Γιάννης Τόλιος *
Ο τίτλος σίγουρα παραξενεύει. Ισως και να θεωρηθεί δημοσιογραφικό τρικ, αν τελευταία δεν δημοσιευόταν η είδηση ότι ένα ρομπότ θα είναι υποψήφιος δήμαρχος στο Τόκιο (Tama City) «υποσχόμενο ίσες ευκαιρίες και δικαιοσύνη για όλους» (Το εν λόγω ρομπότ βέβαια έχει αφεντικό, τους N. Murakami - T. Matsuda της εταιρείας Softbank!). Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση σε εξέλιξη Οι τεχνολογικές εξελίξεις αποτελούν κρίσιμο στοιχείο της κοινωνικής εξέλιξης και κατά κανόνα σηματοδοτούν γενικότερες ανατροπές στις σχέσεις παραγωγής. Στον καπιταλισμό οι ώς τώρα βιομηχανικές επαναστάσεις δεν μετασχημάτισαν την «ψυχή» του, ούτε φυσικά είχαν ουδέτερο αποτύπωμα. Τα πλεονεκτήματά τους τα καρπώθηκαν κυρίως οι κυρίαρχες ελίτ, εντείνοντας την ανισοκατανομή εισοδήματος και παράγοντας υψηλή ανεργία. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 2017 το 1% του πληθυσμού του πλανήτη (με περιουσία άνω του 1 εκατ. δολαρίων) κατείχε το 50,1% του παγκόσμιου πλούτου σε σχέση με το 45,5% που είχε στις αρχές του 2000, ενώ η ανεργία ξεπερνάει τα 200 εκατ. άτομα στον πλανήτη! Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, που σηματοδοτεί αύξηση συνολικά του ρόλου της γνώσης στην υλική παραγωγή («ρομποτική», «τεχνητή νοημοσύνη», «γονιδιωματική», «νανοτεχνολογία», «διαδίκτυο πραγμάτων», «κυβερνοχώρος» κ.ά.), δημιουργεί ευκαιρίες και παράγει πλούτο, ταυτόχρονα όμως εμπεριέχει κινδύνους, ιδιαίτερα στο πεδίο της απασχόλησης, της διεύρυνσης των ανισοτήτων, της ασφάλειας προσωπικών δεδομένων, προστασίας δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενώ απειλεί την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου. Ειδικότερα με την ανάπτυξη της «ρομποτικής» και της «τεχνητής νοημοσύνης», θα πάψουν πολλές χειρωνακτικές εργασίες και αντίστοιχα επαγγέλματα (χειρώνακτες στη βιομηχανία, κατασκευές, εξόρυξη, αγροτικό τομέα, οδηγοί μέσων μεταφοράς, πωλητές σε εμπορικά καταστήματα, διοικητικοί υπάλληλοι, λογιστές, εφοριακοί, αναλυτές δεδομένων κ.ά.). Από την άλλη θα αναβαθμιστούν οι εργασίες που απαιτούν δημιουργικότητα, επιτελικότητα, πρωτοβουλία, κοινωνική επαφή. Ωστόσο σε 15 αναπτυγμένες χώρες, λόγω αυτοματοποίησης, εκτιμάται ότι θα επέλθει μείωση 7,1 εκατ. θέσεων εργασίας ώς το 2020, ενώ θα δημιουργηθούν μόνο 2,1 εκατ. νέες θέσεις σε εξειδικευμένες ειδικότητες. Το κρίσιμο πρόβλημα με την 4η, όπως και τις προηγούμενες βιομηχανικές επαναστάσεις, είναι ότι η ανάπτυξή της γίνεται με όρους που τα οφέλη καρπώνονται κυρίως μεγάλοι κεφαλαιούχοι και όχι εργαζόμενοι. Οπως τόνιζε ο Στίβεν Χόκινγκ, «ο καθένας θα μπορούσε να απολαύσει μια πολυτελή ζωή, αν η ευημερία που παράγεται από τις μηχανές μοιραζόταν δίκαια... Μέχρι τώρα η τάση δείχνει προς τη δεύτερη εκδοχή, με