Δεν μαθαίνουμε με τίποτα;
Μετά την χρεοκοπία της χώρας και την επιβολή της πολιτικής των μνημονίων από τη πλευρά των δανειστών έγιναν πολλές συζητήσεις και στα ΜΜΕ, αλλά και στις διάφορες εκδηλώσεις, καθώς και σε πολλά άρθρα στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, για την αιτία της κατάρρευσης. Στις περισσότερες από αυτές τις συζητήσεις τα συμπεράσματα ήταν ότι ο κύριος φταίχτης ήταν το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα εξουσίας και οι πολιτικοί γενικά.
Η ελληνική οικονομική ελίτ, οι Έλληνες «ολιγάρχες» έμειναν λίγο ως πολύ στο απυρόβλητο, ενώ είναι παγκοσμίως γνωστό ότι η οικονομικές ελίτ ελέγχουν τους πολιτικούς παντού. Στην Ελλάδα ακόμα χειρότερα. Η Ελλάδα ελέγχεται από 2.000 οικογένειες. Έχουν στα χέρια τους τις τράπεζες, τα μεγάλα ξενοδοχεία, τα εμπορικά και τα πλοία μεταφοράς προσωπικού, τα εμπορικά κέντρα κ.λπ, καθώς και τα ΜΜΕ, όπου η πλειοψηφία των δημοσιογράφων τους λιβανίζουν κάθε στιγμή. Και όχι μόνο αυτά. Ακόμα και τους «πνευματικούς ανθρώπους» έχουν μετατρέψει σε υπηρέτες τους.
Μετά τη διάλυση του πασοκ και τη συρρίκνωση της νέας δημοκρατίας, η προσπάθεια της ελληνικής οικονομικής ελίτ στράφηκε στη δημιουργία νέων κομμάτων, ώστε να μοιραστούν οι ψήφοι των ελλήνων εκλογέων και να μην υπάρξει κάποια ανεπιθύμητη για αυτούς εκλογική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και προκύψει κυβέρνηση την οποία δε θα μπορούν να ελέγχουν. Η δημιουργία των κομμάτων σαν την «ελιά» ή το «ποτάμι» ή κάποιο άλλο που θα προωθήσουν τα «ολιγαρχικά» ΜΜΕ στο μέλλον(ο Σαμαράς θα κάνει από ότι φαίνεται μετά τις ερχόμενες εκλογές και τη νέα δημοκρατία «νέα ελλάδα», επί το δεξιότερο), κάθε άλλο παρά σχέση έχουν με τα αιτήματα των πολιτών. Αλλά οι έλληνες πολίτες από ότι φαίνεται είναι έτοιμοι να «τσιμπήσουν» και να «εκφράσουν» τη διαμαρτυρία τους ψηφίζοντας τέτοια κόμματα «τσουτσέκια» της ελίτ ή τη χρυσή αυγή. Τα ελληνικά νέα και παλιά «τζάκια» είναι ικανά να τα τινάξουν όλα στον αέρα, για να προστατεύσουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους.
Το πρόβλημα έγκειται λοιπόν στους Έλληνες πολίτες. Θα αναθέσουν για άλλη μια φορά τη ζωή τους- με την ψήφο τους- στους κάθε άλλο παρά «εκπροσώπους» τους στη βουλή ή θα αποφασίσουν να πάρουν τις τύχες τους στα ίδια τα χέρια τους;
Μετά την χρεοκοπία της χώρας και την επιβολή της πολιτικής των μνημονίων από τη πλευρά των δανειστών έγιναν πολλές συζητήσεις και στα ΜΜΕ, αλλά και στις διάφορες εκδηλώσεις, καθώς και σε πολλά άρθρα στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, για την αιτία της κατάρρευσης. Στις περισσότερες από αυτές τις συζητήσεις τα συμπεράσματα ήταν ότι ο κύριος φταίχτης ήταν το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα εξουσίας και οι πολιτικοί γενικά.
Η ελληνική οικονομική ελίτ, οι Έλληνες «ολιγάρχες» έμειναν λίγο ως πολύ στο απυρόβλητο, ενώ είναι παγκοσμίως γνωστό ότι η οικονομικές ελίτ ελέγχουν τους πολιτικούς παντού. Στην Ελλάδα ακόμα χειρότερα. Η Ελλάδα ελέγχεται από 2.000 οικογένειες. Έχουν στα χέρια τους τις τράπεζες, τα μεγάλα ξενοδοχεία, τα εμπορικά και τα πλοία μεταφοράς προσωπικού, τα εμπορικά κέντρα κ.λπ, καθώς και τα ΜΜΕ, όπου η πλειοψηφία των δημοσιογράφων τους λιβανίζουν κάθε στιγμή. Και όχι μόνο αυτά. Ακόμα και τους «πνευματικούς ανθρώπους» έχουν μετατρέψει σε υπηρέτες τους.
Μετά τη διάλυση του πασοκ και τη συρρίκνωση της νέας δημοκρατίας, η προσπάθεια της ελληνικής οικονομικής ελίτ στράφηκε στη δημιουργία νέων κομμάτων, ώστε να μοιραστούν οι ψήφοι των ελλήνων εκλογέων και να μην υπάρξει κάποια ανεπιθύμητη για αυτούς εκλογική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και προκύψει κυβέρνηση την οποία δε θα μπορούν να ελέγχουν. Η δημιουργία των κομμάτων σαν την «ελιά» ή το «ποτάμι» ή κάποιο άλλο που θα προωθήσουν τα «ολιγαρχικά» ΜΜΕ στο μέλλον(ο Σαμαράς θα κάνει από ότι φαίνεται μετά τις ερχόμενες εκλογές και τη νέα δημοκρατία «νέα ελλάδα», επί το δεξιότερο), κάθε άλλο παρά σχέση έχουν με τα αιτήματα των πολιτών. Αλλά οι έλληνες πολίτες από ότι φαίνεται είναι έτοιμοι να «τσιμπήσουν» και να «εκφράσουν» τη διαμαρτυρία τους ψηφίζοντας τέτοια κόμματα «τσουτσέκια» της ελίτ ή τη χρυσή αυγή. Τα ελληνικά νέα και παλιά «τζάκια» είναι ικανά να τα τινάξουν όλα στον αέρα, για να προστατεύσουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους.
Το πρόβλημα έγκειται λοιπόν στους Έλληνες πολίτες. Θα αναθέσουν για άλλη μια φορά τη ζωή τους- με την ψήφο τους- στους κάθε άλλο παρά «εκπροσώπους» τους στη βουλή ή θα αποφασίσουν να πάρουν τις τύχες τους στα ίδια τα χέρια τους;
RSS Feed
