του Οικονομολόγου, Παναγιώτη (Τάκη) Μυλωνά.
Ακόμα σκαλίζει, επώδυνα, την πυορροούσα πληγή μας, η συμπλήρωση των εννέα χρόνων απ’ την ψήφιση του πρώτου, απ’ τα 3 Μνημόνια. Καθώς κι η θύελλα των αντιδράσεων που ακολούθησαν την ψήφισή του -κι ανέκοψε, δυο μέρες μετά την ψήφισή του 1ου Μνημονίου, η απίστευτη τραγωδία της 6ης Μαΐου του 2010- θα παραμείνει άσβεστη στην μνήμη μας. Παγώνει από ανατριχίλα κανείς μόνο με την εξιστόρηση του ιστορικού της φρίκης, με τους τρεις (συν ένα) νεκρούς της MARFIN, απ’ την εφιαλτική πυρκαγιά που έβαλαν οι κουκουλοφόροι στην οδό Σταδίου.
Μα οι «Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης της Ελλάδας», των Μνημονίων, με τα αιματηρά οικονομικά Μέτρα που περιείχαν, υπήρξαν πλήρως ατελέσφορες, αφού αποσκοπούσαν μόνο στη διασφάλιση των πρόσκαιρων συμφερόντων των πιστωτών, για τα δυσθεώρητα Δάνεια των εκατοντάδων δις Ευρώ, απ’ τις χώρες του Ευρώ και του Δ.Ν.Τ.. Μέτρα, με αυστηρότατους όρους επιτήρησης, με «εσωτερική υποτίμηση» και με πολιτικές λιτότητας, που τις ονόμασαν «μεταρρυθμίσεις». Ενώ αυτές, εξαντλούνταν, κυρίως, στην αιματηρή εισοδηματική πολιτική, στους μισθούς, στις συντάξεις και στη φοροεισπρακτική αφαίμαξη, υπό την άμεση επίβλεψη της διαβόητης «Τρόικα».
Ωστόσο, τα Μνημόνια αυτά, απέτυχαν οικτρά. Όπως, ήδη αποτυγχάνει, επίσης και το -ανομολόγητο- «4ο Μνημόνιο», που εκτείνεται ως το 2060. Με τη νέα φοροληστεία, με τα πρωτογενή πλεονάσματα, του 3,5% & 2,2%, μέχρι το 2059, με τη χρόνια Αποεπένδυση -που υποβοηθά και το «Κ.Α.Σ.»- με την ατιθάσευτη ανεργία και την εξαθλίωση του μισού πληθυσμού, τουλάχιστον, με το Δημόσιο Χρέος, στο 190% του Α.Ε.Π., με υποχρεώσεις πλήρους εποπτείας, μα και παράδοσης του εθνικού μας πλούτου, έως το 2100. Αλλά και χωρίς Τραπεζικό Σύστημα κι άλλα, επιβαρυντικά, παρόμοια, που -περισσότερο από ποτέ άλλοτε- μας εισάγουν «σε μια σπείρα θανάτου» -σύμφωνα με την ορολογία του G. Soros- κι απειλούν πια, να μας αφανίσουν πρόωρα…
Η μνημονιακή πολιτική στον τουρισμό καθηλώνει την οικονομική μας ανάπτυξη
Για την αξιολογική επισκόπηση του ελληνικού τουρισμού και των πολιτικών που ασκήθηκαν σε αυτόν, θα αποτελούσε μια αδικαιολόγητη «στρουθοκαμηλοειδή περιφρόνηση» στην ίδια την πραγματικότητα, η αγνόηση των -συνεχώς επαναλαμβανόμενων- νέων ρεκόρ, των ετήσιων αφίξεων των τουριστών στη χώρα μας.
Ωστόσο, εκτιμούμε πως, αυτή η γενικότερη εξωστρέφεια στη χώρα μας, με την επέκταση του τουρισμού -αν αυτή σημειώθηκε ποτέ, καθ’ όλη την μνημονιακή μας περίοδο- περιορίστηκε σε μια -απολύτως ασαφή- «διάθεση προς εξωστρέφεια», και μόνο στον τουριστικό κλάδο. Σε εκείνο ακριβώς τον κλάδο στον οποίο, διογκώνονταν ολοένα, τα χρόνια προβλήματά του, που μας καθήλωναν αναπτυξιακά, όλη αυτή την μνημονιακή περίοδο. Προβλήματα που ήταν εκρηκτικά, μα κι εκλεκτικώς παραλειπόμενα, στην αντιμετώπισή τους, παρ’ ότι είχαν σχέση, τόσο με την παραοικονομική λειτουργία του κλάδου, την παράνομη απασχόληση των εργαζομένων του, τη στενή εποχικότητα της λειτουργίας του, όσο και ιδίως, στην πολλή χαμηλή οικονομική αποδοτικότητά του. Τα φαινόμενα αυτά, αν και διαχρονικά, επιδεινώθηκαν κι άλλο μέσα στην περίοδο των Μνημονίων.