την τεχνολογία να οδηγεί σε αυξανόμενη ανισότητα». Εκτός από την εκτόπιση εργατικών χεριών, οι ψηφιακές τεχνολογίες οδηγούν σε ακραίες μορφές ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, αύξηση μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης και ένταση εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Ειδικότερα το μοντέλο των «mini-jobs» τείνει να γίνει «κανονικότητα» στις αναπτυγμένες χώρες. Ο νέος εφιάλτης της εργασιακής ζούγκλας φέρνει στο προσκήνιο μια γενιά εργαζόμενων με 100 ευρώ τον μήνα, με απασχόληση 4-8 ημερών, και αυξανόμενο ποσοστό μερικά απασχολουμένων με μισθό 400 ευρώ τον μήνα. Συνολικά οι προοπτικές για τους εργαζόμενους σε ό,τι αφορά τις θέσεις εργασίας, τις αμοιβές, τα εργασιακά δικαιώματα, τον χρόνο εργασίας, τις συνθήκες ζωής, τις δυνατότητες συνδικαλιστικής οργάνωσης, εμφανίζονται πολύ σκοτεινές. Διαφαίνεται βιώσιμη λύση; Από απολογητές του συστήματος προβάλλονται μέτρα ώστε να αμβλύνουν το πρόβλημα. Ο Μπιλ Γκέιτς, ιδιοκτήτης της «Microsoft», πρότεινε επιβολή φόρου στα ρομπότ για την εξασφάλιση ενός «παγκόσμιου βασικού εισοδήματος» στους εργαζόμενους που εξωθούνται στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Βαθύτερος λόγος βέβαια δεν είναι η κοινωνική ευαισθησία, αλλά η ανησυχία από τη δραματική πτώση της καταναλωτικής ζήτησης λόγω συρρίκνωσης μισθών και ανεργίας, τα οποία λειτουργούν ως «μπούμερανγκ» για τη βιωσιμότητα του συστήματος. Παρόμοιες αντιλήψεις προβάλλονται και στην Ελλάδα (Χ. Θεοχάρης, «Εφ.Συν.» 27.3.18) για την υιοθέτηση ενός «καθολικού κοινωνικού εισοδήματος» που «θα χρηματοδοτείται όχι από την εργασία, αλλά από την τεχνολογία». Είναι όμως αυτά βιώσιμες λύσεις; Μπροστά μας προβάλλουν δύο «εναλλακτικά μέλλοντα»: είτε διατήρηση της τάσης συγκέντρωσης εισοδήματος και πλούτου στα χέρια των κυρίαρχων ελίτ, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία θα ζει στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, είτε η ανάδυση ενός νέου υποδείγματος μετα-καπιταλιστικής οργάνωσης, που θα αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών (υλικών και πνευματικών). Ο αστροφυσικός Στ. Χόκινγκ έχει δώσει και πάλι την απάντηση με τη γνωστή φράση «τον καπιταλισμό να φοβόμαστε και όχι τα ρομπότ!». Ενώ ο Καρλ Μαρξ στην εποχή της 1ης βιομηχανικής επανάστασης τόνιζε ότι «ο πραγματικός πλούτος της κοινωνίας είναι ο ελεύθερος χρόνος του ανθρώπου»! Με απλά λόγια, το δίλημμα μεταξύ «ρομπότ» και «θέσεων εργασίας» λύνεται με τη μείωση του χρόνου εργασίας και τη δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος. Ταυτόχρονα απαιτείται προγραμματισμένη ανάπτυξη των ψηφιακών τεχνολογιών, αντί της άναρχης, με όρους αγοράς εφαρμογής τους, με προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, αντί της μεγιστοποίησης κερδών και της πολυτελούς κατανάλωσης ολίγων. Αυτό είναι το σύγχρονο μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, που προϋποθέτει εργαζόμενους... «εν δράσει». