2 ημέρες εκδηλώσεων για την τεχνολογία στην σύγχρονη εποχή

σάββατο 1/10 - 19:30
παρουσίαση βιβλίου, προβολή video, συζήτηση

Η έφοδος των καπιταλιστών στο διάστημα
Η δυστοπία της αποίκησης των πλανητών

Έκδοση με τη στήριξη της Σαλιμπάμπιου βιβλιοθήκης

στο Ευτοπικό Εργαστήρι
Λεωνίδου 62 & Θερμοπυλών
Κεραμεικός

http://eutopia.gr/event/2-imeres-ekdiloseon-gia-tin-tehnologia-stin-syghroni-epohi

​Μιλάμε για μια κοινωνική πρόταση που προϋποθέτει όντως να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας όχι ως ευχή αλλά ως πολιτικό σχέδιο διαμορφωμένο οργανωτικά, που θα βάλει σε κίνηση μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας για να την υλοποιήσει. Αναγκαία συνθήκη για να γίνει μια αλλαγή ορατή και πιστευτή είναι η δυνατότητα πραγμάτωσής της "από τα κάτω", στο σήμερα. Αυτή τη δυνατότητα οφείλουμε με θάρρος να διερευνήσουμε.
 Ο μετανεωτερικός άνθρωπος των καταναλωτικών κοινωνιών του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε ένα μονοδιάστατο οικονομικό άτομο με κυρίαρχη συνείδηση του ιδιώτη-καταναλωτή. Η ιδιότητα του πολίτη έχει εκχωρηθεί στους επαγγελματίες της πολιτικής, στα πλαίσια του κομματικού συστήματος και της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης. Έτσι το ιδιωτικό συμφέρον υπερτερεί του γενικού, ενώ το γενικό μέσω της δύναμης των ΜΜΕ ταυτίζεται με το συμφέρον της κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής ελίτ.
Το κυρίαρχο πολιτικό πρόβλημα λοιπόν που υπάρχει είναι το πώς μπορούμε να συνθέσουμε τις δύο πλευρές του ατόμου-του «ιδιώτη» και του «πολίτη»-σε ένα ενιαίο «πρόσωπο». Πως μπορούμε να θέσουμε σε κίνηση την πλειοψηφία των πολιτών που παραμένει πολιτικά απαθής.
Ένας τρόπος που προτείνουμε: μικρός στην αρχή, αλλά κρίσιμος στη συνέχεια αριθμός σημερινών ανθρώπων, με τα χαρακτηριστικά των ολόπλευρων-προσώπων που έχουν απορρίψει τα επίκτητα χαρακτηριστικά του «μαζικού» ανθρώπου-καταναλωτή -ιδιώτη, να αποτελέσουν «σχολή» μέσα από το παράδειγμα και την επιλογή τους.  Να βάλουν τις βάσεις ενός κοινωνικού κινήματος που θα δημιουργεί ευνοϊκές για τον νέο ανθρωπολογικό τύπο οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικές δομές. Μέσα από αυτές τις δομές να συναντηθούν με τις ανάγκες μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων, ώστε να γενικεύονται τα επιθυμητά χαρακτηριστικά των προσώπων και της ομάδας.
Το ελάχιστο που θα χρειασθεί να γίνει: να σκιαγραφήσουμε αυτόν τον νέο τύπο (όχι φυσικά να τον προσχεδιάσουμε σαν μηχανικοί ή τεχνοκράτες), και να οργανώσουμε μια πλατειά συζήτηση πάνω σε αυτό στα πλαίσια του κινήματος.  Για παράδειγμα θα έχει απορρίψει τα χαρακτηριστικά του εγωιστή, του άπληστου, του μοναχικού, νευρωτικού, αγχώδη, ανεύθυνου, φοβικού και φοβισμένου, του ανταγωνιστικού, επιθετικού, ενεργοβόρου, καριερίστα,  αμοραλιστή κ.λπ καταρχήν. Στη συνέχεια θα αποκτά κάποια άλλα χαρακτηριστικά όπως π.χ. της συμμετοχικότητας –συνέργειας- αλληλεγγύης, της αγάπης, του  σεβασμού προς όλα τα είδη ζωής, της αλληλοεκτίμησης- ανεκτικότητας του διπλανού, της επιδίωξης της  ελευθερίας σκέψης και έκφρασης, της επιδίωξης της αυτοπραγμάτωσης  με ανάπτυξη όλων των εν δυνάμει δεξιοτήτων του, της επιδίωξης της οικουμενικότητας των ιδεών και της ευζωίας μέσα από τη λιτότητα και τη συλλογική αφθονία, καθώς και της ισονομίας- αυτοεκπροσώπησης, της επιδίωξης της κυριολεκτικής άμεσης δημοκρατίας  με απόκτηση της ιδιότητας του ενεργού πολίτη και συμμετοχή σε συνελευσιακές διαβουλεύσεις της κοινότητας και σε συμβούλια εκπροσώπησης σε ανώτερο επίπεδο ομοσπονδιακής οργάνωσης της κοινωνίας.
Ο ιδιαίτερος ανθρωπολογικός τύπος του «νεοέλληνα», δηλαδή της ιδιώτευσης-βολέματος, της απάθειας- «ωχαδερφισμού», της συναλλαγής-πελατιακών σχέσεων, της αλλοτρίωσης κ.λπ., θα είναι ένα επιπλέον μέρος του προβλήματος που έχουμε να επιλύσουμε.
Χρειάζεται να διαμορφώσουμε ένα γενικό περίγραμμα του Ευκταίου να συμβεί, ως έκφραση μιας νέας μορφής κοινωνικής και πολιτειακής οργάνωσης: της δημοκρατικής αυτονομίας και του συνομοσπονδισμού, που όταν και αν ολοκληρωθούν οι δομές του- σε μια όσο γίνεται πιο μικρή χρονικά περίοδο και από αμυντικές που θα είναι στην αρχή, σε σχέση συμπλήρωσης,  αντιπαράθεσης, απόρριψης και ρήξης με τις υπάρχουσες δομές του κράτους , μπορέσουν στο τέλος να επικρατήσουν- μπορεί να  θεσμοθετηθεί με τη μορφή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου.
Χρειάζεται να θέσουμε την πρόταση της συνθετικής ενωτικής δράσης στην κατεύθυνση μιας ολικής αναδιοργάνωσης της ζωής μας.

