Παλιότερα τα στρατιωτικά πραξικοπήματα- σε χώρες που δεν συμμορφώνονταν με τους ρόλους που τους ανέθετε η διεθνής οικονομική ελίτ χρησιμοποιώντας την αμερικάνικη υπερδύναμη-αποκάλυπταν την πραγματική φύση του δυτικού καπιταλισμού και των αστικών καθεστώτων του. Έτσι ήταν σωστή και η παλιά ριζοσπαστική θεωρία, που έλεγε ότι η αστική αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν είναι παρά η κάλυμμα και ότι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν για το αστικό καθεστώς, τότε δεν έχει κανένα πρόβλημα η διεθνής και η τοπική ελίτ να το παραμερίσει για ένα χρονικό διάστημα με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, έως ότου συντρίψει το τοπικό κίνημα «των αποκάτω», ώστε να μη μπορεί για δεκαετίες μετά να αμφισβητήσει την εξουσία της(π.χ. Χιλή).
Στη φάση της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και της ένταξης κάθε γωνιάς του πλανήτη στο δυτικό καταναλωτικό μοντέλο, οι ελίτ βλέπουν ότι δεν τους χρειάζεται η παλιά μέθοδος των στρατιωτικών πραξικοπημάτων. Έχουν επιλέξει πια σαν μέθοδο επιβολής των δικών τους σκοπών, την μέθοδο της επανάστασης, της λεγόμενης «πορτοκαλί επανάστασης». Αυτό συμβαίνει και στην Ουκρανία σήμερα. Από ότι φαίνεται τα πράγματα λειτούργησαν με αυτή τη μέθοδο.
Το μεγαλύτερο όπλο σε αυτή τη μέθοδο είναι τα διεθνή και τοπικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης(ΜΜΕ), που έχουν στα χέρια τους οι ελίτ. Από αυτά μαθαίναμε τι συνέβαινε αυτή την περίοδο στο Κίεβο. Όλοι. Ακόμα και όσοι είναι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Γιατί δεν υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές σχέσεις με τους ντόπιους «από κάτω», ώστε να μεταβιβάζεται μια διαφορετική ενημέρωση. Από τον περασμένο Νοέμβρη λοιπόν, μαθαίναμε από τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ ότι ξεκίνησε μια «αυθόρμητη ειρηνική επανάσταση», επειδή ο πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ[1]. Αυτό που αφήνανε τα ΜΜΕ να εννοηθεί βέβαια, ήταν ότι σύσσωμοι οι Ουκρανοί «από κάτω» θέλουν να ενταχθούν στην πολλά υποσχόμενη Ε.Ε., ενώ ο Γιανουκόβιτς και το κόμμα των περιφερειών του, θέλει να τους οδηγήσει στην αγκαλιά της Ρωσίας του Πούτιν(κάποιοι λίγοι βέβαια, που μπορούν και παρακολουθούν τα ρωσικά ΜΜΕ, μαθαίνανε αντίθετα, ότι στους δρόμους είχαν κατέβει εξτρεμιστές, νεοναζί, η οργάνωση "Δεξιός Τομέας" και το κοινοβουλευτικό ακροδεξιό κόμμα της "Σβόμποντα").
Ο Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετά τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» εποχής ήταν εκφραστής της Ρωσόφιλης ελίτ στη χώρα-με προεξάρχοντα τον Ρενάτ Αχμέτοφ, πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομάδας Σιαχτιόρ(ανθρακορύχοι) του Ντόνιεσκ και που τώρα μετά τη φυγή του Γιανουκόβιτς υποστηρίζει τον νέο πρωθυπουργό Αρσένι Γιάτσενιουκ) και ψηφιζόταν κυρίως από το ανατολικό και νότιο τμήμα της. Η Τιμοσένκο και ο Γιουσένκο εξέφραζαν το δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανικής ελίτ. Όταν ο Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει τη σύνδεση με την Ε.Ε., δεν το έκανε γιατί αγωνιούσε ότι δεχόμενος τη βοήθειά της θα έπρεπε να δεχθεί «μνημόνια» με τα οποία θα οδηγούσε τους Ουκρανούς «από κάτω» σε οικονομική καταστροφή ανάλογη των Ελλήνων. Το έκανε κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα οδηγούσε τον ίδιο και τους «ημετέρους» του σε πολιτική καταστροφή.