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. * δρος Οικονομικών, συντονιστή του «ΜΑΧΩΜΕ» http://www.efsyn.gr/arthro/kanoyn-ta-rompot-epanastasi Σχόλιο: Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση με την «ρομποτική», την «τεχνητή νοημοσύνη», τον «κυβερνοχώρο», την «ψηφιοποίηση», τη «βιομηχανία 4.0» και το «διαδίκτυο πραγμάτων», κ.λπ., δεν δημιουργεί μόνο ευκαιρίες και παράγει πλούτο, ούτε μόνο διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν απειλεί μόνο την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου, που θα υποταχθεί στις μηχανές. Απειλεί και τον ίδιο τον πλανήτη με τις τεράστιες ποσότητες ενέργειας που θα είναι απαραίτητες για τη λειτουργία του συστήματος, αφού η βιολογική ενέργεια των ανθρώπων, ως εργαζομένων, θα αντικατασταθεί από την -κυρίως ηλεκτρική- ενέργεια που χρειάζονται τα ρομπότ. Όχι μόνο από κοινωνική άποψη θα είναι προβληματική η ρομποτοποίηση, αλλά και από οικολογική! Το Forbes κάθε χρόνο συγκεντρώνει όλους όσους έχουν πάνω από ένα 1 δισεκατομμύριο δολάρια και διαμορφώνει τις γνωστές λίστες του. Το jakubmarian.com συγκέντρωσε σε ένα χάρτη όλους τους δισεκατομμυριούχους της Ευρώπης και πέρα από τον απόλυτο αριθμό που διαθέτει η κάθε χώρα προχώρησε και στην αναγωγή ανά 10 εκατ. κατοίκους κάθε χώρας. Πρωταθλήτρια Ευρώπης αναδεικνύεται η Γερμανία με 123 δισεκατομμυριούχους ενώ όταν γίνεται η αναγωγή με τον πληθυσμό πρώτη έρχεται η Κύπρος που με πληθυσμό περίπου 850.000 ατόμων διαθέτει 7 δισεκατομμυριούχους από τους οποίους μόνο οι τρεις έχουν ελληνοκυπριακή καταγωγή. Η Ελλάδα με 4 δισεκατομμυριούχους διαθέτει 3,7 δισεκατομμυριούχους ανά 10 εκατ. πληθυσμού, ενώ αν και φαίνεται εντελώς παράδοξο, σύμφωνα με το Forbes το πλούσιο Λουξεμβούργο δεν διαθέτει κανέναν δισεκατομμυριούχο. Γράφει ο Βασίλης Πάικος:
«Κι άντε τώρα να καταφέρεις να κυβερνήσεις. Με το Συμβούλιο της Επικρατείας να καραδοκεί. Προκειμένου να σου ακυρώσει τις όποιες αποφάσεις. Τις έχουσες προοδευτικό πρόσημο κατά προτίμηση». Γράφει ο Πέτρος Πιζάνιας –
Οι Έλληνες πολίτες, στην πλειονότητά τους, από την κατάλυση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015, μάλλον βιώνουν την αίσθηση της βύθισης. Όπως ακριβώς συμβαίνει στα όνειρα μικρών παιδιών με επαναλαμβανόμενο μοτίβο την πτώση σε ένα γκρεμό, ή τον κίνδυνο πτώσης από την προσπάθεια να ανεβούν μια πολύ απότομη ανηφόρα όπου ανά πάσα στιγμή μπορεί να κατρακυλήσουν πίσω. Τελικά κατρακυλάνε αν δεν ξυπνήσουν εγκαίρως. Ο λόγος, νομίζω, αυτής της αίσθησης βύθισης δεν είναι μόνο τα οικονομικά της πλειονότητας, τα