειραφέτησης, ως μια φιγούρα τραγική, μια τραγικότητα που διαφαίνεται ακριβώς μέσα από την ύβρη του νικητή εις βάρος του ηττημένου, εις βάρος αυτού που τολμά να ακολουθήσει το δρόμο της ανυπακοής.

Η άρνηση και η σταύρωση: από την αρχαιότητα στη χώρα της ουτοπίας

Μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, κι ενώ η αλληγορική φιγούρα του Προμηθέα εμφανίζεται διαρκώς μέσα στην ιστορία ως σύμβολο αυτοθυσίας για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, σαν τραγωδία ή και σαν φάρσα ταυτόχρονα, από την ύβρη της σφαγής των Μηλίων, μέχρι το δράμα των Κομμουνάρων, θα άξιζε να σταθούμε για λίγα λεπτά στο ζόφο του Ρωσικού εμφυλίου, και τη δράση μιας μικρής ομάδας Ουκρανών αναρχικών, καθοδηγούμενοι από την εμβληματική φυσιογνωμία του Νέστορ Μάχνο. Οι Ουκρανοι αναρχικοί θα χυθούν στη μάχη τόσο ενάντια στις δυνάμεις της Τσαρικής παλινόρθωσης, του Βράνγκελ, άλλα και στην απολυταρχία των μπολσεβίκων. Παρότι, όμως, συνέβαλαν αποφασιστικά στην ήττα των πρώτων – συμμαχώντας μαζί τους, όπως και ο Προμηθέας συμμάχησε με τους Ολύμπιους θεούς ενάντια στους Τιτάνες – η ηγεσία του Μπολσεβίκικου κόμματος δεν θα τους επιτρέψει να ηγεμονεύσουν στην Ουκρανικη επικράτεια, καθώς ο στρατηγός Φρούνζε τους καλεί να παραδώσουν τα όπλα και να ενταχθούν στον Κόκκινο στρατό. Οι Μαχνοβικοί, όμως, αρνούνται να συνθηκολογήσουν, και οι Μπολσεβίκοι στις 23 Νοέμβρη του 1920 διατάζουν τη διάλυση του αναρχικού στρατού με τη βία των όπλων. Ως αντίποινα, δεκάδες χιλιάδες Μαχνοβικοί τουφεκίζονται στα κελιά του καθεστώτος.

Λίγα χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατο του Λένιν (ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης, που οδήγησε το ΚΚΣΕ στην εξουσία), ο αδίστακτος Γεωργιανός Ιωσήφ Στάλιν κατέλαβε τη θέση του πρώτου. Εξεκαθάρισε κάθε πολιτικό του αντίπαλο (Μπουχάριν, Τρόστκι. Τουχαβέτσκι, Ζηνόβιεφ κτλ) και έχοντας συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, επέβαλε σκληρή, στρατιωτική δικτατορία (που υποτίθεται ήταν του προλεταριάτου, αλλά στην πραγματικότητα της ολιγαρχίας του κόμματος). Έτσι, λίγα χρόνια πριν την εισβολή της χιτλερικής Γερμανίας (1941) στο υπερκράτος της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία θα βρεθεί αντιμέτωπη με έναν από τους χειρότερους λιμούς που γνώρισε ποτέ, τη γνωστή γενοκτονία του Holodomor που ούτε λίγο ούτε πολύ αποδίδεται στις οικονομικές πολιτικές του Στάλιν. Θα ήταν, ωστόσο, μεγάλο λάθος να συνδέαμε τον θάνατο εκατομμυρίων Ουκρανών πολιτών αποκλειστικά και μόνο με την αποτυχία των πολιτικών του δικτάτορα, αγνοώντας τυχόν εσκεμμένα κίνητρα που έθεταν ως βασικό τους στόχο να καταστήσουν τον Ουκρανικό πληθυσμό ανίκανο να αντιδράσει, βυθίζοντας τον στην πείνα και την εξαθλίωση μέσω ενός τόσο φοβερού λιμού, παίρνοντας εκδίκηση παραδειγματική για την τόλμη που έδειξαν μόλις πριν μερικές δεκαετίες οι αναρχικοί – που μεγάλο κομμάτι Ουκρανών πολιτών τους ακολούθησε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, όπως αναφέρει και ο Peter Arschinov (2005) – , να αμφισβητήσουν την απολυταρχία του ΚΚΣΕ.

Το χρέος ως φύλο συκής…

Αν νομίζουμε ότι ο Σταλινικός και ο ναζιστικός ολοκληρωτισμός αποτελούν τις μόνες στιγμές όπου η ανθρωπότητα διολίσθησε στην ύβρη μάλλον έχει έρθει η στιγμή να αναθεωρήσουμε, όπως άλλωστε μας το επιβάλει και η τρέχουσα επικαιρότητα. Διότι οι υπερδομές μπορούν και εισάγονται ανεμπόδιστα κάθε φορά που ο άνθρωπος πολίτης λιποτακτεί, αδιαφορώντας για το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού του μέσα στον κοινό κόσμο, αναθέτοντας αυτή τη δραστηριότητα σε δυνάστες και τυράννους ολιγάρχες, σφυρηλατώντας νέες αλυσίδες ενώ την ίδια στιγμή συστηματικά καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι οι παλιές έχουν ήδη σπάσει. Βρισκόμαστε στο έτος 2010, όπου και πάλι ο εξεγερμένος άνθρωπος όντας υποχείριο του καλοκουρδισμένου Λεβιάθαν, στο βωμό μιας υπόσχεσης (ψευδαίσθησης), όχι όμως αυτής που ακούει στο όνομα «νόμοι της ιστορίας» ή «νόμοι της φύσης», αλλά αυτής που επικαλείται το σοδομισμό της ανθρώπινης ψυχής για χάρη των αριθμών, της προόδου, και της διάλυσης κάθε ανθρώπινου δεσμού ως «παρωχημένο εργαλείο», αυτός λοιπόν ο άνθρωπος θα βρεθεί και πάλι αλυσοδεμένος.

