Γιώργος Σταματόπουλος
Ακουσα πρόσφατα πανεπιστημιακό δάσκαλο, υμνητή της χαράς, της δημιουργίας και του πολιτισμού, να λέει ότι τίποτε δεν υπάρχει, ότι ο ίδιος έχει καταλήξει σ’ έναν ηρωικό μηδενισμό μετά την απογοήτευση της πρώτης, δεύτερης και λοιπά Αριστεράς, ως κυβερνητικής δύναμης.
Η αλήθεια είναι ότι το κακοχώνεψα, παρότι το συνδύασε με το κυκλοδίωκτον (μοίρα) του ανθρώπινου βίου. Η συνέχεια όμως του λόγου του μ’ επανέφερε σε κάποια ηρεμία, αν και όλοι γνωρίζουμε ότι ο μηδενισμός δεν είναι γενικός αρνητισμός αλλά άρνηση των υπαρχουσών αξιών των εξ ηθικής εκπορευόμενων.
Μόνη ελπίδα του καθηγητή ο γενναίος Ελληνας ανώνυμος, που με πάθος και ανιδιοτέλεια βουτάει στην τρικυμία για να σώσει τον πρόσφυγα άνθρωπο.
Από πού προκύπτει αυτό το πάθος, αυτό το χρέος; Μα, από το μεγαλείο του ανθρώπου, το οποίο εμφανίζεται τη στιγμή που όλα φαίνονται ότι έχουν χαθεί και σώζει το είδος, το νόημα.
Πάντα και παντού υπάρχουν αυτοί οι λίγοι αλλά τολμηροί και ατίθασοι, που δεν υπακούουν στην ηθική της εξουσίας και του καιρού, στη φιλαυτία και στον ωχαδελφισμό.
Υπάρχουν δαίμονες μέσα μας με διονυσιακή δομή που δεν μας επιτρέπουν τον εφησυχασμό και τη δειλία.
Η αλήθεια είναι ότι οι ανώνυμοι δεν είναι λίγοι, απλώς είναι διασκορπισμένοι στις μάζες της απάθειας και της αδράνειας και χάνεται η λάμψη τους· διότι οι πράξεις τους λάμπουν. Κινδυνεύουν οι ίδιοι για να διασώσουν κινδυνεύοντες.
Το μεγαλείο του ανθρώπου που λέγαμε.
Ποια κομματική ντιρεκτίβα να μεταλαμπαδεύσει, να διδάξει κάτι τέτοιο, όταν οι κομματικοί αγνοούν την πηγή του αλτρουιστικώς πράττειν όταν οι «αξίες» τους είναι τάχα μαρξιστικής προέλευσης, άρα ηθικές από μιαν άλλη οπτική, άρα υλιστικές;
Οι ανώνυμοι διασώζουν την ανθρωπότητα, τι λέμε τώρα· αυτοί οι αγνοί, φυσικοί άνθρωποι, αδιάφοροι για φώτα δημοσιότητας και άλλα ανόητα, αποφασίζουν χωρίς να ρωτήσουν το κέντρο της λογικής, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο η σκέψη του, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να πουν σε κανέναν ότι είναι αντικαρτεσιανοί.
Επίσης: το κράτος είναι νεκρό, άχρηστο εννοείται, ανίκανο να δώσει μια μικρή λύση στα φλέγοντα ζητήματα. Εχει απολέσει κάθε προστατευτικότητα που πιθανώς είχε· έχουν αναλάβει τα ηνία της προστασίας ιδιωτικές εταιρείες, που μόνο σκοπό έχουν το κέρδος.
Υπάλληλοι του κράτους· τι φερέφωνα (για τους αιρετούς ο λόγος, μην μπερδευόμαστε πάλι). Τι ανδρείκελα.
Δεν έχει καμία σημασία εάν αυτό το κράτος είναι στελεχωμένο από δεξιούς ή αριστερούς (παλαιάς και νέας κοπής)· όλοι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την κοινωνία, για τις καταστροφές, για τις βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών (ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου).
Ευτυχώς, μας σώζουν οι ψαράδες, Τούρκοι κι Ελληνες, απλοί άνθρωποι δηλαδή που καταλαβαίνουν τι σημαίνει πόνος, ανημποριά, ξεριζωμός· που ξέρουν τι σημαίνει ν’ αντικρίζεις την άβυσσο και να μην υπάρχει κάποιο χέρι βοήθειας.
Απλοί, φυσικοί άνθρωποι· και φτωχοί. Αλλά πόσο πλούσιοι.
