Η παρακμή του Κεφαλαίου και οι επικίνδυνες αυταπάτες της Εργασίας

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
[email protected],

Όσοι αντιμετωπίζουν τις παρακμιακές εξελίξεις σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο ως πολίτες και όχι ως ‘ποίμνια’ θρησκευτικών αγυρτών και ως οπαδοί εξουσιομανών τυχοδιωκτών, διερωτώνται για το κατά πόσον οι τοπικές κοινωνίες, τα έθνη και η ανθρωπότητα συνολικά αποτελούνται από λογικά όντα που θέλουν να επιβιώσουν, να ευτυχίσουν και να συνεχίσουν να δημιουργούν την ιστορία τους ως συλλογικότητες, ως επιμέρους και ως το Όλον Εμείς. Η εκατομμυριόχρονη, αργόσυρτη και βασανιστική εξέλιξη της, για όλες τις μορφές της, κοινόριζης ζωής, όπως μας δίδαξαν ο Αριστοτέλης και ο Δαρβίνος, από την αμοιβάδα μέχρι τον άνθρωπο, υπάκουε πάντα στον νόμο της επιβίωσης μέσω της διαφοροποίησης των ειδών. Στο επίπεδο μάλιστα της ανθρώπινης κοινωνίας η ζωή επεδίωκε σταθερά και ανυποχώρητα, στα πλαίσια πάντα της αρμονικής σχέσης μεταξύ ανθρώπινης κοινωνίας και γήινης βιόσφαιρας, κάτι ξεχωριστό και αντάξιό της, όπως την κοινωνική ισότητα, την δημοκρατική και την ειρηνική συμβίωση όλων των ανθρώπων και όλων των λαών.
Αυτή η πορεία λοξοδρόμησε από τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν να διαχωρίσουν βίαια τη θέση τους από την υπόλοιπη κοινωνία ιδιωτικοποιώντας με τη μορφή της ατομικής ιδιοκτησίας[1] ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινής βιόσφαιρας, της κοινής προίκας της ανθρωπότητας, αφήνοντας τους πολλούς εκτεθειμένους στις στερήσεις και στις αυθαιρεσίες των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων...
Η συνέχεια στο:
http://classlessdemocracy.blogspot.gr/2017/10/blog-post.html