Η Oxfam γράφει στην έκθεση του 2017 ότι οι 8 πλουσιότεροι άνθρωποι έχουν τον ίδιο πλούτο με το φτωχότερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού, 3,7 δισ. ανθρώπους.
Στην έκθεση του 2018 προσθέτει ότι το 82% του πλούτου που δημιουργήθηκε το 2017 πήγε στο 1% του πληθυσμού.
Oι ανισότητες πλούτου αυξάνονται όσο τα ποσοστά κέρδους των επενδύσεων και των χρηματιστηρίων είναι μεγαλύτερα από το ποσοστό της πραγματικής οικονομικής μεγέθυνσης, και αυτό είναι που χαρακτηρίζει σταθερά τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό υπό την ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σήμερα.
Η αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και η στασιμότητα των λαϊκών εισοδημάτων μετά τη 10ετία του`80, οδήγησε στον υπερδανεισμό των λαϊκών νοικοκυριών και τη «φούσκα» των χρηματιστηρίων, ενώ οι λεγόμενες "ανοιχτές αγορές" χωρίς σύνορα και εμπόριο οδηγούν σταθερά σε ανεργία και ανισότητες.
Στο πολιτικό επίπεδο υπάρχει μεγάλη αντίφαση μεταξύ της αστικής δημοκρατίας, που αναγνωρίζει την πολιτική ισότητα, και της τεράστιας οικονομικής ανισότητας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Οι διευρυνόμενες ανισότητες πλούτου και εισοδήματος απειλούν και την ίδια την αστική "δημοκρατία"(στην πραγματικότητα ολιγαρχία) και γίνονται το θερμοκήπιο ακροδεξιών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών ιδεών.
Στην Ελλάδα τα εισοδήματα του πλουσιότερου 20% είναι 6,6 φορές μεγαλύτερα από εκείνα του φτωχότερου 20%. Το φτωχότερο 25% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 8,9% του ΑΕΠ, ενώ το πλουσιότερο 25% κατέχει το 47,2% του συνολικού εισοδήματος.
Το 35,6% του πληθυσμού κινδυνεύει από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος για τα παιδιά και τους νέους. Η χώρα κατέχει το ευρωπαϊκό ρεκόρ στις κοινωνικές ανισότητες και το κατείχε και το 2007, όταν το ΑΕΠ ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Η πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας με τις πολιτικές της απέτυχε διαχρονικά να πετύχει όχι μόνο την ευζωία των πολλών "απο κάτω" της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ακόμα και να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Την ενδιαφέρει μόνο η κορυφή της πυραμίδας και δεν αναγνωρίζει την εξάρτησή της από τους εργαζόμενους. Η παραγωγικότητα των κερδών της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υποαμειβόμενη δουλειά όλων αυτών, χωρίς τους οποίους για παράδειγμα μια πόλη δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Αυτή η αντεστραμμένη άποψη της κοινωνικής προσφοράς πρέπει να ανατραπεί και δεν θα γίνει αυτό, όσο οι "απο κάτω" αναθέτουν στη πολιτικοοικονομική ελίτ να τους διαχειρίζεται σαν "πελάτες" της και σαν ψηφοφόροι της! Ειδικά για τη χώρα, που βρίσκεται σε συνθήκες οικονομικού πολέμου και έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους, το όποιο πολύμορφο κίνημα των ελλήνων "από κάτω" θα χρειασθεί να διαμορφώσει ένα ελκυστικό πρόγραμμα διεκδίκησης της «εδώ και τώρα» αλλαγής πορείας, δημιουργώντας ταυτόχρονα τα στοιχεία και τις κοινωνικές δομές του νέου κόσμου που οραματίζεται, αφήνοντας πίσω τον καπιταλιστικό κόσμο που μας οδηγεί στην κοινωνική και οικολογική κατάρρευση.
Ο δρόμος για μια μετακαπιταλιστική ελληνική κοινωνία που θα στηριχθεί:
-στο αποαναπτυξιακό μοντέλο της οικονομίας των αναγκών, της επάρκειας και του μικρότερου οικολογικού αποτυπώματος, στη βάση της αφθονίας των υλικών και άυλων Κοινών,
-στην κοινοτική οργάνωση με βάση την προσωπική και συλλογική αυτονομία,
-σε αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς και στη θέσμιση της άμεσης δημοκρατίας με τη μορφή του ομοσπονδιακού Κοινοτισμού.
