Ο αριθμός των Παλαιστίνιων θυμάτων έφθασε τους 1500, ξεπερνώντας τον αριθμό των δολοφονηθέντων στη Γάζα πριν από 6 χρόνια, στην προηγούμενη επίθεση του Ισραήλ εναντίον της μεγαλύτερης φυλακής ανθρώπων του πλανήτη. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι τζιχαντιστές απήγαγαν 3 Ισραηλινούς νέους και τους εκτέλεσαν, πιθανά σαν αντίποινα 2 Παλαιστινίων που είχαν εκτελέσει οι Ισραηλινοί, δυο εβδομάδες πριν ―χωρίς να αναγραφεί τίποτα σχετικό ούτε στα ψιλά των δυτικών ΜΜΕ. Αυτούς τους 3 Ισραηλινούς νέους έπρεπε να «πληρώσουν» με εκατονταπλάσιους νέους οι Παλαιστίνιοι (με βάση τον κανόνα ένας Ισραηλινός = 100 Παλαιστίνιοι;) Έτσι, ο αυτοδιαφημιζόμενος «πιο ηθικός στρατός του κόσμου» δολοφόνησε-σύμφωνα με τον ΟΗΕ- 80% αμάχους πολίτες, όταν αυτοί που αποκαλούν οι ίδιοι «τρομοκράτες» σκότωσαν, κατά 95%, στρατιώτες. Άρα ο πραγματικός τρομοκράτης είναι το ίδιο το ισραηλινό κράτος. Αυτό δήλωσε και ο πρόεδρος της Βολιβίας, διακόπτοντας σχέσεις μαζί του!
Ο ισραηλινός στρατός λοιπόν απαντάει με μαζικά αντίποινα και θύματα δεκάδες αμάχους, στην παραμικρή απώλεια στρατιωτών του. Η πρακτική είναι γνωστή και εφαρμοζόταν επίσης συστηματικά και ανελέητα από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, παντού στην Ευρώπη.
Το Ισραήλ συμπεριφερόταν πάντα έτσι και στις προηγούμενες επιθέσεις του εναντίον των αμάχων με καταστροφές συνοικιών και οι δολοφονίες ολόκληρων οικογενειών, γυναικών και παιδιών. Αλλά σε καμία προηγούμενη επίθεση, η βία του δεν είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις όπως σήμερα: ηλεκτρικοί σταθμοί ,σχολεία του ΟΗΕ, ασθενοφόρα, νοσοκομεία, ολόκληρες γειτονιές ισοπεδώθηκαν. Πρόκειται για τον ορισμό του εγκλήματος πολέμου.
Όμως έχουμε να κάνουμε και με κάτι ακόμη χειρότερο και πιο επικίνδυνο. Οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού του πλήθους για τους θανάτους των Παλαιστινίων, οι εξέδρες απ' όπου οι "εθνικόφρονες" επευφημούν τους βομβαρδισμούς σαν να πρόκειται για ποδοσφαιρικό αγώνα, η απομόνωση και το μίσος εναντίον των Ισραηλινών που ζητούν μια ειρηνική επίλυση των διαφορών, ο εξοστρακισμός των παλαιστινιακής καταγωγής πολιτών της χώρας, δείχνουν ότι όχι μόνο η ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός, αλλά δυστυχώς και ολόκληρη η κοινωνία του Ισραήλ έχει ξεπεράσει τα όρια!
Έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη των ΗΠΑ και την ανοχή Ευρωπαίων και "διεθνούς κοινότητας", καθώς και την κοινωνική συναίνεση στο εσωτερικό της χώρας, η ηγεσία του Ισραήλ επιβάλει ένα καθεστώς γενοκτονίας και απαρτχάιντ, όπου η ζωή αξίζει μόνο για τους Ισραηλινούς και τίποτα για τους Παλαιστίνιους. Το καθεστώς αυτό προσπαθεί να επιβάλλει τον «Εβραϊκό» χαρακτήρα του κράτους, ώστε να αποκλείεται πια εξ ορισμού η επιστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων που δημιούργησε η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης. Πίσω από αυτό κρύβεται η ρατσιστική ιδεολογία βέβαια, ίδια με του καθεστώτος της Νότιας Αφρικής πριν μερικά χρόνια.
