Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Κάποιοι, σήμερα, αντιλαμβάνονται την αμερικάνικη απειλή και προσπαθούν να αποτρέψουν αυτή την εφιαλτική εξέλιξη, με γιατροσόφια, προτείνοντας την αναβάθμιση του ΟΗΕ σε ένα είδος παγκόσμιας κυβέρνησης ή κάτι άλλο αντίστοιχο[1]. Όμως ο Ηγεμόνας δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις και διευκρινίζει πως, «η μοναδική παγκόσμια κυβέρνηση που μπορούμε έστω και κατά το ελάχιστο να πούμε ότι θα ήταν δυνατή σήμερα, είναι μια παγκόσμια αμερικανική δικτατορία»[2].

Και φυσικά κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει πως ο Ηγεμόνας είναι πρόσωπο, ένα οποιοδήποτε από αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια που κατά καιρούς παριστάνουν τον πλανητάρχη, αλλά στην ουσία «δεν είναι παρά ασήμαντοι υπάλληλοι των πολυεθνικών εταιριών», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ. Ο σύγχρονος Ηγεμόνας είναι ο ‘αμερικανισμός’, η σύγχρονη αμερικάνικη ολιγαρχία που λειτουργεί σαν το συλλογικό κέντρο καθοδήγησης του παγκόσμιου καπιταλισμού[3], με τη βοήθεια του σιδηρού βραχίονα των 1000 περίπου αμερικανικών βάσεων ανά τον κόσμο και τους περίπου 2 500 000 μισθοφόρους με στόχο την εδραίωση της Pax Americana[4]. Η παρακάτω, μεταξύ πολλών αντίστοιχων, περιγραφή, μας δίνει την πραγματική εικόνα της Ηγεμονίας:

«Δεν υπάρχει δραστηριότητα που να ωθεί περισσότερο στην παγκοσμιοποίηση από το εμπόριο, δεν υπάρχει ιδεολογία που να ενδιαφέρεται λιγότερο για τα έθνη από τον καπιταλισμό, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμφισβήτηση για τα σύνορα από την αγορά. Από πολλές απόψεις οι εταιρείες διαδραματίζουν σήμερα σημαντικότερο ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις από τα έθνη. Τις αποκαλούμε πολυεθνικές, θα ήταν όμως πιο ορθό να τις χαρακτηρίσουμε υπερεθνικές, ή μεταεθνικές, η ακόμα και αντεθνικές, γιατί εναντιώνονται στην ιδέα του έθνους και σε κάθε άλλη τοπική ιδέα που τις περιορίζει στο χώρο και στο χρόνο. Οι πελάτες δεν είναι πολίτες συγκεκριμένου έθνους, ή μέλη μιάς τοπικής φυλής. Ανήκουν στην παγκόσμια φυλή των καταναλωτών που έχουν κοινές ανάγκες και επιθυμίες, φυσικές, αλλά και κατασκευασμένες…»[5].

Μια παρόμοια διαπίστωση κάνουν και οι Financial Times, η, δεδομένων των συνθηκών, εγκυρότερη ίσως οικονομική εφημερίδα στον κόσμο: «υπάρχει μια de facto παγκόσμια κυβέρνηση, την οποία αποτελούν οι υπερεθνικές εταιρείες» και υπάρχει, συμπληρώνει ο Νόαμ Τσόμσκι «μια πραγματική παγκόσμια κεντρική εξουσία, αυτή των υπερεθνικών εταιρειών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη»[6].

Το σενάριο της απόλυτης βαρβαρότητας, ως στρατηγική για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, προβλέπει, όπως δείχνουν τα πράγματα, και σύμφωνα με το νόμο της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του πλανήτη και του σύμπαντος και τη διαχείρισή τους, από μια παγκόσμια υπερκυβέρνηση τεχνοκρατών, για λογαριασμό αυτών των ‘υπερεθνικών εταιριών’, που σήμερα δρουν με τη στρατηγική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του ‘αμερικανισμού’. Ιδιωτικοποίηση του πλανήτη, όμως, θα σήμαινε και ιδιωτικοποίηση της ανθρωπότητας, πράγμα που σημαίνει υποζυγιοποίηση-ρομποτοποίηση των ανθρώπων και μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε επιχείρηση ‘ανθρωποτροφείο’. Μήπως βρισκόμαστε στη φάση της εξοικείωσης για να μην τρομάξουμε και για να περιοριστούν οι αντιδράσεις;

Η απειλή της δυναμικής του ‘κίτρινου πυρετού’

Μετά από αυτά γίνεται φανερό πως, στα πλαίσια αυτής της μορφής της παγκοσμιοποίησης, η συμμετοχή κάθε χώρας στον καταμερισμό του παγκόσμιου πλούτου, προσδιορίζεται από τη θέση που κατέχει στην πυραμίδα του παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης, θέση που σε κάποιο βαθμό καθορίζεται και από τη σχέση κάθε χώρας με τις ‘πολυεθνικές’ και με τις ΕΠΑ[7].

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος των εισοδηματικών ανισοτήτων, που προκύπτουν από τη συγκεκριμένη οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας, ο ΟΗΕ μας πληροφορεί με σχετικά πρόσφατα στοιχεία ότι:

·        «Η συνολική περιουσία των τριών πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο, ξεπερνά το άθροισμα του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος των 48 λιγότερο αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη, δηλαδή του 25% περίπου όλων των κρατών…» και

·        «η περιουσία των 85 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη υπερβαίνει το συνολικό ΑΕΠ της πολυπληθέστερης χώρας στον κόσμο, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, με ένα δισεκατομμύριο τριακόσια εκατομμύρια κατοίκους»[8].

Αυτή η εικόνα της ακραίας ανισοκατανομής του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την οποία ο καθένας από τους 85 πιο πλούσιους ανθρώπους του πλανήτη έχει εισόδημα όσο περίπου 15 300 000 Κινέζοι, παραπέμπει στο ‘Φόβο του κίτρινου πυρετού’, που απειλεί τα περιφερειακά ασιατικά, αλλά και τα παγκόσμια συμφέροντα του αμερικανισμού, αν τελικά ο ‘κινέζικος δράκος’ καταφέρει να τιθασεύσει τις φυγόκεντρες αυτονομιστικές δυνάμεις που θα αναδειχθούν από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης που επέλεξε να ακολουθήσει και αν μπορέσει να αποκρούσει την ιμπεριαλιστική υπονόμευση και να αποφύγει το διαμελισμό, ‘της μεγαλύτερης αγοράς του πλανήτη’ και να εξελιχθεί σε ‘πανασιατικό τσουνάμι’ με αξιώσεις παγκόσμιου Ηγεμόνα[9].

Χαρακτηριστικά είναι, όμως, και τα στοιχεία του ετήσιου πίνακα του περιοδικού FORTUNE, που δείχνουν το μέγεθος της ανισοκατανομής του εισοδήματος στο εσωτερικό των ΕΠΑ, σύμφωνα με τα οποία: «Η περιουσία των 500 πλουσιότερων Αμερικανών επιχειρηματιών, ισοδυναμεί με το 63% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, πράγμα που σημαίνει πως στο 99,99999% του πληθυσμού των ΕΠΑ, (300 εκατομμύρια περίπου), αντιστοιχεί το υπόλοιπο 37% του ΑΕΠ, γεγονός που αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα της ‘πλούσιας Αμερικής, αλλά των φτωχών Αμερικανών’, οι οποίοι ουσιαστικά ζουν μια ζωή στερημένη και ταυτόχρονα δανεισμένη, που σημαίνει υποθηκευμένη στις τράπεζες. Το 16% των Αμερικανών, δηλαδή περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι κατά κύριο λόγω εργάτες έγχρωμοι, μετανάστες και μειονοτικοί, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας»[10].

Πρόκειται αναμφίβολα για ένα, παρά την εξαθλίωσή του, ιδιαίτερα εκρηκτικό κοινωνικό δυναμικό, που προκαλεί όχι απλά Φόβο, αλλά, το μεγαλύτερο Εφιάλτη για την αμερικάνικη ολιγαρχία, όταν μάλιστα συνδυάζεται με το ενδεχόμενο της, αργά ή γρήγορα, μαζικής επιστροφής των ανά την υφήλιο εκατομμυρίων μισθοφόρων, (της χακί ανεργίας ) και της απαίτησής τους για δίκαιη κατανομή του ΑΕΠ των ΕΠΑ. Καπιταλισμός σε πλήρες αδιέξοδο! Καπιταλισμός σε καθολική κρίση. Αυτό σημαίνει επικίνδυνος καπιταλισμός. Και επειδή, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, όπου υπάρχουν ακραίες καταστάσεις πλούτου και φτώχειας, εκεί δεν μπορούμε να μιλάμε για Δημοκρατία και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να μιλάμε για τη ‘Μεγάλη Δημοκρατία’, πράγμα που σημαίνει πως το αμερικανικό ‘παράδειγμα’ δεν είναι παρά Φασισμός μασκαρεμένος σε ‘Δημοκρατία’ και άρα Φασισμός στη γωνία της ανθρωπότητας.

Τα παραπάνω στοιχεία που εκφράζουν τη «νομιμοποιημένη», μεν, βίαιη και άδικη, δε, ανισοκατανομή του πλούτου, μας επιτρέπουν νομίζω να υποστηρίξουμε πως η παγκοσμιοποίηση, δεν είναι καθόλου ουδέτερη και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι «χρήσιμη για όλους μας», όπως αρκετοί ‘ειδικοί’ και δοτοί πολιτικάντηδες υποστηρίζουν και συνεπώς δεν μπορεί καμιά αφέλεια, κουτοπονηριά ή προπαγάνδα να κρύψει το πραγματικό περιεχόμενό της, που είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός . Ένας καπιταλισμός, όμως, που έχει πάψει προ πολλού να τον οδηγεί «η αόρατη χειρ», (η υποτιθέμενη φυσική τάξη της ελεύθερης αγοράς), του Adam Smith και αφού έχει ξεπεράσει τα όποια εθνικά χαρακτηριστικά του στα πλαίσια της Νέας Pax Americana καθοδηγείται από την ορατή και βαριά οπλισμένη χείρα του Μπάρμπα Σάμ[11].

Αυτός ο καπιταλισμός, ως νέο-ιμπεριαλισμός ή ως αμερικανισμός, περισσότερο από κάθε προηγούμενη φάση ανάπτυξής του, συμπυκνώνει ολόκληρη την αιματηρή και απάνθρωπη ιστορία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού ως περιεχόμενο και παίρνει την οικονομική μορφή του απόλυτου καπιταλισμού, ακολουθεί την πολιτική πρακτική του απόλυτου φασισμού και οδηγεί την Ανθρωπότητα στην παρακμή και στην απόλυτη βαρβαρότητα.

Αυτός ο καπιταλισμός γνωρίζει παράλληλα, ότι γίνεται όλο και περισσότερο μισητός. Αντιλαμβάνεται το τέλος του. Βλέπει την κλεψύδρα να τελειώνει και ξυπνάει ο ‘Φόβος του ρολογιού που σε λίγο χτυπάει μεσάνυχτα’. Είναι ο ‘Φόβος του δικού του χρόνου’, που αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και κάτω από την πίεση των προβλημάτων που συσσωρεύει, χωρίς να μπορεί να δώσει λύσεις, θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και θα τελειώσει. Αυτό το τέλος του ο Ηγεμόνας το βλέπει να έρχεται και φοβάται, ότι «μπορεί να δημιουργηθεί ένα πλήρες αντι-πιστεύω και να ανάψει την πνευματική σπίθα που απαιτείται για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου πολιτικού κλίματος εξαιρετικά εχθρικού απέναντι στις ΗΠΑ…που θα τροφοδοτείται από την αγανάκτηση κατά της παγκόσμιας ανισότητας και θα προσφέρει ένα πλήρες και ιδεολογικά ελκυστικό προσχέδιο για μια εναλλακτική πολιτική και οικονομική παγκόσμια τάξη»[12].

Οι απειλές πως μετά από τον αμερικανισμό ακολουθεί «η επιταχυνόμενη βύθιση στο παγκόσμιο χάος»[13], γιατί θα δημιουργηθεί τάχα ‘κενό εξουσίας’, είναι για τους αφελείς που πιστεύουν στην αιωνιότητα του καπιταλισμού, ή για όσους «πονηρούς» περιμένουν κάποιον μεσσία να τους παραδώσει μια καλύτερη κοινωνία «με το κλειδί στο χέρι», χωρίς αυτοί να κουνήσουν το μυαλό και το χεράκι τους και φυσικά είναι «επιχειρήματα» για τους συνεργάτες τους και τις τοπικές ολιγαρχίες. Οι Λαοί, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν και τη γνώση και τη δύναμη, αλλά και το όραμα για να χτίσουν σταδιακά τη δική τους Οικουμενική Συνεργασία και να εγκαθιδρύσουν την Άμεση Οικουμενική Δημοκρατία τους, ένα κόσμο της ανθρωπιάς και της ειρήνης.

 

Η Χίμαιρα του Αμερικανισμού και ο ‘Φόβος της κλεψύδρας’

«Η Αμερική είναι το μοναδικό έθνος στην ιστορία, που

πέρασε με θαυμαστό τρόπο από τη βαρβαρότητα στον

εκφυλισμό, χωρίς το συνηθισμένο διάλειμμα πολιτισμού»

Oscar Wild[14]

Αυτός ο καπιταλισμός αποτελεί σήμερα πιά τη μεγαλύτερη απειλή κατά του ανθρώπινου πολιτισμού. Κι’ αν ο πολιτισμός είναι κάτι παραπάνω από μια όποιαδήποτε ιδεολογία τότε, «θα ορίζαμε τον πολιτισμό σαν μια διαδικασία του  ε ξ α ν θ ρ ω π ι σ μ ο ύ,  που χαρακτηρίζεται από τη συλλογική προσπάθεια για τη διατήρηση της ανθρώπινης ζωής, την ειρήνευση του αγώνα για την ύπαρξη, τη στερέωση μιας παραγωγικής οργάνωσης της κοινωνίας, την ανάπτυξη των πνευματικών ικανοτήτων των ανθρώπων και την κατάργηση της επιθετικότητας, της βίας και της αθλιότητας … Η ανθρωπότητα σήμερα έχει φτάσει στο ιστορικό στάδιο, όπου αυτή είναι  τ ε χ ν ι κ ά  σε θέση να δημιουργήσει έναν κόσμο ειρήνης – ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, αθλιότητα και άγχος… »[15].

Όμως «η διοικητική απορρόφηση του πνευματικού από τον τεχνικό πολιτισμό, που είναι αποτέλεσμα της κατεστημένης κατεύθυνσης της επιστημονικής και της τεχνικής προόδου… αντί να δημιουργεί τις προϋποθέσεις του ανθρωπισμού, πολλαπλασιάζει τα ορθολογικά μέσα καταστροφής και κυριαρχίας, δηλαδή τα μέσα, που εμποδίζουν την πραγματοποίηση του ανθρωπισμού»[16]. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει πως, ο πανούργος καπιταλισμός προσπαθεί να γυρίσει το ποτάμι της ιστορίας προς τα πίσω, να σταματήσει το χρόνο, δηλαδή να ‘κλειδώσει’ τους νόμους της Φύσης, της Ζωής και της κίνησης της Ανθρωπότητας, για να ακυρώσει τη νομοτελειακή κατάρρευσή του.

Πρόκειται ασφαλώς για τη χίμαιρα του αμερικανισμού. Ποιός όμως, πότε και πως θα διαμορφώσει τη νομοτέλεια που θα υπερασπισθεί την Ιστορία και τον Πολιτισμό; Ποιος θα αντισταθεί τελικά στο βίαιο πισωγύρισμα της ιστορίας σε ένα όργουελικό Μεσαίωνα; Και, τέλος, ποιός θα εγγυηθεί την πορεία της Ανθρωπότητας προς την ευτυχία και την ειρήνη; Στη χίμαιρα της ελληνικής μυθολογίας που «έβγαζε από το στόμα της φλόγες και σχετίζονταν με τις τρομακτικές όψεις του θανάτου»[17], έβαλε τέλος ο Βελλερεφόντης. Επειδή όμως η εποχή των Βελλερεφόντηδων έχει παρέλθει οριστικά, τέλος στη χίμαιρα του αμερικανισμού, που ξερνάει φλόγες πολέμων και σπέρνει το θάνατο στον πλανήτη, μπορούν και πρέπει να βάλουν μόνο οι Λαοί με τους αγώνες τους.

  Ο Φόβος του ‘αντιαμερικανισμού’:Ο αντιαμερικανισμός

των Λαών ως άρνηση του αμερικανισμού

«Τα πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε μας δίνουν χώρο

να αφήσουμε τα ίχνη μας στην ιστορία, μια ιστορία της οποίας

είμαστε ταυτόχρονα προϊόντα και δημιουργοί»

Jan Marijnissen

Όσο το φάντασμα του Μεγάλου Αδερφού θα μετακινείται από το χώρο της φαντασίας στο χώρο της καθημερινότητας των Λαών και των Ανθρώπων, τόσο οι Λαοί και οι Άνθρωποι του κόσμου θα αντιδρούν συλλογικά και ατομικά με διάφορες μορφές άρνησης, αμυντικής αντίστασης και εχθρότητας απέναντι στο υποκείμενο της απειλής, στην πηγή του Φόβου. Απέναντι στον ‘αμερικανισμό’. Αυτή η στάση των Εθνών, των Λαών και των Ανθρώπων χαρακτηρίστηκε, γενικά και αφηρημένα, ‘αντιαμερικανισμός’[18].

Το φαινόμενο του αντιαμερικανισμού δεν είναι καινούργιο, όμως ο όρος στερείται, μάλλον σκόπιμα, επιστημονικής σαφήνειας, ακρίβειας και εγκυρότητας. Αφού ο όρος αντιαμερικανισμός δεν υποδηλώνει βέβαια εχθρότητα απέναντι στους Αμερικανούς, τους κατοίκους της Αμερικανικής Ηπείρου, δηλαδή της Βόρειας, της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής. Σαν γεωγραφικός προσδιορισμός, αν αυτό θα ήταν σχηματικά επιτρεπτό, ο αντιαμερικανισμός απευθύνεται αποκλειστικά προς τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και μόνο σ’ αυτές. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο αντιαμερικανισμός του κόσμου απευθύνεται στα φτωχά εργαζόμενα λαϊκά στρώματα των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που στην ουσία είναι και τα πρώτα θύματα του ‘αμερικανισμού’.

