Ο Loic Wacquant μιλά για το νέο του βιβλίο, Urban Outcasts, μία ανάλυση των μεταμορφώσεων των αμερικανικών γκέτο και των ευρωπαϊκών αστικά υποβαθμισμένων περιοχών που παρουσιάζουν συγκέντρωση μεταναστών. Υποστηρίζει ότι τα banlieues της Κόκκινης Ζώνης στη Γαλλία συγκροτούν, αυτό που ονομάζει, αντι-γκέτο: χώρους εθνικά ανομοιογενείς, με πορώδη σύνορα, φθίνοντες θεσμούς, και χωρίς μια κοινή πολιτιστική ταυτότητα.
...
http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/07/blog-post_30.html

Μόλις το 1,6% των χρημάτων που λαμβάνει η χώρα από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, καταλήγει στον κρατικό προϋπολογισμό και κατ’ επέκταση στην πραγματική οικονομία. Όπως έχει τονίσει μελέτη του δικτύου Attac, τα συγκεκριμένα δάνεια προορίζονται για τη διάσωση των τραπεζών και όχι των απλών πολιτών. «Αυτή ήταν εξαρχής η λογική του προγράμματος», επισημαίνει  ο καθηγητής Οικονομικών στο ΑΠΘ Δημήτρης Μάρδας.

Ο πίνακας πάνω φιλοξενείται σε δημοσίευμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία και περιγράφει την πορεία των οικονομικών πόρων οι οποίοι διοχετεύονται από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης στην Ελλάδα και τελικά επιστρέφουν στους πιστωτές.
Από τα 212 δις ευρώ που έχουν δοθεί έως σήμερα (Ιούλιος 2013) στην Ελλάδα ως δάνειο από την τρόικα, μόνο τα περίπου 18,6 δις (δηλαδή το 8,8%) πήγαν για την κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος (μισθοί-συντάξεις κ.λπ.) και άλλα 4,9 δις (2,3% του ΑΕΠ) για τα ληξιπρόθεσμα κατέληξαν στην πραγματική οικονομία, δηλαδή μόλις το 11% του συνόλου.

Ωστόσο, και αυτό το ποσοστό είναι μάλλον εικονικό, καθώς τα 212 δις δεν αρκούν για να καλύψουν τις δανειακές ανάγκες των 239 δις της ίδιας περιόδου. Κατά μία έννοια, τα πρωτογενή ελλείμματα και τα ληξιπρόθεσμα χρηματοδοτήθηκαν εξ ολοκλήρου από την ιδιωτική χρηματοδότηση (κατά τα 5/6 από την πώληση δημόσιας περιουσίας), αφού η δανειακή βοήθεια δεν επαρκούσε για το σκοπό αυτό, υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος της Ελευθεροτυπίας Κώστας Καλλωνιάτης, ο οποίος συμπεραίνει πως αν δεν δοθούν νέα δάνεια ή δεν υπάρξει νέο «κούρεμα», τότε από το σύνολο της συνολικής επίσημης βοήθειας δεν θα έχει εισπραχθεί ούτε ένα ευρώ για τις άμεσες ανάγκες των Ελλήνων πολιτών, ενώ το χρέος θα παραμένει μη βιώσιμο.
 
«Ήταν εξαρχής γνωστή η λογική του προγράμματος: σε πρώτη φάση να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα, γεγονός που θα έπληττε το Ευρώ, και έπειτα να πάρουν όλοι οι δανειστές τα λεφτά τους πίσω», τονίζει ο Δημ.Μάρδας, ο οποίος θεωρεί ότι το 2010 η Αθήνα όφειλε – απλώς – να ανακοινώσει την πρόθεση για πτώχευση:
 
«Αν γινόταν αυτό, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα. Αλλά τότε δεν υπήρχε η γνώση της βαρύτητας η οποία αντιστοιχεί στην Ελλάδα σε σχέση με το Ευρώ. Αυτή η ιστορία εκ των πραγμάτων θα φτάσει σε ένα αδιέξοδο, με τη διαφορά ότι πλέον οι εταίροι έχουν προετοιμαστεί καλύτερα για μία έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αν υποθέσουμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί».
 
Πηγές: Tvxs, Ελευθεροτυπία, Deutsche Welle

Της Άντας Ψαρρά
Μετά τις αγωνιώδεις προσπάθειες πλειοδοσίας σε εθνικισμό και μισαλλοδοξία, οι ναζιστές της Χ.Α. και όχι μόνο προσγειώθηκαν απότομα μόλις η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη ενός 40χρονου Ελληνα υπαξιωματικού του στρατού που είναι υπεύθυνος για τη μεγαλύτερη φετινή πυρκαγιά στην Ελλάδα, που σημειώθηκε πρόσφατα στη Ρόδο. Ο υπαξιωματικός έκανε μπάρμπεκιου με τους φίλους του στην ύπαιθρο, αλλά λίγο το κρασί, λίγο η παρέα, η φωτιά έκαψε τελικά πάνω από 40.000 στρέμματα δάσους. 

Λίγες ημέρες πριν, κατηγορήθηκαν για εμπρησμό από πρόθεση δύο Σύροι πρόσφυγες πολέμου που άναψαν φωτιά για να ζεσταθούν όταν έφτασαν όπως είπαν κολυμπώντας στο νησί. Η φωτιά στη Σάμο ήταν ευτυχώς μικρότερης έκτασης, αλλά οι εισαγγελικές αρχές αποφάσισαν ότι το μπάρμπεκιου ενός υπαξιωματικού είναι αμέλεια, ενώ η φωτιά για να ζεσταθεί κάποιος έντρομος και μουσκεμένος πρόσφυγας είναι κακούργημα από πρόθεση. 

Το να αποδίδεται σε κάποιον σκοπιμότητα (εκτός κι αν έχει οικιστικά ή τουριστικά συμφέροντα ή έστω είναι πυρομανής) στην καταστροφή ενός δάσους είναι πολύ αυθαίρετο, εκτός αν υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα στοιχεία γι' αυτό. Το να προφυλακίζονται όμως μόνο οι μετανάστες με κακούργημα όπως έγινε κι ένα μήνα πριν στην περιοχή της Αττικής και να αφήνονται ελεύθεροι με πλημμέλημα μόνο οι Ελληνες, δεν πείθει για την άτεγκτη Δικαιοσύνη. Το αποτσίγαρο του Ελληνα οδηγού ή το κάψιμο σκουπιδιών του δημάρχου ή το κάψιμο κλαδιών του αγρότη έχουν κάψει από αμέλεια πάνω από το 1/3 της Ελλάδας. 

Οσο για τους πράκτορες που καίνε την Ελλάδα, αλλά όπως φαίνεται και τη Μαγιόρκα τις τελευταίες μέρες, είναι απλή καθημερινή τροφή για τα μυαλά των χρυσαυγιτών. Δυστυχώς, παρ' όλα αυτά, η Ελλάδα συνεχίζει να καίγεται, ενώ η πρόληψη και τα μέσα πυρόσβεσης συνεχώς εξανεμίζονται στη δίνη των περικοπών, αφήνοντας μόνο στις ακούραστες προσπάθειες των πυροσβεστών και των εθελοντών την προστασία της χώρας. 

Εφημερίδα των Συντακτών 

Δίπλα βλέπουμε μια απεικόνιση του Ντιτρόιτ "από τα παλιά", με τους επιβλητικούς ουρανοξύστες δίπλα-δίπλα με τα φουγάρα των εργοστασίων.

Στο Ντιτρόιτ του παρελθόντος τα πράγματα ήταν καλύτερα σε σχέση με τώρα για τον εργάτη, διότι σήμερα ο καπιταλισμός "σκοτώνει τ' άλογα όταν γεράσουν"(1):

Η παραγωγή έχει μεταφερθεί αλλού από τους καπιταλιστές που την ελέγχουν, με #1 προορισμό την Κίνα, όπου τα μεροκάματα είναι ελάχιστα.

Και μέχρι οι εργάτες στη Δύση να δεχτούν να δουλέψουν με παρόμοια μεροκάματα, θα μείνουν άνεργοι, γιατί αυτό είναι που συμφέρει τους ολιγάρχες που ελέγχουν την παραγωγή. Τους συμφέρει να μας αφήσουν νηστικούς, ώστε μετά η πείνα να κάνει τη δουλειά της, και να εξωθήσει τον εργάτη να δεχτεί να δουλέψει σε όσο το δυνατόν πιο "κινεζοποιημένες" συνθηκές, αυξάνοντας τα ποσοστά κέρδους του καπιταλιστή.

Όσο για τους εργάτες του σήμερα, ή και τους συνταξιούχους του χθες, αυτοί πρέπει να θυσιαστούν: Όταν οι καπιταλιστές τους χρειάζονταν, τότε τους έδιναν δουλειά, και μάλιστα με αρκετά καλούς μισθούς, ωράρια, περίθαλψη και συντάξεις σε σχέση με σήμερα.

Τώρα όμως που έχουν εισέλθει οι εργάτες της Κίνας στην παγκόσμια αγορά εργασίας ("παγκοσμιοποίηση"), οι εργάτες αυτοί είναι σαν τα άλογα που έχουν γεράσει, και πρέπει να τα σκοτώσουμε, αντικαθιστώντας τα με καινούργια, πιο νέα άλογα που μπορούν να αποδώσουν καλύτερα (πχ ο Κινέζος εργάτης δουλεύει περισσότερες ώρες για λιγότερα χρήματα - άρα είναι αποδοτικότερος και αυξάνει τα κέρδη του καπιταλιστή. Αντίστοιχα, ο εργάτης στη Γερμανία είναι γενικά πιο παραγωγικός, άρα παρότι είναι ακριβούτσικος, προσφέρει καλύτερη ποιότητα. Οι υπόλοιποι θεωρούνται "γερασμένοι": Περισσεύουν και μένουν άνεργοι, ή βλέπουν τη σύνταξη τους να πετσοκόβεται άγρια, μιας και οι συντάξεις είχαν υπολογιστεί με βάση την παλιότερη κατάσταση. Η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει, και η νεότερη γενιά εργατών δε βρίσκει δουλειά, άρα δεν μπαίνουν χρήματα στα ασφαλιστικά ταμεία, άρα οι συντάξεις "πρέπει" να μειωθούν. Τα γηρασμένα άλογα "πρέπει" να σκοτωθούν).