Το παρακάτω είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Πωλ Γούντραφ* «ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Μετάφραση: Χριστίνα Σίνου. Επιμέλεια: Αλέξανδρος Κιουπκιολής. Εκδόσεις Εκκρεμές
"Η δημοκρατία, πιστεύω, είναι ένα όνειρο. Οι αρχαίοι δεν το πραγ­ματοποίησαν πλήρως, ούτε κι εμείς. Δουλειά των στοχαστών είναι να κρατούν το όνειρο ζωντανό, ό,τι κι αν συμβεί. Και δουλειά των ανθρώπων της πράξης είναι να συνεχίσουν να προσπαθούν να προσεγγίσουν τη δημοκρατία όσο καλύτερα το επιτρέπουν οι συνθήκες."...
​Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Ο Πρωταγόρας δίδασκε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί οδηγοί για την ανακάλυψη της φύσης της δικαιοσύνης, και αυτό είναι μία εύλογη θέση. Σε όλα τα μέρη της γης οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να καταλαβαίνουν πότε τους συμπεριφέρονται άδικα. Ο θυμός που σιγοβράζει στον κόσμο, σε έρημους και ζούγκλες, σε μικρά χωριά και τεράστιες πόλεις, καταδεικνύει ότι η ικανότητα να αγανακτούμε με την αδικία δεν αποτελεί ιδιότητα μίας μορφωμένης τάξης ή ενός προνομιούχου πολιτισμού. Όλοι μας διαθέτουμε τη φυσική βάση της σοφίας των πολιτών που μας επιτρέπει να κυβερνάμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας στη δημοκρατία. Η αγανάκτηση με την αδικία είναι μια καλή αρχή για αναπτύξουμε μία σοφή πολιτική.
Αντίρρηση
Οι εχθροί της δημοκρατίας που εναντιώνονταν στην ιδέα της σοφίας των πολιτών υποστήριζαν ότι:
1. ο απλός λαός δεν έχει την άνεση και τον ελεύθερο χρόνο που απαιτείται για την κατανόηση των δημόσιων υποθέσεων,
2. παρασύρεται πολύ εύκολα από έξυπνους ομιλητές,
3. θα πρέπει να ακολουθεί τους ειδικούς στη διακυβέρνηση, και
4. ότι τα κοινά του στοιχεία δεν διασφαλίζουν ποτέ τη σοφία του.
Το επιχείρημα για την έλλειψη χρόνου είναι το λιγότερο συγκαταβατικό:
1. Ο χρόνος είναι καλύτερος δάσκαλος από τη βιασύνη. Αλλά ένας φτωχός άνθρωπος που δουλεύει τη γη, ακόμη κι αν δεν είναι αμαθής, εξαιτίας της δουλειάς του δεν θα μπορούσε να ασχολείται με τα κοινά13. Πράγματι, αυτός ήταν ίσως ένας από τους λόγους που οι σύγχρονες δημοκρατίες αντικατέστησαν την άμεση δημοκρατία με την αντιπροσωπευτική14. Ορισμένα ζητήματα είναι ιδιαίτερα περίπλοκα και τεχνικής φύσεως ώστε δεν μπορούν να συζητηθούν άμεσα σε μία λαϊκή συνέλευση. Αυτός είναι ο λόγος που η αθηναϊκή δημοκρατία είχε τη Βουλή ως χώρο προκαταρκτικής διαβούλευσης ώστε να διαμορφώνει τα θέματα της συζήτησης προτού αυτά έρθουν στην Εκκλησία , και αυτός είναι επίσης ο λόγος που παρέπεμπε τα νομοθετικά και δικαστικά ζητήματα σε αντιπροσωπευτικά σώματα επιλεγμένα με κλήρωση.
2. Το επιχείρημα για τους έξυπνους ομιλητές υποτιμά την ευφυΐα του λαού. Ακόμα και σήμερα, όταν ένα κόμμα χάνει τις εκλογές, οι ηττημένοι διαμαρτύρονται ότι οι ψηφοφόροι επηρεάστηκαν από τη ρητορική και τη διαφήμιση: Αρρωσταίνουν οι ανώτεροι άνδρες, όταν ένας πονηρός αποκτήσει εξουσία επηρεάζοντας τον λαό με τη γλώσσα του, ενώ πριν ήταν ένα τίποτα. Αυτά τα επικριτικά σχόλια δεν έχουν καμία αξία. Αυτοί οι «ανώτεροι άνδρες» δεν θα διαμαρτύρονταν αν η ρητορική τους τους οδηγούσε στη νίκη. Όταν είναι νικητές, εξαίρουν τη σοφία των ψηφοφόρων, ενώ οι νέοι ηττημένοι («κατώτεροι άνδρες»;) θα έκαναν τα γνωστά σχόλια για τη ρητορική. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς ήξεραν ότι η καλή ρητορική συχνά αποτυγχάνει. Ο Όμηρος το έδειξε αυτό στην Ιλιάδα, και το ίδιο θέμα επαναλαμβάνουν και οι τραγικοί ποιητές και ιστορικοί την εποχή της δημοκρατίας. Ένα θεμελιώδες στοιχείο της δημοκρατίας είναι η ιδέα ότι ο λαός δεν παθαίνει εύκολα πλύση εγκεφάλου – ότι η ρητορική συχνά αποτυγχάνει15 επειδή οι άνθρωποι έχουν μία σοφία που δύσκολα παρασύρεται.
3. Το επιχείρημα της υποταγής στους ειδικούς της διακυβέρνησης το ανέπτυξε κυρίως ο Πλάτων, ο οποίος άρχισε τη φιλοσοφική του σταδιοδρομία με μια συζήτηση για την πολιτική τέχνη, στη συνέχεια ονειρεύτηκε μία κυβέρνηση από φιλοσόφους-βασιλείς και βασίλισσες, και κατέληξε στην επινόηση ενός συστήματος όπου ορισμένοι νομοθέτες με ανώτατη μόρφωση θα εργάζονταν τη νύχτα για να σχεδιάσουν το πώς θα εμπεδώσουν στο μυαλό του λαού τους νόμους τους με τη βοήθεια των τεχνών. Η επιχειρηματολογία του Πλάτωνα για το συγκεκριμένο θέμα άξιζε να έχει καλύτερη κατάληξη, αλλά είναι απόλυτα λανθασμένη. Ακόμα και στους τομείς ειδίκευσής τους είναι γνωστό ότι οι ειδικοί κάνουν λάθος. Και όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, είναι πολύ πιθανό ότι θα παρεκκλίνουν. Ο Πλάτων, προς τιμήν του, προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτή την κριτική στερώντας από τους ειδικούς κυβερνήτες το δικαίωμα ιδιοκτησίας ώστε να μην έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα. Αλλά η ιστορία διδάσκει ότι αυτό είναι ουτοπικό. Οι ηγέτες πάντα θα έχουν τα δικά τους συμφέροντα, κι έτσι δεν πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο και να μην ελέγχονται. Και δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός από εμάς – τους απλούς πολίτες – για να τους ελέγξει. (Αν διορίσουμε επαγγελματίες ελεγκτές, θα πρέπει να ελέγχουμε και αυτούς.) Όσες ειδικές γνώσεις κι αν έχουμε στη διάθεσή μας, η μεγαλύτερη ελπίδα μας είναι η ικανότητά μας – η ικανότητα του απλού λαού – να κρίνει τις συμβουλές και τις επιδόσεις των ειδικών.
4. Το τέταρτο επιχείρημα, ότι τα κοινά στοιχεία των ανθρώπων δεν διασφαλίζουν ποτέ τη σοφία τους, αξίζει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη. Το κοινό στοιχείο των ανθρώπων είναι μία δυνατότητα, όχι μία πραγματικότητα. Η δυνατότητα της κατανόησης είναι μέρος της ανθρώπινης κληρονομιάς και περιλαμβάνει τη δυνατότητα της μη εξειδικευμένης γνώσης που απαιτείται για την αξιολόγηση των συμβουλών των ειδικών. Αλλά ποτέ δεν πραγματοποιούμε όλες τις δυνατότητές μας ως άνθρωποι. Κανένας δεν το κάνει. Έτσι η απάντηση σ ’ αυτή την τελευταία ένσταση δεν είναι να παραιτηθούμε από την προσπάθεια, αλλά να τονίσουμε την ανάγκη δημόσιας παιδείας.