Το ‘αντί ’, λοιπόν, δεν μπαίνει στον όρο Αμερική, ή Αμερικανός, αλλά στον όρο αμερικανισμός. Και με αυτή την έννοια, βέβαια, ο αντιαμερικανισμός δεν απευθύνεται σε κανέναν Αμερικανό, ακόμα ούτε και σε εκείνους που δίνουν εντολές στη μηχανή του πολέμου που σκορπά το θάνατο, τον όλεθρο και τη φρίκη σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Ο αντιαμερικανισμός, όπως οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού τον αντιλαμβάνονται, είναι μια συνειδητή πολιτική στάση που αρνείται, καταγγέλλει και καταδικάζει τον «αμερικανισμό ως σύστημα σκέψης που υπαγορεύει την ιδέα της αμερικανικής ηγεμονίας, δηλαδή τη στρατοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, τη θρησκομανία και τη μισαλλοδοξία»[19]. Είναι επομένως ο αντιαμερικανισμός, «έκφραση αντίθεσης στις θέσεις της Pax Americana»[20]. Εκτός φυσικά από εκείνο τον υποκριτικό, τον κάλπικο αντιαμερικανισμό που συχνά προβάλουν συνθηματολογικά αμερικανόφιλες κυβερνήσεις και επαγγελματίες πολιτικάντηδες[21], για να αποσπάσουν μεγαλύτερη αμερικανική υποστήριξη σε επίπεδο περιφερειακών ή και κομματικών συσχετισμών, ή και για να αποπροσανατολίσουν το εκλογικό σώμα και να αποτρέψουν ‘κοινοβουλευτικά’ την άνοδο στην εξουσία γνήσιων πατριωτικών, προοδευτικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Δηλαδή, για να μην εθελοτυφλούμε και για να κατανοούμε την πραγματικότητα με ιστορικούς οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, «είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι όλες οι ‘αντιαμερικανικές επιθέσεις’ στις ΗΠΑ και η έννοια των ‘αντιαμερικανικών ’ ενεργειών εμπεριέχουν τη βαθύτερη και σοβαρότερη κατηγορία, που ήταν (και παραμένει) απαγορευμένη στον πολιτικό στίβο των ΗΠΑ, την κατηγορία του ‘αντικαπιταλισμού’»[22].

Βέβαια «ο εκσυγχρονισμός βοήθησε να παραγκωνιστεί το αντιαμερικανικό μένος τα τελευταία χρόνια και να προωθηθούν η αμερικανική παγκοσμιοποίηση και τεχνολογία, ως πανάκεια για το κουτί της Πανδώρας του πολιτισμού. Οι Αμερικάνοι είναι διχασμένοι από καιρό ανάμεσα στις δεδηλωμένες αρχές της δημοκρατίας – που τώρα αποτελούν ένα χονδροειδή μύθο – και στο σαφή προορισμό, με όλες τις μεσσιανικές αρλούμπες του. Ο αντιαμερικανισμός, - ή τουλάχιστον κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις του – είναι προφανώς μια υγιής ένδειξη ότι η ανθρωπότητα, ή ότι έχει απομείνει απ’ αυτήν, έχει ακόμα μια αμυδρή ελπίδα. Ο αντιαμερικανισμός δεν είναι απόρριψη των θετικών αξιών του αμερικανικού λαού, αλλά μιας χυδαίας παντομίμας που παίζεται σε βάρος της ανθρωπότητας από μια χούφτα καραγκιόζηδων πλουτοκρατών, που θέλουν να μας κάνουν όλους υπάκουα καταναλωτικά ζόμπι, που δεν περιμένουν τίποτα άλλο πέρα από την άμεση ικανοποίησή τους, ενώ ‘οι άντρες με τα μαύρα’ προσέχουν το μαγαζί»[23].

Είναι συνεπώς προφανές το γεγονός, ότι, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, και ο ίδιος ο αμερικάνικος Λαός, ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος του, διαφωνεί μ’ αυτόν τον αμερικανισμό και σε τελευταία ανάλυση μ’ αυτή την Αμερική και αγωνίζεται, ή θα ήταν έτοιμος, υπό προϋποθέσεις, να  αγωνιστεί για μια ‘άλλη’, για μια καλύτερη Αμερική, «η έλξη για την οποία μπορεί να ερμηνευτεί και ως μια έκφραση αντιαμερικανισμού»[24].

Ο Νόαμ Τσόμσκι, αναλύοντας τον όρο «εθνική ασφάλεια των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής», σύμφωνα με τον οποίο, «η κλίκα του Λευκού Οίκου που κρατάει σφιχτά στα χέρια της την πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ»[25] και στην προσπάθειά του να αιτιολογήσει τη βαρβαρότητα του αμερικανισμού, παρατηρεί πως για να τον κατανοήσουμε θα πρέπει «να αντιληφθούμε τον όρο ‘ασφάλεια’, ως την ασφάλεια της κυβέρνησης Μπους από τον τοπικό της εχθρό, τους αμερικανούς πολίτες, στο όνομα των οποίων δρα ανεξέλεγκτα»[26], για να καταλήξει στη διαπίστωση πως, «η προώθηση της Δημοκρατίας, αυτή τη φορά στις ΗΠΑ, ‘όπου τη χρειαζόμαστε απελπισμένα’…θα ήταν ένα χρήσιμο βήμα για να βοηθήσουμε την ίδια μας τη χώρα να γίνει ένας ‘υπεύθυνος μέτοχος’ στη διεθνή τάξη αντί να είναι αντικείμενο φόβου και απέχθειας σε όλον σχεδόν τον κόσμο»[27]. Να λοιπόν σε ποια κατεύθυνση θα έπρεπε ‘ο θεός να ευλογεί την Αμερική’, αν βέβαια ήταν θεός του αμερικανικού Λαού. Δυστυχώς όμως, όπως όλοι οι θεοί, έτσι και ο ‘αμερικανικός’ είναι με τις εξουσίες, με τον καπιταλισμό και αυτή την περίοδο ‘συνεργάζεται’ με τους ρεπουμπλικάνους.

Επειδή όμως ούτε ‘οι θεοί’, ούτε και οι μεγάλες κεφαλαιοκρατικές εταιρίες αντιλαμβάνονται πως η αμερικανική κοινωνία του ιμπεριαλισμού είναι ένα καζάνι που βράζει, ο Ρίτσαρντ Σόμποου, βοηθός Γενικός Διευθυντής της Lincoln Electric προειδοποιεί πως «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ είναι η αυξανόμενη πόλωση της χώρας και ο διχασμός της σε δυό έθνη – μια πλούσια κοινωνία του πρώτου κόσμου και μιά άλλη φτωχή τριτοκοσμική κοινωνία…πιθανώς θα δούμε μια επανάσταση…Πιστεύω ότι θα είναι μια αιματηρή επανάσταση»[28].

 Είναι, προφανώς ο μόνος δρόμος που απομένει στον αμερικανικό Λαό για να απεμπλακεί από την πολιτική του αμερικανισμού που τον καθιστά υπεύθυνο για την πλανητική δυστυχία και που αναπόφευκτα τον οδηγεί σε ένα καινούργιο εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ του κοινωνικού πρωτοκοσμικού Βορά και του κοινωνικού τριτοκοσμικού Νότου.

Ο αντιαμερικανισμός του γεωγραφικού και του κοινωνικού Νότου

Αν, όμως, ο όποιος αντιαμερικανισμός των Λαών του κόσμου προκαλεί πονοκέφαλο στην αμερικάνικη πλουτοκρατία και στην κυβέρνησή της, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο πως, και μόνο το ενδεχόμενο εμφάνισης ενός εγχώριου αντιαμερικανισμού (Αμερικανοί ενάντια στον αμερικανισμό) και μάλιστα δίπλα στον σοσιαλίζοντα και γοργά αναπτυσσόμενο λατινοαμερικάνικο αντιαμερικανισμό (Αμερική εναντίον Αμερικής), θα της προξενεί Φόβο, αν δεν της προκαλεί ήδη Εφιάλτες.

Για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής, η άρχουσα τάξη των ΕΠΑ, στήνει και θέτει σε λειτουργία τερατώδεις μηχανισμούς προπαγάντας με στόχο την παραπληροφόρηση και τη σύγχυση γύρω από την πραγματικότητα. Στα πλαίσια αυτά ο Paul Hollander, αναφερόμενος στον ευρωπαϊκό αντιαμερικανισμό, υποστηρίζει, πως «πρόκειται για προϊόν μιας ελλιπούς πληροφόρησης για την Αμερική, αλλά και του φόβου που δημιουργεί η πανταχού παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών»[29]. Σε άλλο σημείο γίνεται αποκαλυπτικότερος και αντιμετωπίζει τον αντιαμερικανισμό σαν πνευματική αρρώστια, σαν παραληρηματική συμπεριφορά, σαν «ασθένεια των διανοουμένων». Σπεύδει δε να διαβεβαιώσει τα αφεντικά του, ότι «μόνο μια μειοψηφία είναι μολυσμένη από τον ιό του αντιαμερικανισμού»[30].

Αυτή η επιχειρηματολογία κλιμακώνεται ακόμα περισσότερο, σ’ ένα σχήμα που θεοποιεί το ‘αμερικανικό όνειρο’, δηλαδή τον αμερικανισμό και δαιμονοποιεί το ευρωπαϊκό, το ασιατικό, ή το αφρικανικό όνειρο και φυσικά πολύ περισσότερο δαιμονοποιεί ένα ‘νέο οικουμενικό ουμανιστικό όνειρο’ και τα αντιμετωπίζει σαν αντιαμερικανισμό[31]. Στον αμερικανικό Λαό ο αντιαμερικανισμός δεν παρουσιάζεται σαν διάθεση για αυτοδιάθεση των Λαών, αλλά παρουσιάζεται σαν ζήλια, φθόνος, μίσος, εχθρότητα και τρομοκρατία ενάντια στην αμερικανική πατρίδα, ενάντια στον αμερικανικό τρόπο ζωής, ενάντια στον ίδιο τον αμερικανικό Λαό. Τρομοκρατημένος έτσι από την ίδια την κυβέρνησή του ο αμερικάνικος Λαός, δεν έχει πολλά περιθώρια να κρίνει και πολύ περισσότερο δεν έχει τη γνώση και τη δύναμη να απορρίψει την πολιτική του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος για τους ‘προληπτικούς πολέμους κατά της παγκόσμιας τρομοκρατίας’.

«Ήρθε» και η ‘11η Σεπτεμβρίου’ για να επιβεβαιώσει την ‘αλήθεια’ αυτής της επιχειρηματολογίας και να μεταλλάξει το Φόβο της ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης των ΕΠΑ, σε Φόβο του αμερικανικού Λαού, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για να δεχτεί και πάλι να τροφοδοτήσει τις κρεατομηχανές των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Όλα τα εγκλήματα των ισχυρών κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού διαπράχτηκαν με τον ίδιο περίπου τρόπο, με βάση το ψέμα, το Φόβο και το θάνατο.

Ο ‘πλανητάρχης’ ισχυρίζεται πως συνομιλεί και παίρνει εντολές από το ‘θεό’ της Αμερικής. Φαίνεται όμως πως μιλάει και με το Μωάμεθ. Γιατί αν δεν είχε ‘συμβεί’ η ‘11η Σεπτεμβρίου’, δεν θα μπορούσαν να ‘καταναλωθούν’ τόσα πολεμοφόδια, πράγμα που σημαίνει πως οι παραγωγοί και οι έμποροι πολέμων, μαζί και τα εκατομμύρια των εργαζόμενων στον ‘κλάδο’, θα έπρεπε να κάνουν κάτι άλλο, ή να πεινάσουν. Να γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο στον καπιταλισμό και μάλιστα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Και δεν χρειάζεται να είναι κανένας οικονομολόγος για να καταλάβει, πως αν η οικονομία δούλευε για την κοινωνία κι’ όχι για την πλουτοκρατία, αυτός ο πλούτος που σπαταλιέται για τους πολέμους θα ήταν υπεραρκετός για να είναι ο πλανήτης πραγματικός παράδεισος. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει η κοινωνία να ορίζει την οικονομία και να την οργανώνει σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες της και όχι το αντίθετο.

Με αυτή την έννοια, είναι σωστή η διαπίστωση σύμφωνα με την οποία, «οι αμερικανικές κυβερνήσεις κάνουν ότι μπορούν για να διαιωνίσουν τον αντιαμερικανισμό… (και την τρομοκρατία).., αφού ασκούν μια πολιτική που αδιάλειπτα καταγράφεται ως άδικη, διότι συστηματικά επιδιώκει την ενίσχυση των ισχυρών, των κυρίαρχων και των πλουσίων, σπανίως δε (ή ουδέποτε) καταγράφεται ως πολιτική που συμβάλει στην εξάλειψη των δεινών από τα οποία υποφέρει ο πλανήτης, τη φτώχεια, την οικολογική καταστροφή, τη βία και τον αυταρχισμό»[32].

Ο αντιαμερικανισμός του ‘Τριγώνου της Μεγάλης Ανατολής’

«Όλοι ξέρουμε», δηλώνει με άρθρο του στους New York Times[33], ο Αμερικανός δημοσιογράφος Thomas Friedman «ότι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στοχεύει εναντίον της Ρωσίας», η οποία εξελίσσεται στη σημαντικότερη ενεργειακή τράπεζα του κόσμου, πράγμα που χαλάει τα σχέδια του αμερικανισμού για την αποκλειστική παγκόσμια Ηγεμονία. Γι’ αυτό οι ΕΠΑ επιχειρούν ήδη αντιπερισπασμό, με τους πολέμους στην περιοχή, με ανταγωνιστικά δίκτυα και προωθώντας πυρηνική τεχνολογία για ηλεκτρική ενέργεια, για να κρατήσουν, κύρια την Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο υπό την Ηγεμονία τους, και με κάθε τρόπο μακριά από την ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία.

Όλοι ξέρουμε επίσης ότι, «χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας κανένα από τα σημαντικά προβλήματα του πλανήτη δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί»[34].

Πρόσφατα, πληροφορούμαστε και πάλι από επίσημη αμερικανική και μάλιστα ρεπουμπλικανική πηγή, τον πρώην βοηθό υπουργό οικονομικών της κυβέρνησης Ρήγκαν, Πολ Γκεργκ Ρόμπερτς, «πως με τη γεωργιανή του επιχείρηση, το καθεστώς Μπους, είναι ένοχο για ένα νέο κύκλο εγκλημάτων πολέμου. Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Πολλοί θα απαντήσουν, ότι αφού δεν πλήρωσε για τους δίδυμους πύργους, για το Αφγανιστάν, για το Ιράκ και τις ετοιμασίες του κατά του Ιράν, το καθεστώς Μπους θα τη γλιτώσει και με αυτήν την επιχείρηση . Μπορεί, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τα όρια. Η Ρωσία βεβαιώθηκε πλέον ότι οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να της επιβάλουν την ηγεμονία τους και ότι είναι ο χειρότερος εχθρός της. Η Κίνα διαπιστώνει ότι οι ΗΠΑ αποτελούν απειλή για τον ενεργειακό ανεφοδιασμό της και επομένως για την οικονομία της. Ακόμα και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής…βλέπουν ότι το να είσαι σύμμαχος των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο και χωρίς όφελος…»[35]

Ξέρουμε ακόμα, ίσως όχι πολλά, αλλά αρκετά πιά, για την υποβόσκουσα κρίση στις σχέσεις Αμερικής και Κίνας, η οποία προς το παρόν βγαίνει στην επιφάνεια ως ακήρυκτος πόλεμος στη σφαίρα της οικονομίας[36], αλλά και στο χώρο του Διαστήματος[37], όπου η Κίνα μπαίνει την τελευταία δεκαετία με ιδιαίτερο δυναμισμό και αξιώσεις Μεγάλης Δύναμης, πράγμα που επίσης δημιουργεί προβλήματα στα σχέδια του αμερικανισμού για την αποκλειστική παγκόσμια Ηγεμονία. Πρόβλημα που, όπως δήλωσε σε πρόσφατη ομιλία του στην Ακαδημία Επιστημών της Κίνας ο Χένρυ Κίσινγκερ, «καθιστά τη σύρραξη μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αναπόφευκτη, εκτός αν οι κινέζοι δεχτούν να συνεργαστούν»[38].

Η Ινδία, μια χώρα με πληθυσμό πάνω από ένα δισεκατομμύριο κατοίκους, με ανοιχτές ακόμα πληγές από την αγγλική αποικιοκρατία ήταν πάντα επιφυλακτική απέναντι στη Δύση και ιδιαίτερα απέναντι στις ΕΠΑ και γι’ αυτό, όπως είναι γνωστό, ήταν πρωταγωνίστρια δύναμη στο ‘Κίνημα των Αδεσμεύτων’ και αργότερα στην ‘Πρωτοβουλία των 6’ για την παγκόσμια Ειρήνη. Ανάλογη είναι και η στάση της απέναντι στον αμερικανισμό και στην παγκοσμιοποίηση.

Αλλά και οι άλλες χώρες της Ασίας, με εξαίρεση το Πακιστάν, τη μεταπολεμική Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και το Νότιο Βιετνάμ, που για ειδικούς λόγους πόνταραν στον αμερικανισμό, χαρακτηρίζονται από μια αντιδυτική-αντιαμερικανική στάση και θα ήταν πρόθυμες να συμμετάσχουν σε πρωτοβουλίες συγκρότησης ενός Πανασιατικού Σχεδίου για τον παγκόσμιο ρόλο της Μεγάλης Ανατολής.

Η ‘Συνεργασία της Σαγκάης’[39], στην οποία συμμετέχουν η Κίνα, η Ρωσία και άλλες τέσσερες χώρες της Κεντρικής Ασίας, φαίνεται πως από χαλαρή αμυντική συνεργασία, εξελίσσεται, σταθερά, με τη συμμετοχή και της Ινδίας, σε μια ισχυρή ‘Πανασιατική Γεωστρατηγική Συμμαχία’[40], που αναβαθμίζει το ρόλο της Ασίας στο παγκόσμιο σκηνικό και προβληματίζει σοβαρά τα κοράκια της Ουάσιγκτον.

Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ σοβαρή και ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που ‘κόβει τη φόρα του αμερικανισμού’ και δίνει στην ανθρωπότητα την ευκαιρία να πάρει μια ανάσα και να ανασυνταχθεί στη βάση ενός νέου οράματος για το μέλλον της. Βέβαια, αν η υπόλοιπη ανθρωπότητα και κύρια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπει στις εξελίξεις, τότε γίνεται πιθανός ο κίνδυνος η Πανασιατική Γεωστρατηγική Συμμαχία, να εκφυλιστεί, με ή χωρίς τον αμερικανισμό, σε ‘ασιατισμό’ με την έννοια της νέας ηγεμονικής απειλής για την ανθρωπότητα.

 

Η Ευρώπη σε κρίσιμο σταυροδρόμι

«Δημιούργησαν μια φιλελεύθερη Ευρώπη

στηριγμένη μόνο στον ανταγωνισμό, όμως οι

μεγάλες επιχειρήσεις, αντί να ανταγωνίζονται

μεταξύ τους, συνασπίστηκαν σε καρτέλ

σε βάρος των καταναλωτών και των εργαζόμενων.

Έγινε αυτό που λέμε Ευρώπη των μονοπωλίων»

Πιέρ Μαντές Φρανς

Μπροστά σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό δυνάμεων για την Ηγεμονία πάνω στην ανθρωπότητα υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης των εξελίξεων και αυτή η δύναμη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να ανταποκριθεί όμως η ΕΕ σε ένα τέτοιο ρόλο, θα πρέπει:

·        Να πάψει να είναι Ευρώπη των μονοπωλίων,

·        Να ταυτισθεί με τον αντιαμερικανισμό των Λαών όλου του κόσμου,

·        Να αποφιλελευθεροποιηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί από τις ΕΠΑ, αφού, όπως δηλώνει ο αμερικανός Πολ Γκεργκ Ρόμπερτς, η «Αμερική δεν προσφέρει τίποτα στην Ευρώπη εκτός από τα εκατομμύρια δολάρια που πληρώνει για να αγοράζει ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες που προδίδουν τους λαούς τους»[41],

·        Να σφυρηλατήσει τη Νέα Ευρωπαϊκή Ταυτότητα και να επανασυνδέσει τις αγωνιστικές ανθρωπιστικές παραδόσεις της, με τις αξίες και το όραμα του Ουμανισμού για ένα καλύτερο κόσμο, και τέλος

·        Να πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για το στήσιμο αντιιμπεριαλιστικών-αντιηγεμονικών συμμαχιών σε κάθε επίπεδο,

για να μπορέσει να συμβάλει, ώστε αυτός ο αντιιμπεριαλιστικός-αντιηγεμονικός αγώνας, να οδηγήσει τελικά και με ασφάλεια την ανθρωπότητα έξω και πέρα από τον καπιταλισμό και κάθε άλλο σύστημα που γεννάει ιδέες και συστήματα παγκόσμιας Ηγεμονίας.

