Ένας Τούρκος γείτονας - διηγήθηκε στην παρέα ένας Γερμανός φίλος, ο Κλάους -«δοκίμασε πρόσφατα χοιρινό. Η παραβίαση του κανόνα του Ισλάμ από τη μεριά του, είχε σαν αποτέλεσμα το εμετικό του ξέσπασμα!».
Δηλαδή, το «ξέρασε»- κατά το κοινώς λεγόμενο-το «απαγορευμένο» έδεσμα; Τον ρώτησα. «Βεβαίως, φαίνεται από το παράδειγμά του ότι το φαγητό περνά πρώτα από το κεφάλι!» και συνέχισε: « Αντίθετα, μια μέρα χωρίς χοιρινό κρέας, είναι μια χαμένη μέρα για τους Βαυαρούς».
«Σου δίνω δίκιο φίλε, η κατανάλωση γουρουνόπουλου είναι σχεδόν θρησκευτική επιταγή για αυτούς εκεί κάτω στη Βαυαρία. Είναι εξίσου σημαντική με την απόρριψη του χοιρινού από τους μουσουλμάνους. Και αυτό θα έπρεπε να το σέβεται και ο κάθε μουσουλμάνος στη Γερμανία », συμπλήρωσε ένας άλλος φίλος στην παρέα, ο Φρανκ.
«Αλλά Φρανκ, νομίζω ότι όποιος τρώει χοιρινό κάνει μια επιλογή στη διατροφή του» του απάντησα.
«Όχι, σε αυτή την επιλογή συμμετέχει και η θρησκευτικότητά του!», μου ανταπάντησε.
«Τη θρησκεία την έχεις ενσωματώσει μέσα σου από το σπίτι μαζί με το μητρικό γάλα! Ναι, και τα παιδιά στη Βαυαρία το τρώνε σαν λίπος αλειμμένο ή σαν ζαμπόν και μπέϊκον πάνω στο ψωμί. Για τα παιδιά η απόλαυση του χειρομεριού με την οικογένεια σημαίνει αγάπη και ενότητα. Το χοιρινό έχει αποκτήσει νόημα στη διατροφή του - και από αυτό μεγαλώνει βέβαια, από αυτό που τρώει. Από αυτό τελικά έγινε όπως είναι σήμερα σαν μεγάλος, στο σύνολό του», συμπλήρωσε ο Κλάους.
«Μα τότε οι μουσουλμάνοι είναι όλοι τους φτιαγμένοι από αυτό που δεν τρώνε, Κλάους, από αυτό που δεν θέλουν να φτιαχτούν, αυτό είναι ο αποφασιστικός παράγοντας!»
«Ναι, γιατί από αυτό που δεν τρώει κανείς, μπορεί επίσης να φτιαχθεί και να μεγαλώσει, απλά ... εδώ, πώς λέγεται αυτό;"
«Να μεγαλώσει μήπως ψυχικά; Ότι παίζει ρόλο και ο ψυχολογικός παράγντας στην ενηλικίωση του καθένα μας;»
«Ναι, πνευματικά εννοούσα» και ο Κλάους κατέληξε στη διατύπωση: «είσαι ότι τρώς, αλλά είσαι επίσης και ότι δεν τρως!»,
«Οι μεν στο πνεύμα, οι δε στη σάρκα και στο αίμα.»
Και ο διάλογος συνεχίσθηκε:
«Γιατί συμβαίνει αυτό με το φαγητό παντού;"
«Επειδή το βάζεις κατευθείαν στο κεφάλι σου".
«Αλλά εκεί δεν μένει και τόσο πολύ».
«Λοιπόν, όχι, δεν μένει πολύ, αλλά στον εγκέφαλο ξεκινά η πέψη - εκεί μασάτε τα πάντα, ακόμα και τις σκέψεις σας φίλοι μου. Εκεί αποθηκεύονται οι μνήμες των γεύσεων και κανόνες και οι τρόποι συμπεριφοράς.»
«Αλλά αν ένας μουσουλμάνος δοκίμαζε μόνο μια τέτοια φέτα από το καλύτερο βιολογικό λουκάνικο που έχουμε εδώ μπροστά μας, τότε η καλή γεύση θα μπορούσε να τον μετατρέψει σε έναν καλύτερο - και αν παρατηρούσε επίσης ο άνθρωπος, ότι δεν του συνέβαινε τίποτα κακό τρώγοντας τη χοιρινή αυτή λιχουδιά, τότε ίσως αυτή είναι ακριβώς η διαδικασία που θα κάνει πραγατικότητα αυτό που εννούν κάποιοι από τους πολιτικούς μας, ότι δηλαδή αυτό θα είναι το γερμανικό Ισλάμ».
