Κυριάκος Κατζουράκης, σκηνοθέτης, παραγωγός
Το αστυνομικό κράτος δεν χτυπάει τυφλά, επιβάλλει τη βία του. Το κύμα συμπαράστασης στον άτυχο Δ. Ινδαρέ και στην οικογένειά του θα μπορούσε να είναι μια αρχή για να εμποδίσουμε την εγκαθίδρυση αυτής της βίας. Αλλά φοβάμαι ότι δεν θα γίνει.
Η εξουσία επιβάλλεται με τον απόλυτο έλεγχο της πληροφορίας, χωρίς τανκς, χωρίς συνταγματάρχες, αυτή είναι η πιο επικίνδυνη βία. Δεν είναι η κακιά στιγμή που μας ανησυχεί, δεν είναι το τυχαίο που μετρά, δεν είναι το συγκεκριμένο γεγονός που αξιολογούμε, δεν είναι ο τάδε υπουργός που δίνει εντολές, δεν είναι η ανασφάλεια σαν καταστρεπτικό αποτέλεσμα που απομένει από το γεγονός της κατάλυσης του οικογενειακού ασύλου, δεν είναι τα πρόσωπα που κυβερνούν. Είναι ο φόβος στην ψυχή κάθε πολίτη ότι η πάνοπλη στολή είναι ανίκητη, ότι αρκεί να εκλεγεί κάποιος για τέσσερα χρόνια για να κάνει ό,τι γουστάρει, ότι αυτή είναι η δημοκρατία κι αν μας αρέσει.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου από τους νοικοκυραίους θεατές κι από τη διεστραμμένη τηλεόραση. Οπως τότε έτσι και τώρα, η απόλυτη φρίκη έπεται.
Εγραψε ένας επίδοξος νοικοκυραίος την επόμενη μέρα της εισβολής στο σπίτι του Ινδαρέ: «Και ποιος είναι ο Ινδαρές, δεν είναι κι ο Γκοντάρ, εντάξει είπαμε είναι επώνυμος αλλά όχι και Γκοντάρ».
Σ’ αυτή τη δημοκρατία που ζούμε, εάν ο μόνος θεσμός που προστατεύει τον πολίτη είναι η επωνυμία, όσοι δεν είμαστε Γκοντάρ την έχουμε βάψει.
Ακούς, ανθρωπάκο;
https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/224327_kataggelloyn-tin-akraia-astynomiki-bia-symparistantai-ston-dimitri-indare
Το αστυνομικό κράτος δεν χτυπάει τυφλά, επιβάλλει τη βία του. Το κύμα συμπαράστασης στον άτυχο Δ. Ινδαρέ και στην οικογένειά του θα μπορούσε να είναι μια αρχή για να εμποδίσουμε την εγκαθίδρυση αυτής της βίας. Αλλά φοβάμαι ότι δεν θα γίνει.
Η εξουσία επιβάλλεται με τον απόλυτο έλεγχο της πληροφορίας, χωρίς τανκς, χωρίς συνταγματάρχες, αυτή είναι η πιο επικίνδυνη βία. Δεν είναι η κακιά στιγμή που μας ανησυχεί, δεν είναι το τυχαίο που μετρά, δεν είναι το συγκεκριμένο γεγονός που αξιολογούμε, δεν είναι ο τάδε υπουργός που δίνει εντολές, δεν είναι η ανασφάλεια σαν καταστρεπτικό αποτέλεσμα που απομένει από το γεγονός της κατάλυσης του οικογενειακού ασύλου, δεν είναι τα πρόσωπα που κυβερνούν. Είναι ο φόβος στην ψυχή κάθε πολίτη ότι η πάνοπλη στολή είναι ανίκητη, ότι αρκεί να εκλεγεί κάποιος για τέσσερα χρόνια για να κάνει ό,τι γουστάρει, ότι αυτή είναι η δημοκρατία κι αν μας αρέσει.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου από τους νοικοκυραίους θεατές κι από τη διεστραμμένη τηλεόραση. Οπως τότε έτσι και τώρα, η απόλυτη φρίκη έπεται.
Εγραψε ένας επίδοξος νοικοκυραίος την επόμενη μέρα της εισβολής στο σπίτι του Ινδαρέ: «Και ποιος είναι ο Ινδαρές, δεν είναι κι ο Γκοντάρ, εντάξει είπαμε είναι επώνυμος αλλά όχι και Γκοντάρ».
Σ’ αυτή τη δημοκρατία που ζούμε, εάν ο μόνος θεσμός που προστατεύει τον πολίτη είναι η επωνυμία, όσοι δεν είμαστε Γκοντάρ την έχουμε βάψει.
Ακούς, ανθρωπάκο;
https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/224327_kataggelloyn-tin-akraia-astynomiki-bia-symparistantai-ston-dimitri-indare