Στην Αμερική, βλέπουμε ότι το θέμα του Ντιτρόιτ έφερε στην επιφάνεια τα γενικότερα προβλήματα που υπάρχουν. Έως τώρα, βλέπαμε σποραδικές αναφορές σε χρεωκοπίες πόλεων, και σε αυτό το blog προσπαθούσαμε να τις παρουσιάσουμε. Αλλά πλέον βλέπουμε ότι μετά την επίσημη χρεωκοπία του Ντιτρόιτ, οι Αμερικάνοι αρχίζουν να ψάχνουν γύρω τους για το ποιος θα είναι ο επόμενος που θα χρεωκοπήσει (και εννοείται ότι υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι, μιας και η αποβιομηχάνιση (και ο δανεισμός ως υποκατάστατο) έχει αγγίξει ολόκληρη την Αμερική, όχι μόνο το Ντιτρόιτ).

http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/07/blog-post_28.html

(1):Στην υποβάθμιση της αξιολόγησης του Ντιτρόιτ σε «C» από «CC» προχώρησε σήμερα(19 Ιουλίου 2013) η Standard & Poor’s, μετά την υποβολή αίτησης πτώχευσης από την αμερικανική πόλη. Το Ντιτρόιτ, σύμβολο κάποτε της αμερικανικής οικονομικής ισχύος - η πόλη της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας - έγινε σήμερα ο μεγαλύτερος δήμος στην ιστορία των ΗΠΑ που κηρύσσει πτώχευση υπό το βάρος του τεράστιου χρέους του στα ταμεία του. 

Με τους κατοίκους της περιοχής της Κοζάνης να φυτεύουν τον κρόκο κάθε καλοκαίρι και να παίρνουν τα πολύτιμα στίγματα του λουλουδιού κάθε φθινόπωρο κάνοντας χειρωνακτική δουλειά, η ελληνική ζαφορά έχει φτάσει πλέον να ανήκει στην καλύτερη ποιότητα του εν λόγω μπαχαρικού στον κόσμο.

Μικρή ποσότητα του κρόκου χαρίζει τόσο χρώμα, όσο και τη λεπτή, πικάντικη γεύση του στα φαγητά, ειδικά σε ζυμαρικά, σούπες, ρύζι, κρέας, ψάρια, σάλτσες, σαλάτες, γλυκά, ροφήματα κ.ο.κ., η νοστιμιά του, όμως, δεν είναι το μόνο πλεονέκτημά του. Οι πολλαπλές του ιδιότητες ευεργετούν τον οργανισμό και την υγεία μας έσω κι έξω, γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαίο που έχει τέτοια κατανάλωση παγκοσμίως και προστίθεται με κάθε ευκαιρία στη μαγειρική κάθε νοικοκυράς ανά τον κόσμο.

Ο κρόκος Κοζάνης στο… μικροσκόπιο

Τα βαθυκόκκινα λεπτά νήματα που μας έχουν συστηθεί ως ζαφορά, προέρχονται από τα αφαιρούμενα στίγματα του λουλουδιού, τα οποία παίρνουν αυτή τη μορφή όταν αποξηραίνονται – αρκετή λεπτοδουλειά, αν φανταστείτε ότι για να πάρουμε 100 γραμμάρια κόκκινου κρόκου, χρειάζονται περίπου… 50 χιλιάδες στίγματα.

Τα κύρια δρώντα συστατικά του είναι η πικροκροκίνη και η κροκίνη , ενώ άλλα συστατικά του είναι η λυκοπίνη, η ζεαξανθίνη, η βιταμίνη Β και Β2, το καρωτίνιο α-β και γ, οι υδατάνθρακες και το αιθέριο έλαιο.

Η κροκετίνη που προέρχεται από την κροκίνη, είναι ένα καροτενοειδές που απομονώνεται από τον κρόκο και είναι υπεύθυνο για το κόκκινο χρώμα του, ενώ έχει πολλαπλές ιδιότητες στην ιατρική, αφού αποτελεί αντιοξειδωτικό και αντιφλεγμονώδη παράγοντα. Από την άλλη, η πικροκροκίνη μας δίνει τη σαφρανάλη, η οποία είναι αυτή που δίνει το χαρακτηριστικό άρωμα στον κρόκο και την πικρότητα που αφήνει στη γεύση.

Και γευστικός και ωφέλιμος για την υγεία

Με χρήσεις του στη ζαχαροπλαστική, τη φαρμακευτική, τη μαγειρική, την τυροκομία, την ποτοποιία και άλλους κλάδους (ακόμη και στη ζωγραφική, με τους βυζαντινούς ζωγράφους να τον χρησιμοποιούν ευρέως), ο κρόκος Κοζάνης έχει μπει πλέον για τα καλά στις ζωές μας, με σκοπό εκτός από τη γεύση, να μας μεταφέρει τις πολύτιμες ιδιότητές του. Πώς μπορεί να μας ωφελήσει;

-Έχει αντικαρκινικές ιδιότητες: Σύμφωνα με μελέτη του εργαστήριου Γενικής Χημείας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών σε συνεργασία με το γαλλικό Laboratoire de Spectroscopie Biomoléculaire, U.F.R de Pharmacie, οι κροκίνες που περιέχονται στα στίγματα του κρόκου είναι ασυνήθιστα υδατοδιαλυτά καροτενοειδή, τα οποία βρέθηκε ότι μπορούν να αναστείλουν τον πολλαπλασιασμό των λευχαιμικών κυττάρων. Συν τοις άλλοις, ο κρόκος έχει βρεθεί πως δρα ενάντια σε ορισμένους τύπους καρκίνου συμπεριλαμβανομένου του νευροβλαστώματος, του καρκίνου του μαστού και του αδενοκαρκινώματος του παχέος εντέρου.

-Ασκεί αντιοξειδωτική δράση: Τα αντιοξειδωτικά και ιδιαιτέρως τα καροτενοειδή του, στα οποία περιλαμβάνονται και οι κροκίνες, σημειώνουν σημαντική ευνοϊκή επίδραση στην επιδερμίδα όσον αφορά την έκθεσή της στον ήλιο, ενώ η αντιοξειδωτική δράση του μπαχαρικού επεκτείνεται και στον καρδιακό μυ, ανακόπτοντας την αύξηση της απόπτωσης των μυϊκών ινών. Ενδιαφέρον, μάλιστα, παρουσιάζει και το γεγονός ότι στην ισπανική Βαλένθια σημειώνεται μειωμένη συχνότητα εμφραγμάτων, που αποδίδεται στην ευρεία κατανάλωση κρόκου στην περιοχή.

-Βοηθά στη μείωση της αρτηριακής πίεσης: Σύμφωνα με πειράματα σε ποντικούς, η χορήγηση κρόκου φάνηκε να συντελεί στη μείωση της αρτηριακής πίεσης, με τους συγγραφείς της μελέτης να κάνουν λόγω για τη σπουδαιότητα της αντιοξειδωτικής του δράσης.

-Βελτιώνει τη μνήμη: Τα νέα είναι ελπιδοφόρα για όσους συνεχώς ξεχνούν που έβαλαν τα κλειδιά τους, τα γυαλιά τους και την τσάντα τους, αφού Ιάπωνες ερευνητές παρουσίασαν κλινική εφαρμογή του κρόκου για βελτίωση μνήμης, με το σχετικό σκεύασμα να κυκλοφορεί ήδη στην Ιαπωνία. Η δράση αυτή έχει μέχρι στιγμής αποδειχτεί με βεβαιότητα σε ποντικούς και μάλλον έρχεται και η σειρά των ανθρώπων…

-Φροντίζει τα μάτια μας: Παρ’ όλο που για την ηλιακή οφθαλμοπάθεια δεν υπάρχει παραδεκτή θεραπεία, η χορήγηση κρόκου φαίνεται να αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση, αφού σε πειραματικό μοντέλο που μιμείται τις βλάβες του οφθαλμού στον άνθρωπο, τα αποτελέσματα υπήρξαν ενθαρρυντικά.

- Ευεργετεί το πεπτικό και τα νεφρά: Στη λαϊκή ιατρική, ο κρόκος Κοζάνης θεωρείται άριστο φάρμακο για τις ασθένειες του στομάχου, ενώ διευκολύνει την πέψη και αυξάνει την όρεξη. Από πολλούς ερευνητές υποστηρίζεται ότι καταπραΰνει τους πόνους των νεφρών, ενώ περιορίζει τις γαστραλγίες και τους νευρικούς κολικούς.

- Έχει αφροδισιακές ιδιότητες: Οι αρχαίοι φαίνεται να αποδίδουν στον κρόκο αφροδισιακές ιδιότητες, ενώ πολλοί συγγραφείς τον συνδέουν με τον έρωτα και τη γονιμότητα και πολλοί ειδικοί αναφέρονται σε αυτόν ως ένα πολύ καλό τονωτικό. Οι αφροδισιακές του ιδιότητες φαίνεται να οφείλονται και πάλι στην κροκίνη και όσοι ενδιαφέρονται να κάνουν πιο… πικάντικη όχι μόνο τη μαγειρική τους, αλλά και τη σεξουαλική τους ζωή, ο κρόκο Κοζάνης μπορεί να συμβάλλει.

-Βελτιώνει την επιδερμίδα με ακμή: Ο κρόκος Κοζάνης μπορεί να έχει και εξωτερική χρήση και να δράσει ευεργετικά σε περιπτώσεις παρουσίας σπυριών στο δέρμα, φλεγμονών, αλλά και σε παθήσεις του στήθους.
Πηγή

Από το oallosdromos.gr
...
Για να υπάρξει άλλη πορεία της αγροτικής παραγωγής πρέπει να υπάρξει αλλαγή του σκοπού της

Βασικός σκοπός της άλλης πορείας της αγροτικής παραγωγής, η οποία θα βασίζεται σε μη εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής,  θα είναι η εξασφάλιση φτηνής και ποιοτικής διατροφής και ένδυσης του λαού και όχι η ανάπτυξη των κερδών και ο εξαγωγικός προσανατολισμός της.