Θα πρέπει, λοιπόν, να σταθούμε στον ωμό κυνισμό της ολιγαρχίας, αυτό δηλαδή που βλέπουμε εδώ και πέντε έτη πλέον, από τις δηλώσεις σύσσωμου του Ευρωπαϊκού «πολιτικού» κόσμου, τις καταγγελίες, τις επικρίσεις, και την, εμφανέστατη πλέον, διάθεση εκδίκησης εναντίον του Ελληνικού λαού, χρησιμοποιώντας το χρέος ως φύλο συκής (αναιρώντας ακόμα και αυτό που για αιώνες σφράγιζε την κοινή λογική των ελεύθερων ανθρώπων, το περιβόητο salus rei publicae suprema lex esto, που για τον Μάρκο Τύλλιο Κικέρων – όπως αναφέρει στο De Legibus –αποτελούσε βασικό πυλώνα ενός δημοκρατικού – res publica – πολιτεύματος). Γιατί όμως πρόκειται για φύλο συκής; Αν σταθούμε και πάλι στο μύθο Προμηθέα, εστιάζοντας στο πιο ουμανιστικό μήνυμα της ιστορίας, τη θυσία του εξεγερμένου και την τιμωρία της αμφισβήτησης, τότε ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα την πραγματική τραγικότητα των ημερών που διανύουμε, την εκδικητική τιμωρία ενάντια σε αυτόν που αντιστέκεται, αυτού που καλείται να θυσιαστεί στο βωμό της κάφκικης δυστοπίας του ευρωπαϊκού υπερκράτους (που κάθε μέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο συγκεντρωτικό, όλο και πιο αυταρχικό, λες και αποτελεί πιστό αντίγραφο του Σοβιετικού τερατουργήματος). Αν υπάρχει κάτι που συνδέει διαχρονικά τη δυστυχία του Ουκρανικού λαού κατά τη διάρκεια του Holodomor και του Ελληνικού δράματος της μετα-2008 εποχής, είναι ακριβώς το ίδιο στοιχείο, οι συνέπειες της άρνησης στην υποταγή. Όπως πολύ χαρακτηριστικά είχε γράψει κάποτε και μια Γερμανική εφημερίδα, η Tageszeitung:

«Όταν η Ελλάδα βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης απάντησαν με επιθέσεις ειρωνείας και μίσους: […] ‘Πως περνάνε οι Έλληνες με τα δισεκατομμύριά μας’ […] Εντελώς διαφορετική η εικόνα με την Ιρλανδία: Η ίδια εφημερίδα τιτλοφορούσε σχετικό άρθρο της: ‘H Ευρώπη τρέμει για το μέλλον της Ιρλανδίας’ και έκανε λόγο για ‘ιρλανδική τραγωδία’ επισημαίνοντας: ‘Οι ουρές των ανθρώπων που πεινούν στο Δουβλίνο είναι τόσο μεγάλες που συχνά δεν χωράνε σ’ ένα δρόμο’ […]»

«Για ποιο λόγο η διαφορετική αντιμετώπιση;» αναρωτιέται ο συντάκτης, ξεμπροστιάζοντας την υποκρισία της ολιγαρχίας. «Μήπως επειδή οι Έλληνες δεν αποδέχονται μοιρολατρικά αυτά που συμβαίνουν και κατεβαίνουν στο δρόμο, ενώ την ίδια στιγμή οι Ιρλανδοί ντρέπονται γιατί απλώνουν το χέρι; Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης δείχνουν υπερβολική κατανόηση για τους Ιρλανδούς, οι οποίοι μετά από αιώνες φτώχειας έβγαλαν χρήματα και έκαναν επί μια 15ετία πάρτι σπατάλης»

Παρότι, λοιπόν, οι περισσότερες χώρες δορυφόροι του ευρωζουρλομανδύα, και κυρίως η Ιρλανδία, πλήττονται από υπέρογκα χρέη, καμία από αυτές δεν κατάφερε να θέσει υπό αμφισβήτηση κομμάτι των θεσμισμένων κανόνων, όπως συνέβη στην Ελλάδα κατά τα τέλη του 2008. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι μια συναισθηματική εθνικιστική εικασία, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στις προεκλογικές ομιλίες των «συντηρητικών» ηγετών, Άνγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζύ, όπου και αρκεί για να επιβεβαιώσει κανείς τα παραπάνω: το σεισμό της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Το προεκλογικό τους ύφος, καθώς και ο μεστός τους λόγος, σε συνδυασμό με τις καταγγελίες για τους τραπεζικούς νεποτισμούς και την έλλειψη οραμάτων στην νέα γενιά (που – εν μέσω μιας τοξικής κρίσης – έβραζε μέσα στην αβεβαιότητα, όπως ακριβώς και οι εξεγερμένοι νέοι στην Αθήνα) ελάχιστα έχουν να κάνουν με μια νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά παράταξη. Πριν τις Γαλλικές εκλογές, μάλιστα, ο Σαρκοζύ, υπό την πίεση ορισμένων διαμαρτυριών (σαφέστατα επηρεασμένων από τον Δεκέμβρη), την παραμονή της Πρωτοχρονιάς εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θεωρείται ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του προγράμματος της κυβέρνησής του, λέγοντας τα εξής στους υπουργούς του: «Δεν θέλουμε έναν Ευρωπαϊκό Μάη του ’68 εν μέσω των Χριστουγέννων». «Αυτό που είδαμε στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί κι εδώ στη Γαλλία», προειδοποίησε ο πρώην Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός Laurent Fabius εν όψη των φοιτητικών διαμαρτυριών που είχε ως αποτέλεσμα περίπου εκατό γαλλικά λύκεια να κλείσουν.