Ο Αντιαμερικανισμός, ως θέση αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς ηγεμονισμούς

Αυτή η διαπίστωση παραπέμπει ευθέως στο γεγονός ότι οι ΕΠΑ στηρίζουν και στηρίζονται από τις τοπικές ολιγαρχίες, εκφραστές μιας χυδαίας, δουλικής και μισητής ‘αμερικανοφιλίας’, η οποία αναπόφευκτα γεννά στα θύματα της αμερικανοκρατίας, αντιαμερικανισμό, ακόμα και σαν αντι-αμερικανοφιλία. Έτσι ο αντιαμερικανισμός αποκτά, πέρα από το οικουμενικό και το εθνικό και ένα κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενο, πράγμα που συνδέει ακόμα τον αντιαμερικανισμό με «ένα πολιτικό σχέδιο για σοσιαλιστική κοινωνία, η οποία ορίζονταν (και συνεχίζει να ορίζεται) αντιθετικά προς την (αμερικανική) καπιταλιστική»[42] κοινωνία. Ένα πολιτικό σχέδιο που θα οδηγεί την κοινωνία πέρα κι’ έξω από τον καπιταλισμό και ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Παρατηρούμε, λοιπόν, πως στα πλαίσια της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, ο Φόβος κυκλώνεται και ανακυκλώνεται σ’ ένα φαύλο κύκλο του Φόβου του Ηγεμόνα. Όμως η ιστορία διδάσκει πως, «καμιά δύναμη δεν μπορεί να αναλαμβάνει για μεγάλο διάστημα και με απόλυτο τρόπο το μέλλον του κόσμου – αν μη τι άλλο και λόγω έλλειψης ικανών αρχηγών. Το βασίλειο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. Και ευτυχώς για όλους μας»[43].

Και είναι αυτός ο κόσμος, ο σημερινός, δηλαδή οι Λαοί της Λατινικής Αμερικής[44], της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ασίας και της Αφρικής, που σταδιακά βγαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας για να ξεπεράσουν αγωνιστικά την αμερικανοφοβία τους, να κερδίσουν την αυτοπεποίθησή τους και να χτίσουν ένα καινούργιο κόσμο, τον κόσμο της συνεργασίας, της ειρήνης και του Ανθρωπισμού, ενάντια στον αμερικανισμό και φυσικά όχι ενάντια στον αμερικανικό Λαό.

Ένα μεγάλο τμήμα της αμερικανικής διανόησης διαπιστώνει και καταγγέλλει, πως η άρχουσα κλίκα των ΕΠΑ οδηγεί σταθερά και με σχέδιο τη χώρα τους στο φασισμό. Ο αμερικανός συγγραφέας Τζο Κόνασον, καταγράφει τα παρακάτω «δέκα στάδια της μετάβασης των ΗΠΑ στον αυταρχισμό, που συμβαίνει ήδη και δεν τον καταλαβαίνουμε:

·        Επίκληση εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού,

·        Δημιουργία γκουλάγκ,

·        Οργάνωση παρακρατικών,

·        Ανάπτυξη δικτύου παρακολουθήσεων

·        Πολιτική εκφοβισμού και παρενόχλησης πολιτών,

·        Αυθαίρετες συλλήψεις,

·        Στοχοποίηση διακεκριμένων πολιτών των ΗΠΑ,

·        Έλεγχος των ΜΜΕ,

·        Εξίσωση της κριτικής με εθνική προδοσία και

·        Αναστολή πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων»[45].

Αυτή η πραγματικότητα όμως δείχνει πως ο αμερικανικός Λαός πρέπει να βρει τη δύναμη να δει τα δικά του μακροπρόθεσμα συμφέροντα, να ενώσει τη φωνή και τους αγώνες του με τους υπόλοιπους Λαούς του κόσμου, για τη ματαίωση του αμερικανισμού, αποφεύγοντας το λάθος πολλών ευρωπαϊκών Λαών, μεγάλο μέρος των οποίων κάποτε πίστεψε, πως ο φασισμός ήταν κακός μόνο για τους άλλους Λαούς και να σκεφτεί:

·        Ποιοι είναι κείνοι τους οποίους ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ καταγγέλλει από το μνήμα του, ότι επιχειρούν «να καθιερώσουν συστήματα διακυβέρνησης βασιζόμενα στην αυστηρή πειθαρχία όλων των ανθρώπων σε μια χούφτα κυβερνώντων…που την αποκαλούν ‘Νέα Τάξη’, αλλά δεν είναι ‘νέα’, ούτε ‘τάξη’», και αποτελούν απειλή όχι μόνο για την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αλλά και για τους ίδιους τους αμερικανούς.

·        Για ποιο λόγο ο Ντουάϊτ Άϊζενχάουερ καλούσε τους Αμερικανούς, «να προφυλαχθούμε από την παράνομη επιρροή που επιδιώκει το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, γιατί ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια καταστροφική εξουσία σφετεριστών υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να αφήσουμε το βάρος αυτού του συμπλέγματος να απειλήσει τις ελευθερίες μας ή τις δημοκρατικές διαδικασίες…»[46].

·        Να συνειδητοποιήσει, ο αμερικανικός λαός, την προτροπή του John F. Kennedy, λίγο πριν τον δολοφονήσουν τα ‘γεράκια’, πως «αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι το μέλλον του πλανήτη θα λέγεται Pax Americana, καλά θα κάνει να το ξανασκεφθεί, γιατί κάνει λάθος. Ή ο κόσμος θα ανήκει σε όλους, ή δεν θα επιβιώσει»,

·        Να ξαναζωντανέψει το πολιτικό όραμα του Τζέφερσον για την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των Ενωμένων Πολιτειών, να ξεπεράσει, να αφοπλίσει ηθικά και να ανατρέψει πολιτικά την ολιγαρχία που τον σπρώχνει όλο και περισσότερο στην εξαθλίωση, τον κάνει μισητό στον υπόλοιπο κόσμο και ‘τριτοκοσμοποιεί’ με ραγδαίους ρυθμούς σημαντικά τμήματα της ίδιας του της πατρίδας και τέλος,

·        Να κάνει το χρέος του απέναντι στην Ανθρωπότητα, ώστε «η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας (να) είναι μη μεταβιβάσιμα δικαιώματα» και για τους υπόλοιπους Λαούς του πλανήτη, όπως ακριβώς ήταν και γι’ αυτόν, όταν αγωνίζονταν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της 4ης Ιουλίου του 1776.

Συνοψίζοντας θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως ο χαρακτήρας του αντιαμερικανισμού δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στο αντιιμπεριαλιστικό σκέλος[47] και να γίνεται απολογητής ενός ‘καλού’, ‘ανθρώπινου’, ή ‘εθνικού’ καπιταλισμού. ή ακόμα και ενός ‘καλού αμερικανισμού’, γιατί η ζωή διδάσκει πως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες.

Ούτε φυσικά πρέπει να γίνεται συνήγορος κάποιας μορφής ψευδεπίγραφου ‘σοσιαλισμού’, ή ‘κομμουνισμού’, ο οποίος στην πραγματικότητα. δεν ήταν, όπως τον γνωρίσαμε, παρά ένας κρατικός καπιταλισμός, που αποξενώνει τους εργαζόμενους από τα μέσα παραγωγής και συνακόλουθα από το προϊόν της εργασίας τους. με τον ίδιο βίαιο τρόπο, όπως και ο καπιταλισμός της ‘ελεύθερης’ αγοράς και της ιδιωτικής επιχείρησης.

Ο αντιαμερικανισμός πρέπει, εντασσόμενος σε ένα ευρύτερο κίνημα σύγχρονου ριζοσπαστικού Διαφωτισμού, να ξεπερνάει όλες τις εξουσιαστικές ‘σκύλες και τις χάρυβδες’ και από αγώνας άρνησης του συστήματος του Φόβου, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, να εξελιχθεί:

1. Σε αγώνα αλληλεγγύης προς τους Λαούς της Λατινικής Αμερικής, αλλά και σε όσους άλλους Λαούς, που αυτή την περίοδο βρίσκονται στην πρωτοπορία του αγώνα για τη χάραξη ενός καινούργιου δρόμου, καινούργιου για τους ίδιους, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα, πράγμα που σημαίνει πως αυτός ο αγώνας δεν πρέπει ούτε να μείνει στα μισά του δρόμου και, φυσικά, ούτε να εκφυλιστεί σε νέου τύπου, της γνωστής a la CIA, ‘λατινοαμερικάνικης αναπτυξιακής δικτατορίας’.

2. Σε αγώνα κριτικής στήριξης του ‘κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης’, μέχρι να μετεξελιχθεί, από χειραγωγούμενη ελιτίστικη ‘χύμα-δύναμη’ στείρας άρνησης και διαμαρτυρίας, σε οικουμενικό οργανωμένο λαϊκό, μαζικό κίνημα με στρατηγικό σχέδιο για, την ανατροπή του αμερικανισμού, την υπέρβαση του καπιταλισμού και την σταδιακή οικοδόμηση της Άμεσης Οικουμενικής Ουμανιστικής Δημοκρατίας.

3. Σε αγώνα στήριξης κάθε προσπάθειας του Λαού των ίδιων των ΕΠΑ, να ενημερωθεί για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διαπράττει για λογαριασμό των αφεντικών της, αλλά στο όνομά του, η ‘κυβέρνησή’ του, μέχρι την πλήρη ανατροπή της πολιτικής αιχμαλωσίας του και την επανάκτηση της πολιτικής αυτενέργειάς του και

4 Να ολοκληρώνεται ως οικουμενικός αγώνας, για έναν πολιτισμό χωρίς Φόβο, δυστυχία και βία, ως ένας συνειδητός, συστηματικός και πολυδιάστατος πνευματικός, πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός αγώνας της κοινωνικής πλειοψηφίας, σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, για τον Ουμανιστικό Πολιτισμό της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας, μακριά από σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες[48].

Για όλα αυτά είναι ανάγκη να επαναπροσεγγίσουμε την ιστορικότητα του κοινωνικού Γίγνεσθαι, τις σύγχρονες αντικειμενικές δυνατότητες[49] και τη δεοντολογία του Οικουμενικού Ουμανισμού, για να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε και που μπορούμε και πρέπει να πάμε, ως Άνθρωποι, ως Έλληνες, ως Ευρωπαίοι και ως Ανθρωπότητα.


[1] «Μόνη λύση εμφανίζεται να είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου αντιπροσωπευτικού οργάνου διακυβέρνησης που θα διαθέτει κανόνες λειτουργίας, μηχανισμούς καταστολής και τιμωρίας αποτελεσματικούς και θα στηρίζεται στη συναίνεση των πέντε μεγάλων δυνάμεων που είναι: ΗΠΑ, Ρωσία, Ενωμένη Ευρώπη, Κίνα και Ινδίες», υποστηρίζει ο Πάγκαλος Θεόδωρος, Το ιστορικό τέλος της Ηγεμονίας, στην Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της 30.04.2006, σελ. 30.

[2] Βrzezinski Z., H Επιλογή, ΛΙΒΑΝΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2005, σελ. 352.

[3] Πρόκειται, σε επίπεδο θεσμών, για μια Λερναία Ύδρα, ‘ένα από τα κεφάλια της οποίας είναι λ.χ. η ‘Λέσχη για την Ανάπτυξη’ που εδρεύει στο Πάλμ Μπιτς, όπου «προστρέχουν να υποκλιθούν ενώπιον των στελεχών της οι υποψήφιοι για το προεδρικό χρίσμα τόσο του ρεπουμπλικανικού, όσο και του δημοκρατικού κόμματος». Κρούγκμαν Πωλ, Το κοινωνικό πρόβλημα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην ΙΝΤΕΡΝΑΤΙΟΝΑΛ ΧΕΡΑΛΝΤ ΤΡΙΜΒΙΟΥΝΕ και στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 04.04.2007, σελ. 24.

[4] Βλέπε, Πρωτόπαπας Γιώργος Ξ., Ο Χάρτης της Pax Americana, ό. π.

[5] Μπάρμπερ Μπέντζαμιν, Ο κόσμος των Mac κόντρα στους Τζιχάντ, Η παγκοσμιοποίηση και ο φονταμενταλισμός εχθροί της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1998, σελ.79.

[6] Τσόμσκι Νόαμ, Οι έχοντες και οι μη κατέχοντες, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1999, σελ.152.

[7] Βλέπε σχετικά, Lambos Kostas D., Abhängigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands: Ein Beitrag zum Studium des (griechischen ) peripheren Kapitalismus und der alternativen Entwicklungsstrategien, R. G. FISCHER VERLAG, FRANKFURT am Main 1981, και στα ελληνικά: Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας, Εκδόσεις ΑΙΧΜΗ, Αθήνα 1983.

[8] Τσόμσκι Νόαμ, Οι έχοντες.., ό. π., σελ. 12.

[9] Η κυβέρνηση Μπους «δανείζεται εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια από τους Κινέζους για να πληρώσει ένα πόλεμο τον οποίο οι Αμερικανοί φορολογούμενοι δεν είναι σε θέση να αντέξουν. Ο αμερικανικός αιώνας τελείωσε και ο κινεζικός αιώνας έχει αρχίσει. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη, αλλά σταδιακά χάνουν τον έλεγχο των γεγονότων. Δεν θα τον επανακτήσουν ποτέ…», Ρόρτι Ρίτσαρντ, ‘Ο αμερικανικός αιώνας τελείωσε’, Συνέντευξη στον Χρόνη Πολυχρονίου, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 14.01.2007, σελ. 34.

[10] Τσόμσκι Νόαμ Οι έχοντες.., ό. π. , σελ. 152 και 15. Από άλλη πηγή πληροφορούμαστε ότι, «Τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί υποφέρουν από χρόνια πείνα και υποσιτισμό και επτά εκατομμύρια ζουν στο δρόμο, ή χωρίς επαρκή στέγη, αφότου οι ομοσπονδιακές δαπάνες για την κοινωνική στέγαση μειώθηκαν κατά 80%…», Wacouant Loic, Οι φυλακές της μιζέριας, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα  2001, σελ. 96.

[11] «Η προσφιλής στον Adam Smith ‘αθέατη χείρα’ επανέρχεται, αλλά αυτή τη φορά περιβάλλεται με ‘ένα ‘σιδερένιο γάντι’. Η Αμερική επέλεξε ξεκάθαρα την εγκληματοποίηση της εξαθλίωσης ως συμπλήρωμα στη γενίκευση της εργασιακής και κοινωνικής ανασφάλειας», Wacouant Loic, Οι φυλακές της.., ό. π. σελ.201.

[12] Brzezinski Z., Η Επιλογή, ό. π. , σελ. 264-265.

[13] Ό. π. , σελ. 354.

[14] Αναφέρεται στο: Τριανταφύλλου Σώτη, Σημείωμα για τον αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα, στο συλλογικό τόμο ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα 2003, 2η έκδοση, σελ. 9-22.

[15] Marcuse Herbert, Παρατηρήσεις για ένα νέο ορισμό του πολιτισμού, στο: Φιλοσοφικά Δοκίμια, Εκδόσεις ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗ, Αθήνα 1970, σελ.8 και 19, (οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο).

Του Γιάννη Μακριδάκη

Πριν καμιά δεκαριά χρόνια περνώντας από ένα ξωκλήσι στο βορειότερο άκρο του νησιού, είδα το παλαιό τέμπλο πεταμένο έξω και κατασπασμένο. Άνοιξα το εκκλησάκι του Άη Γιάννη με το κλειδί που βρισκόταν εκεί, κάτω από μια πέτρα, μπήκα μέσα και είδα στη θέση του τέμπλου ένα ολοκαίνουριο από ξύλο σουηδικό!

Έπαθα σκοτοδίνη.

Μάζεψα τα κομμάτια του παλαιού τέμπλου, τα έβαλα στο τζιπ και τα κατέβασα στην πόλη, πήγα και τα παρέδωσα στην αρχαιολογική υπηρεσία, στα εργαστήρια συντήρησης

Τις επόμενες μέρες δέχτηκα τις επισκέψεις, τις επιθέσεις και τις απειλές των χωρικών της περιοχής διότι, έλεγαν, τους έμπλεξα την αρχαιολογία μέσα στα πόδια τους και τους σταμάτησε τα έργα ανακαίνισης του ξωκλησιού και άλλα τέτοια διάφορα. Έφτασαν και στο σημείο να μου στείλουν σαφές μήνυμα μέσω συγγενικού μου προσώπου, να μην τολμήσω να ξαναπατήσω στο χωριό διότι θα με σκοτώσουν!

Προχθές μου τηλεφώνησε φίλη, η οποία παρεβρέθηκε πρόσφατα σε κάποια τελετή που έλαβε χώρα σε εκείνο το χωριό και μου είπε ότι άκουσε από την προϊσταμένη της αρχαιολογικής υπηρεσίας στη διάρκεια του γεύματος που παρατέθηκε, ότι το τέμπλο που κάποτε παρέδωσα έχει συντηρηθεί και συναρμολογηθεί ξανά και ότι πρόκειται να τοποθετηθεί και πάλι στη θέση του, με τη φροντίδα της υπηρεσίας και την οικονομική υποστήριξη της εκκλησιαστικής επιτροπής (!) οι οποίοι προβαίνουν και σε εργασίες αποκάλυψης της τοιχοποιίας από τον σοβά, στο αρμολόγημα του ξωκλησιού και στην επαναφορά του, όσο γίνεται, στην πρότερη κατάσταση.

Εγώ τι άλλο μπορώ να πω παρά μόνον ότι χαίρομαι για αυτή την εξέλιξη και ότι ελπίζω να μην χρειάζονται από δω και πέρα να περνάνε δέκα και πλέον χρόνια για να μπορεί να καταλαβαίνει και να νιώθει κανείς τον πραγματικό πλούτο και τις πραγματικές αξίες και να τις διαχωρίζει από την ευτέλεια.

http://yiannismakridakis.gr/?p=4901

Πέτρος Αργυρίου,

Συνέντευξη με τον Αγρότη-Φιλόσοφο Παναγιώτη Μανίκη, που Ακολουθεί τις Τεχνικές και τη Φιλοσοφία του Ιάπωνα Φυτοπαθολόγου Masanobu Fukuoka.

Παναγιώτη, πες μου λίγο, πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία με την φυσική καλλιέργεια, τι σε ώθησε σε αυτή την ατραπό;

Όλα ξεκίνησαν από μια περιπέτεια που είχα με την υγεία μου σχετικά νωρίς στη ζωή μου. Όταν οι γιατροί μου γνωστοποίησαν ότι το «τέλος» μου πλησίαζε και μάλιστα τόσο νωρίς, κάτι μέσα μου έσπασε και κάτι άλλο επαναστάτησε. Θεώρησα ότι υπήρχε κάτι τραγικά λάθος στην αντίληψη ότι το ανθρώπινο πλάσμα δημιουργήθηκε-πλάσθηκε-γεννήθηκε για να υποφέρει από αρρώστιες και να ζει μια μίζερη ζωή.