Η Ρωσική ελίτ("Ολιγάρχες") δεν είναι μεν αντικαπιταλιστική, αλλά έχει διαφορετικά συμφέροντα από τα άλλα μέλη της διεθνούς ελίτ. Εκφρασμένη από τον Πούτιν, ξέρει ότι για να ανταγωνισθεί καλύτερα και να πετύχει μια ισότιμη θέση μέσα στην υπερεθνική ελίτ, θα πρέπει να στηρίζεται αρχικά σε ένα εσωτερικό μέτωπο αντιπαγκοσμιοποίησης. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο που εσωτερικά τον Πούτιν τον στηρίζουν από εθνικιστές και ορθόδοξοι, μέχρι και κομουνιστές. Είναι εύκολα κατανοητό ότι όχι μόνο για ιστορικούς λόγους[2] θέλει και την Ουκρανική ελίτ με το μέρος της(οι ουκρανοί "ολιγάρχες", γύρω στους 100 τους υπολογίζουν, είναι μικρότερης οικονομικής επιφάνειας από τους συναδέλφους τους ρώσους, γι αυτό και πιο αδύναμοι να τους ανταγωνιστούν) . Αντίθετα η αμερικανοευρωπαϊκή ελίτ, μετά τη νίκη της στο πολιτικό επίπεδο επί του σοβιετικού καθεστώτος, ήθελε και θέλει ακόμα για τη Ρωσία το ρόλο ενός υποτελούς, σε σχέση εξάρτησης και όχι αλληλεξάρτησης. Ήταν προετοιμασμένη λοιπόν για την αντίδραση της Ρωσικής ελίτ σε σχέση με την Ουκρανία.
Χρηματοδότησε για μια άλλη φορά-μαζί με τους ουκρανούς ολιγάρχες που δεν έπαιρναν "δουλειές" από τον Γιανουκόβιτς-μια οργανωμένη «πρωτοπορία» μερικών εκατοντάδων αρχικά ανθρώπων, στους οποίους πρωτοστατούσαν νεοναζιστές, με τάγματα εφόδου και όπλα. Αυτή κατέβηκε στους δρόμους, στην αρχή ειρηνικά, όπως ακριβώς συνέβη στη αρχή και αλλού. Στη συνέχεια όμως πλαισιώθηκε από όλο και περισσότερους, κατοίκους των πόλεων κυρίως, δυτικόφιλους αστούς-μεσοαστούς Ουκρανούς. Μέχρι το τέλος Νοέμβρη, οι διαδηλώσεις ήταν βασικά ειρηνικές. Όταν η Ευρωελίτ αποφάσισε επιτέλους να ταυτιστεί στο ζήτημα με την αμερικανική[3] και να κάνουν γενική επίθεση- βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν συμμορφωνόταν και στρεφόταν για βοήθεια προς τη Ρωσία- τότε η νεοναζιστική ένοπλη πρωτοπορία επιδόθηκε σε επιθέσεις με μπουλντόζες , μολότοφ και παρόμοια «ειρηνικά μέσα» κατά κυβερνητικών κτιρίων.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ, μετά από τέτοια γεγονότα θα είχαμε πολλούς διαδηλωτές νεκρούς και πιθανά κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο Γιαννουκόβιτς όμως, μη θέλοντας να ξεκόψει εντελώς από την ΕΕ, δεν έκανε κάτι τέτοιο. Η πολιτική αυτή των συνεχών υποχωρήσεών του συνεχίστηκε μέχρι που, είτε η οργανωμένη «πρωτοπορία», είτε ξένοι πράκτορες, είτε «ελεύθεροι σκοπευτές» των ανεξέλεγκτων ειδικών δυνάμεων του καθεστώτος(κατά δήλωση της αστυνομίας στα ρωσικά ΜΜΕ π.χ., δεν ήταν αστυνομικοί οι "ελευθεροι σκοπευτές"), είτε όλα αυτά μαζί, αιματοκύλισαν την πλατεία των διαδηλώσεων του Κιέβου. Η κατακραυγή για το αιματοκύλισμα έδωσε αφορμή για την παρέμβαση των ευρωπαίων "ειρηνιστών" υπουργών με την υπογραφή συμφωνίας του Γιανουκόβιτς με την αντιπολίτευση. Αυτό το γεγονός εξελίχθηκε σε διαγραφόμενη παράδοση του καθεστώτος στην ΕΕ, με τις εκλογές-αν γίνουν βέβαια[4]- να τις κερδίζουν οι «ευρωπαϊστές» πολιτικοί, που θα εκφράζουν το ευρώφιλο κομμάτι της ουκρανικής ελίτ.