Εν κατακλείδι…

Το τραγικό συμπέρασμα, λοιπόν, των παραπάνω είναι λιτό και ξεκάθαρο: ο Ελληνικός λαός έπρεπε να τιμωρηθεί [2]. Του άξιζε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, να ξεφτυλιστεί και να λοιδωρηθεί. «Δείξτε στον Ελληνικό λαό όλο το μίσος που νιώθεται για τον ίδιο σας τον εαυτό» ήταν το μήνυμα των ευρωδεσποτάδων. Του άξιζε λοιπόν να αλυσοδεθεί όπως ο Προμηθέας στα βράχια, διότι τόλμησε να αμφισβητήσει τη δόξα και την ηγεμονία των θεών (του χρήματος), διότι τόλμησε να πετάξει στους υπόλοιπους λαούς μια δάδα φωτιάς – όχι αυτής των οδοφραγμάτων, αλλά της φλόγας που ενεργοποιεί την πολιτική φαντασία, που αναδιαμορφώνει τον εύθραυστοκοινό κόσμο των ανθρώπων. Έπρεπε, λοιπόν, να στιγματιστεί και να ταυτιστεί με το μεγαθήριο (τον Βέχεμωθ) ώστε να πάψει πια να υφίσταται η υπόνοια ότι οι πράξεις αμφισβήτησης και ρήξης αποτελούν πρότυπο για την ανθρωπότητα (η οποία, με βάση τους ιερούς κώδικες των ευρωδεσποτάδων, πρέπει μόνο να μοχθεί και να μη ζητά πολλά). Ήταν αναγκαίο λοιπόν ο Ελληνικός λαός να βασανιστεί και να απομονωθεί, να υποστεί ότι ακριβώς υπέστη και ο Φλωρεντίνος Μακιαβέλλι στην προσπάθειά του να ανατρέψει το μοναρχικό καθεστώς των Μεδίκων (με στόχο να επαναφέρει τη δημοκρατία στην πόλη). Έπρεπε, λοιπόν, να βουλιάξει στο ζόφο για να καμφθούν όλες του οι αντιστάσεις, ή με άλλα λόγια, να βυθιστεί μέσα σε μια αυτοτροφοδοτούμενη κρίση: με διαταγή των θεών θα κατασπαράζονται όλη τη μέρα τα ζωτικά του όργανα, τα οποία όμως ανανεώνονται τη νύχτα, ακριβώς για να καταστούν και πάλι βορά των ίδιων αρπακτικών/βασανιστών, περιμένοντας τον Ηρακλή να καταφθάσει ως deus ex machina. Πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσει ότι αυτή τη φορά ο κλήρος έλαχε στον ίδιο να παίξει τόσο τον ρόλο του Προμηθέα όσο καί του Ηρακλή!

[1] Βάναυσος κατά την Ελληνική αρχαιότητα, ήταν χαρακτηρισμός που αποδιδόταν σε ανθρώπους των οποίων τα συμφέροντα ήταν ταυτισμένα αποκλειστικά και μόνο με την χειρωνακτική εργασία, και όχι με τις υποθέσεις της αγοράς, τις πολιτικές και φιλοσοφικές υποθέσεις (Arendt, 1998, σ.81). Για τον Αριστοτέλη (1992, σ.152), «βάναυσον δ’ ἔργον εἶναι δεῖ τοῦτο νομίζειν καὶ τέχνην ταύτην καὶ μάθησιν, ὅσαι πρὸς τὰς χρήσεις καὶ τὰς πράξεις τὰς τῆς ἀρετῆς ἄχρηστο νἀ περγάζονται τὸ σῶματῶν ἐλευθέρων ἢ τὴν διάνοιαν». Για την Arendt, ο μόχθος ως διαδικασία «βάναυση» αναφέρεται σε κάθε δραστηριότητα η οποία εξυπηρετεί μόνο τον βιολογικό κύκλο (διαδικασία που άρμοζε στους δούλους και όχι στους ελεύθερους ανθρώπους). Η ερμηνεία που αποδίδει στην Ελληνική αρχαιότητα μας βοηθά να καταλάβουμε το πόσο εκ διαμέτρου αντίθετη είναι η κατάσταση τουμόχθου με την πράξη – δηλαδή την πολιτική αρετή -, πως μόνο όσοι καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τούτη την ατέρμονη διαδικασία μπορούν να εισέλθουν στο πολιτικό πεδίο, τονκοινό κόσμο, για να καταστούν πραγματικά ελεύθεροι.

[2] Προς αποφυγή κάθε παρερμηνείας, οποιαδήποτε ανάγνωση της συγκεκριμένης θέσης κάτω από το διαχρονικό αφήγημα του εγχώριου ακροδεξιού εθνικιστικού (και συχνά αντισημιτικού) αυτοθυματισμού – πως ο Ελληνικός (περιούσιος) λαός βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο μιας διεθνούς σκοτεινής συνωμοσίας – αναιρεί το βασικό δίδαγμα των παραπάνω παραλληλισμών, που δεν είναι άλλο παρά οι κοινωνικοί αγώνες, οι διεκδικήσεις, το δημόσιο πεδίο καθώς και η στέρηση της πολιτικής ελευθερίας, ο αποκλεισμός και η εκδίκηση του καταπιεστή εις βάρος του Προμηθέα ως φιγούρα πολιτικής ανυπακοής, παρά μια εμμονική φαντασίωση.

Επιπλέον αναφορές
Αριστοτέλης, 1992. Πολιτικά. Τομ. 1. Αθήνα: Κάκτος
Arendt, H., and Canovan, M., 1998. The Human Condition. 2Nd ed. Chicago: The University of Chicago Press.
Arshinov, P., 2005. History of the Makhnovist Movement. London: Freedom Press.

Πηγή: http://www.respublica.gr/2015/04/column/prometheus-in-brussels/

Πίσω από τον πρόσφατο καταστροφικό σεισμό στο Νεπάλ υπάρχει ένας ανησυχητικό και φαινομενικά άκακο φαινόμενο: ο σχηματισμός της επιφάνειας του πλανήτη από την υποχώρηση και τη ροή του βρόχινου νερού και της πίεσης που ασκεί αυτό στις τεκτονικές πλάκες του φλοιού της Γης. Πρόσφατα ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων θεωρεί αυτόν τον παράγοντα σαν απόδειξη της θεωρίας ότι η κλιματική αλλαγή μπορεί να επηρεάσει την υπόγεια δομή της Γης. Σαν αποτέλεσμα  διακεκριμένοι γεωλόγοι και γεωφυσικοί, όπως ο Μπιλ ΜακΓκουάιρ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, προβλέπουν  «ακραία γεωλογικά φαινόμενα» δηλαδή σεισμούς, ηφαίστεια και τσουνάμι, που μπορεί να προκαλέσουν τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.