Εκείνη τη στιγμή όμως δεν ήμουν εφοδιασμένος με τα κατάλληλα γνωστικά εργαλεία ώστε να γνωρίζω αν αυτή η αντίδραση ήταν απλά μια σπασμωδική απροθυμία μου να αποδεχτώ το τέλος μου, ή αν ήταν μια γνήσια φιλοσοφική σύλληψη γύρω από τη ζωή. Όπως και να χε, απηυδισμένος και φοβισμένος από τους κινδύνους που περιέκλειαν τα φάρμακα που μου ‘δίναν για να θεραπευτώ, αποφάσισα να τα πετάξω όλα και απλά να ζήσω μια πιο υγιεινή ζωή.

Άρχισα να διατρέφομαι καλύτερα, να απορρίπτω τα συναισθηματικά και νοητικά δηλητήρια που με περιτριγύριζαν και το αποτέλεσμα ήταν, τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, μετά από μερικούς μήνες να έχω θεραπευτεί πλήρως από μια θανάσιμη ασθένεια.

Μετά από αυτή την προσωπική μου νίκη, άρχισα να θεωρώ ότι η «κλασσική» ιατρική, η ιατρική των αντιβιώσεων, των μεταμοσχεύσεων, η επεμβατική και επιθετική ιατρική ήταν μια εντελώς λανθασμένη ιατρική. Μιας και σπούδαζα γεωπονία, η σκέψη μου στράφηκε και στα φυτά, στο έδαφος, στη γη.

Η υγεία για μένα ήταν πλέον η φυσική κατάσταση των πραγμάτων και τα δηλητήρια, τα χημικά και τα τοξικά η εκτροπή που διατάρασσε την φυσική τάξη της υγείας, της ευρωστίας και της αρμονίας. Μέσα μου η κλασσική ιατρική και η γεωπονική επιστήμη με τα φάρμακα και φυτοφάρμακα που στοχεύουν και πυροβολούν οτιδήποτε είναι ζωντανό είχε ακυρωθεί.

Πόσα χρόνια πριν εκτυλίχθηκε αυτό στο οποίο αναφέρεσαι;

Το 1974. Από τότε και ύστερα άρχισα να αναζητώ μέσα από τα βιβλία για να βρω και άλλους ανθρώπους που είχαν δουλέψει σε αυτή την κατεύθυνση, να εμπλουτιστώ από αυτούς που είχαν συλλάβει την ιδέα ότι άνθρωποι, ζώα και φυτά γεννιούνται για να είναι υγιή, ότι η φυσική κατάσταση των πραγμάτων είναι η απόλυτη υγεία.Ένα από τα βιβλία που έπεσε στα χέρια μου ήταν το Η Επανάσταση του Ενός Άχυρου του Masanobu Fukuoka. Με το που το διάβασα, αποφάσισα να φύγω στην Ιαπωνία, να μαθητέψω δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο.

Έτσι το 1980 βρέθηκα στην Ιαπωνία, κοντά στον εμπνευστή της μεθόδου της φυσικής καλλιέργειας. Στη συνέχεια κάναμε μια δίμηνη περιοδεία σε χώρες της Ευρώπης. Ακολούθως δούλεψα σε αγροκτήματα στη Βραζιλία και την Ινδία. Το 1989 η ζωή με έφερε στην Έδεσσα όπου πήρα ένα αγρόκτημα το οποίο καλλιεργώ από τότε με τη μέθοδο της φυσικής καλλιέργειας.

Ναι, αλλά τι ακριβώς είναι η μέθοδος της φυσικής καλλιέργειας;

Είναι μια μέθοδος γεωργίας όπου δεν χρησιμοποιούνται λιπάσματα, φυτοφάρμακα, δεν κάνουμε ζιζανιοκτονία, δεν βοτανίζουμε, δεν οργώνουμε τη γη με μηχανήματα. Και υπάρχει και μια Πέμπτη Αρχή, αν θες, αναφορικά με το οπωροφόρα: Δεν τα κλαδεύουμε καν. Φυσικά, θα υποβαθμίζαμε τη φυσική καλλιέργεια αν την προσδιορίζαμε μόνο ως γεωργική μέθοδο. Η φυσική καλλιέργεια είναι ένα πνευματικό μονοπάτι που συνδέει επιστήμη, θρησκεία, φιλοσοφία σε μια ενιαία σύλληψη, όπως ήταν κάποτε στο παρελθόν αδιαίρετες. Η φυσική καλλιέργεια φιλοδοξεί να ενώσει θεό άνθρωπο και φύση.

Σήμερα η μέθοδος της φυσικής καλλιέργειας έχει φτάσει στην μέγιστή της σχεδόν απλότητα. Δεν χρειάζεται δηλαδή ούτε να φυτεύουμε, ούτε να οργώνουμε, δεν χρειάζεται να κάνουμε σχεδόν καμιά εργασία. Την περίοδο των βροχών, πριν τις φθινοπωρινές ή τις ανοιξιάτικες βροχές, κάνουμε ένα μεγάλο μείγμα σπόρων, κλασσικά δέντρα, οπωροφόρα δέντρα, λαχανικά, τα τυλίγουμε με αργιλόχωμα για να τα προστατέψουμε από τα πουλιά και τα τρωκτικά, τα πετάμε στο έδαφος και μετά παρατηρούμε αυτό που μας διδάσκει η φύση: Κάθε φυτό θα βγει εκεί που είναι καλύτερα για αυτό. Δεν απαιτείται καμιά ανθρώπινη γνώση, καμιά τεχνολογία.

Ποια ήταν άραγε η αντίδραση της κλασσικής γεωπονίας απέναντι στην πρόταση της φυσικής καλλιέργειας;

Η επίσημη γεωπονική επιστήμη αρνείται φυσικά αυτή τη μέθοδο, τη θεωρεί σαν μια αστεία, αβάσιμη προσέγγιση. Παρόλα αυτά είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η χημική καλλιέργεια είναι αδιέξοδη. Ακόμη και καθηγητές πανεπιστημίου το αναγνωρίζουν αυτό. Η χημική καλλιέργεια απέτυχε και στους τρεις άξονες της: όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα της πείνας αλλά το επιδείνωσε κιόλας. Αρκεί να πούμε ότι κάθε χρόνο περίπου 100 εκατομμύρια στρέμματα γης, λόγω υψηλής αλατότητας που προκαλείται από την υπεράρδευση και την υπερλίπανση, καταστρέφονται και γίνονται εντελώς άχρηστη για γεωργική εκμετάλλευση. Επίσης δηλητηρίασε νερό, αέρα και γη.

Στον οικονομικό άξονα τώρα όπου τόσα πολλά είχαν υποσχεθεί, τα αποτελέσματα της χημικής γεωργίας είναι πασιφανή. Ο αγρότης βουλιάζει οικονομικά, ο αγροτικός πληθυσμός ολοένα και συρρικνώνεται. Έτσι σήμερα προτείνονται σαν απάντηση στο χημικό αδιέξοδο οι μεγάλες καλλιέργειες γης, ο μικρός αγρότης αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, ο αγροτικός πληθυσμός έχει πέσει κάτω από το 4% στις αναπτυγμένες χώρες.

Μια τέτοια εξέλιξη έχει δρομολογηθεί και στην Ελλάδα φυσικά. Είναι σαφές λοιπόν ότι η χημική καλλιέργεια έχει αποτύχει. Στη θέση της προτείνονται τώρα τα μεταλλαγμένα και η ολοκληρωμένη διαχείριση, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από τη χημική καλλιέργεια κάτω από άλλο όνομα απλά χρησιμοποιούνται κάποια πιο ήπια φυτοφάρμακα που υποτίθεται ότι είναι λιγότερο βλαπτικά για το περιβάλλον. Αυτός είναι όμως ένας αυθαίρετος ισχυρισμός που δεν άπτεται της πραγματικότητας.

Έτσι η μόνη λύση που φαντάζει εφικτή και δίνει ελπίδα για ένα βιώσιμο μέλλον είναι η μέθοδος της φυσικής καλλιέργειας. Ακόμη και η βιολογική καλλιέργεια έχει υψηλό κόστος και στην ουσία είναι μια παραλλαγή της χημικής καλλιέργειας όπου, αντί για χημικά λιπάσματα, χρησιμοποιούνται βιολογικά λιπάσματα και στη θέση των χημικών φυτοφαρμάκων χρησιμοποιούνται βιολογικά φυτοφάρμακα. Είναι πάλι η ανθρώπινη αλαζονεία που αποφασίζει τι θα φυτέψει, που και πως θα το καλλιεργήσει σε αντίθεση με τη φυσική καλλιέργεια όπου η Φύση μας δείχνει το δρόμο. Εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να της παρέχουμε όσους περισσότερους σπόρους μπορούμε και από κει και πέρα αυτή θα μας δείξει ποιο φυτό ταιριάζει καλύτερα σε κάθε περιοχή.

Αν βρισκόσουν σε ένα αναπόδραστο δίλημμα: χημική καλλιέργεια ή Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί –τι θα επέλεγες; Ποια μέθοδος κρύβει περισσότερους κινδύνους;

Τα μεταλλαγμένα μπορούν να αποτελέσουν μεγαλύτερη απειλή, ακόμη και από την οικονομική άποψη, γιατί ο αγρότης θα υποδουλωθεί πλήρως στις εταιρίες που θα παρέχουν τους μεταλλαγμένους σπόρους αλλά και τα λιπάσματα και τα αντίστοιχα φυτοφάρμακα. Όπως καταλαβαίνεις, στην γενετικά τροποποιημένη γεωργία, ο αγρότης θα τελεί υπό πλήρη εταιρική ομηρία. Το δίλημμα, όπως μου το παρουσιάζεις, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Απλά τα GMO’s κρύβουν ακόμη περισσότερους κινδύνους…

Έχει διατυπωθεί το επιχείρημα ότι η διασπορά των μεταλλαγμένων γονιδίων θα είναι υπό έλεγχο. Ποια η θέση σου; Μπορεί ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί;

Νομίζω ότι το ίδιο ερώτημα αφορά και την ιατρική και τη γονιδιακή θεραπεία. Ο δούρειος ίππος της βιοτεχνολογίας προωθεί την επεμβατικότητα σε γονιδιακό επίπεδο. Δεν έχει αποδώσει όμως ακόμη σχεδόν καμία εφαρμογή, εκτός ίσως από την παρασκευή ινσουλίνης, όπου πάλι όμως δεν μιλάμε ακριβώς για θεραπεία αλλά για υποκατάσταση. Οι εταιρίες δημιούργησαν φρούδες ελπίδες στον κόσμο, εμπορεύσιμες ψευδαισθήσεις για την παντοδυναμία της επέμβασης σε γονιδιακό επίπεδο.

Ίσως μπορείς να θεραπεύσεις π.χ τη μεσογειακή αναιμία, σβήνοντας ή τροποποιώντας κάποια γονίδια, το ερώτημα είναι όμως το τι συμβαίνει στην κυτταρική ισορροπία, τι μπορεί να συμβεί στην γονιδιακή αλυσίδα και τη δυναμική της ισορροπία που εκφράζει το φαινόμενο της ζωής. Μπορείς π.χ να θεραπεύσεις μια νόσο επεμβαίνοντας στο γονιδίωμα και εντελώς απρόοπτα να δημιουργήσεις δύο νέες, απρόβλεπτες νόσους. Αυτή η προσέγγιση δείχνει μια παντελή έλλειψη επιστημονικής σοβαρότητας, μοιάζει με τυχερό παιχνίδι, με ρουλέτα.

Μιλάς για επιστημονικό τυχοδιωκτισμό δηλαδή.

Η επιστήμη, μέσα στην προθυμία της να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών, ξεχνά ένα βασικό αξίωμα και ένα εγγενή περιορισμό της: η δράση προκαλεί την αντίδραση. Κάθε φορά που επεμβαίνουν, μας λένε «μην ανησυχείτε, δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα». Αλλά αυτό νομίζω ότι είναι μια τραγελαφικά ρηχή προσέγγιση, μια καθόλου επιστημονική υπεραισιοδοξία, απληστία μεταμφιεσμένη σε αφέλεια.

Παναγιώτη όμως, ειλικρινά τώρα, η δράση, ή η επέμβαση, δεν αποτελεί από τα βασικά στοιχεία προόδου του δικού μας πολιτισμού; Μπορούμε να ζήσουμε και να προοδεύσουμε χωρίς αυτό, επιλέγοντας την παθητικότητα αντί της δράσης;

Ο στόχος της ανθρώπινης δράσης πάει πάντα προς το συν άπειρο. Ο στόχος της ιατρικής επιστήμης κανονικά θα ‘πρεπε να ναι λιγότερα νοσοκομεία, λιγότερα φάρμακα, λιγότερες επεμβάσεις, λιγότερες ασθένειες. Αντιθέτως σήμερα, ο στόχος των υπουργείων υγείας ανά τον κόσμο, που εκφράζει κιόλας και κοινωνικό αίτημα, είναι το περισσότερο: περισσότερα νοσοκομεία, φάρμακα, επεμβάσεις. Είναι μια αντίστροφη διαδρομή. Το όραμα της ιατρικής επιστήμης θα ‘πρεπε να είναι όχι μόνο το να μην είναι άρρωστο το ανθρώπινο πλάσμα αλλά να είναι απολύτως υγιές. Το επίκεντρο της ιατρικής επιστήμης και πρακτικής θα ‘πρεπε να είναι όχι η αρρώστια αλλά η υγεία. Η υγεία δεν ισοδυναμεί απλά με την έλλειψη ασθένειας, αλλά προσδιορίζεται και από άλλες ποιότητες, όπως είναι η ικανότητα να αντλείς χαρά από τη ζωή, η αντοχή στις αντιξοότητες, υπομονή, καρτερικότητα. Αυτές είναι κάποιες από τις ποιότητες που συνάδουν και συμβαδίζουν με μια καλή υγεία και όχι μια χρόνια υποκλινική ασθενικότητα. Αυτές τις ποιότητες η ιατρική τις αγνοεί, γιατί η ιατρική δεν ασχολείται με την υγεία αλλά μάλλον με την αρρώστια. Το ίδιο συμβαίνει και στην γεωπονική επιστήμη. Μελετάμε τις ασθένειες των φυτών και ψάχνουμε τον τρόπο να τις καταπολεμήσουμε όταν ο Ιπποκράτης, 2500 χρόνια πριν, διετύπωνε την πολύ εύληπτη αντίληψη ότι «τα συμπτώματα των ασθενειών είναι θεραπευτικές διεργασίες εν εξελίξει», διεργασίες που πρέπει να υποβοηθηθούν για να μπορέσει ο οργανισμός να εξυγιανθεί. Η ιατρική κάνει ακριβώς το αντίθετο: καταπιέζει τα συμπτώματα, τα βάζει πάλι κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας. Επομένως, είτε μιλάμε για ιατρική είτε για γεωπονία, μιλάμε για μια επιστήμη που βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Αυτό είναι το σύμπτωμα μιας επιστήμης αποκομμένης από τη φιλοσοφία και τη ζωή και οι παρενέργειες αυτής της αχαλίνωτης τεχνο-επιστήμης φαίνονται παντού, από τη μόλυνση, τις πλημμύρες, την τρύπα του όζοντος έως το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου και δεκάδες άλλα προβλήματα. Είναι μια επιστήμη που έχει αποστατήσει από τη ζωή και που δημιουργεί προβλήματα που αδυνατεί να λύσει. Όπως έχει διατυπώσει και ο Αϊνστάιν, ο νους που δημιουργεί το πρόβλημα δεν μπορεί να το λύσει. Χρειαζόμαστε κάτι έξω από αυτόν το νου. Και αυτό το κάτι είναι η πρόταση της φυσικής καλλιέργειας. Είναι ο μη-νους, ο διαισθητικός νους, η ολιστική προσέγγιση που μπορεί να δώσει απάντηση στα προβλήματα που δημιούργησε η εξειδικευμένη ανθρώπινη γνώση.

Ποια είναι η οπτική σου σε σχέση με εναλλακτικές προσεγγίσεις σε άλλα επιστημονικά πεδία. Από τη στιγμή που ασπάζεσαι τη φυσική καλλιέργεια στη γεωπονία, ποια θεωρείς ότι η αντίστοιχη προσέγγιση στην ιατρική ή σε οποιοδήποτε άλλο επιστημονικό πεδίο;

Πιστεύω ότι για να καταλάβει κανείς τι είναι φυσική καλλιέργεια πρέπει παράλληλα να είναι φυσικός άνθρωπος και να διατρέφεται και φυσικά. Αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται ή δεν ακολουθεί ένα από αυτά τα συστατικά του φυσικού ανθρώπου, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι καταλαβαίνει τη φυσική καλλιέργεια. Σήμερα είμαστε διαποτισμένοι από πολλές εναλλακτικές θεωρήσεις: βελονισμό, ομοιοπαθητική, φυσική υγιεινή, ωμοφαγία κ.λ.π. Νομίζω λοιπόν ότι είναι σημαντικό το να απαντήσουμε στο τι είναι ο φυσικός άνθρωπος, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η φυσική καλλιέργεια. Η απάντηση είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι είναι ο φυσικός άνθρωπος, δεν γνωρίζουμε τι είναι η φυσική καλλιέργεια και δεν γνωρίζουμε τι είναι η φυσική διατροφή. Ξεκινώντας από αυτή τη σωκρατική άγνοια, από την ταπεινότητα της συνειδητοποίησης ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι είναι φυσική τροφή, τι είναι φυσικός άνθρωπος, ακόμη και τι είναι φυσική καλλιέργεια, τότε αρχίζει και ανθίζει μια πραγματική γνώση, μια γνώση άμεση και διαισθητική. Αυτή του είδους η γνώση δεν μπορεί να καταγραφεί ή να μεταδοθεί μέσα από βιβλία, είναι αυστηρά βιωματική. Υπάρχουν φυσικά κάποιες αρχές στη φυσική καλλιέργεια αλλά τα πράγματα, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, είναι σε μια συνεχή ροή. Το σημείο λοιπόν εκκίνησης της φυσικής καλλιέργειας είναι η αναγνώριση της άγνοιας μας, το ότι δεν ξέρουμε τίποτε. Όταν ο άνθρωπος ξεκινά από μια τέτοια παραδοχή, τότε μόλις ξεκινά την πορεία του προς την άμεση, διαισθητική γνώση. Ο φυσικός καλλιεργητής έχει μια πιο επίπεδη γνώση από το αναλυτικό βάθος της εξειδικευμένης προσέγγισης, αλλά η γνώση αυτή είναι πιο περιεκτική. Αυτή η κατατετμημένη μορφή γνώσης οδήγησε στη συσσώρευση των οικολογικών και άλλων προβλημάτων που συναντάμε σήμερα. Και ο χώρος της οικολογίας δεν κατέφερε να αποσυνδεθεί από τους περιορισμούς και την προβληματική της εξειδικευμένης γνώσης. Άλλοι ασχολούνται με τις φάλαινες, άλλοι με τις φώκιες άλλοι με τις αρκούδες. Το ζήτημα όμως είναι το ποιος θα δώσει μια συνολική απάντηση σε σχέση με τα προβλήματα που μαστίζουν τον πλανήτη μας σήμερα. Κάνουμε ανάλυση και όχι σύνθεση. Ακόμη και αν μπορέσουμε να κάνουμε σύνθεση, η εικόνα που θα πάρουμε είναι αυτή που βλέπουμε μέσα από έναν σπασμένο καθρέφτη και όχι το πώς πραγματικά μοιάζει η φύση, σπασμένα κομμάτια από δω και από κει, θραύσματα κολλημένα από βιαστικό οξυγονοκολλητή.

