Η "οικοκοινότητα του Πηλίου", όπως έχει αναφερθεί σε διάφορα ΜΜΕ, δεν είναι μια χωρική κοινότητα με την έννοια που της δίνουμε συνήθως( βλέπετε την ανάρτησή μας: http://topikopoiisi.blogspot.gr/p/blog-page_8927.html).
Στο Πήλιο δεν υπάρχουν μεγάλα αγροκτήματα(όπως π.χ. στον κάμπο της Θεσσαλίας), αλλά μικρά τέτοια. Εξάλλου η τιμή της γης είναι πολύ ακριβή. Έτσι είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν μεγάλοι χώροι για την εγκατάσταση μεγαλύτερων ομάδων ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο απομακρυσμένα παρατημένα αγροκτήματα-τα περισσότερα δασωμένα- που είναι φθηνά και θα μπορούσαν να εγκατασταθούν μικρές οικογένειες. Για παράδειγμα η «παρέα» μας: επιλέξαμε το Πήλιο το 1990 γιατί εκτός του ότι μας άρεσε η περιοχή, μας υποσχέθηκε και μια- τοπική τότε- κοινότητα να μας παραχωρήσει ένα αρκετά μεγάλο κοινοτικό κτήμα καθώς και το παρατημένο σχολείο του χωριού. Όταν πήγαμε όμως εκεί δεν τήρησαν τη υπόσχεση. Έτσι με τις οικονομίες που είχαμε και θέλαμε να τις χρησιμοποιήσουμε από κοινού για τις πρώτες υποδομές μας, αναγκασθήκαμε να αγοράσουμε τα δύο ζευγάρια από κοινού ένα απομακρυσμένο κτήμα στην κοινότητα που είπαμε, το τρίτο ζευγάρι βρήκε στο διπλανό χωριό ένα πεσμένο σπίτι με 2-3 στρέμματα γύρω του, ενώ το τέταρτο-λόγω αυτών των δυσκολιών- δεν ήρθε καθόλου στην περιοχή. Στη συνέχεια βέβαια τα δύο ζευγάρια που εγκατασταθήκαμε από κοινού κτίσαμε και σπίτια σιγά-σιγά στο κτήμα(το ένα βιοκλιματικό και αυτόνομο σχεδόν σε ενέργεια) και κάναμε και οικογένειες έχοντας κοινές δραστηριότητες και κοινό ταμείο για αυτές τις δραστηριότητες(φωτογραφίες στο μπλοκ κλικάροντας στο οικοκοινότητα). Εκτός από την καλλιέργεια ανοίξαμε και στο Βόλο από το 1993 και ένα συνεταιριστικό χώρο διάθεσης βιολογικών και παραδοσιακών προϊόντων με στόχο όχι το κέρδος, αλλά τη προώθηση της οικολογικής γεωργίας μετατρέποντάς τον και σε «στέκι» ανταλλαγής πληροφοριών και ειδών, όσων περνούσαν από κει και αποφασίζανε να προχωρήσουν σε αυτόν τον τρόπο καλλιέργειας και ζωής. Αργότερα μάλιστα στο χώρο ξεκίνησε και η πρώτη απλοϊκή μορφή ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, που σήμερα εξελίχθηκε στο ΤΕΜ Μαγνησίας. Τα επόμενα χρόνια έχουν έρθει αρκετές οικογένειες ή ζευγάρια νέων ανθρώπων και έχουν εγκατασταθεί σε απομακρυσμένα αγροκτήματα σε διάφορες πρώην κοινότητες του νότιου Πηλίου κυρίως. Δεν μπορούν φυσικά να λειτουργήσουν σαν οικοκοινότητα στον ίδιο χώρο με κοινό ταμείο κ.λπ., αλλά έχουν βρει διάφορους τρόπους επαφής, αλληλοστήριξης και κοινών δραστηριοτήτων. Κάποιοι, που είναι πιο κοντά, κάνουν από κοινού και περιοδικά από κτήμα σε κτήμα, κάποιες μαζεμένες δουλειές που έχει ο καθένας. Μερικοί έχουν κάνει «συνεργατικές ελιάς» για καλλιέργεια και συγκομιδή αγορασμένων, νοικιασμένων ή παρατημένων ελαιώνων, άλλοι συνεργατική καλλιέργειας και μεταποίησης ντομάτας. Κάποιοι που είναι ταυτόχρονα χειροτέχνες και μελισσοκόμοι αλληλοβοηθιούνται στη μεταφορά των μελισσών και στην εξαγωγή του μελιού κ.λπ. Όλοι μαζί βέβαια οργανώνουμε τις τοπικές «οικογιορτές» στο Βόλο(http://oikogiortivolos.blogspot.de/) στα πρότυπα των πανελλήνιων «οικογιορτών», που είχαμε ξεκινήσει από το 1992 κάποιοι λίγοι τότε. Επίσης την αυτόνομη λαϊκή του Βόλου(http://autonomilaiki.blogspot.gr/), ενώ πολλοί από μας συμμετέχουν με τα προϊόντα διατροφής, οικοτεχνίας και χειροτεχνίας τους στο Δίκτυο Ανταλλαγών Μαγνησίας(ΤΕΜ: http://www.tem-magnisia.gr/). Με αυτήν την έννοια μπορούμε να μιλάμε για την οικοκοινότητα του Πηλίου. Πως αντιδρά ο απλός κόσμος γύρω σας στις ιδέες και στις δράσεις μας Στην αρχή μας αντιμετώπιζαν σαν «ξένους» και γραφικούς «οικολόγους». Από ντόπιους αγρότες ακούγαμε την κριτική «εσείς μπορείτε να τα κάνετε αυτά γιατί δεν ζείτε από τη γεωργία»(κυκλοφορούσαν και διάφορα ανέκδοτα για τον τρόπο που καλλιεργούσαμε). Στη συνέχεια βλέποντας ότι επιβιώναμε και οι τρεις οικογένειες (εγώ βέβαια είχα και το μισθό του εκπαιδευτικού) και ότι ήμασταν σχεδόν οι μόνοι που μαζεύαμε π.χ. τα βιολογικά κεράσια μας τα οποία διαθέταμε στο «μαγαζί» του Βόλου και σε άλλους κοινωνικοπολιτικούς χώρους και μαγαζιά βιολογικών αλλού σε καλή τιμή(οι περισσότεροι δεν τα μαζεύανε γιατί με την τιμή του έμπορα δεν μπορούσαν να πληρώσουν ούτε τα μεροκάματα), άρχισαν να αλλάζουν στάση(όχι όλοι βέβαια). Έπαιξε ρόλο και το ότι εγώ ήμουν και ο «δάσκαλος» των παιδιών τους στο τοπικό Γυμνάσιο και ότι αργότερα δημιουργήθηκε στο «μαγαζί» μας και μια θέση εργασίας για την άνεργη κόρη του παπά του χωριού. Επίσης έπαιξε ρόλο και η επιτυχία της τρίτης οικογένειας με το οικολογικό και άθερμο λάδι που το εξάγει στη Γερμανία σε πολύ καλή τιμή. Αυτά σε σχέση με το χωριό του Αγίου Βλασίου, όπου συμμετέχουμε και στα τεκταινόμενα της κοινότητας. Στον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο και τις εκδηλώσεις του(δύο μάλιστα γίνανε και πρόεδρος-αντιπρόδρος κατά καιρούς), καθώς και στην οργανωμένη από το σύλλογο εθελοντική καλοκαιρινή πυροπροστασία. Στην κίνηση των κατοίκων των χωριών του Πηλίου για την αυτοδιαχείριση των νερών ύδρευσης και άρδευσης(http://watervolo.blogspot.gr/), που με τον «Καλλικράτη» ο δήμος Βόλου θέλει να την αναθέσει στην δημοτική επιχείρηση(ΔΕΥΑΜΒ), που πιθανά θα ιδιωτικοποιηθεί στη συνέχεια. Όσον αφορά γενικότερα στην περιοχή, στην αρχή συμμετείχαμε και στην Οικολογική Κίνηση Βόλου όσο υπήρχε. Μετά με πρωτοβουλία μας δημιουργήθηκε και η Κίνηση ενάντια στα μεταλλαγμένα Μαγνησίας συμμετέχοντας στο Πανθεσσαλικό και Πανελλαδικό Δίκτυο ενάντια στα μεταλλαγμένα (http://www.gmostop.org/) και είχαμε ένα συμμετοχικό και πετυχημένο πανελλαδικό κοινωνικό κίνημα ενάντια στα μεταλλαγμένα. Ταυτόχρονα εκδίδαμε μαζί με άλλους στην κεντρική Ελλάδα –σαν αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Νέα Κοινότητα»- το τριμηνιαίο περιοδικό «Νέα Σελήνη» με υπότιτλο: «Έκδοση για τη στήριξη ριζικών ανθρώπινων αναγκών, για την επανασύνδεση με τη Φύση, τη συλλογική ζωή, την οικολογική γεωργία», το οποίο πλαισιώθηκε ιδίως από τους βιοκαλλιεργητές από όλη την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχουμε και στην ΟΙΚΟ-ΕΜ, μια ομάδα διάδοσης των Ενεργών Μικροοργανισμών(ΕΜ) στο Βόλο(http://www.oiko-em.gr/). Επίσης συμμετέχουμε στις δράσεις της Ομάδας Α.Π.Ο.ΔΡΑΣΗΣ( http://apodrasistagiates.blogspot.gr/) Μετά από παρουσίαση του βιβλίου για την Τοπικοποίηση στο Βόλο στο στέκι της οικολογίας, δημιουργήθηκε και η πρωτοβουλία που οργάνωσε και διαδικτυακά το Δίκτυο Ανταλλαγών Μαγνησίας(ΤΕΜ), στο οποίο αναφερθήκαμε και πιο πάνω. Μετά τη κρίση χρεών, τα επόμενα χρόνια θα έχουμε παγκόσμια διατροφική κρίση λόγω: 1) ελέγχου παραγωγής-διανομής τροφής από μεγάλες πολυεθνικές, 2) κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο των δημητριακών, 3) αύξησης της ζήτησης και αλλαγής του διατροφικού μοντέλου των πολυπληθών μεσαίων τάξεων που αναπτύσσονται στη νοτιοανατολική Ασία(π.χ. Κίνα, Ινδία) και 4) λόγω κλιματικών αλλαγών που οδηγούν σε μείωση και καταστροφή της παραγωγής(αλλού καύσωνες, αλλού ξηρασίες ή πλημμύρες)
