Yorgos Loucas
Τι αλληγορία θα σκεφτόταν άραγε ο Πλάτωνας σήμερα,την εποχή των συνεχών τεχνολογικών προόδων και της πληροφορίας;
Ίσως τη θέση του σπηλαίου να την έδινε σε μια μεγάλη πολυκατοικία, οι ένοικοι της οποίας βρίσκονται απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλον, ο καθένας στο δικό του διαμέρισμα.
Φωτιά δεν υπάρχει παρά μόνο μια οθόνη που το αμυδρό φως και οι πολύχρωμες αντανακλάσεις της φωτίζουν άναρχα τα δωμάτιο. Οι άνθρωποι δεν είναι αλυσοδεμένοι αλλά απασχολημένοι, βαθιά απορροφημένοι από τον θαυμαστό ψηφιακό κόσμο που ορθώνεται μπροστά τους.
Η ταχύτητα και η ποσότητα των πληροφοριών (σαφέστατα περιχαρακωμένη αλλά και απεριόριστη) είναι τέτοιες που η ανθρώπινη διάνοια μετά βίας μπορεί να παρακολουθήσει και να αξιολογήσει. Η σφαίρα του πραγματικού και του φανταστικού περιπλέκονται, με αποτέλεσμα η αντίληψη που έχουν για την πραγματικότητα να είναι αποσπασματική. Δεν χρειάζονται φυσικά αλυσίδες παρά ένα γεμάτο ψυγείο με κάθε λογής καλούδια.
Στο δωμάτιο αυτό υπάρχει ένα παράθυρο και μια πόρτα και ο καθένας έχει τη δυνατότητα να κινηθεί όπως επιθυμεί. Αρκετοί στέκονται μπροστά στη μεγάλη οθόνη και η αντίληψή τους για την πραγματικότητα καθορίζεται αποκλειστικά από αυτήν, άλλοι πάλι παίρνουν ανά χείρας τη γευστική μερέντα από το ψυγείο, κατόπιν στρέφονται προς το παράθυρο και κοιτούν την εκάστοτε θέα που έχουν τη δυνατότητα να δουν.
Αντικειμενικές συνθήκες καθορίζουν τι είναι αυτό που μπορούν να παρακολουθήσουν, όπως ο όροφος που βρίσκεται το διαμέρισμα και το μέγεθος του παράθυρου.
Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που αποφασίζουν να ανοίξουν την πόρτα, να βγουν έξω και να πορευτούν σε μια αχανή πολιτεία που απλώνεται μπροστά τους σαν λαβύρινθος.
Το αποτέλεσμα της περιπλάνησής τους παραμένει αβέβαιο και οι δρόμοι που πρέπει να διαβούν είναι τις περισσότερες φορές μοναχικοί. Όμως διακατέχονται από ένα υπέρτατο χρέος. Κάποια μέρα να γυρίσουν πίσω και να προσπαθήσουν να ελευθερώσουν τους συνανθρώπους τους, να τους βγάλουν από τη μονοδιάστατη νοοπλαγιά τους και να τους μιλήσουν για το ταξίδι τους. Να τους πουν για τα βουνά που ανέβηκαν και τα ποτάμια που διέσχισαν, τα οποία ίσως αύριο να μην είναι ίδια. Να τους μάθουν να αποκηρύξουν τις βεβαιότητές τους και να βγουν επιτέλους έξω, μαζί με τους γείτονές τους και να πράξουν το αδύνατο και το πραγματικό σύμφωνα με τις δυνατότητες και τα θέλω τους.
Τέλος, και σημαντικότερο, να τολμήσουν να πουν «δεν γνωρίζω, πάμε μαζί να μάθουμε».
Απόσπασμα από το βιβλίο " Ολιστική Παιδαγωγική, ο Σπόρος" εκδ. Αρμός
Φωτογραφίες από τη βιωματική δράση " Απόδραση από το σπήλαιο" που πραγματοποιήσαμε με τους φίλους και φίλες του Ataxia School.
#ataxiaschool Κοι.Ν.Σεπ.