Η παιδεία είναι η ελπίδα της δημοκρατίας. Αν και συχνά οι δημοκρατίες υστερούν στην παιδεία, είναι επιτακτική ανάγκη να μη χάσουμε την πίστη μας στη δυνατότητα του λαού να αποφασίζει σωστά όταν διαθέτει επαρκή πληροφόρηση. Οι πολιτικοί που χάνουν αυτή την πίστη λένε ψέματα στον λαό. Τα ψέματα είναι μοιραία για τη δημοκρατία. Όταν λες ψέματα στον λαό, δεν του επιτρέπεις να αποφασίσει. Ο λαός πρέπει να μπορεί να ακούει τις συμβουλές των ειδικών, και πρέπει να ξέρει αρκετά για να τις χρησιμοποιεί σωστά. Ένας βίαιος και αμόρφωτος όχλος μπορεί να τρομοκρατήσει τους ειδικούς και να τους κάνει να χάσουν τα λογικά τους. Θα δούμε πώς η σοφία μπορεί να υπονομευτεί και από τις δύο πλευρές: από αρχηγούς που λένε ψέματα στον λαό και από τον λαό που τρομοκρατεί τους αρχηγούς του.
Υπονομεύοντας τη σοφία των πολιτών: η συζήτηση για τον πόλεμο.
Κανένας δεν γνωρίζει στην πραγματικότητα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του πολέμου κατά των Συρακουσών, ενός πολέμου που σκοπό έχει τον έλεγχο της ελληνικής Σικελίας. Μπορεί η Αθήνα να νικήσει αμέσως, θωρακίζοντας την ηγεμονία απέναντι στις απειλές από τα δυτικά, προσφέροντας νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες στους Αθηναίους πολίτες και εξασφαλίζοντας κρίσιμους πόρους – ξυλεία για την κατασκευή πλοίων, σιτηρά για να τραφεί ο λαός. Μπορεί η Αθήνα να νικήσει στην αρχή, αλλά να μην έχει τα μέσα να διατηρήσει κάτω από την κυριαρχία της αυτή την περιοχή η οποία ήταν πολυπληθής και με ελεύθερο πνεύμα. Μπορεί τέλος η Αθήνα να χάσει την εκστρατεία, και τότε οι εχθροί της ηγεμονίας θα συσπειρωθούν όλοι εναντίον της, και η ηγεμονία θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Κανένας δεν γνωρίζει με βεβαιότητα. Αλλά η Εκκλησία αποφασίζει τη διεξαγωγή πολέμου ύστερα από μια σύντομη αντιπαράθεση, και διορίζει τρεις στρατηγούς, ένας από τους οποίους είναι ο Νικίας. Ο Νικίας είναι λαμπρός στρατηγός, επιδέξιος στη στρατιωτική τακτική, με πολλά χρόνια εμπειρία. Ήταν επίσης πολιτικός και διπλωμάτης, με μεγάλη επιτυχία σε όλα. Στο πεδίο της μάχης ήταν εξαιρετικός. Όταν τα στρατεύματά του διέτρεχαν κίνδυνο, στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων με ατρόμητο θάρρος, και μετέδιδε την ίδια διάθεση στους στρατιώτες του. Στην πολιτική είναι λιγότερο τολμηρός. Τέσσερις μέρες μετά την απόφασή της να κάνει πόλεμο, η Εκκλησία συνεδρίασε εκ νέου για να κατανείμει τους πόρους της εκστρατείας. Ο Νικίας, όπως είδαμε, είχε αντιρρήσεις για τον πόλεμο, ενώ ο νεαρός δημεγέρτης Αλκιβιάδης ήταν υπέρ του πολέμου, καθώς προέβλεπε ότι οι Σικελοί θα διχάζονταν από εθνικές διαφορές κι έτσι «θα έρθουν με το μέρος μας ο ένας μετά τον άλλον». Εκμεταλλεύτηκε επίσης το φόβο των Αθηναίων ότι οι Συρακούσες θα αυξήσουν τη στρατιωτική τους δύναμη και οι Αθηναίοι δεν θα μπορούσαν πια να τις συγκρατήσουν. Ο λαός πρέπει να αποφασίσει για το ποιο επιχείρημα είναι καλύτερο. Όμως ο λαός δεν έχει την ευκαιρία να αποφασίσει υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Ο Νικίας φοβόταν ότι η δημόσια αντιπαράθεση για το ζήτημα του πολέμου ήταν ανώφελη. Δοκίμασε μία διαφορετική τακτική: αποδέχτηκε τη διεξαγωγή του πολέμου ελπίζοντας ότι η Εκκλησία θα ματαίωνε το σχέδιο όταν διαπίστωνε το τεράστιο οικονομικό κόστος. Δεν το ματαίωσε. Επειδή δεν κατάλαβε το περίτεχνο επιχείρημα του στρατηγού κατά του πολέμου, νόμισε ότι είχε προσχωρήσει στην παράταξη υπέρ του πολέμου – και η παράταξη που παρέμενε αντίθετη στον πόλεμο άρχισε να δέχεται απειλές και έμεινε χωρίς ηγεσία. Ο ιστορικός μάς λέει ότι η παράταξη υπέρ του πολέμου κατάφερε να εξάψει τον πολεμικό πυρετό, ώστε «όποιος ήταν κατά της εκστρατείας δεν μιλούσε από φόβο ότι αν σήκωνε το χέρι για να ψηφίσει κατά θα θεωρούνταν ότι θέλει το κακό της πόλης»16. Ο δημόσιος διάλογος απέτυχε. Τα πάθη νίκησαν τη λογική. Η ευθύνη βαρύνει τη φιλοπόλεμη παράταξη που δημιούργησε τόσο έντονο κλίμα υπέρ του πολέμου ώστε να μην ακουστεί η φωνή της λογικής. Η ευθύνη βαρύνει τον Αλκιβιάδη που εκμεταλλεύτηκε τους φόβους του ακροατηρίου. Η ευθύνη βαρύνει τον Νικία που έκρυβε την πραγματική του άποψη στη δεύτερη ομιλία του. Η ευθύνη βαρύνει τους Αθηναίους που δεν είχαν κάποια διαδικασία που να διασφαλίζει ότι θα λαμβάνονται υπόψη οι γνώμες της μειοψηφίας πριν από τη λήψη της απόφασης. Και οι τρεις έκαναν λάθη, και το αποτέλεσμα των σφαλμάτων τους ήταν ότι η σοφία των πολιτών δεν μπόρεσε να επηρεάσει την απόφασή τους να διεξαγάγουν πόλεμο.
Υπονομεύοντας τη σοφία των ειδικών: η Αθήνα τρομοκρατεί έναν στρατηγό
Ο πόλεμος είχε άσχημη κατάληξη, όπως ξέρουμε. Ο Αλκιβιάδης ανακλήθηκε στην Αθήνα για να δικαστεί, αλλά δραπέτευσε και κατέληξε να βοηθά και να παροτρύνει τον εχθρό. Ο Νικίας κινήθηκε επιφυλακτικά, έχασε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, αλλά τελικά έφερε τον στρατό έξω από τις Συρακούσες. Εκεί δεν μπόρεσε να περικυκλώσει την πόλη. Έγραψε στην πατρίδα ζητώντας ενισχύσεις ελπίζοντας ξανά ότι οι Αθηναίοι θα ματαίωναν το σχέδιο λόγω του υψηλού κόστους του πολέμου. Όμως, αυτοί δεν το ματαίωσαν. Έστειλαν νέο στρατό εξίσου μεγάλο όσο ο πρώτος, και επέμεναν να παραμείνει αρχιστράτηγος ο Νικίας, μαζί με τον νέο στρατηγό που μόλις διόρισαν, τον Δημοσθένη. Αλλά ακόμα κι αυτή η μεγάλη δύναμη δεν ήταν αρκετή. Ηττήθηκε σε μία νυκτερινή μάχη, και οι Αθηναίοι δεν μπόρεσαν να κλείσουν τον κλοιό γύρω από τις Συρακούσες. Ο στρατός που πολιορκούσε την πόλη βρέθηκε να πολιορκείται ο ίδιος. Αποδείχτηκε ότι η πόλη διέθετε πολύ ισχυρότερη άμυνα α π’ όσο περίμεναν οι Αθηναίοι όταν ψήφισαν υπέρ του πολέμου. Και οι δύο διοικητές της δύναμης ήταν εξαίρετοι στρατηγοί, και οι δύο είδαν ότι η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Στην περίπτωση αυτή χρειαζόταν μια εκτίμηση της κατάστασης από ειδικούς, και έτσι έγινε. Οι στρατηγοί συμφώνησαν – ορθώς – ότι ο αθηναϊκός στρατός έπρεπε να αποσυρθεί, ειδάλλως κινδύνευε να υποστεί πανωλεθρία. Παρ’ όλα αυτά, οι αρχιστράτηγοι έκαναν μία δημόσια συζήτηση για το θέμα. Και σ ’ αυτή την περίπτωση, ο Νικίας πάλι δεν διατύπωσε την κρίση του ως ειδικού επειδή φοβόταν. Δεν είπε στους στρατιώτες τι πίστευε. Όμως αυτοί τον πίστεψαν. Ο ιστορικός αφηγείται τα εξής:
Οι στρατηγοί των Αθηναίων συσκέφτηκαν για να συζητήσουν την καταστροφή που τους βρήκε και τη γενική εξασθένηση του στρατεύματος. Έβλεπαν πως τα σχέδιά τους απέτυχαν και ότι οι στρατιώτες ήταν θυμωμένοι που παρέμεναν εκεί. Ταλαιπωρούνταν από τις αρρώστιες για δύο λόγους: Ήταν η εποχή του χρόνου που οι άνθρωποι αρρωσταίνουν περισσότερο, και το μέρος όπου είχε στηθεί το στρατόπεδό τους ήταν βαλτώδες και ανθυγιεινό. Αλλά και από κάθε άποψη η κατάστασή τους φαινόταν απελπιστική. Ο Δημοσθένης είχε τη γνώμη ότι δεν έπρεπε πια να μένουν, αλλά ότι έπρεπε να ακολουθήσουν το σχέδιο που έκανε όταν δέχτηκε το ρίσκο (να επιτεθούν τη νύχτα). Τώρα που η επίθεση είχε αποτύχει, ψήφιζε να φύγουν αμέσως και να μη χάνουν τον καιρό τους, όσο ήταν ακόμη δυνατόν να διασχίσουν το πέλαγος, και η ναυτική αποστολή μπορούσε τουλάχιστον να νικήσει μια ναυμαχία με τα πλοία που μόλις είχαν φτάσει. Έλεγε ακόμη πως θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Αθηναίους να πολεμήσουν εναντίον αυτών που έφτιαχναν οχυρά στην περιοχή τους παρά εναντίον των Συρακούσιων, τους οποίους δεν ήταν πια εύκολο να νικήσουν, και ότι η Αθήνα δεν είχε κανένα λόγο να συνεχίσει την πολιορκία και να ξοδεύει άσκοπα τόσα χρήματα. Αυτή ήταν η γνώμη του Δημοσθένη. Ο Νικίας όμως παρόλο που πίστευε κι αυτός πως η κατάστασή τους ήταν άσχημη, δεν ήθελε να παραδεχτεί δημόσια την αδυναμία τους. Δεν ήθελε να κάνει γνωστή στον εχθρό την αποχώρησή τους θέτοντας το θέμα ανοιχτά σε ψηφοφορία στην πολυάριθμη συνέλευση των στρατιωτών, γιατί τότε στην περίπτωση που θα αποφάσιζαν να το πράξουν, θα ήταν πιο δύσκολο να διαφύγουν την προσοχή των Συρακούσιων. Όσον αφορά την κατάσταση του εχθρού, την οποία ο Νικίας γνώριζε καλύτερα από τους άλλους, είχε την ελπίδα πως η δύναμη των Συρακούσιων θα γινόταν ασθενέστερη των Αθηναίων, αν συνέχιζαν την πολιορκία : οι Αθηναίοι θα τους εξαντλούσαν με την έλλειψη εφοδίων και χρημάτων, μια και τώρα, με τα καράβια που είχαν, κυριαρχούσαν στη θάλασσα. Επίσης, είπε ότι υπήρχε μέσα στις Συρακούσες μια ομάδα που επιθυμούσε την παράδοση της πόλης στους Αθηναίους και η οποία συνέχιζε να του στέλνει μηνύματα να μη λύσει την πολιορκία και φύγει. Έχοντας υπόψη όλα αυτά (και μολονότι στην πραγματικότητα ταλαντευόταν ακόμα και προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο για να εξετάσει καλύτερα τα πράγματα), δήλωσε στο λόγο του στη σύσκεψη ότι δεν θα αποσύρει το εκστρατευτικό σώμα. Γνώριζε καλά, είπε, ότι οι Αθηναίοι δεν θα εγκρίνανε την ενέργεια τους να αποχωρήσουν αν δεν το είχαν αποφασίσει οι ίδιοι. Και ότι οι άνθρωποι που θα ψήφιζαν δεν γνώριζαν την κατάσταση από πρώτο χέρι, όπως οι ίδιοι οι στρατηγοί, αλλά θα ψήφιζαν με βάση τις αναφορές που θα άκουγαν από άλλους, και θα πίστευαν κάθε είδους συκοφαντίες που θα διατύπωναν επιδέξιοι ομιλητές. Πρόσθεσε επίσης ότι πολλοί, οι περισσότεροι, από τους στρατιώτες του εκστρατευτικού σώματος που εκείνη τη στιγμή φώναζαν για την κακή τους κατάσταση, όταν θα έφταναν στην Αθήνα θα φώναζαν τα αντίθετα, ότι τάχα οι στρατηγοί δωροδοκήθηκαν, τους ξεπούλησαν και αποχώρησαν λόγω των χρημάτων που πήραν. Ο Νικίας, λοιπόν, ήξερε πολύ καλά το χαρακτήρα των Αθηναίων και δεν ήθελε να χάσει άδικα τη ζωή του με ατιμωτικές κατηγορίες. Αν έπρεπε να πεθάνει, προτιμούσε να σκοτωθεί από τα χέρια των εχθρών ριψοκινδυνεύοντας ο ίδιος17.
Οι Αθηναίοι παρέμειναν. Οι στρατιώτες εμπιστεύονταν τις ειδικές γνώσεις του Νικία, και πίστευαν ότι ήταν ειλικρινής σε ό,τι τους έλεγε. Θα πλήρωναν πολύ ακριβά αυτή την εμπιστοσύνη. Ο Νικίας φοβήθηκε να πει την αλήθεια ο στρατός παρέμεινε και καταστράφηκε, όλοι οι άνδρες σκοτώθηκαν ή στάλθηκαν σε κάτεργα απ’ όπου λίγοι επέζησαν. Ο Νικίας φοβόταν να πει την αλήθεια γιατί η Εκκλησία της Αθήνας είχε τη φήμη ότι συμπεριφερόταν βίαια στους αποτυχημένους στρατηγούς. Θα προτιμούσε να χάσει όλο τον στρατό του παρά να γυρίσει πίσω στην Αθήνα και να δικαστεί. Αυτό ήταν ένα τεράστιο ηθικό σφάλμα εκ μέρους του, που έδειχνε έλλειψη θάρρους, αξιοπρέπειας, ενδιαφέροντος για τους άνδρες που είχε κάτω από τις διαταγές του. Αλλά ήταν και ένα σφάλμα της δημοκρατίας. Γιατί ένας ικανός στρατηγός όπως ο Νικίας να φοβάται την κυβέρνηση της πατρίδας του; Οι κυβερνήσεις που εξουσιάζουν στηριζόμενες στο φόβο είναι (όπως μάθαμε) τυραννικές. Κάποιο σοβαρό πρόβλημα υπήρχε στην Αθήνα, ειδάλλως ο Νικίας θα μπορούσε να πει την αλήθεια στην πατρίδα του χωρίς να φοβάται. Και κάποιο σοβαρό πρόβλημα είχε και ο ίδιος ο Νικίας, ειδάλλως θα είχε αντισταθεί σ ’αυτή την τυραννία. Όταν η γνώμη των ειδικών είναι απαραίτητη, δεν πρέπει να φοβούνται να μιλάνε έξω από τα δόντια.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[13] Αυτή η κριτική στη σοφία των πολιτών προέρχεται από την ομιλία του εκπροσώπου της Θήβας, Ευριπίδης, Ικέτιδες, στ. 419-425.
[14] Βλ. Madison, Ομοσπονδιακός 10.
[15] Οι ομιλίες του Κλέωνα δεν ήταν ποτέ επιτυχημένες, όπως τουλάχιστον τις παρουσιάζει ο Θουκυδίδης, αλλά υποτίθεται ότι ήταν ο πιο ικανός δημαγωγός.
[16] Θουκυδίδης 6.24.
[17] Για το φόβο του Νικία προς τα αθηναϊκά δικαστήρια, Θουκυδίδης 7.47-48.
* Ο Paul Woodruff διδάσκει φιλοσοφία και κλασική φιλολογία στο University of Texas στο Austin. Έχει δημοσιεύσει μετάφραση των «Βαχχών» του Ευριπίδη και, μαζί με τον Peter Meineck, μετάφραση των δραμάτων του Σοφοκλή με θέμα τον θηβαϊκό κύκλο, καθώς και μία μετάφραση επιλεγμένων κειμένων του Θoυκυδίδη και αποδόσεις αρκετών πλατωνικών διαλόγων, δύο εκ των οποίων μαζί με τον Alexander Nehamas. Έχει επίσης συγγράψει αρκετές μελέτες και λιμπρέτο για όπερες. Είναι ο συγγραφέας του δημοφιλούς βιβλίου «Reverence: Renewing a Forgotten Virtue».
http://ellogos.net/2016/09/paul-woodruff-first-democracy-the-source/