Γενικότερα: το βιομηχανοποιημένο αγροτοδιατροφικό σύστημα καταναλώνει 300 μονάδες πόρων για να παράγει 100 (ενώ τα ολοκληρωμένα οργανικά συστήματα καταναλώνουν μόνο 5 μονάδες για την παραγωγή 100 μονάδων). Η μέχρι τώρα βιομηχανική γεωργία είναι δηλαδή αντιπαραγωγική. Ταυτόχρονα το συνολικό παγκόσμιο αγροτοδιατροφικό σύστημα(παραγωγή, συντήρηση, συσκευασία, ψύξη, μεταφορές γεωργ. προϊόντων, διανομή στα σουπερμάρκετς κ.λπ.) είναι υπεύθυνο σχεδόν για το 50% του φαινομένου του «θερμοκηπίου» και άρα για τις κλιματικές αλλαγές. Και αυτό αφορά και την Ε.Ε., που υποτίθεται πρωτοστατεί στη προστασία του κλίματος και θέλει μέχρι το 2020 να μειώσει τις εκπομπές στο 20%. Ειδικά για την Ε.Ε: • Ο αγροτικός τομέας είναι ο μοναδικός με κοινή πολιτική(ΚΑΠ). Υπάρχει Ιδιαίτερος προϋπολογισμός(55 δισ. τα πρώτα χρόνια, 0,5% του ΑΕΠ της ΕΕ, μειούμενος στη συνέχεια). Κάθε πολίτης συνεισφέρει 2 Ε τη βδομάδα περίπου για χρηματοδότηση ΚΑΠ • Στην ΕΕ των 27(2007): έχουμε 13 εκ. γεωργοί στα 500 εκ κατοίκους(3% στον συνολικό και 5% στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό) και 185 εκατομ. καλλιεργούμενα εκτάρια. • Η Ε.Ε. είναι ο πρώτος μεγαλύτερος εισαγωγέας και ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας γεωργικών, αλλά με θετικό οικονομικό ισοζύγιο(εξάγει μεγαλύτερης προστιθέμενης αξίας προϊόντα διατροφής) • 2007-2013 είχαμε: μείωση κατά 5% ανά έτος στις άμεσες ενισχύσεις(τις μεγαλύτερες από 5000 Ε), εύνοια μεγάλων αγροτικών μονάδων, κύρια της βορειοκεντρικής Ευρώπης. Τα εθνικά κράτη ενδιαφέρονται μόνο για επιδοτήσεις του πρώτου πυλώνα(στήριξη παραγωγής και τιμών εξολοκλήρου από ΕΕ) και όχι για στήριξη υπαίθρου(όπου υπάρχει συγχρηματοδότηση) • Ελλάδα: 2000-2008 είχαμε μείωση αγροτικού εισοδήματος κατά 19,9%(ΕΕ: αύξηση 15,9% το ίδιο διάστημα), το 2009 καταβλήθηκε μόνο του 50-60% των επιδοτήσεων. • Τα αιτήματα των εναλλακτικών αγροτικών οργανώσεων για την νέα ΚΑΠ(2013-2020): σύνδεση ενισχύσεων με κοινωνικές δράσεις και κριτήρια κοινωνικής-περιβαλλοντικής-κλιματικής προστασίας, διατήρησης βιοποικιλότητας και στήριξης μικρών ολοκληρωμένων αγροτικών μονάδων. Απαγόρευση καλλιέργειας Γ.Τ.Ο. Ανάπτυξη υπαίθρου σαν ποιοτικού χώρου διαμονής-εργασίας. Παραγωγή ποιοτικών υγιεινών προϊόντων. Σύνδεση παραγωγών καταναλωτών στα πλαίσια τοπικής αγοράς. • Αλλά αυτά τα αιτήματα δεν πέρασαν στην νέα ΚΑΠ. Ο στόχος της θα είναι πλέον η εταιρική γεωργική παραγωγή με τραπεζικά χρηματοπιστωτικά εργαλεία(περισσότερα στο: http://www.topikopoiisi.com/3/post/2013/03/56.html ) Άρα στα πλαίσια της Ε.Ε. δεν είναι δυνατή η στροφή στη γεωργία που προτείνουμε, εκτός αν αλλάξουν σύντομα τα πράγματα, που όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Επομένως αν θέλουμε την αγροτο-οικο-γεωργία δεν θα πρέπει να στηριχθούμε στις επιδοτήσεις της Ε.Ε, αλλά στις δικές μας δυνάμεις για να πετύχουμε αυτοδυναμία. Με δικούς μας εθνικούς πόρους να στηριχθούν οι νέοι αγρότες για να στραφούν όχι σε επιλέξιμες επιδοτούμενες από την Ε.Ε. καλλιέργειες-εκτροφές, αλλά να δημιουργήσουν ομάδες παραγωγών και ολοκληρωμένα αγροκτήματα (http://topikopoiisi.blogspot.gr/2010/09/blog-post_09.html) για τη παραγωγή αγροδιατροφικών προϊόντων που θα ικανοποιούν τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού. Μια πολύ διαφορετική συνέντευξη Τύπου παραχώρησε το μεσημέρι της Κυριακής που πέρασε η Naomi Klein στο χώρο του Nosostros στα Εξάρχεια. Καλεσμένα ήταν μόνο τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης
Οι περισσότερες ερωτήσεις που δέχτηκε στο Nosotros μάλλον την αντιμετώπιζαν ως …πολιτικό στέλεχος, παρά ως ερευνήτρια, θέλοντας να εκμαιεύσουν κάποια υπερ-αριστερή απάντηση. Όμως αποδείχτηκε ιδιαίτερα φειδωλή, αφού κατά βάση ήθελε να προβάλει την οικολογική οπτική, όπως την επεξεργάζεται στο υπό συγγραφή βιβλίο της, τους αγώνες για το περιβάλλον δηλαδή ως παράγοντα ανατροπής του καπιταλιστικού μοντέλου. Εξ ου και αναφέρθηκε εκτενώς στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής και των εκπομπών ρύπου, που στη χώρα μας μάλλον φαίνεται δευτερεύον. Και αφού ήρθε στην Ελλάδα της κρίσης και της εφαρμογής του «Δόγματος σοκ», οι περισσότερες ερωτήσεις περιστράφηκαν γύρω από τις πολιτικές διαμάχες για την κρίση, το ρόλο της Αριστεράς αλλά και της φασιστικής Δεξιάς. Κοφτερό μυαλό η ίδια, ανταποκρίθηκε άψογα στο ακροατήριο των δημοσιογράφων που ήταν παράλληλα ακτιβιστές σε διάφορα μέτωπα. Να φανταστούμε τη ζωή εκτός της ευρωζώνης Δεν ξέρουμε ακριβώς τι είπαν στη μεταξύ τους συνέντευξη Klein και Τσίπρας, αλλά η θέση της Naomi Klein για το ευρώ και τη στάση της Ελλάδας, σίγουρα δεν θα άρεσε στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ορίστε τι απάντησε, σε σχετική ερώτηση που έθεσε μάλιστα το ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, το Κόκκινο: «Δεν ξέρω αν πρέπει η Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, αλλά οπωσδήποτε πιστεύω ότι το θέμα αυτό πρέπει να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι αν προσπαθήσει κανείς να διαπραγματευτεί. Δεν ξεκινάς μια διαπραγμάτευση λέγοντας «δεν φεύγουμε». Χρειάζεται πραγματικά να έχεις τη θέληση να φύγεις. Και για να έχεις τέτοια θέληση, χρειάζεται να οικοδομείς σχέσεις με άλλες χώρες που επίσης έχουν ένα όπλο στον κρόταφο και να χτίζεις ένα καρτέλ των οφειλετών». Επιπλέον επανέφερε το θέμα τη διαγραφής του επαχθούς χρέους, μετά από έλεγχο των βιβλίων. «Δεν θα έχεις πρόοδο, εκτός αν έχεις πρόθεση να φανταστείς τη ζωή μετά την ευρωζώνη», τόνισε. Δεν φτάνει πια η αντίσταση «Μου φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε σε απίστευτο βαθμό και με φοβερό θάρρος και επιμονή», είπε σε ερώτηση για την προοπτική των αγώνων. «Ο κόσμος δεν πήγε απλώς σε μια διαμαρτυρία αλλά έμεινε εβδομάδες στους δρόμους διαδηλώνοντας, κάτι που θα πρέπει να μνημονεύεται και να τιμάται. Η αλήθεια είναι όμως ότι κι αυτοί που επιβάλουν αυτό το οικονομικό πρόγραμμα επίσης επιδεικνύουν απίστευτη επιμονή», σημείωσε. Περαιτέρω άγγιξε ένα ευαίσθητο θέμα, αυτό της συνέχειας μετά τις τόσες ήττες: «Για μένα το ζήτημα δεν είναι πώς θα γίνει άλλη μια διαδήλωση. Εδώ αντιμετωπίζουμε μια κρίση δημοκρατίας. Τεχνικές και εργαλεία αντίστασης που θα έπρεπε να φέρουν αποτελέσματα δεν το κατάφεραν. Γι’ αυτό το λόγο ο λαός βρίσκεται σε απόγνωση, διότι δεν είναι σίγουροι ότι θα επηρεάσουν την εξουσία ή πώς θα την επηρεάσουν στο εξής. Δεν είναι λοιπόν ακριβώς δίκαιο να πει κανείς στον κόσμο να βγει στο δρόμο και να επαναλάβει ό,τι έκανε μέχρι τώρα. Οι πολιτικοί οργανωτές και θεωρητικοί πρέπει διαρκώς να ανακαλύπτουν νέες μεθόδους αντίστασης. Να διαμορφώνουν αντιδομές εξουσίας, καθώς και νέα επιστημονικά επιχειρήματα που θα εμπνεύσουν τον κόσμο. Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που ο λαός είναι κατανοητά κουρασμένος». Περαιτέρω, άφησε μια αιχμή για τις δυνάμεις της Αριστεράς που καλούν μόνο σε αντίσταση, χωρίς αντιπρόταση: «Ως Καναδή δεν είναι ακριβώς ο όλος μου να εμπλακώ στην ελληνική πολιτική, αλλά γνωρίζω ότι υπάρχει ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς που πιστεύει ότι είναι η στιγμή για να πει κανείς «όχι», να αντισταθεί. