Συνέντευξη του ουρουγουανού συγγραφεά Εντουάρντο Γκαλεάνο στο βασκικό φεμινιστικό περιοδικό Pikara
Από τη μία πλευρά, αισθάνεται κανείς ότι είναι μάταιο να σκεφτούμε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, αλλά από την άλλη υπάρχουν επίσης και τα κινήματα αλληλεγγύης που δέχονται τους αγώνες των άλλων λαών ως δικούς τους. Και αυτά τα κινήματα είναι περισσότερο εμφανή σήμερα από ποτέ.
Υπάρχει μια νέα ενέργεια που είναι πολύ ενθαρρυντική. Είναι η βιταμίνη Ε της ελπίδας και του ενθουσιασμού. Φαίνεται αδύνατη μετά από τόσες απογοητεύσεις, τόσες πολλές διαψεύσεις, ειδικά σε σχέση με τη νέα γενιά. Το «κίνημα των αγανακτισμένων» πιστεύω ότι μεταφέρει αυτό τον ενθουσιασμό, μια λέξη πολύ όμορφη, εξαιρετικά όμορφη, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προστατευθεί, γιατί αυτό σημαίνει «ότι έχουν μέσα τους τούς θεούς», όπως λέει μια έκφραση στην πατρίδα μου. Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι και οι κοινωνίες αισθάνονται ότι «έχουν μέσα τους τούς θεούς». Αυτές είναι στιγμές μαγικές, στιγμές μεγάλες, δεν είναι κάτι το καθημερινό, το φυσιολογικό. Η καθημερινή ζωή είναι πολύ μακριά.
Όταν λέμε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση», φαίνεται ότι ίσως η πραγματική κρίση είναι η ιστορία, ο τρόπος που μιλάμε για τα πράγματα και τον εαυτό μας. Λέμε ότι τα πράγματα θα είναι πάντα τα ίδια.
Η βιασύνη είναι ανθρώπινη και κατανοητή. Οι άνθρωποι βλέπουν την ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα από τώρα μέχρι και τη Δευτέρα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η ιστορία είναι μια αργή κυρία που ποτέ δεν περπατά σε μια ευθεία γραμμή, αλλά σε κραδασμούς, σκοντάφτοντας. Σηκώνεται, πέφτει πάλι, κάνει ζιγκ - ζαγκ, και με πολλές αντιφάσεις «πηγαίνω εδώ, να πάω εκεί», επιστρέφει και ξεκινάει ξανά. Αυτός είναι ο εχθρός του προβλήματος, η βιασύνη. Αν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα, θα πρέπει να τα κατανοήσουμε όπως είναι. Η πραγματικότητα έτσι είναι, δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε δεκαπέντε λεπτά. Πολλές φορές κάνουμε λάθος στο ότι ταυτιζόμαστε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, κλπ, αλλά το ανθρώπινο μεγαλείο είναι τα μικρά πράγματα, τα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα, μέρα με τη μέρα, ότι γίνεται από εκείνους που είναι ανώνυμοι, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν πραγματικά να κάνουν. Μερικές φορές σε συζητήσεις οι άνθρωποι με ρωτούν ποιος είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, και την τελευταία φορά αντί να πω για κάποιον ήρωα από μπρούντζο και μάρμαρο, είπα ότι ήταν ο οδηγός του ταξί που με είχε πάει το βράδυ στο σπίτι μου.
Ίσως αυτές οι ιστορίες μιλούν περισσότερο για την πραγματικότητα από ότι το ασφάλιστρο κινδύνου, το οποίο είναι αυτό που όλοι οι δημοσιογράφοι εστιάζουν στις αναλύσεις τους.
Μου αρέσει να το κάνω αυτό και αυτό είναι που κάνω: Πολύ σύντομες ιστορίες που περιέχουν άλλες ιστορίες μέσα τους και που λένε πολύ περισσότερα από ό, τι φαίνεται να λένε, ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαβαστούν πολλές φορές. Το καλό πράγμα για την ανθρώπινη πραγματικότητα είναι ότι μιλάει σε μια γλώσσα των συμβόλων. Μπορεί πάντα να διαβάσει ανάμεσα από τις γραμμές, κάτω από ό,τι φαίνεται.
