Γιώργος Τσιάρας
Τέσσερις μέρες έχουν κιόλας παρέλθει από το βαρυσήμαντο Eurogroup της 20/2 κι όμως, η κατά Βαρουφάκη «δημιουργική ασάφεια» γύρω από τα όσα συμφωνήθηκαν παραμένει, με τον (κατά τα άλλα... μαρξιστή) Ελληνα υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να επιδίδεται σε ασκήσεις αφωνίας, κρυπτόμενος από τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη, με την Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ να κάνει για ακόμη μια φορά «το άσπρο μαύρο» όσον αφορά την πολυσυζητημένη ανάγκη για κούρεμα του «εξαιρετικά μη βιώσιμου» χρέους μας και φυσικά με τους πραγματικούς κουμανταδόρους της Ευρώπης, τους Γερμανούς, να πανηγυρίζουν για το νέο πακέτο «δομικών μεταρρυθμίσεων», που μόλις αποδεχτήκαμε ασμένως.
Με την κοινωνία «παγωμένη», να προσπαθεί να καταλάβει τι τη βρήκε, την αντιπολίτευση αμήχανη, που της πήραν την μπουκιά απ’ το στόμα πάνω που είχε παραγγείλει τα καινούργια υπουργικά κοστούμια, και το Μαξίμου να ασχολείται παραδοσιακά με το επικοινωνιακό «αμπαλάζ» των συμφωνηθέντων, αφού κάθε συζήτηση για την ουσία κάνει τζιζ και ως εκ τούτου απαγορεύεται...
Αχ αυτές οι επίμονες «αυταπάτες» της μεταλλαγμένης μνημονιακής «Αριστεράς»! Δύο χρόνια στην εξουσία κι ακόμα να καταλάβουν τι εστί και πώς λειτουργεί από ιδρύσεώς του το ΔΝΤ και οι κλασικοί μηχανισμοί της υπερχρέωσης, της επιτροπείας, της εσωτερικής υποτίμησης, της εργασιακής απορρύθμισης και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, όπως έχουν εφαρμοστεί με τραγικές συνέπειες σε δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο.
Ακόμα να συνειδητοποιήσουν πως το Ταμείο δεν είναι παρά η αστυνομία των τραπεζών, που φροντίζει ώστε τα χρηματοπιστωτικά ζόμπι να αποζημιώνονται στο ακέραιο για τα πιστωτικά τους ρίσκα, και συνάμα η μεγαλύτερη μηχανή ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, πόρων και αγαθών και διάλυσης εργατικών κεκτημένων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα...
Κι όμως: το YouTube είναι γεμάτο από παλαιότερες δηλώσεις του Τσίπρα, του Τσακαλώτου και όλων των άλλων σημερινών πρωταγωνιστών που επιτίθενται... προληπτικά στις σημερινές ενέργειές τους! Η επιλεκτική αμνησία της εξουσίας...
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, όπως θα τα λέγαμε αν το δυσβάσταχτο «ντιλ» της περασμένης Δευτέρας αφορούσε αίφνης την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία.
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση -υπό την ανανεωμένη απειλή, υπαρκτή ή ανύπαρκτη, ενός άτακτου Grexit- παραβίασε για ακόμη μια φορά τις από καιρό ξεθωριασμένες «κόκκινες γραμμές» της, συμφωνώντας κατ’ αρχήν σε ένα προκλητικό αίτημα των δανειστών που, μέχρι πριν από λίγο καιρό, δικαίως χαρακτήριζε ως κατάφωρα αντισυνταγματικό - στην προ-νομοθέτηση νέων, αγρίως αντιλαϊκών μέτρων, που αφορούν την περαιτέρω περικοπή των ήδη πετσοκομμένων συντάξεων, τη μείωση του αφορολόγητου και την επιτάχυνση της «απελευθέρωσης» στις (ήδη πλήρως αποδομημένες μετά από επτά χρόνια μνημονίων) εργασιακές σχέσεις.
Σε αντάλλαγμα, η Αθήνα εξασφάλισε πρακτικά μόνον την επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων της «τρόικας» και το «ξεπάγωμα» της διαπραγμάτευσης για την τρέχουσα δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου, σε συνδυασμό με μερικές απολύτως αόριστες υποσχέσεις για μελλοντική ελάφρυνση του χρέους (φυσικά μέσω επιτοκίων και επιμήκυνσης, όχι «κουρέματος») και για συμμετοχή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (συμμετοχή που παραμένει εντελώς «στον αέρα»).