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι σωστό. Πιστεύω ότι η αντίσταση είναι κρίσιμο θέμα, αλλά τώρα είναι η στιγμή για να πει κανείς θετικές προτάσεις και να τις αρθρώσει όλες ώστε να δείξει ότι είναι πιθανές». Ως προς τη ρηορική του μονόδρομου, της ΤΙΝΑ (από το There Is No Alternative) είπε αστειευόμενη: «Το φάντασμα της Μάργκαρετ Θάτσερ είναι καλά και ζει στην Αθήνα. Σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει κανείς συντρίψει αυτό το μύθο». Η υπεραλίευση στην Μεσόγειο έχει επισημανθεί τόσο από τα κοινοτικά όργανα όσο και από φορείς που ασχολούνται με τον υδροφόρο ορίζοντα. Τα αποτελέσματα της υπεραλίευσης εκτός από την δραματική μείωση του πληθυσμού ορισμένων ειδών περιλαμβάνουν και την αύξηση των μεδουσών στην Μεσόγειο. Έτσι ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), ο οποίος επεσήμανε σε έκθεσή του την κατακόρυφη αύξηση των μεδουσών σε Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα, πρότεινε να αρχίσουμε να εντάσσουμε στις διατροφικές μας συνήθειες το συγκεκριμένο είδος. Η αύξηση των κνιδόζωων, της ομάδας στην οποία ανήκουν οι μέδουσες, παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου, επισημαίνει η έκθεση. Το φαινόμενο δεν έχει εξηγηθεί πλήρως, πιστεύεται όμως ότι συνδέεται με την κλιματική αλλαγή, τον ευτροφισμό (τη διαρροή θρεπτικών συστατικών στις θάλασσες) καθώς και με την υπεραλίευση. Η συμβολή του ανθρώπου σε αυτή την εξέλιξη είναι ότι προτιμά να αλιεύει μεγάλα ψάρια τα οποία τρέφονται με μέδουσες. Έχοντας μειώσει τον πληθυσμό αυτό οι μέδουσες αναπτύσσονται σε ευνοϊκότερες συνθήκες τρεφόμενες με γόνους μικρότερων ψαριών. Ειδικότερα, στην Αδριατική, η συρρίκνωση των πληθυσμών των ψαριών πριν από 20-30 χρόνια ακολούθησε τις εκρηκτικές αυξήσεις της μοβ τσούχτρας Pelagia noctiluca και πλέον δεν μπορεί να επανακάμψει εξαιτίας της υπεραλίευσης. Επίσης, στη Μαύρη Θάλασσα, η αλιευτική βιομηχανία γονάτισε τη δεκαετία του 1980 όταν μεταφέρθηκε εκεί η μέδουσα Mnemiopsis leidyi από τον Ατλαντικό. Το πρόβλημα πάντως λύθηκε από μόνο του αργότερα όταν εμφανίστηκε ένα άλλο είδος μέδουσας, η Beroe ovate, η οποία τρέφεται με μέδουσες Mnemiopsis. Μια από τις λύσεις που προτείνει ο FAO για την αντιμετώπιση του αυξανόμενου αριθμού των μεδουσών είναι η χρήση των μεδουσών σε τρόφιμα και σε φάρμακα. Μια άλλη λύση είναι να περιοριστεί κλιματική αλλαγή που ευνοεί τις μέδουσες και ο ευτροφισμός που ενισχύει τον φαύλο αυτό κύκλο. Ειδάλλως τα πράγματα δεν θα είναι το ίδιο... νόστιμα, αφού ο ψαράς θα αναγκαστεί να πουλάει μέδουσες με το κιλό! Πηγή Σχόλιο: Μπράβο στον FAO! Μας προτείνει να επωφεληθούμε από την επερχόμενη κλιματική αλλαγή. Βέβαια για να μη κατηγορηθεί για αυτό προτείνει σαν μια δεύτερη λύση να προσπαθήσουμε όχι να τη σταματήσουμε, αλλά να τη περιορίσουμε. Της Ντίνας Δασκαλοπούλου «Είναι το βασικό συστατικό κάθε αγώνα. Χωρίς ισχυρό δέσιμο με τους συναγωνιστές σου δεν παλεύεις τίποτα», λέει η Μελαχροινή Λιάκου, ενώ καμιά δεκαριά γυναίκες πίνουν καφέ στο σαλόνι της. Δεν χρειάζεται να δεις πολλά για να καταλάβεις τι εννοεί, αρκεί να είσαι ελάχιστα παρατηρητικός. Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες έχουν παιδιά: δεν ξέρουν πού ακριβώς βρίσκονται αυτή τη στιγμή, αλλά είναι σίγουρες πως κάποιος χωριανός τους τα έχει ήδη παραλάβει από το σχολείο, τα έχει ταΐσει και τα έχει διαβάσει, αφού οι ίδιες «βρίσκονται σε δουλειά του αγώνα». Οταν μια από αυτές πεινάει, το φαγητό έρχεται αμέσως ζεστό από τη θεια που μένει δίπλα. Οι ανάγκες των ανθρώπων εδώ δεν είναι ατομική υπόθεση: αμέσως κάποιος θα βρεθεί δίπλα σου για ό,τι χρειαστείς. «Καμιά ώρα της μέρας ή της νύχτας δεν φεύγει η έγνοια για τον διπλανό σου», λέει η Αννη Βασιλείου. «Κάνουμε πάρα πολλές δουλειές μαζί: γράφουμε από κοινού κείμενα, οργανώνουμε τις δράσεις μας. Η πρώτη ομαδική και σοβαρή κίνηση αλληλεγγύης που κάναμε ήταν το 2010: τότε πλημμύρισε το Στρατόνι (σ.σ. το χωριό των μεταλλωρύχων, όπου εδρεύει η Ελντοράντο) και καθαρίζαμε τα σπίτια και μαγειρεύαμε ομαδικά. Τον Αύγουστο του 2011 φτιάξαμε όλοι μαζί τον παιδικό σταθμό του χωριού μας και πέρσι το καλοκαίρι ξηλώσαμε τις σκάλες προς την παραλία που έβαλε η εταιρεία με το λογότυπό της για να βάλουμε δικές μας. Και σήμερα, αν πας μια βόλτα στα φυλάκια, θα εκπλαγείς από τον όγκο των φαγητών, των γλυκών, των νερών, των φρούτων. Το χωριό μοιράζεται τα πάντα κι έχει επιπλέον μάθει να παίρνει. Τώρα πια, σχεδόν χωρίς καθόλου ντροπή, αν κάποιος από εμάς έχει πρόβλημα να πληρώσει το χαράτσι, θα το καλύψουμε όλοι μαζί». «Οταν έχουμε κινητοποίηση και πρέπει να λείπουμε, οργανώνονται ομάδες που μαγειρεύουν και κάνουν ομαδικά baby sitting. Δεν ανησυχούμε πια τι θα γίνουν τα παιδιά μας», λέει η Λόλα Χρυσούλη. Ισως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα έμπρακτης αλληλεγγύης να είναι οι μετακινήσεις. «Επρεπε να ανεβαίνουμε στις Σκουριές, να πηγαίνουμε στα δικαστήρια στον Πολύγυρο και στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή μάς ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσουμε τα έξοδα. Ετσι, αρχίσαμε το car pooling», λέει η Αννα Λεμπίδα. «Κανένα αμάξι πια δεν φεύγει μόνο με τον οδηγό του για οπουδήποτε. Μοιραζόμαστε τα έξοδα. Οποια ώρα της μέρας ή της νύχτας κι αν βγεις, θα μπεις στο πρώτο αυτοκίνητο που θα περάσει». Κι ακόμα κι αν ντρέπεσαι και είσαι ξενομερίτης όπως του λόγου μου, μόλις σε δουν να περπατάς μόνος, θα σταματήσουν να σε ρωτήσουν αν χρειάζεται να σε πάνε κάπου. «Σε χρόνο dt έχει ενημερωθεί για ό,τι συμβαίνει όλο το χωριό και τα γύρω», λέει η Βάσω Βαρβαρέσσου. «Αξιοποιούμε πλήρως την τεχνολογία, και για τις γιαγιάδες και τους παππούδες έχουμε και τις καμπάνες». Πραγματικά, ο ήχος της καμπάνας έχει τόσο συνδεθεί με το κίνημα στην Ιερισσό που, όταν χτες χτύπησε για να ειδοποιήσει ότι έρχεται ο εξομολόγος στην εκκλησία, όλες οι θειες και οι θειοι έτρεχαν στα μπλόκα. «Εχουν συνδεθεί οι ζωές μας πια», λέει η Αννη. «Πριν απλώς γνωριζόμασταν, είχαμε ίσως μια καλημέρα. Σήμερα, μπορεί να έχεις εσύ ένα δικαστήριο, αλλά στο εδώλιο δίπλα σου βρίσκεται όλο το χωριό. Οπως ακριβώς απειλείται το βουνό, έτσι απειλούνται κι οι ζωές μας. Ζούμε σε μια συνεχή συνθήκη έκτακτης ανάγκης». «Εχουμε πάρει αλληλεγγύη από όλη την Ελλάδα. Τελευταία ζητήσαμε από τις γυναίκες να κινητοποιηθούν. Κι εγώ νιώθω άσχημα γιατί δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε», λέει η Βάσω. «Μόλις νικήσουμε, όμως, δεν θα κάτσουμε λεπτό ήσυχοι. Θα είμαστε κι εμείς παντού – όπου χρειαστεί». «Παλιότερα έβλεπα πράγματα και δεν με άγγιζαν καν, όπως αυτό που έγινε στη Μανωλάδα», συμπληρώνει η Λόλα. «Τώρα έχει ανοίξει το μυαλό μου, καταλαβαίνω γιατί όλα με αφορούν. Με ενοχλεί που δεν μπορώ να πάω σε πορείες άλλων εργαζομένων στην Θεσσαλονίκη γιατί πια ξέρω πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη, το κατάλαβα στο πετσί μου. Πού θα πάει όμως; Θα κερδίσουμε». Πηγή: εφημερίδα των Συντακτών Γενετικά τροποποιημένος σολομός του Ατλαντικού Ωκεανού, ο οποίος διασταυρώθηκε με άγρια πέστροφα, απέκτησε