Νικόλαος Γρυσπολάκης*
«Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη» και... τα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας είναι γενναιόδωρη ανθρωπιστική βοήθεια.
Μερικές χιλιάδες πρόσφυγες καταφθάνουν στη Γερμανία (μια χώρα 81 εκατομμυρίων κατοίκων, με ΑΕΠ 40.000 δολαρίων ανά κάτοικο και εμπορικό πλεόνασμα ύψους 90 δισ. δολαρίων), τα ΜΜΕ γράφουν διθυράμβους για τη γενναιοδωρία της γερμανικής κυβέρνησης, τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν εκθειαστικά σχόλια και οι οικονομικοί αποικιοκράτες κορδώνονται με υπερηφάνεια.
Ταυτοχρόνως, πολλές ευρωπαϊκές χώρες καταργούν την ελεύθερη διακίνηση στα σύνορά τους (μεταξύ αυτών και η Γερμανία) βάζοντας ταφόπλακα σε έναν από τους κεντρικούς πυλώνες προπαγάνδας υπέρ της Ε.Ε. - αυτόν της ελεύθερης διακίνησης εντός της Ενωσης.
Η Ελλάδα (με πληθυσμό μόλις 10 εκατομμύρια και με τα γνωστά τεράστια οικονομικά προβλήματα) και η Ιταλία, δύο χώρες με το 40% και το 60% κατά κεφαλήν εισόδημα της Γερμανίας, υποδέχονται πάνω από 2.000 πρόσφυγες κάθε μέρα, εδώ και πολλούς μήνες, και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους τα τελευταία 6 χρόνια.
Καμία ουσιαστική βοήθεια δεν έχει δοθεί στις χώρες αυτές από την Ε.Ε. (ένα από τα μεγαλύτερα ποσά που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν για να χτίσει τον τείχος στον Εβρο ώστε να εμποδιστεί η εισροή προσφύγων προς την Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή η Τουρκία φιλοξενεί πάνω από 2 εκατομμύρια πρόσφυγες σχεδόν χωρίς καμία διεθνή βοήθεια.
Ο μισός πληθυσμός της Ιορδανίας (μια χώρα 6,6 εκατομμυρίων ανθρώπων) αποτελείται από Παλαιστίνιους πρόσφυγες, ενώ πλέον φιλοξενεί και 1 εκατ. Ιρακινούς και Σύρους πρόσφυγες σε κέντρα (πολλά από τα οποία λειτουργούν και χρηματοδοτούνται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα).
Ο Λίβανος, των 5 εκατομμυρίων κατοίκων, φιλοξενεί πάνω από μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιους και Ιρακινούς πρόσφυγες και από το 2012 πάνω από 1,1 εκατ. Σύρους πρόσφυγες.
Το Πακιστάν, ωστόσο, φιλοξενεί 1,5 εκατ. πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, ενώ το Τσαντ 500.000 από το Σουδάν.
Το Ιράν φιλοξενεί σχεδόν 1 εκατ. πρόσφυγες κυρίως από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Στο Ναούρου και το Τζιμπουτί πάνω από το 5% του πληθυσμού αποτελείται από πρόσφυγες.
Ταυτοχρόνως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ίδια η Συρία, μέχρις ότου ξεκινήσει ο πόλεμος στο έδαφός της είχε φιλοξενήσει εκατομμύρια προσφύγων στο έδαφός της από τον Λίβανο, το Ιράκ, Κούρδους από την Τουρκία και Παλαιστινίους καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες Ασσύριους, Αρμένιους και Ελληνες πρόσφυγες παλαιότερα.
Το 86% όλων των προσφύγων του κόσμου φιλοξενείται, ταΐζεται και συντηρείται από φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Παρότι αυτό δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες στις οικονομίες και τις κοινωνικές συνθήκες αυτών των χωρών, δεν βλέπει κανείς τις ξενοφοβικές, ρατσιστικές και υστερικές επιθέσεις στην έκταση που λαμβάνουν στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη, όταν προσπαθούν να φτάσουν σ’ αυτές απελπισμένοι άνθρωποι που αγωνίζονται να ξεφύγουν κυρίως από πολέμους που δημιούργησε και συντηρεί η Δύση και οι σύμμαχοί της, με τις εξαγωγικές χώρες όπλων και το ΝΑΤΟ στις πρώτες θέσεις των υπευθύνων.
Για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται πως οι ισχυροί, οι οποίοι οδηγούνται από σύμπλεγμα ανωτερότητας, μπορούν να στρέψουν την πραγματικότητα κατά 180 μοίρες ώστε να ικανοποιήσουν τις... αγέλες προβάτων μεταξύ των πληθυσμών τους και να τα κάνουν υπερήφανα και χαρούμενα για τα εγκλήματα που διαπράττουν οι «δημοκρατικώς» εκλεγμένες κυβερνήσεις τους, βασιζόμενες στις «δημοκρατικές, φιλελεύθερες και φιλάνθρωπες» πολιτισμικές παραδόσεις τους.