Βάση της άλλης πορείας πρέπει να είναι ο πρωτοβάθμιος παραγωγικός συνεταιρισμός ο οποίος θα αποτελεί το βασικό κύτταρο ολόκληρου του εποικοδομήματος της αγροτικής παραγωγής. Ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα στηρίζεται στην συλλογική ιδιοκτησία της γης και των γεωργικών  μηχανημάτων και εφοδίων, στην συλλογική καλλιέργεια και εκτροφή των ζώων. Επίσης βασική πλευρά της δραστηριότητας του παραγωγικού συνεταιρισμού μπορεί να είναι η συνεταιριστική μεταποιητική βιομηχανία ειδικά σε ορισμένα προϊόντα διατροφής π.χ γάλα και φρούτα.

Στα πλαίσια αυτά η γη και τα μέσα παραγωγής για την καλλιέργειά της θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία συνεταιριστικής μορφής και θα καταργηθεί η αγοραπωλησία τους. Η μεγάλη μοναστηριακή, εκκλησιαστική και ιδιόκτητη γη θα απαλλοτριωθεί και θα παραχωρηθεί για ομαδική και συνεταιριστική χρήση και παραγωγή. Η υπάρχουσα καπιταλιστική βιομηχανία τροφίμων θα πρέπει να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία.

Η άμεση εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων στον κλάδο της διατροφής, αποτελεί επείγον μέτρο για την επιβίωση των εργαζομένων.

Η ανάπτυξη του παραγωγικού συνεταιρισμού όμως απαιτεί την αποφασιστική του στήριξη σε καλλιεργητικά μέσα και εφόδια για την καλλιέργεια της γης και της εκτροφής των ζώων. Έτσι η νέα πορεία απαιτεί γενικότερες αλλαγές στην οικονομία με την ανάπτυξη των αντίστοιχων κλάδων ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν ανάλογη κατεύθυνση της αγροτικής παραγωγής.

Κρίσιμο ζήτημα αναδεικνύεται από τα πράγματα σήμερα το θέμα της απόσπασης από τα χέρια των πολυεθνικών του γενετικού υλικού και των σπόρων και της κατάργησης των πατεντών πάνω σε αυτά. Έτσι στα πλαίσια του παραγωγικού συνεταιρισμού το γενετικό υλικό θα είναι συλλογική ιδιοκτησία. Ταυτόχρονα θα πρέπει να γίνει σημαντική προσπάθεια για την ανάπτυξη και την παραγωγή γενετικού υλικού προσαρμοσμένου στις κλιματικές και εδαφολογικές συνθήκες της περιοχής που η χρήσης του να εξασφαλίζει χαμηλού κόστους παραγωγή και αυξημένη παραγωγικότητα της καλλιέργειας. Αντίστοιχη διαδικασία πρέπει να αναπτυχθεί και στο τομέα της ζωικής παραγωγής με την ανάπτυξη ιδιαίτερα των τοπικών φυλών αιγοπροβάτων.

Η κοινωνικοποιημένη και συνεργατική παραγωγή θαδιαμορφώσει συνολικά και άλλον παραγωγικό ιστό αφού οι ανάγκες της κοινωνίας θα καθορίζουν το τι, πως και πόσο θα παράγεται.

Σε αυτά τα πλαίσια τίθεται με εντελώς άλλους όρους και περιεχόμενο το πρόβλημα της επιστημονικοτεχνικής στήριξης της αγροτικής παραγωγής και της μη υπαγωγής της επιστήμης στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η στήριξη αυτή πρέπει να στοχεύει σε μια παραγωγή που δεν θα καταστρέφει το περιβάλλον, θα εξασφαλίζει την αειφορία των φυσικών πόρων και την προμήθεια επαρκών προϊόντων διατροφής. Πιο συγκεκριμένα σημαντικοί τομείς τέτοιας στήριξης είναι ορθολογική χρήση του νερού για άρδευση των καλλιεργειών αφού η γεωργική παραγωγή καταναλώνει το 80-90% της συνολικής κατανάλωσης νερού, η ορθολογική θρέψη των καλλιεργειών και η εξασφάλιση της βιοποικιλότητας. Έτσι από τα πράγματα η παραγωγή στα πλαίσια του συνεταιρισμού πρέπει να τείνει στην εξάλειψη της μονοκαλλιέργειας σε μια γεωργική περιοχή.  

Η αλλαγή του σκοπού της αγροτικής παραγωγής και το άνοιγμα μιας νέας πορείας που συνοπτικά περιγράφηκε παραπάνω απαιτεί την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων παραγωγών. Όλη η παραγωγική δραστηριότητα, οι σκοποί και τα μέσα της, πρέπει να «περάσει» και να αποφασίζεται από τις συνελεύσεις των εργαζόμενων στα πλαίσια του συνεταιρισμού.  Οι συνελεύσεις αυτές πρέπει να δομούνται σε πανελλαδικό επίπεδο με την συγκρότηση ενός κεντρικού οργάνου. Στα πλαίσια αυτού του δικτύου οργανώσεων θα πρέπει να αποφασίζεται με κριτήριο τις συνολικές κοινωνικές ανάγκες ο ετήσιος καταμερισμός του είδους των καλλιεργειών κάθε περιοχής.

Η νέα πορεία της αγροτικής παραγωγής απαιτεί και άλλη γεωμετρία στην σχέση πόλης-υπαίθρου. Η νέα γεωμετρία απαιτεί την εξασφάλιση όλων των προϋποθέσεων ανάπτυξης της υπαίθρου. Στα πλαίσια αυτά χρειάζεται ολόπλευρη ανάπτυξη των υποδομών σε υγεία-παιδεία-πολιτισμό.  

Στο πλαίσιο  ενός άλλου δρόμου στην αγροτική παραγωγή, μπορούν να αντιμετωπιστούν κρίσιμα ζητήματα όπως  η διακίνηση των αγροτικών προϊόντων των συνεταιρισμών  χωρίς μεσάζοντες και μεγαλεμπόρους και  ο καταμερισμός της καλλιεργούμενης αγροτικής παραγωγής στα πλαίσια ενός συνολικού δημοκρατικού σχεδιασμού.

Πρώτη και βασική προϋπόθεση γι’ αυτή την νέα πορεία είναι η ανατροπή της ΚΑΠ και η πάλη για έξοδο από την ευρωζώνη και την  ΕΕ.

Με αφορμή το διάβασμα του του βιβλίου του Massimo de Angelis: Κοινά Περιφράξεις και Κρίσεις, από τις εκδόσεις των ξένων.

Τις μέχρι τώρα κρίσεις του το κεφάλαιο, για να εξασφαλίζει τη συνέχιση της μεγέθυνσης και της παραπέρα συσσώρευσής του, τις αντιμετώπιζε μετασχηματίζοντας και αναδιαμορφώνοντας τα συστήματα διακυβέρνησης και τις ταξικές σχέσεις στον κοινωνικό σχηματισμό.

Τον περασμένο αιώνα το έκανε αυτό π.χ. μετά τη κρίση του 1929 και κυρίως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, υιοθετώντας τον Κεϋνσιανισμό, ενώ έκανε το ίδιο και μετά τη κρίση του `70-στις αρχές της 10ετίας του`80-περνώντας στον νεοφιλελευθερισμό.

Μέχρι τώρα είχε φαίνεται τη δυνατότητα να αφομοιώνει κάποιους σε έξαρση κοινωνικούς αγώνες με ελκυστικές συμφωνίες με κάποια τμήματα της εργατικής τάξης στη δύση-βορρά, επειδή μπορούσε να μεταθέσει το κόστος της αναδιανομής της πίττας σε άλλα τμήματα του πληθυσμού και σε απομακρυσμένα περιβάλλοντα –οικοσυστήματα, σε άλλες γωνιές του πλανήτη.

Κάποιες φορές –όταν οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκονταν σε ύφεση- πέρναγε σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, επιβάλλοντας μέτρα μεγιστοποίησης της συσσώρευσής του. Πάντα η ταχτική που ακολουθούσε ήταν η κάθετη διαίρεση του κοινωνικού σώματος και η άνιση διανομή της πίττας.

Στη σημερινή όμως κρίση, η οποία δεν είναι απλά μια ύφεση, αλλά πρόκειται να εξελιχθεί σε κρίση κοινωνικής σταθερότητας,  τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Το κεφάλαιο αντιμετωπίζει ένα αδιέξοδο, γιατί  αμφισβητείται η δυνατότητά του να πετύχει κοινωνική συναίνεση και δεν έχει την κοινωνική υποστήριξη που θα χρειαζόταν για να πετύχει την αναζωογόνησή του. Και αυτό συμβαίνει για τους εξής σοβαρούς λόγους:

α) Από τη μια είναι υποχρεωμένο να παράγει όλο και περισσότερα υλικά-άυλα αγαθά, ώστε πουλώντας τα σε τιμές που εξαρτώνται και από την αγοραστική δύναμη των πολλών καταναλωτών, να μεγιστοποιεί τα κέρδη του κάθε χρονιά(τις χρονιές του οικονομικού «μπουμ» π.χ. οι μεγάλες εταιρείες, οι εισηγμένες στα χρηματιστήρια, έπρεπε να παρουσιάζουν αυξήσεις της τάξης του 20% ετησίως για να επενδύουν οι επενδυτές στις μετοχές τους). Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αυξάνει και τη συνολική αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, ώστε να εξασφαλίζεται η αγορά όλων αυτών των διαφορετικών προϊόντων. Όσα θαύματα να κάνει η διαφήμιση, αν δεν υπάρχουν και τα χρήματα δε μπορούν να αγορασθούν τόσα-πολλές φορές και αχρείαστα-προϊόντα.

Από την άλλη είναι υποχρεωμένο να «αγοράζει» όλο και φθηνότερα την εργατική δύναμη. Άρα και να αμείβει τους  εργαζόμενους-παραγωγούς (που είναι και η πλειοψηφία των καταναλωτών), όσο γίνεται λιγότερο. Πολλούς μάλιστα να τους θέτει εκτός σχέσεων μισθωτής εργασίας, με επιδόματα ανεργίας. Αλλά μειωμένη αγοραστική δύναμη σημαίνει μειωμένη κατανάλωση, άρα πτώση τιμών και άρα μείωση κερδών. Να λοιπόν μια πρώτη αξεπέραστη αντίφαση που λύνεται μόνο με συναίνεση των «κοινωνικών εταίρων», ώστε να επιτυγχάνεται η περίφημη κοινωνική σταθερότητα για το κεφάλαιο.