Μια επιδείνωση που κατέστη δυνατή υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
Το All Inclusive, επίσης, είναι ένα είδος «αλλοτρίωσης της παραγωγικής διαδικασίας» στον τουρισμό, το οποίο, όχι μόνο απομονώνει τους τουρίστες από το περιβάλλον που επισκέπτονται, μα αλλοτριώνει και τους παραγωγούς του τουριστικού προϊόντος από την παραγωγή τους, ενώ τους αποξενώνει, συνάμα, σε μεγάλο βαθμό, από την ανθρώπινη επαφή με τους πελάτες τους, τουρίστες.
Ταυτόχρονα, συνθλίβει και το βαθμό που μπορεί να καταστεί ωφέλιμο το τουριστικό φαινόμενο και αυξάνει την κλίση της «οριακής» απόδοσης των επενδύσεων στον τουρισμό, εξ αιτίας των οικονομικών και κοινωνικών παραμέτρων που επηρεάζουν ανάλογα και τη συνάρτηση: «κόστους/οφέλους», στα κατώτερα δυνατά επίπεδα οικονομικής διαχείρισης, χαμηλού κόστους παραγωγής κι αντίστοιχης ποιότητας υπηρεσιών του.
Καθιστώντας όμως έτσι και εκ του αποτελέσματος, τις επιχειρήσεις του τουριστικού τομέα, ως τις πιο υπερχρεωμένες επιχειρήσεις της -ιδιαίτερα χειμαζόμενης- ελληνικής οικονομίας. Αλλά επίσης, αξίζει να υπογραμμίσει κανείς ότι: αυτή η αρνητικότητα της εξάρτησης, στην παραγωγή του τουριστικού προϊόντος από τις εισαγωγές, κατά ένα τόσο -εξωφρενικό- ποσοστό, με μέσο όρο. το: 85%, θρυμματίζει -μέχρι γελοιότητας- το δήθεν επιχείρημα ή και το δήθεν «θεώρημα», των αβανταδόρων της τουριστικής οικονομικής λεηλασίας που διαχρονικά σημειώνεται στη χώρα μας, όταν, οι εκπρόσωποι του τουρισμού, αναφέρονται κι επιχειρηματολογούν, για τον τριπλασιασμό της συνεισφοράς του στην εθνική μας οικονομία.
Οι ίδιοι αυτοί, παριστάνουν πως συγκλονίζονται, μιλώντας κι αναλύοντας, δήθεν, για το «συντελεστή του πολλαπλασιαστή ανάπτυξης απ’ τον τουρισμό» στη χώρα μας, τον οποίο κι εκτιμούν να κινείται μεταξύ: 2,4 και 3,5. Συντελεστής, δηλαδή, που τριπλασιάζει -κατ’ αυτούς- τη συμβολή του τουρισμού στη δημιουργία του Α.Ε.Π. της χώρας μας. Και την ίδια στιγμή, που ισχυρίζονται αυτά τα «ανιστόρητα» ομολογείται, με δελτίο τύπου, απ’ τη διοίκηση του Σ.Ε.Τ.Ε., πως: «Έχουμε μια συνεχόμενη πτώση των “κατά κεφαλή εσόδων, ανά τουρίστα”, η οποία, την τελευταία 10ετία, συμποσούται σε μείωση κατά [-35%], περίπου»!
Σημειώνονται εδώ, τα εξής συγκριτικά στοιχεία, ότι: (α) στο τουριστικό προϊόν της Ιταλίας, τα εισαγόμενα συστατικά του αντιπροσωπεύουν μόλις το 25% του συνολικού κόστους παραγωγής του και (β) ταυτόχρονα, η Πορτογαλία, το 2017, με 20 εκατομμύρια τουρίστες, είχε 17,3 δις ευρώ, έσοδα, απ’ τον τουρισμό της και η Ελλάδα, στον ίδιο χρόνο, με 27 εκατομμύρια τουρίστες, είχε 14,5 δις ευρώ, τουριστικά έσοδα. Ενώ και η παρατηρούμενη, επίσης, απότομη μεγάλη αύξηση, της οικοδομικής δραστηριότητας στη χώρα μας και μόνο στον τουριστικό κλάδο, είναι έως και υπερδιπλάσια της αύξησης των αφίξεων των τουριστών. Γεγονός που θα συνεπιφέρει μεγάλη αύξηση των προσφερόμενων κλινών.