οποία όντως καταρρέουν σταθερά από την αρχή του μνημονίου, αλλά εξίσου της πολιτικής και ηθικής ματαίωσης και περαιτέρω της ανημπόριας να αντιστρέψουν συλλογικά αυτή την σταθερή έκπτωση της ζωής. Δηλαδή καμία ελπίδα, κανένα ρεαλιστικά διαφαινόμενο διέξοδο. Και ας κανοναρχούν τα περισσότερα ΜΜΕ και η κυβέρνηση τους καθημαγμένους πολίτες πως όλα πάνε και κυρίως ότι όλα στην χώρα θα πάνε καλά, αν και από τον Αύγουστο και εκείθεν.... περισσότερα Με την κρίση του 2010 στην Ελλάδα, αποδείχθηκε πως η θεσμική συγκρότηση της Ευρωζώνης έχει σοβαρά ελλείμματα και δεν διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία αλληλεγγύης. Είναι γνωστό πως ο υφιστάμενος κανόνας περί «μη διάσωσης χώρας-μέλους» οδήγησε σε χάος, μετάδοση του ρίσκου και σχεδόν στη διάλυση της Ευρωζώνης. Ο κανόνας αυτός χρειάστηκε τελικά να παρακαμφθεί με τους … Γεράσιμος Ποταμιάνος Διαβάστε περισσότερα... Γιώργος Σταματόπουλος Σχετικά με την ομιλία Γιούνκερ στο ελληνικό Κοινοβούλιο: δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τη δήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου – και ας ξινίσουν οι της κυβέρνησης, η περισσότερη αντιπολίτευση και οι λογής [καλά και σώνει και ας διάγουμε περίοδο τρομερής ανέχειας] ευρωπαϊστές· τα περί καθαρής και σαφούς εξόδου από το Μνημόνιο λόγια του πρωθυπουργού δεν χρειάζονται σχολιασμό. Διαβάζω στη δήλωση: «Το να καλείται να μιλήσει στη Βουλή, ως “εξέχουσα προσωπικότητα”, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκβιαστής του λαού μας και περιφρονητής του δημοψηφίσματος και του ΟΧΙ μας, Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, είναι άλλη μια πράξη υποτέλειας, που προσβάλλει την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων πολιτών. Που μπορεί να μην έχουν ακόμη αντιδράσει, όμως δεν έχουν ξεχάσει ούτε συγχωρέσει». Σημειώνεται ότι είχε δεχτεί πρόσκληση από τη Βουλή των Ελλήνων [ως πρώην πρόεδρος της Βουλής] να παραστεί στην ομιλία του «εξέχοντος» Ευρωπαίου πολίτη. Αρνήθηκε βεβαίως και, όπως γράφει, πέρασε το πρωινό της με νέους ανθρώπους, παρακολουθώντας την ορκωμοσία μεταπτυχιακών φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σουλατσάροντας στα Εξάρχεια – είχε ωραία μέρα. Δύο [μικρά] τινά: (Πριν από τον Γιούνκερ [ο Ευρωπαίος αξιωματούχος πάντα περιφρονούσε τους αδύναμους] περιφρόνησε το «Οχι» του ελληνικού λαού ο ίδιος ο Ελληνας πρωθυπουργός και το μεγαλύτερο κομμάτι της κυβερνώσας Αριστεράς. Η ομιλία λοιπόν αυτού του, κατά δήλωσή του, «φίλου του ελληνικού» λαού, μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο συνιστά κατά κύριο λόγο ύβριν – και βεβαίως προσβολή). Να το σκεφτούμε δηλαδή αλλιώς (Πρώτο [μικρόν] τι): Υπό τις παρούσες συνθήκες εποπτείας και υποτέλειας, θαρρώ μόνο ο Γιούνκερ έχει δικαίωμα να