Εντωμεταξύ ανακοινώθηκε η νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας[5] μετά τη φυγή Γιανουκόβιτς. Σύμφωνα με το BBC, την πρωθυπουργία αναλαμβάνει Αρσένι Γιατσένιουκ, «επιλογή» των ΗΠΑ και αρχηγός του κόμματος «Πατρίδα» που είχε ιδρύσει η Γιούλα Τιμοσένκο. Χαρακτηριστικό: πρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας αναλαμβανει ο Αντρέι Παρούμπι, επικεφαλής των ομάδων αυτοάμυνας των διαδηλωτών, ενώ αναπληρωτής πρόεδρος έχει προταθεί ο επικεφαλής των νεοναζί, Νμίτρο Γιάρος. Στην κυβέρνηση έχουν καλεσθεί και ενδέχεται να αναλάβουν θέση και στελέχη ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων.
Από ότι φαίνεται την κατεύθυνση της νέας πολιτικής στην Ουκρανία την διαμορφώνουν ισχυρά ακροδεξιά στοιχεία. Τα πρώτα σχέδια νόμου που προωθούνται π.χ. προβλέπουν απαγόρευση όλων των μειονοτικών γλωσσών, αλλά και της λειτουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος[6].
Οι νεοναζιστικές ομάδες συνεχίζουν τη δράση τους στοχοποιώντας και τις άλλες μειονότητες. Κυκλοφορούν βαριά οπλισμένες και τρομοκρατούν. «Ακόμα και η αντιπολίτευση έχασε τον έλεγχο πάνω στους εθνικιστές που αποφάσισαν και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και προκάλεσαν αυτή τη σύγκρουση», δήλωσε η Βικτώρια Πομαζάν, εκ μέρους της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας.
Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας καταδίκασε τις επιθέσεις κατά της ουγγρικής μειονότητας από μέλη του Δεξιού Τομέα. Καταγγελίες για επιθέσεις έχουν γίνει και από την ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας. Επιθέσεις έχουν γίνει και κατά της εβραϊκής κοινότητας.
Τις τελευταίες ημέρες επίσης έχουν ενισχυθεί οι αποσχιστικές τάσεις από τους φιλορώσους, τουλάχιστον στην Κριμαία. Η περιοχή έγιναν συγκρούσεις ανάμεσα σε υποστηρικτές της νέας ουκρανικής κυβέρνησης και φιλορώσους οπαδούς της απόσχισης της περιοχής, που είναι και η πλειοψηφία. Οι φιλοδυτικοί διαδηλωτές στην πλειονότητά τους ήταν Τάταροι[7].
Τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά για τον ουκρανικό λαό. Και οι ουκρανοί «από κάτω» θα μπορέσουν να εξάγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα; Είναι δυνατόν να σκοτώνονται για τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου κομματιού της ουκρανικής ελίτ[8] ; Ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα αντιληφθούν τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος τους και δε θα θρηνήσουν και άλλα θύματα, που θα είναι πολλά περισσότερα, αν συμμετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας για το υπάρχον καπιταλιστικό καθεστώς. Εκτός και αν οι συγκρούσεις στο επόμενο διάστημα εξελιχθούν από τη μεριά τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη μπορούν να ελεγχθούν από τις μεν ή τις δε καθεστωτικές δυνάμεις και πετύχουν εκ βάθρων αλλαγές των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών στη χώρα, για μια κοινωνία ισοκατανομής πόρων και εξουσιών, μη καταναλωτικής και αυτοδύναμης, ισορροπημένης στο περιβάλλον της. Τότε η θυσία τους δεν θα έχει πάει χαμένη.
[1] Η εφημερίδα Financial Times έγραφε όταν ξεκινούσαν οι διαδηλώσεις στις 21 Νοεμβρίου: "οι Βρυξέλλες πρότειναν να επεκτείνουν την κοινή αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι ώστε να περιλάβει και την Ουκρανία με αντάλλαγμα, όμως, σαρωτικές μεταρρυθμίσεις".
Αλλά οι "μεταρρυθμίσεις της αγοράς" με "θεραπεία σοκ"... αλά ΔΝΤ-τρόικας, εφαρμόσθηκαν στην Ουκρανία και τη δεκαετία του 1990. Όταν ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Ρωσία και βούλιαξε η οικονομία της. Το ουκρανικό ΑΕΠ έπεσε μέσα σε μια δεκαετία κατά 60%, με το προσδόκιμο ζωής να πέφτει κατακόρυφα. Σήμερα στην Ουκρανία, 100 «ολιγάρχες» κατέχουν πλούτο ίσο με το 40% του ΑΕΠ της χώρας.