Δηλαδή η επιστημονική προσέγγιση είναι άχρηστη πλέον;

Νομίζω ότι χρειαζόμαστε μια νέα επιστήμη που θα αρνηθεί τη σημερινή επιστήμη της ανάλυσης και του τεμαχισμού. Μια περισσότερο ολιστική επιστήμη, που θα ξεφύγει από την εσφαλμένη αντίληψη ότι το αντικείμενο δεν επηρεάζει το υποκείμενο, μια παρανόηση που εδώ και δεκαετίες έχει γίνει αντιληπτή στο χώρο της κβαντοφυσικής. Μια νέα επιστήμη η οποία θα συνδεθεί με τη θρησκεία και τη φιλοσοφία για να καρποφορήσει μια νέα ολιστική αντίληψη του κόσμου.

Και θεωρείς ότι μια τέτοια νέα επιστήμη είναι πιο εύκολο να αναδειχθεί σήμερα, που ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί τόσο πολύ από τη Φύση;

Σήμερα φαντάζει πιο εύκολο, γιατί υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που δουλεύουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο Fukuoka σαφώς είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους και σαφώς δεν είναι ο μόνος που έχει δει τα αδιέξοδα της σημερινής επιστήμης και που εργάζεται για μια ποιοτικότερη, πληρέστερη αντίληψη. Τοποθετώντας την επιστημονική παρατήρηση στη βάση του ότι η Φύση είναι τέλεια και η ανθρώπινη γνώση ατελής, μπορούμε να αρχίσουμε την ίαση των δεινών και των τραυμάτων που επέφεραν η μονομέρεια και το αναλυτικό νυστέρι της εξειδικευμένης επιστήμης. Ένα απλό παράδειγμα του πως μπορούμε να βάλουμε σε δράση αυτά τα πράγματα είναι οι σπορές που κάνουμε στη φυσική καλλιέργεια. Ξεκινάμε από τη θέση ότι δε γνωρίζουμε τίποτε, μια θέση αξιωματική και επομένως θρησκευτική. Τη συνδυάζουμε με τη φιλοσοφική θέση ότι η Φύση είναι τέλεια και η ανθρώπινη γνώση περιορισμένη. Και η επιστημονική παρατήρηση είναι ότι όπου υπάρχουν έρημοι, όπου υπάρχουν λιβάδια, όπου βόσκουν συστηματικά ζώα, δεν υπάρχουν πολλοί σπόροι και δεν υπάρχει ποικιλία τους. Αυτό λοιπόν που κάνουμε είναι να παρέχουμε σπόρους στη Φύση, αφού τους έχουμε τυλίξει σε αργιλόχωμα για να τους προστατέψουμε, σε όσο δυνατόν μεγαλύτερη ποικιλία χωρίς να υποδεικνύουμε ή να επιβάλουμε τη δική μας γνώση στη φύση και στη συνέχεια βλέπουμε αυτό που μας διδάσκει η Φύση.

Παναγιώτη, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι η ανθρώπινη γνώση είναι πεπερασμένη, ατελής αν θέλεις. Αν η Φύση είναι τέλεια όμως, και ο άνθρωπος στοιχείο της, τότε η συλλογιστική υποδεικνύει ότι, κάπου, κάποτε στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, «κάτι έσπασε» την φυσική τελειότητα. Μήπως έχουμε αρχίσει να μιλάμε με ηθικούς όρους ή και αν θες μεταφυσικούς όρους για την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, με όρους, όπως κακό και αμαρτία;

Το προπατορικό αμάρτημα συμβολίζει αυτήν ακριβώς τη διάσπαση. Ο άνθρωπος έφαγε τον «απαγορευμένο καρπό» από το δέντρο της γνώσης, ρώτησε το πρώτο του γιατί, γέννησε την επιστήμη και διαχωρίστηκε από το περιβάλλον του. Δεν έδιωξε ο Θεός τον άνθρωπο από τον παράδεισο, ο άνθρωπος έφυγε από μόνος του. Και μετά τα γιατί άρχισε να διατυπώνει τα παχυλά εγώ του και να ζει σύμφωνα με αυτά. Ο λόγος που ο άνθρωπος καταστρέφει τη Φύση είναι γιατί μες στον εγωισμό του δεν έχει καταλάβει ότι είναι ένα με αυτήν, ότι βλάπτοντας τη Φύση βλάπτει τον εαυτό του.

Όμως δεν βρίσκεις πως αν δεν είχε αρθρωθεί το πρώτο γιατί, ο Σωκράτης δεν θα είχε ποτέ διατυπώσει το ότι «ένα πράγμα γνωρίζω, ότι τίποτε δεν γνωρίζω», που λίγο πολύ αποτελεί κεντρική θέση για τη φυσική καλλιέργεια που προτείνεις και ακολουθείς; Δεν ήταν κάποια στάδια αναγκαία για να αντιληφθούμε τους περιορισμούς της ανθρώπινης αντίληψης και γνώσης;

Δεν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε οτιδήποτε από όσα έγιναν στο παρελθόν. Καλώς ή κακώς έγιναν. Το θέμα το κρίσιμο είναι να δούμε τι συνεπάγονται όλα αυτά που έχουν ήδη συμβεί. Ο άνθρωπος υποτίθεται ότι προόδευσε και αναπτύχθηκε, ότι κατάφερε να διευκολύνει με τις εφευρέσεις του τη ζωή του. Στο τέλος όμως παγιδεύτηκε στις συνθήκες του χώρου και χρόνου και στην ευκολία της ύλης και έχασε τον πρωταρχικό του στόχο, την πιο ουσιαστική του επιθυμία. Και αυτή είναι το να ζει ευτυχισμένος. Για να αξιολογήσουμε την πρόοδο και την ανάπτυξη θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτές συμβαδίζουν με την ανθρώπινη χαρά και ευτυχία. Αν δεν συμβαδίζουν μου είναι αδιάφορες, κούφιες. Τι σημαίνει τελικά πρόοδος και ανάπτυξη όταν αυτά ακριβώς καταστρέφουν και απειλούν τη Φύση και κατ’ επέκταση το ανθρώπινο πλάσμα, την ευμάρεια και την ευτυχία του οποίου υποτίθεται ότι θα διασφάλιζαν; Αντί να κάνουμε τον κόσμο πιο ασφαλή τον κάναμε πιο επισφαλή.

Τη νέα τεχνολογία δηλαδή τη φαντάζεσαι χωρίς τεχνολογία, απογυμνωμένοι από οποιοδήποτε τεχνικό μέσο; Γιατί από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, στη φυσική καλλιέργεια δεν χρησιμοποιείτε καθόλου τεχνικά μέσα. Μπορείς να φανταστείς μια κατάσταση που προωθεί τη γνώση χωρίς τεχνικά μέσα. Μέσα σε όλα τα δεινά της προόδου υπάρχουν τουλάχιστον οι τηλεπικοινωνίες και το διαδίκτυο που μπορούν να διαμορφώσουν ένα δίκτυο πληροφοριών και γνώσης. Έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε τέτοιες κεκτημένες ευκαιρίες;

Χρησιμοποιούμε μπετονιέρες και αν η κυβέρνηση δεχτεί την πρόταση που έκανε το ελληνικό ινστιτούτο αεροναυτικής και αστροναυτικής, μπορεί να χρησιμοποιήσουμε και αεροπλάνα για να σπείρουμε τα βουνά της Ελλάδας και αν όλα πάνε καλά και βουνά άλλων χωρών, αλλά και ερήμους. Υπάρχει αυτή η συζήτηση, για μια αντίφαση: από τη μια να απορρίπτεις την ήδη τεχνολογία κι από την άλλη να αξιοποιείς τα μέσα της. Από τη στιγμή όμως που αυτά τα μέσα υπάρχουν, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείς αεροπλάνα για να βομβαρδίζεις εκτάσεις με σβώλους (σπόρους με αργιλόχωμα), παρά να τα χρησιμοποιείς για να βομβαρδίζεις άμαχους πληθυσμούς. Τώρα, όσον αφορά την ουσία της ερώτησης, ναι η φυσική καλλιέργεια προτείνει ένα γύρισμα προς το μηδέν, προς το τίποτα και επιζητά όλο και λιγότερα. Δεν είναι ένα γύρισμα προς τον πρωτογονισμό, κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο να τα ισχυριστεί κανείς, αλλά ένα γύρισμα προς την απλότητα, την μέγιστη απλότητα. Καλώς ή κακώς, φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε και προκαλέσαμε όλα αυτά τα δεινά. Είναι καιρός να σταματήσουμε και σιγά-σιγά να αρχίσουμε μια αντίστροφη διαδρομή, απόρριψης επιθυμιών και επομένως και τεχνολογιών. Δεν μπορεί όμως κάποιος να διαγράψει αυτά που ήδη έχουν γίνει. Αν γινόταν κάποια φυσική καταστροφή ή κάποια φθορά και τα οικοδομήματα της «προόδου» καταστρέφονταν, δεν θεωρώ ότι θα ήταν μια άσχημη τροπή. Από την άλλη μεριά, δεν υπάρχει καμιά πρόθεση να καταστρέψουμε ή να αποδομήσουμε αυτό που ήδη υπάρχει. Το όραμα της φυσικής επιστήμης είναι η δημιουργία ενός φυσικού πολιτισμού, όπου ο άνθρωπος και η επιστήμη του, η νέα επιστήμη, τάσσονται στην υπηρεσία της Φύσης. Το κριτήριο για την πρόοδο είναι απλά: Είναι π.χ η πυρηνική ενέργεια ή τα μεταλλαγμένα καλά για τη Φύση; Αν όχι απορρίπτονται. Γιατί από τη στιγμή που δεν είναι καλά για τη Φύση, δεν είναι καλά και για τον άνθρωπο. Προσπαθώντας να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα, καταφέραμε να καταστρέψουμε τη Φύση και στο τέλος και η ίδια η ανθρωπότητα κινδυνεύει. Είναι καιρός να βάλουμε τη Φύση πάνω από όλα και κάθε τι που κάνουμε να έχει σαν πρωταρχικό και κεντρικό κριτήριο αν αυτό είναι καλό για τη Φύση.

Σε ένα υποθετικό σενάριο, όπου ο κόσμος γίνεται έτσι ακριβώς όπως τον οραματίζεσαι, τι θα έπαιρνες στις αποσκευές σου για την επόμενη μέρα; Ούτε κινητά, ούτε τηλέφωνα ούτε διαδίκτυο, τίποτε;

Νομίζω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να γίνουν πιο ανθρώπινες χωρίς να χρειάζονται τηλεπικοινωνιακά δίκτυα. Έτσι κι αλλιώς η ανθρώπινη ζωή σήμερα είναι μια φαντασίωση καθώς ζούμε στον κόσμο του νου και των επιθυμιών του. Το να ζούμε τη φαντασία της φαντασίωσης είναι μια μεγάλη υπερβολή. Και αυτή τη στιγμή, μέσα από το διαδίκτυο που υποτίθεται ότι προωθεί την επικοινωνία και την επαφή ή μέσα από τις τηλεοράσεις, ζούμε τη φαντασίωση της φαντασίωσης. Πιστεύω λοιπόν πως είναι καιρός να παρατήσουμε αυτή τη φαντασιακή ζωή και να επιδιώξουμε την πραγματική ζωή άμεσα και βιωματικά, να χτίσουμε ανθρώπινες σχέσεις πάνω σε έναν πρωταρχικό άξονα: Πως κάθε τι που συμβαίνει στους άλλους συμβαίνει και σε μας, κάθε τι που συμβαίνει σε οποιοδήποτε έμβιο πλάσμα είναι αυτό που συμβαίνει και σε μας.

Πες μου λίγο για την πρόταση που κατατέθηκε στην κυβέρνηση σε σχέση με τη φυσική καλλιέργεια;

Το ελληνικό ινστιτούτο αεροναυτικής και αστροναυτικής προτίθεται να διαθέσει πόρους και αεροσκάφη προκειμένου να γίνουν σπορές σε όλη την Ελλάδα. Η πρόταση κατατέθηκε λίγο μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης και στους 300 βουλευτές. Αυτό δε σημαίνει ότι το ινστιτούτο θα χρηματοδοτεί εσαεί τη μέθοδο, αλλά δίνει το έναυσμα και την ευκαιρία για να βγουν τουλάχιστον κάποια συμπεράσματα για την μέθοδο. Από ‘κει και πέρα είναι στο χέρι των ειδικών επιστημόνων και της κυβέρνησης να τα αξιοποιήσουν.

Εσύ που τόσα χρόνια καλλιεργείσαι και καλλιεργείς με τη μέθοδο της φυσικής καλλιέργειας, πως το βλέπεις το πράγμα να εξελίσσεται; Βλέπεις το δέντρο να μεγαλώνει και να δίνει καρπούς; Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ανταποκρίνονται, που χρειάζονται τη μέθοδο;

Πιστεύω ότι πολύ περισσότερος κόσμος ενδιαφέρεται για τα δάση, θέλει να κάνει κάτι για αυτά και το είδα ιδιαίτερα αυτό και στην περιοδεία που κάναμε πρόσφατα επί ένα μήνα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, στο Πήλιο, στην Πελοπόννησο, στην Εύβοια, στη Θήβα, στην Κέρκυρα. Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό το ενδιαφέρον θα διαρκέσει. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι στην περιοδεία και σπορές που κάναμε μαζί με εθελοντές από Ελλάδα και εξωτερικό, απουσίαζε επιδεικτικά το ντόπιο στοιχείο, οι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι ήταν εθελοντές από Αθήνα οι οποίοι μετά τις καταστροφές στην Πεντέλη στον Υμηττό και την Πάρνηθα βιώνουν πως είναι να ζουν με λιγότερο οξυγόνο, με λιγότερο πράσινο και ανησυχούν. Αλλά κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει όμως αυτό το ενδιαφέρον. Το σημαντικό είναι ότι και δέκα άτομα να ευαισθητοποιηθούν σε κάθε νομό αυτό θα αποτελεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα που μπορεί να σημάνει μεγάλες αλλαγές. Για τι πιστεύω στη δύναμη των λίγων που είναι παθιασμένοι με αυτό που κάνουνε, που δίνουν όλο τους το είναι σε αυτό που κάνουνε. Αυτό για μένα είναι αισιόδοξοι.

Αυτή είναι η εικόνα στον ελλαδικό χώρο. Ποια είναι η παγκόσμια εικόνα για τη φυσική καλλιέργεια;

Είχαμε μια συνάντηση τον Αύγουστο εδώ στην Έδεσσα και υπήρχε προσέλευση ανθρώπων από διάφορες γωνιές της γης –Ιαπωνία, Κορέα και διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες. Έγινε μια ταυτόχρονη δράση και στην Ιαπωνία και την Ιταλία με μικρές σπορές –εδώ κάναμε μεγαλύτερες. Ήταν σαν να λάβαμε ένα μήνυμα ότι και άλλοι άνθρωποι προσπαθούν σε διάφορες περιοχές της γης. Πιστεύω όμως ότι θα ήταν σημαντικό για την μέθοδο να κερδίσει την υποστήριξη έστω και ενός μικρού τμήματος της επιστημονικής κοινότητας για να πάρει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση. Ευκταία θα ήταν φυσικά και η συναίνεση της Ελληνικής, αλλά και άλλων κυβερνήσεων, ώστε να ξεκινήσουν μεγάλες σπορές γιατί θεωρώ ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος. Η καταστροφή των δασών έχει σαν επακόλουθο και τη διάβρωση του εδάφους που για μένα σημαίνει το τέλος των πολιτισμών και την έλλειψη οξυγόνου αλλά και νερού γιατί στη φυσική καλλιέργεια πιστεύουμε ότι η βροχή δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά γεννιέται από το έδαφος, ότι είναι τα φυτά με την λειτουργία που κάνουν τα φύλλα των δέντρων που δημιουργούν τα σύννεφα και φέρνουν τη βροχή. Επομένως και το πρόβλημα της ύδρευσης των πόλεων αλλά και της άρδευσης των χωραφιών είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την αποκατάσταση των δασών. Αλλά βέβαια εμείς, πάνω από όλα, σαν όραμα έχουμε τη δημιουργία ενός φυσικού πολιτισμού που θα έχει σαν μοναδικό στόχο να υπηρετεί τη Φύση και να δημιουργήσει έναν πραγματικό φυσικό παράδεισο πάνω στη γη, όπου ο άνθρωπος θα μπορεί να ζει απολύτως ευτυχισμένος και υγιής. Βλέπουμε λοιπόν, πέρα από τις σκοπιμότητες της επιβίωσης και κοιτάζουμε κατάματα το όραμα του να ζούμε σε μια Φύση πραγματικά όμορφη. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος αρρωσταίνει στο βαθμό που αποκόβεται από τη Φύση και πως ο μόνος δρόμος για να θεραπευτεί είναι η επιστροφή στη Φύση. Πιστεύω πως δεν υπάρχει επίσης καλύτερος τρόπος για να χτίσουνε οι άνθρωποι τις σχέσεις τους, για να ερωτευτούνε από ένα φυσικό, όμορφο χώρο. Σπέρνοντας λοιπόν προσπαθούμε να ξαναφτιάξουμε έναν κήπο της Εδέμ για την ανθρωπότητα.

Μπορεί όμως ένας φυσικός καλλιεργητής να συντηρηθεί οικονομικά και να επιβιώσει στο σύγχρονο οικονομικό τοπίο και τις απαιτήσεις του;

Εγώ ξεκίνησα στην Έδεσσα με 15 στρέμματα. Σήμερα έχω 35. Έχω αποδείξει ότι ενώ ξεκίνησα με ένα εντελώς περίεργο, σχεδόν αστείο τρόπο για τους άλλους, υπηρετώντας τη γη, κατάφερα χτίζοντας μια γόνιμη γη να δημιουργήσω υγιή φυτά και να πετύχω και από οικονομική άποψη, διπλασιάζοντας τη γη που είχα και διεκδικώντας ακόμη περισσότερη, όχι βέβαια για να επεκτείνω τις οικονομικές μου δραστηριότητες αλλά για να εξυγιάνω ακόμη περισσότερο γη. Ενώ δηλαδή ο χημικός καλλιεργητής παραδίδει μια έρημη γη, όταν θα πεθάνω θα παραδώσω ένα γόνιμο χωράφι που θα έχει ακόμη μεγαλύτερες αποδόσεις από αυτό που έχει τώρα. Επομένως και οικονομικά η φυσική καλλιέργεια είναι η μόνη διέξοδος καθώς θα υπάρχουν και υγιή φυτά αλλά και καλή παραγωγή. Η χημική γεωργία, καταστρέφοντας τη γονιμότητα του εδάφους, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί ολοένα και περισσότερα λιπάσματα ολοένα και περισσότερα φυτοφάρμακα και αυτό ένα βαρύ φορτίο που ο αγρότης δυσκολεύεται να το σηκώσει οικονομικά. Η χημική καλλιέργεια σε τελική ανάλυση είναι οικονομικά ασύμφορη παρά τις παχυλές εξαγγελίες της.