Στοιχεία από την τελευταία εποχή των παγετώνων δείχνουν ότι το ασταθές δίκτυο σεισμικών ρηγμάτων του πλανήτη – όπως αυτό που υπάρχει στα Ιμαλάϊα -  είναι πολύ ευαίσθητο στις μικρές αλλαγές πίεσης που προκαλούνται από την κλιματική αλλαγή. Το λιώσιμο των πάγων, η άνοδος της στάθμης των θαλασσών και οι πλημμύρες που προβλέπονται για τον 21ο αιώνα είναι αναπόφευκτα εξαιτίας της υπερθέρμανσης και τις κλιματικής αλλαγής. και θα μετατοπίσουν το βάρος πάνω στην επιφάνεια του  πλανήτη. Αυτό το «ξύπνημα του γίγαντα» μπορεί να συμβεί, σύμφωνα με τον καθηγητή ΜακΓκουάιρ, ακόμα και με τη μετατόπιση  λίγων γιγατόνων νερού στη σωστή ή λάθος θέση.

Ως γνωστόν η βίαιη σύγκρουση τεκτονικών πλακών που «πλέουν» πάνω στον λιωμένο πυρήνα της Γης,  όπως π.χ. της Ινδίας, παράγουν σεισμούς. Αυτή η διαδικασία επιταχύνθηκε όταν τα στρώματα πάγου άρχισαν να αποτραβιούνται πριν από 20000 χρόνια, αποσταθεροποιώντας τον μανδύα. Το πιο πρόσφατο γεγονός σε αυτή την ατελείωτη διαδικασία συνέβη πρόσφατα στο Νεπάλ, με πολλές χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες.

Αυτός ο σεισμός ήταν αναμενόμενος, καθώς και τα ίδια τα Ιμαλάϊα είναι αποτέλεσμα της ατέλειωτης τριβής μεταξύ δύο πλακών της Ασιατικής ηπείρου. Στο Νεπάλ καταγράφονται σεισμοί τουλάχιστον για τα τελευταία 700 χρόνια. Τελευταίος μεγάλος σεισμός έγινε το 1934 όπου και σκοτώθηκαν 16000 άνθρωποι. Ο Μαχάτμα Γκάντι αφού επισκέφτηκε τις πληγείσες περιοχές είπε ότι αυτός ο σεισμός ήταν θεόσταλτη τιμωρία προς τους Ινδούς, επειδή δεν καταργούσαν το σύστημα των καστών.

Όμως, οι σεισμοί αυτοί επηρεάζονται δραματικά από τους τεράστιους ποταμούς που δημιουργούνται στα Ιμαλάϊα από τις βροχές και οι οποίοι  εκβάλλουν στην θάλασσα της Βεγγάλης. Ο Δρ Μπεττινέλλι ήταν ο πρώτος επιστήμονας που έδειξε το 2007 ότι αυτή η τεράστια ροή νερού των βροχών των μουσώνων, που είναι δεύτερη παγκοσμίως μετά από εκείνη της  λεκάνης του Αμαζονίου, επηρεάζει τους σεισμούς στα Ιμαλάϊα. Όπως είπε στο Newsweek από την έρημο της Αλγερίας όπου βρίσκεται και μελετά τα αποτελέσματα της άντλησης πετρελαίου στην πρόκληση σεισμών:

«Φανταστείτε ένα κομμάτι ξύλου στο νερό - αυτή είναι η πλάκα της Ινδίας - όταν την πιέζουμε με το πόδι μας, δημιουργούμε συμπίεση και ανατάραξη στο νερό δίπλα της. Αυτό βλέπετε στον αυξημένο αριθμό σεισμικών φαινομένων στα άκρα της πλάκας.» Με αυτό τον τρόπο ο Δρ. Μπεττινέλλι εξήγησε την εποχιακή διαφορά στην εμφάνιση σεισμών στα Ιμαλάϊα: με λίγα λόγια η μετακίνηση του βάρους του βρόχινου νερού των μουσώνων έκανε την ενέργεια να ξεσπά στα άκρα της τεκτονικής πλάκας.

Ο καθηγητής Μπιλ ΜακΓκουάιρ στο βιβλίο του «Ξυπνώντας τον Γίγαντα: πως οι κλιματικές αλλαγές πυροδοτούν σεισμούς, τσουνάμι και ηφαίστεια» εξετάζει το αποτέλεσμα που θα έχει η άνοδος της στάθμης των θαλασσών σε ύψος 100 μέτρων αν όλοι οι πάγοι του πλανήτη λιώσουν. Κάτι τέτοιο κάνει τη συγκέντρωση 150 γιγατόνων επιπλέον νερού -που συγκεντρώνεται στο Μπαγκλαντές μετά από μια βαρειά εποχή μουσώνων και η οποία ταρακουνάει την πλάκα της Ινδίας- να μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό.

Ο ΜακΓκουάιρ γράφει: Καθώς η στάθμη των θαλασσών παγκοσμίως  μεγαλώνει ασταμάτητα,  το λύγισμα της κρούστας στις παρυφές των ωκεάνιων πυθμένων λόγω  φορτίου κάποτε θα απελευθερώσει παράκτια ρήγματα, όπως π.χ.  αυτό του San Andreas στην Καλιφόρνια, ώστε να μπορούν να κινηθούν πιο ελεύθερα, και, παράλληλα, θα πιέσει το μάγμα να βγει από ενεργά ηφαίστεια που είναι έτοιμα για έκρηξη.»

Φυσικά αυτό θα χρειαστεί αιώνες ή ακόμη και χιλιετίες για να συμβεί. Ακόμη και τα χειρότερα σενάρια σχετικά με την αύξηση της στάθμης των ωκεανών δεν προβλέπουν για τον 21ο αιώνα αύξηση μεγαλύτερη από 5 μέτρα. Παρ’  όλα αυτά οι ειδικοί έχουν μελετήσει τα αποτελέσματα μιας πολύ μικρής αύξησης της στάθμης των θαλασσών σε ένα ρήγμα της Αλάσκας. Το ηφαίστειο Παυλώφ στην Αλάσκα εκτοξεύει λάβα μόνο το φθινόπωρο και τον χειμώνα, οπότε έχουμε μια αύξηση 10 έως 15 εκατοστών στην στάθμη του νερού.

