Οι εξουσιαστικές ελίτ-είτε της Τουρκίας, είτε της Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, Ισραήλ κ.λπ. -διεκδικούν τους υδρογονάνθρακες και από τα βάθη της Μεσογείου και επιμένουν στο είδος της ενέργειας που και οι ίδιες στη συμφωνία για το κλίμα του Παρισιού υπόγραψαν ότι θα αφήσουν πίσω τους.
Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά πρέπει να περάσουμε από την εποχή των υδρογονανθράκων στην εποχή του υδρογόνου και του ήλιου και όχι μόνο να λιγοστέψουμε ως ανθρωπότητα την άντληση από τα υπάρχοντα ήδη κοιτάσματα, αλλά να αφήσουμε εκεί που είναι τα νέα κοιτάσματα, μεταξύ των οποίων και της Μεσογείου, που ερευνούν σήμερα οι πολυεθνικές των υδρογονανθράκων.
Και αυτό όχι μόνο από την άποψη της κλιματικής αλλαγής, αλλά και για τον λόγο ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ολοκαυτώματος για ολόκληρη τη Μεσόγειο-που είναι κλειστή θάλασσα και οι συνθήκες είναι ακόμα χειρότερες από τον κόλπο του Μεξικού και επομένως θα είναι μεγαλύτερες οι καταστροφές. Αν γίνει ένα τέτοιο ατύχημα-το βάθος της εξόρυξης θα είναι μεγάλο γιατί στο βάθος της θάλασσας πρέπει να προστεθεί και το μεγάλο βάθος στην υφαλοκρηπίδα όπου βρίσκονται τα κοιτάσματα-θα πρέπει οι λαοί της Μεσογείου-των ακτών και των νησιών που ασχολούνται κύρια με τον τουρισμό-να υποφέρουν για μεγάλο διάστημα από τις συνέπειες.
Από τις εξορύξεις οι ίδιοι οι λαοί δεν έχουν να ωφεληθούν τίποτα, μόνο οι πολυεθνικές των υδρογονανθράκων με τις συμφωνίες που έχουν κάνει με τις εξουσιαστικές ελίτ των χωρών της Μεσογείου. Για αυτό δεν πρέπει να ξεγελασθούν πάλι και να συρθούν -χάριν της εθνικής υπερηφάνειας, βλέπε ιδιαίτερων συμφερόντων των εθνικών οικονομικών ελίτ-ακόμα και σε πόλεμο για κάτι που πρέπει να μείνει εκεί που βρίσκεται και δεν αποτελεί πια "εθνικό πόρο" αλλά ίσως αποδειχθεί "εθνική κατάρα". Πότε θα σκεφθούμε για την ευζωία των ανθρώπων σε αυτό τον πλανήτη-είτε αυτοί είναι Έλληνες είτε Τούρκοι, είτε Λύβιοι, είτε Αιγύπτιοι κ.λπ-και όχι για την "ανάπτυξη" των ΑΕΠ που οδηγεί πέρα απο την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην ίδια την "πτώχευση" της ζωής σε αυτό τον πλανήτη;
Το ότι «οι υδρογονάνθρακες θα πρέπει να μείνουν εκεί που είναι» δεν σημαίνει βέβαια ότι η χώρα παραιτείται των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Απλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν επιχείρημα από την κυβέρνηση προς τις κυβερνήσεις των άλλων κρατών που έχουν να κάνουν με την ανατολική Μεσόγειο, ώστε να «μην μαλώνουν για έναν άδειο αχυρώνα», γιατί σύμφωνα με τη συμφωνία του Παρισιού δεν πρέπει να εξορυχθούν ακόμα και αν συμφέρουν οικονομικά-που δεν συμφέρουν όχι μόνο τώρα που οι τιμές πετρελαίου είναι πολύ χαμηλά αλλά και στο μέλλον που θα λιγοστεύει η ζήτηση των υδρογονανθράκων και έτσι καμιά εταιρεία που σέβεται τον εαυτό της δεν θα έκανε επενδύσεις για τέτοιες εξορύξεις που έχουν μεγάλο κόστος λόγω του βάθους και πιθανά μη κερδοφόρων κοιτασμάτων(εξαιρείται βέβαια η κρατική εταιρεία του καθεστώτος Ερντογάν -το οποίο εδώ και χρόνια έχω χαρακτηρίσει ως ισλαμικό κράτος 2ας κοπής-αλλά αυτή από μόνη της δεν μπορεί να αναλάβει την εξόρυξη λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας και θα πρέπει να συνεργασθεί με άλλες πολυεθνικές).