Αν οι κυβερνήσεις του κόσμου αύριο αποφάσιζαν συντονισμένα, με έναν μαγικό τρόπο ότι παύουνε τις πάγιες γεωργικές μεθόδους και πολιτικές και ακολουθούν όλες μαζί τη φυσική καλλιέργεια, με ευνόητο τον οικονομικό κλυδωνισμό που θα επέλθει από την απώλεια θέσεων εργασίας στις βιομηχανίες λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, γεωργικών μηχανημάτων κ.λ.π, αν εξαιρέσουμε λοιπόν το φιλοσοφικό σκέλος της, πόσο εφικτό θα ήταν για τη φυσική καλλιέργεια να υιοθετηθεί κεντρικά από μεγάλες κυβερνήσεις και μεγάλα κράτη;

Αν κάποιος ήθελε να υιοθετήσει τη φυσική καλλιέργεια θα έπρεπε να αλλάξει το όραμα του. Σήμερα οι κυβερνήσεις επιδιώκουν «πρόοδο και ανάπτυξη», τη δημιουργία θέσεων εργασίας, τον έλεγχο του πληθωρισμού, σκέφτονται μόνο με οικονομικούς όρους. Το όραμα τους λοιπόν θα έπρεπε να αντικατασταθεί από ένα άλλο, όπου η Φύση θα είναι πάνω από όλα, όπου η κάθε χώρα θα μπορούσε να μετατραπεί σε έναν επίγειο παράδεισο με υγιείς ανθρώπους. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι είμαστε όλοι το πλοίο που λέγεται πλανήτης γη. Αν το πλοίο βουλιάξει θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Αν επιπλεύσει όλοι μαζί πάλι θα τα έχουμε καταφέρει.

Και ένα σχόλιο προς τον τυχαίο τεχνοκράτη που συναντάς στον δρόμο..

Να πετάξει το νου που χρησιμοποιεί στο πλησιέστερο ποτάμι. Δεν του χρησιμεύει σε τίποτε το ουσιαστικό!

Πηγή: natural-farming.eu

Στο protagon.gr αναρτήθηκε άρθρο με τίτλο  «Ποιος μας παίρνει τον χρυσοφόρο πυρίτη» του κ. Πέτρου Τζεφέρη, δρ. μεταλλειολόγου-μεταλλουργού μηχανικού και προΐσταμένου της Διεύθυνσης Πολιτικής Ορυκτών Πρώτων Υλών του ΥΠΕΚΑ. Ο συγγραφέας εκφράζει το παράπονό του που η μεταλλουργική επεξεργασία του συμπυκνώματος χρυσοφόρου πυρίτη που παράγει η Ελληνικός Χρυσός στην Ολυμπιάδα γίνεται στην Κίνα με αποτέλεσμα η χώρα μας να μην εισπράττει ούτε ένα ευρώ από τον χρυσό και τον άργυρο που περιέχει.

Αρχικά έχουμε να παρατηρήσουμε ότι το περιεχόμενο του άρθρου του συμφωνεί ΑΠΟΛΥΤΑ με όλα όσα έχουμε γράψει σχετικά εμείς (και έχουμε γράψει πολλά). Δείτε π.χ. το Κερδίζει το Δημόσιο από τον χρυσό της Ολυμπιάδας; Η απάντηση στο ερώτημα «ποιος μας παίρνει το χρυσοφόρο πυρίτη» είναι απλή, γνωστή και μη αμφισβητούμενη από κανέναν. Και δεν είναι «οι Κινέζοι». Οι «επενδυτές» είναι αυτοί που μας παίρνουν τον πυρίτη, τον φυγαδεύουν σαν ευτελούς αξίας πρώτη ύλη θειικού οξέος στην Κίνα και καρπώνονται εκεί την αξία του χρυσού και του αργύρου χωρίς να αφήνουν τίποτα στον τόπο. Και το κάνουν αυτό γιατί τους αφήνουμε να το κάνουν, γιατί η Βουλή, η Διοίκηση και η Δικαστική Εξουσία τους έδωσαν την άδεια να το κάνουν.

Νόμιμη «κλοπή»

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τον χρυσοφόρο πυρίτη μας τον «παίρνει» η Ελληνικός Χρυσός (Eldorado Gold / ΑΚΤΩΡ), όχι από το 2013 αλλά από το 2007. Στο διάστημα 2007-2009 η Ελληνικός Χρυσός πούλησε 300.000 τόνους συμπυκνώματος χρυσοφόρου πυρίτη που ήταν στοκαρισμένοι στην Ολυμπιάδα από τη δεκαετία του 1990. Το στοκ αυτό, η προηγούμενη εταιρεία TVX που αγόρασε τα Μεταλλεία Κασσάνδρας το 1996 μέσω σύμβασης με το Ελληνικό Δημόσιο που κυρώθηκε με το νόμο 2436/1996, απαγορευόταν να το εκποιήσει γιατί προοριζόταν για τροφοδοσία της μεταλλουργίας χρυσού που είχε υποχρέωση να κατασκευάσει. Η σύμβαση του 2003 με την Ελληνικός Χρυσός που κυρώθηκε με το νόμο 3220/2004, δεν περιλάμβανε απαγόρευση εκποίησης. Το πολύτιμο στοκ αρσενοπυρίτη πουλήθηκε αμέσως, αποφέροντας στην εταιρεία ένα αφορολόγητο ποσό της τάξης των € 100.000.000.

Επίσης από το 2012 η εταιρεία μας «απαλλάσσει» σταδιακά από το συμπύκνωμα χρυσοφόρου πυρίτη που προέρχεται από τους 2.470.000 τόνους των παλαιών τέλματων της Ολυμπιάδας. Η δραστηριότητα αυτή που είναι ένα χρυσωρυχείο (χωρίς εισαγωγικά) για την εταιρεία, φόρεσε το φερετζέ του «έργου περιβαλλοντικής αποκατάστασης» (σα να μας κάνουν χάρη που μας απαλλάσσουν από τον «βρώμικο» χρυσοφόρο πυρίτη) και αδειοδοτήθηκε με την ΚΥΑ 201745/2011. Πρέπει να σημειωθεί ότι αντίθετη άποψη είχε εκφράσει η Δ/ση Μεταλλευτικών και Βιομηχανικών Ορυκτών /Τμήμα Α” του ΥΠΕΚΑ η οποία, κατ’εφαρμογήν του άρθρου 85Α του Μεταλλευτικού Κώδικα (που μόλις καταργήθηκε), είχε εισηγηθεί οι ποσότητες αυτές του χρυσοφόρου πυρίτη να μην πωληθούν αλλά να προγραμματιστούν ως τροφοδοσία για το εργοστάσιο μεταλλουργίας χρυσού-χαλκού που εγκρίθηκε με την ίδια ΚΥΑ. Η εισήγηση αυτή παρακάμφθηκε χωρίς να ανακληθεί ποτέ, υπό αδιευκρίνιστες σε εμάς συνθήκες.

Έτσι μέχρι σήμερα τον χρυσοφόρο πυρίτη μας τον «κλέβουν» νόμιμα (;), με τις ευλογίες του ΥΠΕΚΑ και τις υπογραφές οκτώ Υπουργών. Έκπληξη; Μήπως είναι η πρώτη φορά που οι κυβερνήσεις μας αποφασίζουν ενάντια στα συμφέροντα του Δημοσίου;

Μεταλλουργία; Ποια μεταλλουργία;

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας. Το «Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων» σαφέστατα στηρίζει την προσπάθεια διασφάλισης του μέγιστου δυνατού οφέλους για το Ελληνικό Δημόσιο από οποιαδήποτε δραστηριότητα και φυσικά και από τη μεταλλευτική, εκεί όπου αυτή δεν δημιουργεί σημαντικά προβλήματα και είναι αποδεκτή από τις τοπικές κοινωνίες. Δεν είναι αυτή η περίπτωση της Χαλκιδικής. Η βαριά βιομηχανία της μεγάλης κλίμακας εξόρυξης και της μεταλλουργίας είναι πλήρως ασύμβατη με την κλίμακα και τη φυσιογνωμία της Χαλκιδικής και θέτει σε κίνδυνο αγαθά όπως η υγεία, το περιβάλλον και το νερό,  η προστασία των οποίων είναι κατά τη γνώμη μας Δημόσιο Συμφέρον υπέρτερο των εσόδων του Δημοσίου. Ήμασταν και είμαστε αδιαπραγμάτευτα αντίθετοι στο Επενδυτικό Σχέδιο της Ελληνικός Χρυσός και σε κάθε παρόμοιο σχέδιο.

Ωστόσο, εδώ έχουμε μια κραυγαλέα περίπτωση όπου η Διοίκηση εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα, εν γνώσει της υπονομεύοντας αυτό που η ίδια θεωρεί Δημόσιο Συμφέρον! Δηλαδή την ίδρυση μεταλλουργίας στη Χαλκιδική!

Όπως ορθά επισημαίνει στο άρθρο του ο κ. Τζεφέρης: «Η κατασκευή μεταλλουργικής μονάδας προβλέπεται στον Ν.3220/04 που κύρωσε την μεταβίβαση των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, αλλά η υλοποίησή της δεν έχει καταστεί δυνατή μέχρι σήμερα».

Εδώ μπαίνουμε στα βαθιά νερά. Ποιος ευθύνεται που δεν έχει κατασκευαστεί η μεταλλουργική μονάδα που προβλέπεται στο Ν.3220/2004;

Η ίδρυση και κατασκευή μονάδας μεταλλουργίας χρυσού είναι η βασικότερη υποχρέωση του επενδυτή σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ.2 της σύμβασης μεταβίβασης που κυρώθηκε με τον προαναφερθέντα νόμο. Η επένδυση στα Μεταλλεία Κασσάνδρας είναι σαφέστατα μία επένδυση στη μεταλλουργία διότι μόνο από την καθετοποίηση της παραγωγής των μεταλλείων προσδοκά έσοδα το Δημόσιο. Χωρίς μεταλλουργία ΔΕΝ υπάρχει «επένδυση». Το Επενδυτικό Σχέδιο της εταιρείας που υποβλήθηκε από την Ελληνικός Χρυσός το 2006 δεν εγκρίθηκε ποτέ και δεν μπορεί να εγκριθεί, διότι το ζήτημα της μεταλλουργίας που είναι ο βασικός του στόχος είναι ακόμα ανοιχτό. Αντίθετα, η σύμβαση του 1996 κυρώθηκε με νόμο μαζί με επενδυτικό σχέδιο στο οποίο το στοκ και κάθε μελλοντική ποσότητα αρσενοπυρίτη ήταν τροφοδοσία της μεταλλουργίας. Με τον τρόπο αυτό προστατευόταν το δημόσιο συμφέρον διότι δεν δινόταν στην TVX η δυνατότητα να αποφύγει την κατασκευή μεταλλουργίας πουλώντας τα συμπυκνώματα, όπως φαίνεται ότι προτίθεται να κάνει τώρα η Ελληνικός Χρυσός.

Εξαπάτηση (;) της Διοίκησης

(Το ερωτηματικό δίπλα στην εξαπάτηση σημαίνει ότι αμφιβάλλουμε πως η Διοίκηση εξαπατήθηκε…)

Με την ΚΥΑ Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων 201745/2011 εγκρίθηκε η κατασκευή μονάδας μεταλλουργίας χρυσού -χαλκού που θα χρησιμοποιεί τη μέθοδο της ακαριαίας τήξης (flash smelting). Μόνο που αποδεικνύεται ότι προκειμένου να λάβει την πολυπόθητη έγκριση η Ελληνικός Χρυσός ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ (;) τη Διοίκηση σχετικά με τη δυνατότητα εφαρμογής της μεθόδου στα συγκεκριμένα συμπυκνώματατα των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Η πραγματικότητα είναι ότι η συγκεκριμένη μέθοδος δεν μπορεί να επεξεργαστεί συμπυκνώματα με 11% αρσενικό, όπως αυτά των Μεταλλείων Κασσάνδρας, για μια σειρά από λόγους, ασφάλειας, περιβαλλοντικούς, τεχνικούς  και οικονομικούς. Όλα αυτά έχουν καταγγελθεί ή αναφερθεί εγγράφως στην αρμόδια για την περιβαλλοντική αδειοδότηση ΕΥΠΕ/ΥΠΕΚΑ, από το «Παρατηρητήριο» (δείτε εδώ) καθώς και, σχεδόν ταυτόχρονα όμως ανεξάρτητα από το “Παρατηρητήριο”, από τον μεταλλειολόγο-μηχανικό  κ. Γεώργιο Ψυχογιόπουλο (εδώ), πρώην στέλεχος του ΙΓΜΕ. Οι δύο αναφορές συμφωνούν σε ανατριχιαστικό βαθμό. Απάντηση φυσικά δεν υπήρξε, ούτε μπορεί να υπάρξει. Για να μην τα επαναλαμβάνουμε, στο τέλος του κειμένου υπάρχει λίστα σχετικών δημοσιευμάτων μας.

Η Διοίκηση, πλην της αρμόδιας τεχνικής υπηρεσίας, η οποία είχε επισημάνει στη γραπτή γνωμοδότησή της τα προβλήματα και είχε ζητήσει τροποποίηση της ΜΠΕ, αποδέχθηκε αμάσητα όλα τα ψεύδη της εταιρείας και αδειοδότησε περιβαλλοντικά κάτι που δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Κάποιοι στο ΥΠΕΚΑ, πλήρως ταυτισμένοι με τα συμφέροντα της εταιρείας, ήθελαν έγκριση πάση θυσία και χωρίς τροποποίηση της ΜΠΕ. Κάποιοι μεθόδευσαν την έγκριση κατά τις επιθυμίες της εταιρείας, παρακάμπτοντας την άποψη της αρμόδιας υπηρεσίας. Διαβάστε σχετικά το Η «απάτη» του flash smelting στην επένδυση της Ελληνικός Χρυσός που είναι πολύ αποκαλυπτικό. Και έτσι φτάνουμε με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.

Αδιέξοδο, με ευθύνη της Διοίκησης

Η ΚΥΑ 201745/2011 έχει βασιστεί στο θεμελιώδες ψεύδος της «ακαριαίας τήξης», την εφαρμογή της οποίας έχει θέσει και ως όρο υλοποίησης του έργου, ενώ τροποποίηση της μεθόδου δεν επιτρέπεται χωρίς νέα διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Ο ν. 3220/2004 προβλέπει μεταλλουργία, όμως  με αυτή την ΚΥΑ σε ισχύ, μεταλλουργία όχι μόνο δεν είναι δυνατόν αλλά και δεν επιτρέπεται να γίνει. Εν τέλει η ΚΥΑ έλυσε τα χέρια του «επενδυτή» που έχει κάθε λόγο να θέλει να αποφύγει την επένδυση στη μεταλλουργία που έχει υψηλό κόστος κατασκευής και λειτουργίας και συνεπάγεται υψηλούς φόρους. Είναι, με γνώμονα την ελάχιστη επένδυση και το μέγιστο και νωρίτερο οικονομικό όφελος, σαφώς προτιμότερη η εξαγωγή των συμπυκνωμάτων στην Κίνα, όπως γίνεται μέχρι σήμερα. Η ίδια η εταιρεία στο εξωτερικό, σε έγγραφά της μεταγενέστερα της ΚΥΑ, έχει μονομερώς, παράτυπα και χωρίς κοινοποίηση στο Ελληνικό Δημόσιο, τροποποιήσει το Επενδυτικό της Σχέδιο αφαιρώντας εντελώς τη μονάδα μεταλλουργίας!  Η «επένδυση» ήδη υλοποιείται με γοργούς ρυθμούς σε όλα τα μέτωπα, εκτός από αυτό της μεταλλουργίας που υποτίθεται ότι είναι η κεντρική της κατεύθυνση και στόχος. Στο ΥΠΕΚΑ για πόσο ακόμα θα σφυρίζουν αδιάφορα, όταν οι ίδιοι έχουν την ευθύνη προάσπισης του Δημοσίου Συμφέροντος και της πλήρους υλοποίησης της σύμβασης του ν.3220;

Χωρίς μεταλλουργία, η Ελληνικός Χρυσός θα συνεχίσει να μας κλέβει, χωρίς εισαγωγικά πια, όχι μονο το χρυσοφόρο αρσενοπυρίτη της Ολυμπιάδας αλλά και το χρυσοφόρο και χαλκούχο πορφύρη των Σκουριών και των άλλων μεταλλευτικών θέσεων, μέχρι την πλήρη εξάντληση των αποθεμάτων.

Ποιος λοιπόν ευθύνεται που μέχρι σήμερα δεν υπάρχει (και με τα σημερινά δεδομένα δεν πρόκεται να υπάρξει) μονάδα μεταλλουργίας στη Χαλκιδική; Κάποιοι θα έλεγαν ότι φταίει η εταιρεία επειδή «εξαπάτησε» τη Διοίκηση σχετικά με τη μέθοδο επεξεργασίας. Μα πώς την εξαπάτησε όταν οι ειδικοί τεχνικοί υπάλληλοι το είχαν επισημάνει γραπτά και έγκαιρα; Τελικά, ένα κράτος στο οποίο ο κάθε απατεώνας μπορεί να πετύχει τη νομιμοποίηση οποιασδήποτε απατεωνιάς και, το χειρότερο, όταν είναι γνωστό ότι πρόκειται περί απατεωνιάς, δεν είναι κράτος. Και η ευθύνη είναι του κράτους και όχι του κάθε απατεώνα από τον οποίο δεν περιμένει κανείς τίποτα διαφορετικό από το να επιδιώκει το γρήγορο και άκοπο κέρδος. Το άπληστον κέρδος.