Μερικές φορές προκαλεί ανησυχία η ανέφικτη ουτοπία και η αίσθηση ότι η αντίσταση είναι ο δρόμος προς το πουθενά. Νιώθουμε κουρασμένοι να κρατάμε τα πόδια μας σε αυτό το ζιγκ - ζαγκ της ιστορίας.
Είχα κάποιες συναντήσεις στα στρατόπεδα των «αγανακτισμένων» στην Μαδρίτη και την Βαρκελώνη. Σε μια από αυτές τις συναντήσεις, αργά το βράδυ, μιλώντας με τους ανθρώπους μού είπαν για τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Έλεγαν ότι οι άνθρωποι ζητούσαν ηγέτες, αλλά δεν είχαν κανέναν. Τους είπα ότι ελπίζω να μην έχουν ποτέ κανέναν, γιατί η ανάγκη να έχουμε έναν ηγέτη για να μας πάρει από το αυτί και να μας καθοδηγήσει είναι η πληγή του κόσμου. Για να μαθαίνουν πρέπει να παρακούν. Μια άλλη ανησυχία που είχαν ήταν το που πήγαιναν, τι επρόκειτο να κάνουν αύριο, ποιος ήταν ο στόχος τους. Τους είπα να μην δίνουν σημασία σε τίποτα από αυτά, ότι πρέπει να συνεχίσουν την πορεία τους και η πραγματικότητα θα τους πει πού να πάνε. Να μην δώσουν προσοχή σε όσους ρωτούν σχετικά με τα αποτελέσματα, που τους ρωτούν τι θα συμβεί αύριο ή την επόμενη εβδομάδα. Τους είπα να ανταποκριθούν σε αυτά με ένα όμορφο στίχο της αγάπης που λέει ότι «η αγάπη είναι άπειρη, ενώ διαρκεί». Έτσι και εμείς, είμαστε άπειροι καθώς προχωρούμε, και αυτό είναι το ταξίδι μας.
Μετά από ένα χρόνο ειρηνικής διαμαρτυρίας χωρίς απάντηση από την θεσμοθετημένη πολιτική, ο αγώνας των ισπανών ανθρακωρύχων που χρησιμοποίησαν πιο άμεσα μέσα, άνοιξε την συζήτηση για τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα αυτών των μέσων.
Αυτό είναι εύκολο να το λες, ειδικά όταν οι άλλοι πεθαίνουν. Αυτό μου δίνει μια συνολική απόρριψη. Κάποιοι διανοούμενοι στέλνουν άλλους να σφάζονται. Δεν είμαι ένας από αυτούς και νομίζω ότι κάθε χώρα, κάθε κοινωνικό κίνημα και κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να επιλέξει την πορεία του. Έξω από αυτό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει σε κανέναν πού να πάει και πώς. Και βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος είναι μέσω της χρήσης των όπλων. Αυτό εξαρτάται από την κάθε στιγμή, σε κάθε χώρα, σε κάθε περίπτωση, και όσο λιγότερη βία τόσο το καλύτερο. Υπήρξαν φορές που η βία ήταν αναπόφευκτη και πολλές από τις αλλαγές στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν βίαια, αλλά σε γενικές γραμμές αυτό δεν έχει οδηγήσει σε συνολική επιτυχία, επειδή καταλήγει σε έναν φαύλο κύκλο.
Ένας φίλος μου λέει πάντα ότι για τους ποταμούς του αίματος που τρέχει, πρέπει πρώτα να τρέξουν ποτάμια μελάνι.
Οι φτωχοί πεθαίνουν στους πολέμους, όχι αυτοί που μιλούν στις επίσημες εκδηλώσεις εξυμνώντας τις αξίες του πολέμου. Αν όχι, δείτε τα Φώκλαντ. Είναι εύκολο να στείλεις τους άλλους να πεθάνουν.
