Η ιστορία είναι μακριά με την έννοια του μεγέθους. Είναι επίσης
επαναλαμβανόμενη όπως είναι και ανίκανη να διδάξει. Η πάστα μας φταίει. Οι τάσεις της όμως, η ροή της με άλλα λόγια είναι τόσο περισσότερο
εμφανής όσο καταφέρνουμε ψηλότερα να σταθούμε. Το σχήμα τουποταμού, η πορεία που ακολουθεί φαίνεται χωρίς υποθέσεις-αμφισβητήσεις από την κορυφή ενός βουνού. Κανείς λαός που παρήγε έργο σε άλλον λαό δεν αφέθη ποτέ ελεύθερος να μην το κάνει.
Η τάση της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή ένωση μπορεί να μην είναι δεδομένη –εάν βασιστούμε στα λόγια και στις επιθυμίες των κομμάτων που πλειοψηφούν- είναι όμως θεωρώ προδιαγεγραμμένη εάν δεν συντρέξουν όχι σοβαροί, αλλά ειλικρινείς(!) λόγοι.
Το όλο ζήτημα δείχνει να χάνει έξυπνα την οπτική του, καθώς από το:Θέλω να μείνω και θα μείνω, πλασάρεται ως εάν μπορώ να παραμείνω. Μας θυμίζει την ατάκα του μάγκα πωλητή: Άστο αυτό δεν είναι για σένα, είναι για μερακλή...
Το εάν πρέπει, να μείνουμε ως παραγιοί στην ευρωζώνη είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί εάν μείνουμε, ως τέτοιοι, όχι Θα είμαστε, αλλά είμαστε.
Το κάθε ζήτημα έχει πολλές θέσεις από τις οποίες μπορεί ο οποιοσδήποτε να κρατηθεί και να επιχειρηματολογήσει, η θέα όμως του ποταμού που λέγαμε από την κορυφή του βουνού αποκτά μια παγία θέση, μια βεβαιότητα, καθώς η όψη δεν αφήνει στη λογική περιθώρια παρέκκλισης, ει μη μόνο ηθελημένης παρερμηνείας.
Η ήδη διαμορφωμένη κατάσταση λύνεται μόνο με την επιθυμία των δανειστών. Περί αυτού δεν υφίσταται θέμα συζήτησης υποθέτω. Ως διαμορφωμένη κατάσταση εννοώ το καθεστώς του δανείου και τον τρόπο της πληρωμής αυτού. Το παράδειγμα Τσίπρα η μεγίστη απόδειξη.
Οι προσπάθειες έγιναν, η κυβέρνηση που με ειλικρίνεια –θα πω-προσπάθησε να ζητήσει-απαιτήσει-επιδιώξει (επιλέξετε το ρήμα της αρεσκείας σας) συνετρίβει με τρόπο που μας γέμισε θλίψη και επανήλθαμε στο σημείο το οποίο είχαμε ξεκινήσει. Ίσως και πιο πίσω…
Το πρόγραμμά δεν βγαίνει!
Το συμπέρασμα είναι, ότι κάποτε ο σκυμμένος θα πει ‘’φτάνει’’ και θα θελήσει να σηκωθεί. Η κάθε δουλεία –όπως και οτιδήποτε άλλο στον κόσμο- έχει μια ημερομηνία λήξης. Το ζήτημα είναι εάν οφείλεται να γίνει ολόκληρη η διαδρομή ώστε να πεισθούν πάντες περί της απατηλής ελπίδας διαφυγής.
Δηλαδή δεν υπάρχει σωτηρία; Είμαστε καταδικασμένοι με κάθε τρόπο;
Η απάντηση όπως άφησα να διαφανεί και πιο πάνω είναι ότι υπάρχει λύση αλλά μόνο μέσα στην ειλικρίνεια, μονάχα με ευγενείς εκατέρωθεν προσεγγίσεις…
Στα αλήθεια τώρα υπάρχει κανείς εξ’ ημών ο οποίος να πιστεύει ότι ο Φιλανδός δανειστής ή ο οποιοσδήποτε άλλος, θα κοιτάξει όχι μόνο με συμπάθεια το ζήτημα αλλά και με τιμιότητα;
Σαφώς όχι είναι η απάντηση και θαρρώ πως και εδώ συμφωνούμε διότι από καταβολής πολιτικών συστημάτων στη σφαίρα της ιδεολογίας πάντων –των συστημάτων- βασιλιάς ήταν αυτό. Το χρήμα.