Sofia Zissi στο ResPublica
Οι απόψεις που διατυπώνονται για επιστροφή σε έναν νέο ρεαλισμό ή στον ίδιο τον μοντερνισμό δείχνουν σίγουρα την αγωνία των δημιουργών για την ψηλάφιση της κατεύθυνσης στην οποία κινείται ή θα έπρεπε ή θα μπορούσε να κινηθεί ο πολιτισμός της εποχής μας προκειμένου να αποκτήσει και πάλι νόημα. Αν υπάρχει μια ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα αυτό, δεν μπορεί να ειναι η μεταμοντέρνα πολτοποίηση, ούτε η επανάληψη του μοντερνισμού βασισμένου στον εξελικτισμό και στην αέναη (φιλελεύθερη ή Μαρξιστική) πρόοδο. Το βέβαιο είναι πως η θεώρηση των πραγμάτων από μια θέση ουσίας είναι το εφαλτήριο ... 
περισσότερα »
​

Κυκλοφόρησε το 1943 σε ένα μικρό εβραϊκό περιοδικό, το The Menorah Journal
Μετάφραση: Κώστας Δεσποινιάδης, από το 13ο τεύχος του Τετραδίου Ολικής Αντιπαράθεσης, ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ
Πηγή: Respublica.gr
Κατά πρώτο λόγο, δεν μας αρέσει να μας αποκαλούνε «πρόσφυγες». Εμείς μεταξύ μας αποκαλούμαστε «νεοφερμένοι» ή «μετανάστες». Οι εφημερίδες μας είναι εφημερίδες για «γερμανόφωνους Αμερικανούς»· και απ’ όσο ξέρω, τα άτομα που διώχθηκαν από τον Χίτλερ δεν έχουν ιδρύσει και ουδέποτε ιδρύσανε κάποιον σύλλογο που ο τίτλος του να υποδηλώνει ότι τα μέλη του ήταν «πρόσφυγες»….
http://ellogos.net/2016/09/hannah_arendt_we_refugees/
​

