Επιτέλους, άρχισαν να γράφουν και καθηγητές για την επερχόμενη κλιματική αλλαγή, που στην Ελλάδα πολύ λίγοι ενδιαφέρονται, λες και δεν μας αφορά !!!
Γιάννης Α. Φίλης * Η επιστήμη έχει δείξει με σαφήνεια ότι το κλίμα της Γης αλλάζει, κυρίως λόγω των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που οφείλονται στην καύση ορυκτών καυσίμων δηλαδή υδρογονανθράκων και άνθρακα. Τον Δεκέμβριο του 2015 ο ΟΗΕ συγκάλεσε στο Παρίσι τη γνωστή Σύνοδο για το κλίμα όπου όλες οι κυβερνήσεις υπέγραψαν σύμφωνο για να συγκρατηθεί η θερμοκρασιακή άνοδος σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή στους 1,5 με 2 βαθμούς Κελσίου. Για σύγκριση, η σημερινή μέση θερμοκρασιακή άνοδος είναι 0,85 βαθμοί. Η Μεσόγειος όμως, λόγω της γεωγραφίας της, ήδη παρουσιάζει σε κάποιες περιοχές της αύξηση 1,3 βαθμών. Αυτές οι περιοχές πιθανώς θα μετατραπούν σε έρημο σε μερικές δεκαετίες. Η Συμφωνία του Παρισιού στηρίχτηκε στις λεγόμενες αρνητικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Οι χώρες δηλαδή θα συνεχίζουν να καίνε ορυκτά καύσιμα αλλά ταυτόχρονα θα αναδασώνουν μεγάλες εκτάσεις ή θα δημιουργούν δάση εκεί που δεν υπήρχαν για την απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα και επί πλέον θα εφαρμόζουν τεχνολογίες σύλληψης και αποθήκευσης στο υπέδαφος του διοξειδίου του άνθρακα. Αυτές οι τεχνολογίες όμως βρίσκονται σε πειραματικά στάδια και δεν παρέχουν καμιά εγγύηση ότι θα επιλύσουν το πρόβλημα. Η Σύνοδος του Παρισιού συνιστά πρόοδο στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής αλλά δεν είναι επαρκής. Η ομάδα μου στο Πολυτεχνείο Κρήτης, που απαρτίζεται από τους καθηγητές Βασίλη Κουικόγλου, Βαγγέλη Γρηγορούδη και Φώτη Κανέλλο, έκανε μια μεγάλη σειρά από προσομοιώσεις του κλίματος με βάση διάφορα σενάρια του Παρισιού. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η συγκράτηση της θερμοκρασίας στους 2 βαθμούς είναι πολύ δύσκολη με δεδομένες τις δεσμεύσεις των κυβερνήσεων. Αν όλες οι κυβερνήσεις ελάμβαναν πολύ δραστικά μέτρα σήμερα και οι εκπομπές μηδενίζονταν γύρω στο 2065, η θερμοκρασία θα ανέβαινε το 2100 στους 2,5 βαθμούς με τάση περαιτέρω αύξησης στο μέλλον. Για το ίδιο σενάριο, αν οι ΗΠΑ και η Κίνα, οι χώρες με τις μεγαλύτερες εκπομπές, αντί για πολύ δραστικές περικοπές, κάνουν μόνο τις περικοπές που υποσχέθηκαν στο Παρίσι, τότε η θερμοκρασία το 2100 θα ανεβεί στους 2,7 βαθμούς. Ας σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ έχουν υποσχεθεί δραστικές περικοπές σε αντίθεση με την Κίνα που δεν δέχτηκε τέτοιες δεσμεύσεις επειδή οι κατά κεφαλήν εκπομπές της είναι στο 40% εκείνων των ΗΠΑ. Μόνο αν καταφέρουμε αρνητικές εκπομπές μπορούμε να καθυστερήσουμε έως το 2020 την ανάληψη δράσης αλλά και πάλι η θερμοκρασία το 2100 θα ανεβεί κατά 2,5 βαθμούς. Το συμπέρασμα είναι απλό. Ακόμη και αν στηριχθούμε σε αντιρρυπαντικές τεχνολογίες που ίσως αναπτυχθούν στο μέλλον, η θερμοκρασιακή άνοδος θα ξεπεράσει τον στόχο του Παρισιού. Η εκτίμηση των συνεπειών μιας ανόδου των 3 ή 4 βαθμών ενέχει μεγάλη αβεβαιότητα. Εχουν συνταχθεί εκθέσεις από τον ΟΗΕ την Παγκόσμια Τράπεζα και άλλους οργανισμούς πάνω στο ζήτημα. Οι συνέπειες κατατάσσονται ανάλογα με την εκτιμώμενη πιθανότητα να συμβούν. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι τα φαινόμενα που παρατηρούμε σήμερα θα επιδεινωθούν: δυσφορία λόγω ζέστης, αύξηση νόσων που μεταφέρονται από έντομα, πλημμύρες, ξηρασία, ανεμοστρόβιλοι, προβλήματα στη γεωργία, άνοδος της θάλασσας, εξαφανίσεις ειδών και άλλα. Η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε τη Συμφωνία του Παρισιού και ταυτόχρονα υπέγραψε την εγκατάσταση λιγνιτικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής 660 Μεγαβάτ στην Πτολεμαΐδα και επί πλέον προχωρεί με τις έρευνες υδρογονανθράκων στη χώρα. Στην ψυχολογία αυτή η αντιφατική συμπεριφορά ονομάζεται γνωστική ασυνέπεια. Ο οργανισμός Oil Change International έχει εκτιμήσει ότι αν κάψουμε όλα τα καύσιμα των εν λειτουργία ορυχείων άνθρακα και πετρελαιοπηγών θα υπερβούμε τους 2 βαθμούς. Επομένως αν θέλουμε τη Συμφωνία του Παρισιού, πρέπει να σταματήσουμε κάθε έρευνα ορυκτών καυσίμων άμεσα. Βεβαίως η πλήρης στροφή προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) δεν μπορεί να γίνει ακαριαία. Πρέπει ν’ αλλάξουν πολλές τεχνολογίες και να ληφθεί πρόνοια για τους εργαζόμενους στα ορυκτά καύσιμα. Αν όμως σταματήσουν τώρα όλες οι μελλοντικές επενδύσεις στα ορυκτά καύσιμα, εισαχθούν βαθμιαία ηλεκτρικά αυτοκίνητα και ενταθούν οι επενδύσεις στις ΑΠΕ, θα έχει γίνει ένα βήμα συγκράτησης της κλιματικής αλλαγής. Αυτό χρειάζεται φαντασία, σχέδιο και επιμονή. Η αριθμητική είναι απλή. Η αύξηση της θερμοκρασίας είναι ανάλογη της συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Οσο περισσότερα ορυκτά καύσιμα καίμε, τόσο περισσότερο υποθηκεύουμε μη αναστρέψιμα το μέλλον των παιδιών μας και του ηλικίας μόλις δέκα χιλιάδων χρόνων πολιτισμού μας. * καθηγητής, πρώην πρύτανης Πολυτεχνείου Κρήτης http://www.efsyn.gr/arthro/epikindyno-peirama-toy-klimatos Με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο "12 Χρόνια Φυλακή", συζητήσαμε για το εκπαιδευτικό σύστημα, τον εξουσιαστικό - καταπιεστικό χαρακτήρα του σχολείου και τις δυνατότητες αποδόμησής του και απόδρασης από αυτό. -”12 χρόνια φυλακή”. Στη φυλακή “επιβιώνεις” διατηρώντας την πνευματική σου διαύγεια και σκεπτόμενος/η ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει. Η φυλακή του σχολείου τελειώνει ποτέ; -Όχι, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι μια φυλακή που δεν την αναγνωρίζουμε. Τα παιδιά δυσανασχετούν, αλλά δε θα φτάσουν στο σημείο να σου πουν ότι “με βάλατε φυλακή”. Κι εμείς οι ίδιοι όταν πηγαίναμε σχολείο λέγαμε “άντε, να τελειώνει” αλλά δεν αντιλαμβανόμασταν ας πούμε πόσο μεγάλη ζημιά κάνει. Στο σχολείο περιμένεις να μεγαλώσεις και να κάνεις τη ζωή σου – εκεί υπάρχει το στοιχείο της απόδρασης. Περιμένεις να ενηλικιωθείς, για να αρχίσεις να κάνεις ό,τι γουστάρεις, νομίζοντας ότι θα αρχίσεις να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Εμμέσως αναγνωρίζεις τη φυλακή, όχι όμως συνειδητά. Έτσι, δεν υπάρχει η προσδοκία του “πότε θα βγεις από αυτή”. Υπάρχει μόνο η προσδοκία του “πότε θα ζήσεις”. Είναι το ίδιο πράγμα, αλλά δεν έχει τον ίδιο βαθμό συνείδησης. -Το σχολείο αποτελεί εξουσιαστική δομή. Για να αντισταθεί κανείς σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, χρειάζεται κάποια “δύναμη” – μπορούμε να την ονομάσουμε συντροφικότητα, συλλογικότητα ή όπως αλλιώς θέλουμε. Τα παιδιά που στο σύνολό τους μεγαλώνουν αποξενωμένα και που μαθαίνουν από νωρίς στον ανταγωνισμό, στη μοναχικότητα, στο “ο καθένας για την πάρτη του”, κατά πόσο μπορούν να "ενδυναμώσουν τις άμυνές τους", να αναπτύξουν τη συντροφικότητα και να αντισταθούν στην εξουσία του σχολείου; -Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι δεν “εκπαιδεύονται” σε κάτι τέτοιο. Δε μαθαίνουν για έννοιες, όπως "συλλογικότητα"¨, “ανατροπή” κλπ, τόσο μέσα στο σχολείο, όσο και έξω από αυτο. Εκεί έρχεται και η σημασία των γονιών. Σε σπίτια που διαβάζουνε περισσότερο, συζητάνε περισσότερο, βλέπεις ότι τα παιδιά αυτά είναι τα ίδια που και στο σχολείο μπαίνουν μπροστά σε συλλογικές διεκδικήσεις ή στην οργάνωση πραγμάτων. Προφανώς, δεν περιμένουμε ότι το σχολείο θα δώσει τα εφόδια για την ανατροπή του συστηματος, γιατί το σχολείο είναι ένα κομμάτι του συστήματος που επιδιώκει τη διαιώνιση του συστήματος. Αυτό είναι σαφές. Βέβαια, εδώ υπάρχει μια χαραμάδα. Οτιδήποτε βγάζει το σύστημα προς όφελός του, κάποια στιγμή το χρησιμοποιεί ο κόσμος, αλλάζοντάς του τη χρήση. Βλέπεις, για παράδειγμα, ότι το σχολείο δημιουργήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, από μία ανάγκη να υπάρχει μία μάζα ανθρώπων που να μιλούν την ίδια γλώσσα και νά χουν την ίδια κουλτούρα, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βιομηχανικοί εργάτες – και όχι μόνο. Όμως, μορφωνόμενοι τότε οι άνθρωποι, φτάσανε στο σημείο να διεκδικήσουν απέναντι στην εξουσία. Κάθε μέσο καταστολής, κάθε μέσο ελέγχου, λοιπόν, έχει μέσα του και τα σπάργανα για την αμφισβήτησή του. Το ίδιο το σχολείο, ας πούμε, είναι καταπιεστικό και τα παιδιά το αντιλαμβάνονται. Η μόνη αδυναμία των παιδιών – όχι μόνο των παιδιών, και σε μας τους μεγάλους συμβαίνει – είναι ότι πιθανόν δεν ξέρουν πού να κατευθύνουν την αντίδρασή τους, πού είναι το κέντρο βάρος. Εκεί είναι το πρόβλημα. Όπως και να χει, αν ψάχνεις να βρεις αν μέσα από το σχολείο μπορεί να γίνει ανατροπή, αυτό είναι ένα ερώτημα και για μένα και για όλους. -Σε πολλά σημεία του βιβλίου, όταν κάνεις αναδρομή στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, μιλάς για το φασισμό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει φασίζουσες τάσεις ή κατάλοιπα; Τόσο ως προς τη δομή του, όσο και ως προς το περιεχόμενό του. -Δεν θα το έλεγα αυτό – το θεωρώ υπερβολή. Έχει όμως όλα τα θεμέλια που χρησιμοποιεί και ο φασισμός. Έχει, πχ, το εθνοκεντρικό κομμάτι. Δεν μπορούμε να πούμε ότι το σχολείο είναι εθνικιστικό, αλλά σίγουρα είναι εθνοκεντρικό. Αυτό είναι βάση για το φασισμό. Έχει, επίσης, όλα αυτά τα στοιχεία, τα οποία δεν διαμορφώνουν συγκρουσιακούς και ανεξάρτητους πολίτες. Δηλαδή, έχει έντονο το στοιχείο της ανάθεσης, της αυθεντίας, της αρχής, είναι εξουσιαστικό. Σε γαλουχεί στο να αποδέχεσαι και να επιζητάς μια μορφή αρχής και εξουσίας. -Και οι παρελάσεις, οι ομαδικές προσευχές, η συγκέντρωση στο προαύλιο με τα “στοιχηθείτε-ατενώς”; Δεν θα λέγαμε ότι είναι κατάλοιπα; -Φασισμού; Θέλω να μαι προσεκτική με τις λέξεις. Σίγουρα όλα αυτά τα στοιχεία θα υπήρχαν σε ένα φασισμό. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι όπου υπάρχουν αυτά, υπάρχει και φασισμός. Όλα αυτά τα στοιχεία που είπες είναι προσηλυτιστικά, έχουν να κάνουν με την επιβολή στη μάζα και τον έλεγχο της μάζας. Τώρα, αν δεν πετύχουν όλα αυτά και η μάζα αρχίσει να αμφισβητεί, τότε η εξουσία φέρνει το φασισμό. Αλλά τον φέρνει πρώτα στην πολιτική και μετά στις υπόλοιπες δομές εξουσίας. Ο φασισμός, δηλαδή, είναι μια εφεδρεία του συστήματος. Χρησιμοποιείται από το σύστημα, κάθε φορά που αυτό έχει ανάγκη – κι αυτό είναι ανεξάρτητο από το σχολείο. -Για τον Αλτουσέρ, το σχολείο είναι βασικός ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους. Αυτό ισχύει σε οποιαδήποτε μορφή αστικού κράτους. Σε μια χώρα με αριστερή κυβέρνηση – εντός ή εκτός εισαγωγικών το “αριστερή” - τι θα σήμαινε αυτό πρακτικά; Η εξουσία του σχολείου θα άλλαζε, θα μειωνόταν, θα άφηνε χώρο για πιο ελευθεριακές φωνές ή θα ήταν εξίσου καταπιεστική; -Κοίτα, καταρχάς έχω την αίσθηση ότι και μια αριστερή κυβέρνηση, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, στην πορεία θα διαφθαρεί. Η εξουσία διαφθείρει – αυτό είναι το πρόβλημα. Μια αριστερή κυβέρνηση, στο βαθμό που θα ήθελε να διατηρήσει την εξουσία της, δεν πιστεύω ότι θα άλλαζε το σχολείο ως προς τα στοιχεία που είπα – δηλαδή να σε γαλουχεί στην ανάθεση και να σου μαθαίνει την ύπαρξη της Μίας Αρχής. Σίγουρα θα ήταν πιο δημοκρατικό σε κάποια πράγματα. Αλλά δεν πιστεύω ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα έφτανε στο σημείο να αμφισβητήσει το εκπαιδευτικό σύστημα όπως είναι τώρα – ακριβώς επειδή θα ήτα κυβέρνηση. Νομίζω ότι αυτές οι ανάγκες για αμφισβήτηση σ' όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αναζητηθούν από τα κάτω και να πιέσουν τα πάνω. Αν όμως μιλούσαμε για μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία θα έβαζε ως πρόταγμά της το πώς θα πάψει να είναι κυβέρνηση και να μεταβιβαστεί η εξουσία στο λαό, μια κυβέρνηση που θα είχε τέτοιο πρόταγμα για την κοινωνία, θα το εφάρμοζε και στο σχολείο. Αυτό είναι σίγουρο. -Υπάρχουν κάποια εγχειρήματα, όπως το Αλλιώτικο Σχολείο εδώ στη Θεσσαλονίκη, τα οποία προωθούν έναν ελευθεριακό τρόπο μάθησης. Κατά πόσο μπορούν αυτοί οι ελευθεριακοί πυρήνες να ευδοκιμήσουν και να αναπτυχθούν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα; -Μέσα στον καπιταλισμό υπάρχουν πάντοτε νησίδες. Και ενίοτε αυτές οι νησίδες γίνονται νησιά και αναγκάζουν το σύστημα να εμπλουτιστεί, ας πούμε, πιο δημοκρατικά. Αλλά αυτά τα εγχειρήματα αν δεν τα αγκαλιάσει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, είναι αναγκασμένα να παραμείνουν μεμονωμένα εγχειρήματα. Και τότε δεν θα μπορέσουν καν να σταθούν, γιατί θα υπάρξει πολύ σκληρή καταστολή. Τα γνωρίζω αυτά τα εγχειρήματα που λες. Και εδώ και στο Βόλο και στην Κρήτη. Μπορούν να εφαρμοστούν – και πάλι όχι με πλήρη νομιμότητα – μέχρι τα έξι χρόνια. Από τα έξι χρόνια και μετά, ο νόμος είναι αμείλικτος, δε σου επιτρέπει να μην πας το παιδί στην πρώτη δημοτικού. Εκεί έρχεται η καταστολή. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, για να μπορέσει να λειτουργήσει κάτι τέτοιο κατά τόπους, είναι να αποτελεί αίτημα της κοινωνίας, να το στήσει και να το στηρίξει η ίδια η κοινωνία απέναντι στην καταστολή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Όπου έχουν επιχειρήσει οι άνθρωποι να επεκτείνουν το ελευθεριακό σύστημα εκπάιδευσης και μετά τα έξι χρόνια – στη Γερμανία, πχ, πριν από είκοσι χρόνια είχε γίνει κάτι τέτοιο – τους συντρίψανε. Συντρίψανε ολοκληρωτικά τις ομάδες, όχι μόνο το εγχείρημα. Οπότε θα πρέπει να έχεις κοινωνική νομιμοποίηση. Το θέμα είναι κατά πόσο η κοινωνία