απογόνους που αναπτύσσονταν πολύ ταχύτερα από τον πρώτο επικρατώντας εις βάρος των υπολοίπων ψαριών στην αναζήτηση τροφής, σύμφωνα με επιστήμονες. Ήδη εκφράζονται ανησυχίες ότι το ψάρι συνιστά απειλή για τα άγρια είδη. Τα αποτελέσματα της μελέτης των καναδικών πανεπιστημίων ΜακΓκιλ και Μεμόριαλ, τα οποία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση Proceedings of the Royal Society B, καταδεικνύουν για πρώτη φορά, σύμφωνα με τους ερευνητές, ότι από τη διασταύρωση μεταλλαγμένων ψαριών με άλλα είδη προκύπτουν ψάρια που έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των προγόνων τους. «Τα αποτελέσματά μας εντοπίζουν μια νέα οδό πιθανών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και καθιστούν σαφές ότι ενδέχεται να χρειάζεται επιπλέον επαγρύπνηση όταν παράγουμε μεταλλαγμένα είδη σε περιοχές, όπου θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με συγγενή είδη» υποστηρίζει η Κρίστα Όουκ από το πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ. «Δείχνουν ότι θα πρέπει να εφαρμοστούν πραγματικά αυστηρά μέτρα ασφαλείας προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τα μεταλλαγμένα ψάρια είναι στείρα και πως είναι αδύνατο να διαφύγουν» προσθέτει. Τα αποτελέσματα της μελέτης ενισχύουν τους φόβους περιβαλλοντικών οργανώσεων για διατάραξη των οικοσυστημάτων σε περίπτωση διαφυγής των μεταλλαγμένων ψαριών αυτών στην άγρια φύση. Οι επιστήμονες υπογραμμίζουν ότι αν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των μεταλλαγμένων ψαριών διατηρηθεί στη φύση, τα υβρίδια που θα προκείψουν θα μπορούσαν να επηρεάσουν με καταστροφικές συνέπειες τους πληθυσμούς των άγριων ψαριών. Πηγή Στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για όσους συμμετέχουν σε ναζιστικές και ρατσιστικές οργανώσεις ή αρνούνται τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις γενοκτονίες, φυλάκιση από τρεις μήνες ως και έξι χρόνια και πρόστιμο ως και 20.000 ευρώ προβλέπει νέο νομοσχέδιο που καταθέτει το υπουργείο Δικαιοσύνης στη Βουλή. Το σύνολο όλων των πολιτικών δυνάμεων, με εξαίρεση του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής (και ίσως των Ανεξάρτητων Ελλήνων) φαίνεται πως θα υπερασπιστούν τις νέες ρυθμίσεις. Αυτή είναι η απάντηση της κυβέρνησης στην έξαρση του ρατσισμού, μια παράδοξη κίνηση αν συνυπολογίσει κανείς πως το συγκεκριμένο κόμμα κρύβει μέσα στους κύκλους του ανθρώπους οι οποίοι με ευχαρίστηση δήλωναν ότι η ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή είναι αδελφές παρατάξεις, ή αν κρίνουμε τα γεγονότα με βάση τις μέχρι τώρα ενέργειές της, όπως το φιάσκο του Ξένιου Δία, την άρνηση απόδοσης ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών αλλά και την κάλυψη των ρατσιστικών επιθέσεων που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας.
Είναι φανερό ότι, πλέον, η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να υιοθετήσει ένα περισσότερο Ευρωπαϊκό προφίλ επιχειρεί, κατά κάποιον τρόπο, να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί εναντίον της σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς τα δημοσιεύματα μεγάλων εφημερίδων συνεχώς κάνουν λόγο για εγκληματικές συμμορίες που δρουν στο κέντρο της πρωτεύουσας και επιτίθενται σε αλλοδαπούς αδιακρίτως, είτε πρόκειται για τουρίστες είτε μετανάστες. (Μάλιστα, μόλις πριν από μερικούς μήνες τον γύρο του κόσμου έκανε η είδηση Νοτιοκορεάτη που ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς, οι βασανισμοί αντιφασιστών σε αστυνομικά τμήματα και, τέλος, οι κατηγορίες του Βρετανικού BBC σχετικά με τη συνεργασία Χρυσής Αυγής και Ελληνικής Αστυνομίας). Άλλωστε, το Ελληνικό κράτος δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ του ένας φορέας εξυπηρέτησης πολιτών και εφαρμογής του νόμου στο ακέραιο κατά πρότυπο των εξορθολογισμένων αστικο«δημοκρατικών» Ευρωπαϊκών δεδομένων. Απεναντίας, από τις πρώτες ημέρες της ίδρυσής του λειτουργούσε κυρίως σαν ένα σύστημα διεκπεραίωσης πελατειακών σχέσεων και συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας ενώ, τουλάχιστον, δεν φαίνεται να πραγματοποιεί κάποια ουσιαστική στροφή. Κάτι τέτοιο πρακτικά σημαίνει ότι ο αντιρατσιστικός νόμος θα αποτελεί την βιτρίνα μιας τρισάθλιας πραγματικότητας, κυρίως αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι πολλές φορές οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις ακροδεξιάς βίας. Ακόμη, όμως, και αν πιστέψουμε πως η κυβέρνηση πραγματοποιεί στροφή, βάζοντας ένα τέλος στο μίζερο παρελθόν (πράγμα που δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί εντός λίγων μηνών) κατά πόσο ένα τέτοιο νομοσχέδιο πραγματικά θα μπορούσε να συνεισφέρει κάτι στην αντιμετώπιση του ρατσισμού; Μπορεί η ρατσιστική βία να ελεγχθεί μέσα από αστικές νομοθεσίες ή παρόμοιες κινήσεις ή μήπως ένα τέτοιο πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορεί να περιοριστεί μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες; Είναι γνωστό ότι η ΕΛ.ΑΣ αποτελεί μια φωλιά ακροδεξιών με τη Χ.Α να λειτουργεί ως το δεξί τους χέρι και πως ο πολιτικός κόσμος εδώ και πολλά χρόνια αντί να προτείνει κάποια λύση, ή, έστω να λάβει κάποιο δραστικό μέτρο σιωπούσε συνεχώς όταν το πρόβλημα ήταν ήδη στις αρχές του, συγκαλύπτοντάς το και αγνοώντας τις διαστάσεις που θα μπορούσε να πάρει. Κάτι τέτοιο που λίγο πολύ σημαίνει πως είναι πλέον πολύ αργά για να περιμένουμε αποτελέσματα από αιφνίδιες νομοθετικές διατάξεις, τη στιγμή που όχι μόνο τα σώματα ασφαλείας αλλά και κομμάτι της κοινωνίας έχει διαβρωθεί από τις ιδέες της Χ.Α. (κάτι που μερικά χρόνια πριν θα φάνταζε αδιανόητο). Έτσι, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο (ή ακόμη και κάποιο παρόμοιο λιγότερο αυστηρό) βρει σύμφωνη την πλειοψηφία των βουλευτών, κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί, ότι οι ρατσιστές θα καθίσουν στο ειδώλιο και θα πληρώσουν το τίμημα των πράξεών τους. Η ατιμωρησία των ναζιστών θα είναι κατά πάσα πιθανότητα εγγυημένη, όταν πλέον έχουν γίνει γνωστές σε όλους οι κομματικές προτιμήσεις μεγάλου αριθμού αστυνομικών. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικές συνθήκες από μόνες τους εξεγείρουν την ξενοφοβία, δεδομένου ότι η διάλυση του κοινωνικού ιστού σε μια περίοδο οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάρρευσης, καλλιεργεί τάσεις εσωστρέφειας και απομονωτισμού. Από την άλλη ο διασυρμός και η ταπείνωση μιας ολόκληρης χώρας από τα διεθνή Μ.Μ.