Πέρασε καιρός από εκείνη την φοβερή ατάκα του κ. Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» που θυμάμαι ότι μας εξόργισε όλους. Έγιναν κι άλλα πολλά θυμάμαι. Νομίζω πως έκοψαν μισθούς υπαλλήλων αλλά και συνταξιούχων. Θυμάμαι ότι μας είπαν πως πολλοί συνταξιούχοι ήταν παράνομοι. Δεν θυμάμαι ποιος είχε δώσει εκείνες τις συντάξεις αλλά νομίζω οι ίδιοι που τις ανακαλύψανε. Θυμάμαι πως αρχίσανε τις συλλήψεις φοροφυγάδων με τεράστια ποσά που σίγουρα δεν δημιουργήθηκαν σε μια νύκτα. Νομίζω οι ίδιοι ήταν που επέτρεψαν να συμβεί κι αυτό. Το Φ.Π.Α δεν αποδίδεται στο τέλος του αιώνα αλλά κάθε μήνα. Συνεπώς άμεσα γνωρίζεις ποιος οφείλει. Γιατί αφήσανε να γίνουν τα ποσά μαμούθ αυτοί το γνωρίζουν καλύτερα. Τώρα που έγιναν αυτές οι μικρές, οι μεγάλες κινήσεις, η φράση «μαζί τα φάγαμε» αρχίζει και βγάζει νόημα. Αυτό εννοούσανε άραγε; Θυμάμαι επίσης και κάποιους αγανακτισμένους κάποιες μέρες στο Σύνταγμα, αλλά πιο πολύ θυμάμαι ότι μοιάζουμε όλοι με ένα μικρό σκυλάκι που γαβγίζει και μετά κρύβεται πίσω απ’ τα μπατζάκια του αφεντικού του, φοβισμένο απ’ την απότομη αντίδραση του αντίπαλου. Θυμάμαι πόσο εύκολα ξεθύμανε η οργή όλων κι αν αυτό θέλει να δείξει ότι στρίψαμε και το άλλο μάγουλο να μας ραπίσουν σαν καλοί χριστιανοί πάω πάσο. Αλλά αν είναι έτσι γιατί σκούζουμε στα καφενεία στις παρέες στους δρόμους αναμεταξύ μας; Γιατί φωνάζουμε οργισμένοι καθισμένοι στον καναπέ; Μήπως για να αναγκάσουμε τον γείτονα να κρυφοκοιτάξει απ’ το ματάκι;
Αυτό θα κάνει και ανασηκώνοντας τους ώμους θα καθίσει κι αυτός ξανά στον καναπέ απολαμβάνοντας ένα επιστημονικό δακρύβρεχτο σήριαλ με κάποιον όμορφο Τούρκο.
Αναρωτιέμαι τελικά επειδή η μνήμη μου φέρνει πολλά, γιατί γκαρίζουμε κλεισμένοι μέσα σε τέσσερα ντουβάρια; Γιατί μας πιάνει το γαμώτο για λίγο και μετά πάλι εκείνη η αχαλίνωτη βαριεστιμάρα πάλι εκείνος ο ωχαδερφισμός;
Οι Έλληνες μια στιγμή μοναχά πολεμάνε και μετά ξαποσταίνουν ξανά. Γιατί κατηγορούμε πάντα τους άλλους φορώντας εκείνο το άσπιλο κουστούμι της ηθικής γιατί πάντα συνομιλώντας κρίνοντας τους άλλους οι μόνοι που δεν φταίμε είμαστε εμείς; Μας γυρίσανε οι πολιτικοί την πλάτη; Μας αγνοήσανε και μας φερθήκανε πρόστυχα; Εμείς τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στον γείτονά μας; Σε έναν φτωχό που αποζητούσε μάταια την βοήθεια μας. Ξέρω-ξέρω όχι εσύ ούτε εγώ αλλά μόνο οι άλλοι. Δεν τα φάγαμε μαζί αλλά ευχαρίστως θα τα τρώγαμε. Θα τα τρώγαμε ευχαρίστως όταν με ψηφίζατε στο σωματείο για πρόεδρο και μετά γινόμουν αρχισυνδικαλιστής, μετά βουλευτής, μετά υπουργός, χωρίς να θυμάμαι πόσες λίγες ώρες χρειάσθηκε να δουλέψω πριν απ’ όλα αυτά τα αξιώματα. Θα τα τρώγαμε ευχαρίστως όταν παίρναμε την επιδότηση υπερτιμολογώντας ότι μπορούσαμε χωρίς στο τέλος να κάνουμε απολύτως τίποτε.
