Κάθε φορά που ακούμε από ενήλικες τη φράση «μα η δουλειά των παιδιών είναι να πηγαίνουν σχολείο και να παρακολουθούν τα μαθήματα» αντιδρούμε αυτόματα. Κάποια λανθάνονοντα χαρακτηριστικά από την αισθητική της ΒΙΟμόνοια, μας θέτει σε εγρήγορση και μας»τσιγκλάει» νοερά να δώσουμε μια ερμηνεία. Ιδού λοιπόν πως απαντάμε:
Όταν θεωρούμε φυσιολογικό το γεγονός, για ένα παιδί από την ηλικία των έξι ετών να είναι υποχρεωμένο να παρακολουθεί μαθήματα που έχουν σχεδιαστεί μόνο από κάποιους ενήλικες γραφειοκράτες, αντί να κάνει αυτό που είναι σύμφωνο με τη φύση του, δηλαδή να παίζει ελεύθερα, τότε τα δεινά, μας «περιμένουν στη γωνία»… Αν όμως αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν σε ένα περιβάλλον που ευνοεί την εξερεύνηση και την ανακάλυψη, τότε μαθαίνουν τα πάντα, συμμετέχοντας, συγκρίνοντας, συνδυάζοντας, προσθέτοντας, αφαιρώντας, τραγουδώντας, χορεύοντας, τρέχοντας, ζωγραφίζοντας κλπ. Αν αφήσουμε τα παιδιά να δοκιμάσουν, να πειραματιστούν, να κάνουν λάθη, να βαρεθούν, μόνο οφέλη θα έχουμε.
Όπως χρειαζόμαστε κι έχουμε ανάγκη από μια αναγεννητική γεωργία για το μέλλον του πλανήτη μας, με παρόμοιο τρόπο και στην ίδια λογική, έχουμε απόλυτη ανάγκη μια αναγεννητική παιδεία που θα θέσει την ελευθερία των επιλογών της μάθησης στο κέντρο της και το ίδιο το παιδί στην ολότητά του , στο επίκεντρο. Όπως οι μονοκαλλιέργειες και οι μη αειφορικές πρακτικές που τις συνοδεύουν, εξυπηρετούν μόνο την κάλυψη άμεσων και βραχυπρόθεσμων αναγκών, όπως η κάλυψη του παγκόσμιου διατροφικού ζητήματος εις βάρος του περιβάλλοντος και της οικο-νομίας, έτσι και η μονοκαλλιέργεια ανθρώπων συγκεκριμένων προδιαγραφών και μειωμένης ολιστικής αντίληψης που παράγει η υποχρεωτική εκπαίδευση εντός του υπάρχοντος «ευνουχιστικού» σχολικού πλαισίου, εξυπηρετεί μόνο την αναπαραγωγή ενός αντιανθρώπινου και αντιζωϊκού συστήματος που στηρίζεται σε ένα πλήθος ανικανοποίητων και νευρωτικών ενηλίκων με πλήρη άγνοια των φυσικών κύκλων της ζωής και των αναγκών που εξυπηρετούνται, ώστε η ζωή αυτή να είναι αξιοβίωτη…
Με ποιούς τρόπους θα εντρυφήσουμε στην αναγεννητική παιδεία, είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει στο επόμενο άρθρο μας.
Pigi
Όταν θεωρούμε φυσιολογικό το γεγονός, για ένα παιδί από την ηλικία των έξι ετών να είναι υποχρεωμένο να παρακολουθεί μαθήματα που έχουν σχεδιαστεί μόνο από κάποιους ενήλικες γραφειοκράτες, αντί να κάνει αυτό που είναι σύμφωνο με τη φύση του, δηλαδή να παίζει ελεύθερα, τότε τα δεινά, μας «περιμένουν στη γωνία»… Αν όμως αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν σε ένα περιβάλλον που ευνοεί την εξερεύνηση και την ανακάλυψη, τότε μαθαίνουν τα πάντα, συμμετέχοντας, συγκρίνοντας, συνδυάζοντας, προσθέτοντας, αφαιρώντας, τραγουδώντας, χορεύοντας, τρέχοντας, ζωγραφίζοντας κλπ. Αν αφήσουμε τα παιδιά να δοκιμάσουν, να πειραματιστούν, να κάνουν λάθη, να βαρεθούν, μόνο οφέλη θα έχουμε.
Όπως χρειαζόμαστε κι έχουμε ανάγκη από μια αναγεννητική γεωργία για το μέλλον του πλανήτη μας, με παρόμοιο τρόπο και στην ίδια λογική, έχουμε απόλυτη ανάγκη μια αναγεννητική παιδεία που θα θέσει την ελευθερία των επιλογών της μάθησης στο κέντρο της και το ίδιο το παιδί στην ολότητά του , στο επίκεντρο. Όπως οι μονοκαλλιέργειες και οι μη αειφορικές πρακτικές που τις συνοδεύουν, εξυπηρετούν μόνο την κάλυψη άμεσων και βραχυπρόθεσμων αναγκών, όπως η κάλυψη του παγκόσμιου διατροφικού ζητήματος εις βάρος του περιβάλλοντος και της οικο-νομίας, έτσι και η μονοκαλλιέργεια ανθρώπων συγκεκριμένων προδιαγραφών και μειωμένης ολιστικής αντίληψης που παράγει η υποχρεωτική εκπαίδευση εντός του υπάρχοντος «ευνουχιστικού» σχολικού πλαισίου, εξυπηρετεί μόνο την αναπαραγωγή ενός αντιανθρώπινου και αντιζωϊκού συστήματος που στηρίζεται σε ένα πλήθος ανικανοποίητων και νευρωτικών ενηλίκων με πλήρη άγνοια των φυσικών κύκλων της ζωής και των αναγκών που εξυπηρετούνται, ώστε η ζωή αυτή να είναι αξιοβίωτη…
Με ποιούς τρόπους θα εντρυφήσουμε στην αναγεννητική παιδεία, είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει στο επόμενο άρθρο μας.
Pigi
RSS Feed
