Λόγια του Αϊνστάιν σχετικά με το πανανθρώπινο-και όχι μόνο- ενδιαφέρον και το χρέος του ανθρώπου :
“Ένα ανθρώπινο όν είναι ένα μέρος του όλου, που ονομάζεται “Σύμπαν”, ένα μέρος περιορισμένο στο χρόνο και στο χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του ως κάτι διαχωρισμένο από τα υπόλοιπα – ένα είδος οφθαλμαπάτης της συνειδητότητάς του. Αυτή η οφθαλμαπάτη είναι μια μορφή φυλακής , που μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην τρυφερότητα προς λίγα άτομα, τα πιο κοντινά μας. Ως αποστολή μας πρέπει να έχουμε την απελευθέρωση του εαυτού μας από αυτή τη φυλακή με το να διευρύνουμε τον κύκλο της συμπόνιας μας, ώστε να αγκαλιάσουμε όλα τα έμψυχα όντα και ολόκληρη τη φύση με την ομορφιά της.»
Από μια επιστολή του 1950.
Ενώ στην εφηβεία του ο άνθρωπος συνοδεύεται από μια έντονη τάση πειραματισμού, μίμησης και ενσωμάτωσης ρόλων, στην πορεία του προς τη δόμηση μιας σταθερής ατομικής ταυτότητας και στο προτελευταίο στάδιο της διαμόρφωσής της, πριν τον τελευταίο απολογισμό της ζωής του ατόμου, γίνεται εμφανής η στενή σχέση του ατόμου με την κοινωνία και το «Όλον» που αναφέρει ο Αϊνστάιν. Αφού έχουν λυθεί κάποια βασικά ζητήματα εξερεύνησης και οργάνωσης του Εαυτού, επέρχεται και η ομαλή σύνδεση με το Όλον, γιατί περνά στην αντίληψή του κάτι πολύ σημαντικό για το οποίο αξίζει να ζούμε: η προσφορά προς τους άλλους, η συνακόλουθη αίσθηση ύπαρξης νοήματος στα πλαίσια της αγάπης προς την φύση και την ομορφιά της.
“Ένα ανθρώπινο όν είναι ένα μέρος του όλου, που ονομάζεται “Σύμπαν”, ένα μέρος περιορισμένο στο χρόνο και στο χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του ως κάτι διαχωρισμένο από τα υπόλοιπα – ένα είδος οφθαλμαπάτης της συνειδητότητάς του. Αυτή η οφθαλμαπάτη είναι μια μορφή φυλακής , που μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην τρυφερότητα προς λίγα άτομα, τα πιο κοντινά μας. Ως αποστολή μας πρέπει να έχουμε την απελευθέρωση του εαυτού μας από αυτή τη φυλακή με το να διευρύνουμε τον κύκλο της συμπόνιας μας, ώστε να αγκαλιάσουμε όλα τα έμψυχα όντα και ολόκληρη τη φύση με την ομορφιά της.»
Από μια επιστολή του 1950.
Ενώ στην εφηβεία του ο άνθρωπος συνοδεύεται από μια έντονη τάση πειραματισμού, μίμησης και ενσωμάτωσης ρόλων, στην πορεία του προς τη δόμηση μιας σταθερής ατομικής ταυτότητας και στο προτελευταίο στάδιο της διαμόρφωσής της, πριν τον τελευταίο απολογισμό της ζωής του ατόμου, γίνεται εμφανής η στενή σχέση του ατόμου με την κοινωνία και το «Όλον» που αναφέρει ο Αϊνστάιν. Αφού έχουν λυθεί κάποια βασικά ζητήματα εξερεύνησης και οργάνωσης του Εαυτού, επέρχεται και η ομαλή σύνδεση με το Όλον, γιατί περνά στην αντίληψή του κάτι πολύ σημαντικό για το οποίο αξίζει να ζούμε: η προσφορά προς τους άλλους, η συνακόλουθη αίσθηση ύπαρξης νοήματος στα πλαίσια της αγάπης προς την φύση και την ομορφιά της.
RSS Feed