Από την άλλη το σύνθημα «οι υδρογονάνθρακες θα πρέπει να μείνουν εκεί που είναι», είναι ένα μεγάλο επιχείρημα και αίτημα για το κίνημα κατά της κλιματικής αλλαγής και της περιβαλλοντικής καταστροφής που θα χρειασθεί να αναπτυχθεί παντού και στις χώρες της Μεσογείου και να επιδράσει στους αντίστοιχους λαούς, ώστε να στραφούν ενάντια όχι μόνο στα σχέδια εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, αλλά και στα σχέδια κυριαρχίας των γεωπολιτικών των εξουσιαστικών τους ελίτ και των κυβερνήσεων τους, που οδηγούν –όπως φαίνεται προς το παρόν-και σε μεταξύ τους πόλεμο. Το κίνημα αυτό σε όλες τις πλευρές να συστρατευθεί και με το αντιπολεμικό κίνημα και να κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην γίνει σύρραξη, γιατί αυτοί που θα την πληρώσουν είναι οι λαοί στο τέλος, όχι μόνο γιατί θα χειροτερέψουν οι κοινωνικές συνθήκες, αλλά γιατί ένας πόλεμος στην περιοχή θα οξύνει στο έπακρο τις οικολογικές συνθήκες ύπαρξής τους.
Μπορεί να φαίνεται ότι η πλειοψηφία του τούρκικου λαού βρίσκεται πίσω από τον Ερντογάν και το Oruc Reis-«Πολεμική» δήλωση Ντονμέζ: «Έφτασε το Oruc Reis – 83 εκατομμύρια Τούρκοι είναι μαζί του»-, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν εκατομμύρια αλεβιτών (Αλεβίτες: Το δεύτερο μεγάλο ρήγμα στην τουρκική κοινωνία), εκατομμύρια Κούρδων και Τούρκων πολιτικά εκτοπισμένων ή φυλακισμένων του καθεστώτος που δεν βρίσκονται πίσω του και είναι η «αχίλειος πτέρνα του» που θα πρέπει να προσεγγίσει το ελλαδικό αντίστοιχο κίνημα για μακροπρόθεσμη συνεργασία στο γεωπολιτικό ζήτημα που είναι η κλιματική καταστροφή και στις γεωπολιτικές συγκρούσεις των ελίτ της περιοχής.
Όσοι Έλληνες και Κύπριοι παρακολουθούν τις εξελίξεις από τα ΜΜΕ και τον καναπέ τους, προφανώς ευελπιστούν είτε σε μια συνδιαλλαγή των καθεστώτων για συνεκμετάλλευση, είτε –σε περίπτωση σύγκρουσης-σε παρέμβαση για άλλη μια φορά των «μεγάλων δυνάμεων» για διευθέτηση των πολεμικών επεισοδίων-χωρίς όμως να αλλάξουν τα «κακώς κείμενα». Όσοι όμως στρέφονται ενάντια στα γεωπολιτικά σχέδια και τα μοντέλα «ανάπτυξης» που προωθούν οι εξουσιαστικές ελίτ, ασφαλώς και θα χρειασθεί να ετοιμασθούν για αντίσταση στην όποια επιβολή υπάρξει για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την αλλαγή συνόρων. Και αυτοί που έχουν αποδεδειγμένα προετοιμασθεί τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας είναι: οι αντιστεκόμενοι στην προώθηση του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου «ανάπτυξης» και το σφετερισμό των φυσικών μας πόρων από τους διεθνείς επενδυτές και τις πολυεθνικές εταιρείες είναι κάποιες ομάδες –συλλογικότητες στις τοπικές κοινωνίες και κοινότητες ριζωμένες στο τοπικό πολιτιστικό και φυσικό περιβάλλον(μέρος των απανταχού somewheres), όπως στις Σκουριές, στο Πήλιο, στην Ήπειρο, στην Κρήτη στα νησιά κ.λπ. Αυτές θα πρωταγωνιστήσουν(σαν οι «νέοι πατριώτες» όπως το διατυπώνουμε και στο αντίστοιχο κείμενο) και στις ανάγκες ενός μακροπρόθεσμου αγώνα που θα απαιτήσει η αντίσταση στις τυχόν βλέψεις και του «νεοοθωμανικού» καθεστώτος για ανασύσταση της «γαλάζιας πατρίδας», αλλά και στην αλλαγή του εσωτερικού καθεστώτος της «ολιγαρχικής δημοκρατίας» στην Ελλάδα και Κύπρο προς την κατεύθυνση της «αποανάπτυξης-κοινοτισμού-άμεσης δημοκρατίας». Η στάση των απανταχού evywheres Ελλήνων και Κυπρίων μπορεί να συμβάλει σε αυτόν τον αγώνα, από τη στιγμή που θα αντιληφθούν οι περισσότεροι από αυτούς ότι το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, στο τέλος, θα καταστρέψει και τις δικές τους συνθήκες ύπαρξης.