Αυτόματοι «κόφτες» θα μειώνουν τους μισθούς, ακόμη και κάτω από τα όρια του κατώτατου, στον ιδιωτικό τομέα, σύμφωνα με την πρόταση που εισηγείται η Επιτροπή των ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις
…
https://www.thepressproject.gr/article/100872/Automatous-koftes-misthon-proteinei-i-Epitropi-empeirognomonon
​

Η κυβέρνηση ακολουθεί για μιαν ακόμη φορά την γνωστή της πρακτική, αυτή του ψεύδους και της υποκρισίας ή τη στάχτη στα μάτια των ηλιθίων. Διότι προφανώς ηλίθιους θεωρούν τους πολίτες, περισσότερο ακόμη και από τα κομματικά μέλη τους, τα οποία έχουν προσωπικούς λόγους να πιστεύουν και να υποστηρίζουν τα φούμαρα που εκτοξεύονται από τα κυβερνητικά χείλη.
Την ίδια στιγμή λοιπόν που μεταφέρουν στο υπερταμείο προς ιδιωτικοποίηση το νερό και έχουν υπογράψει μνημόνια συνεργασίας με τη Γαλλία για “επενδύσεις”, δηλαδή για εξαγορά των υδατικών πόρων και δικτύων ύδρευσης και άρδευσης της χώρας, φωνασκούν κιόλας με κάθε ευκαιρία ότι δεν πρόκειται να ιδιωτικοποιήσουν το νερό. Δύο αθλιότητες δηλαδή ταυτοχρόνως.
Το νερό όμως είναι φυσικός πόρος, και εκτός από αθλιότητα είναι μέγιστη βλακεία να το ιδιωτικοποιήσεις ή να νομίζεις ότι μπορείς να το ιδιωτικοποιήσεις.
Το νερό, όπως και το χώμα, ο άνεμος, ο ήλιος, οι σπόροι, το οξυγόνο, η κοσμική ενέργεια είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των έμβιων όντων, δεν είναι ούτε εμπορεύματα προς έλεγχο και προς εκμετάλλευση από τις καπιταλιστικές αγορές, όπως βλακωδώς πιστεύουν οι σπουδαγμένες αμόρφωτες κεφαλές του νεοφιλελεύθερου οικονομικού κατεστημένου και τα κατά τόπους κυβερνητικά υποχείριά τους, ούτε όμως κοινωνικά αγαθά, όπως διαλαλούν παραδοσιακά οι της πεπαλαιωμένης πλέον, λεγόμενης κάποτε αριστεράς, η οποία δυστυχώς δεν λέει παγκοσμίως να εκσυγχρονιστεί, να αντιληφθεί δηλαδή το πρωτεύον πρόβλημα της ανθρωπότητας και να υιοθετήσει λόγο και ρόλο απόλυτης υπεράσπισης του οικοσυστήματος και απόλυτης προστασίας και ελευθερίας των φυσικών πόρων.
Το νερό λοιπόν δεν ανήκει στην κοινωνία των ανθρώπων, για να το διεκδικούν ως δημόσιο, φθηνό και άφθονο, πόσω μάλλον για να το πωλούν και να το αγοράζουν ως εμπόρευμα, αλλά ανήκει και στα άλλα πλάσματα και όλα πρέπει να έχουν πρόσβαση σ’ αυτό για να μπορούν να ζήσουν και κατ’ επέκταση για να μπορεί να ζει και η ανθρωπότητα φυσικά. Αυτά είναι όμως πλέον ψιλά γράμματα για τον σύγχρονο άνθρωπο- καταναλωτή και φυσικά για το εδραιωμένο πολιτικοϊδεολογικό φάσμα, το οποίο εκφράζει σε κάθε ιστορική στιγμή την επικρατούσα ποιότητα σκέψης, ήθους και συναισθηματικής νοημοσύνης του γένους των ανθρώπων.

