Το Δελτίο Τύπου σε PDF εδώ.
Δελτίο Τύπου 10/04/2020
Παίρνουμε την ψυχική υγεία στα χέρια μας
Η πανδημία λόγω του ιού Covid-19, ανέδειξε με εκκωφαντικό και μαζικό τρόπο τα αδιέξοδα της αυθεντίας της επιστημονικής γνώσης και των κρατικών διαταγμάτων. Μέσω της βιοεξουσίας επιβάλλεται το καθεστώς εξαίρεσης και η ολότητα της υγείας κατακερματίζεται με βιαιότητα.
Επειδή όμως το παρελθόν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο παρόν. Επειδή το μέλλον χτίζεται στο παρόν και σε ενεστώτα χρόνο. Επειδή νέοι δρόμοι ανοίγονται, αρκεί να τους περπατήσουμε. Κι επειδή, σώζεται όσο σώζεται η ζωή από την πόρτα αλλά εισβάλει το ψυχικό τραύμα από το παράθυρο.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους, αναγνωρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στη συνολική προσπάθεια όλων των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα της υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας και ταυτόχρονα ενεργοποιούμαστε δημιουργώντας εστίες αντίστασης μέσα από αντίστοιχες δομές ενταγμένες σε ευρύτερα δίκτυα, που θα επανανοηματοδοτούν στην πράξη την ψυχική υγεία. Προτάσσουμε εν τέλει, τη σωματική, ψυχική και κοινωνική διάσταση της υγείας ως ένα αλληλένδετο όλον.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι η παρούσα συνθήκη μετατρέπει σε κοινό βίωμα όλων των «υγιών» ανθρώπων αυτό που μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι αφορούσε μόνο τους «ψυχικά ασθενείς» και γινόμαστε όλες και όλοι φορείς ενός κοινού ψυχικού πόνου: Ο εγκλεισμός, λόγω του καθεστώτος εξαίρεσης, γίνεται βίαιη καθημερινότητα όλων μας και μας προκαλεί να σκεφτούμε τους ανθρώπους που τον βιώνουν καθημερινά ως μόνιμη και επιβεβλημένη συνθήκη. Ο καθολικός φόβος απέναντι στο διπλανό μας, τον εν δυνάμει «μολυσμένο», ωχριά μπροστά στον φόβο απέναντι στον «τρελό». Γι’ αυτό, η χρόνια κραυγή των εγκλείστων σε ιδρύματα, ψυχιατρεία και στρατόπεδα προσφύγων δεν είναι, παρά ένα κάλεσμα για να συνειδητοποιήσουμε τις επιπτώσεις του εγκλεισμού, της απομόνωσης και της κοινωνικής περιθωριοποίησης και μας καθιστά υπεύθυνες/ους, ως κοινωνικό σώμα, να αντιταχθούμε σε λογικές, πρακτικές και συστήματα απανθρωποποίησης.
Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι που νοσηλεύονται σε ορισμένες μονάδες ψυχικής υγείας βιώνουν αυτή τη στιγμή την επιβολή περιοριστικών μέτρων που καταπατούν ακόμη περισσότερο από πριν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους και τους εξαναγκάζουν σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης (κλειδωμένες πόρτες χωρίς ούτε τη δυνατότητα ατομικού προαυλισμού, στέρηση της πρόσβασης σε μέσα επικοινωνίας και επαφής με τους οικείους, αδυναμία εξυπηρέτησης ζωτικών αναγκών κ.α.). Τα μέτρα αυτά που - χωρίς καμία αποδεδειγμένη επιστημονική βάση- επιβάλλονται ως μέτρα πρόληψης της διάδοσης του ιού, συνδέονται άρρηκτα με τις συνθήκες που ήδη επικρατούσαν στον δημόσιο τομέα ψυχικής υγείας και σε ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας και σε αναίσχυντο βαθμό σε ανάλογες δομές του ιδιωτικού τομέα. Σε μία συνθήκη έντονης οικονομικής κρίσης και αύξησης των ψυχοπιεστικών συνθηκών για όλους και όλες μας, βλέπουμε χρόνια τώρα την ιστορική συντήρηση και στη σύγχρονη ιστορία της ιδρυματοποίησης, την υποβάθμιση και υποστελέχωση των δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας καθώς και την πλήρη εγκατάλειψη των ανθρώπων και των οικογενειών τους στο έλεος της κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα. Το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα, άλλωστε, είναι γνωστό ότι πάντα απέκλειαν όλους/ες εκείνους/ες τους «αόρατους/ες» της κοινωνίας, που φαίνονται να «περισσεύουν». Πέρα όμως από τις ευπαθείς στον ιό ομάδες, υπάρχουν και όλοι/ες εκείνοι που στερούνται της ελευθερίας τους για οποιοδήποτε λόγο και λόγω κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της ζωής τους, καθίστανται τώρα πιο ευάλωτες/οι από ποτέ: άνθρωποι με ψυχικές δυσκολίες και αναπηρίες (ιδιαίτερα με βαριά και πολλαπλή αναπηρία), άνθρωποι που βιώνουν τον εγκλεισμό κατ’ οίκον, σε ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας, ψυχιατρεία και άλλες μονάδες ψυχικής υγείας, σε στρατόπεδα προσφύγων, άνθρωποι τοξικοεξαρτημένοι, θύματα ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης, φυλακισμένες/οι, εργαζόμεν@ς του σεξ, κοινότητα ΛΟΑΤΚΙΑ+. Κι ενώ απαιτείται ο πλήρης σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πιο ευάλωτων, το κράτος, όχι μόνο δε μεριμνά γι’αυτές/ούς αυτή την κρίσιμη στιγμή, αλλά τις/τους αφήνει ακόμη πιο απροστάτευτες/ους και εκτεθειμένες/ους.
