της Νάντιας Βαλαβάνη
Στην ιδρυτική Σύνοδο της Διακοινοβουλευτικής Συνδιάσκεψης για την οικονομική διακυβέρνηση στην Ε.Ε. στο Βίλνιους της Λιθουανίας, ο Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Όλι Ρεν απαντώντας σε προφορική ερώτηση που του υπέβαλα, επιβεβαίωσε όσα ρωτούσα: Όντως, μετά την πρόσφατη ολοκλήρωση της έγκρισης του δεύτερου Κανονισμού «two-pack», όσες χώρες βρίσκονταν σε καθεστώς Μνημονίου στις 30 Μαίου 2013 – δηλ. Ελλάδα, Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία – μετά την «έξοδο» τους απ’ αυτό και εφόσον δεν ακολουθήσει νέο δανειστικό πρόγραμμα, ακόμα και αν δεν έχουν πρόβλημα ελλείμματος θα εισέλθουν σε «μεταπρογραμματικό» καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης», ο μηχανισμός του οποίου μοιάζει ύποπτα με τα καθ’ ημάς γνωστά: Συμπεριλαμβάνει υπογραφή Μνημονίου Μακροοικονομικής Προσαρμογής, τετράμηνες επιθεωρήσεις από Ε.Ε., ΕΚΤ και (εφόσον χρειάζεται) ΔΝΤ, λήψη «νέων μέτρων», εφόσον προκύπτει τέτοια «ανάγκη» από την αξιολόγηση κλπ – όλα μέχρις ότου αποπληρωθεί το 75% του χρέους. Ο κ.Ρεν μεταξύ άλλων επιβεβαίωσε έμμεσα επίσης ότι εφόσον, σύμφωνα με ανάλογα σχέδια της κυβέρνησης, υπάρξει συμφωνία με την ΕΕ για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους κατά 30-50 χρόνια, ουσιαστικά χώρα, άνθρωποι και οι επόμενες γενιές θα παραμένουμε υπό «μνημονιακό» καθεστώς στο διηνεκές, πολύ πέρα απ’ το μέσον του 21ου αιώνα…
Δεν έκανα βεβαίως την ερώτηση προκειμένου να αποδεχτούμε μοιρολατρικά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα απ’ τη μόνιμη μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους». Με την ερώτηση επεδίωκα να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό τοπίο σε σχέση με τη ρητορική της κυβέρνησης ότι τα Μνημόνια τελειώνουν και να καταδείξω τα σχέδια της Τρόικας για τη χώρα - με επίκεντρο ένα δημόσιο χρέος ολοφάνερα μη βιώσιμο: Δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθεί ποτέ το 75% του χωρίς δραστικό «κούρεμα», συμπληρωμένο και με τους υπόλοιπους όρους που θέτουμε. Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί και με τις περισσότερο υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως δήλωνα στο τέλος της ερώτησης προς τον Όλι Ρεν.
Φυσικά, αυτά είναι τα σχέδια τους. Και δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιηθούν: Είναι αδύνατον ν’ αποδεχθούν οι Έλληνες εργαζόμενοι ότι η μόνη «ανοικτή» προοπτική είναι να ζουν οι σημερινές και οι αυριανές γενιές σε συνθήκες «πειθαρχημένης» εξαθλίωσης.
Το καθεστώς «αυξημένης επιτήρησης» αφορά, βέβαια, όλες τις χώρες με Μνημόνια, ακόμα και μελλοντικά. Γι’ αυτό και, πέρα από εφιαλτική προοπτική, αποτελεί συγχρόνως βάση για κοινή δράση λαών και χωρών: Οι πολιτικές λιτότητας, που συνιστούν τον πυρήνα της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναπαράγοντας μαζική ανεργία και ύφεση και ρίχνοντας τους εργαζόμενους στον καιάδα της φτώχειας, τροφοδοτούν την αναβίωση φασιστικών και νεοναζιστικών δυνάμεων. Η προοπτική μιας «Γερμανικής Ευρώπης» (σύμφωνα με την κλασική ρήση του Τόμας Μαν κατά το Μεσοπόλεμο) είναι αδύνατο να διαγράψει, ωστόσο, τη λαχτάρα για ένα μέλλον αξιοπρέπειας συνολικότερα για τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης.
Η σημερινή κατάσταση σημαίνει πρακτικά ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/Αριστεράς δε θα καταργήσει μόνο Μνημόνια και Μεταμνημόνια στην Ελλάδα, αλλά μπορεί να παίξει ρόλο καταλύτη για γενικότερες εξελίξεις τόσο σε σχέση με τις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας όσο και με τη θεσμοποίηση και μονιμοποίηση τους μέσω των μηχανισμών «ενισχυμένης επαγρύπνησης». Τελικά, χάρη σ’ ένα καπρίτσιο της ιστορίας πιθανότατα ν’ αποδειχτεί ότι ανατροπή στην Ελλάδα κι αλλαγή στην Ευρώπη πάνε μαζί.
Σχόλιο:
Δίνει μεγάλη πιθανότητα σε αυτή την παράλληλη εξέλιξη ο Συριζα; Επαναπαύεται μήπως στην επιθυμία-πιθανότητα μιας παράλληλης ανατροπής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Δεν είναι ό,τι το καλύτερο να μετατρέπεις μια πιθανότητα σε βεβαιότητα, νομίζω!