Και μια απότομη αύξηση κλινών, είναι μαθηματικά βέβαιο πως, θα συμπιέσει κι άλλο τις ήδη χαμηλές τιμές του τουρισμού μας. Τα μεγαλύτερα Fake News που διακινούνται, πάντως ακόμα, είναι στον τουρισμό. Και εκτός από το εσωτερικό, προσφέρονται προς κατανάλωση και στο εξωτερικό. Με το περσινό ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, αξιοποιήθηκαν ανάλογα και είναι οι Success Stories της βιομηχανίας του ελληνικού τουρισμού… Έτσι ώστε και στην περίπτωση του τουρισμού, να επαληθεύεται το αξίωμα, πως: το απατηλό αφήγημα, για την επερχόμενη εξυγίανση, μέσω των Μνημονίων, είναι ένας ακόμη αυτοδιαψευδόμενος μύθος και μια ακόμη, μεγαλύτερη απάτη, από όλες, όσες μας προσκόμισαν, μέχρι τώρα, οι θιασώτες των -δήθεν- μνημονιακών μεταρρυθμίσεων.
πηγή
Ακόμα σκαλίζει, επώδυνα, την πυορροούσα πληγή μας, η συμπλήρωση των εννέα χρόνων απ’ την ψήφιση του πρώτου, απ’ τα 3 Μνημόνια. Καθώς κι η θύελλα των αντιδράσεων που ακολούθησαν την ψήφισή του -κι ανέκοψε, δυο μέρες μετά την ψήφισή του 1ου Μνημονίου, η απίστευτη τραγωδία της 6ης Μαΐου του 2010- θα παραμείνει άσβεστη στην μνήμη μας. Παγώνει από ανατριχίλα κανείς μόνο με την εξιστόρηση του ιστορικού της φρίκης, με τους τρεις (συν ένα) νεκρούς της MARFIN, απ’ την εφιαλτική πυρκαγιά που έβαλαν οι κουκουλοφόροι στην οδό Σταδίου.
Μα οι «Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης της Ελλάδας», των Μνημονίων, με τα αιματηρά οικονομικά Μέτρα που περιείχαν, υπήρξαν πλήρως ατελέσφορες, αφού αποσκοπούσαν μόνο στη διασφάλιση των πρόσκαιρων συμφερόντων των πιστωτών, για τα δυσθεώρητα Δάνεια των εκατοντάδων δις Ευρώ, απ’ τις χώρες του Ευρώ και του Δ.Ν.Τ.. Μέτρα, με αυστηρότατους όρους επιτήρησης, με «εσωτερική υποτίμηση» και με πολιτικές λιτότητας, που τις ονόμασαν «μεταρρυθμίσεις». Ενώ αυτές, εξαντλούνταν, κυρίως, στην αιματηρή εισοδηματική πολιτική, στους μισθούς, στις συντάξεις και στη φοροεισπρακτική αφαίμαξη, υπό την άμεση επίβλεψη της διαβόητης «Τρόικα».
Ωστόσο, τα Μνημόνια αυτά, απέτυχαν οικτρά. Όπως, ήδη αποτυγχάνει, επίσης και το -ανομολόγητο- «4ο Μνημόνιο», που εκτείνεται ως το 2060. Με τη νέα φοροληστεία, με τα πρωτογενή πλεονάσματα, του 3,5% & 2,2%, μέχρι το 2059, με τη χρόνια Αποεπένδυση -που υποβοηθά και το «Κ.Α.Σ.»- με την ατιθάσευτη ανεργία και την εξαθλίωση του μισού πληθυσμού, τουλάχιστον, με το Δημόσιο Χρέος, στο 190% του Α.Ε.Π., με υποχρεώσεις πλήρους εποπτείας, μα και παράδοσης του εθνικού μας πλούτου, έως το 2100. Αλλά και χωρίς Τραπεζικό Σύστημα κι άλλα, επιβαρυντικά, παρόμοια, που -περισσότερο από ποτέ άλλοτε- μας εισάγουν «σε μια σπείρα θανάτου» -σύμφωνα με την ορολογία του G. Soros- κι απειλούν πια, να μας αφανίσουν πρόωρα…
Η μνημονιακή πολιτική στον τουρισμό καθηλώνει την οικονομική μας ανάπτυξη
Για την αξιολογική επισκόπηση του ελληνικού τουρισμού και των πολιτικών που ασκήθηκαν σε αυτόν, θα αποτελούσε μια αδικαιολόγητη «στρουθοκαμηλοειδή περιφρόνηση» στην ίδια την πραγματικότητα, η αγνόηση των -συνεχώς επαναλαμβανόμενων- νέων ρεκόρ, των ετήσιων αφίξεων των τουριστών στη χώρα μας.