Από δε τις ελληνικές ελίτ –που ποτέ δεν μπόρεσαν να συστήσουν «εθνική αστική τάξη» και από συστάσεως του «κράτους των Αθηνών» τάσσονταν με τη μια ή άλλη γεωπολιτική δύναμη ταυτίζοντας τα συμφέροντά τους και τους «πνεύμονές» τους με αυτές τις δυνάμεις-δεν θα πρέπει να περιμένουμε τίποτα άλλο από το γνωστό τους παιχνίδι για διατήρηση της εξουσίας τους με την βοήθεια των «εταίρων» τους και προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα αντιοθωμανικό μέτωπο κατά το πρότυπο του 1821.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να προχωρήσουν σε εξορύξεις όχι μόνο το καθεστώς του Ερντογάν, αλλά και οποιαδήποτε εταιρεία με την οποία θέλουν να συνεργαστούν οι κυβερνήσεις της Κύπρου ή της Ελλάδας, για να μην πούμε του Ισραήλ, της Αιγύπτου ή της Λυβύης!
Τα γεωπολιτικά συμφέροντα βάζουν στο κάδρο-σαν λύση για να αποφευχθεί η σύρραξη-την συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων! Για αυτό το οικολογικό και αντιπολεμικό κίνημα, καθώς και το κίνημα fridaysforfuture για την αποφυγή της κλιματικής καταστροφής-σε όλες τις χώρες της Μεσογείου-θα πρέπει να βάλει σαν στόχο: οι υδρογονάνθρακες να μείνουν εκεί που βρίσκονται!!! Τότε και ο επεκτατισμός του νεοοθωμανικού καθεστώτος στην ανατολική Μεσόγειο δεν θα στηρίζεται στο επιχείρημα ότι εξαναγκάζεται για αυτό από τους «μοναχοφάηδες» Έλληνες και Κύπριους.
Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά πρέπει να περάσουμε από την εποχή των υδρογονανθράκων στην εποχή του υδρογόνου και του ήλιου και όχι μόνο να λιγοστέψουμε ως ανθρωπότητα την άντληση από τα υπάρχοντα ήδη κοιτάσματα, αλλά να αφήσουμε εκεί που είναι τα νέα κοιτάσματα, μεταξύ των οποίων και της Μεσογείου, που ερευνούν σήμερα οι πολυεθνικές των υδρογονανθράκων.
Και αυτό όχι μόνο από την άποψη της κλιματικής αλλαγής, αλλά και για τον λόγο ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ολοκαυτώματος για ολόκληρη τη Μεσόγειο-που είναι κλειστή θάλασσα και οι συνθήκες είναι ακόμα χειρότερες από τον κόλπο του Μεξικού και επομένως θα είναι μεγαλύτερες οι καταστροφές. Αν γίνει ένα τέτοιο ατύχημα-το βάθος της εξόρυξης θα είναι μεγάλο γιατί στο βάθος της θάλασσας πρέπει να προστεθεί και το μεγάλο βάθος στην υφαλοκρηπίδα όπου βρίσκονται τα κοιτάσματα-θα πρέπει οι λαοί της Μεσογείου-των ακτών και των νησιών που ασχολούνται κύρια με τον τουρισμό-να υποφέρουν για μεγάλο διάστημα από τις συνέπειες.
