Και το ποιητικό ξεκίνημα από τη Ραψάνη

(http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/3615204)
 
Καζάν ντι προλεταρί
μια μικρή μαντινάδα:
Όπως αυξάνει η πίεση σ’ ετούτο το καζάνι
αυξάνει μέσα στον ντουνιά, στου κόσμου το μποστάνι
Σαν τσάμπουρα μας βράζουνε κι αυτοί επαέ γλεντούνε
δεν κάτεχαν καρντάση μου τί έκρηξη θα δούνε
Μα δεν θα βγούμ’ στα γράδα τους για την φλωρορακί τους
είμαστε όλοι οινόπνευμα, σπάμε την κεφαλή τους
Μεις θέμε ένα καζάνεμα μέσα ούλοι να μπούμε
τα πνέματά μας να ενωθούν χαμόγελα να βγούνε
Χαμόγελα και αγκαλιές ο κόσμος μας εξατμίζει
και όχι κάκιες και αδικιές όπως τουτονών βρωμίζει
Γιαυτό επαέ θα σκάσουμε του κόσμου το καζάνι
ξανά να μαστορέψουμε στης γης μας το μποστάνι
Alekos Pantazis


Η ευτοπία μας μπροστά!
 δημοτικό διακευασμένο ηπειρώτικο-πηλιορειτικο, που συνέθεσα στη Ραψάνη:
Στης πικροδάφνης τον ανθό
επέσα να ποκοιμηθώ
άιντε κι είδα όνειρο μεγάλο
άντε κι ζωή μου το κάτι άλλο!
...
Ο πάππος μου ο Κένταυρος
μου έγνεψε αγέλαστος
άιντε και μανέβασε στα ύψη
άιντε και μου έδειξε τη λύση!
...
Η ευτοπία μου μπροστά
μου συνεπήρε τα μυαλά
άιντε και τα χείλια στάζαν μέλι
άιντε και τα μάτια αστροπελέκι! 
Γιώργος Κολέμπας