Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή*
Εδώ και λίγες εβδομάδες βρίσκομαι σε έξαψη. Ενόσω περιμένω απάντηση για το αν θα λάβω το επίδομα ανεργίας, συμπλήρωσα ήδη το έντυπο Α21 για το επίδομα τέκνων. Οχι εγώ αυτοπροσώπως δηλαδή, αλλά ο λογιστής μου· άλλωστε παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που έκανε ο κοσμάκης μόνος του τη φορολογική του δήλωση. Εκσυγχρονισμός κι επανίδρυση του κράτους ταυτόχρονα, σε γαλαζοπράσινο φόντο. Επιπλέον, αγωνιώ για το αν ο δήμος στον οποίο ανήκω θα συμπεριληφθεί στο πιλοτικό πρόγραμμα του καινούργιου επιδόματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Δεν αργεί και η προκήρυξη για το επίδομα θέρμανσης, αλλά και η επιδότηση για το λάδι, πρέπει να έχω τον νου μου. Οπως επίσης μήπως προκύψει πουθενά καμιά θεσούλα από εκείνα τα επιδοτούμενα προγράμματα του ΟΑΕΔ για την αύξηση της απασχόλησης.
«Απασχόληση: η δραστηριότητα που αναπτύσσει κανείς σε σχέση με κάποιο αντικείμενο, ο τρόπος με τον οποίο περνά την ώρα του», διαβάζω την πρώτιστη ερμηνεία της λέξης στον Μπαμπινιώτη. Γιατί και οι λέξεις έχουν τη σημασία τους, γι’ αυτό και το υπουργείο από Εργασίας έγινε Απασχόλησης. Πρέπει να γίνουμε απασχολούμενοι, όχι εργαζόμενοι· για να μειωθεί η ανεργία, δεν χρειαζόμαστε πια εργασία αλλά απασχόληση. Θα αναθεωρήσουμε και τα αντώνυμα που μαθαίναμε στο σχολείο. Γιατί, βέβαια, ως άνεργοι δεν καταγράφονται όσοι εποχικά απασχολούνται τετράωρα, ακόμα και Κυριακές, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες για ένα ξεροκόμματο, κι αυτό με καθυστέρηση στην πληρωμή. Αυτοί θεωρούνται προνομιούχοι, όχι άνεργοι, κι ας μην είναι όχι κατ’ ουσία αλλά ούτε κατ’ επίφαση εργαζόμενοι. Δουλοπάροικοι, ενδεχομένως ναι.
Επιδόματα και απασχόληση. Να επιδοτούμαστε στείρα μέχρι να απασχοληθούμε κάποια στιγμή προσωρινά και, μόλις λήξει η διάρκεια της επιδοτούμενης απασχόλησής μας, να απασχολούμαστε με το κυνήγι των επιδομάτων. Να ιδροκοπάμε σε ουρές από υπηρεσία σε υπηρεσία προσπαθώντας να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια των κριτηρίων, μήπως και φτάσουμε στην Ιθάκη της είσπραξης από το ταμείο. Ολα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας.
Το δικαίωμα στην εργασία αντιμετωπίζεται από καιρό σαν παρωχημένο αριστερίστικο ρετρό σύνθημα. Ποιο δικαίωμα και ποια εργασία; Να σταθούμε, δηλαδή, στα πόδια μας, αξιοπρεπείς και δυνατοί και όχι αναλώσιμοι και επαίτες; Να εξασφαλίζουμε ποιότητα ζωής και να διεκδικούμε ένα καλύτερο μέλλον; Γιατί; Μήπως για να μας μένει και χρόνος για να ασχοληθούμε με τα κοινά και την ποιότητα της δημοκρατίας; Και οι επαγγελματίες της πολιτικής πώς θα κάνουν τις δουλειές τους αν μπερδευόμαστε στα πόδια τους; Πώς θα μας βγάλουν απ’ την κρίση; Αυτά δεν τα λένε ούτε οι τρομοκράτες.
Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε υπήκοοι, όχι πολίτες· οι πρώτοι απλώς υπόκεινται στην εξουσία κράτους ή ηγεμόνα, ενώ οι δεύτεροι είναι ισότιμα μέλη πολιτείας με δικαιώματα· αρχαιοπρεπή πράγματα δηλαδή, ξεπερασμένα. Να εξαρτιόμαστε από τη φιλευσπλαχνία του φεουδάρχη και να επιζητούμε την εύνοιά του. Να ορίζει τις τύχες μας και τις ζωές μας αδιαμφισβήτητος, να μας επιδοτεί και να μας απασχολεί κατά το δοκούν. Να παρακολουθούμε τα διαγγέλματά του στην οθόνη, να μας υπενθυμίζει πως υπάρχουν και χειρότερα και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως εξασφαλίσουμε μια θέση στην εξέδρα και το μέγιστο προνόμιο να τον χειροκροτούμε καθώς θα περνά και θα μας γνέφει.