μπορεί να στηρίξει κάτι τέτοιο. -Μπορεί; -Εννοείς θεωρητικά; -Εννοώ πρακτικά. -Έτσι όπως είναι τώρα, δεν πιστεύω ότι μπορεί να το κάνει. Γιατί βρισκόμαστε σε καταστάσεις φόβου και ο φόβος είναι μια συνθήκη, ένα συναίσθημα που επιβάλλει περιχαράκωση γύρω από αυτό που είναι οικείο. Όταν παλεύεις για την επιβίωσή σου μέσα σε ένα καθεστώς φόβου, είναι δύσκολο να ανοίξεις τα φτερά σου. Τα φτερά σου τα ανοίγεις, όταν αισθάνεσαι χαρά και σιγουριά. Βέβαια, και μέσα απ' τις δυσκολίες μπορούν να γίνουν πράγματα και αυτό είναι το πράμα στο οποίο ελπίζουμε. Άμα δεν κάνεις τώρα βήματα, δεν θα πας πουθένα – και γι' αυτό το λόγο επιμένουμε. Μπορεί, δηλαδή, ο καθένας από μας να “χάσει”, με την έννοια ότι δε θα δει την επανάσταση – ή μπορεί να μην τη δει – αλλά πολεμάει για να τη δουν οι επόμενοι. Και μπορεί τώρα όλα αυτά να μας φαίνονται μάταια, αλλά είμαι πεπεισμένη και ξέρω ότι αν κάποιοι άνθρωποι δεν προσπαθούσαν για το κάτι διαφορετικό, για να συνεισφέρουν έστω και ένα ψήγμα, θα ήμασταν σταθερά στο μεσαίωνα. Η εξουσία εκεί σε θέλει. Το γεγονός λοιπόν ότι το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο της κάθε εποχής και του κάθε τόπου έχει σκαμπανεβάσματα, σημαίνει ότι υπάρχει κίνηση, υπάρχει αλλαγή. Όσο υπάρχει κίνηση, δεν έχουμε κάτι να φοβόμαστε. *Η Νέλλη Ψαρρού είναι συγγραφέας των βιβλίων "Εθνική ταυτότητα στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης", "Ταξίδι στη Σαμοθράκη: ένα πολιτικό ημερολόγιο", καθώς και δημιουργός των ντοκιμαντέρ "Golfland" και "Σταγώνες". http://www.blackuroi.gr/node/147 Πριν μερικές μέρες, όταν πέθανε ο Βγενόπουλος, ήταν η πρώτη φορά που είδα σε όποιον ιστότοπο και αν έψαξα, συμπεριλαμβανομένου και του ΤΡΡ, την είδηση ενός θανάτου γραμμένη κυριολεκτικά. Ως ακριβώς είχε. Ο τίτλος παντού ήταν ίδιος: “Πέθανε ο Ανδρέας Βγενόπουλος”.
Μου έκανε εντύπωση αυτό το “πέθανε”, διότι είχα συνηθίσει σε παρόμοιες ειδήσεις κατά καιρούς, για τον θάνατο δηλαδή κάποιων άλλων ανθρώπων, που είχαν ο καθένας με τον τρόπο του κατακτήσει μια θέση στη δημόσια σφαίρα, όπως καλλιτεχνών, δημοσιογράφων ή και πολιτικών και επιχειρηματιών, να διαβάζω άλλα ρήματα, άλλες εκφράσεις, με συνηθέστερο το “έφυγε”, ή το “τελευταίο ταξίδι” ή “έχασε τη μάχη” και διάφορα άλλα τέτοια γλυκόπικρα υπονοούμενα του τραγικού συμβάντος, το οποίο φαίνονται γενικώς οι άνθρωποι να ξορκίζουν και να μη θέλουν ούτε να το ονοματίζουν. Για τον Βγενόπουλο όμως η είδηση ήταν κυριολεκτική, στακάτη, οριστική, χωρίς γλύκες, χωρίς πίκρες, χωρίς διάθεση εξορκισμού και φυσικά χωρίς καμιάν ελπίδα, ούτε οίκτο. Τόσο που σκέφτηκα ότι αν μπορούσαν κάποιοι να γράψουν “ψόφησε”, και αυτό να μην τους επισύρει κυρώσεις για ασέβεια προς τον νεκρό, θα το έγραφαν. Αυτό φυσικά συνέβη επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν η πιο γνωστή ίσως ενσάρκωση του καταναλωτικού καπιταλισμού στην Ελλάδα. Έτσι, αφενός όλη την χυδαιότητα και την κυνικότητα του συστήματος το οποίο επινόησε η ανθρωπότητα και εντός του έχει εντάξει τον βίο της, την έβλεπε στην ύπαρξη του συγκεκριμένου επιχειρηματία και ένιωσε κατά κάποιον τρόπο μιαν αγαλλίαση με το να γράψει πεντακάθαρα, εξίσου κυνικά και δίχως φιοριτούρες ότι πέθανε εντελώς, αφετέρου δε, λόγω του ότι νιώθει πλέον η ανθρωπότητα, υπηρετώντας και κυνηγώντας τόσα χρόνια ως αυτοσκοπό τις