Στην ιδρυτική Σύνοδο της Διακοινοβουλευτικής Συνδιάσκεψης για την οικονομική διακυβέρνηση στην Ε.Ε. στο Βίλνιους της Λιθουανίας, ο Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Όλι Ρεν απαντώντας σε προφορική ερώτηση που του υπέβαλα, επιβεβαίωσε όσα ρωτούσα: Όντως, μετά την πρόσφατη ολοκλήρωση της έγκρισης του δεύτερου Κανονισμού «two-pack», όσες χώρες βρίσκονταν σε καθεστώς Μνημονίου στις 30 Μαίου 2013 – δηλ. Ελλάδα, Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία – μετά την «έξοδο» τους απ’ αυτό και εφόσον δεν ακολουθήσει νέο δανειστικό πρόγραμμα, ακόμα και αν δεν έχουν πρόβλημα ελλείμματος θα εισέλθουν σε «μεταπρογραμματικό» καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης», ο μηχανισμός του οποίου μοιάζει ύποπτα με τα καθ’ ημάς γνωστά: Συμπεριλαμβάνει υπογραφή Μνημονίου Μακροοικονομικής Προσαρμογής, τετράμηνες επιθεωρήσεις από Ε.Ε., ΕΚΤ και (εφόσον χρειάζεται) ΔΝΤ, λήψη «νέων μέτρων», εφόσον προκύπτει τέτοια «ανάγκη» από την αξιολόγηση κλπ – όλα μέχρις ότου αποπληρωθεί το 75% του χρέους. Ο κ.Ρεν μεταξύ άλλων επιβεβαίωσε έμμεσα επίσης ότι εφόσον, σύμφωνα με ανάλογα σχέδια της κυβέρνησης, υπάρξει συμφωνία με την ΕΕ για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους κατά 30-50 χρόνια, ουσιαστικά χώρα, άνθρωποι και οι επόμενες γενιές θα παραμένουμε υπό «μνημονιακό» καθεστώς στο διηνεκές, πολύ πέρα απ’ το μέσον του 21ου αιώνα…
Δεν έκανα βεβαίως την ερώτηση προκειμένου να αποδεχτούμε μοιρολατρικά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα απ’ τη μόνιμη μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους». Με την ερώτηση επεδίωκα να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό τοπίο σε σχέση με τη ρητορική της κυβέρνησης ότι τα Μνημόνια τελειώνουν και να καταδείξω τα σχέδια της Τρόικας για τη χώρα - με επίκεντρο ένα δημόσιο χρέος ολοφάνερα μη βιώσιμο: Δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθεί ποτέ το 75% του χωρίς δραστικό «κούρεμα», συμπληρωμένο και με τους υπόλοιπους όρους που θέτουμε. Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί και με τις περισσότερο υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως δήλωνα στο τέλος της ερώτησης προς τον Όλι Ρεν.
Φυσικά, αυτά είναι τα σχέδια τους. Και δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιηθούν: Είναι αδύνατον ν’ αποδεχθούν οι Έλληνες εργαζόμενοι ότι η μόνη «ανοικτή» προοπτική είναι να ζουν οι σημερινές και οι αυριανές γενιές σε συνθήκες «πειθαρχημένης» εξαθλίωσης.
Το καθεστώς «αυξημένης επιτήρησης» αφορά, βέβαια, όλες τις χώρες με Μνημόνια, ακόμα και μελλοντικά. Γι’ αυτό και, πέρα από εφιαλτική προοπτική, αποτελεί συγχρόνως βάση για κοινή δράση λαών και χωρών: Οι πολιτικές λιτότητας, που συνιστούν τον πυρήνα της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναπαράγοντας μαζική ανεργία και ύφεση και ρίχνοντας τους εργαζόμενους στον καιάδα της φτώχειας, τροφοδοτούν την αναβίωση φασιστικών και νεοναζιστικών δυνάμεων. Η προοπτική μιας «Γερμανικής Ευρώπης» (σύμφωνα με την κλασική ρήση του Τόμας Μαν κατά το Μεσοπόλεμο) είναι αδύνατο να διαγράψει, ωστόσο, τη λαχτάρα για ένα μέλλον αξιοπρέπειας συνολικότερα για τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης.
Η σημερινή κατάσταση σημαίνει πρακτικά ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/Αριστεράς δε θα καταργήσει μόνο Μνημόνια και Μεταμνημόνια στην Ελλάδα, αλλά μπορεί να παίξει ρόλο καταλύτη για γενικότερες εξελίξεις τόσο σε σχέση με τις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας όσο και με τη θεσμοποίηση και μονιμοποίηση τους μέσω των μηχανισμών «ενισχυμένης επαγρύπνησης». Τελικά, χάρη σ’ ένα καπρίτσιο της ιστορίας πιθανότατα ν’ αποδειχτεί ότι ανατροπή στην Ελλάδα κι αλλαγή στην Ευρώπη πάνε μαζί.
Σχόλιο:
Δίνει μεγάλη πιθανότητα σε αυτή την παράλληλη εξέλιξη ο Συριζα; Επαναπαύεται μήπως στην επιθυμία-πιθανότητα μιας παράλληλης ανατροπής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Δεν είναι ό,τι το καλύτερο να μετατρέπεις μια πιθανότητα σε βεβαιότητα, νομίζω!
RSS Feed