Σχόλιο ΕΛΕΝΗΣ ΜΠΡΙΑΣΟΥΛΗ:
“Το νερό λοιπόν δεν ανήκει στην κοινωνία των ανθρώπων, για να το διεκδικούν ως δημόσιο, φθηνό και άφθονο, πόσω μάλλον για να το πωλούν και να το αγοράζουν ως εμπόρευμα, αλλά ανήκει και στα άλλα πλάσματα και όλα πρέπει να έχουν πρόσβαση σ’ αυτό για να μπορούν να ζήσουν και κατ’ επέκταση για να μπορεί να ζει και η ανθρωπότητα φυσικά.”
Στην παραπάνω πρόταση τονίζεται η έννοια του ‘ανήκειν’ που δεν έχει σχέση με την έννοια του ‘κατέχειν’ και, κατ’ επέκταση, του ‘κτήματος’ (Κτήμα ονομάζεται κάθε πράγμα που μπορεί να είναι αντικείμενο ιδιοκτησίας, δημόσιας ή ιδιωτικής.)
Γι’ αυτό νομίζω είναι προβληματική η έννοια της ‘κοινοκτημοσύνης’ όπως χρησιμοποιείται ευρέως σε σχέση με τα ‘κοινά’ (με καλές καγαθές προθέσεις!) και όπως γράφεις παραπάνω “Το νερό, όπως και το χώμα, ο άνεμος, ο ήλιος, οι σπόροι, το οξυγόνο, η κοσμική ενέργεια είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των έμβιων όντων”. Η κοινοκτημοσύνη προϋποθέτει ενέργεια απόκτησης/κατοχής (από κοινού) και όχι … δωρεάς που εμπεριέχεται στην έννοια του ‘ανήκειν’, ιδιαίτερα του ‘ανήκειν σε όλους και σε κανένα ξεχωριστά’.
Φυσικά, τα σύγχρονα μυαλά, πλασμένα και καλουπωμένα ΄κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ιδιώτη, αδυνατούν να συλλάβουν, πολύ περισσότερο να λειτουργήσουν, την έννοια του ‘ανήκειν σε όλους και σε κανένα ξεχωριστά’….
http://yiannismakridakis.gr/?p=8123

​Μετά την ψήφιση του νομοσχέδιου για τη δημιουργία του υπερταμείου και την ένταξη σε αυτό της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ χωρίς ουσιαστικές αλλαγές και προσθήκες, καλούμε την Κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το νερό ως δημόσιο αγαθό και περιβαλλοντικό  - φυσικό πόρο και άμεσα να δεσμευτεί με ξεκάθαρο τρόπο, για τα παρακάτω:
• Δημόσια, βιώσιμη, ορθολογική και μη κερδοσκοπική διαχείριση των υδατικών πόρων.
• Διασφάλιση ότι οι εταιρείες διαχείρισης του πόσιμου νερού θα λειτουργούν στην κατεύθυνση της δημόσιας, ορθολογικής και ολοκληρωμένης  παροχής υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης σε όλους τους  πολίτες και όχι με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς.
• Διασφάλιση ότι η κλιμακωτή τιμολόγηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης, θα εξυπηρετεί την ελεύθερη κι απρόσκοπτη πρόσβαση όλων των πολιτών σε καθαρό νερό συμβάλλοντας συγχρόνως στην καλή  κατάσταση των υδατικών σωμάτων, και όχι τη δημιουργία μεγάλων εσόδων – υπεραξιών από κατανάλωση  νερού.
• Άμεση  διάθεση των απαραίτητων οικονομικών πόρων για τα αναγκαία απαραίτητα έργα στα πλαίσια της ορθολογικής διαχείρισης των υδάτων.
• Άμεση λειτουργία του Εθνικού Συμβουλίου Υδάτων και των Συμβουλίων Υδάτων των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, άμεση δημιουργία Ανεξάρτητης Διαχειριστικής Αρχής για τον έλεγχο των μέτρων της ορθολογικής και βιώσιμης διαχείρισης των υδάτων και της τιμολόγησης των αντίστοιχων υπηρεσιών.
• Άμεση ολοκλήρωση των μελετών Λεκανών Απορροής Ποταμών και των μελετών πλημμυρικών φαινομένων, ώστε να έχουμε μια όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα των διαθέσιμων υδατικών πόρων.
Όπως ξεκάθαρα επισημαίνεται στην πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (Ολομ. 1906/2014, σκέψη 22η), η οποία δεσμεύει κάθε ελληνική κυβέρνηση, το νερό καθίσταται σπανιότερο συν τω χρόνω και η ύδρευση αποτελεί υπηρεσία κοινής ωφέλειας που είναι απολύτως αναγκαία για την υγιεινή διαβίωση των πολιτών και δεν μπορεί να αποσπαστεί από τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας.
Για περισσότερες πληροφορίες
• Μαρία Γανωτή, ΑΝΙΜΑ, τηλ: 2109510075
• Παναγιώτα Θεοδώρου, ΑΡΧΕΛΩΝ, τηλ: 6940470194
• Κωνσταντίνα Ντεμίρη, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, τηλ: 210 8228704
• Άννα Νικολάου, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, τηλ: 210 3225245
• Μίλτος Γκλέτσος, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, τηλ: 210 3224944
• Δάφνη Μάντζιου, ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΡΕΣΠΩΝ, τηλ: 210 3311987-8 εσωτ. 155
• Λουκία Καλαϊτζή, Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS, τηλ:210 8228795
• Γιώργος Θεοδωρίδης, Καλλιστώ, τηλ: 2310 252530 (εσωτ.2)
• Φίλιππος Κυρκίτσος, Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, τηλ: 210 8224481
• Δημήτρης Ιμπραήμ, Greenpeace, τηλ: 210 3840774