ευτελείς αξίες του καταναλωτικού καπιταλισμού της, το ίδιο ευτελή ακόμα και την ύπαρξή της, αφού οι άνθρωποι θυσιάζονται για να ευημερούν οι οικονομικοί δείκτες και ο συγκεκριμένος ήταν μια περσόνα των δεικτών. Άρα το ότι πέθανε ήταν μια ευκαιρία για πολλούς να πάρουν την εκδίκησή τους και να νιώσουν λίγο πιο δυνατοί, πιο τυχεροί, πιο πλούσιοι εν τέλει από τον εκλιπόντα μεγιστάνα. Γενικώς το “πέθανε ο Βγενόπουλος” έκρυβε εντός του μιαν υστερόβουλη, χαιρέκακη, ανέλπιδη, κυνική διάθεση, για να ορίσει μια τελεσίδικη, οριστική κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει επιστροφή. Έκρυβε όμως ίσως και μιαν έκπληξη, ότι πεθαίνουν τελικά και οι μεγιστάνες του συστήματος στη ζωή αυτή, πεθαίνουν και όσοι έχουν κατορθώσει να τα έχουν όλα μέσω του χρήματος, το οποίο πλέον η παραπλανημένη ανθρωπότητα των σύγχρονων καταναλωτών του καπιταλισμού έχει εκπαιδευτεί να το νομίζει ως πόρο φυσικό, να μη δίνει δεκάρα για την φυσική πραγματικότητα και να είναι σχεδόν σίγουρη πως ακόμη και αν εξαφανίσει όλες τις άλλες μορφές ζωής από τον πλανήτη, θα ζήσει μόνο με το χρήμα της. Ο θάνατος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ανθρωπότητα, και ο θάνατος στα χρόνια του καταναλωτικού καπιταλισμού ακόμα μεγαλύτερο. Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν ότι ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι ένα σινιάλο προς την ανθρωπότητα και ότι όσο πιο διάσημος για το όποιο έργο του είχε γίνει ο εκλιπών άνθρωπος, τόσο πιο ισχυρό είναι το σινιάλο του, το οποίο φυσικά δεν είναι τίποτε άλλο από την υπενθύμιση στην αλαζονική και πλανεμένη ανθρωπότητα της φυσικής της υπόστασης και του ότι δεν μπορεί να υπερβεί, ούτε να παραβιάσει τους φυσικούς ρυθμούς και νόμους που την γέννησαν και την ορίζουν. Να υπενθυμίσει στους παραπλανημένους καταναλωτές του καπιταλιστικού μοντέλου ότι άλλες είναι οι αξίες, άλλο το αυθύπαρκτο αξιακό σύστημα και όχι η ευτέλειες του επινοημένου τους συστήματος. Παλαιότερα, όταν οι κοινωνίες δεν είχαν ακόμη αλωθεί από τον καταναλωτικό καπιταλισμό και ήταν εγγύτερα στο οικοσύστημα, αλλά και μεταξύ τους οι άνθρωποι, ο θάνατος αποτελούσε μέρος της ζωής και οι κηδείες των συγγενών κοινωνικά γεγονότα σημαντικά, τα οποία απαθανάτιζαν κιόλας πλανόδιοι ή σταθεροί φωτογράφοι, όπως ακριβώς τους γάμους και τα βαφτίσια τους. Μοιρολογίστρες ξόρκιζαν τον αρχάγγελο και αποχαιρετούσαν τον νεκρό, οι γειτονιές και τα χωριά πενθούσαν, έκλειναν τα παράθυρα, χαμήλωναν τις μουσικές στα σπίτια, ακύρωναν πανηγύρια, για να μετάσχουν όλοι στο πένθος των οικείων, και όλοι μαζί ξεπροβόδιζαν τον νεκρό στην τελευταία κατοικία του. Σε πολλά μέρη, χωριά κυρίως, υπήρχε κοινό φέρετρο, που χρησιμοποιούνταν για όλους τους νεκρούς, είτε αυτοί ήταν πλούσιοι σε κτήματα, είτε ήταν από φτωχή γενιά, το φέρετρο ήταν της κοινότητας και έμπαιναν όλοι εντός του. Μετά την επέλαση του καταναλωτικού καπιταλισμού, την ιδιώτευση, την αποξένωση των ανθρώπων από το οικοσύστημα και του ενός από τον άλλον, αλλά κυρίως μετά την αλλαγή του αξιακού συστήματος και την θεώρηση ότι το χρήμα όλα τα μπορεί, τα πράγματα άλλαξαν, οι άνθρωποι ένιωσαν πιο προοδευμένοι, πιο πολιτισμένοι, πιο άτρωτοι λόγω της ασφαλέστερης διαβίωσής τους και της τεχνολογικής και επιστημονικής εξέλιξης, πλανεύτηκαν αγοράζοντας και όχι μοχθώντας για