Αυτή η αντίφαση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από το εξής γεγονός: όταν κάποια από τα εμπορεύματα αγορασθούν από κάποιους καταναλωτές(νοικοκυριά, δίκτυα, σωματεία κ.λπ.) εξέρχονται από τη σφαίρα της καπιταλιστικής κυκλοφορίας και μπαίνουν συνήθως σε μη καπιταλιστικές σφαίρες κοινωνικής συνεργασίας, αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας. Μπορεί να μπαίνουν-και αυτό συμβαίνει σήμερα όλο και πιο συχνά-στη σφαίρα που έχουμε ονομάσει γενικά «τα κοινά».

  Έτσι η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης συμβαίνει εν μέρει και εκτός των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής-αναπαραγωγής. Αν και σε στενή ακόμα σχέση με την καπιταλιστική σφαίρα, οι σχέσεις που δημιουργούνται στα πλαίσια των «κοινών» διεκδικούν ένα μεγάλο μέρος της πολιτισμικής και υλικής αναπαραγωγής των εργαζομένων που συμμετέχουν σε αυτά τα «κοινά». Ιδίως τα τελευταία 30 χρόνια, που υπάρχει μείωση των μισθών και της πρόνοιας χωρίς προοπτική βελτίωσης.

Αυτό οδηγεί και σε αμφισβήτηση των καπιταλιστικών σχέσεων από τη μεριά των εργαζομένων και των καταναλωτών, όσον αφορά στη μοναδικότητα των παραπάνω σχέσεων να αναπαράγουν τη καθημερινή ζωή τους. Αυτή η πιθανή στάση των εργαζομένων, πέρα από το ότι δεν είναι υποστηρικτική για το κεφάλαιο, μπορεί να τους οδηγεί και στην απόρριψή του, ιδίως όταν βλέπουν- μέσω των παραδειγμάτων της οικονομίας των «κοινών» -ότι υπάρχει η δυνατότητα να επιβιώνουν και στα πλαίσια μη καπιταλιστικών σχέσεων.

β) Μια δεύτερη, πολύ πιο αξεπέραστη αντίφαση την οποία αντιμετωπίζει το κεφάλαιο για πρώτη φορά σήμερα, είναι το πεπερασμένο των φυσικών παραγωγικών πόρων και ενέργειας. Από τη μια χρειάζεται όλο και μεγαλύτερες ποσότητες από αυτά, σε όλο και φθηνότερες τιμές, αν όχι σε μηδενικές τιμές που πολλές φορές εξασφάλιζε μέχρι σήμερα. Από την άλλη, λόγω της σπανιότητάς τους που συνεχώς εξελίσσεται αφού υπήρξε κατασπατάλησή τους τη τελευταία 30ετία, είναι υποχρεωμένο να εκμεταλλευθεί και τα τελευταία δυσπρόσιτα αποθέματα με μεγάλο κόστος για να τα κάνει εκμεταλλεύσιμα.

Τα φυσικά οικοσυστήματα λοιπόν μπορούν όλο και λιγότερο να στηρίξουν το κεφάλαιο στη διαρκή αναζήτησή του για όλο και μεγαλύτερη και φθηνότερη απόσπαση πόρων από αυτά.  Το ίδιο συμβαίνει και με την αναγκαιότητα απόθεσης στο περιβάλλον όλο και μεγαλύτερων ποσοτήτων απόβλητων.

Δεν είναι χωρίς κόστος η όλο και μεγαλύτερη χρήση της ατμόσφαιρας π.χ. σαν απύθμενη αποθήκη εναπόθεσης των αερίων του θερμοκηπίου. Γιατί αυτό οδηγώντας στην όξυνση του φαινομένου του «θερμοκηπίου» έχει σαν αποτέλεσμα την κλιματική αλλαγή με τις επακόλουθες καταστροφές, που στο μέλλον θα είναι μη αντιστρέψιμες και για την ίδια τη συσσώρευση του κεφαλαίου(προς το παρόν αυτό φαίνεται από τον κίνδυνο που διατρέχει το μέρος του κεφαλαίου που έχει επενδυθεί στις ασφάλειες και που έχει τεράστιες ζημιές πια, αποζημιώνοντας τους ασφαλισμένους έναντι αυτών των καταστροφών: πλημμύρες, ανεμοστρόβιλοι, τυφώνες κ.λπ).

Το ίδιο και με τη χρήση του εδάφους και των θαλασσών σαν αντίστοιχες αποθήκες όλο και περισσότερων τοξικών αποβλήτων, με επακόλουθο π.χ. τη μείωση ή μόλυνση της φυτικής-ζωικής τροφής και των αλιευμάτων.

Σύμφωνα με όσα περιγράψαμε περιληπτικά πιο πάνω λοιπόν, ο καπιταλισμός έχει φθάσει σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Δε μπορεί να υποσχεθεί πια νέες μέρες αφθονίας και ευημερίας για τις πλειοψηφίες των πληθυσμών, εκτός ίσως για κάποιες στις αναδυόμενες περιοχές(π.χ. Κίνα), που όμως γρήγορα θα του τελειώσει αυτή η δυνατότητα και σε αυτές.

Αν αυτό το αδιέξοδο θα ξεπερασθεί με τους όρους που βάζει το κεφάλαιο, δηλαδή υπό τον έλεγχό του, τότε πάμε προς μια διέξοδο κοινωνικής και οικολογικής «αποκάλυψης». Πάμε προς μια δυστοπία του λυκόφωτος για την ανθρωπότητα και τις άλλες μορφές ζωής στον πλανήτη. Στην καλύτερη περίπτωση οδεύουμε προς σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις.

Οι στρατηγικές και οι «ρυθμίσεις που μπορεί να έχει στη διάθεσή του το κεφάλαιο σήμερα οδηγούν στην επιτάχυνση της κρίσης, όσον αφορά στην κοινωνική και οικολογική παραγωγή-αναπαραγωγή της ζωής στον πλανήτη. Αυτό θα οδηγεί και στην επιτάχυνση και την ενίσχυση της αντίστασης της ίδιας της ζωής παντού. Το αν θα είναι επιτυχής ή όχι αυτή η συνεπαγόμενη αντίσταση θα εξαρτηθεί από το αν θα μπορέσει να δώσει μια μετακαπιταλιστική διέξοδο, εστιάζοντας στο κέντρο του αδιεξόδου που αναφερθήκαμε.

Αν η αντίσταση περιορισθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού, τότε αυτός θα μπορέσει και πάλι να διαμορφώσει τους όρους για μια τέτοιας μορφής διαχείριση και διακυβέρνηση των «από κάτω», που θα του επιτρέψει να συγκρατήσει την κρίση της κοινωνικής αναπαραγωγής στα μέτρα του. Επιβάλλοντας δηλαδή περικοπές στις δαπάνες για την κοινωνική αναπαραγωγή του( π.χ. περικοπές του κοινωνικού μισθού, μείωση μισθών-συντάξεων κ.λπ.).

Με την επικοινωνιακή διαχείριση του φόβου για τα επερχόμενα «χειρότερα», με την ιδεολογική επιβολή της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης»(«ώστε να υπάρξει βελτίωση στο μέλλον»), με τη χρήση της βίας των κατασταλτικών μηχανισμών του, όπου οι εξέγερση των «από κάτω» θα εκδηλώνεται, μπορεί και να τα ξανακαταφέρει το κεφάλαιο να ξεπεράσει το σημερινό του αδιέξοδο. Αυτό όμως θα εξαρτηθεί στην ουσία και από το πώς θα ξεπεράσει τα αδιέξοδα και το κίνημα των «από κάτω». Από το πώς θα ξεπεράσει τα αδιέξοδά του και το κίνημα των «κοινών». Αλλά για το αδιέξοδο των «κοινών» σε ένα επόμενο άρθρο.  

 

Το αλάτι είναι πολύτιμο..κι όπως κάθε πολύτιμο πράγμα, παρεξηγημένο, κακοχρησιμοποιημένο ,κακοποιημένο.. αλλά κυρίως παραποιημένο..Το αλάτι που αγοράζουμε , δεν είναι αλάτι, αλλά σαν αλάτι..
Για πολλά πράγματα που πιστεύαμε βλαπτικά για την υγεια μας, αποδεικνύονται εκ των υστέρων οτι ή ησαν υπερβολικά, ή λάθος σε μεγάλο ποσοστό..

Ετσι και με το αλάτι που είχε αποκτήσει κακή φήμη, και ο κόσμος είχει μάθει να το φοβάται, όπως φοβάται και τη χοληστερόλη, το αυγό, το φρέσκο βούτυρο, το σωστό τυρί, το κρεμμύδι, το σκόρδο, και τόσα άλλα ανόητα ταμπού της συγχρονης βιομηχανοποιημένης ζωής μας..όπως και το.. φως του ηλίου.

Ο ιατρικός κόσμος, κουνάει το δάκτυλο στους εν δυνάμει υπερτασικούς, για το αλάτι..
Ωστόσο, η παντελής αποχή από το αλάτι μπορεί να προκαλέσει ανεπάρκεια μετάλλων και ιχνοστοιχείων, καθώς και πολλές επιπλοκές.

Η κατανάλωση όμως φυ­σικού αλατιού, όπως αυτό ωριμάζει στις πανέμορφες αλυκές Μας, ικανοποιεί την ανάγκη του οργανισμού , και δεν διαταράσσει την ισορροπία των ηλεκτρολυτών, στους οποίους αυτό συμμετέχει.

Αν η διατροφή μας περιέχει αρκετό κάλιο, σε φυσική μορφή, δεν πρέ­πει να ανησυχούμε για τη μικρή ποσότητα νατρίου που περιέχει το θαλασσινό αλάτι.

Τροφές που περιέχουν πολύ κάλιο είναι:

Οι Μπανάνες, Τα Βερίκοκα, Τα Αβοκάντο, Ο Κολοκυθόσπορος, Τα Φασόλια, Οι Πατάτες, Η Κίτρινη Κολοκύθα Και Άλλα Λαχανικά.