Όλα εικονικά όλα για την αρπαχτή. Μα ναι το ξέρω όχι εσύ κι εγώ αλλά οι άλλοι. Εμείς οι δυο που τα λέμε τώρα ξέρουμε πόσο άχρηστοι και κλέφτες είναι όλοι άλλοι, αλλά δυστυχώς δεν κυβερνήσαμε εμείς. Αν ήταν στο δικό μας χέρι αυτός ο τόπος θα ήταν παράδεισος, γιατί εμείς δεν θα βουτάγαμε το δάκτυλο μας στο μέλι, όχι εμείς με τίποτε, αλλά ας όψονται που δεν είμαστε εμείς. Εμείς δεν θα δεχόμαστε με τίποτε να μας διορίσουν στο δημόσιο με ένα καλό μισθό και μπόλικο καθισιό, γιατί εμείς στύβουμε την πέτρα με τα χέρια μας. Εμείς δεν βγαίναμε στην σύνταξη στα σαράντα πέντε όπως όσοι ήταν στο ταμείο ΤΑΥΣΟ, γιατί εμείς νοιαζόμαστε τι θα πουν αργότερα οι γείτονες και τα παιδιά μας.
Μα φυσικά ξέρω πως ούτε οι αγρότες δεν παίρνανε μαϊμού επιδοτήσεις ούτε βάζανε γύψο στο βαμβάκι στη Θήβα για να ζυγίζει πιο βαριά ώστε να εισπράξουνε παχυλό το πριμ. Αν κάτι απ’ αυτά συνέβαινε παρ’ ελπίδα ήταν για το καλό μας για να είναι πιο φθηνά τα τρόφιμα κι όχι για την κονόμα. Φυσικά αν είμαστε εμείς στις ελεγκτικές υπηρεσίες θα τους κλείναμε όλους μέσα, σε μας δεν θα περνούσε λάδωμα γι αυτό μάρτυς μας ο θεός.
Έτσι μετά από όλα αυτά τα άδικα που κάνανε οι λίγοι από εμάς έχουμε κάθε δίκιο να είμαστε αγανακτισμένοι και να διαδηλώνουμε με θέρμη κάθε 28 Οκτωβρίου. Α! Όλα κι όλα είμαστε πολύ θυμωμένοι για να το κάνουμε κάθε μέρα εξ άλλου ορίστε η κυβέρνηση άλλαξε κι όλα γίνανε πάλι ρομαντικά.
Λοιπόν μ’ αυτό το άρθρο ειλικρινά δεν θέλω να μας θίξω όλους, γιατί σίγουρα δεν φταίμε όλοι ούτε θέλω να μας βγάλω στους δρόμους, γιατί δεν είμαστε ούτως ή αλλιώς εμείς εκείνη η γενιά που θα οδηγήσει την Ελλάδα ξανά στην κορυφή, ας πούμε πως απλά δεν το έχουμε, ας πούμε απλά ότι είμαστε πολλά λόγια κι αυτά είναι φτώχεια. Αυτό που θέλω με δύναμη να σας φωνάξω είναι ότι βαρέθηκα να ακούω βρισιές και μιξοκλάματα απ’ τους καναπέδες. Κουράστηκα να διαβάζω μηνύματα στο διαδίκτυο για σκάνδαλα αδικίες και συνωμοσίες από ανθρώπους που αμέσως μετά θα δούνε εκείνη την εκπομπή που ανιχνεύει εξονυχιστικά ποια τηλεπερσόνα έχει κυτταρίτιδα. Βαρέθηκα την γκρίνια και την μιζέρια που ρίχνει τα βάρη στους άλλους ρουφώντας μάγκικα ένα βαρύ τσιγάρο και μετά αλλάζει πόδι στο σταυροπόδι κοιτώντας κάτω απ’ τα μαύρα γυαλιά ηλίου κάποια ωραία πόδια μιας δίμετρης καλλονής που περνά από μπροστά.
Πάντα περιμέναμε τους λίγους, πάντα αφήναμε άλλους να βγάλουνε το φίδι απ’ την τρύπα, αλλά μετά πηγαίναμε κι εμείς στον γκισέ για την αύξηση. Ναι πηγαίναμε κι εμείς μαζί με τους αγωνιστές κι ας είμαστε τσάτσοι και ρουφιάνοι του αφεντικού, είχαμε κι εμείς μερίδιο απ’ τα κερδισμένα των άλλων.
Σας θυμώσανε αυτά τα λόγια; Ε! Και; Τι θα κάνετε τώρα; Θα βρίσετε θα κλείσετε αυτό το blog και θα κατεβάσετε ένα τραγούδι απ’ το youtube και θα σας περάσει.