Παράλληλα, γεωλόγοι που μελετούν τα αποτελέσματα λιώσιμου των πάγων στο βόρειο ημισφαίριο προβλέπουν μεγαλύτερη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Ο ΜακΓκουάιρ επισημαίνει τρεις εκρήξεις ηφαιστείων μέσα σε πέντε χρόνια στην Ισλανδία. «Δεν αποτελεί στατιστικά απόδειξη, αλλά σε κάνει να σκέφτεσαι». Για τους Ευρωπαίους ή τους βορειο-Αμερικάνους αυτά τα ηφαίστεια είναι πολύ μακρινά, όμως τα παράκτια ηφαίστεια θα μπορούσαν να προκαλέσουν καταστροφικό τσουνάμι για ολόκληρο τον βόρειο Ατλαντικό.

Ορισμένοι συνάδελφοι του ΜακΓκουάιρ πιστέυουν ότι υπερβάλει σχετικά με το σεισμικό κίνδυνο  λόγω της άυξησης της στάθμης των ωκεανών και της αύξησης των βροχοπτώσεων. Δεν υπάρχουν κατά τη γνώμη τους αρκετά στοιχεία. Όμως συμφωνούν μαζί του όσον αφορά στις εκρήξεις ηφαιστείων. Η αποφόρτιση λόγω λιώσιμου των πάγων μπορεί να άρει την πίεση που ασκείται πάνω σε ένα σύστημα μάγματος και να πυροδοτήσει ηφαιστειακές εκρήξεις. Υπάρχουν αποδείξεις γι αυτό στην Ισλανδία.

Ο καθηγητής ΜακΓκουάιρ πιστεύει ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαρτογραφήσουμε το «συσπειρωμένο ελατήριο» των σεισμικών ρηγμάτων σε όλο τον κόσμο παρακολουθώντας το πού οι κλιματικές αλλαγές και ο αλλαγές στη στάθμη των θαλασσών θα προκαλέσουν φαινόμενα. Έτσι, μπορούμε να προετοιμάσουμε για ενδεχόμενη καταστροφή τους ανθρώπους από την Καλιφόρνια μέχρι τις Κανάριες νήσους μέχρι και το Νεπάλ.

«Υπάρχουν γεωλογικά συστήματα παντού στον πλανήτη με ασταθή ηφαίστεια που είναι έτοιμα να ενεργοποιηθούν. Όσον αφορά στον κίνδυνο,  φοβάμαι ότι υπάρχει μια πολύ μεγάλη λίστα.»

Μετάφραση-επιμέλεια: Σαρηνάκης Δημήτρης

Πηγή

Αποστολίδης Ηλίας

Η άθλια, πολιτικά και ηθικά,  κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, φτάνοντας στο προδιαγεγραμμένο τέλος της, νομοθετούσε αλλοπρόσαλλα, προκλητικά, αντισυνταγματικά, ενάντια στο δημόσιο συμφέρον και ενάντια στην κοινή λογική. Η κατάπτωσή της στην νομοθέτηση, ήταν τόσο τραγική και τόσο αντιφατική, που και να ήθελε κάποιος να την παρακολουθήσει, είτε θα απογοητευόταν, είτε θα απηύδηζε και θα την αναθεμάτιζε. Μόνη παρηγοριά, η ελπίδα πως όλη αυτή η πολιτική  θρασύτητα, θα τελείωνε με την κατάργηση όλων αυτών των απαράδεκτων, για οποιαδήποτε σοβαρή κοινωνία, νόμων που εύστοχα χαρακτηρίστηκαν σαν «Μνημονιακοί».

Τέτοιοι είναι και οι σχετικοί με τα δάση και δασικές εκτάσεις νόμοι 4277/14 ΦΕΚ 156/Α΄), 4280/14 (ΦΕΚ 159/Α΄)  και 4315/2014 (ΦΕΚ 269/Α΄). Μια μεγάλη Ομάδα Δασολόγων, που σχηματίστηκε τον Ιανουάριο του 2015, πρότεινε την κατάργηση όλων των φωτογραφικών και αντιδασικών διατάξεων των παραπάνω νόμων. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και τα άρθρα 42 και 43 του Νόμου 4277/14, που καταστρέφουν 6 στρέμματα από το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, δίνοντάς τα σε μια Ανώνυμη εταιρεία για να τα εκμεταλλευτεί εμπορικά. Για όσους δεν γνωρίζουν, η έκταση αυτή είναι τμήμα του Άλσους την Νέας Φιλαδέλφειας και προστατεύεται και σαν Άλσος και σαν δασική, από την δασική νομοθεσία, αλλά και από το άρθρο 24 παρ. 1 του Συντάγματος. Επιπρόσθετα είναι και αναδασωτέα με αποφάσεις του 1915, του 1934, αλλά και πρόσφατη του 2014 της δασικής υπηρεσίας και επομένως προστατεύεται και από το άρθρο 117 παρ. 3 του Συντάγματος.

Στο Σύνταγμα υπάρχουν 2 λόγοι για να αποχαρακτηρισθεί μια έκταση από δασική και να δοθεί για άλλο σκοπό (άρθρο 24 παρ. 1). Η αναφορά στο Σύνταγμα είναι ότι «απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον». Επειδή η έκταση δεν δίνεται για αγροτική καλλιέργεια, εικάζεται πως δίνεται στην ιδιωτική κερδοσκοπική εταιρεία για λόγους που  «επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον». Όμως μέσα στο υπό κατάργηση άρθρο του νόμου, δεν υπάρχει πουθενά το δημόσιο συμφέρον, αλλά αναφέρεται συγκεκριμένα η «άλλη της χρήση», που είναι η οικοδόμηση γηπέδου με εμπορικές χρήσεις αναφερόμενες συγκεκριμένα όπως «χώροι αναψυχής, εμπορικά καταστήματα (με εξαίρεση τις υπεραγορές και τα πολυκαταστήματα) και καταστήματα παροχής προσωπικών υπηρεσιών, εκθεσιακοί χώροι, εστιατόρια», αλλά και «spa, χαμάμ». Από τα παραπάνω συμπεραίνεται πως για την Κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, το δημόσιο συμφέρον δεν ήταν η αύξηση, ή έστω η προστασία των χώρων πρασίνου που επιβάλλει το Σύνταγμα της χώρας, αλλά η αξιοποίηση των αλσών με την καταστροφή τους και την οικοδόμηση στον χώρο τους χαμάμ, εστιατορίων και εκθεσιακών χώρων, απαγορευομένων των υπεραγορών και πολυκαταστημάτων.  Ποιός ψυχίατρος μπορεί να εξηγήσει μια τέτοια συμπεριφορά, υποτίθεται πολιτικών, που ήθελαν να σώσουν την χώρα από τις αμαρτίες  που οι ίδιοι έκαναν, όμως νομοθετούσαν μόνο σαν τοπικοί μικροπωλητές; Πως μπορούσαν να αγνοούν επιδεικτικά όλες τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικράτειας αλλά και της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής;