Πίσω από την όποια φαινομενική καλοσύνη υπήρχε και υπάρχει το όφελος. Ακόμα και το ποτήρι με το νερό που παρέχεται στον οδοιπόρο κυριαρχεί πίσω από την πράξη το όφελος. Ποιο είναι; Μα η έπαρση στον ίδιο τον εαυτό, η πιστοποίηση ότι είναι καλός…
Με αριθμούς λοιπόν. Το ποσό που οφείλεται είναι τεράστιο. Δανειζόμαστε για τους τόκους και πάλι τα δανικά δεν αρκούν. Τυχαίο;
Θα ευθυμήσουμε σε κάθε κατάφαση…
Όλα είναι κανονισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε εσαεί να βρισκόμαστε υπόλογοι με μόνιμη την υποχρέωση του δίνειν, με λαιμό σκυφτό να λέμε, να προσπαθούμε να αποδείξουμε, να φωνάζουμε και στο τέλος να πληρώνουμε…
Στο σημείο αυτό θέλω να καταλήξω. Στον απαυδησμό ο οποίος καταφτάνει λεπτό το λεπτό.
Το ενδεχόμενο της εξόδου θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο σε μερικά χρόνια, ίσως μετά ή προς το τέλος της ερχόμενης τριετίας. Εκείνο το οποίο θα πρέπει να ετοιμάζουν οι ιθύνοντες είναι τα ξόρκια του ταμπού της δραχμής ή του άλλου νομίσματος ώστε να γίνει συνείδηση και το καλό και το κακό επακόλουθο.
Το μόνο πρέπον σήμερα είναι η παράλληλη κατάστρωση σχεδίων (εν κρυπτώ) εξόδου από την ένωση εν ευθέτω χρόνω, προς στρογγύλεψη κάθε ορατής οξύας γωνίας. Προς απάλυνση της κάθε προβλεπόμενης επενέργειας. Προτάσεις π.χ. για ανάπτυξη στους απαραίτητους τομείς.
Εθελουσία έξοδος λοιπόν.
Με όλα τα κακά που συνεπάγεται; Θα ρωτήσει κάποιος. Αφού δεν υπάρχει άλλη λύση; Αφού η οδός που μας επιβάλλεται εξυπηρετεί μονάχα εκείνους που την χαράσσουν; Υπάρχουν ακόμα λογικοί άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν ότι ο δρόμος εξόδου από την κρίση είναι αυτός που μας προτείνεται; Σύμφωνοι, όχι στην ασύντακτη χρεωκοπία, σε μία καθ’ όλα συντεταγμένη όμως με όρους λογικούς που θα θέταμε εμείς;
Είναι λογική ο φόβος της απώλειας της πολυτελούς διαβίωσης; Ο φόβος της απώλειας του εθισμού στην ευκολία;
Μακάρι να τα καταφέρουμε μέσα στην ευρωζώνη. Μακάρι ο Σόιμπλε να αλλάξει τακτική και να αφήσει τον έρωτά του να μας εκπλήξει. Μακάρι οι υπόλοιποι δανειστές να ανακαλύψουν τις ανθρώπινες αξίες, μακάρι να σκεφθούν …την ψυχή που θα παραδώσουν, μακάρι να φιλοσοφήσουν το ζήτημα. Μακάρι και εμείς με τη σειρά μας να γίνουμε πιο συνεπείς. Μακάρι να μην υπάρξει δύσκολος δρόμος, είθε τα προγράμματα να επαληθευθούν και όλα ετούτα να είναι τα λόγια δίχως νόημα, κουταμάρες. Μακάρι…
Αλήθεια πόσοι πιστεύουν σήμερα στον άγιο Βασίλη;
http://politisg.blogspot.gr/2015/07/grexit.html#more
επαναλαμβανόμενη όπως είναι και ανίκανη να διδάξει. Η πάστα μας φταίει. Οι τάσεις της όμως, η ροή της με άλλα λόγια είναι τόσο περισσότερο
εμφανής όσο καταφέρνουμε ψηλότερα να σταθούμε. Το σχήμα τουποταμού, η πορεία που ακολουθεί φαίνεται χωρίς υποθέσεις-αμφισβητήσεις από την κορυφή ενός βουνού. Κανείς λαός που παρήγε έργο σε άλλον λαό δεν αφέθη ποτέ ελεύθερος να μην το κάνει.