ομιλεί στην έδρα της δημοκρατίας. Ο,τι πει αυτός δεν γίνεται; Μπορεί να ψηφιστεί από τους γενναίους Ελληνες βουλευτές οποιοδήποτε νομοσχέδιο, εάν δεν το εγκρίνουν οι δανειστές; Οχι βεβαίως. Οπότε; Καλά κάνει ο Γιούνκερ [και ο κάθε Ευρωπαίος αξιωματούχος]. Προτεκτοράτο τους δεν είναι η χώρα; Ο,τι γουστάρουν κάνουν, σε όποια γλώσσα βούλονται μιλάνε. Ποια αξιοπρέπεια και ποια υπερηφάνεια λοιπόν; Οι καταρρακωμένες από το ισχνό αριστεροδεξιό συνονθύλευμα; Δεύτερο [μικρόν] τι: Φταίει ο λαός που δεν αντιδρά, δεν αντιστέκεται; Είναι πιθανό [αλλά μέσα σε τόση ανασφάλεια και τόσο μεγάλο φόβο, πού να βρεθεί το σθένος;]. Φταίνε πρωτίστως οι ηγέτες του, αφού ο ίδιος [ο λαός] τούς επιλέγει, ως κυρίαρχος τάχα και ασκών, όποτε δει, το εκλογικό του δικαίωμα – δεν έχει κάτσει ποτέ να σκεφτεί ότι η «πολύτιμη» ψήφος του υφαρπάζεται τεχνηέντως [ή με άγρια προπαγάνδα] από τους επαγγελματίες της κομματικής πολιτικής. Λίγο κούνημα του κεφαλιού χρειάζεται, λίγο θάρρος και ένας δισταγμός απέναντι σε όσους προβάλλουν την Ευρώπη σαν πανάκεια – ποιος μπορεί να είναι φίλος με μια τέτοια Ευρώπη; Μόνο ο Γιούνκερ βεβαίως και οι υπάλληλοι των Βρυξελλών (τμηματάρχες, τραπεζίτες, σφουγγοκωλάριοι και λοιποί παρατρεχάμενοι – όχι οι ευρωπαϊκοί λαοί, πάντως). Τι βγαίνει από τα δύο [μικρά] τινά; Οτι μας τρομοκράτησαν και μας χαλιναγωγούν με τη σύμφωνη γνώμη των [το δήλωναν κάποτε και συνεχίζουν ανερυθρίαστα να το κάνουν] αριστερών, καλέ. Υπάρχουν, δεν λέω, αντιμνημονιακές δυνάμεις ακόμη, αλλά δεν έχουν απογαλακτιστεί εντελώς από το μέλι της εξουσίας. Κάτι να βγει από τα σπλάχνα του λαού; Αυτό αναζητείται [και σχηματίζεται...]. Τάσος Τσακίρογλου
Πάντοτε στη ζωή και στην ιστορία η υπερβολική προσαρμοστικότητα στις δεδομένες συνθήκες δεν ήταν δείγμα ζωτικότητας, αλλά ανήγγελλε γήρας και θάνατο, λόγω απώλειας εφευρετικότητας και δημιουργικότητας Ετσι περιέγραφαν το 2011, μέσα στην καρδιά της κρίσης, οι Στεφάν Εσέλ και Εντγκάρ Μορέν, στο βιβλίο τους «Ο δρόμος της ελπίδας» (εκδόσεις Πατάκη), το τρέχον αδιέξοδο των κοινωνιών μας. Πρόσθεταν δε πως «δεν αρκεί να εκσυγχρονίσουμε τον πολιτισμό, αλλά πρέπει επίσης να εκπολιτίσουμε τη νεωτερικότητα». Μια νεωτερικότητα που με την τελειοποίηση των τεχνολογικών μέσων οδήγησε τη βαρβαρότητα σε νέα ύψη. Οσον αφορά δε το πρώτο σκέλος του συλλογισμού τους, την «υπερβολική προσαρμοστικότητα στις δεδομένες συνθήκες», αυτό περιγράφει την πολυπλοκότητα και συνθετότητα του πολιτικού μας προβλήματος, το οποίο έχει κοινωνικό, οικονομικό και ψυχολογικό υπόβαθρο και αγγίζει τον σκληρό πυρήνα του θέματος της κοινωνικής αλλαγής. Τι δυνατότητες υπάρχουν σήμερα για μια ριζοσπαστική ανατροπή του καπιταλισμού-ζόμπι; Ποιες κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να την εξασφαλίσουν; Πώς