«Εννοείς ότι η γερμανοποίηση του Ισλάμ θα πρέπει να είναι ένα είδος πεπτικής διαδικασίας;»
«Λογικό δεν είναι; Επειδή το σώμα παίρνει μόνο το καλύτερο, αυτό που χρειάζεται, το υπόλοιπο αποβάλεται και το παίρνει το ποτάμι».
«Μη το λές αυτό δυνατά, Φρανκ, εγώ δεν είμαι τόσο αυστηρός, αλλά νομίζω ότι το τελευταίο ήταν ρατσιστικό». Και δω σταμάτησε ο διάλογος με αυτό το θέμα, γιατί οι φίλοι μου είναι ιδεολογικά αντιρατσιστές, γενικώς.
Αργότερα το σκεφτόμουνα μόνος μπροστά στο κομπιούτερ: πως είναι δυνατόν να τρως ένα εύγεστο –κατά γενική ομολογία-φαγητό και στη συνέχεια να το «ξερνάς»; Δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου ότι αυτό δεν είναι αμαρτία; Το σπάσιμο του ηθικού κανόνα μπορεί να προκαλέσει το ξέσπασμα του στομαχιού;
Μου ήρθε επίσης στο μυαλό η περίπτωση μια φίλης που είναι για χρόνια χορτοφάγος-βέγκαν είναι ο σωστός όρος- και που παραπονιέται συνέχεια ότι και η θέα του κρέατος της προκαλεί ναυτία. Από ιδεολογικούς λόγους! Γιατί η κατανάλωση ζωϊκών προϊόντων είναι μια από τις αιτίες για την κλιματική αλλαγή και τις καταστροφές των οικοσυστημάτων του πλανήτη. Η εικόνα της στο μυαλό μου μοιάζει με αυτήν της Παναγίας που κρατά τον Χριστούλη-μέρες που είναι-αλλά αυτή, αντί του νεογένητου της φάτνης, κρατά μια πρασινομπλε μπάλλα, αντίγραφο του μικρού και ευάλωτου πλανήτη μας!
Δηλαδή, το «ξέρασε»- κατά το κοινώς λεγόμενο-το «απαγορευμένο» έδεσμα; Τον ρώτησα. «Βεβαίως, φαίνεται από το παράδειγμά του ότι το φαγητό περνά πρώτα από το κεφάλι!» και συνέχισε: « Αντίθετα, μια μέρα χωρίς χοιρινό κρέας, είναι μια χαμένη μέρα για τους Βαυαρούς».
«Σου δίνω δίκιο φίλε, η κατανάλωση γουρουνόπουλου είναι σχεδόν θρησκευτική επιταγή για αυτούς εκεί κάτω στη Βαυαρία. Είναι εξίσου σημαντική με την απόρριψη του χοιρινού από τους μουσουλμάνους. Και αυτό θα έπρεπε να το σέβεται και ο κάθε μουσουλμάνος στη Γερμανία », συμπλήρωσε ένας άλλος φίλος στην παρέα, ο Φρανκ.
«Αλλά Φρανκ, νομίζω ότι όποιος τρώει χοιρινό κάνει μια επιλογή στη διατροφή του» του απάντησα.
«Όχι, σε αυτή την επιλογή συμμετέχει και η θρησκευτικότητά του!», μου ανταπάντησε.
«Τη θρησκεία την έχεις ενσωματώσει μέσα σου από το σπίτι μαζί με το μητρικό γάλα! Ναι, και τα παιδιά στη Βαυαρία το τρώνε σαν λίπος αλειμμένο ή σαν ζαμπόν και μπέϊκον πάνω στο ψωμί. Για τα παιδιά η απόλαυση του χειρομεριού με την οικογένεια σημαίνει αγάπη και ενότητα. Το χοιρινό έχει αποκτήσει νόημα στη διατροφή του - και από αυτό μεγαλώνει βέβαια, από αυτό που τρώει. Από αυτό τελικά έγινε όπως είναι σήμερα σαν μεγάλος, στο σύνολό του», συμπλήρωσε ο Κλάους.