Ε., ενθαρρύνουν όλο και περισσότερο τις πιο ακραίες εθνικιστικές φωνές. Όλα αυτά δεν μπορούν να διορθωθούν ούτε με νόμους ούτε με κοινοβουλευτικές ρυθμίσεις. Η λουμπενοποίηση της ‘δημόσιας σφαίρας’ και η έντονη στροφή προς την επιθετική ξενοφοβία είναι αδύνατο να κρυφτούν κάτω από το χαλί της πολιτικής ορθότητας, καθώς όπως έχει δείξει η εν γένει πραγματικότητα, οι αντιρατσιστικοί κώδικες στην αστική και ποινική νομοθεσία πολλών φιλελεύθερων Δυτικών κρατών που χρίζουν ιδιαίτερα καλής φήμης για τον σεβασμό τους στα δικαιώματα των μεταναστών, έχει επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα. Στην «ανεκτική» Ολλανδία, στην πολυπολιτισμική Βρετανία όπου ο ρατσισμός (στα χαρτιά τουλάχιστον) είναι ανεπιθύμητος, στην προοδευτική Σουηδία, σε όλες αυτές οι χώρες που στην νομοθεσία τους έχουν εισάγει αυστηρούς νόμους για την πάταξη κάθε ρατσιστικής συμπεριφοράς, υπερσυντηρητικά κόμματα με ακραίες αντιμεταναστευτικές πολιτικές πλατφόρμες, όπως το Κόμμα της Ελευθερίας του Βίλντερς, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP) του Φαράτζ, και οι Αντίστοιχοι Σουηδοί Δημοκράτες βρίσκονται πλέον επίσημα στο κοινοβούλιο. Αυτό επί της ουσίας μας δείχνει ότι ο ρατσισμός, το φαντασιακό της φυλετικής ανωτερότητας και κάθε είδους μισανθρωπική ιδέα δεν μπορεί να καταπολεμηθεί με την καταστολή, αλλά μόνο με την εντόπιση της ρίζας που τις γεννά, που δεν είναι άλλο παρά το ίδιο το σύστημα του ανταγωνισμού (όπου η ανισότητα εκφράζεται και ως φυλετική, ή με βάση την εθνικότητα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και το φύλο), η απομόνωση, οι ελλείψεις στο εκπαιδευτικό σύστημα και πολλοί άλλοι παράγοντες που δεν μπορούν να εξαλειφθούν μέσα από κυβερνητικές υπογραφές και νόμους. Πού είναι, λοιπόν, τώρα ο αντιρατσιστικός νόμος στην Βρετανία να σταματήσει την συντηρητικοποίηση και την ραγδαία άνοδο του κόμματος του Φαράτζ; Αυτή την στιγμή το UKIP που επιθυμεί περιορισμό των μεταναστών (ακόμη και για αυτούς που είναι πολίτες της Ε.Ε.), ζητά επαναφορά της θανατικής ποινής, της στρατιωτικής θητείας και της βέργας στα σχολεία, στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές άγγιξε το 23%, ενώ στη Γαλλία το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν βρίσκεται πλέον την δεύτερη θέση στις σφυγμομετρήσεις. Το δίδαγμα είναι σκληρό: η κοινωνία αν θέλει να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, όποιο μέτρο και αν παρθεί, τον δρόμο που διάλεξε να βαδίσει θα τον διαβεί. Και αν κάτι τέτοιο δεν γίνει εφικτό με τις γνωστές αστικού τύπου γραφειοκρατικές διαδικασίες, τότε ίσως μιλήσουν τα όπλα και οι βόμβες. Συνεπώς ήρθε η στιγμή να τελειώνουμε με τις αυταπάτες. Ας αναγνωρίσουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να εσωτερικεύσει ρατσιστικές αντιλήψεις με το χρόνο και δεν είναι μόνο η Daily Mail, η Bild, το Channel 4, το Πρώτο Θέμα, τα φασιστολόγια και η δημοσιογραφική ελίτ που μας χειραγωγούν, όπως λένε οι διάφορες λαϊκιστικές φωνές εξ αριστερών, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας προκειμένου να πετύχουμε κάτι ουσιαστικό (κοινώς, ριζωμένες ετερόνομες αντιλήψεις πρέπει να μετασχηματιστούν). Ας αποδεχτούμε, επίσης, ότι το δόγμα της πολυπολιτισμικότητας έχει και αυτό τις ενδογενείς του αδυναμίες, μια εκ των οποίων είναι η έλλειψη επαναστατικών στοιχείων εντός του, κάτι που, άλλωστε, είναι λογικό μιας και αποτελεί φιλελεύθερο πρόταγμα και όχι κληρονομιά των Μαρξιστών/αναρχικών. Άλλωστε, ο λόγος που οι τελευταίοι υπερασπίστηκαν (κι εξακολουθούν να υποστηρίζουν) τους μετανάστες οφείλεται στο ότι αναζητούσαν εργατική ενότητα προκειμένου να εναντιωθούν στον διαχωρισμό των φτωχών στρωμάτων σε γηγενείς και αλλοδαπούς. Αυτό προϋπέθετε την ανάδειξη πάνω απ’ όλα μιας άλλης ταυτότητας έναντι της εθνικής, αυτής του οικουμενικού εργάτη που υποφέρει από τους καπιταλιστές ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής. Οι σημερινοί Ευρωπαίοι αριστεροί, όμως, έχοντας παρεκκλίνει από αυτές τις θέσεις, αγνοούν το γεγονός ότι οι περισσότεροι μετανάστες δεν έρχονται στην Ευρώπη με σκοπό να ανατρέψουν το σύστημα, αλλά απεναντίας για να εργαστούν μέσα σε αυτό, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ή, και σε πολλές περιπτώσεις, επιβίωσης. Κάτω από το διευρυμένο κλίμα εσωστρέφειας που καλλιέργησε η κρίση, είναι λογικό πως το πολυπολιτισμικό μοντέλο δεν θα μπορέσει να επιβιώσει καθώς η τάση κάθε εθνικής ομάδας να κλείνεται στον εαυτό της λόγω της σκλήρυνσης των ανταγωνιστικών σχέσεων και της γενικευμένης ανασφάλειας που αυτός δημιουργεί, επιφέρει συγκρούσεις, ενώ την ίδια στιγμή απουσιάζουν βασικές γέφυρες επικοινωνίας (και είναι λογικό να απουσιάζουν εφόσον η πολυπολιτισμικότητα δεν χτίστηκε πάνω σε επαναστατικές βάσεις – δεν πατά, δηλαδή, πάνω στην δημόσια σφαίρα, στην ανθρώπινη επαφή – αλλά σε καπιταλιστικές/οικονομικές). Αυτό σημαίνει ότι εφόσον ένα μοντέλο δεν καθίσταται βιώσιμο τότε κάποιο άλλο θα πρέπει να βρεθεί. Διαφορετικά, την έλλειψη αντι-προταγμάτων θα εκμεταλλευτούν άμεσα οι συντηρητικές δυνάμεις, οι οποίες με άμεση ευκολία θα επενδύσουν στον απομονωτισμό και την ξενοφοβία, προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία μια χούφτα δημαγωγοί. Ένα νέο μοντέλο θα μπορούσε να είναι η κοινωνία των διαπολιτισμικών σχέσεων: η φιλία μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής εθνικότητας και πολιτισμικού υπόβαθρου χτίζεται μονάχα μέσω της φυσικής επαφής των ανθρώπων (που, φυσικά, προαπαιτεί την επαναδραστηριοποίηση της δημόσιας σφαίρας), κάτι που στις σύγχρονες ανταγωνιστικές κοινωνίες-φυλακές έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την κουλτούρα των TV και PC politics και την αποθέωση του ατομικιστικού φαντασιακού. Για να επανέλθω στο βασικό ζήτημα: η ξενοφοβία είναι μια ανοιχτή πληγή η οποία δεν θεραπεύεται κάτω από το χαλί της καλογυαλισμένης κοινοβουλευτικής υποκρισίας. Γιατρεύεται μόνο όταν χορηγείται το κατάλληλο αντίδοτο, και αυτό δεν είναι άλλο παρά η άρνηση του συμβιβασμού με την Χομπσιανή πραγματικότητα, η σταδιακή αποδόμηση των ανταγωνιστικών αξιών, η περαιτέρω εξάπλωση της πραγματικής πολιτικής δράσης μέσα από οριζόντιες κοινωνικές αντιδομές και η εγκαθίδρυση διαπολιτισμικών σχέσεων. Με λίγα λόγια, ο θάνατος του ρατσισμού ή θα αποτελέσει κοινωνικό δημιούργημα ή δεν θα υπάρξει ποτέ, κάτι που μπορεί και να σηματοδοτεί το ξεκίνημα ενός τρομακτικότατου εφιάλτη. Οι εικόνες της TV, οι βαρύγδουπες δηλώσεις και οι εντυπωσιασμοί της πολιτικής ελίτ δεν θα πρέπει να καθησυχάζουν κανέναν, ακόμη και αν στην τελική αυτός είναι ο στόχος τους. http://eagainst.com/articles/nomos-kritikh/ Σχόλιο: Ούτε αυτόν τον νόμο θέλει να προωθήσει η Ν.Δ. Φαίνεται ότι επικράτησαν οι οπαδοί των «αδελφών παρατάξεων». Oι διαφωνίες των κυβερνητικών εταίρων είναι προσχηματικές και εκφράζουν «έναν αγώνα κυρίως εντυπώσεων», για να δείχνουν ότι διαφέρουν από τη Ν.Δ. Έχουμε την υποχρέωση να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα σχετικά με την φοροδιαφυγή, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το καπιταλιστικό κράτος και την οικονομική εξουσία, και ας προσπαθεί η αριστερά να μας πείσει ότι αναλαμβάνοντας τα ηνία της εξουσίας θα προσπαθήσει να εξαλείψει το φαινόμενο νομοθετώντας προς την κατεύθυνση μιας δικαιότερης φορολογικής μεταρρύθμισης. Αν και καθημερινά ακούμε για το φαινόμενο της φοροδιαφυγής, κανείς δεν μπαίνει στο κόπο να μας ενημερώσει για την πραγματική της φύση, χαρακτηρίζοντας την ως μια απλή δυσλειτουργία του οικονομικού συστήματος που θα μπορούσε να εξαλειφθεί αν και όταν υπάρξει πραγματική κυβερνητική βούληση, μέσω θέσπισης αυστηρών νόμων και διατάξεων που θα εξασφαλίζουν την χωρίς εξαιρέσεις εφαρμογή τους.