Ωστόσο, εκτιμούμε πως, αυτή η γενικότερη εξωστρέφεια στη χώρα μας, με την επέκταση του τουρισμού -αν αυτή σημειώθηκε ποτέ, καθ’ όλη την μνημονιακή μας περίοδο- περιορίστηκε σε μια -απολύτως ασαφή- «διάθεση προς εξωστρέφεια», και μόνο στον τουριστικό κλάδο. Σε εκείνο ακριβώς τον κλάδο στον οποίο, διογκώνονταν ολοένα, τα χρόνια προβλήματά του, που μας καθήλωναν αναπτυξιακά, όλη αυτή την μνημονιακή περίοδο. Προβλήματα που ήταν εκρηκτικά, μα κι εκλεκτικώς παραλειπόμενα, στην αντιμετώπισή τους, παρ’ ότι είχαν σχέση, τόσο με την παραοικονομική λειτουργία του κλάδου, την παράνομη απασχόληση των εργαζομένων του, τη στενή εποχικότητα της λειτουργίας του, όσο και ιδίως, στην πολλή χαμηλή οικονομική αποδοτικότητά του. Τα φαινόμενα αυτά, αν και διαχρονικά, επιδεινώθηκαν κι άλλο μέσα στην περίοδο των Μνημονίων.
Μια επιδείνωση που κατέστη δυνατή υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
- Με την εγκατάλειψη του τουριστικού κλάδου στις αθέμιτες πρακτικές των Tour Operators.
- Με την παραχώρηση -μέσω εξαγοράς τους, την οποία και δανειοδότησε η χώρα μας, από το ήδη «στεγνό» ελληνικό τραπεζικό σύστημα- των 14 αεροδρομίων μας, για τον έλεγχο των τουριστικών ροών και για τη στρατηγική υποταγή μας, στα σκοτεινά συμφέροντα των Tour Operators.
- Με διατήρηση του καθεστώτος προκλητικής προνομιακής μεταχείρισης στους επιχειρηματίες του τουρισμού, με την ελαστική επιτήρηση της παραβίασης των περιβαλλοντικών όρων και της αγνόησης των εργασιακών συνθηκών «Γαλέρας», με την μη τήρησης της εργατικής νομοθεσίας για τους εργαζόμενους στον τουρισμό.
- Με την παράβλεψη των αρμοδίων, σε κάθε είδους παραβίαση της δεοντολογίας, των ορθών τουριστικών πρακτικών (νοθεία ποτών, παραμέληση προστασίας του περιβάλλοντος κ.λπ.), έως και της όλης νομιμότητας, στη λειτουργία του κλάδου.
- Με την χωρίς ανακοπή -λόγω και της γενικότερης οικονομικής κρίσης- χορήγηση δανείων, προς χρηματοδότηση τουριστικών επενδύσεων, όταν οι άλλοι κλάδοι και τομείς της οικονομίας μας στέναζαν.
- Και κυρίως, με την άσκηση πολιτικών και παραλείψεών της, που έφεραν τη δραματική αλλοίωση και αλλοτρίωση, στην παραγωγική διαδικασία της τουριστικής μας βιομηχανίας.
Το All Inclusive, επίσης, είναι ένα είδος «αλλοτρίωσης της παραγωγικής διαδικασίας» στον τουρισμό, το οποίο, όχι μόνο απομονώνει τους τουρίστες από το περιβάλλον που επισκέπτονται, μα αλλοτριώνει και τους παραγωγούς του τουριστικού προϊόντος από την παραγωγή τους, ενώ τους αποξενώνει, συνάμα, σε μεγάλο βαθμό, από την ανθρώπινη επαφή με τους πελάτες τους, τουρίστες.
Ταυτόχρονα, συνθλίβει και το βαθμό που μπορεί να καταστεί ωφέλιμο το τουριστικό φαινόμενο και αυξάνει την κλίση της «οριακής» απόδοσης των επενδύσεων στον τουρισμό, εξ αιτίας των οικονομικών και κοινωνικών παραμέτρων που επηρεάζουν ανάλογα και τη συνάρτηση: «κόστους/οφέλους», στα κατώτερα δυνατά επίπεδα οικονομικής διαχείρισης, χαμηλού κόστους παραγωγής κι αντίστοιχης ποιότητας υπηρεσιών του.
