ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
"Προφανώς η προπαγάνδα του "χαμένου νερού" αποβλέπει στην ανενόχλητη μελλοντική του εκμετάλλευση".
του Μανώλη Γκαγκάκη
Ο κύκλος του νερού, όπως τον ρύθμισε με σοφία προαιώνια η φύση, είναι γνωστός. Σε κάποια φάση της διαδρομής του έπειτα από βροχοπτώσεις και χιονοπτώσεις κατηφορίζει απ’ τα ψηλώματα προς την κοιτίδα του υγρού στοιχείου, τη θάλασσα, μέσω των ποταμιών, των χειμάρρων, των ρεμάτων, των λιμνών αλλά και μέσω υπόγειων και υποθαλάσσιων διαδρομών.
Στην πορεία του αυτή το μεγαλύτερο μέρος του δροσίζει φυτά, ζώα και ανθρώπους, ευεργετεί τις πράσινες πλαγιές, ποτίζει τους κάμπους με τις καλλιέργειες, γεμίζει τις υπόγειες δεξαμενές, ανανεώνει και εμπλουτίζει τις πηγές και ομορφαίνει το περιβάλλον.
Ένα άλλο μέρος του αιχμαλωτίζεται από τους εμπόρους παραγωγής ενέργειας, τις υδροβόρες βιομηχανίες, τις επιχειρήσεις εμφιάλωσης και ύδρευσης. Μόνο ένα μικρό κομμάτι του, που λιγοστεύει μέρα με τη μέρα, γλιτώνει και ακολουθώντας την αρχική διαδρομή, που είχε καθορίσει η φύση, εκβάλλει αυτούσιο και δροσερό στη θάλασσα. Είναι αυτό ακριβώς το νερό που ομόφωνα οι σοφοί διαχειριστές των φυσικών πόρων χαρακτηρίζουν ως "νερό που πάει χαμένο". Επειδή δεν περνάει απ’ τα χέρια τους, δεν "αξιοποιείται" όπως αυτοί θα προτιμούσαν. Διαφυγόν κέρδος, λοιπόν, αυτό το νερό, που υπακούοντας στη φυσική διαδρομή του, δραπετεύει απ’ τις χούφτες τους. Χωρίς τιμολόγια! Προφανώς η προπαγάνδα του "χαμένου νερού" αποβλέπει στην ανενόχλητη μελλοντική του εκμετάλλευση. Τότε πια, ούτε μια σταγόνα ακατέργαστου φυσικού νερού δεν θα κυλά στα ποτάμια, στους χειμάρρους, στις ρεματιές. Ήδη οι εκβολές τους έχουν στεγνώσει και αποξηρανθεί.
Κανένας δεν διαφωνεί ότι σε ορισμένες ακραίες καιρικές καταστάσεις, σε συγκεκριμένες περιόδους η προσωρινή αποθεματοποίηση νερού - κυρίως με μικρά φράγματα - είναι χρήσιμη. Η καλύτερη δεξαμενή νερού είναι το πράσινο. Κάθε θάμνο, κάθε δέντρο δεν πρέπει να το βλέπουμε μόνο σαν καύσιμο ή υλικό επιπλοποιίας αλλά και σαν μικρές ή μεγάλες αποθήκες νερού. Τα δέντρα, η δροσιά τους, ο ίσκιος τους μειώνει έμμεσα τη δίψα της γης, των ανθρώπων, των ζώων. Το τσιμέντο, η άσφαλτος, την αυξάνουν.
Η διαφωνία μας στον άδικο χαρακτηρισμό "χαμένο νερό" σχετίζεται και με τη θάλασσα και τον κόσμο της που έχουν δικαιώματα και απαιτήσεις για γλυκό, φυσικό, κρύο, αμεταχείριστο, ανεπεξέργαστο από χρήσεις νερό. Διψούν όπως ακριβώς η στεριά και οι κάτοικοί της. Αφαιρώντας νερό απ’ τα
ποτάμια νεκρώνουμε τις κοίτες τους, αφαιρούμε υγρασία από τον περιβάλλοντα χώρο μεταβάλλοντας το μικροκλίμα, λιγοστεύουμε το πράσινο που είναι - όπως είπαμε - μια αφανής δεξαμενή νερού και στερούμε τη θάλασσα από ένα πολύτιμο γι’ αυτήν ακατέργαστο φυσικό στοιχείο. Αντ’ αυτού την ποτίζουμε και την δηλητηριάζουμε με τα ούρα της στεριάς και του κόσμου της (βιομηχανικά απόβλητα, αστικά λύματα, στραγγίδια γεωργικών καλλιεργειών κ.α.).