[2] Τα εδάφη της Ουκρανίας υπήρξαν κοιτίδα του πρώτου ρωσικού κράτους. Τον 15ο αιώνα όμως, βρέθηκαν υπό πολωνικό έλεγχο. Από το 1648 έως 1654 υπήρξε μια πρόσκαιρη ανεξαρτητοποίηση της Ουκρανίας, αλλά από τότε οι Κοζάκοι αναγνώριζαν την επικυριαρχία του τσάρου της Ρωσίας. Η επικυριαρχία εξελίχθηκε σε απορρόφηση. Στους επόμενους αιώνες, η τάση της αφομοίωσης από τη Ρωσία συνυπήρχε με τις δυνάμεις ενός πολύμορφου ουκρανικού εθνικισμού οι οποίες ενεργοποιούνταν αναλόγως των ιστορικών συγκυριών (μεταξύ των οποίων και στη ναζιστική κατοχή).
[3] Η αμερικάνικη ελίτ είχε αποφασίσει από νωρίς για «πορτοκαλί επανάσταση» και από ότι φαίνεται θα το επεδίωκε ανεξάρτητα από τη στάση της ευρωπαϊκής, που δεν ήθελε να τα «σπάσει» και με τον Πούτιν. Η αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Βικτόρια Νιούλαντ φρόντισε να περιγράψει την άποψη των ΗΠΑ για την στάση της ΕΕ έναντι της ουκρανικής κρίσης με το αποστομωτικό «Fuck the Europeans»...
[4] Γιατί η ρωσόφιλη ελίτ και ο Πούτιν δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη και είναι πολύ πιθανό, παρόλο που θα ήθελε όλη την Ουκρανία, να συμβιβασθεί έστω και με ένα αποσπασμένο ανατολικό κομμάτι της.
[5] Αναγνωρίσθηκε από ΕΕ και ΗΠΑ, ενώ από τη Ρωσία όχι. Δήλωσε αμέσως ότι θα στραφεί στο ΔΝΤ και την ΕΕ για άμεση οικονομική βοήθεια, ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία η χώρα. Και ξέρουμε πια τι σημαίνει αυτό.
[6] «Οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία δεν αποτελούν "νίκη της δημοκρατίας", δήθεν των "επαναστατών", όπως περιγράφεται από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά μια επικίνδυνη εξέλιξη, πρώτα απ' όλα για τον ίδιο τον λαό της Ουκρανίας», αναφέρεται σε κοινή ανακοίνωση 21 μέχρι τώρα διεθνών Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. «Στην πολιτική "επιφάνεια" αναρριχήθηκαν, με τη βοήθεια ΕΕ και ΗΠΑ, αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί, που εκτός από τις καταστροφές των γραφείων των αντιπάλων τους, μεθοδεύουν ακόμη πολιτικές διώξεις και απαγορεύσεις κομμάτων, πρώτα απ' όλα κατά των κομμουνιστών, ακόμη και ρατσιστικά νομοθετήματα σε βάρος του ρωσόφωνου πληθυσμού, όπως αυτά που ισχύουν τα τελευταία 20 χρόνια στις χώρες της "ευρωπαϊκής" Βαλτικής, με την απροκάλυπτη πολιτική στήριξη της ΕΕ» αναφέρεται στην κοινή ανακοίνωση.
[7] Οι Τάταροι, τουρκόφωνο μουσουλμανικό φύλο, εγκαταστάθηκαν στην Κριμαία τον 13ο αιώνα. Επί Στάλιν εξορίστηκαν στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία ως συνεργάτες των Ναζί. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το 1991, επέστρεψαν πολλοί. Σήμερα είναι μια μειονότητα του 12% των 2 εκατομμυρίων κατοίκων της χερσονήσου. Στήριξαν τις κινητοποιήσεις εναντίον του πρώην προέδρου Γιανουκόβιτς. Εδώ υπάρχει και σημαντική ελληνική κοινότητα.
[8] “Για τι έχυσε το αίμα του ο ουκρανικός λαός και στο όνομα τίνος ενδεχομένως να το χύσει στο μέλλον; Για τα συμφέροντα της εγκληματικής ολιγαρχίας; Για τη νεοναζιστική μειονότητα; Για τον ευρωπαϊκό ή για το ρωσικό ιδιοκτήτη; Πότε θα είμαστε έτοιμοι να χύσουμε το αίμα μας για τα δικά μας συμφέροντα; Για τα συμφέροντα των εργαζομένων; Για τους εαυτούς μας και όχι για τους πολιτικούς, την αντιπολίτευση, τη γραφειοκρατία, τα αυτοκρατορικά ή εθνικά συμφέροντα; Ναι, χρειαζόμαστε έναν αγώνα! Χρειάζεται να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Αλλά δεν χρειάζεται να βάλουμε στη θέση της μια νέα! Ναι, αυτο-οργάνωση, αλλά στο όνομα της αυτοδιεύθυνσης! Και όχι να παραδοθούμε σε νέους ολιγάρχες, ακόμη και αν μιλούν σωστά ουκρανικά. Δεν χρειαζόμαστε ένα δεξιό Μαϊντάν, ένα Μαϊντάν χειραγωγημένο από τους πολιτικούς και τις οργανώσεις, αλλά μια νέα Μαχνοβτσίνα. Ένα κοινωνικό επαναστατικό κίνημα των πλέον μειονεκτούντων τμημάτων του λαού, ενωμένων σε ένα κοινό σκοπό: τη γέννηση μιας κοινωνίας χωρίς δούλους και αφέντες!” Από ανακοίνωση των Ελευθεριακών.
