Η επανανοηματοδότηση της έννοιας της υγείας και ο επαναπροσδιορισμός της σε ένα ολιστικό πλαίσιο (ένα πλαίσιο που αντιμετωπίζει την υγεία ως ένα όλον και αναγνωρίζει την αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση των επιμέρους στοιχείων της).
Η covid εποχή μπορεί να είναι η εποχή που μας κάνει να δούμε καλύτερα τι σημαίνει υγεία, καθώς όλη μας η προσοχή στρέφεται πάνω της και αυτό μας κάνει να δούμε πιο καθαρά πτυχές της που προηγουμένως παραμελούσαμε. Πέραν των διεκδικήσεων που προτάσσουν την υγεία ως κοινό αγαθό, ακόμα και για αυτούς που είναι αόρατοι για την κρατική εξουσία, όπως οι φυλακισμένοι, οι έγκλειστοι μετανάστες στα camps και οι έγκλειστοι σε ψυχιατρικά ιδρύματα, μπορούμε να διακρίνουμε τον επαναπροσδιορισμό της ίδιας της έννοιας της υγείας.
Εν μέσω της πανδημίας, έχει έρθει έντονα στο προσκήνιο η έννοια της ψυχικής υγείας. Είναι σημαντικό να δούμε την ψυχική υγεία ως ενεργό και καθοριστικό μέρος της συνολικής υγείας ενός ατόμου και όχι μόνο ως κάτι που αφορά όσους και όσες βρίσκονται πίσω απ’ τα κλειστά τείχη των ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Μπορούμε να διακρίνουμε μία τάση να αναδειχθεί η ψυχική υγεία ως ένα σημαντικό κομμάτι της υγείας μας, το οποίο έχει παραμεληθεί και έχει καταστραφεί πλήρως εν μέσω απαγορεύσεων, λοκντάουν, καταστολής, απομόνωσης και φόβου.
Οι επιδράσεις της πανδημίας στην ψυχική υγεία αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους όλο και πιο συχνά. Η απομόνωση έχει εντείνει τα συναισθήματα του φόβου και του άγχους και έχει οδηγήσει στην αύξηση της ανάγκης για ψυχοθεραπεία, καθώς και στην εμφάνιση πολλών ψυχοσωματικών συμπτωμάτων ως επίπτωση της αυξημένης πίεσης του τελευταίου έτους. Η ψυχική υγεία δεν αποτελεί μία αποκομμένη σφαίρα αλλά ένα ενεργό κομμάτι της συνολικής υγείας του ατόμου, που βρίσκεται σε αλληλοδιαπλοκή με τη σωματική υγεία και την παθολογία του σώματος και το οποίο δεν πρέπει να αγνοούμε.
Πέραν των καθημερινών θανάτων που συνεχίζουν να ανεβαίνουν, πρέπει να αναγνωρίσουμε την έννοια του ψυχικού τραύματος της covid εποχής και της διαδικασίας επούλωσης που θα ακολουθήσει. Οι επιπτώσεις αυτού του τραύματος θα μπορούσαν να είναι η παραμονή του φόβου, του άγχους και της απομόνωσης, ακόμα και μετά το τέλος της πανδημίας (εάν και όταν έρθει). Έτσι, βλέπουμε την ανάγκη ανάδυσης μίας ολιστικής έννοιας της υγείας, η οποία λαμβάνει υπόψιν τον καθοριστικό ρόλο της ψυχικής υγείας και αποτελεί προϋπόθεση ώστε να μπορέσουμε να επαναδημιουργήσουμε κοινότητες συνύπαρξης στην covid και μετα-covid εποχή.
Η αλληλεγγύη που έχει αναδειχθεί τόσο καιρό απ’ την ενεργή δράση του κινήματος, μπορεί να πλαισιωθεί απ’ τις έννοιες της αυτοπροστασίας και της αλληλοβοήθειας ώστε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον συνύπαρξης που θα επιτρέπει την αλληλεπίδραση των ατόμων και τη σκέψη πέρα απ’ τα κρατικά δίπολα. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το ψυχικό τραύμα, θα πρέπει να αυτοπροστατευθούμε και να επαναδημιουργήσουμε τις συνθήκες εμπιστοσύνης ώστε να οδηγηθούμε στον αυτοκαθορισμό των όρων της συνύπαρξής μας πέρα από τις κρατικές απαγορεύσεις και διαταγές.
Η αλληλοβοήθεια αποτελεί μία έννοια του Κροπότκιν που αναδεικνύεται στο βιβλίο του Αλληλοβοήθεια: ένας παράγοντας της εξέλιξης, η οποία χαρακτηρίζεται απ’ την αμοιβαιότητα και την αλληλο-υποστήριξη και εμφανίζεται στον αντίποδα του ανταγωνισμού, ως η φυσική έκφραση της κοινωνικότητάς μας.