«Μα τότε οι μουσουλμάνοι είναι όλοι τους φτιαγμένοι από αυτό που δεν τρώνε, Κλάους, από αυτό που δεν θέλουν να φτιαχτούν, αυτό είναι ο αποφασιστικός παράγοντας!»
«Ναι, γιατί από αυτό που δεν τρώει κανείς, μπορεί επίσης να φτιαχθεί και να μεγαλώσει, απλά ... εδώ, πώς λέγεται αυτό;"
«Να μεγαλώσει μήπως ψυχικά; Ότι παίζει ρόλο και ο ψυχολογικός παράγντας στην ενηλικίωση του καθένα μας;»
«Ναι, πνευματικά εννοούσα» και ο Κλάους κατέληξε στη διατύπωση: «είσαι ότι τρώς, αλλά είσαι επίσης και ότι δεν τρως!»,
«Οι μεν στο πνεύμα, οι δε στη σάρκα και στο αίμα.»
Και ο διάλογος συνεχίσθηκε:
«Γιατί συμβαίνει αυτό με το φαγητό παντού;"
«Επειδή το βάζεις κατευθείαν στο κεφάλι σου".
«Αλλά εκεί δεν μένει και τόσο πολύ».
«Λοιπόν, όχι, δεν μένει πολύ, αλλά στον εγκέφαλο ξεκινά η πέψη - εκεί μασάτε τα πάντα, ακόμα και τις σκέψεις σας φίλοι μου. Εκεί αποθηκεύονται οι μνήμες των γεύσεων και κανόνες και οι τρόποι συμπεριφοράς.»
«Αλλά αν ένας μουσουλμάνος δοκίμαζε μόνο μια τέτοια φέτα από το καλύτερο βιολογικό λουκάνικο που έχουμε εδώ μπροστά μας, τότε η καλή γεύση θα μπορούσε να τον μετατρέψει σε έναν καλύτερο - και αν παρατηρούσε επίσης ο άνθρωπος, ότι δεν του συνέβαινε τίποτα κακό τρώγοντας τη χοιρινή αυτή λιχουδιά, τότε ίσως αυτή είναι ακριβώς η διαδικασία που θα κάνει πραγατικότητα αυτό που εννούν κάποιοι από τους πολιτικούς μας, ότι δηλαδή αυτό θα είναι το γερμανικό Ισλάμ».
«Εννοείς ότι η γερμανοποίηση του Ισλάμ θα πρέπει να είναι ένα είδος πεπτικής διαδικασίας;»
«Λογικό δεν είναι; Επειδή το σώμα παίρνει μόνο το καλύτερο, αυτό που χρειάζεται, το υπόλοιπο αποβάλεται και το παίρνει το ποτάμι».
«Μη το λές αυτό δυνατά, Φρανκ, εγώ δεν είμαι τόσο αυστηρός, αλλά νομίζω ότι το τελευταίο ήταν ρατσιστικό». Και δω σταμάτησε ο διάλογος με αυτό το θέμα, γιατί οι φίλοι μου είναι ιδεολογικά αντιρατσιστές, γενικώς.
Αργότερα το σκεφτόμουνα μόνος μπροστά στο κομπιούτερ: πως είναι δυνατόν να τρως ένα εύγεστο –κατά γενική ομολογία-φαγητό και στη συνέχεια να το «ξερνάς»; Δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου ότι αυτό δεν είναι αμαρτία; Το σπάσιμο του ηθικού κανόνα μπορεί να προκαλέσει το ξέσπασμα του στομαχιού;
Μου ήρθε επίσης στο μυαλό η περίπτωση μια φίλης που είναι για χρόνια χορτοφάγος-βέγκαν είναι ο σωστός όρος- και που παραπονιέται συνέχεια ότι και η θέα του κρέατος της προκαλεί ναυτία. Από ιδεολογικούς λόγους! Γιατί η κατανάλωση ζωϊκών προϊόντων είναι μια από τις αιτίες για την κλιματική αλλαγή και τις καταστροφές των οικοσυστημάτων του πλανήτη. Η εικόνα της στο μυαλό μου μοιάζει με αυτήν της Παναγίας που κρατά τον Χριστούλη-μέρες που είναι-αλλά αυτή, αντί του νεογένητου της φάτνης, κρατά μια πρασινομπλε μπάλλα, αντίγραφο του μικρού και ευάλωτου πλανήτη μας!
RSS Feed