Η φοροδιαφυγή όμως είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις οικονομικές πολιτικές του αστικού-δημοκρατικού κράτους και δεν αποτελεί ένα παρασιτικό φαινόμενο, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα ΜΜΕ και οι φορείς εξουσίας. Η φοροδιαφυγή αποτελεί αναγκαίο παράγοντα ισορροπίας των σχέσεων της πολιτικής εξουσίας και του μεγάλου κεφαλαίου. Τα πολιτικά κόμματα αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας, ουσιαστικά ως εντολοδόχοι των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ και όχι των πολιτών, απεργάζονται τις δομές εκείνες που ευνοούν την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και φυσικά τη διατήρηση της εξουσίας τους. Η πάταξη της φοροδιαφυγής που επικαλούνται ποτέ δεν τους ενδιέφερε πραγματικά, γιατί πολύ απλά το μαύρο χρήμα συντελεί στην διατήρηση της ταξικής υπόστασης της κοινωνίας. Και όταν λέμε ταξική δεν συμπεριλαμβάνουμε σε αυτόν τον όρο μόνο τη κλασσική – μαρξιστικού τύπου – σύγκρουση εργατικής τάξης και πλουτοκρατίας. Με τον όρο ταξικό εννοούμε την σύγκρουση του συνόλου της κοινωνίας με την εξουσία και τις κυρίαρχες δομές της, μιλάμε για ταξικούς πόλους εξουσιαζόμενων και εξουσιαστών. Κι αυτό γιατί η υποτιθέμενη πάταξη της φοροδιαφυγής θ’ αφορά μόνο τους εξουσιαζόμενους: τους συνταξιούχους, τους υπαλλήλους όλων των κατηγοριών, τους νεόπτωχους επιστήμονες, τους νέους, τις οικογένειες, τους εργάτες ακόμα και ανήλικους που δεν έχουν αποκτήσει ακόμα δικαιοπρακτική ικανότητα (π.χ. φορολόγηση ακίνητης περιουσίας χωρίς εξαιρέσεις κλπ.). Πρέπει λοιπόν να γίνει ξεκάθαρο ότι ο καπιταλισμός οικονομικά στηρίζεται πρωτίστως στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και έπειτα στην φοροδιαφυγή. Η φιλολογία περί σύγκρουσης κρατικής/δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας αποτελεί μύθο. Το κράτος είτε είναι «σοσιαλιστικό», είτε φιλελεύθερο, σαν κύριο στόχο έχει να εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη ελίτ και ο ρόλος του είναι αποκλειστικά (ή προεχόντως – αναλόγως την πολιτικο-οικονομική συγκυρία) κατασταλτικός για το υπόλοιπο μέρος της κοινωνίας. Άλλωστε το κράτος το διαχειρίζονται πολιτικά πρόσωπα, τα οποία έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούν την νομοθετική εξουσία που νέμονται, από τη μία με την ψήφιση νόμων που αυξάνουν την κερδοφορία των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου (τραπεζικού-χρηματοπιστωτικού, εφοπλιστικού, βιομηχανικού όπου το τελευταίο επιζεί ακόμα) μειώνοντας μισθούς και ενθαρρύνοντας τις απολύσεις, ενισχύοντας επιπλέον τις χρηματοπιστωτικές οικονομίες της «φούσκας» και από την άλλη, αφήνοντας εσκεμμένα, νομικά παραθυράκια για τη δημιουργία φορολογικών παραδείσων, ώστε τελικά οι κάθε λογής κερδοσκόποι ν’ αυξάνουν τα κέρδη τους ακόμα και σε περιόδους οικονομικής κρίσης μέσω μιας φορολογικής θηλιάς που πνίγει τους εργαζόμενους . Η επικοινωνιακή πολιτική των φορέων εξουσίας προσπαθεί να πείσει τους πολίτες – υπηκόους, ότι η συλλογή φόρων είναι απαραίτητο συστατικό της λεγόμενης δημοσιονομικής πολιτικής, προκειμένου να πραγματοποιήσει έργα υποδομών, δημόσια σχολεία, δημόσια νοσοκομεία κλπ. και χρησιμοποιεί δύο συγκεκριμένες πηγές φορολόγησης για τον σκοπό αυτό: την έμμεση φορολόγηση και την άμεση φορολόγηση φυσικών και νομικών προσώπων. Σε πρακτικό επίπεδο, η πρώτη αφορά την φορολόγηση των αγαθών που αγοράζουμε καθημερινά από τα εμπορικά καταστήματα (η έμμεση φορολογία στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο και πάντως η υψηλότερη στην ευρωζώνη) και η δεύτερη αφορά την φορολόγηση των ετήσιων εισοδημάτων μας. Φαινομενικά, η κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει το φορολογικό της σύστημα ως δίκαιο και αρμονικά κατανεμημένο σε όλα τα στρώματα των φορολογούμενων. Στην πραγματικότητα όμως το συνολικό βάρος το επωμίζονται αποκλειστικά τα χαμηλότερα στρώματα όλων των κατηγοριών, οι υπάλληλοι του ιδιωτικού και δημόσιου φορέα, οι προλεταριοποιημένοι επιστήμονες, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες και τώρα τελευταία, ακόμη και οι άνεργοι. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό αν αναλογιστούμε ότι: α) όσον αφορά την έμμεση φορολόγηση, πλούσιοι και φτωχοί πληρώνουν το ίδιο ποσό φόρων για χιλιάδες αγαθά και μάλιστα σε είδη που η κατανάλωσή τους είναι ανελαστική (δηλαδή, ένας πλούσιος, όσο κι αν το θέλει δεν μπορεί να φάει 30 κιλά φαγητό την ημέρα – θα φάει απλώς καλύτερα από τον πένητα, άρα η ψαλίδα φορολόγησης μεταξύ των δύο κατηγοριών, είναι καταφανώς άδικη) και β) ότι το κατ’ αρχήν αληθές γεγονός πως μέσω της φορολόγησης το Κράτος αποκτά μια αναδιανεμητική διάσταση, αποδεικνύεται μύθος στην πράξη, όχι μόνο γιατί αυτή η αναδιανομή είναι εκ των πραγμάτων ανίκανη να επιφέρει εξίσωση εισοδημάτων, αλλά και γιατί, στις μέρες μας, η νεοφιλελεύθερη έκδοση του καπιταλισμού σάρωσε εντελώς ακόμα κι αυτόν, τον υποτυπώδη, αναδιανεμητικό χαρακτήρα του κράτους, μέσω της διάλυσης κάθε «κοινωνικού δικαιώματος» (κατάργηση αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, κατάργηση δημόσιας υγείας και παιδείας κλπ.). Το «παράδοξο» είναι ότι η αυξημένη και άγρια φορολόγηση των εισοδημάτων έρχεται σε απόλυτη αντίφαση με τον σκοπό που τάχα εξυπηρετεί, δηλαδή την ικανοποίηση των αναγκών του συνόλου της κοινωνίας. Έτσι, τη στιγμή που η φορολογία αυξάνεται, περικόπτονται τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, τα κονδύλια για την παιδεία και την υγειονομική περίθαλψη, οι δαπάνες για φάρμακα, οι δημόσιες επενδύσεις και τα έργα υποδομής. Επομένως η συλλογή φόρων δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού παρά στην κάλυψη χρεών που προέρχονται από την κρατική σπατάλη και την ασυδοσία των (στην πραγματικότητα κρατικοδίαιτων) ιδιωτών. Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το κράτος αναδεικνύει περίτρανα τον ταξικό του χαρακτήρα, καθώς αφήνει σχεδόν ανέγγιχτο το τραπεζικό και εφοπλιστικό κεφάλαιο, το βιομηχανικό (αν και η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει αποβιομηχάνιση εδώ και πολλές δεκαετίες), το περιρρέον αεριτζίδικο κεφάλαιο και τον τζόγο, ενώ ταυτόχρονα επικαλείται τον μύθο της πάταξης φοροδιαφυγής, που τελικά το ίδιο δημιουργεί με την εσκεμμένη έλλειψη φορολόγησης των υψηλών εισοδημάτων. Συνεπώς, πράγματι η φορολογική θηλιά θα μπει, αλλά δεν θα φτάσει παραπάνω απ’ όλους αυτούς που κάποτε πίστεψαν ότι ο καπιταλισμός θα τους δώσει το δικαίωμα να βάλουν το δάκτυλο στο μέλι. Ο μικροαστός που χρησιμοποίησε κάθε μέσο (κενά νόμου, μέσα και γνωριμίες, απάτες, πελατειακές σχέσεις με κόμματα και Μαυρογυαλούρους, χρηματιστήρια κλπ.), για να μπορέσει κι αυτός να αισθανθεί, ότι οδηγώντας ένα τζιπ ή έχοντας εξοχικό με πισίνα, θα καταπολεμήσει την ανασφάλεια του αποδεικνύοντας στον αλλοτριωμένο τυ περίγυρο ότι καταξιώθηκε κοινωνικά και ο οποίος τώρα τα χάνει όλα το ένα μετά το άλλο, νιώθει σε κάποιο βαθμό ένοχος αλλά και τελείως ανήμπορος νακατανοήσει τι στ’ αλήθεια συνέβη και ν’ αντιδράσει. Οι πιο «υποψιασμένοι» (ή οι λιγότερο θιγμένοι…) δε από αυτούς, βλακωδώς νομίζουν, ότι «ορθώς πράττει η κυβέρνηση», ότι «το πάρτι έπρεπε κάποια στιγμή να πάρει ένα τέλος», να «μπει επιτέλους μια τάξη στο κράτος», να «γίνουμε