Σήμερα, το συγκεντρωτικό ελληνικό αστικό κράτος χάνει κάθε δυνατότητα κοινωνικής προστασίας των υπηκόων του, λόγω των αρπακτικών βλέψεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και γιατί είναι στα χέρια μιας ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, που έχει ταυτισθεί με τα συμφέροντα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ. Παρεμβαίνει κατασταλτικά υπέρ της. Χάνει έτσι κάθε πρόσχημα για συναίνεση των πολιτών που βρίσκονται από κάτω. Υπάρχει η δυνατότητα μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες της ελληνικής κοινωνίας να αποδεσμευθούν από την εξάρτησή τους από το υπάρχον κομματικό αντιπροσωπευτικό σύστημα και να στραφούν σε άλλες μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Υπάρχει η πιθανότητα ένα σημαντικό ποσοστό των κατοίκων των πόλεων-ιδίως της Αττικής[1]-να θεωρήσει ελκυστική τη μετεγκατάστασή του στην περιφέρεια. Να επανατοπικοποιηθεί.
Η στρατηγική για την αναζωογόνηση της ελληνικής κοινωνίας ξεκινώντας από το τοπικό επίπεδο με εγκαθίδρυση δομών άμεσης δημοκρατίας στην οικονομία, στις κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις, καθώς και στο πολιτικό επίπεδο, μπορεί να αποδειχθεί ίσως η μόνη στρατηγική που μπορεί να μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα.
Τούτο όμως είναι εφικτό μόνον αν επικρατήσει μια συνθετική λογική, που θα συμβάλει στη δημιουργία χώρων θετικής κοινωνικοποίησης, στη βάση τοπικών δραστηριοτήτων και των σχέσεων συνεύρεσης των κατοίκων των τοπικών κοινωνιών[2].
Σε αυτή την κατεύθυνση η κοινοτίστικη αντίληψη μπορεί να αποδειχθεί το σημαντικότερο εργαλείο στην προσπάθειά μας να επινοήσουμε μορφές εθνικής κυριαρχίας, οι οποίες θα υπερβαίνουν το κυριότερο πρόβλημα του έθνους-κράτους: τη συγκεντρωτική, γραφειοκρατική και κατασταλτική του φύση. Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να αντιστρέψουμε τη σημερινή πυραμίδα της παγκοσμιοποίησης και του εικονικού πλανητικού χωριού, να ξαναστήσουμε τις κοινωνίες στα πόδια τους. Και να στέκονται καλά στο συγκεκριμένο έδαφος, με το κεφάλι όμως να βρίσκεται επάνω (να σκέφτεται παγκόσμια) και όχι κάτω στο έδαφος(όχι τοπικισμός).
Μπορούμε να αρχίσουμε να αλλάζουμε τα πράγματα στις δομές του περιφερειακού κράτους-που είναι πιο εύκολο να παρέμβουμε από ότι στο κεντρικό κράτος-μετατρέποντας τις σημερινούς ΟΤΑ του Καλλικράτη σε όργανα προώθησης αυτής της αντιστροφής. Από τη μέχρι τώρα δράση του κινήματος της αντίστασης και ανυπακοής φαίνεται ότι και η αποκεντρωμένη δράση βοηθάει περισσότερο από ότι η κεντρική δράση π.χ. στη πλατεία Συντάγματος.
Προτεραιότητα στο τοπικό (κοινότητα-δήμο), σύνδεση σε περιφερειακό (ομοσπονδία δήμων) και εθνικό (συνομοσπονδία περιφερειών), προστασία της επικράτειας από τη συνομοσπονδία, στην προοπτική να καταλήξουμε από κοινότητες προσώπων, σε έθνος κοινοτήτων και παγκόσμια σε κοινότητα εθνών. Έτσι μπορούμε να συνθέσουμε τη νέα οικουμενικότητα.
Αυτή η διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει από τη χώρα μας, τη χώρα του αδύναμου κρίκου του και του ναυαγού της παγκόσμιας τρικυμίας. Σαν ναυαγοί της ανάπτυξης δε θα πρέπει να φοβόμαστε από την αποανάπτυξη, αρκεί να στηριχθούμε στο κεφάλι και τα χέρια μας, ώστε να δημιουργήσουμε σε άλλη βάση τις συνθήκες της φυσικής και κοινωνικής μας ύπαρξης.
Και επειδή βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο, όπου όλο και θα πληθαίνουν οι ναυαγοί, μπορούμε να δώσουμε και το παράδειγμα.
[1] Σήμερα έχει συγκεντρωθεί σχεδόν τα ¾ του ελληνικού πληθυσμού στην Αττική.