Στη φάση της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και της ένταξης κάθε γωνιάς του πλανήτη στο δυτικό καταναλωτικό μοντέλο, οι ελίτ βλέπουν ότι δεν τους χρειάζεται η παλιά μέθοδος των στρατιωτικών πραξικοπημάτων. Έχουν επιλέξει πια σαν μέθοδο επιβολής των δικών τους σκοπών, την μέθοδο της επανάστασης, της λεγόμενης «πορτοκαλί επανάστασης». Αυτό συμβαίνει και στην Ουκρανία σήμερα. Από ότι φαίνεται τα πράγματα λειτούργησαν με αυτή τη μέθοδο.
Το μεγαλύτερο όπλο σε αυτή τη μέθοδο είναι τα διεθνή και τοπικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης(ΜΜΕ), που έχουν στα χέρια τους οι ελίτ. Από αυτά μαθαίναμε τι συνέβαινε αυτή την περίοδο στο Κίεβο. Όλοι. Ακόμα και όσοι είναι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Γιατί δεν υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές σχέσεις με τους ντόπιους «από κάτω», ώστε να μεταβιβάζεται μια διαφορετική ενημέρωση. Από τον περασμένο Νοέμβρη λοιπόν, μαθαίναμε από τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ ότι ξεκίνησε μια «αυθόρμητη ειρηνική επανάσταση», επειδή ο πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ[1]. Αυτό που αφήνανε τα ΜΜΕ να εννοηθεί βέβαια, ήταν ότι σύσσωμοι οι Ουκρανοί «από κάτω» θέλουν να ενταχθούν στην πολλά υποσχόμενη Ε.Ε., ενώ ο Γιανουκόβιτς και το κόμμα των περιφερειών του, θέλει να τους οδηγήσει στην αγκαλιά της Ρωσίας του Πούτιν(κάποιοι λίγοι βέβαια, που μπορούν και παρακολουθούν τα ρωσικά ΜΜΕ, μαθαίνανε αντίθετα, ότι στους δρόμους είχαν κατέβει εξτρεμιστές, νεοναζί, η οργάνωση "Δεξιός Τομέας" και το κοινοβουλευτικό ακροδεξιό κόμμα της "Σβόμποντα").
Ο Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετά τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» εποχής ήταν εκφραστής της Ρωσόφιλης ελίτ στη χώρα-με προεξάρχοντα τον Ρενάτ Αχμέτοφ, πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομάδας Σιαχτιόρ(ανθρακορύχοι) του Ντόνιεσκ και που τώρα μετά τη φυγή του Γιανουκόβιτς υποστηρίζει τον νέο πρωθυπουργό Αρσένι Γιάτσενιουκ) και ψηφιζόταν κυρίως από το ανατολικό και νότιο τμήμα της. Η Τιμοσένκο και ο Γιουσένκο εξέφραζαν το δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανικής ελίτ. Όταν ο Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει τη σύνδεση με την Ε.Ε., δεν το έκανε γιατί αγωνιούσε ότι δεχόμενος τη βοήθειά της θα έπρεπε να δεχθεί «μνημόνια» με τα οποία θα οδηγούσε τους Ουκρανούς «από κάτω» σε οικονομική καταστροφή ανάλογη των Ελλήνων. Το έκανε κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα οδηγούσε τον ίδιο και τους «ημετέρους» του σε πολιτική καταστροφή.
Η Ρωσική ελίτ("Ολιγάρχες") δεν είναι μεν αντικαπιταλιστική, αλλά έχει διαφορετικά συμφέροντα από τα άλλα μέλη της διεθνούς ελίτ. Εκφρασμένη από τον Πούτιν, ξέρει ότι για να ανταγωνισθεί καλύτερα και να πετύχει μια ισότιμη θέση μέσα στην υπερεθνική ελίτ, θα πρέπει να στηρίζεται αρχικά σε ένα εσωτερικό μέτωπο αντιπαγκοσμιοποίησης. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο που εσωτερικά τον Πούτιν τον στηρίζουν από εθνικιστές και ορθόδοξοι, μέχρι και κομουνιστές. Είναι εύκολα κατανοητό ότι όχι μόνο για ιστορικούς λόγους[2] θέλει και την Ουκρανική ελίτ με το μέρος της(οι ουκρανοί "ολιγάρχες", γύρω στους 100 τους υπολογίζουν, είναι μικρότερης οικονομικής επιφάνειας από τους συναδέλφους τους ρώσους, γι αυτό και πιο αδύναμοι να τους ανταγωνιστούν) . Αντίθετα η αμερικανοευρωπαϊκή ελίτ, μετά τη νίκη της στο πολιτικό επίπεδο επί του σοβιετικού καθεστώτος, ήθελε και θέλει ακόμα για τη Ρωσία το ρόλο ενός υποτελούς, σε σχέση εξάρτησης και όχι αλληλεξάρτησης. Ήταν προετοιμασμένη λοιπόν για την αντίδραση της Ρωσικής ελίτ σε σχέση με την Ουκρανία.