να παράξουν, και παρόλο που άρχισαν να χάνουν έδαφος σε επίπεδα ψυχικής υγείας και να ευτελίζουν την ύπαρξή τους καταναλώνοντας υλικά και ψυχικά απορρίμματα, απομακρύνθηκαν πολύ από τον θάνατο, λόγω του ότι απομακρύνθηκαν από την φυσική τους υπόσταση και την πραγματική ζωή. Από όντα φυσικά μετατράπηκαν σε γρανάζια καταναλωτικά και μονάχα σε περίπτωση ασθένειάς τους ή απόρριψής τους από το σύστημα ή θανάτου κάποιου δίπλα τους προσγειώνονται πλέον, βίαια πια, στην φυσική πραγματικότητα, αλλά πάλι για πολύ λίγο χρόνο. Γι’ αυτό και ο θάνατος των ανθρώπων ενέχει πλέον τη θέση σινιάλου για τους υπόλοιπους, ισχύος ανάλογης με την διασημότητα του εκλιπόντος. Η περίπτωση Βγενόπουλου και η αντιμετώπιση της είδησης του θανάτου από τα ΜΜΕ, ανέδειξαν το σινιάλο αυτό, αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει η νεοελληνική κοινωνία την ύπαρξή της και την πλάνη της. Δημοσιεύτηκε στο ΤΡΡ στις 19/11/16 http://yiannismakridakis.gr/?p=8403 Nα γιατί πρέπει να σκεφτείτε να αλλάξετε την συχνότητα στην μουσική που ακούτε. . Αν θέλετε να βρείτε τα μυστικά του σύμπαντος, σκεφτείτε από την άποψη της ενέργειας,της συχνότητας και των δονήσεων.’ – Νίκολα Τέσλα ‘Αυτό που έχουμε ονομάσει ύλη είναι ενέργεια της οποίας η δόνηση έχει μειωθεί τόσο ώστε να είναι αντιληπτή στις αισθήσεις. Δεν υπάρχει ύλη.’ – Άλμπερτ Αϊνστάιν Ο Tέσλα είπε. Ο Αϊνστάιν συμφώνησε. Η Επιστήμη το απέδειξε. Είναι ένα γνωστό γεγονός ότι τα πάντα – συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας σωμάτων- αποτελούνται από ενέργεια που δονείται σε διαφορετικές συχνότητες. Λοιπόν, φαίνεται λογικό να αναρωτηθούμε εάν οι συχνότητες του ήχου μπορούν να μας επηρεάσουν. Φαίνεται ότι αυτή είναι η περίπτωση. Οι συχνότητες επηρεάζουν τις συχνότητες, όπως όταν αναμιγνύονται τα συστατικά με άλλα συστατικά και επηρεάζεται η συνολική γεύση ενός γεύματος.... http://ygeia-sos.blogspot.de/2016/11/blog-post_30.html?spref=fb ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Γ. Σταθάκης υπέγραψε το «ξεπάγωμα» της κατασκευής μονάδας εμπλουτισμού στην περιοχή Σήμερα, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, αποδεικνύεται πως για την προβληματική κατάσταση στις Σκουριές, υπάρχουν ευθύνες. Ευθύνες που ανήκουν σε συγκεκριμένες πολιτικές και όχι –μόνο– σε πρόσωπα. Π. Λαφαζάνης, Π. Σκουρλέτης και Γ. Σταθάκης είναι απλά πρόσωπα, φορείς της ίδιας πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από τον Ιανουάριο του ’15 μέχρι και σήμερα. Είναι εύκολο να καταλάβουμε όλοι το σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ για τη Χαλκιδική με μία απλή αναδρομή στις κυβερνητικές εξαγγελίες και πράξεις… http://prin.gr/?p=12520 Συζητώντας για την Οικολογία την Πολιτική και τα μη ανθρώπινα ζώα ομιλητής: Σταύρος Καραγεωργάκης Παρασκευή 25/11, 19:00 στο Ευτοπικό Εργαστήρι Λεωνίδου 62 & Θερμοπυλών, Κεραμεικός Ένα άρθρο στο Πρόταγμα, που άπτεται του προσφυγικού στο βαθμό που το προσφυγικό αποκτά τις διαστάσεις του πολέμου των πολιτισμών. Οι μεθοδεύσεις που έχουν γίνει πράξη στη Γαλλία εκ μέρους της μουσουλμανικής κοινότητας εν γένει αλλά και της άκρας δεξιάς ως ενός casus belli υπεράσπισης των ευρωπαϊκών κεκτημένων όταν απαντούν στις ανοχές που επιβάλει ο λόγος της αριστεράς και των αναρχικών ως ακόλουθου παράγοντα του κοινωνικού φιλελυθερισμού.