Τα δυο είδη νερών (φυσικό και χρησιμοποιημένο) έχουν τεράστιες ποιοτικές διαφορές. Το πρώτο έχει ελάχιστη ποσότητα διαλυμένων αλάτων, είναι οξυγονωμένο λόγω της διαδρομής του, διαυγές και κρύο. Γι’ αυτό άλλωστε παλαιότερα ήταν πόσιμο. Πέφτοντας στη θάλασσα μέσω των εκβολών των ποταμιών ή μ’ άλλες διαδρομές δημιουργεί, αναμειγνυόμενο με το θαλασσινό νερό, ευρύτητα θερμοκρασιών και ευρύτητα αλατότητας (περιεκτικότητα σε άλατα), πράγμα που επιτρέπει σε μεγαλύτερη γκάμα θαλάσσιων οργανισμών (κυρίως ψάρια) να παραχθούν και να επιβιώσουν. Έτσι, στενόθερμοι και ευρύθερμοι, ευρύαλοι και στενόαλοι οργανισμοί - δηλαδή με πληθώρα προτιμήσεων θερμοκρασίας και αλατότητας - μπορούν εδώ να ευδοκιμήσουν. Παράλληλα το οξυγόνο σε επάρκεια τους βοηθά να αναπτυχθούν και η διαύγεια (διαφάνεια) των νερών να ενισχύσει τους ρυθμούς φωτοσύνθεσης. Να γιατί οι εκβολές ποταμιών είναι ψαρότοποι και γιατί δεν πρέπει να τους στερήσουμε το "κερδισμένο νερό". Είτε από επιφανειακά ποτάμια είτε από υποθαλάσσιες αναβλήσεις.
Αντίθετα το δεύτερο, μεταχειρισμένο νερό, πιο ζεστό, με ελάχιστο οξυγόνο, θολό και φορτωμένο με κάθε είδος ρύπου, που του εξασφαλίζει η κατεργασία του, είναι ανεπιθύμητο απ’ τη θάλασσα γιατί υποβαθμίζει τη ποιότητά της.
Οι αντιρρησίες θα παρατηρήσουν: τη θάλασσα θα κοιτάξουμε τώρα ή τη δίψα μας; Είναι οι ίδιοι που πριν πολλά χρόνια ειρωνευόταν: με τα συννεφάκια του διοξειδίου του άνθρακα (C02) θα ασχοληθούμε τώρα ή με τη οικονομική μας ανάπτυξη; Προς το παρόν ας ασχοληθούν με την εξεύρεση - έστω και λεκτικά - ενός άλλου ονόματος για το "χαμένο νερό". Το οποίο, ας καταλάβουν, δεν είναι το πολύτιμο φυσικό νερό που περιγράψαμε αλλ’ αυτό του πλυσίματος των αυλών, των ταρατσών, των πεζοδρομίων, των αφρόλουτρων των αυτοκινήτων, της καταμεσημεριανής πομόνας (τεχνητή βροχή), του γκαζόν, το νερό της σπατάλης.
"Προφανώς η προπαγάνδα του "χαμένου νερού" αποβλέπει στην ανενόχλητη μελλοντική του εκμετάλλευση".
του Μανώλη Γκαγκάκη
Ο κύκλος του νερού, όπως τον ρύθμισε με σοφία προαιώνια η φύση, είναι γνωστός. Σε κάποια φάση της διαδρομής του έπειτα από βροχοπτώσεις και χιονοπτώσεις κατηφορίζει απ’ τα ψηλώματα προς την κοιτίδα του υγρού στοιχείου, τη θάλασσα, μέσω των ποταμιών, των χειμάρρων, των ρεμάτων, των λιμνών αλλά και μέσω υπόγειων και υποθαλάσσιων διαδρομών.
Στην πορεία του αυτή το μεγαλύτερο μέρος του δροσίζει φυτά, ζώα και ανθρώπους, ευεργετεί τις πράσινες πλαγιές, ποτίζει τους κάμπους με τις καλλιέργειες, γεμίζει τις υπόγειες δεξαμενές, ανανεώνει και εμπλουτίζει τις πηγές και ομορφαίνει το περιβάλλον.
Ένα άλλο μέρος του αιχμαλωτίζεται από τους εμπόρους παραγωγής ενέργειας, τις υδροβόρες βιομηχανίες, τις επιχειρήσεις εμφιάλωσης και ύδρευσης. Μόνο ένα μικρό κομμάτι του, που λιγοστεύει μέρα με τη μέρα, γλιτώνει και ακολουθώντας την αρχική διαδρομή, που είχε καθορίσει η φύση, εκβάλλει αυτούσιο και δροσερό στη θάλασσα. Είναι αυτό ακριβώς το νερό που ομόφωνα οι σοφοί διαχειριστές των φυσικών πόρων χαρακτηρίζουν ως "νερό που πάει χαμένο". Επειδή δεν περνάει απ’ τα χέρια τους, δεν "αξιοποιείται" όπως αυτοί θα προτιμούσαν. Διαφυγόν κέρδος, λοιπόν, αυτό το νερό, που υπακούοντας στη φυσική διαδρομή του, δραπετεύει απ’ τις χούφτες τους. Χωρίς τιμολόγια! Προφανώς η προπαγάνδα του "χαμένου νερού" αποβλέπει στην ανενόχλητη μελλοντική του εκμετάλλευση. Τότε πια, ούτε μια σταγόνα ακατέργαστου φυσικού νερού δεν θα κυλά στα ποτάμια, στους χειμάρρους, στις ρεματιές. Ήδη οι εκβολές τους έχουν στεγνώσει και αποξηρανθεί.