Αλλά αυτό που θα καταφέρει το καθεστώς αυτό θα είναι να στρέψει κάθε άνθρωπο, που δεν έχει αποβλακωθεί από την προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ και των Σιωνιστών, συλλήβδην εναντίον των Εβραίων. Πράγμα όμως που καταντά ρατσισμός από την ανάποδη. Άλλο να καταδικάζεις μια ρατσιστική ιδεολογία που στηρίζει την ύπαρξη του κρατικού καθεστώτος του Ισραήλ και εντελώς άλλο να καταδικάζεις κάθε μέλος ενός λαού, ανεξάρτητα από το τι ιδεολογία υποστηρίζει, ως ρατσιστικό.
Η άνοδος επομένως του αντισημιτισμού, για την οποία οδύρονται οι Ισραηλινοί απαρχαϊντιστές και οι υποστηρικτές τους ανά τον κόσμο –και που δόλια ταυτίζουν τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό- οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας όλα αυτά τα χρόνια.
Μπορεί όμως να σταθεί για πολύ ακόμη ένα τέτοιο καθεστώς; Η θέση για τη δημιουργία δύο κρατών-Ισραηλινό και Παλαιστινιακό- ήταν στην ουσία μια απάτη γιατί το Ισραήλ ποτέ δεν θα επέτρεπε-το έχει δηλώσει άλλωστε - ένα πραγματικά κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος (που θα ελέγχει δηλαδή τον εναέριο, θαλάσσιο χώρο και τα σύνορά του, πέρα βέβαια από την οικονομία του) να φυτρώσει δίπλα του. Η μεσοπρόθεσμη λύση θα ήταν το συνομοσπονδιακό πολυπολιτισμικό κράτος, όπου θα μπορούσαν να ζουν, με ίσα δικαιώματα, Άραβες και Εβραίοι. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι όλοι οι πρόσφυγες θα είχαν δικαίωμα επιστροφής.
Και η μακροπρόθεσμη λύση θα ήταν ένα κράτος με βάση τις κοινότητες, τις τοπικές και τις πολιτιστικές και όχι τις θρησκευτικές, που θα αναπτύσσονταν στη βάση του κοινοτικού πνεύματος και της οικολογικής διαχείρισης των φυσικών και κοινωνικών τους αγαθών. Αλλά αυτό θα απαιτούσε τη δημιουργία ενός άλλου ανθρωπολογικού τύπου στην περιοχή, μακριά από το φυλετικό μίσος και τη κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική βία. Μακριά από τον κυρίαρχο τύπο του σήμερα που-όπως στην αφίσσα που συνοδεύει το κείμενο- θα πρέπει να πει στοπ στην ίδια τη σημερινή του εξέλιξη.
Με κάθε όμως νέο αποτρόπαιο έγκλημα στην περιοχή απομακρύνονται και οι μεσοπρόθεσμες και η μακροπρόθεσμες τέτοιες λύσεις...
Ο ισραηλινός στρατός λοιπόν απαντάει με μαζικά αντίποινα και θύματα δεκάδες αμάχους, στην παραμικρή απώλεια στρατιωτών του. Η πρακτική είναι γνωστή και εφαρμοζόταν επίσης συστηματικά και ανελέητα από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, παντού στην Ευρώπη.
Το Ισραήλ συμπεριφερόταν πάντα έτσι και στις προηγούμενες επιθέσεις του εναντίον των αμάχων με καταστροφές συνοικιών και οι δολοφονίες ολόκληρων οικογενειών, γυναικών και παιδιών. Αλλά σε καμία προηγούμενη επίθεση, η βία του δεν είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις όπως σήμερα: ηλεκτρικοί σταθμοί ,σχολεία του ΟΗΕ, ασθενοφόρα, νοσοκομεία, ολόκληρες γειτονιές ισοπεδώθηκαν. Πρόκειται για τον ορισμό του εγκλήματος πολέμου.