Από τις εξορύξεις οι ίδιοι οι λαοί δεν έχουν να ωφεληθούν τίποτα, μόνο οι πολυεθνικές των υδρογονανθράκων με τις συμφωνίες που έχουν κάνει με τις εξουσιαστικές ελίτ των χωρών της Μεσογείου. Για αυτό δεν πρέπει να ξεγελασθούν πάλι και να συρθούν -χάριν της εθνικής υπερηφάνειας, βλέπε ιδιαίτερων συμφερόντων των εθνικών οικονομικών ελίτ-ακόμα και σε πόλεμο για κάτι που πρέπει να μείνει εκεί που βρίσκεται και δεν αποτελεί πια "εθνικό πόρο" αλλά ίσως αποδειχθεί "εθνική κατάρα". Πότε θα σκεφθούμε για την ευζωία των ανθρώπων σε αυτό τον πλανήτη-είτε αυτοί είναι Έλληνες είτε Τούρκοι, είτε Λύβιοι, είτε Αιγύπτιοι κ.λπ-και όχι για την "ανάπτυξη" των ΑΕΠ που οδηγεί πέρα απο την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην ίδια την "πτώχευση" της ζωής σε αυτό τον πλανήτη;
Το ότι «οι υδρογονάνθρακες θα πρέπει να μείνουν εκεί που είναι» δεν σημαίνει βέβαια ότι η χώρα παραιτείται των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Απλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν επιχείρημα από την κυβέρνηση προς τις κυβερνήσεις των άλλων κρατών που έχουν να κάνουν με την ανατολική Μεσόγειο, ώστε να «μην μαλώνουν για έναν άδειο αχυρώνα», γιατί σύμφωνα με τη συμφωνία του Παρισιού δεν πρέπει να εξορυχθούν ακόμα και αν συμφέρουν οικονομικά-που δεν συμφέρουν όχι μόνο τώρα που οι τιμές πετρελαίου είναι πολύ χαμηλά αλλά και στο μέλλον που θα λιγοστεύει η ζήτηση των υδρογονανθράκων και έτσι καμιά εταιρεία που σέβεται τον εαυτό της δεν θα έκανε επενδύσεις για τέτοιες εξορύξεις που έχουν μεγάλο κόστος λόγω του βάθους και πιθανά μη κερδοφόρων κοιτασμάτων(εξαιρείται βέβαια η κρατική εταιρεία του καθεστώτος Ερντογάν -το οποίο εδώ και χρόνια έχω χαρακτηρίσει ως ισλαμικό κράτος 2ας κοπής-αλλά αυτή από μόνη της δεν μπορεί να αναλάβει την εξόρυξη λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας και θα πρέπει να συνεργασθεί με άλλες πολυεθνικές).
Από την άλλη το σύνθημα «οι υδρογονάνθρακες θα πρέπει να μείνουν εκεί που είναι», είναι ένα μεγάλο επιχείρημα και αίτημα για το κίνημα κατά της κλιματικής αλλαγής και της περιβαλλοντικής καταστροφής που θα χρειασθεί να αναπτυχθεί παντού και στις χώρες της Μεσογείου και να επιδράσει στους αντίστοιχους λαούς, ώστε να στραφούν ενάντια όχι μόνο στα σχέδια εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, αλλά και στα σχέδια κυριαρχίας των γεωπολιτικών των εξουσιαστικών τους ελίτ και των κυβερνήσεων τους, που οδηγούν –όπως φαίνεται προς το παρόν-και σε μεταξύ τους πόλεμο. Το κίνημα αυτό σε όλες τις πλευρές να συστρατευθεί και με το αντιπολεμικό κίνημα και να κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην γίνει σύρραξη, γιατί αυτοί που θα την πληρώσουν είναι οι λαοί στο τέλος, όχι μόνο γιατί θα χειροτερέψουν οι κοινωνικές συνθήκες, αλλά γιατί ένας πόλεμος στην περιοχή θα οξύνει στο έπακρο τις οικολογικές συνθήκες ύπαρξής τους.
Μπορεί να φαίνεται ότι η πλειοψηφία του τούρκικου λαού βρίσκεται πίσω από τον Ερντογάν και το Oruc Reis-«Πολεμική» δήλωση Ντονμέζ: «Έφτασε το Oruc Reis – 83 εκατομμύρια Τούρκοι είναι μαζί του»-, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν εκατομμύρια αλεβιτών (Αλεβίτες: Το δεύτερο μεγάλο ρήγμα στην τουρκική κοινωνία), εκατομμύρια Κούρδων και Τούρκων πολιτικά εκτοπισμένων ή φυλακισμένων του καθεστώτος που δεν βρίσκονται πίσω του και είναι η «αχίλειος πτέρνα του» που θα πρέπει να προσεγγίσει το ελλαδικό αντίστοιχο κίνημα για μακροπρόθεσμη συνεργασία στο γεωπολιτικό ζήτημα που είναι η κλιματική καταστροφή και στις γεωπολιτικές συγκρούσεις των ελίτ της περιοχής.