________________

Προηγούμενα άρθρα για το ίδιο θέμα:

• 28 Ιανουαρίου 2013: Επένδυση χρυσού Χαλκιδικής: Νέα στοιχεία και ολική ανατροπή
• 28 Ιανουαρίου 2013: Μεταλλουργία flash smelting στη Χαλκιδική: η περιβαλλοντική αδειοδότηση ενός τεχνολογικού φαντάσματος
• 25 Φεβρουαρίου 2013: Ανοικτή επιστολή / Πρόκληση προς τους “Μηχανικούς της Ελληνικός Χρυσός”: ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ!
• 19 Μαρτίου 2013: Απάντηση στους “Μηχανικούς της Ελληνικός Χρυσός” για τη μεταλλουργία flash smelting: ΑΠΟΔΕΙΞΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΤΕ
• 4 Ιουλίου 2013: Σχολιασμός της 1492/2013 απόφασης του ΣτΕ σε ό,τι αφορά την εφαρμοσιμότητα της μεταλλουργικής μεθόδου ακαριαίας τήξης / Του Γ. Ψυχογυιόπουλου
• 5 Ιουλίου 2013: “Εμπιστευτικά τα στοιχεία για το flash smelting. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τα αποκαλύψουμε”!
• 17 Ιουλίου 2013: «Tvxs Αποκάλυψη: Η «απάτη» του flash smelting στην επένδυση της Ελληνικός Χρυσός»
• 13 Δεκεμβρίου 2013:Πώς καταρρέει ο μύθος του flash smelting… μαζί με το «δημόσιο όφελος» από την επένδυση της Χαλκιδικής

Πηγή:
http://antigoldgr.org/blog/2014/07/25/poios-mas-pairnei-ton-pyriti-2/

“Κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να προγραμματίζει τη ζωή του με τέτοιον τρόπο ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον η πραγματικότητα με το όνειρο να συναντηθούν”…
Βίκτωρ Ουγκώ

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)

Ακόμη κι αν δεν το επιδιώκω, τελευταία συναντώ όλο και πιο συχνά ανθρώπους να ξεψυχούν σαν ξοφλημένες αποδείξεις ταμείου, μέσα στην ψυχρή, γεωμετρική, θανατερά άκαμπτη παραφροσύνη που μας κυκλώνει. Σφυροκοπημένοι από την οικονομική κρίση και την ανάγκη. Την ανεπάρκεια και την απελπισία. Σαπίζουν ζωντανοί. Ξεψυχώντας, όχι μεταξύ Σφηκιάς και Αλιάκμονα, αλλά μεταξύ Σφύρας και Άκμονα….
Δεν είστε οι μόνοι, φίλες και φίλοι μου συνταξιδιώτες, που σας τρελαίνει το ανέλπιδο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας. Είμαστε υπερβολικά πολλοί, συνωστισμένοι στα σκοτεινά μονοπάτια της απόγνωσης. Καμιά φορά φωτιζόμαστε από ηλιόλουστες σκέψεις, αλλά συνήθως μας κατακλύζουν νεφοσκεπή συναισθήματα. Ορισμένοι επαναπαύονται στις καλοπληρωμένες άγνοιές τους, όμως παραμένουν αξιολύπητοι. Οι περισσότεροι ίσως αγανακτούν, καθώς αισθάνονται πως είναι παγιδευμένοι μέσα σε μια λεκάνη τουαλέτας και φοβούνται πως κάποιος, κάποτε θα τραβήξει απλά το καζανάκι….
Αρκετοί από εμάς είναι άνεργοι, αλλά όχι άχρηστοι. Παρόλα αυτά ξυπνούν με το φόβο ότι θα ζήσουν. Ξυπνούν έπειτα από λίγες ώρες ανήσυχου, κουραστικού “ύπνου” και θέλουν πάλι να κοιμηθούν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα προβλήματα που δεν μπορούν να λύσουν, ειδικά με τον ελεύθερο χρόνο τους που έχει καταντήσει γι’ αυτούς κατάρα. Το Αύριο χάσκει απειλητικά μπροστά τους κι αυτοί το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να ξανακοιμηθούν, να βυθιστούν στο λήθαργο, στον κόσμο των ονείρων, γιατί η πραγματικότητα έχει καταντήσει γι’ αυτούς ένας αποκρουστικός εφιάλτης, από τον οποίο θα ήθελαν να Ξυπνήσουν.
Δεν έχουν φίλους ή μήπως οι φίλοι τους απλά τους έχουν πλέον ξεχάσει; Βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα στο μικροσκοπικό τους σύμπαν, που καταναλώνει σχεδόν όλη τους την ενέργεια και τις σάρκες τους. Χάνουν καθημερινά μάχες, χάνουν τον έλεγχο της ζωής τους σ’ έναν συνεχόμενο αγώνα για επιβίωση μέσα σε με μια βίαια ηλεκτρισμένα καθημερινότητα. Η αδυσώπητη επανάληψη της καθημερινότητας τους δολοφονεί συστηματικά κι εκ του συστάδην. Λίγοι αντιστέκονται κι ελάχιστοι από αυτούς επιβιώνουν.
Δεν έχουν όμως την απαιτούμενη θέληση κι ενέργεια για ν’ απελευθερωθούν. Οι περισσότεροι, μέσα στ’ αδιέξοδα της καθημερινότητας που δεν μπορούν ν’ αποφύγουν, αισθάνονται θυμωμένοι και μαθαίνουν να μισούν ή αφήνονται να τους κυριεύσει το μίσος. Το μίσος για τον Άλλο, για τον διαφορετικό. Ένα μίσος που οφείλεται στην άγνοια ή στην έλλειψη Φαντασίας. Γι’ αυτό και συχνά εκφράζεται ως μίσος για το Μέλλον, για το Άγνωστο μπροστά τους. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για ένα μίσος για τον καταπιεσμένο συμπλεγματικό πραγματικό εαυτό τους, που οι ίδιοι επιμένουν να αγνοούν. Ίσως γιατί δεν τολμούν να κοιτάξουν τον πραγματικό τους Εαυτό στον καθρέπτη, έστω και για να τον εξερευνήσουν επιφανειακά…

http://zenithmag.wordpress.com/

Πέτρος Θεοδωρίδης

Η νεωτερική κοινωνία ήταν (και είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό) μια ‘’έντυπη’’ κοινωνία, μια κοινωνία όπου εμφανίζεται και κυριαρχεί η τυπογραφία, η εφημερίδα’’ (αυτή η «νεώτερη καθημερινή προσευχή» με τα λόγια του Χέγκελ) και το τυπωμένο βιβλίο. Με τη μαζική έντυπη επικοινωνία κυριαρχεί ο γραπτός λόγος, το κείμενο. Γίνεται δυνατή η επικοινωνία με ανθρώπους πού βρίσκονται σε άλλο τόπο και σε άλλο χρόνο, διασπάται δηλαδή η προηγούμενη συμπόρευση χώρου και χρόνου. Ακόμα ο χρόνος θεωρείται (και γίνεται) ανοδικός, προοδευτικός. Η αξία της παράδοσης εγκαταλείπεται και λατρεύεται το μέλλον, η πρόοδος. Η νεωτερικότητα επέφερε “μια βαθιά αλλαγή στην χρονική δομή της ανθρώπινης εμπειρίας, στην οποία το μέλλον γίνεται ένας πρωταρχικός προσανατολισμός για την φαντασία και δραστηριότητα”[1].

Αν στην παραδοσιακή (μεσαιωνική) αντίληψη επικρατούσε η “ταυτοχρονία”, δηλαδή η αξεδιάλυτη συνύφανση παρελθόντος και μέλλοντος εντός του παρόντος, στην νεώτερη κατανόηση του χρόνου, παρελθόν, παρόν και μέλλον σαφώς διαχωρίζονται, ως τμήματα μιας διαδοχικής προοδευτικής ανέλιξης. Αρχικά το μέλλον (ως ουτοπία) και αργότερα το παρελθόν (ως παράδοση) γίνονται πεδία αναφοράς, σκηνοθεσίας, νοηματοδότησης του παρόντος. Αυτή η διπλή ανάδυση του ομοιογενούς «άδειου» χώρου και χρόνου ήταν η προϋπόθεση και το αποτέλεσμα μαζί της νέας καπιταλιστικής οικονομίας όπου κυριαρχεί η αφαίρεση του εμπορεύματος. Η οικονομία αυτή αναπτύχθηκε (και) χάρη στην παρέμβαση του νεωτερικού κράτους.

Ο νέος ενοποιημένος χώρος-διάστημα εννοήθηκε και ως χώρος ανταλλαγής εμπορευμάτων, ως αγορά. Και ο νέος ομοιογενής, άδειος χρόνος εννοήθηκε ως χρόνος πραγμάτων, εμπορευμάτων πού παράγονται ομοιόμορφα, σε σειρές. “Αυτή η παράσταση του χρόνου ως ομοιογενούς ευθύγραμμου και κενού -γράφει ο GiorgioAgamben- γεννιέται από την εμπειρία της εργασίας… και κατακυρώνεται από τη νεωτερική μηχανική που παγιώνει το πρωτείο της ομοιόμορφης ευθύγραμμης κίνησης έναντι της κυκλικής […]”[2]Και όπως έγραφε ο Παναγιώτης Κονδύλης “η αστική αίσθηση του χρόνου ανταποκρίνονταν στην νευτώνεια διδασκαλία για τον χρόνο: ο χρόνος υφίσταται ως μέγεθος [..]κενό περιεχομένου, είναι επομένως μέγεθος διαθέσιμο και όλο το ζήτημα είναι το τι κάνει καθ ένας μαζί του, δηλαδή πώς τον γεμίζει και πώς τον διαμορφώνει”[3].

Σ’ όλη τη διαδρομή του 19ου και στο μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα η νεωτερικότητα θριαμβεύει μαζί με το μύθο της: μύθο φαουστικό, μύθο της καινοτομίας που αντιμετωπίζει και θριαμβεύει στον αγώνα της με τη φύση, τη δεισιδαιμονία, τη σπάνι. Απαξιώνει την παράδοση, ως οπισθοδρόμηση, πρόληψη, Κινείται με λόγους σχεδόν πολεμικούς, με πρόγραμμα να αναπτύξει μια αντικειμενική επιστήμη, μια οικουμενική ηθική και λογική[4]. Ο λόγος της είναι λόγος της προόδου, λόγος της ορθολογικής γνώσης, της βασισμένης σε επιχειρήματα γνώσης που αποτελούσε εν τέλει δύναμη σύμφωνα και με τον περίφημο αφορισμό του Αυγούστου Κοντ “savoir pour prevoir pour pouvoir”.Λόγος της γνώσης-αξίας στο βαθμό που επέτρεπε στις ανθρώπινες υπάρξεις να αποκτήσουν συνείδηση του εαυτού τους αλλά και γνώσης-εργαλείου στο βαθμό που τους επέτρεπε να ελέγχουν το φυσικό και το κοινωνικό τους περιβάλλον “Ο διαφωτισμός συμπεριφέρεται στα πράγματα όπως ένας δικτάτορας στους ανθρώπους. Τους γνωρίζει στο βαθμό που μπορεί να τους χειραγωγήσει’”[5].

Η διαλεκτική της νεωτερικότητας και του διαφωτισμού της «απομυθοποίησης» σημαίνεται και από την εξορία τουφόβου. Τίποτε πια δεν έπρεπε να υπάρχει “έξω”, γιατί η απλή ιδέα του “έξω” έγινε η καθαυτή πηγή του τρόμου. Ο νεωτερικός κόσμος οικοδομήθηκε πάνω στην εξορία του φόβου, του ανοίκειου. Οι συλλογικές ταυτότητες εξάγνιζαν τα μέλη των κοινωνικών ομαδώσεων από την απειλητική μυρωδιά του άγνωστου: Για το νεωτερικό κόσμο το παράξενο και ο φόβος, που αυτό ενέπνεε, εξορίστηκαν κατ’ αρχήν στον παρελθόντα χρόνο μαζί με την πρόληψη και την άγνοια. Η νεωτερική ουτοπία δεν επέτρεπε σκοτεινές γωνίες στον αισιόδοξο ολοφώτεινο κόσμο της

Η νεωτερική κοινωνία

Κυρίαρχος τύπος κοινωνικής οργάνωσης στη νεωτερικότητα δεν ήταν πια η κοινότητα, αλλά η κοινωνία, η πόλη. Από τον 19ο αιώνα η κοινωνία αναδεικνύεται -όλο και πιο βαθιά- σε πεδίο αναφοράς της πολιτικής, καθημερινής πολιτικής νομιμοποίησης. η “κοινωνία” έγινε ο τόπος της ιδέας της προόδου, της φυγής προς τα εμπρός. Κι αυτή η κοινωνία που ατέρμονα διεκδικούσε από το κράτος παραχωρήσεις, χώρο για την ανάπτυξή της, που φαντάζεται τον εαυτό της σφριγηλά νεανικό, θεωρείται πάνω από όλα μια κοινωνία παραγωγών, που βάσιζε το ήθος της στις επιτυχίες της βιομηχανικής επανάστασης. Το σύμβολο της τελευταίας, το τρένο, με την ασταμάτητη δύναμή του, έγινε και ο νέος’’ μύθος’’ της κοινωνίας του 19ου αιώνα, που αντικατέστησε τις παλαιότερες ’’φυσικές’’ μεταφορές της ‘’θύελλας’ ’’ορμής’’ ή ‘’λάβας’’ των επαναστατικών κινημάτων του 18ου αιώνα Όπως έγραφε ο Χάινε (“ο αιώνας μας”) “τρέχει πάνω σε σιδερένιες ράγες προς έναν ακτινοβόλο, υπέροχο σκοπό”[6].

 Αυτή η κοινωνία έβλεπε τον εαυτό της να βρίσκεται κάτω από ένα κράτος -παράσιτο, μηχανικό, στεγνό, στυγνό, ξένο εν τέλει ως κάτι άχρηστο, δυσκίνητο απομεινάρι καταναγκασμού. Η ανάπτυξη της κοινωνίας σήμαινε ανάμεσα στα άλλα και την απορρόφηση, κατάργηση ή ελαχιστοποίηση του κράτους από την κοινωνία. Από τη φιλελεύθερη πρόταση του κράτους-νυχτοφύλακα, τη μαρξιστική ουτοπία του μαρασμού του κράτους, ως την προυντονική αναρχική-ομοσπονδιακή πρότασή του, ο κρατικός Λεβιάθαν αντιμετωπίζεται σαν ένα ημιθανές κήτος που πρέπει να τεμαχισθεί, και να καταβροχθιστεί από τη ζωντανή-παραγωγική κοινωνία. Και όσο αυτό δεν ήταν ακόμα δυνατό, γιατί οι σπασμοί του το έκαναν ακόμα επικίνδυνο, το θηρίο έπρεπε να ημερωθεί, αλυσοδεθεί (όπως ο Γκιούλιβερ από τους Λιλιπούτειους), με νόμους, συμβόλαια, περιορισμούς και ελέγχους. Το κράτος όφειλε να γίνει ‘’νυχτοφύλακας ‘’ ή ‘’τροφός’’ της κοινωνίας πριν οριστικά σβήσει.

Νεωτερικότητα: Η επινόηση της παράδοσης

Η νεωτερική κοινωνία είναι εκείνη που επινοεί την παράδοση. Ο όρος ''επινοημένη παράδοση’’ αναφέρεται στην παράδοση που σχηματίζεται με μια διαδικασία τυποποίησης, που χαρακτηρίζεται από αναφορά στο παρελθόν, που επιβάλλεται με την επανάληψη[7], η οποία αυτόματα υπαινίσσεται συνέχεια με το παρελθόν μιας επιλεγμένης ιστορικής περιόδου. Η ιδιαιτερότητα των επινοημένων παραδόσεων είναι ότι αυτή η συνέχεια με το παρελθόν είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητή. «Το ετήσιο χριστουγεννιάτικο διάγγελμα του μονάρχη στη Βρετανία αποτελεί πια παράδοση. Ωστόσο εγκαινιάστηκε μόλις το 1932» «Αυτός που επινόησε την κοντή φούστα κιλτ  δεν ήταν κάποιος αρχαίος Σκοτσέζος αλλά ένας Άγγλος βιομήχανος, ο Τόμας Ρόλινσον, που ζούσε στο Λανκασάιρ στις αρχές του 19ου αιώνα. Ήθελε να αλλάξει τις φορεσιές των ορεσίβιων Σκότων, για να τις κάνει πιο άνετες για τους εργαζόμενους»[8].
 
*Ο Πέτρος Θεοδωρίδης είναι συγγραφέας των δοκιμίων «οι μεταμορφώσεις της ταυτότητας: έθνος, νεωτερικότητα, εθνικιστικός λόγος» και «η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: πάθη, εαυτός, έθνος» και των συλλογών «όταν συναντηθούμε ξανά» και «Ακόμα και η Αριάδνη ήταν ψέμα»




[1]    Peter Berger,Towards a critique of Modernity, in Facing up to Modernity, ed. Penguin, 1979 σ 9

[2]    GiorgioAgamben, Χρόνος και Ιστορία, Κριτική του Στιγμιαίου και του Συνεχούς, μτφ Δημήτρης Αρμάος, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2003, σ. 24.

[3]    ΠαναγιωτηςΚονδυλης, Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού, εκδ. Θεμέλιο, 1991, σ. 88.

[4]   J. Habermas, οp. citστο HarveyD, The condition of post modernity, Blackwell Cambridge 1989, p. 12.

[5]   Αντόρνο& Χορκχάιμερ η διαλεκτική του διαφωτισμού, εκδ. Ύψιλονσ. 24.

[6]   στοEckartPankoke, Social movement, Εconomy and Society, Vol 11 Number 3 August 1982 σ. 320.

[7]   Eric Hobsbawm, Introduction, Inventing  Tradition, στο E.Hobsbawm,T Ranger Inventing  Tradition,CambridgeUniversity Press, 1984, p. 4.

[8]   A. Giddens, O κόσμος των ραγδαίων αλλαγών, πώς επιδρά η παγκοσμιοποίηση στη ζωή ας, μτφ Κωνσταντίνος Γεώρμας, εκδ. Μεταίχμιο σ. 78, 82-83.

Η καταδίκη της χούντας στην Ευρώπη ήταν, κατά την άποψή μου, η αρχή του τέλους της.

Του Περικλή Κοροβέση

Αυτοί που αποφάσισαν να αντισταθούν στη χούντα των συνταγματαρχών ήταν ελάχιστοι. Κατά κανόνα ήταν ολιγομελείς παρέες από όλο τον δημοκρατικό χώρο, από την Αριστερά της Αριστεράς, μέχρι τη δημοκρατική Δεξιά και αργότερα προστέθηκε και μια μικρή ομάδα της βασιλικής Δεξιάς. Ανάμεσά τους και δημοκρατικοί στρατιωτικοί. Και αυτοί βέβαια είχαν τη σκληρότερη μοίρα. Εχουμε πολλούς βασανισθέντες από τον χώρο της Αριστεράς, αλλά έναν Μουστακλή δεν έχουμε. Ολες αυτές οι ομάδες ήταν πρωτοβουλίες ατόμων που ανήκαν σε διάφορους πολιτικούς χώρους. Αλλά όχι πρωτοβουλίες κομμάτων. Αυτά ήταν ανύπαρκτα. Και εντάσσω εκεί και την ΕΔΑ. Αν υπήρχε συγκροτημένο πολιτικό σύστημα, το πραξικόπημα θα ήταν αδύνατο.

Αυτές οι πρωτοβουλίες ατόμων ουδέποτε συντονίστηκαν. Θεωρητικά θα μπορούσε να είχε γίνει ένα δίκτυο ή κάποιο μέτωπο που να ένωνε όλες αυτές τις αυθόρμητες μονάδες. Και ο λόγος ήταν απλός. Η κάθε ομάδα αγνοούσε τι έκανε η άλλη ομάδα. Μαθαίναμε την ύπαρξή της μόνο σε περίπτωση σύλληψης και βασανιστηρίων. Και τώρα μου έρχεται κάτι παράτολμο στο μυαλό. Δεν είχαμε δυνάμεις ούτε εμπειρία για το πώς να αντιμετωπίσουμε τη χούντα. Απλά αυτή μας φοβήθηκε, χωρίς να μπορέσει να καταλάβει την αδυναμία μας. Αν μας άφηνε στην ησυχία μας, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε καμιά ουσιαστική ζημιά. Εκτός αν γινόμασταν μαζικοί. Αλλά αυτό δεν ήταν ορατό στον ορίζοντα. Ο κόσμος είχε δεχτεί τη χούντα σαν μια οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή. Ο μαζικός αντιχουντισμός είναι προϊόν της μεταπολίτευσης.