Το Σύνταγμα (άρθρο 117 παρ. 3) δεν προβλέπει κανένα λόγο για να αλλάζει χρήση οποιαδήποτε δασική έκταση καταστρέφεται από πυρκαγιά ή άλλη αιτία. Η αναφορά είναι «Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό». Το έτος 2014 ο Διευθυντής δασών Αθηνών κήρυξε ως αναδασωτέα έκταση τον χώρο του αμαξοστάσιου του δήμου, που εμπίπτει στην παραχωρούμενη έκταση. Η ίδια έκταση κηρύχτηκε στο παρελθόν αναδασωτέα ακόμη 2 φορές. Είναι απορίας άξιον πως θα μπορέσει η διοίκηση να παραδώσει την έκταση για οικοδόμηση, όταν παραμένει αναδασωτέα, παρόλο που αντισυνταγματικά η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε άρση των 2 παλαιών πράξεων αναδάσωσης.

Η δασική νομοθεσία προβλέπει κάποιες διαδικασίες  με τις οποίες μπορεί μια έκταση να δοθεί για κάποια χρήση, έστω και αν αυτή πάσχει ως προς την συνταγματικότητα. Να δούμε πως θα προχωρήσουν αυτές οι διαδικασίες (π.χ. άρθρο 45 παρ. 2 του Ν. 998/79), ώστε να μπορέσει νομότυπα να χτιστεί το Άλσος. Ακόμη να δούμε πως θα μπορεί να ολοκληρωθεί η συναλλαγή, όταν το άρθρο 43, που έγινε για να δικαιολογήσει την δωρεά του δημοσίου προς μια ανώνυμη κερδοσκοπική εταιρεία, δεν ισχύει πλέον, αφού δεν περιελήφθη στην κατοπινή τροποποίηση του άρθρου 49 του ν. 998/1979 (Α΄ 289).

Επειδή το δημόσιο συμφέρον και η δημόσια περιουσία μας αφορά όλους, επειδή το Μνημονιακό παρελθόν χρειάζεται θετικές παρεμβάσεις, επειδή η άμεση ενεργοποίηση του νόμου 1811/88 θα μας δείξει ποια είναι πραγματικά η εκκλησιαστική περιουσία, επειδή η Κυβέρνηση χρειάζεται ενίσχυση, ξεκινάμε με προτάσεις που θα αποκαταστήσουν την νομιμότητα. Ταυτόχρονα να δούμε ποιοι είναι με τη φαυλότητα και την παρανομία, ποιοι είναι με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Πηγή

«Έιναι οι φυσικές συνθήκες της ανθρώπινης κατάστασης που γεννάνε πολιτισμούς κ δεν   είναι πολιτισμός αυτός που καταστρέφει τις φυσικές συνθήκες»   Ανώνυμος

  Η ιδεολογία της «ανάπτυξης» κ της «προόδου» μέσω της ανεξέλεγκτης κ χωρίς όρια παραγωγής προϊόντων τεχνολογίας, έχει καταφέρει να αποξενώσει τον άνθρωπο από τις πραγματικές του ανάγκες κ επιθυμίες, που συνιστούν την ουσία της φυσικής του ύπαρξης. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος σήμερα τρώει ότι θέλει κ όποτε το θέλει(π.χ. ντομάτα το χειμώνα, λάχανο το καλοκαίρι, μεταλλαγμένα κ.τ.λ.) κ εντέλει να μην διατρέφεται πλέον φυσικώς. Συνέπειες αυτής της χωρίς όρια «ανάπτυξης» είναι η διαστροφή της ανθρώπινης φύσης κ γενικότερα της φυσικής τάξης των πραγμάτων, όπως επίσης ο κλονισμός της υγείας του ανθρώπου κ η οικολογική καταστροφή που σήμερα όλοι γνωρίζομε. Δια της «ιατρικής» κ της χρήσης «φαρμάκων» ο άνθρωπος κρατιέται βέβαια περισσότερο στη ζωή (πάλι μέσω της τεχνολογίας), η φυσική του υγεία όμως ολοένα κ χειροτερεύει.

  Η πλήρης αποτυχία της άρχουσας τάξης να εκβιομηχανίσει τη χώρα κ να χειραφετηθεί τεχνολογικά (στην ουσία είχαμε πάντα ένα ανεβοκατέβασμα εντεταλμένων «εθνικών συμμοριών», που υπό το σύνθημα της «ανάπτυξης» βύθιζαν την κοινωνία σε μόνιμη κρίση, λιτότητα, υποτελή εξάρτηση κ υπανάπτυξη), είχε τελικά ένα ευεργετικό αποτέλεσμα: το φυσικό περιβάλλον της γεωγραφικής περιοχής που ζούμε, παρουσιάζει σήμερα ελάχιστες αλλοιώσεις, παρά την εισαγωγή τεχνολογικών προϊόντων (π.χ. αυτοκίνητα, πλαστικές συσκευασίες, χημικά, λιπάσματα-δηλητήρια), με τη συνεπαγόμενη μόλυνση κ ρύπανση. Υπάρχουν συνεπώς ακόμη οι προϋποθέσεις παραγωγής ειδών φυσικής διατροφής αλλά κ άλλων προϊόντων που συνθέτουν τη φυσική διαβίωση του ανθρώπου, χωρίς να καταφεύγουμε σε εντατικές (μονο)καλλιέργειες, χρήση φυτοφαρμάκων, συνθετικές ουσίες κ.λ.π. η εισαγωγή ειδών διατροφής στην Ελλάδα (πάνω από το 50% του συνόλου της κατανάλωσης), συντελεί αφενός στο αποτέλεσμα του εξωτερικού χρέους κ ωθεί αφετέρου στην κατανάλωση προϊόντων που δεν ανήκουν στο άμεσο φυσικό περιβάλλον μας.