Όταν μειωθούν τα επίπεδα καλίου ,κάτω από το φυσιολογικό όριο, το νάτριο (ακόμη και αυτό του φυσικού αλατιού) μπορεί να καταστεί πηγή ανισορροπίας.

Στην αγορά μπορεί κανείς να βρει πολλούς τύπους φυσικού αλατιού. Άλλα είναι πολύχρωμα, άλλα έχουν ροζ χρώμα. Αν ληφθούν διαλυμένα σε νερό ή προστεθούν στα φαγητά, αυτά τα αλάτια έχουν.. πολύ ευεργετική επίδραση σε κυτταρικό επίπεδο. Τα φυσικό αλάτι συμβάλλει και στην αποτοξίνωση της γαστρεντερικής οδού.

Ας δούμε λίγο τις πιό .. Σημαντικές ιδιότητες του γνήσιου αλατιού

· Σταθεροποιεί τον καρδιακό παλμό και ρυθμίζει την πίεση

του αίματος ..μαζί με το νερό.

· Αποσπά την υπέρμετρη οξύτητα από τα κύτταρα, ειδικά από τα εγκεφαλικά κύτταρα.

· Εξισορροπεί τα.. επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους διαβητικούς.

· Είναι απαραίτητο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στα κύτταρα του οργανισμού…μαζί με το κάλιο

· Είναι ζωτικής σημασίας για την απορρόφηση των θρεπτικών στοιχείων στην εντερική οδό.

· Έχει σημαντική αποχρεμπτική δράση, ειδικά στο άσθμα και την κυστική ίνωση.

· Απομακρύνει τη συμφόρηση στα ιγμόρεια άντρα.

( Δοκιμάσατε να κάνετε πλύσεις με αλατονερο στη μυτη σας οταν είναι βουλωμένη..)

· Είναι φυσικό, ισχυρό αντιισταμινικό.

· Αποτρέπει την υπέρμετρη παραγωγή σάλιου.

· Δυναμώνει τα οστά. Το 20% του αλατιού του οργανισμού βρίσκεται στα οστά. Η ανεπάρκεια αλατιού και η κατανάλωση ραφιναρισμένου αλατιού ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την οστεοπόρωση.

· Εξομαλύνει τον ύπνο και είναι φυσικό υπναγωγό.

· Προλαμβάνει την ουρική αρθρίτιδα.

· Συμβάλλει στην πρόληψη των κιρσών και της φλεβίτιδας στα πόδια και τους μηρούς.

· Εφοδιάζει τον οργανισμό με πάνω από 80 απαραίτητα μέταλλα. Το ραφιναρισμένο αλάτι περιέχει μόνο δύο ιχνοστοιχεία. Επιπλέον, το ραφιναρισμένο αλάτι περιέχει επικίνδυνα χημικά πρόσθετα όπως το πυριτικό άλας αλουμινίου, που προκαλεί τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Αν θέλουμε αλάτι..μόνο φυσικό θαλασσινό αλάτι..

Το ραφιναρισμένο δεν ωφελεί σε τίποτα τον ανθρώπινο οργανισμό. Αντίθετα, ευθύνεται για πολλά προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων των χολόλιθων.

Το μοναδικό αλάτι που μπορεί να αφομοιώσει το σώμα μας, είναι το ανεπεξέργαστο θαλασσινό και το ορυκτό αλάτι.

Για να είναι το αλάτι χρήσιμο στον οργανισμό, πρέπει να διεισδύει στις τροφές.

Η υγρασία των φρούτων, λαχανικών, δημητριακών και οσπρίων πρέπει να διαλύει το αλάτι.

Διαλύουμε ελαχιστο φυσικο αλάτι σε λίγο νερό και προσθέτουμε φρούτα ή άλλες τροφές που γενικά δεν μαγειρεύονται.

Αυτό βοηθά την πέψη αυτών των τροφών και την επαναφορά του αλκαλικού pΗ.

Η προσθήκη ελάχιστου αλατιού στο πόσιμο νερό αποκαθιστά τις αλκαλικές του ιδιότητες και παρέχει σημαντικά μέταλλα και ιχνοστοιχεία.

Το φαγητό πρέπει να είναι νόστιμο αλλά όχι αλμυρό.

Το φυσικό θαλασσινό αλάτι, είπαμε, περιέχει 92 φυσικά συστατικά, ενώ το ραφιναρισμένο (που είναι προϊόν των χημικών βιομηχα­νιών) δύο: το νάτριο και το χλώριο. Όποτε υπάρχει δι­αιτητική ανεπάρκεια αυτών των στοιχείων, τα κύτταρα χάνουν την ικανότητα τους να ελέγχουν τα ιόντα τους. Αυτό έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις για το ανθρώπινο σώμα.

Αυτό μπορεί να προκαλέσει νευρολογικές και άλλες διαταραχές.

Το φυσικό θαλασσινό αλάτι ..που προέρχεται από αποξηραμέ­νο,καθαρό θαλασσινό νερό.. επιτρέπει στα υγρά να ρέουν ελεύθερα ανάμεσα στις μεμβράνες, τα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων και τα σπειράματα (τις διηθητικές μονάδες του νεφρού).

Όταν το χλωριούχο νάτριο στο αίμα αυξάνεται, το νερό στους παρακεί­μενους ιστούς προσελκύεται σε αυτό το αίμα που είναι πλούσιο σε αλάτι. Αυτό, με τη σειρά του επιτρέπει στα κύτταρα να επαναπορροφήσουν το εμπλουτισμένο ενδοκυτταρικό υγρό.

Τα υγιή νεφρά απομακρύνουν εύκολα τα αλατούχα υγρά. Ωστόσο το ραφιναρισμένο αλάτι είναι κίνδυνος για το σώμα, αποτρέπει την εύκολη κυκλοφορία των υγρών και των μετάλλων.

Συνεπώς, τα συσσωρευμένα υγρά εγκλωβίζονται στις αρ­θρώσεις, τους λεμφικούς πόρους και τα λεμφογάγγλια, και στα νεφρά.

Η αφυδάτωση που προκαλεί μπορεί να πυροδοτήσει το σχηματισμό χολόλιθων και άλλα προβλήματα υγείας.

Το σώμα χρειάζεται αλάτι για να διασπάσει τους προσλαμβανόμενους υδατάνθρακες.

Παρουσία του φυσικού αλατιού, το σάλιο και οι γαστρικές εκ­κρίσεις είναι σε θέση να διασπάσουν τις ίνες των υδατανθράκων.

Απεναντίας, το επιτραπέζιο αλάτι έχει ακριβώς την αντίθετη επίδραση. Για να κάνουν το αλάτι ανθεκτικό στην επαναπορρόφηση της υγρασίας και πιο εύχρηστο για τον κατα­ναλωτή, οι βιομηχανίες αλατιού προσθέτουν ,στην τελική φόρ­μουλα του αλατιού, χημικές ουσίες τα λεγόμενα συσωματικά. (αφυγραντικά) και διάφορα λευκαντικά.

Μετά την επεξεργασία, το αλάτι δεν μπορεί να αναμειχθεί με τα υγρά του ανθρώπινου σώματος. Αυτό υποσκά­πτει τις πιο βασικές χημικές και μεταβολικές διεργασίες του οργανισμού. Η κατακράτηση υγρών αλλά και τα προβλήματα αυξημένης πίεσης του αίματος είναι οι πιο εμφανείς συνέπειες της κατανάλωσης αλατιού.

Το ραφιναρισμένο αλάτι προστίθε­ται σε χιλιάδες τρόφιμα. Πάνω από το 50% του αμερικανικού πληθυσμού υποφέρει από κατακράτηση υγρών (βασική αιτία της παχυσαρκίας).

Πριν αρχίσει η χημική παρασκευή του αλατιού, τότε δηλα­δή που το αλάτι συλλεγόταν από αλυκές, θεωρείτο ένα από τα πολυτιμότερα προϊόντα της γης. Ήταν πιο πολύτιμο ακόμη και από τον χρυσό. Την εποχή που ήκμαζε ο πολιτισμός των Κελ­τών, χρησιμοποιούσαν το αλάτι για την αντιμετώπιση σοβαρών σωματικών και διανοητικών διαταραχών, σοβαρών εγκαυμάτων και άλλων ασθενειών. Ομως μη πάτε μακρυά, για τους παλιότερους, η διακίνηση του αλατιού, όπως και του οινοπνεύματος γίνονταν απ το….Κρατικό..Μονοπώλειο..

Πολλές επεξεργασμένες και τυποποιημένες τροφές περιέ­χουν ανόργανο νάτριο με τη μορφή συντηρητικών, προσθετικών ή ενισχυτικών γεύσης.

Το ανόργανο νάτριο, όπως το επιτραπέ­ζιο αλάτι, δεν επιδρά στον οργανισμό όπως το βιοχημικό νάτριο που αποσπάται από «ζωντανές» τροφές.

Η υπέρμετρη κατανάλωση ανόργανου νατρίου, όπως αυτό που περιέχεται στο επιτραπέζιο αλάτι, αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης αρτηριοσκλήρυνσης, υπέρτασης, και άλλων επιπλοκών.

Τα τελευταία χρόνια, οι κλινικοί διαιτολόγοι συνιστούν τη μείωση της κατανάλωσης αλατιού. Ουσιαστικά, σε πολλούς ασθενείς υποδεικνύ­εται η πλήρης αποχή από το αλάτι, προκειμένου να αποτραπεί η επιδείνωση των καρδιαγγειακών τους προβλημάτων.

Μολαταύτα, η πλήρης αποχή από το αλάτι έχει μειονεκτή­ματα, αφού το νάτριο είναι συστατικό απαραίτητο για τον ορ­γανισμό. Οι δίαιτες που υποδεικνύουν πλήρη αποχή από το αλάτι, προϋποθέτουν αποχή.. και από οργανικές πηγές νατρίου. Ωστόσο, οι τροφές που περιέχουν οργανικό νάτριο δεν είναι επιβλαβείς για την υγεία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι οργανικές τροφές περιέχουν και άλλα μέταλλα και θρεπτικές ουσίες, τα οποία φέρονται αργά στο κυκλοφορικό σύστημα, επιτρέποντας στα υγρά του σώματος να προμηθεύσουν τα κύτ­ταρα με τις σωστές ποσότητες καλίου, μαγνησίου και ασβεστίου.