Και το βασικό ερώτημα που μπήκε σχεδόν σε όλες τις οργανώσεις ήταν με ποιον τρόπο πολεμάμε τη χούντα. Και εκεί υπήρχαν διάφορες προσεγγίσεις. Η πιο «ρεαλιστική» ήταν ενέργειες δολιοφθοράς σε συμβολικούς στόχους, έτσι που να φανεί πως η χούντα είναι ασταθής και χρειάζεται μια πολιτική λύση. Η πιο «ουτοπική» ήταν η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος με ισχυρές οργανώσεις. Και υπήρχε και μια «μαξιμαλιστική» πρόταση για τη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ. Βομβιστικές ενέργειες έγιναν εναντίον της χούντας αλλά η δύναμη πυρός ήταν λιγότερη από τα βαρελότα του Πάσχα. Και όλα αυτά, ερήμην των παραδοσιακών κομμάτων που ήταν ανύπαρκτα, άσχετα αν μέλη τους είχαν πάρει πρωτοβουλίες. Οι κομματικοί μηχανισμοί είχαν πέσει σε λήθαργο.

Συχνά αναφερόμαστε στη Νομική και το Πολυτεχνείο ως καταλύτες για την ανατροπή της χούντας. Δεν ανήκω σε αυτούς που υποτιμούν τη σημασία αυτών των γεγονότων. Αλλά αυτό που υποτιμάται είναι ο νεοφιλελληνισμός που διαμορφώθηκε στη διάρκεια της χούντας σε πολλές χώρες του κόσμου, με αιχμή του δόρατος τις χώρες που είχαν μεγάλες παροικίες Ελλήνων (Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία). Τα μεγαλύτερα ΜΜΕ, ακόμα και συντηρητικά, ήταν σαφώς εναντίον της χούντας. Και αυτό πίεζε τις κυβερνήσεις. Και απέδωσε καρπούς. Η καταδίκη της χούντας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο Στρασβούργο ήταν, κατά την άποψή μου, η αρχή του τέλους της. Και ήδη η πολιτική λύση «Καραμανλής» παιζόταν. Και υπήρχαν δύο σοβαροί λόγοι για να πετύχει αυτό το σχέδιο. Η CIA εμπιστευόταν τον Καραμανλή, οι χουντικοί θα την έβγαζαν «καθαρή» και θα γύριζαν στους στρατώνες τους. Πράγμα που έγινε και το ονομάσαμε μεταπολίτευση. Οσο και αν δικάστηκαν μερικοί «πρωταίτιοι», στην ουσία ήταν καμένα χαρτιά. Αχρηστοι και ξεζουμισμένοι. Το βαθύ χουντικό κράτος έμεινε ανέπαφο και σήμερα εκφράζεται από τη Χρυσή Αυγή (και όχι μόνο). Και αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Το κράτος δεν μπορεί να ανατρέψει το κράτος. Απλώς αφομοιώνει τον παλιό κρατικό μηχανισμό και τον βάζει να λειτουργήσει για τη νέα πολιτική ηγεσία. Πρώτοι διδάξαντες οι μπολσεβίκοι, που αφομοίωσαν όλη την τσαρική γραφειοκρατία.

Ομως ας μην πάμε τόσο μακριά. Στα 17 χρόνια εξουσίας του ο Πινοσέτ στη Χιλή σκότωσε 3.000 άτομα και βασάνισε άλλους 35.000. Πέθανε ειρηνικά στα 91 του, περιστοιχισμένος από δικηγόρους που υποστήριζαν πως πάσχει από άνοια και δεν μπορεί να δικαστεί. Στην Καμπότζη οι Κόκκινοι Χμερ εκτέλεσαν περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, Χουν Σεν, ήταν πρώην ηγέτης των Χμερ.

Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας. Ο παλιός πολιτικός κόσμος, νικημένος και ξεφτιλισμένος από τη χούντα, έσπρωξε τη νεολαία να αναζητήσει άλλες μορφές έκφρασης. Τότε η επανάσταση της Κούβας δεν είχε ξεθωριάσει. Το Βιετνάμ ήταν στις δόξες του και ο Τσε με το όπλο στο χέρι. Αντάρτικα στη Λατινική Αμερική και Αφρική. Και ο γαλλικός Μάης ξαναμοίραζε τα χαρτιά της επαναστατικής τράπουλας. Ολοι οι κλασικοί κατέβαιναν από τα ράφια για να διδαχτούμε από εμπειρίες άλλων εποχών. Μια νέα αριστερή σκέψη γεννιόταν. Το πρόβλημα της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης έμπαινε στην ημερήσια διάταξη, όπως βέβαια και το πρόβλημα της ένοπλης πάλης.

Σε αυτόν τον διάλογο, κυρίως στην Ευρώπη, οι ομάδες «της ένοπλης ή υποδειγματικής πράξης» διάλεξαν τον δικό τους τρόπο δράσης και απέδωσαν τη «Φράξια Κόκκινου Στρατού», τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ή την «Αμεση Δράση». Οι υπόλοιποι ασχοληθήκαμε με την κοινωνία, από αυτόνομα στέκια μέχρι συνδικάτα. Λίγο ή πολύ η μοίρα της «ένοπλης πάλης» ήταν τραγική. Οχι μόνο δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, αλλά πολλοί από τους πρωταγωνιστές της είχαν τραγικό τέλος. Και εδώ είναι διαφωτιστικό το βιβλίο του Σουηδού δημοσιογράφου Μπιόρν Κουμ «Η Ιστορία της Τρομοκρατίας» (Εμπειρία Εκδοτική), που μελετάει ιστορικά όλα αυτά τα φαινόμενα, τα οποία φυσικά δεν είναι καινούργια. Και θέτει ένα απλό ερώτημα μελετώντας τις ιστορίες των «τρομοκρατών» ανά τους αιώνες: Πώς ξεχωρίζεις μια βίαιη επαναστατική πράξη από μια προβοκατόρικη πράξη;

Η Χάνα Αρεντ κάνει μια σαφή διάκριση μεταξύ βίας και δύναμης. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Μια κλειστή βίαιη ομάδα είναι εύκολο να εντοπιστεί και να φυτευτεί κάποιος πιο βίαιος αρχηγός. Το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας. Θα τη στρέψει εναντίον του μόνιμου εχθρού. Στις αδικημένες μάζες των αθώων. Δείτε τι γίνεται στη Γάζα. Τα συμπεράσματα δικά σας.

perkor29@gmail.com

Η Θεία 'Άννα ( Arendt ) έλεγε ότι η στατιστική είναι η βάση της σημερινής επιστήμης και το επιστέγασμα που ακυρώνει το καθολικό προς όφελος του μερικού. Με την στατιστική επιτυγχάνουμε ασφαλή συμπεράσματα για τους αριθμούς τα οποία όμως στον πραγματικό κόσμο, στο δρώντα γίγνεσθαι, καταλήγουν να μην έχουν καμία σημασία. Μια πολύ ενδιαφέρουσα πτηχή αυτής της αντίθεσης μεταξύ της εγκυρότητας της στατιστικής και της ακυρότητας της από την ζωή είναι η πρόσφατη προσπάθεια των ΜΜΕ και επιστημονικών κύκλων να καθησυχάσουν το επιβαίνον κοινό για τα ατυχήματα στα αεροπλάνα.

Ξέχωρα το χαμένο ακόμα boing των μαλαισιανών γραμμών με τους 239 επιβάτες μέσα σε 8 ημέρες έχουμε 3 μοιραία ατυχήματα σε Ουκρανία, Μαλί, Ταιβάν με σύνολο 462 νεκρούς.

Φυσικό είναι ότι τέτοια γεγονότα άρουν την εμπιστοσύνη μας σε αυτό το μέσο, την ασφάλεια του και κυρίως την σκοπιμότητα του που μας κάνει να αναρωτιόμαστε  εάν είναι ένα μέσο για να διευκολύνει την ζωή μας ή τελικά για να διευκολύνει το τέλος της και αυτού του είδους η απώλεια "εμπιστοσύνης" στην Αρχή των Ειδικών μόνο κακό κάνει στις αγορές.

Δημοσιεύματα σαν αυτό λοιπόν http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231337153 άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να χρησιμοποιήσουν την επιστήμη και την στατιστική ως "σοφιστεία". Και το συμπέρασμα των στατιστικών που υποτίθεται πρέπει να μας ηρεμήσει αποφάνθηκε ότι το να πέφτουν σαν να ήταν από χαρτί 3 αεροπλάνα σε 8 ημέρες είναι "καταιγίδα σύμπτωσης" και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει .Ενώ το κανονικό είναι να συμβαίνει ένα ατύχημα σε κάθε 40 ημέρες ( δεν ξέρω εαν αυτό καθυσηχάζει κανένα ). Εδώ βλέπουμε με ποιό τρόπο η στατιστική επιβάλλεται της πραγματικότητας. "Κανονικό" είναι πια μόνο αυτό που οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ενώ ότι δεν πραγματώνεται από τη στατιστική παύει να είναι και "Πραγματικό". Ότι είναι έξω από την λογική των αριθμών απλά δεν υπάρχει. Εάν οι αριθμοί επιβεβαιώσουν ότι το σύστημα λειτουργεί σωστά τότε η οποιαδήποτε κριτική στο σύστημα είναι μη-κανονική και αυτή η ορθολογικότητα της κανονικότητας που προκύπτει από την στατιστική έχει διεισδύσει τελικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας και της γμχ γμχ "αριστεράς" κυρίως όταν βλέπουμε από «επαναστάτες» να αποθέτουν την εμπιστοσύνη τους στην δύναμη του "λογικού", του "κανονικού", του "κυρίαρχου", να αδυνατούν να φανταστούν μια πραγματικότητα έξω από την κανονικότητα της στατιστικής. Η γοητεία της Ουτοπίας έχει παρέλθει στην βεβαιότητα της μετρούμενης Δυστοπίας.  Η λογική "αφού είναι έτσι παντού άρα έτσι είναι" δεν είναι τίποτα άλλο από την λογική της στατιστικής και η αντιστοιχία νομιμοποίησης της ασφάλειας του αεροπλάνου με την ασφάλεια της οικονομίας είναι συνακόλουθες. Αν το 99% των αεροπλάνων δεν πέφτουν τότε το αεροπλάνο είναι ασφαλές και αν το 99% των καταναλωτών υιοθετεί την καπιταλιστική συνείδηση τότε ο καπιταλισμός είναι αυτό που μας εκφράζει.

 Έτσι λοιπόν η στατιστική κατασκευάζει την δική της πραγματικότητα η οποία τείνει να παραμερίσει την πραγματικότητα που ζούμε σε πρώτο πρόσωπο και αν γύρω μας βλέπουμε μόνο ανθρώπους να υποφέρουν ( είτε με τα χρήματα τους είτε χωρίς αυτά, είναι είτε πλούσιοι είτε φτωχοί όλοι τους καρικατούρες ανθρώπων) και το 99% από αυτούς αποδέχεται, ή να το πω πιο αληθές δεν αμφισβητεί, την καπιταλιστική ζωή τότε οι νευρώσεις, η α-νόητη ζωή, η ματαιοδοξία, η ματαιοπονία, η αφόρητη έκπτωση της ανθρωπότητας λαμβάνουν πραγμάτωση μόνο στο κόσμο του λογοτεχνικού ενώ ανάλογα όπως μας πληροφορούν οι επιστήμονες του ΜΙΤ « το να πεθάνει ένα παιδί στην επόμενη πτήση είναι μικρότερη από την πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός, να κερδίσει το χρυσό στους Ολυμπιακούς ή να βραβευτεί με Νόμπελ». Ο ισχυρισμός του παραλόγου δια μέσου της στατιστικής γίνεται αξίωμα και η δράση υποκαθίσταται από την πιθανότητα, γιατί κανείς δεν τολμά μπορστά στην δύναμη των στατιστικών να αναρωτηθεί ότι προκειμένου να γίνεις πρωθυπουργός θα πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό καθώς κανείς δεν έγινε πρωθυπουργός από τον καναπέ του, ( εκτός από τα όνειρα που έκανε εκεί όταν κοιμότανε ), ενώ εάν πραγματικά ανέβεις σε ένα αεροπλάνο υπάρχουν πάντα μόνο 2 πιθανότητες: ή θα πέσει ή δεν θα πέσει και αυτές είναι οι μοναδικές 2 πιθανότητες που μπορούν πραγματικά να συμβούν και έχουν την πραγματική αξία για ένα πραγματικό πρόσωπο.

 Η στατιστική κατασκευάζει ένα μη υπαρκτό κόσμο ο οποίος όμως όσο εναποθέτουμε την εμπιστοσύνη μας στην επιστήμη των αριθμών τόσο αυτός παραμερίζει τον αισθητό κόσμο και γίνεται κόσμος ο ίδιος.

Είμαστε ανθρώπινες υπάρξεις τελικά ή είμαστε νούμερα;

  Θάνος Γεωργίλας

 ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΣΚΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΠΛΩ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ  

Από τις αρχές Ιουλίου ανακοινώθηκε η έναρξη του εγχειρήματος για την εξουδετέρωση του χημικού οπλοστασίου της Συρίας στη Μεσόγειο.   Εμείς που εδώ κι επτά μήνες αγωνιζόμαστε για να μην πραγματοποιηθεί αυτό το εγχείρημα δεσμευτήκαμε απέναντι στους συντοπίτες μας, απέναντι στον Κρητικό αλλά και τον Ελληνικό λαό και βέβαια απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, όπως εξάλλου αναφέραμε σε κάθε εκδήλωσή μας, στο Αρκάδι, στο Ηράκλειο, στα Χανιά, ότι ο αγώνας μας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη, ώστε η Μεσόγειος να γίνει μια θάλασσα ειρήνης και πολιτισμού. 
Σήμερα,  μετά από πολύ μεγάλες προετοιμασίες και επίπονες προσπάθειες, σε συνδυασμό με τα συντονιστικά των υπολοίπων νομών της Κρήτης  αποφασίσαμε την εν πλω διαμαρτυρία και την προσπάθεια προσέγγισης του M/V Cape Ray, πλοίου του Αμερικανικού Ναυτικού που εκτελεί σήμερα το ‘’πείραμα της Μεσογείου’’ Νοτιοδυτικά της Κρήτης, με τρία σκάφη συμπεριλαμβανομένου και του σκάφους της Πρωτοβουλίας ‘’Ένα Καράβι για τη Γάζα’’. Σε αυτά θα επιβιβαστούν οι δικοί μας εθελοντές συναγωνιστές, εθελοντές καπετάνιοι, εθελοντές δημοσιογράφοι, εθελοντές γιατροί, Ιταλοί συναγωνιστές από το συντονιστικό της Καλαβρίας.   Έχουμε όλοι συνείδηση ότι αυτό το εγχείρημα δεν είναι εύκολο.  
Μετά τα παραπάνω ζητούμε την στήριξη όλων των συμπολιτών μας και τους καλούμε να είναι παρόντες την Παρασκευή 25.7.2014 το μεσημέρι 14:30 την ώρα του απόπλου των σκαφών από το παλιό λιμάνι των Χανίων. Καλούμε επίσης: - όλα τα σκάφη αλιευτικά, φουσκωτά, ιστιοπλοϊκά, αναψυχής κλπ να συνοδεύσουν τα τρία σκάφη του εγχειρήματος για λίγα μίλια κατά τη έξοδό τους. - τη Σπάρτη, το Γύθειο, την Καλαμάτα, τη Ζάκυνθο, τη Μυτιλήνη και όλη την υπόλοιπη Ελλάδα να στείλει το δικό της μήνυμα συμπαράστασης σε αυτή την τόσο κρίσιμη δράση, με κάθε πρόσφορο τρόπο.     Ας ενώσουμε όλοι μαζί τη φωνή μας αυτή την Παρασκευή, σ'ένα δύσκολο αγώνα, σ'ένα δύσκολο εγχείρημα που σκοπό έχει να αποτρέψει, με μη βίαιο τρόπο, την εξουδετέρωση των δικών τους όπλων στη δική μας θάλασσα. 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ‘’ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ’’ ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Του Λάκη Μπέλλου

Εγινε το απίστευτο! Εκοψαν το ρεύμα στα γραφεία Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, γιατί χρωστούσαν τεράστια ποσά στη ΔΕΗ!

Η κατακραυγή που προκάλεσε το τραγικό γεγονός στα Χανιά έκανε τη ΔΕΗ να πάρει μπρος, να ξεκουνηθεί και να κάνει επιτέλους αυτό που εξαρχής έπρεπε. Να κόψει το ρεύμα στους δύο μεγαλύτερους μπαταχτσήδες της.

Τα φέσια των δύο κομμάτων στη ΔΕΗ ξεπερνούν τα 725.000 ευρώ. Λίγο ακόμα και θα έφταναν το χρέος της χώρας.

Αυτοί που δουλεύουν την κοινωνία περισσότερο είναι στη Ν.Δ. Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί της φτάνουν τα 670.000 ευρώ. Μέχρι και ο Σαμαράς κατάλαβε ότι παράγινε το κακό. Στήθηκε ένα πρωί στα κεντρικά της ΔΕΗ στην Αριστείδου κι έκανε διακανονισμό.

Τις δόσεις τις πλήρωσαν κάνα δυο μήνες, αλλά μετά, άντε ξανά τα ίδια. Σου λέει «Σ’ εμάς θα το κόψουν; Στον περιπτερά κάτω απ’ το κτίριό μας, που χρωστάει 140 ολόκληρα ευρώ, γιατί χαρίζονται;»

Μόνο τα χρωστούμενα των τελευταίων μηνών έφτασαν τα διακόσια χιλιάρικα. Συν τα χαράτσια, 320.000 ευρώ. Το ίδιο κόλπο έκανε κι ο Βενιζέλος, αλλά αυτός πλήρωνε μόνο τα χαράτσια -κι όχι το ρεύμα- επειδή ήταν δική του εφεύρεση.

Χθες το πρωί, λοιπόν, πέσανε ξεροί σε Συγγρού και Χαριλάου Τρικούπη, γιατί πήγαν οι υπάλληλοι της ΔΕΗ να κόψουν το ρεύμα. Εγινε ο κακός χαμός και το σύστριγγλο.

Η Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου έξαλλη ωρυόταν ότι ο υπάλληλος της ΔΕΗ είναι ΣΥΡΙΖΑ, βαλτός από τον Γ. Σταθάκη. Η Σοφία Βούλτεψη ζήτησε κομμώτρια να φτιάξει τα μαλλιά της για να βγει στον ΣΚΑΪ να καταγγείλει το απαράδεκτο γεγονός.

Ακουσε τις φωνές ο Σαμαράς, που συζητούσε στο γραφείο του με Κινέζους επενδυτές, και φώναξε στους υπαλλήλους της ΔΕΗ ότι θα τους απολύσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τους έδωσε κι ένα πιστοποιητικό ότι η Ν.Δ. είναι υπό μηχανική υποστήριξη και δεν αντέχει ούτε μία ώρα χωρίς αυτήν μέχρι τις εκλογές.

Η ίδια κλάψα και στο ΠΑΣΟΚ. Εκεί είπαν ότι δεν αντέχουν ούτε λεπτό χωρίς μηχανική υποστήριξη.

Ανένδοτοι οι υπάλληλοι της ΔΕΗ, έκοψαν αποφασιστικά το ρεύμα. Από εκείνη την ώρα μέχρι κι αυτή τη στιγμή, Συγγρού και Χαριλάου Τρικούπη έχουν βυθιστεί στο σκοτάδι. Πίσσα. Κατράμι. Δεν βλέπουν τη μύτη τους. Οχι ότι την έβλεπαν και πρώτα.

(Ηταν ρεπορτάζ με αφορμή τον θάνατο της 56χρονης παραπληγικής στα Χανιά. Οχι, δεν έκοψαν το ρεύμα σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που λέει ο τίτλος. Λέμε και καμιά μπιπ για να περνάει η ώρα.)

twitter.com/pamelouketo