Ακουσα πρόσφατα πανεπιστημιακό δάσκαλο, υμνητή της χαράς, της δημιουργίας και του πολιτισμού, να λέει ότι τίποτε δεν υπάρχει, ότι ο ίδιος έχει καταλήξει σ’ έναν ηρωικό μηδενισμό μετά την απογοήτευση της πρώτης, δεύτερης και λοιπά Αριστεράς, ως κυβερνητικής δύναμης.
Η αλήθεια είναι ότι το κακοχώνεψα, παρότι το συνδύασε με το κυκλοδίωκτον (μοίρα) του ανθρώπινου βίου. Η συνέχεια όμως του λόγου του μ’ επανέφερε σε κάποια ηρεμία, αν και όλοι γνωρίζουμε ότι ο μηδενισμός δεν είναι γενικός αρνητισμός αλλά άρνηση των υπαρχουσών αξιών των εξ ηθικής εκπορευόμενων.
Μόνη ελπίδα του καθηγητή ο γενναίος Ελληνας ανώνυμος, που με πάθος και ανιδιοτέλεια βουτάει στην τρικυμία για να σώσει τον πρόσφυγα άνθρωπο.
Από πού προκύπτει αυτό το πάθος, αυτό το χρέος; Μα, από το μεγαλείο του ανθρώπου, το οποίο εμφανίζεται τη στιγμή που όλα φαίνονται ότι έχουν χαθεί και σώζει το είδος, το νόημα.
Πάντα και παντού υπάρχουν αυτοί οι λίγοι αλλά τολμηροί και ατίθασοι, που δεν υπακούουν στην ηθική της εξουσίας και του καιρού, στη φιλαυτία και στον ωχαδελφισμό.
Υπάρχουν δαίμονες μέσα μας με διονυσιακή δομή που δεν μας επιτρέπουν τον εφησυχασμό και τη δειλία.
Η αλήθεια είναι ότι οι ανώνυμοι δεν είναι λίγοι, απλώς είναι διασκορπισμένοι στις μάζες της απάθειας και της αδράνειας και χάνεται η λάμψη τους· διότι οι πράξεις τους λάμπουν. Κινδυνεύουν οι ίδιοι για να διασώσουν κινδυνεύοντες.
Το μεγαλείο του ανθρώπου που λέγαμε.
Ποια κομματική ντιρεκτίβα να μεταλαμπαδεύσει, να διδάξει κάτι τέτοιο, όταν οι κομματικοί αγνοούν την πηγή του αλτρουιστικώς πράττειν όταν οι «αξίες» τους είναι τάχα μαρξιστικής προέλευσης, άρα ηθικές από μιαν άλλη οπτική, άρα υλιστικές;
Οι ανώνυμοι διασώζουν την ανθρωπότητα, τι λέμε τώρα· αυτοί οι αγνοί, φυσικοί άνθρωποι, αδιάφοροι για φώτα δημοσιότητας και άλλα ανόητα, αποφασίζουν χωρίς να ρωτήσουν το κέντρο της λογικής, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο η σκέψη του, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να πουν σε κανέναν ότι είναι αντικαρτεσιανοί.
Επίσης: το κράτος είναι νεκρό, άχρηστο εννοείται, ανίκανο να δώσει μια μικρή λύση στα φλέγοντα ζητήματα. Εχει απολέσει κάθε προστατευτικότητα που πιθανώς είχε· έχουν αναλάβει τα ηνία της προστασίας ιδιωτικές εταιρείες, που μόνο σκοπό έχουν το κέρδος.
Υπάλληλοι του κράτους· τι φερέφωνα (για τους αιρετούς ο λόγος, μην μπερδευόμαστε πάλι). Τι ανδρείκελα.
Δεν έχει καμία σημασία εάν αυτό το κράτος είναι στελεχωμένο από δεξιούς ή αριστερούς (παλαιάς και νέας κοπής)· όλοι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την κοινωνία, για τις καταστροφές, για τις βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών (ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου).
Ευτυχώς, μας σώζουν οι ψαράδες, Τούρκοι κι Ελληνες, απλοί άνθρωποι δηλαδή που καταλαβαίνουν τι σημαίνει πόνος, ανημποριά, ξεριζωμός· που ξέρουν τι σημαίνει ν’ αντικρίζεις την άβυσσο και να μην υπάρχει κάποιο χέρι βοήθειας.
Απλοί, φυσικοί άνθρωποι· και φτωχοί. Αλλά πόσο πλούσιοι.
RSS Feed