Οι δύο κύριοι λόγοι για τους οποίους αυτήν τη στιγμή το θέμα έχει αποκτήσει προεξέχουσα θέση στη διεθνή ειδησεογραφία, αφού είχε αγνοηθεί επί πολλά χρόνια, είναι, πρώτον, ότι οι προαναφερθείσες χώρες έχουν πλέον πλημμυρίσει και επομένως οι όποιοι επιπλέον πρόσφυγες προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τις πλούσιες αποικιοκρατικές χώρες της Ευρώπης, και, δεύτερον (και κρατήστε το αυτό στο μυαλό σας την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε μια τάση να υποστηρίξετε ακόμη μία «ανθρωπιστική» επέμβαση της Δύσης στην «ταραγμένη» Μέση Ανατολή) ότι ένας ακόμη πόλεμος ψήνεται αυτήν τη στιγμή από τις δυτικές δυνάμεις ο οποίος θα ονομαστεί «ανθρωπιστική επέμβαση εναντίον του “Ισλαμικού κράτους”», το οποίο οι ίδιες δημιούργησαν σε αγαστή συνεργασία με τους τοπικούς τυράννους, τους οποίους επίσης οι ίδιες που έχουν εγκαταστήσει, όπως στη Σαουδική Αραβία.
Ετσι, η «κοινή γνώμη» πρέπει να κερδηθεί χρησιμοποιώντας το αθώο συναίσθημα του επιλεκτικού οίκτου.
Οσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από άλλους ανθρώπους, μέσω δομών κέρδους, ιεραρχίας και καταπίεσης, αυτά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να σταματήσουν.
Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να τρέπονται σε φυγή από τα πατρογονικά τους εδάφη καθώς οι αποικιοκρατικές δυνάμεις θα συνεχίσουν να παράγουν δυστυχία και καταστροφή για την ανθρωπότητα.
Εν τω μεταξύ, η χωρίς όρους αλληλεγγύη μας προς κάθε πρόσφυγα και κάθε θύμα αυτών των δομών και πολέμων πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη.
*Από το Μόντρεαλ του Καναδά
«Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη» και... τα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας είναι γενναιόδωρη ανθρωπιστική βοήθεια.
Μερικές χιλιάδες πρόσφυγες καταφθάνουν στη Γερμανία (μια χώρα 81 εκατομμυρίων κατοίκων, με ΑΕΠ 40.000 δολαρίων ανά κάτοικο και εμπορικό πλεόνασμα ύψους 90 δισ. δολαρίων), τα ΜΜΕ γράφουν διθυράμβους για τη γενναιοδωρία της γερμανικής κυβέρνησης, τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν εκθειαστικά σχόλια και οι οικονομικοί αποικιοκράτες κορδώνονται με υπερηφάνεια.
Ταυτοχρόνως, πολλές ευρωπαϊκές χώρες καταργούν την ελεύθερη διακίνηση στα σύνορά τους (μεταξύ αυτών και η Γερμανία) βάζοντας ταφόπλακα σε έναν από τους κεντρικούς πυλώνες προπαγάνδας υπέρ της Ε.Ε. - αυτόν της ελεύθερης διακίνησης εντός της Ενωσης.
Η Ελλάδα (με πληθυσμό μόλις 10 εκατομμύρια και με τα γνωστά τεράστια οικονομικά προβλήματα) και η Ιταλία, δύο χώρες με το 40% και το 60% κατά κεφαλήν εισόδημα της Γερμανίας, υποδέχονται πάνω από 2.000 πρόσφυγες κάθε μέρα, εδώ και πολλούς μήνες, και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους τα τελευταία 6 χρόνια.
Καμία ουσιαστική βοήθεια δεν έχει δοθεί στις χώρες αυτές από την Ε.Ε. (ένα από τα μεγαλύτερα ποσά που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν για να χτίσει τον τείχος στον Εβρο ώστε να εμποδιστεί η εισροή προσφύγων προς την Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή η Τουρκία φιλοξενεί πάνω από 2 εκατομμύρια πρόσφυγες σχεδόν χωρίς καμία διεθνή βοήθεια.
Ο μισός πληθυσμός της Ιορδανίας (μια χώρα 6,6 εκατομμυρίων ανθρώπων) αποτελείται από Παλαιστίνιους πρόσφυγες, ενώ πλέον φιλοξενεί και 1 εκατ. Ιρακινούς και Σύρους πρόσφυγες σε κέντρα (πολλά από τα οποία λειτουργούν και χρηματοδοτούνται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα).