Για τη γη, τη ζωή, τον πολιτισμό
Τι αλληγορία θα σκεφτόταν άραγε ο Πλάτωνας σήμερα,την εποχή των συνεχών τεχνολογικών προόδων και της πληροφορίας;
Ίσως τη θέση του σπηλαίου να την έδινε σε μια μεγάλη πολυκατοικία, οι ένοικοι της οποίας βρίσκονται απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλον, ο καθένας στο δικό του διαμέρισμα.
Φωτιά δεν υπάρχει παρά μόνο μια οθόνη που το αμυδρό φως και οι πολύχρωμες αντανακλάσεις της φωτίζουν άναρχα τα δωμάτιο. Οι άνθρωποι δεν είναι αλυσοδεμένοι αλλά απασχολημένοι, βαθιά απορροφημένοι από τον θαυμαστό ψηφιακό κόσμο που ορθώνεται μπροστά τους.
Η ταχύτητα και η ποσότητα των πληροφοριών (σαφέστατα περιχαρακωμένη αλλά και απεριόριστη) είναι τέτοιες που η ανθρώπινη διάνοια μετά βίας μπορεί να παρακολουθήσει και να αξιολογήσει. Η σφαίρα του πραγματικού και του φανταστικού περιπλέκονται, με αποτέλεσμα η αντίληψη που έχουν για την πραγματικότητα να είναι αποσπασματική. Δεν χρειάζονται φυσικά αλυσίδες παρά ένα γεμάτο ψυγείο με κάθε λογής καλούδια.
Στο δωμάτιο αυτό υπάρχει ένα παράθυρο και μια πόρτα και ο καθένας έχει τη δυνατότητα να κινηθεί όπως επιθυμεί. Αρκετοί στέκονται μπροστά στη μεγάλη οθόνη και η αντίληψή τους για την πραγματικότητα καθορίζεται αποκλειστικά από αυτήν, άλλοι πάλι παίρνουν ανά χείρας τη γευστική μερέντα από το ψυγείο, κατόπιν στρέφονται προς το παράθυρο και κοιτούν την εκάστοτε θέα που έχουν τη δυνατότητα να δουν.
Αντικειμενικές συνθήκες καθορίζουν τι είναι αυτό που μπορούν να παρακολουθήσουν, όπως ο όροφος που βρίσκεται το διαμέρισμα και το μέγεθος του παράθυρου.
Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που αποφασίζουν να ανοίξουν την πόρτα, να βγουν έξω και να πορευτούν σε μια αχανή πολιτεία που απλώνεται μπροστά τους σαν λαβύρινθος.
Το αποτέλεσμα της περιπλάνησής τους παραμένει αβέβαιο και οι δρόμοι που πρέπει να διαβούν είναι τις περισσότερες φορές μοναχικοί. Όμως διακατέχονται από ένα υπέρτατο χρέος. Κάποια μέρα να γυρίσουν πίσω και να προσπαθήσουν να ελευθερώσουν τους συνανθρώπους τους, να τους βγάλουν από τη μονοδιάστατη νοοπλαγιά τους και να τους μιλήσουν για το ταξίδι τους. Να τους πουν για τα βουνά που ανέβηκαν και τα ποτάμια που διέσχισαν, τα οποία ίσως αύριο να μην είναι ίδια. Να τους μάθουν να αποκηρύξουν τις βεβαιότητές τους και να βγουν επιτέλους έξω, μαζί με τους γείτονές τους και να πράξουν το αδύνατο και το πραγματικό σύμφωνα με τις δυνατότητες και τα θέλω τους.
Τέλος, και σημαντικότερο, να τολμήσουν να πουν «δεν γνωρίζω, πάμε μαζί να μάθουμε».
Απόσπασμα από το βιβλίο " Ολιστική Παιδαγωγική, ο Σπόρος" εκδ. Αρμός
Φωτογραφίες από τη βιωματική δράση " Απόδραση από το σπήλαιο" που πραγματοποιήσαμε με τους φίλους και φίλες του Ataxia School.
#ataxiaschool Κοι.Ν.Σεπ.
Για τη γη, τη ζωή, τον πολιτισμό