Όσοι Έλληνες και Κύπριοι παρακολουθούν τις εξελίξεις από τα ΜΜΕ και τον καναπέ τους, προφανώς ευελπιστούν είτε σε μια συνδιαλλαγή των καθεστώτων για συνεκμετάλλευση, είτε –σε περίπτωση σύγκρουσης-σε παρέμβαση για άλλη μια φορά των «μεγάλων δυνάμεων» για διευθέτηση των πολεμικών επεισοδίων-χωρίς όμως να αλλάξουν τα «κακώς κείμενα». Όσοι όμως στρέφονται ενάντια στα γεωπολιτικά σχέδια και τα μοντέλα «ανάπτυξης» που προωθούν οι εξουσιαστικές ελίτ, ασφαλώς και θα χρειασθεί να ετοιμασθούν για αντίσταση στην όποια επιβολή υπάρξει για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την αλλαγή συνόρων. Και αυτοί που έχουν αποδεδειγμένα προετοιμασθεί τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας είναι: οι αντιστεκόμενοι στην προώθηση του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου «ανάπτυξης» και το σφετερισμό των φυσικών μας πόρων από τους διεθνείς επενδυτές και τις πολυεθνικές εταιρείες είναι κάποιες ομάδες –συλλογικότητες στις τοπικές κοινωνίες και κοινότητες ριζωμένες στο τοπικό πολιτιστικό και φυσικό περιβάλλον(μέρος των απανταχού somewheres), όπως στις Σκουριές, στο Πήλιο, στην Ήπειρο, στην Κρήτη στα νησιά κ.λπ. Αυτές θα πρωταγωνιστήσουν(σαν οι «νέοι πατριώτες» όπως το διατυπώνουμε και στο αντίστοιχο κείμενο) και στις ανάγκες ενός μακροπρόθεσμου αγώνα που θα απαιτήσει η αντίσταση στις τυχόν βλέψεις και του «νεοοθωμανικού» καθεστώτος για ανασύσταση της «γαλάζιας πατρίδας», αλλά και στην αλλαγή του εσωτερικού καθεστώτος της «ολιγαρχικής δημοκρατίας» στην Ελλάδα και Κύπρο προς την κατεύθυνση της «αποανάπτυξης-κοινοτισμού-άμεσης δημοκρατίας». Η στάση των απανταχού evywheres Ελλήνων και Κυπρίων μπορεί να συμβάλει σε αυτόν τον αγώνα, από τη στιγμή που θα αντιληφθούν οι περισσότεροι από αυτούς ότι το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, στο τέλος, θα καταστρέψει και τις δικές τους συνθήκες ύπαρξης.
Από δε τις ελληνικές ελίτ –που ποτέ δεν μπόρεσαν να συστήσουν «εθνική αστική τάξη» και από συστάσεως του «κράτους των Αθηνών» τάσσονταν με τη μια ή άλλη γεωπολιτική δύναμη ταυτίζοντας τα συμφέροντά τους και τους «πνεύμονές» τους με αυτές τις δυνάμεις-δεν θα πρέπει να περιμένουμε τίποτα άλλο από το γνωστό τους παιχνίδι για διατήρηση της εξουσίας τους με την βοήθεια των «εταίρων» τους και προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα αντιοθωμανικό μέτωπο κατά το πρότυπο του 1821.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να προχωρήσουν σε εξορύξεις όχι μόνο το καθεστώς του Ερντογάν, αλλά και οποιαδήποτε εταιρεία με την οποία θέλουν να συνεργαστούν οι κυβερνήσεις της Κύπρου ή της Ελλάδας, για να μην πούμε του Ισραήλ, της Αιγύπτου ή της Λυβύης!
Τα γεωπολιτικά συμφέροντα βάζουν στο κάδρο-σαν λύση για να αποφευχθεί η σύρραξη-την συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων! Για αυτό το οικολογικό και αντιπολεμικό κίνημα, καθώς και το κίνημα fridaysforfuture για την αποφυγή της κλιματικής καταστροφής-σε όλες τις χώρες της Μεσογείου-θα πρέπει να βάλει σαν στόχο: οι υδρογονάνθρακες να μείνουν εκεί που βρίσκονται!!! Τότε και ο επεκτατισμός του νεοοθωμανικού καθεστώτος στην ανατολική Μεσόγειο δεν θα στηρίζεται στο επιχείρημα ότι εξαναγκάζεται για αυτό από τους «μοναχοφάηδες» Έλληνες και Κύπριους.
RSS Feed
