Ο Αιθίοπας ολυμπιονίκης μαραθονοδρόμος Φεγίσα Λιλέσα, που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Ρίο, τερμάτισε την κούρσα του υψώνοντας τα χέρια του και σχηματίζοντας ένα Χ, κάνοντας δηλαδή την συμβολική κίνηση της φυλής του, των Ορόμο, κίνηση με την οποία διαμαρτύρονται για τα βασανιστήρια και τις εκκαθαρίσεις που υφίστανται από την κυβέρνηση της Αιθιοπίας. Οι κάμερες ήταν όλες καρφωμένες πάνω του και έτσι η εικόνα του ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει άμα τη επιστροφή του στη χώρα του, να διωχθεί ποινικά, να βασανιστεί και να εκτελεστεί, όπως ο ίδιος δήλωσε.
Αναδεικνύεται όμως για ακόμη μια φορά με αυτή την υπόθεση και μια άλλη παράμετρος, που αποδεικνύει την υποκρισία των εκπροσώπων του σύγχρονου ολυμπιακού ιδεώδους, οι οποίοι υπηρετούν αναξιοπρεπώς την παγκόσμια καπιταλιστική χυδαιότητα. Και αυτή η παράμετρος δεν είναι άλλη από το ότι η διεθνής ολυμπιακή επιτροπή απαγορεύει στους αθλητές να εκφράζονται πολιτικά.
Είναι αυτό που στο χωριό μου ονομάζεται ως “γύρευε τη δουλειά σου”, δηλαδή να πορεύεσαι ιδιωτικά, να μην ενδιαφέρεσαι ούτε να εκφράζεις άποψη για τα κοινά, να μην ανακατεύεσαι με τα δημόσια, να μην εκτείθεσαι και κινδυνεύεις να γίνεις μη αρεστός στους “δυνατούς”. Είναι δηλαδή ο ευνουχισμός της προσωπικότητας του πολίτη και ο εξευτελισμός της αξιοπρέπειας του ανθρώπου το τίμημα για να συμμετάσχει κάποιος, με την αξία του φυσικά, στους ολυμπιακούς αγώνες, αφού στους αθλητές, πόσω μάλλον στους ολυμπιονίκες που έχουν στραμμένα πάνω τους όλα τα φώτα της δημοσιότητας, επιτρέπονται μόνον δηλώσεις εθνικιστικής γελοιότητας, επιφωνήματα ανεγκέφαλων όντων και τσιτάτα ανώδυνα για το σύστημα. Την απόλυτη σιωπή ή την μη αποδοχή του μεταλλίου δεν έχω αντιληφθεί να έχει πράξει ουδείς μέχρι τώρα.
Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αθλητής να βρίσκεται ουσιαστικά στην υπηρεσία της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ ως ένα μηχάνημα παραγωγής επιδόσεων και έχοντας αποποιηθεί ο ίδιος την πολιτική του υπόσταση, προάγει με την αναγνωρισιμότητά του, αντί της συμμετοχής και της ανάληψης προσωπικής πολιτικής ευθύνης, την ιδιώτευση και την αφοσίωση στους ατομικούς και μόνο στόχους. Δεν αποτελεί δηλαδή ούτε την ελάχιστη απειλή για την δημιουργία οπής στα στεγανά του σάπιου και ανήθικου παγκόσμιου πολιτικού κατεστημένου, μέσω της οποίας θα μπορούσαν να εισρεύσουν αξίες και ιδανικά που ενδεχομένως υπάρχουν ακόμη στον χώρο του αθλητισμού.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Τέχνη. Περιβαλλόμαστε από “καλλιτέχνες”, οι οποίοι, αν και εκθέτουν δημόσια τα ανώδυνα για το σύστημα έργα τους, δεν λαμβάνουν ποτέ δημόσια θέση για τίποτε που αφορά τα κοινά μας ζητήματα, την πολιτική την οποίαν ακολουθούμε ως χώρα αλλά και ως ανθρωπότητα, παρά σιωπούν υποκριτικά και παραμένουν αμέτοχοι, δήθεν ανεύθυνοι και δήθεν προσηλωμένοι στο έργο τους, υπό τον φόβο της ατομικής έκθεσης και με την ελπίδα βραβείου.
Όλοι αυτοί, οι “γύρευε τη δουλειά σου”, αθλητές και “καλλιτέχνες” είναι θλιβεροί, ακόμη και αν το παγκόσμιο κατεστημένο αποδίδει σε αυτούς τις υψηλότερες τιμές για τις επιδόσεις ή τα έργα τους. Διότι μόνον ένας θλιβερός μικρόψυχος δεν νιώθει την ανάγκη, ούτε καν την ύστατη ώρα να λάβει προσωπικά δημόσια θέση με μια συμβολική κίνηση ή με δυο λέξεις για κάποια παράμετρο της αδικίας και της χυδαιότητας του παγκόσμιου καπιταλιστικού καθεστώτος, είτε διότι δεν την έχει αντιληφθεί, είτε διότι καταπιέζει την ψυχή του για ίδιον όφελος βράβευσης.