  Εδώ κ τέσσερα χρόνια στο χώρο της πλατείας Πανεπιστημίου στο Βόλο λειτουργεί μια αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη αγορά από μικροπαραγωγούς όπου οι ίδιοι διαθέτουμε τα προϊόντα μας, καλλιεργημένα ή παρασκευασμένα με μεράκι κ αίσθηση ευθύνης, με βάση παραδοσιακές συνταγές κ φυσικές, οικολογικές, ήπιες μεθόδους. Μια αγορά που επιδιώκει την ανάπτυξη εκείνων των κοινωνικών σχέσεων οι οποίες βασίζονται στην άμεση επαφή παραγωγών - καταναλωτών, χωρίς μεσάζοντες κ διαμορφωτές της αξίας κ της ποιότητας των προϊόντων που παράγουμε με ελεύθερη κ όχι καταναγκαστική  εργασία. Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η ελεύθερη μετάδοση γνώσεων κ "μυστικών συνταγών", η ανάπτυξη ευρύτερης κοινωνικότητας του ανθρώπου, η κατάργηση της εκμετάλλευσης κ του ανταγωνισμού, είναι τα βασικά προτάγματα αυτής της αγοράς. Σκοπεύουμε στην θέσμιση νέων κοινωνικών δομών που θα ευνοούν την ανάπτυξη ενός πολιτισμού (τα πολιτιστικά τέλη του οποίου ανάγονται στην κληρονομιά από την ελληνική αρχαιότητα), που θα εξελίσσεται ιστορικά στη βάση μιας αρμονικής ισορροπίας της ανθρώπινης κοινωνίας κ της φύσης που την περιβάλλει.

  Διαθέτουμε εποχικά οπωροκηπευτικά, μελισσοκομικά, προϊόντα μεταποίησης βοτάνων κ καρπών, καθώς κ προϊόντα οικοτεχνίας, χειροτεχνίας κ αισθητικής, ιδίας παρασκευής κ φιλοτέχνησης. Θεωρούμε αναφαίρετο δικαίωμά μας την παραγωγή κ κατανάλωση φυσικών προϊόντων σύμφωνα με τις ανάγκες κ τις επιθυμίες μας, που να ανταποκρίνονται στο σεβασμό της φύσης κ του ανθρώπου. Αρνούμαστε με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε να συμμετέχουμε κ να υπηρετούμε το σημερινό μοντέλο μιας ανούσιας κ καταστροφικής μαζικής υποκουλτούρας, πλήρως υποταγμένο σε συγκεκριμένους εξουσιαστικούς θεσμούς.

  Ερμού κ Παύλου Μελά στην πλατεία, λαμβάνει χώρα μια συλλογική πράξη δημιουργικής αντίστασης, η Αυτόνομη Αγορά Βόλου. Πραγματοποιούμε συνελεύσεις κ ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στον ίδιο χώρο, ανοιχτές σε οποιονδληποτε έχει να προσκομίσει κάτι ουσιώδες κ γόνιμο.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΑΓΟΡΑ ΒΟΛΟΥ

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τον εμπρησμό στο σπίτι του Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή, που το κατέστρεψε ολοκληρωτικά για δεύτερη φορά μέσα σε έξι χρόνια. Σε αυτό το διάστημα ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει στην κατεύθυνση εντοπισμού των δραστών του εμπρησμού.

Οι αρμόδιες αρχές, Πυροσβεστική, αστυνομία, Δικαιοσύνη, που σε άλλες περιπτώσεις με υπερβάλλοντα ζήλο και ευαισθησία κινούν «γη και ουρανό», επιδεικνύουν για δεύτερη φορά χαρακτηριστική καθυστέρηση και αδράνεια δημιουργώντας αναπάντητα ερωτήματα και την αίσθηση ότι η υπόθεση κινδυνεύει να «κουκουλωθεί» ξανά.

Για όλους εμάς όμως, συγχωριανούς, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλους ανεξάρτητα από τη στάση και τις προθέσεις των αρχών, η υπόθεση αυτή δεν μπορεί να μπει στο αρχείο. Οι εμπρηστές με τη φωτιά στο σπίτι του Στέφανου, έβαλαν φωτιά στην ίδια την αξιοπρέπεια μας. Γιατί δεν μπορούμε να χωνέψουμε, πόσο μάλλον να ανεχτούμε πως υπάρχουν κάποιοι που λειτουργώντας είτε μόνοι τους είτε για λογαριασμό άλλων, χρησιμοποιώντας φασιστικές και μαφιόζικες μεθόδους, προσπαθούν να διαφεντέψουν τις ζωές των ανθρώπων, θεωρώντας τον τόπο τσιφλίκι τους.

Θεωρούμε προσωπική υπόθεση του καθένα και καθεμιάς από μας, όχι μόνο να σταθούμε αλληλέγγυοι στο πλευρό του Στέφανου αλλά και να δηλώσουμε εμφατικά ότι δεν θα ανεχθούμε καμιά καθυστέρηση και καμιά συγκάλυψη που αποθρασύνουν φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς τέτοιων ενεργειών.

Καλούμε

σε συγκέντρωση αλληλεγγύης, το Σάββατο 2 Μαΐου, στις 12.00 το μεσημέρι,

στην πλατεία της Καλοσκοπής

Ο Στέφανος δεν είναι και δεν θα είναι μόνος

Όχι άλλη ανοχή, όχι άλλη συγκάλυψη

σε αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να διαφεντεύουν

τη ζωή και τον τόπο μας

συγχωριανοί, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλοι του Στέφανου

_____________________

* Ο Στέφανος Κόλλιας αγωνίζεται ενάντια στην επέκταση των εξορύξεων που έχουν προκαλέσει τεράστιες και μη αντιστρεπτές καταστροφές στη Γκιώνα.

Την Πέμπτη 30 Απριλίου, θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα ανοιχτή διάθεση προϊόντων της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ και παρέμβαση ενημέρωσης, στα Προπύλαια, 11:00 - 18:00. Η δράση οργανώνεται ενόψει της εργατικής Πρωτομαγιάς. 
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ θα συμμετέχει, την 1η Μάη, στην ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση στο Μουσείο (11:00, Πατησίων και Στουρνάρα) και την πορεία προς τη Βουλή.