Κανένας δεν διαφωνεί ότι σε ορισμένες ακραίες καιρικές καταστάσεις, σε συγκεκριμένες περιόδους η προσωρινή αποθεματοποίηση νερού - κυρίως με μικρά φράγματα - είναι χρήσιμη. Η καλύτερη δεξαμενή νερού είναι το πράσινο. Κάθε θάμνο, κάθε δέντρο δεν πρέπει να το βλέπουμε μόνο σαν καύσιμο ή υλικό επιπλοποιίας αλλά και σαν μικρές ή μεγάλες αποθήκες νερού. Τα δέντρα, η δροσιά τους, ο ίσκιος τους μειώνει έμμεσα τη δίψα της γης, των ανθρώπων, των ζώων. Το τσιμέντο, η άσφαλτος, την αυξάνουν.
Η διαφωνία μας στον άδικο χαρακτηρισμό "χαμένο νερό" σχετίζεται και με τη θάλασσα και τον κόσμο της που έχουν δικαιώματα και απαιτήσεις για γλυκό, φυσικό, κρύο, αμεταχείριστο, ανεπεξέργαστο από χρήσεις νερό. Διψούν όπως ακριβώς η στεριά και οι κάτοικοί της. Αφαιρώντας νερό απ’ τα
ποτάμια νεκρώνουμε τις κοίτες τους, αφαιρούμε υγρασία από τον περιβάλλοντα χώρο μεταβάλλοντας το μικροκλίμα, λιγοστεύουμε το πράσινο που είναι - όπως είπαμε - μια αφανής δεξαμενή νερού και στερούμε τη θάλασσα από ένα πολύτιμο γι’ αυτήν ακατέργαστο φυσικό στοιχείο. Αντ’ αυτού την ποτίζουμε και την δηλητηριάζουμε με τα ούρα της στεριάς και του κόσμου της (βιομηχανικά απόβλητα, αστικά λύματα, στραγγίδια γεωργικών καλλιεργειών κ.α.).
Τα δυο είδη νερών (φυσικό και χρησιμοποιημένο) έχουν τεράστιες ποιοτικές διαφορές. Το πρώτο έχει ελάχιστη ποσότητα διαλυμένων αλάτων, είναι οξυγονωμένο λόγω της διαδρομής του, διαυγές και κρύο. Γι’ αυτό άλλωστε παλαιότερα ήταν πόσιμο. Πέφτοντας στη θάλασσα μέσω των εκβολών των ποταμιών ή μ’ άλλες διαδρομές δημιουργεί, αναμειγνυόμενο με το θαλασσινό νερό, ευρύτητα θερμοκρασιών και ευρύτητα αλατότητας (περιεκτικότητα σε άλατα), πράγμα που επιτρέπει σε μεγαλύτερη γκάμα θαλάσσιων οργανισμών (κυρίως ψάρια) να παραχθούν και να επιβιώσουν. Έτσι, στενόθερμοι και ευρύθερμοι, ευρύαλοι και στενόαλοι οργανισμοί - δηλαδή με πληθώρα προτιμήσεων θερμοκρασίας και αλατότητας - μπορούν εδώ να ευδοκιμήσουν. Παράλληλα το οξυγόνο σε επάρκεια τους βοηθά να αναπτυχθούν και η διαύγεια (διαφάνεια) των νερών να ενισχύσει τους ρυθμούς φωτοσύνθεσης. Να γιατί οι εκβολές ποταμιών είναι ψαρότοποι και γιατί δεν πρέπει να τους στερήσουμε το "κερδισμένο νερό". Είτε από επιφανειακά ποτάμια είτε από υποθαλάσσιες αναβλήσεις.
Αντίθετα το δεύτερο, μεταχειρισμένο νερό, πιο ζεστό, με ελάχιστο οξυγόνο, θολό και φορτωμένο με κάθε είδος ρύπου, που του εξασφαλίζει η κατεργασία του, είναι ανεπιθύμητο απ’ τη θάλασσα γιατί υποβαθμίζει τη ποιότητά της.
Οι αντιρρησίες θα παρατηρήσουν: τη θάλασσα θα κοιτάξουμε τώρα ή τη δίψα μας; Είναι οι ίδιοι που πριν πολλά χρόνια ειρωνευόταν: με τα συννεφάκια του διοξειδίου του άνθρακα (C02) θα ασχοληθούμε τώρα ή με τη οικονομική μας ανάπτυξη; Προς το παρόν ας ασχοληθούν με την εξεύρεση - έστω και λεκτικά - ενός άλλου ονόματος για το "χαμένο νερό". Το οποίο, ας καταλάβουν, δεν είναι το πολύτιμο φυσικό νερό που περιγράψαμε αλλ’ αυτό του πλυσίματος των αυλών, των ταρατσών, των πεζοδρομίων, των αφρόλουτρων των αυτοκινήτων, της καταμεσημεριανής πομόνας (τεχνητή βροχή), του γκαζόν, το νερό της σπατάλης.
RSS Feed