Όμως έχουμε να κάνουμε και με κάτι ακόμη χειρότερο και πιο επικίνδυνο. Οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού του πλήθους για τους θανάτους των Παλαιστινίων, οι εξέδρες απ' όπου οι "εθνικόφρονες" επευφημούν τους βομβαρδισμούς σαν να πρόκειται για ποδοσφαιρικό αγώνα, η απομόνωση και το μίσος εναντίον των Ισραηλινών που ζητούν μια ειρηνική επίλυση των διαφορών, ο εξοστρακισμός των παλαιστινιακής καταγωγής πολιτών της χώρας, δείχνουν ότι όχι μόνο η ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός, αλλά δυστυχώς και ολόκληρη η κοινωνία του Ισραήλ έχει ξεπεράσει τα όρια!
Έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη των ΗΠΑ και την ανοχή Ευρωπαίων και "διεθνούς κοινότητας", καθώς και την κοινωνική συναίνεση στο εσωτερικό της χώρας, η ηγεσία του Ισραήλ επιβάλει ένα καθεστώς γενοκτονίας και απαρτχάιντ, όπου η ζωή αξίζει μόνο για τους Ισραηλινούς και τίποτα για τους Παλαιστίνιους. Το καθεστώς αυτό προσπαθεί να επιβάλλει τον «Εβραϊκό» χαρακτήρα του κράτους, ώστε να αποκλείεται πια εξ ορισμού η επιστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων που δημιούργησε η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης. Πίσω από αυτό κρύβεται η ρατσιστική ιδεολογία βέβαια, ίδια με του καθεστώτος της Νότιας Αφρικής πριν μερικά χρόνια.
Αλλά αυτό που θα καταφέρει το καθεστώς αυτό θα είναι να στρέψει κάθε άνθρωπο, που δεν έχει αποβλακωθεί από την προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ και των Σιωνιστών, συλλήβδην εναντίον των Εβραίων. Πράγμα όμως που καταντά ρατσισμός από την ανάποδη. Άλλο να καταδικάζεις μια ρατσιστική ιδεολογία που στηρίζει την ύπαρξη του κρατικού καθεστώτος του Ισραήλ και εντελώς άλλο να καταδικάζεις κάθε μέλος ενός λαού, ανεξάρτητα από το τι ιδεολογία υποστηρίζει, ως ρατσιστικό.
Η άνοδος επομένως του αντισημιτισμού, για την οποία οδύρονται οι Ισραηλινοί απαρχαϊντιστές και οι υποστηρικτές τους ανά τον κόσμο –και που δόλια ταυτίζουν τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό- οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας όλα αυτά τα χρόνια.
Μπορεί όμως να σταθεί για πολύ ακόμη ένα τέτοιο καθεστώς; Η θέση για τη δημιουργία δύο κρατών-Ισραηλινό και Παλαιστινιακό- ήταν στην ουσία μια απάτη γιατί το Ισραήλ ποτέ δεν θα επέτρεπε-το έχει δηλώσει άλλωστε - ένα πραγματικά κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος (που θα ελέγχει δηλαδή τον εναέριο, θαλάσσιο χώρο και τα σύνορά του, πέρα βέβαια από την οικονομία του) να φυτρώσει δίπλα του. Η μεσοπρόθεσμη λύση θα ήταν το συνομοσπονδιακό πολυπολιτισμικό κράτος, όπου θα μπορούσαν να ζουν, με ίσα δικαιώματα, Άραβες και Εβραίοι. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι όλοι οι πρόσφυγες θα είχαν δικαίωμα επιστροφής.
Και η μακροπρόθεσμη λύση θα ήταν ένα κράτος με βάση τις κοινότητες, τις τοπικές και τις πολιτιστικές και όχι τις θρησκευτικές, που θα αναπτύσσονταν στη βάση του κοινοτικού πνεύματος και της οικολογικής διαχείρισης των φυσικών και κοινωνικών τους αγαθών. Αλλά αυτό θα απαιτούσε τη δημιουργία ενός άλλου ανθρωπολογικού τύπου στην περιοχή, μακριά από το φυλετικό μίσος και τη κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική βία. Μακριά από τον κυρίαρχο τύπο του σήμερα που-όπως στην αφίσσα που συνοδεύει το κείμενο- θα πρέπει να πει στοπ στην ίδια τη σημερινή του εξέλιξη.
Με κάθε όμως νέο αποτρόπαιο έγκλημα στην περιοχή απομακρύνονται και οι μεσοπρόθεσμες και η μακροπρόθεσμες τέτοιες λύσεις...
RSS Feed