Η ενεργητική απάντηση της κοινωνίας ενάντια στις πολιτικές της βιοεξουσίας και της αστυνομικής καταστολής, είναι να δημιουργήσουμε εστίες αντίστασης και αγώνα. Ενάντια στην ιδιώτευση, στον κρατικό και κοινωνικό κανιβαλισμό ενεργοποιούμαστε μέσα από δομές και δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, όπου ο ένας είναι δίπλα στον άλλον και στις ανάγκες του. Ενάντια στην απομόνωση, δημιουργούμε νέους τρόπους σύνδεσης μεταξύ μας και επανανοηματοδοτούμε την έννοια της ψυχικής υγείας αλλά και το ίδιο το νόημα της ατομικής και συλλογικής ζωής ως όλον.
Ας συνδεθούμε επιτέλους με τους αόρατους του ψυχικού τραύματος μιας κοινωνίας που ήδη νοσούσε.
Αλληλεγγύη σε όσες/ους καθίστανται σήμερα πιο ευάλωτες/οι από ποτε
Συντονισμός COVID-19: Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης
Δελτίο Τύπου 10/04/2020
Παίρνουμε την ψυχική υγεία στα χέρια μας
Η πανδημία λόγω του ιού Covid-19, ανέδειξε με εκκωφαντικό και μαζικό τρόπο τα αδιέξοδα της αυθεντίας της επιστημονικής γνώσης και των κρατικών διαταγμάτων. Μέσω της βιοεξουσίας επιβάλλεται το καθεστώς εξαίρεσης και η ολότητα της υγείας κατακερματίζεται με βιαιότητα.
Επειδή όμως το παρελθόν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο παρόν. Επειδή το μέλλον χτίζεται στο παρόν και σε ενεστώτα χρόνο. Επειδή νέοι δρόμοι ανοίγονται, αρκεί να τους περπατήσουμε. Κι επειδή, σώζεται όσο σώζεται η ζωή από την πόρτα αλλά εισβάλει το ψυχικό τραύμα από το παράθυρο.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους, αναγνωρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στη συνολική προσπάθεια όλων των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα της υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας και ταυτόχρονα ενεργοποιούμαστε δημιουργώντας εστίες αντίστασης μέσα από αντίστοιχες δομές ενταγμένες σε ευρύτερα δίκτυα, που θα επανανοηματοδοτούν στην πράξη την ψυχική υγεία. Προτάσσουμε εν τέλει, τη σωματική, ψυχική και κοινωνική διάσταση της υγείας ως ένα αλληλένδετο όλον.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι η παρούσα συνθήκη μετατρέπει σε κοινό βίωμα όλων των «υγιών» ανθρώπων αυτό που μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι αφορούσε μόνο τους «ψυχικά ασθενείς» και γινόμαστε όλες και όλοι φορείς ενός κοινού ψυχικού πόνου: Ο εγκλεισμός, λόγω του καθεστώτος εξαίρεσης, γίνεται βίαιη καθημερινότητα όλων μας και μας προκαλεί να σκεφτούμε τους ανθρώπους που τον βιώνουν καθημερινά ως μόνιμη και επιβεβλημένη συνθήκη. Ο καθολικός φόβος απέναντι στο διπλανό μας, τον εν δυνάμει «μολυσμένο», ωχριά μπροστά στον φόβο απέναντι στον «τρελό». Γι’ αυτό, η χρόνια κραυγή των εγκλείστων σε ιδρύματα, ψυχιατρεία και στρατόπεδα προσφύγων δεν είναι, παρά ένα κάλεσμα για να συνειδητοποιήσουμε τις επιπτώσεις του εγκλεισμού, της απομόνωσης και της κοινωνικής περιθωριοποίησης και μας καθιστά υπεύθυνες/ους, ως κοινωνικό σώμα, να αντιταχθούμε σε λογικές, πρακτικές και συστήματα απανθρωποποίησης.
Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι που νοσηλεύονται σε ορισμένες μονάδες ψυχικής υγείας βιώνουν αυτή τη στιγμή την επιβολή περιοριστικών μέτρων που καταπατούν ακόμη περισσότερο από πριν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους και τους εξαναγκάζουν σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης (κλειδωμένες πόρτες χωρίς ούτε τη δυνατότητα ατομικού προαυλισμού, στέρηση της πρόσβασης σε μέσα επικοινωνίας και επαφής με τους οικείους, αδυναμία εξυπηρέτησης ζωτικών αναγκών κ.α.). Τα μέτρα αυτά που - χωρίς καμία αποδεδειγμένη επιστημονική βάση- επιβάλλονται ως μέτρα πρόληψης της διάδοσης του ιού, συνδέονται άρρηκτα με τις συνθήκες που ήδη επικρατούσαν στον δημόσιο τομέα ψυχικής υγείας και σε ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας και σε αναίσχυντο βαθμό σε ανάλογες δομές του ιδιωτικού τομέα. Σε μία συνθήκη έντονης οικονομικής κρίσης και αύξησης των ψυχοπιεστικών συνθηκών για όλους και όλες μας, βλέπουμε χρόνια τώρα την ιστορική συντήρηση και στη σύγχρονη ιστορία της ιδρυματοποίησης, την υποβάθμιση και υποστελέχωση των δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας καθώς και την πλήρη εγκατάλειψη των ανθρώπων και των οικογενειών τους στο έλεος της κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα. Το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα, άλλωστε, είναι γνωστό ότι πάντα απέκλειαν όλους/ες εκείνους/ες τους «αόρατους/ες» της κοινωνίας, που φαίνονται να «περισσεύουν». Πέρα όμως από τις ευπαθείς στον ιό ομάδες, υπάρχουν και όλοι/ες εκείνοι που στερούνται της ελευθερίας τους για οποιοδήποτε λόγο και λόγω κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της ζωής τους, καθίστανται τώρα πιο ευάλωτες/οι από ποτέ: άνθρωποι με ψυχικές δυσκολίες και αναπηρίες (ιδιαίτερα με βαριά και πολλαπλή αναπηρία), άνθρωποι που βιώνουν τον εγκλεισμό κατ’ οίκον, σε ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας, ψυχιατρεία και άλλες μονάδες ψυχικής υγείας, σε στρατόπεδα προσφύγων, άνθρωποι τοξικοεξαρτημένοι, θύματα ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης, φυλακισμένες/οι, εργαζόμεν@ς του σεξ, κοινότητα ΛΟΑΤΚΙΑ+. Κι ενώ απαιτείται ο πλήρης σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πιο ευάλωτων, το κράτος, όχι μόνο δε μεριμνά γι’αυτές/ούς αυτή την κρίσιμη στιγμή, αλλά τις/τους αφήνει ακόμη πιο απροστάτευτες/ους και εκτεθειμένες/ους.
Η ενεργητική απάντηση της κοινωνίας ενάντια στις πολιτικές της βιοεξουσίας και της αστυνομικής καταστολής, είναι να δημιουργήσουμε εστίες αντίστασης και αγώνα. Ενάντια στην ιδιώτευση, στον κρατικό και κοινωνικό κανιβαλισμό ενεργοποιούμαστε μέσα από δομές και δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, όπου ο ένας είναι δίπλα στον άλλον και στις ανάγκες του. Ενάντια στην απομόνωση, δημιουργούμε νέους τρόπους σύνδεσης μεταξύ μας και επανανοηματοδοτούμε την έννοια της ψυχικής υγείας αλλά και το ίδιο το νόημα της ατομικής και συλλογικής ζωής ως όλον.
Ας συνδεθούμε επιτέλους με τους αόρατους του ψυχικού τραύματος μιας κοινωνίας που ήδη νοσούσε.
Αλληλεγγύη σε όσες/ους καθίστανται σήμερα πιο ευάλωτες/οι από ποτε
Συντονισμός COVID-19: Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης
RSS Feed