Η τάση της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή ένωση μπορεί να μην είναι δεδομένη –εάν βασιστούμε στα λόγια και στις επιθυμίες των κομμάτων που πλειοψηφούν- είναι όμως θεωρώ προδιαγεγραμμένη εάν δεν συντρέξουν όχι σοβαροί, αλλά ειλικρινείς(!) λόγοι.
Το όλο ζήτημα δείχνει να χάνει έξυπνα την οπτική του, καθώς από το:Θέλω να μείνω και θα μείνω, πλασάρεται ως εάν μπορώ να παραμείνω. Μας θυμίζει την ατάκα του μάγκα πωλητή: Άστο αυτό δεν είναι για σένα, είναι για μερακλή...
Το εάν πρέπει, να μείνουμε ως παραγιοί στην ευρωζώνη είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί εάν μείνουμε, ως τέτοιοι, όχι Θα είμαστε, αλλά είμαστε.
Το κάθε ζήτημα έχει πολλές θέσεις από τις οποίες μπορεί ο οποιοσδήποτε να κρατηθεί και να επιχειρηματολογήσει, η θέα όμως του ποταμού που λέγαμε από την κορυφή του βουνού αποκτά μια παγία θέση, μια βεβαιότητα, καθώς η όψη δεν αφήνει στη λογική περιθώρια παρέκκλισης, ει μη μόνο ηθελημένης παρερμηνείας.
Η ήδη διαμορφωμένη κατάσταση λύνεται μόνο με την επιθυμία των δανειστών. Περί αυτού δεν υφίσταται θέμα συζήτησης υποθέτω. Ως διαμορφωμένη κατάσταση εννοώ το καθεστώς του δανείου και τον τρόπο της πληρωμής αυτού. Το παράδειγμα Τσίπρα η μεγίστη απόδειξη.
Οι προσπάθειες έγιναν, η κυβέρνηση που με ειλικρίνεια –θα πω-προσπάθησε να ζητήσει-απαιτήσει-επιδιώξει (επιλέξετε το ρήμα της αρεσκείας σας) συνετρίβει με τρόπο που μας γέμισε θλίψη και επανήλθαμε στο σημείο το οποίο είχαμε ξεκινήσει. Ίσως και πιο πίσω…
Το πρόγραμμά δεν βγαίνει!
Το συμπέρασμα είναι, ότι κάποτε ο σκυμμένος θα πει ‘’φτάνει’’ και θα θελήσει να σηκωθεί. Η κάθε δουλεία –όπως και οτιδήποτε άλλο στον κόσμο- έχει μια ημερομηνία λήξης. Το ζήτημα είναι εάν οφείλεται να γίνει ολόκληρη η διαδρομή ώστε να πεισθούν πάντες περί της απατηλής ελπίδας διαφυγής.
Δηλαδή δεν υπάρχει σωτηρία; Είμαστε καταδικασμένοι με κάθε τρόπο;
Η απάντηση όπως άφησα να διαφανεί και πιο πάνω είναι ότι υπάρχει λύση αλλά μόνο μέσα στην ειλικρίνεια, μονάχα με ευγενείς εκατέρωθεν προσεγγίσεις…
Στα αλήθεια τώρα υπάρχει κανείς εξ’ ημών ο οποίος να πιστεύει ότι ο Φιλανδός δανειστής ή ο οποιοσδήποτε άλλος, θα κοιτάξει όχι μόνο με συμπάθεια το ζήτημα αλλά και με τιμιότητα;
Σαφώς όχι είναι η απάντηση και θαρρώ πως και εδώ συμφωνούμε διότι από καταβολής πολιτικών συστημάτων στη σφαίρα της ιδεολογίας πάντων –των συστημάτων- βασιλιάς ήταν αυτό. Το χρήμα.