Χρηματοδότησε για μια άλλη φορά-μαζί με τους ουκρανούς ολιγάρχες που δεν έπαιρναν "δουλειές" από τον Γιανουκόβιτς-μια οργανωμένη «πρωτοπορία» μερικών εκατοντάδων αρχικά ανθρώπων, στους οποίους πρωτοστατούσαν νεοναζιστές, με τάγματα εφόδου και όπλα. Αυτή κατέβηκε στους δρόμους, στην αρχή ειρηνικά, όπως ακριβώς συνέβη στη αρχή και αλλού. Στη συνέχεια όμως πλαισιώθηκε από όλο και περισσότερους, κατοίκους των πόλεων κυρίως, δυτικόφιλους αστούς-μεσοαστούς Ουκρανούς. Μέχρι το τέλος Νοέμβρη, οι διαδηλώσεις ήταν βασικά ειρηνικές. Όταν η Ευρωελίτ αποφάσισε επιτέλους να ταυτιστεί στο ζήτημα με την αμερικανική[3] και να κάνουν γενική επίθεση- βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν συμμορφωνόταν και στρεφόταν για βοήθεια προς τη Ρωσία- τότε η νεοναζιστική ένοπλη πρωτοπορία επιδόθηκε σε επιθέσεις με μπουλντόζες , μολότοφ και παρόμοια «ειρηνικά μέσα» κατά κυβερνητικών κτιρίων.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ, μετά από τέτοια γεγονότα θα είχαμε πολλούς διαδηλωτές νεκρούς και πιθανά κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο Γιαννουκόβιτς όμως, μη θέλοντας να ξεκόψει εντελώς από την ΕΕ, δεν έκανε κάτι τέτοιο. Η πολιτική αυτή των συνεχών υποχωρήσεών του συνεχίστηκε μέχρι που, είτε η οργανωμένη «πρωτοπορία», είτε ξένοι πράκτορες, είτε «ελεύθεροι σκοπευτές» των ανεξέλεγκτων ειδικών δυνάμεων του καθεστώτος(κατά δήλωση της αστυνομίας στα ρωσικά ΜΜΕ π.χ., δεν ήταν αστυνομικοί οι "ελευθεροι σκοπευτές"), είτε όλα αυτά μαζί, αιματοκύλισαν την πλατεία των διαδηλώσεων του Κιέβου. Η κατακραυγή για το αιματοκύλισμα έδωσε αφορμή για την παρέμβαση των ευρωπαίων "ειρηνιστών" υπουργών με την υπογραφή συμφωνίας του Γιανουκόβιτς με την αντιπολίτευση. Αυτό το γεγονός εξελίχθηκε σε διαγραφόμενη παράδοση του καθεστώτος στην ΕΕ, με τις εκλογές-αν γίνουν βέβαια[4]- να τις κερδίζουν οι «ευρωπαϊστές» πολιτικοί, που θα εκφράζουν το ευρώφιλο κομμάτι της ουκρανικής ελίτ.
Εντωμεταξύ ανακοινώθηκε η νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας[5] μετά τη φυγή Γιανουκόβιτς. Σύμφωνα με το BBC, την πρωθυπουργία αναλαμβάνει Αρσένι Γιατσένιουκ, «επιλογή» των ΗΠΑ και αρχηγός του κόμματος «Πατρίδα» που είχε ιδρύσει η Γιούλα Τιμοσένκο. Χαρακτηριστικό: πρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας αναλαμβανει ο Αντρέι Παρούμπι, επικεφαλής των ομάδων αυτοάμυνας των διαδηλωτών, ενώ αναπληρωτής πρόεδρος έχει προταθεί ο επικεφαλής των νεοναζί, Νμίτρο Γιάρος. Στην κυβέρνηση έχουν καλεσθεί και ενδέχεται να αναλάβουν θέση και στελέχη ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων.