• Θεοδότα Νάτσου, WWF Ελλάς, τηλ: 210 3314893

 Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ/ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗ ΛΗΣΤΡΙΚΉ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ CETA
​
​ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
http://stop-ttip-ceta-greece.blogspot.gr/2016/09/8-2016-1200-ceta.html

​ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
ΣΑΒΒΑΤΟ 8 Οκτωβρίου 2016 
ώρα 12:00
Ερμού και Νίκης (Σύνταγμα)
 
Mail επικοινωνίας: stop.ttip.greece@gmail.com
http://stop-ttip-ceta-greece.blogspot.gr
 

​Η Ελληνική Πρωτοβουλία STOP TTIP CETA TiSA, στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής Φθινοπωρινής Εκστρατείας Last Days of CETA, διοργανώνει δημόσια δράση με αίτημα:
 Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ/ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ
ΤΗ ΛΗΣΤΡΙΚΉ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ CETA
 
Εμείς αρνιόμαστε να υποστούμε τις καταστροφικές συνέπειες της συμφωνίας
 
Την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016 δρομολογήθηκε στη Μπρατισλάβα η επικύρωση της ληστρικής εμπορικής συμφωνίας CETA μεταξύ Καναδά και Ε.Ε. Οι αρμόδιοι υπουργοί της Ε.Ε., μεταξύ αυτών και ο δικός μας των Οικονομικών κ.Σταθάκης, συμφώνησαν στην επιτάχυνση των διαδικασιών, την έκδοση μιας νομικής ερμηνευτικής δήλωσης, πριν από τις 18 Οκτωβρίου 2016, για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις της Κοινωνίας των Πολιτών και να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα που είναι η υπογραφή της συμφωνίας από τους αρχηγούς των κρατών και του Έλληνα Πρωθυπουργού κ.Αλέξη Τσίπρα.
 
O ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ κ.Σταθάκης  ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ
 
Η CETA ανήκει στη «νέα γενιά» διατλαντικών συμφωνιών TTIP, CETA, TiSA που παραδίδουν τη Δημοκρατία όμηρο στις πολυεθνικές εταιρείες. Ο κ. Σταθάκης έδωσε τη συγκατάθεσή του, εμείς ΟΧΙ! Εμείς αρνούμαστε να υποστούμε τις καταστροφικές συνέπειες για τη δημοκρατία, τα κοινωνικά αγαθά, την αγροτική παραγωγή, την ασφάλεια τροφίμων, το περιβάλλον, τα εργασιακά και τα κοινωνικά δικαιώματα κ.λ.π.
Εκατομμύρια πολίτες σε όλη την Ευρώπη, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ, Δήμοι και  Περιφέρειες, Ενώσεις Δικαστών, Πανεπιστήμια, Σωματεία, Επαγγελματικά Επιμελητήρια, Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις, Αγρότες και τόσοι άλλοι φωνάζουν ΟΧΙ στις συμφωνίες.
Γιατί συνεχίζουν;
Για λογαριασμό ποιού διαπραγματεύονται;
 
Η Ελληνική Πρωτοβουλία STOP TTIP CETA TiSA:
1.       Καλεί την κυβέρνηση να μην επικυρώσει τη CETA, ούτε να συμφωνήσει στην προσωρινή εφαρμογή της, γιατί στην πραγματικότητα την ίδια ώρα αρχίζει η αποδοχή της και η ισχύ της. «Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού»
2.       Θεωρεί ότι η έκδοση της νομικής ερμηνευτικής δήλωσης από τους εκπροσώπους του Καναδά και της Ε.Ε., είναι ήσσονος σημασίας, και  γίνεται για να κατευνάσει τις αντιδράσεις της ΚτΠ.
3.       Δηλώνει ότι η ΚτΠ δεν θα  επικυρώσει τη CETA.  Στην Ελλάδα βιώνουμε την επικύρωση και την εφαρμογή των μνημονίων,  και αν υποθέσουμε ότι κάποτε η χώρα θα απαλλαγεί από τα μνημόνια, οι συμφωνίες CETA και οι ΤΤΙP TiSΑ που θα ακολουθήσουν, θα αλυσοδέσουν μόνιμα τη χώρα μας.
4.       Εκτιμά ότι η CETA και η TTIP (συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε.) είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Όποιος είναι αντίθετος με την TTIP οφείλει να είναι αντίθετος και με τη CETA.
5.       Προβλέπει ότι αν επικυρωθούν οι συμφωνίες CETA TTIP TiSA θα απολέσουμε μονίμως τη Δημοκρατία και την Εθνική μας Ανεξαρτησία,  θα έχουμε δραματικές επιπτώσεις στην εθνική οικονομία, στην αγροτική παραγωγή και την ασφάλεια των τροφίμων, στο περιβάλλον, στα εργασιακά δικαιώματα, στο δικαιικό και δικανικό σύστημα της χώρας μας, στο κοινωνικό κράτος. Η CETA θα τιμωρεί όσες χώρες αποφασίσουν να πάρουν πίσω ιδιωτικοποιημένα αγαθά.
 
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ/ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ CETA
 Εμείς αρνιόμαστε να υποστούμε τις καταστροφικές συνέπειες της συμφωνίας
 Ελληνική Πρωτοβουλία STOP TTIP CETA TiSA

Το Συντονιστικό Ιερισσού ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, καλεί τους πολίτες να βρεθούν την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου στις 20:00 στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, «σε έναν αγώνα ζωής για το δίκιο και τη σωτηρία ενός τόπου, Σε μια γιορτή αλληλεγγύης, σε μια συνάντηση ανθρώπων που αγωνίζονται για αυτά που αξίζουν να σωθούν»
Την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου στις 20:00 θα πραγματοποιηθεί στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης μεγάλη συναυλία κατά της εξόρυξης χρυσού – χαλκού στη Χαλκιδική. Θα εμφανιστούν οι Γιάννης Αγγελάκας, Σπύρος Γραμμένος, Ματούλα Ζαμάνη, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Δημήτρης Μυστακίδης, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Παύλος Παυλίδης κα οι B-Movies, και οι Χαϊνηδες.