Αφροδίτη Τζιαντζή
Ποια εικόνα έχει ο λεγόμενος «μέσος πολίτης» για το Δαφνί, το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής; Αν κάποιος δεν έχει πολλά πάρε-δώσε με το σύστημα δημόσιας ψυχικής υγείας, τα λίγα που πιθανόν ξέρει για το μεγαλύτερο δημόσιο ψυχιατρείο της χώρας δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικά: ασθενείς σε χημική καταστολή ή υπό μηχανική καθήλωση -κοινώς δεμένοι με ιμάντες, χρονίως πάσχοντες που τους «κλείσανε μέσα» συγγενικά τους πρόσωπα με εισαγγελικές παραγγελίες ακούσιας νοσηλείας, κλειδωμένες πόρτες που από πίσω τους άνθρωποι ζούνε ξεχασμένοι σε απαράδεκτες συνθήκες, ελλείψεις προσωπικού...
Ζωές στη σκιά, που τις θυμόμαστε μόνο όταν συμβαίνει κάποια τραγωδία όπως οι θάνατοι τριών (καθηλωμένων στα κρεβάτια τους) ασθενών από πυρκαγιά το 2015.
Κι όμως, πέρα από τα υπαρκτά και ανομολόγητα προβλήματα του ΨΝΑ, στις αχανείς εκτάσεις που φτάνουν τα 400 στρέμματα, όπου εκτός από τις βασικές υποδομές υπάρχουν καλλιέργειες, θεραπευτικές μονάδες-περίπτερα, ξύλινα σπιτάκια-ξενώνες, μέχρι και δημόσιο ΙΕΚ, εξυφαίνονται και άλλες ιστορίες, πιο αισιόδοξες. Ιστορίες αλληλεγγύης και συνεργασίας θεραπευτών και θεραπεύομενων.
Ανθρωποι που μαθαίνουν να στέκονται ξανά όρθιοι στα πόδια τους, παλεύοντας για ισότιμη ένταξη στην κοινωνία και στην εργασία.
περισσότερα
Ποια εικόνα έχει ο λεγόμενος «μέσος πολίτης» για το Δαφνί, το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής; Αν κάποιος δεν έχει πολλά πάρε-δώσε με το σύστημα δημόσιας ψυχικής υγείας, τα λίγα που πιθανόν ξέρει για το μεγαλύτερο δημόσιο ψυχιατρείο της χώρας δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικά: ασθενείς σε χημική καταστολή ή υπό μηχανική καθήλωση -κοινώς δεμένοι με ιμάντες, χρονίως πάσχοντες που τους «κλείσανε μέσα» συγγενικά τους πρόσωπα με εισαγγελικές παραγγελίες ακούσιας νοσηλείας, κλειδωμένες πόρτες που από πίσω τους άνθρωποι ζούνε ξεχασμένοι σε απαράδεκτες συνθήκες, ελλείψεις προσωπικού...
Ζωές στη σκιά, που τις θυμόμαστε μόνο όταν συμβαίνει κάποια τραγωδία όπως οι θάνατοι τριών (καθηλωμένων στα κρεβάτια τους) ασθενών από πυρκαγιά το 2015.
Κι όμως, πέρα από τα υπαρκτά και ανομολόγητα προβλήματα του ΨΝΑ, στις αχανείς εκτάσεις που φτάνουν τα 400 στρέμματα, όπου εκτός από τις βασικές υποδομές υπάρχουν καλλιέργειες, θεραπευτικές μονάδες-περίπτερα, ξύλινα σπιτάκια-ξενώνες, μέχρι και δημόσιο ΙΕΚ, εξυφαίνονται και άλλες ιστορίες, πιο αισιόδοξες. Ιστορίες αλληλεγγύης και συνεργασίας θεραπευτών και θεραπεύομενων.
Ανθρωποι που μαθαίνουν να στέκονται ξανά όρθιοι στα πόδια τους, παλεύοντας για ισότιμη ένταξη στην κοινωνία και στην εργασία.
περισσότερα
RSS Feed
