Ο Μαδούρο και οι Ελληνες «δημοκράτες»

Γιώργος Σταματόπουλος
Η έννοια δημοκρατία δεν έχει εντελώς αποσαφηνιστεί στις πράξεις και στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων της οικουμένης -ο καθένας τη «μεταφράζει» κατά τα συμφέροντά του και με βάση το κοσμοείδωλο που έχει καταφέρει να συμπήξει κατά τα χρόνια της ωριμότητας, της ακαδημαϊκής του θητείας τέλος πάντων. Πολλοί ντούροι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επικροτούν την κίνηση της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα να ανατρέψει το καθεστώς που εκπροσωπεί ο Μαδούρο. Καθεστώς αυταρχικό μεν, που έχει καταπατήσει κάθε έννοια δημοκρατίας και έχει, λέει, οδηγήσει τον λαό σε εξαθλίωση, αλλά που έχει προκύψει από εκλογές.
Και έστω οι εκλογές ήσαν νοθευμένες και παράνομες· πρώτη φορά συμβαίνει αυτό στον κόσμο της Δύσης; Σημασία έχει πώς αντιδρούν οι πολέμιοι αυτού του καθεστώτος. Ιδού: με τον ίδιο αυταρχισμό! Διαφωνούν, λένε, με τον πραξικοπηματικό τρόπο του Γουαϊδό αλλά τον δικαιολογούν (!) υπενθυμίζοντας ότι ο Μαδούρο έχει καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατικού θεσμού, ότι την εκλογική του νίκη δεν την έχουν αναγνωρίσει οι πλείστοι «πεπολιτισμένοι», ότι έχει οδηγήσει τη χώρα σε αφόρητη φτώχεια. Καλά όλα αυτά. Δεν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διοικείται από οιονεί τυράννους, ουδείς όμως από τους ευαίσθητους «δημοκράτες» εναντιώθηκε ποτέ σε αυτές τις άλλες χώρες [Τουρκία π.χ.].
Εκτός εάν όλοι αυτοί έχουν καταλήξει να υπερασπίζονται τις εξεγέρσεις, κάτι που θα ήταν ευχής έργον με όλη αυτή την αυθαιρεσία που επικρατεί στην οικουμένη και στον δυτικό κόσμο -με όλη αυτήν την υποκρισία εννοείται. 'Η σέβεται κάποιος τα δικαιώματα ή μένει σιωπηλός -δεν υπάρχει τρίτος δρόμος για τους ακραιφνείς υπερασπιστές των θεσμών ενός δημοκρατικού καθεστώτος. Αλλά δεν είναι αυτό, δεν είναι ότι έχουν ταχτεί υπέρ των εξεγέρσεων, είναι που έτσι τους βολεύει, όταν πρόκειται για αντιπάλους.
Εάν έτσι είναι, τότε δημοκρατικά πρέπει να «εξεγερθούν» και όχι πραξικοπηματικά -ουδείς πραγματικά δημοκρατικός θα τους αρνηθεί το ιερό αυτό δικαίωμα της ανατροπής ενός βίαιου και αυταρχικού καθεστώτος. Να μάθουν να λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και όχι να πουλάνε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.
Ουδείς εχέφρων υποστηρίζει ό,τι κάνει ο Μαδούρο, αλλά πρέπει να σταθεί στο ύψος του, όταν είναι να κρίνει τη δημοκρατία και την ελευθερία στις ακρότατες εκφάνσεις τους. Είναι μια ευκαιρία βέβαια να κατηγορηθεί η ελληνική κυβέρνηση· αυτό είναι και τίποτε άλλο -σιγά μην ιδρώσουν οι ντούροι αυτοί δημοκράτες για το πώς διαβιούν οι κάτοικοι της Βενεζουέλας -τόσα αυταρχικά καθεστώτα υπάρχουν στον πλανήτη και δεν βγαίνει μιλιά από τους αντιδρώντες αυτούς. Αυτό κάνουν όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι. Τους ρωτάς αν συμφωνούν με την ενέργεια του Γουαϊδό, αλλά σφυρίζουν κλέφτικα· αντιλέγουν ότι ο Μαδούρο δεν είναι «κανονικά» εκλεγμένος. Αφήστε τον Μαδούρο, την πράξη κρίνετε, τους λες. Α, μπα, το βιολί τους. Να τη βράσεις τέτοια δημοκρατική ευαισθησία.
Τα ωραία λόγια δεν αρκούν, εάν δεν συνοδεύονται από επιχειρήματα και γενναιότητα απέναντι στις προκλήσεις που γεννούν τα δημοκρατικά διλήμματα και η στάση ζωής του καθενός [οι ιδεολογίες, είπαμε, δεν αρκούν -το δημοκρατικό ήθος και φρόνημα είναι που μετράνε].