Το ραφιναρισμένο χλωριούχο νάτριο, όταν λαμβάνεται σε με­γάλες ποσότητες, κατακλύζει το γαστρεντερικό σύστημα, το αίμα, τη λέμφο και τους ιστούς με δύο εξαιρετικά αντιδραστικά ιόντα τα οποία απομονώνονται από τις ουσίες που απαντούν μαζί τους στις τροφές. Η αντίδραση του οργανισμού είναι τραυματική. Απομονωμένο από το φυσικό του πλαίσιο σε μια τροφή, το χλωριούχο νάτριο ενεργεί περισσότερο σαν φάρμακο παρά ως τρόφιμο.

Όταν ο οργανισμός στερείται το ορ­γανικό νάτριο και λαμβάνει υπέρμετρες ποσότητες ανόργανου, αναπτύσσεται αρθρίτιδα.

Η υπέρμετρη κατανάλωση νατρίου τροποποιεί τη χημική σύσταση του αρθρικού υγρού, ερεθίζει τις μεμβράνες και ενθαρρύνει την εναπόθεση αλάτων ασβεστίου. Αυτές οι καταστάσεις αντιμετωπίζονται επιτυχώς με την αύ­ξηση της κατανάλωσης τροφών πλούσιων σε οργανικό νάτριο. Και αυτό επειδή αφενός το στοιχείο αυτό είναι σημαντικός ηλεκτρολύτης του οργανισμού, και αφετέρου μεγάλα ποσοστά του αποβάλλονται μέσω της εφίδρωσης που συνεπάγεται η βαριά σωματική εργασία, ο αθλητισμός, κ.λπ.

¨Η αποκατάσταση των αρθρώσεων απαιτεί το νάτριο που περιέχεται στις φυσικές τροφές¨.

Οι υψηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με την υγρασία, η υπέρμετρη κατανάλωση νερού και η εφίδρωση μειώνουν τα αποθέματα νατρίου με γοργό ρυθμό.

Όσοι επιδίδονται σε βαριά σωματική εργασία και σε έντονη άθληση, πρέπει να καταναλώ­νουν μεγάλες ποσότητες οργανικού νατρίου.

Άλλοι παράγοντες που μειώνουν τα αποθέματα νατρίου είναι ο πυρετός, η συναισθηματική διέγερση και το ερωτικό πάθος.

Το νάτριο πρέπει να αναπληρώνεται με οργανικά άλατα φρούτων και λαχανικών, και όχι με ανόργανες πηγές.

Οι τροφές που είναι πλούσιες σε νάτριο διαθέτουν οργανική, βιοχημική, εύκολα απορροφήσιμη μορφή νατρίου. Ωστόσο, το κοινό επι­τραπέζιο αλάτι, πολλά πρόσθετα και συντηρητικά τροφίμων, καθώς και άλλα τρόφιμα που παρασκευάζονται στο εργαστή­ριο, περιέχουν ανόργανο νάτριο, μη-συμβατό με τη χημεία του ανθρώπινου οργανισμού.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στο χημικό, ανόργανο επιτραπέζιο αλάτι και στο βιοχημικό, ανόργανο νάτριο που περιέχεται στις φυσικές τροφές. Πολλοί άνθρωποι αγνοούν αυτή τη διαφορά που είναι ζωτικής σημα­σίας.

Το οργανικό νάτριο εξουδετερώνει το οξικό, βουτυρικό και γαλακτικό οξύ, αλλά και τα λιπαρά οξέα που αποτελούν παραπροϊόντα υπέρμετρης κατανάλωσης λιπαρών, αμυλωδών τροφών, κρέατος, βουτύρου, πατάτας, λιπαρών ξηρών καρπών και άλλων τροφίμων.

Το οργανικό νάτριο επιδρά ήπια και αδιάκοπα, ενώ οι παρενέργειες του είναι μηδενικές.
Στην αγορά διατίθενται πολλά υποκατάστατα αλατιού, τα οποία είναι μείγματα αρωματικών βοτάνων. Τα φυτικά αυτά αλάτια έχουν αλμυρή γεύση. Τα αλάτια βοτάνων μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως καρυκεύματα, κάνοντας τα φαγητά πολύ πιο εύγευστα. Είναι βιοχημικά και αβλαβή για τον ανθρώπινο οργανισμό..

Διαβάστε περισσότερα http://alttherapy.blogspot.com/2013/04/blog-post_5453.html#ixzz2ZfIWisnD

Της Βάσως Νάκου

Συνολική μείωση 35% στις δαπάνες της από 670 σε 430 εκ. ευρώ και πάγωμα για τουλάχιστον ένα χρόνο των δραστηριοτήτων της σε Χαλκιδική και Θράκη ανακοίνωσε η Καναδική εταιρία εξορύξεων Eldorado Gold, εξαιτίας της μείωσης της αξίας του χρυσού, όπως αναφέρει το σχετικό ανακοινωθέν.

Τουλάχιστον η δήλωση είναι ειλικρινής και δεν χωρά παρερμηνείες για την κόπωση της εταιρείας από τους ντόπιους «Γαλάτες» που αντιστέκονται στα σχέδιά της. Αναρωτιέμαι, όμως, ποια ανάπτυξη περιμένει τώρα τη Χαλκιδική και τη Θράκη. Τώρα που προδόθηκε το όραμα της κυβέρνησης για πλουτισμό της Βόρειας Ελλάδας μέσα από τις εξορύξεις του πολύτιμου μεταλλεύματος, ποιο μέλλον άραγε επιφυλάσσει η μοίρα για αυτό τον τόπο; Τώρα που η τόσο σημαντική επένδυση - τόσο σημαντική που καταλύθηκε η δημοκρατία για την προώθησή της - αναβάλλεται, ποιο πλάνο θα μπει στη θέση της; ή δεν θα μπει κανένα για να φανεί το αλάνθαστο της κυβερνητικής επιλογής που πλασάριζε την επένδυση ως μονόδρομο και την περιφρουρούσε με τη συνδρομή της Ελληνικής Αστυνομίας;

Πώς θα απαντήσει η κυβέρνηση για το νέο πισωγύρισμα στο κούφιο success story της; πώς θα απαντήσει για την εξυπηρέτηση στην Eldorado Gold, που την οδήγησε να στραφεί ενάντια στους πολίτες που οφείλει να προστατεύσει, καταπατώντας ανθρώπινα δικαιώματα και αναστατώνοντας ανθρώπινες ζωές και οικογένειες, ενώ τώρα η ίδια η εταιρεία την «αδειάζει» και προτάσσει ευθαρσώς τα οικονομικά της συμφέροντα αναβάλλοντας τα σχέδιά της; Πώς θα απαντήσει ο Πρωθυπουργός για τη λανθασμένη επιλογή του να ταυτίσει την ανάπτυξη της περιοχής με μια εξαρτημένη από τις τιμές της αγοράς δραστηριότητα αντί να διαβουλευτεί με την τοπική κοινωνία που γνωρίζει το σωστό δρόμο για την ανάπτυξη της περιοχής; και πώς θα τους αποζημιώσει για όσα υπέστησαν από τις ενέργειές του;

Το πιο πιθανό είναι να μην απαντήσει σε τίποτα. Ακόμα και να ελπίζει στο πέρασμα του χρόνου που θα δώσει τέλος στην αναβολή της επένδυσης και θα ξαναφέρει την εταιρεία στην Ελλάδα. Γιατί τα οράματα της κοντόφθαλμης οπισθοδρομικής πολιτικής του ως εκεί μπορούν να φτάσουν. Και όχι παραπέρα.

Οι υπόλοιποι μπορούμε να δούμε τα δικά μας οράματα να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Γιατί η απόφαση της Eldorado Gold δίνει χρόνο για να μπουν τα θεμέλια για όσα η τοπική κοινωνία διεκδικεί και που, με την ωριμότητα που απέκτησε, μπορεί να υλοποιήσει. Χωρίς τη «βοήθεια» της κυβέρνησης, με τη συνδρομή των κατοίκων και των συλλογικών φορέων που αγωνίζονται έντιμα και ειρηνικά για το μέλλον της Χαλκιδικής και της Θράκης, που ως γνήσιο κίνημα ενεργών πολιτών αποδεικνύουν ότι ο πλούτος της περιοχής δεν είναι στα έγκατά της, αλλά στις καρδιές τους και ότι η πραγματική ανάπτυξη θα έρθει αξιοποιώντας τις ομορφιές της περιοχής που δεν θυσιάζονται στο όνομα καμίας κρίσης.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΣ 18.7.2013

 Το 1913  ο Ελβετός φωτογράφος   Μπουασονά, λάτρης της ελληνικής υπαίθρου και των ανθρώπων της,  θα συμμετάσχει σε  μια δύσκολη ανάβαση  σε ένα βουνό που κάποτε  προκαλούσε   αισθήματα μεταφυσικού δέους . Θα είναι η δεύτερη ίσως σημαντική προσπάθεια ψηλάφησης  της έδρας των θεών, μετά από αυτήν του  Γάλλου περιηγητή Σονινί το 1780  : Ο οποίος προσφεύγει  σε αρκετά τεχνάσματα για να παρακάμψει  μια συμμορία ληστών,  που λυμαίνονταν  τις υπώρειες του Ολύμπου,   για να ξεκινήσει με κατεύθυνση  τις κορυφές στα μέσα Ιουλίου. Εκεί στο κατακαλόκαιρο,  θα αντιμετωπίσει την κυριαρχία του χιονιού και του πάγου (κατά δήλωσίν του…) και θα «υποχωρήσει» κάνοντας μια  παρατήρηση στο βιβλίο  του «Ταξίδι στην Ελλάδα και στην Τουρκία» : «Δεν είναι απορίας άξιο το ότι οι Έλληνες έβαλαν την κατοικία των θεών σε ένα περίοπτο μέρος, όπου οι θνητοί δεν μπορούν να φθάσουν»…

Το 1913 τα πράγματα θα έλθουν αλλιώτικα. Τότε μαζί με τον Μπουασονά  είναι οι Daniel Baud-Bovy  και Χρήστος Κάκαλος, άτομα του ιδίου «φυράματος» , αποφασισμένοι και δεινοί  οδοιπόροι.  Στιγμές από τη τελική φάση αυτής της εξόρμησης αφηγείται  ο ίδιος ο Μπουασονά,  στο περιοδικό “Βουνό”, τεύχος 27 του 1936  :

