Και ο άνθρωπος είναι μια συσσωμάτωση της υλοενέργειας

Με αφορμή την είδηση,που πρόσφατα έκανε το γύρο του κόσμου, ότι δηλαδή
οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το Μποζόνιο του Χιγκς. Το σωματίδιο που
είναι το πρωταρχικό στοιχείο ύλης, που θα μας αποκαλύψει τη νέα φύση της
πραγματικότητας και του σύμπαντος και που αναμένεται  να μας αλλάξει την
  εικόνα που έχουμε για τον κόσμο... 

Έξω στο σύμπαν υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η
ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανα του ανθρώπινου σώματος, τα οποία παίρνουν
ένα τμήμα της,το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια
  μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο. Άρα
ο κόσμος που βλέπουμε και αισθανόμαστε, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στον
εγκέφαλό μας. Αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα
κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.
«Σκεφτόμαστε άρα υπάρχουμε». Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας), παρόλα αυτά, είναι κομμάτι του φυσικού υλικού κόσμου.Παραμένει όμως ακόμα άλυτο μυστήριο τι ακριβώς είναι η «ύλη». Η νέα
φυσική μας οδηγεί στο να την αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι διαφορετικό από ότι
εμπειρικά ξέραμε, δηλαδή σαν την ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα
όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας.
Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση
(χρόνος).  Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας. Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού  και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο,τότε θα χάσουμε από τις αισθήσεις μας, αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας.(Φαινόμενο των Μελανών Οπών).

Άρα αν πάρουμε το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσουμε να τον καμπυλώνουμε προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το λέμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει η καμπύλωση, αυτό το λέμε φθορά.
Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωήςτου ανθρώπου. Το
μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι  αισθήσεις μας είναι η
αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της
ζωής. Τον χρόνο δεν τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, τον βιώνουμε απλά.

Η υλική μας υπόσταση λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του
χώρου. Το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη (και εκείνη αρχίζει να
διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς) είναι ο χώρος. Ο χώρος όμως είναι ένα
μαθηματικό γεγονός, που δε χάνεται και είναι πάντα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι
εμφανίζεται ή χάνεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις
μας.

Αυτό λέει η αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από
μια τιμή και πάνω. Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στην υπόθεση
  ότι η ύλη είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι οι «δυτικοί»(όχι με
  την έννοια της γεωγραφίας, αλλά με την πολιτιστική έννοια) κυρίως άνθρωποι
  αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας
 προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.

Αν οι ιδέες της νέας φυσικής γίνουν κοινωνικά κυρίαρχες, σύντομα η ύλη θα χάσει
αυτόν τον αξιακό της  χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια! Είμαστε
«καμπύλωση του χώρου», έχουμε αποκτήσει μια πυκνότητα υλοενέργειας μεταξύ ενός
ελάχιστου και ενός ανώτατου ορίου. Η αντίληψη αυτή για τον άνθρωπο 
θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές. Όταν
δεχθούμε ότι όλα είναι μια «κοχλάζουσα ενέργεια», ότι όλα είναι ένα, τότε
χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Αντιλαμβάνεται κανείς ότι
αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα,και για να υπάρχει η εικόνα, θα
πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό
το πρότυπο, τότε η αναζήτηση αυτή θα οδηγούσε σε μεγάλες πραγματικά αλλαγές. Μια
κοινωνία που θα βάλει το «σαρκίο» σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει
βέβαια, θα μπορούσε να κάνει μεταστροφή, να αλλάξει συνειδησιακό καθεστώς και
να δημιουργήσει ένα νέο κυρίαρχο πολιτισμό, στοιχεία του οποίου υπάρχουν σε πρώην ανατολικούς πολιτισμούς(π.χ. Ταο, Ζεν κ.λπ). 

Η αγάπη για τη ζωή, η οποία αποτελεί έκφραση της συσσωμάτωσης της συμπαντικής υλοενέργειας και η γνώση ότι ο θάνατος είναι συνέπεια της αύξησης της «εντροπίας» του συγκεκριμένου «είναι» και άρα αναπόφευκτη κατάληξη της ίδιας της ζωής, οδηγεί τον «νέο» άνθρωπο στην αποδοχή του θανάτου, στην εξάλειψη του φόβου και στην κατάκτηση του θεμελιακού αισθήματος της ασφάλειας.
Όταν το κατορθώσει αυτό,τότε είναι σε θέση να αποδεχθεί και να δημιουργήσει τις
νέες αξίες της ευζωίας, προσπερνώντας τις σημερινές κυρίαρχες αξίες της επιβίωσης.

Το πρώτο βήμα λοιπόν θα ήταν το ξεπέρασμα του φόβου για τη στέρηση, την
ύπαρξη και το θάνατο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου και μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη. Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Η στέρηση της ύπαρξης δημιουργεί το φόβο του θανάτου. Και ένας φοβισμένος
άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.



Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές
μας ανάγκες,για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε
μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.