[2] π.χ. επανασύσταση των γειτονιών των πόλεων και των δημοτικών διαμερισμάτων με τη μορφή συνελεύσεων, όχι μόνο σαν όργανα αγώνα, αλλά κυρίως σαν όργανα εξουσίας. Να αποτελέσουν μόνιμες δομές που προσπαθούν και σκοπεύουν στην άσκηση τοπικής εξουσίας και διαμόρφωσης της πολιτικής στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, την οποία θα μετατρέψουν από περιφερειακό κράτος που είναι σήμερα σε κατάλληλη και πραγματική μορφή αυτοκυβέρνησης. Βλέπε π.χ. : «Ο συμμετοχικός προϋπολογισμός ως μοχλός κινητοποίησης των πολιτών», στο βιβλίο Τοπικοποίηση, σελ. 77-78 ή τις δομές της κοινωνίας της αποανάπτυξης –τοπικοποίησης στο http://www.topikopoiisi.com/2/post/2012/07/7.html
Η στρατηγική για την αναζωογόνηση της ελληνικής κοινωνίας ξεκινώντας από το τοπικό επίπεδο με εγκαθίδρυση δομών άμεσης δημοκρατίας στην οικονομία, στις κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις, καθώς και στο πολιτικό επίπεδο, μπορεί να αποδειχθεί ίσως η μόνη στρατηγική που μπορεί να μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα.
Τούτο όμως είναι εφικτό μόνον αν επικρατήσει μια συνθετική λογική, που θα συμβάλει στη δημιουργία χώρων θετικής κοινωνικοποίησης, στη βάση τοπικών δραστηριοτήτων και των σχέσεων συνεύρεσης των κατοίκων των τοπικών κοινωνιών[2].
Σε αυτή την κατεύθυνση η κοινοτίστικη αντίληψη μπορεί να αποδειχθεί το σημαντικότερο εργαλείο στην προσπάθειά μας να επινοήσουμε μορφές εθνικής κυριαρχίας, οι οποίες θα υπερβαίνουν το κυριότερο πρόβλημα του έθνους-κράτους: τη συγκεντρωτική, γραφειοκρατική και κατασταλτική του φύση. Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να αντιστρέψουμε τη σημερινή πυραμίδα της παγκοσμιοποίησης και του εικονικού πλανητικού χωριού, να ξαναστήσουμε τις κοινωνίες στα πόδια τους. Και να στέκονται καλά στο συγκεκριμένο έδαφος, με το κεφάλι όμως να βρίσκεται επάνω (να σκέφτεται παγκόσμια) και όχι κάτω στο έδαφος(όχι τοπικισμός).
Μπορούμε να αρχίσουμε να αλλάζουμε τα πράγματα στις δομές του περιφερειακού κράτους-που είναι πιο εύκολο να παρέμβουμε από ότι στο κεντρικό κράτος-μετατρέποντας τις σημερινούς ΟΤΑ του Καλλικράτη σε όργανα προώθησης αυτής της αντιστροφής. Από τη μέχρι τώρα δράση του κινήματος της αντίστασης και ανυπακοής φαίνεται ότι και η αποκεντρωμένη δράση βοηθάει περισσότερο από ότι η κεντρική δράση π.χ. στη πλατεία Συντάγματος.
Προτεραιότητα στο τοπικό (κοινότητα-δήμο), σύνδεση σε περιφερειακό (ομοσπονδία δήμων) και εθνικό (συνομοσπονδία περιφερειών), προστασία της επικράτειας από τη συνομοσπονδία, στην προοπτική να καταλήξουμε από κοινότητες προσώπων, σε έθνος κοινοτήτων και παγκόσμια σε κοινότητα εθνών. Έτσι μπορούμε να συνθέσουμε τη νέα οικουμενικότητα.
Αυτή η διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει από τη χώρα μας, τη χώρα του αδύναμου κρίκου του και του ναυαγού της παγκόσμιας τρικυμίας. Σαν ναυαγοί της ανάπτυξης δε θα πρέπει να φοβόμαστε από την αποανάπτυξη, αρκεί να στηριχθούμε στο κεφάλι και τα χέρια μας, ώστε να δημιουργήσουμε σε άλλη βάση τις συνθήκες της φυσικής και κοινωνικής μας ύπαρξης.
Και επειδή βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο, όπου όλο και θα πληθαίνουν οι ναυαγοί, μπορούμε να δώσουμε και το παράδειγμα.
[1] Σήμερα έχει συγκεντρωθεί σχεδόν τα ¾ του ελληνικού πληθυσμού στην Αττική.
[2] π.χ. επανασύσταση των γειτονιών των πόλεων και των δημοτικών διαμερισμάτων με τη μορφή συνελεύσεων, όχι μόνο σαν όργανα αγώνα, αλλά κυρίως σαν όργανα εξουσίας. Να αποτελέσουν μόνιμες δομές που προσπαθούν και σκοπεύουν στην άσκηση τοπικής εξουσίας και διαμόρφωσης της πολιτικής στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, την οποία θα μετατρέψουν από περιφερειακό κράτος που είναι σήμερα σε κατάλληλη και πραγματική μορφή αυτοκυβέρνησης. Βλέπε π.χ. : «Ο συμμετοχικός προϋπολογισμός ως μοχλός κινητοποίησης των πολιτών», στο βιβλίο Τοπικοποίηση, σελ. 77-78 ή τις δομές της κοινωνίας της αποανάπτυξης –τοπικοποίησης στο http://www.topikopoiisi.com/2/post/2012/07/7.html
RSS Feed