Εκδήλωση του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής & Ναυπηγικής Βιομηχανίας, στην μνήμη των πεσόντων εργατών στις ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες, ενόψη εργατικής Πρωτομαγιάς (Πέραμα, 29.4.2015)

https://youtu.be/yjjh_8VGK7g

 

Επαιρόμεθα οι περισσότεροι ότι διανύουμε το ανώτατο στάδιο του πολιτισμού, ότι είμαστε μάλιστα οι εκπρόσωποί του, αδιαφορώντας παγερά για τις βαρβαρότητες που συμβαίνουν δίπλα μας και υποδαυλίζουν μια επιστροφή στο υπανάπτυκτο (;) παρελθόν της ανθρωπότητας. Είναι μια οχληρή αντίφαση για εμάς τους «πολιτισμένους», του εικοστού πρώτου αιώνα, διότι αποδεικνύεται ότι η ωμότητα και η αγριότητα δεν εξαλείφονται με τον ορθό λόγο και τον ρεαλισμό. Εάν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν η βία και οι πόλεμοι, οι φόνοι και τα βασανιστήρια. Κάτι άλλο κινεί τα νήματα, που, βεβαίως, αρνιόμαστε να το ανιχνεύσουμε, να το προσεγγίσουμε, να το εξετάσουμε.

«Οι γνώσεις μας για τις συνθήκες που οδηγούν στην ενδυνάμωση της ανθρώπινης ροπής προς τη βαρβαρότητα είναι ακόμη υποτυπώδεις», σημειώνει ο Νόρμπερτ Ελίας σ’ ένα θαυμάσιο βιβλίο του με τίτλο «Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας» που εξέδωσαν πρόσφατα οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης («Προοπτικές»). Υπάρχουν βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις στους λαούς, που συντρίβουν και γελοιοποιούν τα ορθολογικά κίνητρα, η πεποίθηση λ.χ. ότι ένας λαός είναι ευφυέστερος των άλλων (ιστορικότερος, δυνατότερος και δεν συμμαζεύεται). Με τέτοιες πεποιθήσεις οι λαοί χάνουν το μέτρο και αναγκάζονται να δικαιολογούν οποιαδήποτε απόφαση παίρνει η μειοψηφία της εξουσίας της χώρας τους. Μικρές καθεστηκυίες ομάδες είναι η εξουσία εν αντιθέσει με τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού: Οι μικροί ή μεγάλοι αξιωματούχοι αυτών των ομάδων λαμβάνουν αποφάσεις που κρίνουν τον ευδαιμονισμό ή όχι των λαών και μερικές φορές την ίδια τη ζωή τους ή τον θάνατό τους.

Τις περισσότερες φορές οι αποφάσεις των ηγεσιών καθορίζουν την κακή μοίρα των λαών και μάλιστα οι λαοί συχνά τις επικροτούν και επιδοκιμάζουν, συχνότατα δε με ζητωκραυγές, χαρίζοντάς τους τεράστιες πλειοψηφίες. Γιατί οι λαοί είναι τόσο ανίσχυροι να αντιδράσουν στις λαθεμένες αποφάσεις των ηγεσιών τους είναι θέμα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά και αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εκείνο που φαίνεται είναι ότι τα κινήματα διαμαρτυρίας δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, ειδικά όταν καθοδηγούνται από ανθρώπους που δεν έχουν ξεπεράσει την εξουσιαστική συνείδηση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ λ.χ., που από κίνημα διαμαρτυρίας έγινε κυβέρνηση (εξουσία), χωρίς να έχει αλλάξει μέσα του τη δομή αυτής της εξουσιαστικής συνείδησης. Ας μην ισοπεδώνουμε· υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη που αγωνιούν, που φέρουν άλλον αέρα στην άσκηση της πολιτικής, είναι, όμως, μόνα κι έρμα (τα καημένα).

Οι ελπίδες έχουν φουντώσει στους κόλπους της κοινωνίας, αλλά η πραγματικότητα είναι τρομαχτική, ακριβώς διότι έχει καθοριστεί από τη φιλοσοφία των σχετικά μικρών ομάδων του κατεστημένου. Χρειαζόμαστε, άρα, ένα άλλο σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες· που, όμως, να βρεθούν οι τελευταίοι; Οι περισσότεροι αγνοούμε τα όρια της πολιτικής μας ελευθερίας, όπως αρνιόμαστε να υπερασπιστούμε τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Ολα τούτα δηλώνουν το έλλειμμα Δημοκρατίας αλλά και την ευφυΐα του συστήματος να διαιωνίζεται, υποσχόμενο περισσότερη δημοκρατία. Τώρα, για ποια δημοκρατία μιλάνε όλοι την ώρα που βολοδέρνουμε στη χοάνη του καπιταλισμού, είναι ένα προς συζήτηση (σπουδαίο) ζήτημα, αλλά δεν έχουμε χρόνο...

Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής οφείλεται βέβαια στην τεχνητή κρίση που έχει προκαλέσει η δομή του συστήματος, βάζουμε όμως κι εμείς το μικρό μας λιθαράκι, ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι το καταπολεμούμε. Είναι ο διάλογος που λείπει όπως και η ύπαρξη πολλών ηγετικών «εγώ» στο εσωτερικό των κινημάτων διαμαρτυρίας. Παντού μέτρο του δικαίου είναι η ισχύς. Στα ζώα το κατανοούμε, στους (πνευματικούς;) ανθρώπους όμως κάτι τέτοιο έπρεπε να φαντάζει αδιανόητο. Δεν είναι. Το αποδεικνύει αυτό η ευρωπαϊκή ηγεσία με προεξάρχουσα τη γερμανική.

Ολοι αυτοί μιλάνε για δημοκρατία. Δεν ντρέπονται· οι υποκριτές και άθλιοι, οι «πολιτισμένοι» ντε, που «δημιουργούν» πολέμους και «κατασκευάζουν» εκατόμβες για πρόσφυγες, άνεργους, απελπισμένους, ψυχιατριζόμενους· αγρότες, εργάτες, γυναίκες, μειονότητες κ.ο.κ.

http://www.efsyn.gr/arthro/igetes-kai-laoi