 “Δενόμαστε  ο  Baud-Bovy  κι εγώ με το σχοινί του μουλαριού  κι ακολουθούμε τον Κάκαλο που σκαρφαλώνει ξυπόλητος σαν αγριόγατος  στις αποτομιές αυτών των γλιστερών βράχων, που είναι σκεπασμένες με ύπουλες σάρες , έτοιμες να κινήσουν στο βάθος του χωνιού.     Αλλά, όπως  συμβαίνει πάντα στο βουνό, οι πιο φοβερές από μακριά όψεις, μοιάζουν λιγότερο τραχιές στην έφοδο, και χωρίς καμιά δυσκολία, σε 25 λεπτά φτάνουμε στην τελευταία ράχη, την κορφή !  Μια θαυμάσια κορυφή, στενή κορυφογραμμή φτιαγμένη από μεγάλους κομματιασμένους όγκους στη σειρά. Ολόγυρά μας τρομαχτικά βάραθρα  χάνονται στην ομίχλη που μας τυλίγει πυκνά… Αλλά επί τέλους φτάσαμε…. Φτάσαμε, οι πρώτοι άνθρωποι αφότου φύγανε οι θεοί ”…

Οι θεοί του Ολύμπου είχαν φύγει από τις λαϊκές δοξασίες  , η απομάγευση όμως ήταν δύσκολο να ολοκληρωθεί. Ή ίσως   έμελλε να μην ολοκληρωθεί   για  τους ύστερους  ορειβάτες,  που έγιναν εθελοντικά  «χρήστες» ενός χώρου κάποτε σημαντικού  για τους  κατατρεγμένους της εξουσίας,  κλέφτες επί τουρκοκρατίας ή εν γένει  παράνομους . Ο χώρος αποκτούσε πλέον μιαν άλλη αποστολή, περνώντας   σε «ψυχαγωγικές χρήσεις».

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΓΚΟΣΜΙΩΝ

Ο  Αύγουστος  του  1913 απείχε   ελάχιστο χρόνο από  την συμπερίληψη όλου του Ολύμπου στο ελληνικό κράτος, μετά τους βαλκανικούς πολέμους….  Η  ορειβασία ως δραστηριότητα αναστοχασμού των εγκοσμίων είχε διαφημισθεί δεόντως από την ανάβαση του Ιταλού ποιητή Πετράρχη στο όρος Βεντού των Άλπεων το σωτήριο έτος 1336, όμως ως κανονικό σπορ είχε ξεκινήσει  πριν  κάτι δεκαετίες, με πρωτοπόρο το    εγγλέζικο   «Αλπικό  κλαμπ» , που  άρχισε  να συσπειρώνει     τζέντλεμεν ορεο-λατρικών διαθέσεων  το 1858.… Αντίθετα  η  ευρύτερη ελληνική κοινωνία  , της σχετικής ανυπαρξίας   συστηματικών αθλητικών δραστηριοτήτων και της πλειοψηφικά υπερέχουσας χειρωνακτικής εργασίας,   ήταν μάλλον άσχετη με την  ορειβασία.   Για  την αμέσως μεταπολεμική περίοδο  έγραφαν δυο φτασμένοι ορειβάτες, οι Πολυκράτης και Βασιλόπουλος : «Ήταν σχεδόν αδύνατο να πείσεις και τον πιο καλόπιστο νοικοκύρη ότι νέοι άνθρωποι σαν κι εμάς  ήταν δυνατό να ανεβοκατεβαίνουμε τα βουνά, να σκαρφαλώνουμε σε κάθετα βράχια, να περπατάμε σε χιονοθύελλες σε βαθιές χαράδρες….χωρίς να μας το επιβάλλουν πατριωτικοί ή επαγγελματικοί λόγοι ή χωρίς να μας κυνηγάνε…»

. Στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα η εξερεύνηση της χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη  «σε πλάτος» ήταν σχεδόν ολοκληρωμένη, καθώς η  Ανταρκτική και η Αρκτική   είχαν  μόλις υποκύψει  στην  «κατακτητική» επίθεση  των Αντμούνσεν και Πήρυ.  Απέμενε μόνο η κορυφαία των κορυφών , το μεγαλειώδες  μπαλκόνι του κόσμου  των 8848 μέτρων ,  που άκουγε στα δυτικά αυτιά στο όνομα  Έβερεστ – από το όνομα του  Άγγλου στρατιωτικού και τοπογράφου Τζωρτζ Έβερεστ,  που επιδόθηκε σε εκτίμηση των υψών της το 1841.. Η κορυφή αυτή  θα γινόταν   το «άγιο δισκοπότηρο» μιας πολύμορφης και πολυεθνικής   εκστρατείας, με  18 θανατηφόρες αποτυχίες  μέχρι τον Μάϊο  του 1953 : Τότε που  ο Έντμουντ Χίλαρυ,  μαζί με τον παραγκωνισμένο από τα διεθνή μίντια     Τένζινγκ Νοργκάϋ, ορεσίβειο της φυλής των Σέρπα, πατούσαν το υψηλότερο σημείο του πλανήτη. Χάρις στο    συνδυασμό  της δικής τους παθιασμένης   αποφασιστικότητας και  της ευνοϊκής μετεωρολογικής συγκυρίας…

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΠΙΣΤΟΙ

Πριν και μετά τον ελληνικό Όλυμπο του Δωδεκαθέου, οι κορυφές έγιναν πόλος έλξης  θρησκευτικών «ιδρυμάτων»  και  εξαγιάσθηκαν από το θρησκευτικό λόγο  - στο Φούτζι της  Ιαπωνίας,  στο όρος Σινά της  Παλαιστίνης, στο Αραράτ ,   στο Θιβέτ των Ιμαλαϊων.. Οι  πιστοί χρειάζονταν ειδικά σκηνικά  για την διέγερση της μεταφυσικής σκέψης, χρειάζονταν ειδικές όψεις  για να αποτραβηχτούν από τους εγκόσμιους συνειρμούς  και να τροφοδοτήσουν εαυτούς και αλλήλους με φαντασιώσεις και θρησκευτικές δοξασίες.  Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο, τα ίδια απόκοσμα σκηνικά έμελλε να τροφοδοτήσουν  και  μια κοσμική απόλαυση σε μια διαφορετική εποχή   «νομιμοποιημένης» ορειβασίας  : Μια απόλαυση στηριγμένη στην αισθαντικότητα , στις ασυνήθιστες όψεις  κατά μήκος  μονοπατιών και μουλαρόδρομων, στη διαπλοκή τοπίων  και μετεωρολογικών συνθηκών, στη διαφορετική βίωση των ορεινών σκηνικών  μέσα από τις διαφορετικές συνθήκες   προσωπικής σωματικής έντασης. Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό πιστό, ο μεταμοντέρνος πιστός της ορειβασίας μπορούσε να βλέπει τα ίδια πράγματα σαν μια διαδοχή ζωγραφικών όψεων  και μάλιστα  στα πλαίσια μιας ολιστικής  και διαδραστικής τέχνης, όπου εκτός από την εικόνα υπεισερχόταν το δυνατό ή ασθενικό φως, η ομίχλη, το βουητό του βορριά, το θρόϊσμα κάποιας φυλλωσιάς, η μυρωδιά των  αγριόχορτων, η   απεραντοσύνη  και  «αγριότητα»  των αλπικών περιοχών -    πάνω από τα 1800-1900 μέτρα.

Παράλληλα και σε αντίθεση με αυτή την στοχαστική περιήγηση του ορεινού χώρου, αναπτύχθηκε  αφενός  μια   «κατορθωματική» λογική,  που έδινε   έμφαση  στις επιδόσεις και στα ακραία σπορ –  αφετέρου δε  μια  συμβατική λογική «κατανάλωσης» του ορεινού χώρου  . Η δεύτερη συνδεόταν   με  ευπρεπή σαλέ  «αναρτημένα» σε απότομες κορυφές, με ορειβατικές πίστες απολύτως δολοφονικές για την βλάστηση, με τελεφερίκ στο οπουδήποτε , με οδοποιϊα σοβαρών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, με  υπερπτήσεις ελικοπτέρων σε εθνικούς δρυμούς, ακόμη και με heliskiing  -  δηλαδή  με τη χρησιμοποίηση ελικοπτέρων για την άνοδο γκλαμουράτων σκιέρ στα υψηλότερα σημεία  του βουνού …

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΛΥΜΠΟΙ …

Ένα διάσημο βουνό όπως ο Όλυμπος, δεν ήταν δυνατό παρά να συμβάλλει  στην ονοματοδοσία και άλλων βουνών  – μέχρι και του πλανητικού μας συστήματος ! Στην πρώτη περίπτωση ανήκε η ονοματοδοσία ορεινών όγκων του ιστορικού ελληνικού κόσμου, όπως  στη Λαυρεωτική, στη Λακωνία, στη Βιθυνία, στην Εύβοια, Ιωνία, Αρκαδία, Κιλικία , Λέσβο και Κύπρο. Στη δεύτερη περίπτωση ανήκε το Olympus Mons, κορυφαία εδαφική έξαρση στον πλανήτη Άρη, ύψους 21 χιλιομέτρων (!), που βαφτίστηκε με αυτό το όνομα από τους χαρτογράφους του κόκκινου πλανήτη….