και πόσο έχουν αλλάξει τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα της αλλαγής; Πόσο και σε ποιους έχει εμπεδωθεί το αίσθημα της ανάγκης για ριζική αλλαγή; Ποια είναι η εναλλακτική στο σημερινό καταστροφικό σύστημα και ποιοι οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτήν; Και κυρίως πόσοι και σε τι βαθμό είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν και να εμπλακούν σε αυτή την περιπέτεια; Γιατί φυσικά είναι διαφορετική μια αρνητική κινητοποίηση του τύπου «δεν θέλω τα μνημόνια» ή «αντιστέκομαι στη λιτότητα» και διαφορετική μια θετική κινητοποίηση του τύπου «διεκδικώ αυτό ή εκείνο το πολιτικό σχέδιο». Στην Ελλάδα (και αλλού) υπήρξε το πρώτο είδος κινητοποίησης με τους αγώνες κατά της λιτότητας, κατά των ανισοτήτων και κατά του παραδοσιακού και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Εκείνο που έλειψε και λείπει είναι ένα συνεκτικό σχέδιο για το μέλλον, μια ρεαλιστική ουτοπία, όσο και εάν το τελευταίο μπορεί να θεωρηθεί αντίφαση εν τοις όροις. Σ’ αυτό το κενό χώρεσε και «κούμπωσε» η μετατροπή της υποταγής στη μνημονιακή πολιτική σε «παράλληλο πρόγραμμα». Ετσι έγινε η προσαρμογή -με ένα ολόκληρο λεξικό νεολογισμών- στο αφήγημα της «ανάπτυξης», της «καθαρής εξόδου» και της δίκαιης αναδιανομής της φτώχειας. Ετσι εξηγείται φυσικά και η μεταμόρφωση της Σταχτοπούτας σε πριγκίπισσα και κάπως έτσι η Ελλάδα από μαύρο πρόβατο της Ευρώπης έγινε το πλέον υποδειγματικό και το πιο παραγωγικό ζώο της αγέλης. Μέρος του κόσμου (και της Αριστεράς), υιοθετώντας το δόγμα «το μη χείρον, βέλτιστον», αποδέχτηκε αυτή την ταχυδακτυλουργία, ξέροντας κατά βάθος ότι πρόκειται περί τέτοιας, ενώ ένα άλλο μέρος (κυρίως οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ) αποδέχτηκε εν τοις πράγμασι το δόγμα credo quia absurdum, δηλαδή «πιστεύω επειδή είναι παράλογο». Αυτή η τελευταία εκδοχή είναι και η πιο καταστροφική, αφού δεν έχει τον παθητικό χαρακτήρα της πρώτης, αλλά ενεργητικό. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως μια τρίτη κατηγορία είναι και εκείνοι που διαμόρφωσαν ένα νέο πλέγμα υλικών συμφερόντων σε κυβέρνηση, διοίκηση και γραφειοκρατία, στο οποίο, όπως είναι γνωστό, έχουν παρεισφρήσει πολλά από τα πλέον καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά και αδίστακτα στοιχεία του Ancien Régime της μεταπολίτευσης. Ετσι σε αυτή τη φάση, και ανεξαρτήτως προθέσεων και κινήτρων, κυριαρχεί η «υπερβολική προσαρμοστικότητα», η οποία είναι το εύφορο έδαφος για την ανακύκλωση της νεωτερικής βαρβαρότητας και όχι καλλιέργειας του εκπολιτισμού της. http://www.efsyn.gr/arthro/prosarmostikotita-metamorfosi-kai-allagi Μπορεί οι ΗΠΑ να «κουνάνε το δάχτυλο» σε μη αρεστές, στις ίδιες, κυβερνήσεις για το χημικό οπλοστάσιό τους - φανταστικό ή πραγματικό - καθώς και να βομβαρδίζουν, τιμωρητικά, επικαλούμενες χημικές επιθέσεις εναντίον αμάχων, πλην όμως είναι γνωστό, ότι η ευαισθησία της Ουάσιγκτον για τους θανάτους αμάχων είναι εξαιρετικά εύπλαστη και ευέλικτη. Φάκελοι, λοιπόν, της CIA, που φέρνει στο φως της δημοσιότητα το «Foreign Policy» τεκμηριώνουν, ότι οι ΗΠΑ, όχι μόνο ήξεραν ότι ο Σαντάμ Χουσεϊν ετοίμαζε χημική επίθεση στο Ιράν, αλλά τον βοήθησε κιόλας να την πραγματοποιήσει… http://tvxs.gr/news/istoria/i-amerikaniki-boitheia-sto-ximiko-makeleio-toy-santam-enantion-iranon-kai-koyrdon |
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΕΜΠΑΣ
Επικοινωνία: gkolempas@gmail.com Αποανάπτυξη-Κοινοτισμός
Ομιλία του Γιώργου Κολέμπα για την "αποανάπτυξη και τον κοινοτισμό" στα μέλη του Τομέα Ενέργειας του ΜΕΡΑ25 Uni4sse – Ημερίδα: Τα παιδία Κ.Αλ.Ο. παίζει
https://open.tube/videos/watch/bf2fd4a2-0a89-46c2-a3fa-c69a5141a0f5?fbclid=IwAR0SDEErwdjE1xvCEalGyG15U7xjowCIOplDI7qL5N9DkJMIZhCHsmyDAro Ένα καταπληκτικό βίντεο για την σημερινή "καταναλωτική ευτυχία"
Pursuit of Happiness, The Rat Race - A Short Film Animation By Steve Cutts | World King:
https://www.youtube.com/watch?v=MZZz1XrNnO8 Το πρόταγμα της αποανάπτυξης και η επανανοηματοδότηση της ζωής ως ζητούμενο
https://www.youtube.com/watch?v=wactd4Y5Wk4&feature=youtu.be Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση - Κοινοτισμός
Θέατρο Ροές - 23 Οκτωβρίου 2018 Συζητούν: -Δημήτρης Αποστολάκης (Χαϊνης) -Γιώργος Κολέμπας -Δημήτρης Κορνάρος -Γιάννης Μπίλλας Δείτε το βίντεο: Διεθνής Συμμαχία για την Τοπικοποίηση-International Alliance for Localization (IAL)
Η Διεθνής Συμμαχία για τον Τοπικοποίηση (IAL) είναι ένα διαπολιτισμικό δίκτυο διανοούμενων, ακτιβιστών και ΜΚΟ αφιερωμένων στην διερεύνηση ριζικά νέων οραμάτων κοινωνικής εξέλιξης. Μέχρι τώρα έχουν συνευρεθεί άτομα και ομάδες από 58 διαφορετικές χώρες. https://www.localfutures.org/programs/global-to-local/international-alliance-localization/ ΠΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΧΑΝΙΩΝ: μια συζήτηση με τον Γιώργο Κολέμπα
Μια συζήτηση στα πλαίσια της εκδήλωσης: “Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία”. Όλη η συζήτηση εδώ O συγγραφέας και βιοκαλλιεργητής Γιώργος Κολέμπας στον 958fm του ΡΣΜ ...
http://webtv.ert.gr/ert3/radiofonikes-sinentefxis/o-singrafeas-ke-viokalliergitis-giorgos-kolempas-ston-958fm-tou-rsm-tis-ert3/ Περιμπανού "Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία"
ΕΔΩ ΕΡΤ3 - Θεματική συζήτηση : Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση:
https://www.youtube.com/watch?v=hTzh9DooEoU&feature=c4-overview&list=UUqrgAOkMe5fpHqeebbWI-3w Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης:
https://www.youtube.com/watch?v=unjCjXh8gNc |