Από ότι φαίνεται την κατεύθυνση της νέας πολιτικής στην Ουκρανία την διαμορφώνουν ισχυρά ακροδεξιά στοιχεία. Τα πρώτα σχέδια νόμου που προωθούνται π.χ. προβλέπουν απαγόρευση όλων των μειονοτικών γλωσσών, αλλά και της λειτουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος[6].
Οι νεοναζιστικές ομάδες συνεχίζουν τη δράση τους στοχοποιώντας και τις άλλες μειονότητες. Κυκλοφορούν βαριά οπλισμένες και τρομοκρατούν. «Ακόμα και η αντιπολίτευση έχασε τον έλεγχο πάνω στους εθνικιστές που αποφάσισαν και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και προκάλεσαν αυτή τη σύγκρουση», δήλωσε η Βικτώρια Πομαζάν, εκ μέρους της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας.
Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας καταδίκασε τις επιθέσεις κατά της ουγγρικής μειονότητας από μέλη του Δεξιού Τομέα. Καταγγελίες για επιθέσεις έχουν γίνει και από την ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας. Επιθέσεις έχουν γίνει και κατά της εβραϊκής κοινότητας.
Τις τελευταίες ημέρες επίσης έχουν ενισχυθεί οι αποσχιστικές τάσεις από τους φιλορώσους, τουλάχιστον στην Κριμαία. Η περιοχή έγιναν συγκρούσεις ανάμεσα σε υποστηρικτές της νέας ουκρανικής κυβέρνησης και φιλορώσους οπαδούς της απόσχισης της περιοχής, που είναι και η πλειοψηφία. Οι φιλοδυτικοί διαδηλωτές στην πλειονότητά τους ήταν Τάταροι[7].
Τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά για τον ουκρανικό λαό. Και οι ουκρανοί «από κάτω» θα μπορέσουν να εξάγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα; Είναι δυνατόν να σκοτώνονται για τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου κομματιού της ουκρανικής ελίτ[8] ; Ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα αντιληφθούν τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος τους και δε θα θρηνήσουν και άλλα θύματα, που θα είναι πολλά περισσότερα, αν συμμετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας για το υπάρχον καπιταλιστικό καθεστώς. Εκτός και αν οι συγκρούσεις στο επόμενο διάστημα εξελιχθούν από τη μεριά τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη μπορούν να ελεγχθούν από τις μεν ή τις δε καθεστωτικές δυνάμεις και πετύχουν εκ βάθρων αλλαγές των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών στη χώρα, για μια κοινωνία ισοκατανομής πόρων και εξουσιών, μη καταναλωτικής και αυτοδύναμης, ισορροπημένης στο περιβάλλον της. Τότε η θυσία τους δεν θα έχει πάει χαμένη.
[1] Η εφημερίδα Financial Times έγραφε όταν ξεκινούσαν οι διαδηλώσεις στις 21 Νοεμβρίου: "οι Βρυξέλλες πρότειναν να επεκτείνουν την κοινή αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι ώστε να περιλάβει και την Ουκρανία με αντάλλαγμα, όμως, σαρωτικές μεταρρυθμίσεις".
Αλλά οι "μεταρρυθμίσεις της αγοράς" με "θεραπεία σοκ"... αλά ΔΝΤ-τρόικας, εφαρμόσθηκαν στην Ουκρανία και τη δεκαετία του 1990. Όταν ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Ρωσία και βούλιαξε η οικονομία της. Το ουκρανικό ΑΕΠ έπεσε μέσα σε μια δεκαετία κατά 60%, με το προσδόκιμο ζωής να πέφτει κατακόρυφα. Σήμερα στην Ουκρανία, 100 «ολιγάρχες» κατέχουν πλούτο ίσο με το 40% του ΑΕΠ της χώρας.
[2] Τα εδάφη της Ουκρανίας υπήρξαν κοιτίδα του πρώτου ρωσικού κράτους. Τον 15ο αιώνα όμως, βρέθηκαν υπό πολωνικό έλεγχο. Από το 1648 έως 1654 υπήρξε μια πρόσκαιρη ανεξαρτητοποίηση της Ουκρανίας, αλλά από τότε οι Κοζάκοι αναγνώριζαν την επικυριαρχία του τσάρου της Ρωσίας. Η επικυριαρχία εξελίχθηκε σε απορρόφηση. Στους επόμενους αιώνες, η τάση της αφομοίωσης από τη Ρωσία συνυπήρχε με τις δυνάμεις ενός πολύμορφου ουκρανικού εθνικισμού οι οποίες ενεργοποιούνταν αναλόγως των ιστορικών συγκυριών (μεταξύ των οποίων και στη ναζιστική κατοχή).