Πίσω από την όποια φαινομενική καλοσύνη υπήρχε και υπάρχει το όφελος. Ακόμα και το ποτήρι με το νερό που παρέχεται στον οδοιπόρο κυριαρχεί πίσω από την πράξη το όφελος. Ποιο είναι; Μα η έπαρση στον ίδιο τον εαυτό, η πιστοποίηση ότι είναι καλός…
Με αριθμούς λοιπόν. Το ποσό που οφείλεται είναι τεράστιο. Δανειζόμαστε για τους τόκους και πάλι τα δανικά δεν αρκούν. Τυχαίο;
Θα ευθυμήσουμε σε κάθε κατάφαση…
Όλα είναι κανονισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε εσαεί να βρισκόμαστε υπόλογοι με μόνιμη την υποχρέωση του δίνειν, με λαιμό σκυφτό να λέμε, να προσπαθούμε να αποδείξουμε, να φωνάζουμε και στο τέλος να πληρώνουμε…
Στο σημείο αυτό θέλω να καταλήξω. Στον απαυδησμό ο οποίος καταφτάνει λεπτό το λεπτό.
- Το τριετές δεν βγαίνει από όποια μεριά να το δει κανείς. Δεν υπάρχουν χρήματα ακόμα και εάν περίσσευε η διάθεση. Δεν υπάρχει όμως ούτε και αυτή, στέρεψε τόσα χρόνια για αυτό και το 62%
- Χρειάζεται πρώτιστα αλλαγή συνείδησης, γενικός ξεσηκωμός πανστρατιά που λένε. Πίστη στο εγχείρημα, χωρίς πίστη κανένα κίνημα δεν προχώρησε.
Το ενδεχόμενο της εξόδου θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο σε μερικά χρόνια, ίσως μετά ή προς το τέλος της ερχόμενης τριετίας. Εκείνο το οποίο θα πρέπει να ετοιμάζουν οι ιθύνοντες είναι τα ξόρκια του ταμπού της δραχμής ή του άλλου νομίσματος ώστε να γίνει συνείδηση και το καλό και το κακό επακόλουθο.
- Ποιος θεωρεί ότι οι στόχοι του νέου μνημονίου θα πιαστούν; Ποιος φαντάζεται ότι δεν θα υπάρξουν νέοι φόροι κατόπιν αυτών; Ποιος θεωρεί ότι την επόμενη μέρα (των ακόμα νεώτερων μέτρων) οι Έλληνες θα βρουν τα λεφτά που δεν είχαν ώστε να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που αμέλησαν; Κανείς θα επιμείνω.
Το μόνο πρέπον σήμερα είναι η παράλληλη κατάστρωση σχεδίων (εν κρυπτώ) εξόδου από την ένωση εν ευθέτω χρόνω, προς στρογγύλεψη κάθε ορατής οξύας γωνίας. Προς απάλυνση της κάθε προβλεπόμενης επενέργειας. Προτάσεις π.χ. για ανάπτυξη στους απαραίτητους τομείς.
Εθελουσία έξοδος λοιπόν.
Με όλα τα κακά που συνεπάγεται; Θα ρωτήσει κάποιος. Αφού δεν υπάρχει άλλη λύση; Αφού η οδός που μας επιβάλλεται εξυπηρετεί μονάχα εκείνους που την χαράσσουν; Υπάρχουν ακόμα λογικοί άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν ότι ο δρόμος εξόδου από την κρίση είναι αυτός που μας προτείνεται; Σύμφωνοι, όχι στην ασύντακτη χρεωκοπία, σε μία καθ’ όλα συντεταγμένη όμως με όρους λογικούς που θα θέταμε εμείς;
Είναι λογική ο φόβος της απώλειας της πολυτελούς διαβίωσης; Ο φόβος της απώλειας του εθισμού στην ευκολία;
Μακάρι να τα καταφέρουμε μέσα στην ευρωζώνη. Μακάρι ο Σόιμπλε να αλλάξει τακτική και να αφήσει τον έρωτά του να μας εκπλήξει. Μακάρι οι υπόλοιποι δανειστές να ανακαλύψουν τις ανθρώπινες αξίες, μακάρι να σκεφθούν …την ψυχή που θα παραδώσουν, μακάρι να φιλοσοφήσουν το ζήτημα. Μακάρι και εμείς με τη σειρά μας να γίνουμε πιο συνεπείς. Μακάρι να μην υπάρξει δύσκολος δρόμος, είθε τα προγράμματα να επαληθευθούν και όλα ετούτα να είναι τα λόγια δίχως νόημα, κουταμάρες. Μακάρι…
Αλήθεια πόσοι πιστεύουν σήμερα στον άγιο Βασίλη;
http://politisg.blogspot.gr/2015/07/grexit.html#more
RSS Feed