* Μαθηματικός
Πηγή
Εδώ και λίγες εβδομάδες βρίσκομαι σε έξαψη. Ενόσω περιμένω απάντηση για το αν θα λάβω το επίδομα ανεργίας, συμπλήρωσα ήδη το έντυπο Α21 για το επίδομα τέκνων. Οχι εγώ αυτοπροσώπως δηλαδή, αλλά ο λογιστής μου· άλλωστε παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που έκανε ο κοσμάκης μόνος του τη φορολογική του δήλωση. Εκσυγχρονισμός κι επανίδρυση του κράτους ταυτόχρονα, σε γαλαζοπράσινο φόντο. Επιπλέον, αγωνιώ για το αν ο δήμος στον οποίο ανήκω θα συμπεριληφθεί στο πιλοτικό πρόγραμμα του καινούργιου επιδόματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Δεν αργεί και η προκήρυξη για το επίδομα θέρμανσης, αλλά και η επιδότηση για το λάδι, πρέπει να έχω τον νου μου. Οπως επίσης μήπως προκύψει πουθενά καμιά θεσούλα από εκείνα τα επιδοτούμενα προγράμματα του ΟΑΕΔ για την αύξηση της απασχόλησης.
«Απασχόληση: η δραστηριότητα που αναπτύσσει κανείς σε σχέση με κάποιο αντικείμενο, ο τρόπος με τον οποίο περνά την ώρα του», διαβάζω την πρώτιστη ερμηνεία της λέξης στον Μπαμπινιώτη. Γιατί και οι λέξεις έχουν τη σημασία τους, γι’ αυτό και το υπουργείο από Εργασίας έγινε Απασχόλησης. Πρέπει να γίνουμε απασχολούμενοι, όχι εργαζόμενοι· για να μειωθεί η ανεργία, δεν χρειαζόμαστε πια εργασία αλλά απασχόληση. Θα αναθεωρήσουμε και τα αντώνυμα που μαθαίναμε στο σχολείο. Γιατί, βέβαια, ως άνεργοι δεν καταγράφονται όσοι εποχικά απασχολούνται τετράωρα, ακόμα και Κυριακές, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες για ένα ξεροκόμματο, κι αυτό με καθυστέρηση στην πληρωμή. Αυτοί θεωρούνται προνομιούχοι, όχι άνεργοι, κι ας μην είναι όχι κατ’ ουσία αλλά ούτε κατ’ επίφαση εργαζόμενοι. Δουλοπάροικοι, ενδεχομένως ναι.
Επιδόματα και απασχόληση. Να επιδοτούμαστε στείρα μέχρι να απασχοληθούμε κάποια στιγμή προσωρινά και, μόλις λήξει η διάρκεια της επιδοτούμενης απασχόλησής μας, να απασχολούμαστε με το κυνήγι των επιδομάτων. Να ιδροκοπάμε σε ουρές από υπηρεσία σε υπηρεσία προσπαθώντας να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια των κριτηρίων, μήπως και φτάσουμε στην Ιθάκη της είσπραξης από το ταμείο. Ολα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας.
Το δικαίωμα στην εργασία αντιμετωπίζεται από καιρό σαν παρωχημένο αριστερίστικο ρετρό σύνθημα. Ποιο δικαίωμα και ποια εργασία; Να σταθούμε, δηλαδή, στα πόδια μας, αξιοπρεπείς και δυνατοί και όχι αναλώσιμοι και επαίτες; Να εξασφαλίζουμε ποιότητα ζωής και να διεκδικούμε ένα καλύτερο μέλλον; Γιατί; Μήπως για να μας μένει και χρόνος για να ασχοληθούμε με τα κοινά και την ποιότητα της δημοκρατίας; Και οι επαγγελματίες της πολιτικής πώς θα κάνουν τις δουλειές τους αν μπερδευόμαστε στα πόδια τους; Πώς θα μας βγάλουν απ’ την κρίση; Αυτά δεν τα λένε ούτε οι τρομοκράτες.
Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε υπήκοοι, όχι πολίτες· οι πρώτοι απλώς υπόκεινται στην εξουσία κράτους ή ηγεμόνα, ενώ οι δεύτεροι είναι ισότιμα μέλη πολιτείας με δικαιώματα· αρχαιοπρεπή πράγματα δηλαδή, ξεπερασμένα. Να εξαρτιόμαστε από τη φιλευσπλαχνία του φεουδάρχη και να επιζητούμε την εύνοιά του. Να ορίζει τις τύχες μας και τις ζωές μας αδιαμφισβήτητος, να μας επιδοτεί και να μας απασχολεί κατά το δοκούν. Να παρακολουθούμε τα διαγγέλματά του στην οθόνη, να μας υπενθυμίζει πως υπάρχουν και χειρότερα και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως εξασφαλίσουμε μια θέση στην εξέδρα και το μέγιστο προνόμιο να τον χειροκροτούμε καθώς θα περνά και θα μας γνέφει.
* Μαθηματικός
Πηγή
RSS Feed