[3] Η αμερικάνικη ελίτ είχε αποφασίσει από νωρίς για «πορτοκαλί επανάσταση» και από ότι φαίνεται θα το επεδίωκε ανεξάρτητα από τη στάση της ευρωπαϊκής, που δεν ήθελε να τα «σπάσει» και με τον Πούτιν. Η αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Βικτόρια Νιούλαντ φρόντισε να περιγράψει την άποψη των ΗΠΑ για την στάση της ΕΕ έναντι της ουκρανικής κρίσης με το αποστομωτικό «Fuck the Europeans»...
[4] Γιατί η ρωσόφιλη ελίτ και ο Πούτιν δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη και είναι πολύ πιθανό, παρόλο που θα ήθελε όλη την Ουκρανία, να συμβιβασθεί έστω και με ένα αποσπασμένο ανατολικό κομμάτι της.
[5] Αναγνωρίσθηκε από ΕΕ και ΗΠΑ, ενώ από τη Ρωσία όχι. Δήλωσε αμέσως ότι θα στραφεί στο ΔΝΤ και την ΕΕ για άμεση οικονομική βοήθεια, ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία η χώρα. Και ξέρουμε πια τι σημαίνει αυτό.
[6] «Οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία δεν αποτελούν "νίκη της δημοκρατίας", δήθεν των "επαναστατών", όπως περιγράφεται από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά μια επικίνδυνη εξέλιξη, πρώτα απ' όλα για τον ίδιο τον λαό της Ουκρανίας», αναφέρεται σε κοινή ανακοίνωση 21 μέχρι τώρα διεθνών Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. «Στην πολιτική "επιφάνεια" αναρριχήθηκαν, με τη βοήθεια ΕΕ και ΗΠΑ, αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί, που εκτός από τις καταστροφές των γραφείων των αντιπάλων τους, μεθοδεύουν ακόμη πολιτικές διώξεις και απαγορεύσεις κομμάτων, πρώτα απ' όλα κατά των κομμουνιστών, ακόμη και ρατσιστικά νομοθετήματα σε βάρος του ρωσόφωνου πληθυσμού, όπως αυτά που ισχύουν τα τελευταία 20 χρόνια στις χώρες της "ευρωπαϊκής" Βαλτικής, με την απροκάλυπτη πολιτική στήριξη της ΕΕ» αναφέρεται στην κοινή ανακοίνωση.
[7] Οι Τάταροι, τουρκόφωνο μουσουλμανικό φύλο, εγκαταστάθηκαν στην Κριμαία τον 13ο αιώνα. Επί Στάλιν εξορίστηκαν στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία ως συνεργάτες των Ναζί. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το 1991, επέστρεψαν πολλοί. Σήμερα είναι μια μειονότητα του 12% των 2 εκατομμυρίων κατοίκων της χερσονήσου. Στήριξαν τις κινητοποιήσεις εναντίον του πρώην προέδρου Γιανουκόβιτς. Εδώ υπάρχει και σημαντική ελληνική κοινότητα.
[8] “Για τι έχυσε το αίμα του ο ουκρανικός λαός και στο όνομα τίνος ενδεχομένως να το χύσει στο μέλλον; Για τα συμφέροντα της εγκληματικής ολιγαρχίας; Για τη νεοναζιστική μειονότητα; Για τον ευρωπαϊκό ή για το ρωσικό ιδιοκτήτη; Πότε θα είμαστε έτοιμοι να χύσουμε το αίμα μας για τα δικά μας συμφέροντα; Για τα συμφέροντα των εργαζομένων; Για τους εαυτούς μας και όχι για τους πολιτικούς, την αντιπολίτευση, τη γραφειοκρατία, τα αυτοκρατορικά ή εθνικά συμφέροντα; Ναι, χρειαζόμαστε έναν αγώνα! Χρειάζεται να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Αλλά δεν χρειάζεται να βάλουμε στη θέση της μια νέα! Ναι, αυτο-οργάνωση, αλλά στο όνομα της αυτοδιεύθυνσης! Και όχι να παραδοθούμε σε νέους ολιγάρχες, ακόμη και αν μιλούν σωστά ουκρανικά. Δεν χρειαζόμαστε ένα δεξιό Μαϊντάν, ένα Μαϊντάν χειραγωγημένο από τους πολιτικούς και τις οργανώσεις, αλλά μια νέα Μαχνοβτσίνα. Ένα κοινωνικό επαναστατικό κίνημα των πλέον μειονεκτούντων τμημάτων του λαού, ενωμένων σε ένα κοινό σκοπό: τη γέννηση μιας κοινωνίας χωρίς δούλους και αφέντες!” Από ανακοίνωση των Ελευθεριακών.
RSS Feed