Η covid εποχή μπορεί να είναι η εποχή που μας κάνει να δούμε καλύτερα τι σημαίνει υγεία, καθώς όλη μας η προσοχή στρέφεται πάνω της και αυτό μας κάνει να δούμε πιο καθαρά πτυχές της που προηγουμένως παραμελούσαμε. Πέραν των διεκδικήσεων που προτάσσουν την υγεία ως κοινό αγαθό, ακόμα και για αυτούς που είναι αόρατοι για την κρατική εξουσία, όπως οι φυλακισμένοι, οι έγκλειστοι μετανάστες στα camps και οι έγκλειστοι σε ψυχιατρικά ιδρύματα, μπορούμε να διακρίνουμε τον επαναπροσδιορισμό της ίδιας της έννοιας της υγείας.
Εν μέσω της πανδημίας, έχει έρθει έντονα στο προσκήνιο η έννοια της ψυχικής υγείας. Είναι σημαντικό να δούμε την ψυχική υγεία ως ενεργό και καθοριστικό μέρος της συνολικής υγείας ενός ατόμου και όχι μόνο ως κάτι που αφορά όσους και όσες βρίσκονται πίσω απ’ τα κλειστά τείχη των ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Μπορούμε να διακρίνουμε μία τάση να αναδειχθεί η ψυχική υγεία ως ένα σημαντικό κομμάτι της υγείας μας, το οποίο έχει παραμεληθεί και έχει καταστραφεί πλήρως εν μέσω απαγορεύσεων, λοκντάουν, καταστολής, απομόνωσης και φόβου.
Οι επιδράσεις της πανδημίας στην ψυχική υγεία αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους όλο και πιο συχνά. Η απομόνωση έχει εντείνει τα συναισθήματα του φόβου και του άγχους και έχει οδηγήσει στην αύξηση της ανάγκης για ψυχοθεραπεία, καθώς και στην εμφάνιση πολλών ψυχοσωματικών συμπτωμάτων ως επίπτωση της αυξημένης πίεσης του τελευταίου έτους. Η ψυχική υγεία δεν αποτελεί μία αποκομμένη σφαίρα αλλά ένα ενεργό κομμάτι της συνολικής υγείας του ατόμου, που βρίσκεται σε αλληλοδιαπλοκή με τη σωματική υγεία και την παθολογία του σώματος και το οποίο δεν πρέπει να αγνοούμε.
Πέραν των καθημερινών θανάτων που συνεχίζουν να ανεβαίνουν, πρέπει να αναγνωρίσουμε την έννοια του ψυχικού τραύματος της covid εποχής και της διαδικασίας επούλωσης που θα ακολουθήσει. Οι επιπτώσεις αυτού του τραύματος θα μπορούσαν να είναι η παραμονή του φόβου, του άγχους και της απομόνωσης, ακόμα και μετά το τέλος της πανδημίας (εάν και όταν έρθει). Έτσι, βλέπουμε την ανάγκη ανάδυσης μίας ολιστικής έννοιας της υγείας, η οποία λαμβάνει υπόψιν τον καθοριστικό ρόλο της ψυχικής υγείας και αποτελεί προϋπόθεση ώστε να μπορέσουμε να επαναδημιουργήσουμε κοινότητες συνύπαρξης στην covid και μετα-covid εποχή.
Η αλληλεγγύη που έχει αναδειχθεί τόσο καιρό απ’ την ενεργή δράση του κινήματος, μπορεί να πλαισιωθεί απ’ τις έννοιες της αυτοπροστασίας και της αλληλοβοήθειας ώστε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον συνύπαρξης που θα επιτρέπει την αλληλεπίδραση των ατόμων και τη σκέψη πέρα απ’ τα κρατικά δίπολα. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το ψυχικό τραύμα, θα πρέπει να αυτοπροστατευθούμε και να επαναδημιουργήσουμε τις συνθήκες εμπιστοσύνης ώστε να οδηγηθούμε στον αυτοκαθορισμό των όρων της συνύπαρξής μας πέρα από τις κρατικές απαγορεύσεις και διαταγές.
Η αλληλοβοήθεια αποτελεί μία έννοια του Κροπότκιν που αναδεικνύεται στο βιβλίο του Αλληλοβοήθεια: ένας παράγοντας της εξέλιξης, η οποία χαρακτηρίζεται απ’ την αμοιβαιότητα και την αλληλο-υποστήριξη και εμφανίζεται στον αντίποδα του ανταγωνισμού, ως η φυσική έκφραση της κοινωνικότητάς μας.