«… Ο δικός μου εσταυρωμένος γεννήθηκε και πέθανε προ Χριστού.
Του δικού μου εσταυρωμένου η μάνα δε μύρισε τον κρίνο, μύρισε αυτό που μυρίζουν όλες οι μανάδες του κόσμου.
Ο δικός μου εσταυρωμένος γεννήθηκε μέσα στη βλέννα, στο αίμα και στο σκατό, όπως γεννιόντουσαν οι άνθρωποι μέχρι πρότινος.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν υπήρξε θείο βρέφος.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν είχε άν – αρχο πατέρα.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν περπάτησε πάνω στα κύματα, γιατί βρισκόταν στον πάτο της κοινωνικής λίμνης.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν κρατάει σκήπτρα εξουσίας, δεν υπήρξε ποτέ ποιμένας.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν απέκτησε πιστούς ηγεμόνες, αυτοκράτορες και αφέντες.
Τον δικό μου εσταυρωμένο φοβήθηκαν και μίσησαν όλοι οι ηγεμόνες, αυτοκράτορες και αφέντες.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν ήταν μάγος, θαυματοποιός ή μυθοπλάστης, ως θνητός έζησε και ως θνητός πέθανε.
Το μόνο “θαύμα” που έκανε ήταν σαν σκλάβος να ξεσηκώσει τους σκλάβους.
Στον μόνο “μύθο” που πίστευε ήταν αυτός της ανθρώπινης δυνατότητας για ελευθερία, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.
O δικός μου εσταυρωμένος δεν αναστήθηκε και δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς.
Το σώμα του διαμελίστηκε σε χίλια κομματάκια και θάφτηκε σε άγνωστο τάφο, σε άγνωστο τόπο, ώστε να χαθεί στη λήθη στην σκόνη και τον κουρνιαχτό της ιστορίας, για να μην γίνει παράδειγμα και σύμβολο για τους υπόλοιπους σκλάβους, όλων των εποχών.
Ο δικός μου εσταυρωμένος είναι ο Σ Π Α Ρ Τ Α Κ Ο Σ και οι Σπαρτακιστές επαναστατημένοι σκλάβοι.
Ο δικός μου εσταυρωμένος Ανασταίνεται κάθε φορά που υπάρχει όπου γης μια εξέγερση από τους αδικημένους .
Ανασταίνεται κάθε φορά που υπάρχει όπου γης κοινωνική επανάσταση από τους από κάτω, τους αδύναμους.
Σταυρώνεται και πεθαίνει κάθε φορά που η επανάσταση οπισθοδρομεί, δε διαρκεί και χάνεται …»
Γιώργος Μεριζιώτης
Του δικού μου εσταυρωμένου η μάνα δε μύρισε τον κρίνο, μύρισε αυτό που μυρίζουν όλες οι μανάδες του κόσμου.
Ο δικός μου εσταυρωμένος γεννήθηκε μέσα στη βλέννα, στο αίμα και στο σκατό, όπως γεννιόντουσαν οι άνθρωποι μέχρι πρότινος.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν υπήρξε θείο βρέφος.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν είχε άν – αρχο πατέρα.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν περπάτησε πάνω στα κύματα, γιατί βρισκόταν στον πάτο της κοινωνικής λίμνης.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν κρατάει σκήπτρα εξουσίας, δεν υπήρξε ποτέ ποιμένας.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν απέκτησε πιστούς ηγεμόνες, αυτοκράτορες και αφέντες.
Τον δικό μου εσταυρωμένο φοβήθηκαν και μίσησαν όλοι οι ηγεμόνες, αυτοκράτορες και αφέντες.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν ήταν μάγος, θαυματοποιός ή μυθοπλάστης, ως θνητός έζησε και ως θνητός πέθανε.
Το μόνο “θαύμα” που έκανε ήταν σαν σκλάβος να ξεσηκώσει τους σκλάβους.
Στον μόνο “μύθο” που πίστευε ήταν αυτός της ανθρώπινης δυνατότητας για ελευθερία, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.
O δικός μου εσταυρωμένος δεν αναστήθηκε και δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς.
Το σώμα του διαμελίστηκε σε χίλια κομματάκια και θάφτηκε σε άγνωστο τάφο, σε άγνωστο τόπο, ώστε να χαθεί στη λήθη στην σκόνη και τον κουρνιαχτό της ιστορίας, για να μην γίνει παράδειγμα και σύμβολο για τους υπόλοιπους σκλάβους, όλων των εποχών.
Ο δικός μου εσταυρωμένος είναι ο Σ Π Α Ρ Τ Α Κ Ο Σ και οι Σπαρτακιστές επαναστατημένοι σκλάβοι.
Ο δικός μου εσταυρωμένος Ανασταίνεται κάθε φορά που υπάρχει όπου γης μια εξέγερση από τους αδικημένους .
Ανασταίνεται κάθε φορά που υπάρχει όπου γης κοινωνική επανάσταση από τους από κάτω, τους αδύναμους.
Σταυρώνεται και πεθαίνει κάθε φορά που η επανάσταση οπισθοδρομεί, δε διαρκεί και χάνεται …»
Γιώργος Μεριζιώτης
RSS Feed