Η μεγάλη απήχηση του Ολύμπου θα ανοίξει το δρόμο για περιηγήσεις, για τη δημιουργία καταφυγίων, για τη διάνοιξη και συντήρηση των μονοπατιών. Ταυτόχρονα όμως θα εκθρέψει απειλές και θα οδηγήσει  ή θα εμπνεύσει  επεμβάσεις που πλήττουν τη συνοχή του τοπίου και «εξημερώνουν»  το χώρο, υποβαθμίζοντας την  οικολογική  και  μνημειακή αξία του.…Το 1936 ο ίδιος ο Μπουασονά θα μιλήσει για τους κινδύνους μιας  καταστρεπτικής εκμετάλλευσης :  «Προσοχή στους εργολάβους οικοδομών που θα θελήσουν να επωφεληθούν από αυτή τη φήμη που ολοένα μεγαλώνει… Φίλοι Έλληνες, το νου σας πριν είναι αργά »…

Η ευαίσθητη οπτική του Ελβετού καλλιτέχνη διαβλέπει πρώϊμους κινδύνους, όμως η κατάσταση   στον μεσοπόλεμο παραμένει  σχετικά  πρωτόγονη. Ο  Όλυμπος  προτείνεται για φυσιοδίφες,  για ανθρώπους που θέλουν να αναμετρήσουν τη  σωματική  τους αντοχή,  για εραστές ασυνήθιστων τοπίων όπως ο ακαδημαϊκός Καμπούρογλου ή ο μαέστρος Μητρόπουλος,  για   αναχωρητές των εγκοσμίων. Ένας από αυτούς  είναι και ο ζωγράφος Ιθακήσιος, που θα «εποικίσει» τον Όλυμπο το 1928 και θα παραμείνει με διακοπές σε μια σπηλιά στα 1800 μέτρα,  επί 20 χρόνια , σαν  πρώϊμος χίπυ– ζωγραφίζοντας  και «φιλεύοντας» τους επισκέπτες του. Μισό αιώνα  αργότερα, το 1977, ο Ιθακήσιος είναι πλέον τρόφιμος  γηροκομείου, όμως αδυνατεί να αντισταθεί σε ένα κύμα  νοσταλγίας και ένα βράδυ εκπονεί σχέδιο απόδρασης: Σηκώνεται από το κρεβάτι, φοράει την ορειβατική του εξάρτηση και προσπαθεί να διαφύγει από το παράθυρο του ισόγειου δωματίου του για να επανακάμψει στα 1800 μέτρα της σπηλιάς  του. Όμως  το ενάμισι μέτρο ύψους και η αδυναμία των 99 χρόνων  τον οδηγούν στην πτώση και στο θάνατο…

ΑΠΟ ΒΙΟΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΚΙΤΣ

Στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης ο Όλυμπος μετατρέπεται σε βιότοπο του ανταρτικού κινήματος, δίνοντας το όνομά του  ως προμετωπίδα του Ελασίτικου  ύμνου : «Βροντάει ο Όλυμπος ,  κι αστράφτει η Γκιώνα – κουνιώνται τ’  Άγραφα ,σειέται η στεριά – στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα ….». Όμως η σημασία της περιοχής θα αναδειχθεί ακόμη περισσότερο στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Το Λιτόχωρο, σταθμός της πιο σημαντικής διαδρομής προς τις κορυφές του Ολύμπου μέσα από τη κοιλάδα του ποταμού Ενιππέα και τη τοποθεσία «Πριόνια», γίνεται  το Μάρτιο του 1946 πεδίο  μεγάλης επίθεσης του Δημοκρατικού Στρατού εναντίον του σταθμού χωροφυλακής. Τον Δεκέμβριο του 1946 , στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας του Νοτίου Ολύμπου (πάνω από το χωριό Σπαρμός) εκδίδεται  με πολύγραφο  το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Εξόρμηση», που ήταν όργανο του Γενικού Αρχηγείου των ανταρτών.

Στη μετεμφυλιακή περίοδο ο τουρισμός θα προβάλλει  ως απάντηση  στις παραγωγικές μειονεξίες της χώρας,  πράγμα που συχνά οδηγεί σε αρχαιόπληκτες επεμβάσεις στη θέση μιας σοβαρής προβολής της πολιτιστικής κληρονομιάς . Σε ένα δημοσίευμα του περιοδικού «Σχολιαστής» τον Σεπτέμβρη του 1985 διαβάζουμε για το σχέδιο ενός επιχειρηματία-διαφημιστή, για τη δημιουργία  ολόκληρης  αρχαίας πόλης στον Όλυμπο :

«Θα χτιστούν (σε πιστή αναπαράσταση) οι διάφορες αρχαίες φιλοσοφικές σχολές (ξεκινώντας από τον Θαλή και τον Πυθαγόρα), η Ακαδημία του Πλάτωνα, το Λύκειο του Αριστοτέλη, ο Κήπος του Επίκουρου και όλες οι «αθάνατες Σχολές» των Ελλήνων σοφών….Το αρματοδρόμιο  θα λειτουργεί σύμφωνα με τα αρχαϊκά πρότυπα…Το μόνιμο προσωπικό της αρχαίας πόλης θα είναι ντυμένο με αρχαϊκούς χιτώνες…. Μπαίνοντας ο επισκέπτης θα φορά τον αρχαϊκό χιτώνα και θα τον παραδίδει κατά την έξοδό του….Ήρθε η ώρα τα ιδανικά που κοιμούνται στις ανθρώπινες μνήμες να «ξυπνήσουν» κι ο Όλυμπος να αντιλαλήσει τον παιάνα της ωραιότερης ιστορίας του κόσμου ….»

Το αρχαιολατρικό κιτς  δεν θα ευδοκιμήσει σε αυτή τη συγκυρία και το βουνό θα παραμείνει διαθέσιμο για ήπιες σχετικά επεμβάσεις : Που δεν τραυματίζουν την ιδιαίτερα ευάλωτη πανίδα  μέσα στα πλαίσια του ανακηρυχθέντος ήδη από το 1938  «Εθνικού Δρυμού Ολύμπου» . Όπου  σημαντική  είναι η  παρουσία  του αγριόγιδου, του χιονοπόντικα , της αλεπούς ,του αγριογούρουνου αλλά και της οχιάς,  σε αντίθεση με άλλα είδη  όπως το τσακάλι ή ο λύγκας, που εξώσθησαν μέσα σε μια διαδικασία  περιβαλλοντικών  και γενικότερων αλλαγών ….

Η συνέχεια αυτής της πορείας, από  τον μυθικό Όλυμπο  ως τον σημερινό  Όλυμπο των καταφυγίων της  Αλπικής ζώνης και της ορειβασίας, δεν θα είναι ιδιαίτερα ρόδινη. Χωρίς να λείπουν οι «εποικισμοί» του χώρου από κάποια αυθαίρετα, η κύρια επιβουλή εκπηγάζει από μια ασύδοτη κινητικότητα που υποβαθμίζει τη λειτουργικότητα του χώρου.  Είναι τα 4Χ4 που αναζητούν μιαν άλλη κατορθωματική διάσταση, προωθώντας το μισοξεχασμένο  μοντέλο του ευσταλούς «ανθρώπου του ΚΑΜΕΛ».  Είναι τα εντούρο ενός εξαθλιωμένου τσογλαναριάτου , που ακυρώνουν αισθήσεις και εικόνες της πεζοπορικής εμπειρίας μέσω της εκπομπής εξωφρενικών  θορύβων. Οι πρακτικές αυτές θα προκαλέσουν  αντιδράσεις τοπικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων. Τη τελευταία περίοδο πρωτοστατεί  η «Εθελοντική Ομάδα Δράσης Νομού Πιερίας», που καταγγέλλει τη διείσδυση τζιπ : Όχι απλώς  μέσα στα όρια του Εθνικού Δρυμού Ολύμπου, αλλά και σε αρχαιολογική περιοχή εντός αυτών των ορίων που επιπλέον είναι και  περιοχή NATURA! 

ΟΛΥΜΠΟΣ  FOR EVER…

«Αν η θάλασσα μου προσφέρει την εικόνα ενός διαλυμένου τοπίου, το βουνό μου φαίνεται σαν ένας συμπυκνωμένος κόσμος. Και είναι τέτοιος στην κυριολεξία  αφού η γη με τις πτυχές και τις χαράδρες της συγκεντρώνει μεγαλύτερη επιφάνεια εδάφους πάνω στην ίδια έκταση. Αυτός ο συμπυκνωμένος κόσμος περικλείει υποσχέσεις που βρίσκονται ανεξάντλητες….»

Αυτές τις κουβέντες εκστομίζει ένας μεγάλος επιστήμονας, φυσιολάτρης,  απαράμιλλος σε περιγραφές τοπίων – όπως ο Κλωντ Λεβύ Στρως :  Κουβέντες που στηρίζουν την ανάγκη προστασίας  αυτού του «συμπυκνωμένου», πολυλειτουργικού για τη φύση και τον άνθρωπο κόσμου,  από τις απειλές  ενός κόσμου  κερδοσκοπίας αλλά και μεγάλων ελλειμμάτων  φαντασίας.

Για κάποιους η ζωή μπορεί να φαίνεται μικρή, όμως η  διαδρομή της μέσα από τέτοιες  συμπυκνώσεις την κάνει μεγαλύτερη έως συναρπαστική. Πολύ δε περισσότερο όταν     υιοθετεί το σκεπτικό μιας ταξιδιωτικής συγγραφέως  – όπως η Κάτια Αντωνοπούλου : Η οποία  δήλωνε ότι μετακινείτο στο χώρο υποκινώντας την ανάδυση όλων των εαυτών,  που εγκλείονταν  μέσα στον (υποτιθέμενο) ένα και μοναδικό εαυτό της….

Οι φίλοι του Ολύμπου συναντώνται  στο τέως βουνό των θεών στις 20-21 Ιουλίου. Για πολλούς αυτή η συνάντηση θα είναι  υποστήριξη της αρτιότητας ενός πεδίου αναψυχής. Και πράγματι  έτσι είναι , αλλά  είναι και κάτι  περισσότερο :  Είναι η υποστήριξη μιας  εσαεί πρόσληψης φύσης και ιστορίας. Είναι ένα ιδεοδρόμιο απογείωσης  στον ουρανό της  στοχαστικής ζωής, σε μια επαφή με τις αχανείς κλίμακες του κόσμου. Ένα  αντίδοτο στην προσωρινότητα της επικαιρότητας -   της οποίας το overdose μας κάνει «ανεπαισθήτως»  μονοδιάστατους…

ΠΗΓΕΣ

Γιάννης Σχίζας, «Τα βουνά του κόσμου», εκδ. Οικοτοπία, 2003

Καθημερινή, ένθετο «Επτά ημέρες», 19.9.1999

«Όλυμπος : Κείμενα και εικόνες δυο αιώνων», εκδόσεις Πιερική Αναπτυξιακή 2001, σε επιμέλεια  Σάκη Κουρουζίδη

Νίκος Νέζης, «Όλυμπος», εκδ. Ανάβαση, 2003