Στην έκθεση του 2018 προσθέτει ότι το 82% του πλούτου που δημιουργήθηκε το 2017 πήγε στο 1% του πληθυσμού.
Oι ανισότητες πλούτου αυξάνονται όσο τα ποσοστά κέρδους των επενδύσεων και των χρηματιστηρίων είναι μεγαλύτερα από το ποσοστό της πραγματικής οικονομικής μεγέθυνσης, και αυτό είναι που χαρακτηρίζει σταθερά τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό υπό την ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σήμερα.
Η αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και η στασιμότητα των λαϊκών εισοδημάτων μετά τη 10ετία του`80, οδήγησε στον υπερδανεισμό των λαϊκών νοικοκυριών και τη «φούσκα» των χρηματιστηρίων, ενώ οι λεγόμενες "ανοιχτές αγορές" χωρίς σύνορα και εμπόριο οδηγούν σταθερά σε ανεργία και ανισότητες.
Στο πολιτικό επίπεδο υπάρχει μεγάλη αντίφαση μεταξύ της αστικής δημοκρατίας, που αναγνωρίζει την πολιτική ισότητα, και της τεράστιας οικονομικής ανισότητας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Οι διευρυνόμενες ανισότητες πλούτου και εισοδήματος απειλούν και την ίδια την αστική "δημοκρατία"(στην πραγματικότητα ολιγαρχία) και γίνονται το θερμοκήπιο ακροδεξιών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών ιδεών.
Στην Ελλάδα τα εισοδήματα του πλουσιότερου 20% είναι 6,6 φορές μεγαλύτερα από εκείνα του φτωχότερου 20%. Το φτωχότερο 25% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 8,9% του ΑΕΠ, ενώ το πλουσιότερο 25% κατέχει το 47,2% του συνολικού εισοδήματος.
Το 35,6% του πληθυσμού κινδυνεύει από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος για τα παιδιά και τους νέους. Η χώρα κατέχει το ευρωπαϊκό ρεκόρ στις κοινωνικές ανισότητες και το κατείχε και το 2007, όταν το ΑΕΠ ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Η πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας με τις πολιτικές της απέτυχε διαχρονικά να πετύχει όχι μόνο την ευζωία των πολλών "απο κάτω" της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ακόμα και να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Την ενδιαφέρει μόνο η κορυφή της πυραμίδας και δεν αναγνωρίζει την εξάρτησή της από τους εργαζόμενους. Η παραγωγικότητα των κερδών της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υποαμειβόμενη δουλειά όλων αυτών, χωρίς τους οποίους για παράδειγμα μια πόλη δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Αυτή η αντεστραμμένη άποψη της κοινωνικής προσφοράς πρέπει να ανατραπεί και δεν θα γίνει αυτό, όσο οι "απο κάτω" αναθέτουν στη πολιτικοοικονομική ελίτ να τους διαχειρίζεται σαν "πελάτες" της και σαν ψηφοφόροι της! Ειδικά για τη χώρα, που βρίσκεται σε συνθήκες οικονομικού πολέμου και έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους, το όποιο πολύμορφο κίνημα των ελλήνων "από κάτω" θα χρειασθεί να διαμορφώσει ένα ελκυστικό πρόγραμμα διεκδίκησης της «εδώ και τώρα» αλλαγής πορείας, δημιουργώντας ταυτόχρονα τα στοιχεία και τις κοινωνικές δομές του νέου κόσμου που οραματίζεται, αφήνοντας πίσω τον καπιταλιστικό κόσμο που μας οδηγεί στην κοινωνική και οικολογική κατάρρευση.
Ο δρόμος για μια μετακαπιταλιστική ελληνική κοινωνία που θα στηριχθεί:
-στο αποαναπτυξιακό μοντέλο της οικονομίας των αναγκών, της επάρκειας και του μικρότερου οικολογικού αποτυπώματος, στη βάση της αφθονίας των υλικών και άυλων Κοινών,
-στην κοινοτική οργάνωση με βάση την προσωπική και συλλογική αυτονομία,
-σε αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς και στη θέσμιση της άμεσης δημοκρατίας με τη μορφή του ομοσπονδιακού Κοινοτισμού.
RSS Feed