Χρήματα, φυσικά, δεν πήραμε και η «κολοκυθιά» για την αξιολόγηση πιθανότατα θα συνεχιστεί για μερικούς ακόμη μήνες, μέχρις ότου περάσει η δύσκολη φάση των απανωτών κρίσιμων εκλογών σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών και ισορροπήσει κάπως η πολιτική αναταραχή που αναστατώνει τις ελίτ.
Και η ελληνική πλευρά, άλλωστε, φάνηκε πως πήγε στις Βρυξέλλες με πρώτιστο στόχο να κερδίσει πρόσθετο χρόνο στην εξουσία και να χαλάσει τα σχέδια του Κούλη για πρόωρες εκλογές: ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί σε αρκετές εκδοχές την τελευταία επταετία.
Οσο για τα περί «τέλους της λιτότητας» και «δημοσιονομικών αντιμέτρων» που θα ισορροπήσουν και καλά τον αντικοινωνικό αντίκτυπο των νέων μέτρων, όπως και τα κροκοδείλια δάκρυα των δανειστών/βασανιστών μας για το πόσο έχει υποφέρει ο ελληνικός λαός, τα έχουμε ξανακούσει πολλές φορές, και από αυτή την ντεμέκ «αριστερή» και από τις προηγούμενες... καραδεξιές μνημονιακές κυβερνήσεις - κι όποιος θέλει, τα πιστεύει: η πικρή αλήθεια είναι ότι τα πρόσθετα σκληρότατα μέτρα που μέχρι τώρα καταγγέλλαμε θα νομοθετηθούν προληπτικά από τους δακρυσμένους βουλευτές μας, ενώ τα όποια «φιλολαϊκά» αντίμετρα θα παραμείνουν στη σφαίρα της δημιουργικής ασάφειας, για να ξεχαστούν οριστικά από την (όποια) μελλοντική κυβέρνηση που θα κληθεί μελλοντικά να τα εφαρμόσει, στο πλαίσιο κάποιου ξαναζεσταμένου «success story».
Και αφού, στο μεταξύ, το «ανεξάρτητο» Υπερταμείο μας, η ελληνική εκδοχή της ανατολικογερμανικής Treuhand, θα έχει πουλήσει μπιρ παρά στους ντόπιους και ξένους ραντιέρηδες και κομπραδόρους κι άλλα φιλέτα του ελληνικού Δημοσίου (λιμάνια, τρένα, ορυχεία, ακίνητα, ακόμη και τους υδάτινους πόρους), περιορίζοντας ακόμη περισσότερο τις όποιες πιθανότητες οικονομικής ανάπτυξης του κράτους με ίδια μέσα.
http://www.efsyn.gr/arthro/i-mihani-toy-xepoylimatos
Τέσσερις μέρες έχουν κιόλας παρέλθει από το βαρυσήμαντο Eurogroup της 20/2 κι όμως, η κατά Βαρουφάκη «δημιουργική ασάφεια» γύρω από τα όσα συμφωνήθηκαν παραμένει, με τον (κατά τα άλλα... μαρξιστή) Ελληνα υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να επιδίδεται σε ασκήσεις αφωνίας, κρυπτόμενος από τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη, με την Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ να κάνει για ακόμη μια φορά «το άσπρο μαύρο» όσον αφορά την πολυσυζητημένη ανάγκη για κούρεμα του «εξαιρετικά μη βιώσιμου» χρέους μας και φυσικά με τους πραγματικούς κουμανταδόρους της Ευρώπης, τους Γερμανούς, να πανηγυρίζουν για το νέο πακέτο «δομικών μεταρρυθμίσεων», που μόλις αποδεχτήκαμε ασμένως.
Με την κοινωνία «παγωμένη», να προσπαθεί να καταλάβει τι τη βρήκε, την αντιπολίτευση αμήχανη, που της πήραν την μπουκιά απ’ το στόμα πάνω που είχε παραγγείλει τα καινούργια υπουργικά κοστούμια, και το Μαξίμου να ασχολείται παραδοσιακά με το επικοινωνιακό «αμπαλάζ» των συμφωνηθέντων, αφού κάθε συζήτηση για την ουσία κάνει τζιζ και ως εκ τούτου απαγορεύεται...