Μετάφραση από το βασκικό φεμινιστικό περιοδικό «Pikara»: Δημήτρης Γκιβίσης
http://rednotebook.gr/details.php?id=7472
Από τη μία πλευρά, αισθάνεται κανείς ότι είναι μάταιο να σκεφτούμε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, αλλά από την άλλη υπάρχουν επίσης και τα κινήματα αλληλεγγύης που δέχονται τους αγώνες των άλλων λαών ως δικούς τους. Και αυτά τα κινήματα είναι περισσότερο εμφανή σήμερα από ποτέ.
Υπάρχει μια νέα ενέργεια που είναι πολύ ενθαρρυντική. Είναι η βιταμίνη Ε της ελπίδας και του ενθουσιασμού. Φαίνεται αδύνατη μετά από τόσες απογοητεύσεις, τόσες πολλές διαψεύσεις, ειδικά σε σχέση με τη νέα γενιά. Το «κίνημα των αγανακτισμένων» πιστεύω ότι μεταφέρει αυτό τον ενθουσιασμό, μια λέξη πολύ όμορφη, εξαιρετικά όμορφη, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προστατευθεί, γιατί αυτό σημαίνει «ότι έχουν μέσα τους τούς θεούς», όπως λέει μια έκφραση στην πατρίδα μου. Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι και οι κοινωνίες αισθάνονται ότι «έχουν μέσα τους τούς θεούς». Αυτές είναι στιγμές μαγικές, στιγμές μεγάλες, δεν είναι κάτι το καθημερινό, το φυσιολογικό. Η καθημερινή ζωή είναι πολύ μακριά.
Όταν λέμε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση», φαίνεται ότι ίσως η πραγματική κρίση είναι η ιστορία, ο τρόπος που μιλάμε για τα πράγματα και τον εαυτό μας. Λέμε ότι τα πράγματα θα είναι πάντα τα ίδια.
Η βιασύνη είναι ανθρώπινη και κατανοητή. Οι άνθρωποι βλέπουν την ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα από τώρα μέχρι και τη Δευτέρα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η ιστορία είναι μια αργή κυρία που ποτέ δεν περπατά σε μια ευθεία γραμμή, αλλά σε κραδασμούς, σκοντάφτοντας. Σηκώνεται, πέφτει πάλι, κάνει ζιγκ - ζαγκ, και με πολλές αντιφάσεις «πηγαίνω εδώ, να πάω εκεί», επιστρέφει και ξεκινάει ξανά. Αυτός είναι ο εχθρός του προβλήματος, η βιασύνη. Αν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα, θα πρέπει να τα κατανοήσουμε όπως είναι. Η πραγματικότητα έτσι είναι, δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε δεκαπέντε λεπτά. Πολλές φορές κάνουμε λάθος στο ότι ταυτιζόμαστε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, κλπ, αλλά το ανθρώπινο μεγαλείο είναι τα μικρά πράγματα, τα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα, μέρα με τη μέρα, ότι γίνεται από εκείνους που είναι ανώνυμοι, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν πραγματικά να κάνουν. Μερικές φορές σε συζητήσεις οι άνθρωποι με ρωτούν ποιος είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, και την τελευταία φορά αντί να πω για κάποιον ήρωα από μπρούντζο και μάρμαρο, είπα ότι ήταν ο οδηγός του ταξί που με είχε πάει το βράδυ στο σπίτι μου.
Ίσως αυτές οι ιστορίες μιλούν περισσότερο για την πραγματικότητα από ότι το ασφάλιστρο κινδύνου, το οποίο είναι αυτό που όλοι οι δημοσιογράφοι εστιάζουν στις αναλύσεις τους.
Μου αρέσει να το κάνω αυτό και αυτό είναι που κάνω: Πολύ σύντομες ιστορίες που περιέχουν άλλες ιστορίες μέσα τους και που λένε πολύ περισσότερα από ό, τι φαίνεται να λένε, ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαβαστούν πολλές φορές. Το καλό πράγμα για την ανθρώπινη πραγματικότητα είναι ότι μιλάει σε μια γλώσσα των συμβόλων. Μπορεί πάντα να διαβάσει ανάμεσα από τις γραμμές, κάτω από ό,τι φαίνεται.