Δημοσιεύτηκε στο ΤΡΡ στις 22 Αυγούστου 2016
http://yiannismakridakis.gr/?p=7988
Αναδεικνύεται όμως για ακόμη μια φορά με αυτή την υπόθεση και μια άλλη παράμετρος, που αποδεικνύει την υποκρισία των εκπροσώπων του σύγχρονου ολυμπιακού ιδεώδους, οι οποίοι υπηρετούν αναξιοπρεπώς την παγκόσμια καπιταλιστική χυδαιότητα. Και αυτή η παράμετρος δεν είναι άλλη από το ότι η διεθνής ολυμπιακή επιτροπή απαγορεύει στους αθλητές να εκφράζονται πολιτικά.
Είναι αυτό που στο χωριό μου ονομάζεται ως “γύρευε τη δουλειά σου”, δηλαδή να πορεύεσαι ιδιωτικά, να μην ενδιαφέρεσαι ούτε να εκφράζεις άποψη για τα κοινά, να μην ανακατεύεσαι με τα δημόσια, να μην εκτείθεσαι και κινδυνεύεις να γίνεις μη αρεστός στους “δυνατούς”. Είναι δηλαδή ο ευνουχισμός της προσωπικότητας του πολίτη και ο εξευτελισμός της αξιοπρέπειας του ανθρώπου το τίμημα για να συμμετάσχει κάποιος, με την αξία του φυσικά, στους ολυμπιακούς αγώνες, αφού στους αθλητές, πόσω μάλλον στους ολυμπιονίκες που έχουν στραμμένα πάνω τους όλα τα φώτα της δημοσιότητας, επιτρέπονται μόνον δηλώσεις εθνικιστικής γελοιότητας, επιφωνήματα ανεγκέφαλων όντων και τσιτάτα ανώδυνα για το σύστημα. Την απόλυτη σιωπή ή την μη αποδοχή του μεταλλίου δεν έχω αντιληφθεί να έχει πράξει ουδείς μέχρι τώρα.
Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αθλητής να βρίσκεται ουσιαστικά στην υπηρεσία της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ ως ένα μηχάνημα παραγωγής επιδόσεων και έχοντας αποποιηθεί ο ίδιος την πολιτική του υπόσταση, προάγει με την αναγνωρισιμότητά του, αντί της συμμετοχής και της ανάληψης προσωπικής πολιτικής ευθύνης, την ιδιώτευση και την αφοσίωση στους ατομικούς και μόνο στόχους. Δεν αποτελεί δηλαδή ούτε την ελάχιστη απειλή για την δημιουργία οπής στα στεγανά του σάπιου και ανήθικου παγκόσμιου πολιτικού κατεστημένου, μέσω της οποίας θα μπορούσαν να εισρεύσουν αξίες και ιδανικά που ενδεχομένως υπάρχουν ακόμη στον χώρο του αθλητισμού.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Τέχνη. Περιβαλλόμαστε από “καλλιτέχνες”, οι οποίοι, αν και εκθέτουν δημόσια τα ανώδυνα για το σύστημα έργα τους, δεν λαμβάνουν ποτέ δημόσια θέση για τίποτε που αφορά τα κοινά μας ζητήματα, την πολιτική την οποίαν ακολουθούμε ως χώρα αλλά και ως ανθρωπότητα, παρά σιωπούν υποκριτικά και παραμένουν αμέτοχοι, δήθεν ανεύθυνοι και δήθεν προσηλωμένοι στο έργο τους, υπό τον φόβο της ατομικής έκθεσης και με την ελπίδα βραβείου.
Όλοι αυτοί, οι “γύρευε τη δουλειά σου”, αθλητές και “καλλιτέχνες” είναι θλιβεροί, ακόμη και αν το παγκόσμιο κατεστημένο αποδίδει σε αυτούς τις υψηλότερες τιμές για τις επιδόσεις ή τα έργα τους. Διότι μόνον ένας θλιβερός μικρόψυχος δεν νιώθει την ανάγκη, ούτε καν την ύστατη ώρα να λάβει προσωπικά δημόσια θέση με μια συμβολική κίνηση ή με δυο λέξεις για κάποια παράμετρο της αδικίας και της χυδαιότητας του παγκόσμιου καπιταλιστικού καθεστώτος, είτε διότι δεν την έχει αντιληφθεί, είτε διότι καταπιέζει την ψυχή του για ίδιον όφελος βράβευσης.
Δημοσιεύτηκε στο ΤΡΡ στις 22 Αυγούστου 2016
http://yiannismakridakis.gr/?p=7988
RSS Feed