Δεν είμαι υπέρ της βίας αλλά ούτε υπέρ της βλακείας. Δεν θέλω να διαπράξετε εγκλήματα, αλλά θέλω να βγάλουμε όλοι τον σκασμό και να κάτσουμε στα αβγά μας. Αφού δεν είμαστε αληθινοί επαναστάτες ας μην τους παριστάνουμε, ας σταματήσουμε την κριτική κι ας αναζητήσουμε τρόπους να αλλάξουμε την ζωή μας, την δική μας και των συνανθρώπων μας που το έχουνε ανάγκη. Με τις δικές μας δυνάμεις ήρεμα κι ειρηνικά. Ας αφήσουμε στην ησυχία τους όλους εκείνους τους αρχαίους προγόνους που μας κάνουνε υπερήφανους κι ας σιωπήσουμε ένοχα, αλλά ας σιωπήσουμε τελικά. Είναι πιο δίκαιη η σιωπή απ’ την κριτική.
Σμιξιώτης Κωνσταντίνος για τις Αιχμές και Απόψεις
http://smixiotis-konstantinos.blogspot.gr/2011/12/blog-post_08.html
Αυτό θα κάνει και ανασηκώνοντας τους ώμους θα καθίσει κι αυτός ξανά στον καναπέ απολαμβάνοντας ένα επιστημονικό δακρύβρεχτο σήριαλ με κάποιον όμορφο Τούρκο.
Αναρωτιέμαι τελικά επειδή η μνήμη μου φέρνει πολλά, γιατί γκαρίζουμε κλεισμένοι μέσα σε τέσσερα ντουβάρια; Γιατί μας πιάνει το γαμώτο για λίγο και μετά πάλι εκείνη η αχαλίνωτη βαριεστιμάρα πάλι εκείνος ο ωχαδερφισμός;
Οι Έλληνες μια στιγμή μοναχά πολεμάνε και μετά ξαποσταίνουν ξανά. Γιατί κατηγορούμε πάντα τους άλλους φορώντας εκείνο το άσπιλο κουστούμι της ηθικής γιατί πάντα συνομιλώντας κρίνοντας τους άλλους οι μόνοι που δεν φταίμε είμαστε εμείς; Μας γυρίσανε οι πολιτικοί την πλάτη; Μας αγνοήσανε και μας φερθήκανε πρόστυχα; Εμείς τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στον γείτονά μας; Σε έναν φτωχό που αποζητούσε μάταια την βοήθεια μας. Ξέρω-ξέρω όχι εσύ ούτε εγώ αλλά μόνο οι άλλοι. Δεν τα φάγαμε μαζί αλλά ευχαρίστως θα τα τρώγαμε. Θα τα τρώγαμε ευχαρίστως όταν με ψηφίζατε στο σωματείο για πρόεδρο και μετά γινόμουν αρχισυνδικαλιστής, μετά βουλευτής, μετά υπουργός, χωρίς να θυμάμαι πόσες λίγες ώρες χρειάσθηκε να δουλέψω πριν απ’ όλα αυτά τα αξιώματα. Θα τα τρώγαμε ευχαρίστως όταν παίρναμε την επιδότηση υπερτιμολογώντας ότι μπορούσαμε χωρίς στο τέλος να κάνουμε απολύτως τίποτε.
Όλα εικονικά όλα για την αρπαχτή. Μα ναι το ξέρω όχι εσύ κι εγώ αλλά οι άλλοι. Εμείς οι δυο που τα λέμε τώρα ξέρουμε πόσο άχρηστοι και κλέφτες είναι όλοι άλλοι, αλλά δυστυχώς δεν κυβερνήσαμε εμείς. Αν ήταν στο δικό μας χέρι αυτός ο τόπος θα ήταν παράδεισος, γιατί εμείς δεν θα βουτάγαμε το δάκτυλο μας στο μέλι, όχι εμείς με τίποτε, αλλά ας όψονται που δεν είμαστε εμείς. Εμείς δεν θα δεχόμαστε με τίποτε να μας διορίσουν στο δημόσιο με ένα καλό μισθό και μπόλικο καθισιό, γιατί εμείς στύβουμε την πέτρα με τα χέρια μας. Εμείς δεν βγαίναμε στην σύνταξη στα σαράντα πέντε όπως όσοι ήταν στο ταμείο ΤΑΥΣΟ, γιατί εμείς νοιαζόμαστε τι θα πουν αργότερα οι γείτονες και τα παιδιά μας.