και εμείς Γερμανοί βρε παιδί μου», να μπορέσουμε μέσω της «ανάπτυξης» που θα προέλθει από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικοποίηση των πάντων και φυσικά από την φορολόγηση της κραιπάλης μας, «να παραμείνουμε Ευρωπαίοι» – μια αίσθηση που αφελώς δημιουργείται σε πολλούς από την μεγάλη (αυτ)απάτη περί αναγκαιότητα παραμονής μας στο ευρώ με κάθε τίμημα. Οι οικονομικές ελίτ έχοντας την αμέριστη στήριξη της πολιτικής ηγεσίας, που νομοθετεί αντεργατικούς νόμους, δηλαδή το νομικό πλαίσιο για την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και ευνοϊκότερες φοροαπαλλαγές, δημιουργούν μέσω των παγκόσμιων δεσμών τους δίκτυα φορολογικών παράδεισων σε μικρές χώρες της περιφέρειας του καπιταλισμού. Επίσης η ακόρεστη επιθυμία τους για κέρδος, τις οδηγεί σε μεγαλύτερες επενδύσεις στα παγκόσμια χρηματιστηριακά καζίνο, με αποτέλεσμα οι εθνικές οικονομίες των εκάστοτε χωρών να επιβαρύνονται επιπλέον, καθώς σχεδόν όλες τους στηρίζονται στην πορεία των παγκόσμιων χρηματιστηριακών αγορών, δημιουργώντας νέες «φούσκες» και νέα προβλήματα στα χαμηλότερα στρώματα. Την ίδια στιγμή ο φαύλος αυτός κύκλος άντλησης φόρων γιγαντώνεται, καθώς η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ πιέζουν τις κυβερνήσεις (η ελληνική είναι το πιο τραγελαφικό παράδειγμα) για άμεσα αποτελέσματα «βελτίωσης της οικονομίας», στην ουσία ονομαστικών δεικτών ανάπτυξης. Η σχέση κερδοσκοπίας και φοροδιαφυγής είναι άμεση, το ένα γεννάει το άλλο και vice versa. Επομένως εδώ κρίνεται η συνολική δομή του Νέο-φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Η δημοσιονομική σιδηρά πειθαρχία που επικαλούνται τα παπαγαλάκια του κατεστημένου προκειμένου τάχα να μπει άμεσα ένα τέλος στο φαινόμενο της φοροδιαφυγής, αποτελεί άλλο έναν μύθο, όπως και η δημοκρατία τους, ή η δικαιοσύνη τους. Το αποτελέσματα είναι δραματικά για την κοινωνία, η οποία τελικά είναι η μόνη που πλήττεται από όλο αυτό το ληστρικό γαϊτανάκι. Το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς μεγαλώνει, η μεσαία τάξη τείνει να εξαφανιστεί προς όφελος των ελίτ, οι ανασφάλιστοι και μη έχοντες πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πληθαίνουν, η ανέχεια εξαπλώνεται μετατρέποντας την «οικονομική» κρίση σε ανθρωπιστική. Παράλληλα, σε πολλές περιπτώσεις η οικονομική εξαθλίωση των ανθρώπων οδηγεί και στην καταστροφή βασικών δημοκρατικών και κοινωνικών αξιών. Οι πιο κατάπληκτοι και ανυποψίαστοι μετατρέπονται εύκολα σε απεγνωσμένα αγρίμια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αμφισβητώντας παγιωμένες δημοκρατικές αξίες, όπως ο σεβασμός για τον συνάνθρωπο τους και μέσα στην απελπισία τους για επιβίωση, αμφισβητούν αγώνες και δικαιώματα που κατέκτησαν οι προηγούμενες γενιές με κόπο και αίμα, στρεφόμενοι σε μορφώματα ολοκληρωτικού τύπου (βλ. την σκληροπυρηνική αντεργατική πολιτική της νεοναζιστικής Χ.Α. που με γελοία έπαρση μουσολινικού στυλ κομπάζει πως εκπροσωπεί τους μη προνομιούχους Έλληνες…). Το οικονομικό ντόμινο που δημιουργεί στην κοινωνία το σχήμα κερδοσκοπία – φοροδιαφυγή αγγίζει τα όρια του τραγικού έχοντας προεκτάσεις που δεν είναι δυνατό ν’ αναλυθούν εδώ (όπως π.χ. η οικολογική καταστροφή κ.α.). Η επιλογή είναι δική μας. Απαιτείται άμεση καταστροφή του καπιταλισμού και του ανθρωπολογικού τύπου που παράγει. Δημιουργία εναλλακτικών οικονομιών που να βασίζονται σε τοπικές πρωτοβουλίες και να στηρίζονται στην αλληλεγγύη. Άρνηση του κράτους και της ψευδο – οικονομίας του και ό,τι αυτό συνεπάγεται: αποφυγή καταβολής φόρων, μείωση της κατανάλωσης αγαθών που δεν έχουμε ανάγκη, μπλοκάρισμα των καπιταλιστικών αγορών, μη πληρωμή χαρατσιών, κλπ. Γιατί όπως λέει και ο Κροπότκιν : «[...].η ελευθερία, η ισότητα και η πρακτική της αλληλοβοήθειας είναι το μοναδικό ουσιαστικό εμπόδιο που θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε στα αντικοινωνικά ένστικτα ορισμένων από εμάς». http://eagainst.com/articles/notaxes/ Σίγουρο σημάδι της συστημικής κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αποτελεί το γεγονός ότι τα ίδια τα μέτρα που έχουν τεθεί σε εφαρμογή για την αποφυγή των κρίσεων, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε βαθμό ακόμη μεγαλύτερο από αυτόν του 2008.
Εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια, οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου έχουν διοχετεύσει κατ’ εκτίμηση 7 δις δολάρια στις χρηματοπιστωτικές αγορές, με δεδηλωμένο στόχο να πυροδοτήσουν την οικονομική ανάκαμψη. Τα οικονομικά στοιχεία από ολόκληρο τον πλανήτη δείχνουν ότι, προφανώς, απέτυχαν. Οι στατιστικές σχετικά με τα επίπεδα των τιμών είναι και οι πιο σημαντικές. Αυτές δείχνουν ότι αντί να αυξάνονται οι τιμές –ένα σημάδι ανάκαμψης υπό τις λεγόμενες «φυσιολογικές» συνθήκες»- οι αποπληθωριστικές πιέσεις εντείνονται. Στις ΗΠΑ, οι τιμές καταναλωτή έπεσαν κατά 0,4 τοις εκατό το Μάιο, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη πτώση από τα τέλη του 2008, μετά την πτώση 0,2 τοις εκατό τον Απρίλιο. Στην Ευρώπη, με εξαίρεση το κόστος ειδών διατροφής και ενέργειας, οι τιμές καταναλωτή αυξήθηκαν κατά μόλις 1 τοις εκατό τον Απρίλιο, από το προηγούμενο έτος. Η πτωτική αυτή τάση έχει εκτεταμένες συνέπειες. Αντιμέτωπες με την πτώση των τιμών των προϊόντων τους, οι μεγάλες επιχειρήσεις και εταιρείες επιδιώκουν να βγάλουν κέρδος, όχι επενδύοντας και επεκτείνοντας την παραγωγή τους (όπως θα έκαναν αν βρισκόταν σε εξέλιξη η ανάκαμψη), αλλά μέσω βάναυσων μειώσεων κόστους σε συνδυασμό με οικονομική κερδοσκοπία. Οι επακόλουθες περικοπές σε μισθούς και θέσεις εργασίας οδηγούν σε μείωση της ζήτησης από πλευράς των καταναλωτών, τροφοδοτώντας περαιτέρω την αποπληθωριστική τάση. Υπάρχουν και άλλα οικονομικά στοιχεία που υπογραμμίζουν αυτή τη διαδικασία. Τον περασμένο μήνα, η βιομηχανική παραγωγή των ΗΠΑ μειώθηκε κατά 0,5 τοις εκατό, σε σύγκριση με την προβλεπόμενη μείωση της τάξης του 0,2 τοις εκατό, παροτρύνοντας έτσι τις προβλέψεις που λένε ότι το δεύτερο τρίμηνο θα είναι ακόμη χειρότερο από το τελευταίο του 2012, όταν η αμερικανική οικονομία δεν παρουσίασε σχεδόν καθόλου αύξηση. Στην ευρωζώνη, η ανεργία αυξήθηκε για 23ο συνεχόμενο μήνα και τώρα ανέρχεται σε 12,1 τοις εκατό. Πρόκειται για μία αύξηση 1,1 τοις εκατό σε σχέση με έναν χρόνο πριν. Η οικονομία της ευρωζώνης συρρικνώθηκε κατά 0,2 τοις εκατό το πρώτο τρίμηνο, που σημαίνει ότι η τρέχουσα συρρίκνωση έχει διαρκέσει περισσότερο από αυτή της περιόδου 2008-2009. Από την αρχή της κατάρρευσης το 2008, έχει επικρατήσει η προοπτική ότι η Κίνα θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας. Ωστόσο, ενώ η βιομηχανική παραγωγή και οι λιανικές πωλήσεις παρουσίασαν σημαντική άνοδο τον περασμένο μήνα, δείχνοντας οικονομική ανάπτυξη της τάξης του 7,5 τοις εκατό για φέτος, οι ελπίδες αυτές διαψεύδονται διαρκώς. Σε ένα πρόσφατο άρθρο που δείχνει την απουσία μίας «ισχυρής πηγής αύξησης της ζήτησης» οπουδήποτε στην παγκόσμια οικονομία, οι Financial Times υπογράμμισαν το γεγονός ότι οι «ανησυχίες» για την κινεζική οικονομία είναι «ευρέως διαδεδομένες». Μακροπρόθεσμα, είναι ξεκάθαρο ότι η διψήφια αύξηση της τελευταίας δεκαετίας ανήκει στο παρελθόν, ενώ βραχυπρόθεσμα, παρά την επέκταση της πίστωσης, η αύξηση του ΑΕΠ που παράγεται από αυτόν τον δανεισμό πλησιάζει το χαμηλότερο επίπεδο εδώ και μία δεκαετία. Σε αντίθεση με τις τάσεις στην πραγματική οικονομία, οι χρηματοπιστωτικές αγορές βιώνουν μία άνευ προηγουμένου άνθηση. Ο βιομηχανικός μέσος όρος Dow Jones (DJIA) έχει αυξηθεί κατά 15 τοις εκατό από τότε που η Fed ξεκίνησε τον τρίτο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Στην Ιαπωνία, ο δείκτης Nikkei έχει ανέβει 44 τοις εκατό από τον περασμένο Δεκέμβριο και την εκλογή της κυβέρνησης του Abe, η οποία απαίτησε από την Τράπεζα της Ιαπωνίας να ενισχύσει την προσφορά χρήματος. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο δείκτης FTSE έχει ανέβει 20 τοις εκατό τους τελευταίους έξι μήνες, μετά την ποσοτική χαλάρωση από την Τράπεζα της Αγγλίας, παρά το γεγονός ότι η βρετανική «ανάκαμψη» είναι πιο αδύναμη ακόμη και από την αντίστοιχη της Μεγάλης Ύφεσης, ενώ τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια έχουν κερδίσει 30 τοις εκατό από τον περασμένο Ιούλιο. Οι αυξήσεις αυτές, τροφοδοτούνται εξ ολοκλήρου από τα τρισεκατομμύρια δολαρίων που διοχετεύονται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα από τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες. Ωστόσο, αντί να εκφράζουν μία «ανάκαμψη», οι αναπτυσσόμενες αγορές μετοχών αποτελούν ένα διάγραμμα της επιδείνωσης της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Στην ιστορία του παγκόσμιου καπιταλισμού, ποτέ δεν έχει υπάρξει τέτοια διαφοροποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών από τις υποκείμενες οικονομικές διαδικασίες. Η πρωτοφανής αύξηση στις παγκόσμιες αγορές έχει προκαλέσει ανησυχίες ότι δημιουργούνται συνθήκες, ιδανικές για μία νέα ύφεση. Όπως σημείωσε και η αρθρογράφος των Financial Times, Gillian Tett, «[Ε]νώ η πλημμύρα της ρευστότητας της κεντρικής τράπεζας δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα να απορροφά τους μικρούς κραδασμούς, κρύβει επίσης τις εσωτερικές αντιφάσεις που μπορεί να βγουν στην επιφάνεια όταν χτυπήσει μία μεγάλη κρίση» με τις «πιθανότητες για… μελλοντικές βίαιες αναταραχές να αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς». Ενώ οποιαδήποτε ορθολογική ανάλυση υποδεικνύει το γεγονός ότι οι παρούσες συνθήκες προετοιμάζουν το έδαφος για μία καταστροφή, η μανία της κερδοσκοπίας συνεχίζεται, σύμφωνα με τη δική της τρελή λογική. Όπως παρατήρησε περίφημα ο τότε διευθύνων σύμβουλος του αμερικανικού τραπεζικού κολοσσού Citigroup, Chuck Prince, τον Ιούλιο του 2007: «Όσο η μουσική συνεχίζει, πρέπει να σηκωθείς και να χορέψεις». Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα βυθίστηκε στην χειρότερη κρίση από το 1930. Σήμερα, η κατάσταση είναι, δυνητικά, ακόμη πιο εκρηκτική από ό,τι πριν από πέντε χρόνια. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, σε αντίθεση με το 2008, οι κεντρικές τράπεζες, έχοντας αγοράσει κυβερνητικά και άλλα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία αξίας πολλών τρισεκατομμυρίων, αποτελούν οι ίδιες σημαντικούς παράγοντες της αγοράς, και συνεπώς θα επηρεαστούν άμεσα από την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Όλο και περισσότερο, πιάνονται στην παγίδα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιες. Η απόσυρση των δημοσιονομικών μέτρων τόνωσης απειλεί να σπάσει τη φούσκα. Ταυτόχρονα, η διοχέτευση περισσότερων χρημάτων τις βυθίζει βαθύτερα μέσα στο βούρκο. Την περασμένη εβδομάδα, οι οικονομολόγοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δημοσίευσαν μία ανάλυση που προειδοποιούσε ότι ο τερματισμός των πολιτικών εύκολων χρημάτων θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές απώλειες για τις κεντρικές τράπεζες, καθώς τα επιτόκια θα ανέβαιναν και οι τιμές των ομολόγων θα υποχωρούσαν. Η Federal Reserve θα μπορούσε να αντιμετωπίσει απώλειες, ισοδύναμες με ποσοστό έως και 4 τοις εκατό του ΑΕΠ ($628 δις), η Τράπεζα της Ιαπωνίας θα μπορούσε να χάσει 7,5 τοις εκατό του ΑΕΠ, και η Τράπεζα της Αγγλίας σχεδόν 6 τοις εκατό. Με άλλα λόγια, ένα νέο οικονομικό σοκ θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση τη σταθερότητα των ίδιων των κεντρικών τραπεζών. Αντίθετα με την κατάσταση της περιόδου 2008-2009, οι κεντρικές τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να εξαπολύσουν μία επιχείρηση διάσωσης. Η εμβάθυνση της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού έχει τις πιο εκτεταμένες πολιτικές επιπτώσεις. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε δει τη διοχέτευση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων στα ταμεία των τραπεζών και των κερδοσκόπων, καθώς και την οικονομική ελίτ που επωφελείται από τις δραστηριότητές τους, ενώ η εξαθλίωση ολοένα και ευρύτερων τμημάτων του πληθυσμού συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Τα μέτρα αυτά, αντί να παράγουν μια οποιαδήποτε οικονομική «ανάκαμψη», έχουν προετοιμάσει το έδαφος για ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές. http://www.sofokleous10.gr/portal2/index.php?option=com_content&view=article&id=97751&catid=&Itemid=73 |
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΕΜΠΑΣ
Επικοινωνία: gkolempas@gmail.com Αποανάπτυξη-Κοινοτισμός
Ομιλία του Γιώργου Κολέμπα για την "αποανάπτυξη και τον κοινοτισμό" στα μέλη του Τομέα Ενέργειας του ΜΕΡΑ25 Uni4sse – Ημερίδα: Τα παιδία Κ.Αλ.Ο. παίζει
https://open.tube/videos/watch/bf2fd4a2-0a89-46c2-a3fa-c69a5141a0f5?fbclid=IwAR0SDEErwdjE1xvCEalGyG15U7xjowCIOplDI7qL5N9DkJMIZhCHsmyDAro Ένα καταπληκτικό βίντεο για την σημερινή "καταναλωτική ευτυχία"
Pursuit of Happiness, The Rat Race - A Short Film Animation By Steve Cutts | World King:
https://www.youtube.com/watch?v=MZZz1XrNnO8 Το πρόταγμα της αποανάπτυξης και η επανανοηματοδότηση της ζωής ως ζητούμενο
https://www.youtube.com/watch?v=wactd4Y5Wk4&feature=youtu.be Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση - Κοινοτισμός
Θέατρο Ροές - 23 Οκτωβρίου 2018 Συζητούν: -Δημήτρης Αποστολάκης (Χαϊνης) -Γιώργος Κολέμπας -Δημήτρης Κορνάρος -Γιάννης Μπίλλας Δείτε το βίντεο: Διεθνής Συμμαχία για την Τοπικοποίηση-International Alliance for Localization (IAL)
Η Διεθνής Συμμαχία για τον Τοπικοποίηση (IAL) είναι ένα διαπολιτισμικό δίκτυο διανοούμενων, ακτιβιστών και ΜΚΟ αφιερωμένων στην διερεύνηση ριζικά νέων οραμάτων κοινωνικής εξέλιξης. Μέχρι τώρα έχουν συνευρεθεί άτομα και ομάδες από 58 διαφορετικές χώρες. https://www.localfutures.org/programs/global-to-local/international-alliance-localization/ ΠΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΧΑΝΙΩΝ: μια συζήτηση με τον Γιώργο Κολέμπα
Μια συζήτηση στα πλαίσια της εκδήλωσης: “Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία”. Όλη η συζήτηση εδώ O συγγραφέας και βιοκαλλιεργητής Γιώργος Κολέμπας στον 958fm του ΡΣΜ ...
http://webtv.ert.gr/ert3/radiofonikes-sinentefxis/o-singrafeas-ke-viokalliergitis-giorgos-kolempas-ston-958fm-tou-rsm-tis-ert3/ Περιμπανού "Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία"
ΕΔΩ ΕΡΤ3 - Θεματική συζήτηση : Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση:
https://www.youtube.com/watch?v=hTzh9DooEoU&feature=c4-overview&list=UUqrgAOkMe5fpHqeebbWI-3w Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης:
https://www.youtube.com/watch?v=unjCjXh8gNc |