Μερικές φορές προκαλεί ανησυχία η ανέφικτη ουτοπία και η αίσθηση ότι η αντίσταση είναι ο δρόμος προς το πουθενά. Νιώθουμε κουρασμένοι να κρατάμε τα πόδια μας σε αυτό το ζιγκ - ζαγκ της ιστορίας.
Είχα κάποιες συναντήσεις στα στρατόπεδα των «αγανακτισμένων» στην Μαδρίτη και την Βαρκελώνη. Σε μια από αυτές τις συναντήσεις, αργά το βράδυ, μιλώντας με τους ανθρώπους μού είπαν για τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Έλεγαν ότι οι άνθρωποι ζητούσαν ηγέτες, αλλά δεν είχαν κανέναν. Τους είπα ότι ελπίζω να μην έχουν ποτέ κανέναν, γιατί η ανάγκη να έχουμε έναν ηγέτη για να μας πάρει από το αυτί και να μας καθοδηγήσει είναι η πληγή του κόσμου. Για να μαθαίνουν πρέπει να παρακούν. Μια άλλη ανησυχία που είχαν ήταν το που πήγαιναν, τι επρόκειτο να κάνουν αύριο, ποιος ήταν ο στόχος τους. Τους είπα να μην δίνουν σημασία σε τίποτα από αυτά, ότι πρέπει να συνεχίσουν την πορεία τους και η πραγματικότητα θα τους πει πού να πάνε. Να μην δώσουν προσοχή σε όσους ρωτούν σχετικά με τα αποτελέσματα, που τους ρωτούν τι θα συμβεί αύριο ή την επόμενη εβδομάδα. Τους είπα να ανταποκριθούν σε αυτά με ένα όμορφο στίχο της αγάπης που λέει ότι «η αγάπη είναι άπειρη, ενώ διαρκεί». Έτσι και εμείς, είμαστε άπειροι καθώς προχωρούμε, και αυτό είναι το ταξίδι μας.
Μετά από ένα χρόνο ειρηνικής διαμαρτυρίας χωρίς απάντηση από την θεσμοθετημένη πολιτική, ο αγώνας των ισπανών ανθρακωρύχων που χρησιμοποίησαν πιο άμεσα μέσα, άνοιξε την συζήτηση για τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα αυτών των μέσων.
Αυτό είναι εύκολο να το λες, ειδικά όταν οι άλλοι πεθαίνουν. Αυτό μου δίνει μια συνολική απόρριψη. Κάποιοι διανοούμενοι στέλνουν άλλους να σφάζονται. Δεν είμαι ένας από αυτούς και νομίζω ότι κάθε χώρα, κάθε κοινωνικό κίνημα και κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να επιλέξει την πορεία του. Έξω από αυτό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει σε κανέναν πού να πάει και πώς. Και βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος είναι μέσω της χρήσης των όπλων. Αυτό εξαρτάται από την κάθε στιγμή, σε κάθε χώρα, σε κάθε περίπτωση, και όσο λιγότερη βία τόσο το καλύτερο. Υπήρξαν φορές που η βία ήταν αναπόφευκτη και πολλές από τις αλλαγές στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν βίαια, αλλά σε γενικές γραμμές αυτό δεν έχει οδηγήσει σε συνολική επιτυχία, επειδή καταλήγει σε έναν φαύλο κύκλο.
Ένας φίλος μου λέει πάντα ότι για τους ποταμούς του αίματος που τρέχει, πρέπει πρώτα να τρέξουν ποτάμια μελάνι.
Οι φτωχοί πεθαίνουν στους πολέμους, όχι αυτοί που μιλούν στις επίσημες εκδηλώσεις εξυμνώντας τις αξίες του πολέμου. Αν όχι, δείτε τα Φώκλαντ. Είναι εύκολο να στείλεις τους άλλους να πεθάνουν.
Μετάφραση από το βασκικό φεμινιστικό περιοδικό «Pikara»: Δημήτρης Γκιβίσης
http://rednotebook.gr/details.php?id=7472
RSS Feed