Διαβάστε: https://protagma.wordpress.com/2016/09/10/%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC... Ιφιγένεια Κοντού
Επιτέλους! Η Τουρκία απέσυρε το Νομοσχέδιο του αίσχους που θα έβγαζε από τη φυλακή τους βιαστές ανήλικων κοριτσιών με την προϋπόθεση να γίνουν σύζυγοι των θυμάτων. Μεγάλη νίκη του λαού και του γυναικείου κινήματος! … http://tvxs.gr/news/kosmos/poios-plironei-tin-aniliki-nyfi |
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΕΜΠΑΣ
Επικοινωνία: gkolempas@gmail.com Αποανάπτυξη-Κοινοτισμός
Ομιλία του Γιώργου Κολέμπα για την "αποανάπτυξη και τον κοινοτισμό" στα μέλη του Τομέα Ενέργειας του ΜΕΡΑ25 Uni4sse – Ημερίδα: Τα παιδία Κ.Αλ.Ο. παίζει
https://open.tube/videos/watch/bf2fd4a2-0a89-46c2-a3fa-c69a5141a0f5?fbclid=IwAR0SDEErwdjE1xvCEalGyG15U7xjowCIOplDI7qL5N9DkJMIZhCHsmyDAro Ένα καταπληκτικό βίντεο για την σημερινή "καταναλωτική ευτυχία"
Pursuit of Happiness, The Rat Race - A Short Film Animation By Steve Cutts | World King:
https://www.youtube.com/watch?v=MZZz1XrNnO8 Το πρόταγμα της αποανάπτυξης και η επανανοηματοδότηση της ζωής ως ζητούμενο
https://www.youtube.com/watch?v=wactd4Y5Wk4&feature=youtu.be Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση - Κοινοτισμός
Θέατρο Ροές - 23 Οκτωβρίου 2018 Συζητούν: -Δημήτρης Αποστολάκης (Χαϊνης) -Γιώργος Κολέμπας -Δημήτρης Κορνάρος -Γιάννης Μπίλλας Δείτε το βίντεο: Διεθνής Συμμαχία για την Τοπικοποίηση-International Alliance for Localization (IAL)
Η Διεθνής Συμμαχία για τον Τοπικοποίηση (IAL) είναι ένα διαπολιτισμικό δίκτυο διανοούμενων, ακτιβιστών και ΜΚΟ αφιερωμένων στην διερεύνηση ριζικά νέων οραμάτων κοινωνικής εξέλιξης. Μέχρι τώρα έχουν συνευρεθεί άτομα και ομάδες από 58 διαφορετικές χώρες. https://www.localfutures.org/programs/global-to-local/international-alliance-localization/ ΠΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΧΑΝΙΩΝ: μια συζήτηση με τον Γιώργο Κολέμπα
Μια συζήτηση στα πλαίσια της εκδήλωσης: “Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία”. Όλη η συζήτηση εδώ O συγγραφέας και βιοκαλλιεργητής Γιώργος Κολέμπας στον 958fm του ΡΣΜ ...
http://webtv.ert.gr/ert3/radiofonikes-sinentefxis/o-singrafeas-ke-viokalliergitis-giorgos-kolempas-ston-958fm-tou-rsm-tis-ert3/ Περιμπανού "Η Κοινωνική Οικονομία Αγαθό για Όλη την Κοινωνία"
ΕΔΩ ΕΡΤ3 - Θεματική συζήτηση : Αποανάπτυξη - Τοπικοποίηση:
https://www.youtube.com/watch?v=hTzh9DooEoU&feature=c4-overview&list=UUqrgAOkMe5fpHqeebbWI-3w Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης:
https://www.youtube.com/watch?v=unjCjXh8gNc |