Ο Λίβανος, των 5 εκατομμυρίων κατοίκων, φιλοξενεί πάνω από μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιους και Ιρακινούς πρόσφυγες και από το 2012 πάνω από 1,1 εκατ. Σύρους πρόσφυγες.
Το Πακιστάν, ωστόσο, φιλοξενεί 1,5 εκατ. πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, ενώ το Τσαντ 500.000 από το Σουδάν.
Το Ιράν φιλοξενεί σχεδόν 1 εκατ. πρόσφυγες κυρίως από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Στο Ναούρου και το Τζιμπουτί πάνω από το 5% του πληθυσμού αποτελείται από πρόσφυγες.
Ταυτοχρόνως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ίδια η Συρία, μέχρις ότου ξεκινήσει ο πόλεμος στο έδαφός της είχε φιλοξενήσει εκατομμύρια προσφύγων στο έδαφός της από τον Λίβανο, το Ιράκ, Κούρδους από την Τουρκία και Παλαιστινίους καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες Ασσύριους, Αρμένιους και Ελληνες πρόσφυγες παλαιότερα.
Το 86% όλων των προσφύγων του κόσμου φιλοξενείται, ταΐζεται και συντηρείται από φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Παρότι αυτό δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες στις οικονομίες και τις κοινωνικές συνθήκες αυτών των χωρών, δεν βλέπει κανείς τις ξενοφοβικές, ρατσιστικές και υστερικές επιθέσεις στην έκταση που λαμβάνουν στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη, όταν προσπαθούν να φτάσουν σ’ αυτές απελπισμένοι άνθρωποι που αγωνίζονται να ξεφύγουν κυρίως από πολέμους που δημιούργησε και συντηρεί η Δύση και οι σύμμαχοί της, με τις εξαγωγικές χώρες όπλων και το ΝΑΤΟ στις πρώτες θέσεις των υπευθύνων.
Για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται πως οι ισχυροί, οι οποίοι οδηγούνται από σύμπλεγμα ανωτερότητας, μπορούν να στρέψουν την πραγματικότητα κατά 180 μοίρες ώστε να ικανοποιήσουν τις... αγέλες προβάτων μεταξύ των πληθυσμών τους και να τα κάνουν υπερήφανα και χαρούμενα για τα εγκλήματα που διαπράττουν οι «δημοκρατικώς» εκλεγμένες κυβερνήσεις τους, βασιζόμενες στις «δημοκρατικές, φιλελεύθερες και φιλάνθρωπες» πολιτισμικές παραδόσεις τους.
Οι δύο κύριοι λόγοι για τους οποίους αυτήν τη στιγμή το θέμα έχει αποκτήσει προεξέχουσα θέση στη διεθνή ειδησεογραφία, αφού είχε αγνοηθεί επί πολλά χρόνια, είναι, πρώτον, ότι οι προαναφερθείσες χώρες έχουν πλέον πλημμυρίσει και επομένως οι όποιοι επιπλέον πρόσφυγες προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τις πλούσιες αποικιοκρατικές χώρες της Ευρώπης, και, δεύτερον (και κρατήστε το αυτό στο μυαλό σας την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε μια τάση να υποστηρίξετε ακόμη μία «ανθρωπιστική» επέμβαση της Δύσης στην «ταραγμένη» Μέση Ανατολή) ότι ένας ακόμη πόλεμος ψήνεται αυτήν τη στιγμή από τις δυτικές δυνάμεις ο οποίος θα ονομαστεί «ανθρωπιστική επέμβαση εναντίον του “Ισλαμικού κράτους”», το οποίο οι ίδιες δημιούργησαν σε αγαστή συνεργασία με τους τοπικούς τυράννους, τους οποίους επίσης οι ίδιες που έχουν εγκαταστήσει, όπως στη Σαουδική Αραβία.
Ετσι, η «κοινή γνώμη» πρέπει να κερδηθεί χρησιμοποιώντας το αθώο συναίσθημα του επιλεκτικού οίκτου.
Οσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από άλλους ανθρώπους, μέσω δομών κέρδους, ιεραρχίας και καταπίεσης, αυτά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να σταματήσουν.
Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να τρέπονται σε φυγή από τα πατρογονικά τους εδάφη καθώς οι αποικιοκρατικές δυνάμεις θα συνεχίσουν να παράγουν δυστυχία και καταστροφή για την ανθρωπότητα.
Εν τω μεταξύ, η χωρίς όρους αλληλεγγύη μας προς κάθε πρόσφυγα και κάθε θύμα αυτών των δομών και πολέμων πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη.
*Από το Μόντρεαλ του Καναδά
RSS Feed