Καθιστώντας όμως έτσι και εκ του αποτελέσματος, τις επιχειρήσεις του τουριστικού τομέα, ως τις πιο υπερχρεωμένες επιχειρήσεις της -ιδιαίτερα χειμαζόμενης- ελληνικής οικονομίας. Αλλά επίσης, αξίζει να υπογραμμίσει κανείς ότι: αυτή η αρνητικότητα της εξάρτησης, στην παραγωγή του τουριστικού προϊόντος από τις εισαγωγές, κατά ένα τόσο -εξωφρενικό- ποσοστό, με μέσο όρο. το: 85%, θρυμματίζει -μέχρι γελοιότητας- το δήθεν επιχείρημα ή και το δήθεν «θεώρημα», των αβανταδόρων της τουριστικής οικονομικής λεηλασίας που διαχρονικά σημειώνεται στη χώρα μας, όταν, οι εκπρόσωποι του τουρισμού, αναφέρονται κι επιχειρηματολογούν, για τον τριπλασιασμό της συνεισφοράς του στην εθνική μας οικονομία.
Οι ίδιοι αυτοί, παριστάνουν πως συγκλονίζονται, μιλώντας κι αναλύοντας, δήθεν, για το «συντελεστή του πολλαπλασιαστή ανάπτυξης απ’ τον τουρισμό» στη χώρα μας, τον οποίο κι εκτιμούν να κινείται μεταξύ: 2,4 και 3,5. Συντελεστής, δηλαδή, που τριπλασιάζει -κατ’ αυτούς- τη συμβολή του τουρισμού στη δημιουργία του Α.Ε.Π. της χώρας μας. Και την ίδια στιγμή, που ισχυρίζονται αυτά τα «ανιστόρητα» ομολογείται, με δελτίο τύπου, απ’ τη διοίκηση του Σ.Ε.Τ.Ε., πως: «Έχουμε μια συνεχόμενη πτώση των “κατά κεφαλή εσόδων, ανά τουρίστα”, η οποία, την τελευταία 10ετία, συμποσούται σε μείωση κατά [-35%], περίπου»!
Σημειώνονται εδώ, τα εξής συγκριτικά στοιχεία, ότι: (α) στο τουριστικό προϊόν της Ιταλίας, τα εισαγόμενα συστατικά του αντιπροσωπεύουν μόλις το 25% του συνολικού κόστους παραγωγής του και (β) ταυτόχρονα, η Πορτογαλία, το 2017, με 20 εκατομμύρια τουρίστες, είχε 17,3 δις ευρώ, έσοδα, απ’ τον τουρισμό της και η Ελλάδα, στον ίδιο χρόνο, με 27 εκατομμύρια τουρίστες, είχε 14,5 δις ευρώ, τουριστικά έσοδα. Ενώ και η παρατηρούμενη, επίσης, απότομη μεγάλη αύξηση, της οικοδομικής δραστηριότητας στη χώρα μας και μόνο στον τουριστικό κλάδο, είναι έως και υπερδιπλάσια της αύξησης των αφίξεων των τουριστών. Γεγονός που θα συνεπιφέρει μεγάλη αύξηση των προσφερόμενων κλινών.
Και μια απότομη αύξηση κλινών, είναι μαθηματικά βέβαιο πως, θα συμπιέσει κι άλλο τις ήδη χαμηλές τιμές του τουρισμού μας. Τα μεγαλύτερα Fake News που διακινούνται, πάντως ακόμα, είναι στον τουρισμό. Και εκτός από το εσωτερικό, προσφέρονται προς κατανάλωση και στο εξωτερικό. Με το περσινό ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, αξιοποιήθηκαν ανάλογα και είναι οι Success Stories της βιομηχανίας του ελληνικού τουρισμού… Έτσι ώστε και στην περίπτωση του τουρισμού, να επαληθεύεται το αξίωμα, πως: το απατηλό αφήγημα, για την επερχόμενη εξυγίανση, μέσω των Μνημονίων, είναι ένας ακόμη αυτοδιαψευδόμενος μύθος και μια ακόμη, μεγαλύτερη απάτη, από όλες, όσες μας προσκόμισαν, μέχρι τώρα, οι θιασώτες των -δήθεν- μνημονιακών μεταρρυθμίσεων.
πηγή
RSS Feed