Μα φυσικά ξέρω πως ούτε οι αγρότες δεν παίρνανε μαϊμού επιδοτήσεις ούτε βάζανε γύψο στο βαμβάκι στη Θήβα για να ζυγίζει πιο βαριά ώστε να εισπράξουνε παχυλό το πριμ. Αν κάτι απ’ αυτά συνέβαινε παρ’ ελπίδα ήταν για το καλό μας για να είναι πιο φθηνά τα τρόφιμα κι όχι για την κονόμα. Φυσικά αν είμαστε εμείς στις ελεγκτικές υπηρεσίες θα τους κλείναμε όλους μέσα, σε μας δεν θα περνούσε λάδωμα γι αυτό μάρτυς μας ο θεός.
Έτσι μετά από όλα αυτά τα άδικα που κάνανε οι λίγοι από εμάς έχουμε κάθε δίκιο να είμαστε αγανακτισμένοι και να διαδηλώνουμε με θέρμη κάθε 28 Οκτωβρίου. Α! Όλα κι όλα είμαστε πολύ θυμωμένοι για να το κάνουμε κάθε μέρα εξ άλλου ορίστε η κυβέρνηση άλλαξε κι όλα γίνανε πάλι ρομαντικά.
Λοιπόν μ’ αυτό το άρθρο ειλικρινά δεν θέλω να μας θίξω όλους, γιατί σίγουρα δεν φταίμε όλοι ούτε θέλω να μας βγάλω στους δρόμους, γιατί δεν είμαστε ούτως ή αλλιώς εμείς εκείνη η γενιά που θα οδηγήσει την Ελλάδα ξανά στην κορυφή, ας πούμε πως απλά δεν το έχουμε, ας πούμε απλά ότι είμαστε πολλά λόγια κι αυτά είναι φτώχεια. Αυτό που θέλω με δύναμη να σας φωνάξω είναι ότι βαρέθηκα να ακούω βρισιές και μιξοκλάματα απ’ τους καναπέδες. Κουράστηκα να διαβάζω μηνύματα στο διαδίκτυο για σκάνδαλα αδικίες και συνωμοσίες από ανθρώπους που αμέσως μετά θα δούνε εκείνη την εκπομπή που ανιχνεύει εξονυχιστικά ποια τηλεπερσόνα έχει κυτταρίτιδα. Βαρέθηκα την γκρίνια και την μιζέρια που ρίχνει τα βάρη στους άλλους ρουφώντας μάγκικα ένα βαρύ τσιγάρο και μετά αλλάζει πόδι στο σταυροπόδι κοιτώντας κάτω απ’ τα μαύρα γυαλιά ηλίου κάποια ωραία πόδια μιας δίμετρης καλλονής που περνά από μπροστά.
Πάντα περιμέναμε τους λίγους, πάντα αφήναμε άλλους να βγάλουνε το φίδι απ’ την τρύπα, αλλά μετά πηγαίναμε κι εμείς στον γκισέ για την αύξηση. Ναι πηγαίναμε κι εμείς μαζί με τους αγωνιστές κι ας είμαστε τσάτσοι και ρουφιάνοι του αφεντικού, είχαμε κι εμείς μερίδιο απ’ τα κερδισμένα των άλλων.
Σας θυμώσανε αυτά τα λόγια; Ε! Και; Τι θα κάνετε τώρα; Θα βρίσετε θα κλείσετε αυτό το blog και θα κατεβάσετε ένα τραγούδι απ’ το youtube και θα σας περάσει.
Δεν είμαι υπέρ της βίας αλλά ούτε υπέρ της βλακείας. Δεν θέλω να διαπράξετε εγκλήματα, αλλά θέλω να βγάλουμε όλοι τον σκασμό και να κάτσουμε στα αβγά μας. Αφού δεν είμαστε αληθινοί επαναστάτες ας μην τους παριστάνουμε, ας σταματήσουμε την κριτική κι ας αναζητήσουμε τρόπους να αλλάξουμε την ζωή μας, την δική μας και των συνανθρώπων μας που το έχουνε ανάγκη. Με τις δικές μας δυνάμεις ήρεμα κι ειρηνικά. Ας αφήσουμε στην ησυχία τους όλους εκείνους τους αρχαίους προγόνους που μας κάνουνε υπερήφανους κι ας σιωπήσουμε ένοχα, αλλά ας σιωπήσουμε τελικά. Είναι πιο δίκαιη η σιωπή απ’ την κριτική.
Σμιξιώτης Κωνσταντίνος για τις Αιχμές και Απόψεις
http://smixiotis-konstantinos.blogspot.gr/2011/12/blog-post_08.html
RSS Feed