Αχ αυτές οι επίμονες «αυταπάτες» της μεταλλαγμένης μνημονιακής «Αριστεράς»! Δύο χρόνια στην εξουσία κι ακόμα να καταλάβουν τι εστί και πώς λειτουργεί από ιδρύσεώς του το ΔΝΤ και οι κλασικοί μηχανισμοί της υπερχρέωσης, της επιτροπείας, της εσωτερικής υποτίμησης, της εργασιακής απορρύθμισης και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, όπως έχουν εφαρμοστεί με τραγικές συνέπειες σε δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο.
Ακόμα να συνειδητοποιήσουν πως το Ταμείο δεν είναι παρά η αστυνομία των τραπεζών, που φροντίζει ώστε τα χρηματοπιστωτικά ζόμπι να αποζημιώνονται στο ακέραιο για τα πιστωτικά τους ρίσκα, και συνάμα η μεγαλύτερη μηχανή ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, πόρων και αγαθών και διάλυσης εργατικών κεκτημένων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα...
Κι όμως: το YouTube είναι γεμάτο από παλαιότερες δηλώσεις του Τσίπρα, του Τσακαλώτου και όλων των άλλων σημερινών πρωταγωνιστών που επιτίθενται... προληπτικά στις σημερινές ενέργειές τους! Η επιλεκτική αμνησία της εξουσίας...
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, όπως θα τα λέγαμε αν το δυσβάσταχτο «ντιλ» της περασμένης Δευτέρας αφορούσε αίφνης την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία.
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση -υπό την ανανεωμένη απειλή, υπαρκτή ή ανύπαρκτη, ενός άτακτου Grexit- παραβίασε για ακόμη μια φορά τις από καιρό ξεθωριασμένες «κόκκινες γραμμές» της, συμφωνώντας κατ’ αρχήν σε ένα προκλητικό αίτημα των δανειστών που, μέχρι πριν από λίγο καιρό, δικαίως χαρακτήριζε ως κατάφωρα αντισυνταγματικό - στην προ-νομοθέτηση νέων, αγρίως αντιλαϊκών μέτρων, που αφορούν την περαιτέρω περικοπή των ήδη πετσοκομμένων συντάξεων, τη μείωση του αφορολόγητου και την επιτάχυνση της «απελευθέρωσης» στις (ήδη πλήρως αποδομημένες μετά από επτά χρόνια μνημονίων) εργασιακές σχέσεις.
Σε αντάλλαγμα, η Αθήνα εξασφάλισε πρακτικά μόνον την επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων της «τρόικας» και το «ξεπάγωμα» της διαπραγμάτευσης για την τρέχουσα δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου, σε συνδυασμό με μερικές απολύτως αόριστες υποσχέσεις για μελλοντική ελάφρυνση του χρέους (φυσικά μέσω επιτοκίων και επιμήκυνσης, όχι «κουρέματος») και για συμμετοχή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (συμμετοχή που παραμένει εντελώς «στον αέρα»).
Χρήματα, φυσικά, δεν πήραμε και η «κολοκυθιά» για την αξιολόγηση πιθανότατα θα συνεχιστεί για μερικούς ακόμη μήνες, μέχρις ότου περάσει η δύσκολη φάση των απανωτών κρίσιμων εκλογών σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών και ισορροπήσει κάπως η πολιτική αναταραχή που αναστατώνει τις ελίτ.
Και η ελληνική πλευρά, άλλωστε, φάνηκε πως πήγε στις Βρυξέλλες με πρώτιστο στόχο να κερδίσει πρόσθετο χρόνο στην εξουσία και να χαλάσει τα σχέδια του Κούλη για πρόωρες εκλογές: ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί σε αρκετές εκδοχές την τελευταία επταετία.
Οσο για τα περί «τέλους της λιτότητας» και «δημοσιονομικών αντιμέτρων» που θα ισορροπήσουν και καλά τον αντικοινωνικό αντίκτυπο των νέων μέτρων, όπως και τα κροκοδείλια δάκρυα των δανειστών/βασανιστών μας για το πόσο έχει υποφέρει ο ελληνικός λαός, τα έχουμε ξανακούσει πολλές φορές, και από αυτή την ντεμέκ «αριστερή» και από τις προηγούμενες... καραδεξιές μνημονιακές κυβερνήσεις - κι όποιος θέλει, τα πιστεύει: η πικρή αλήθεια είναι ότι τα πρόσθετα σκληρότατα μέτρα που μέχρι τώρα καταγγέλλαμε θα νομοθετηθούν προληπτικά από τους δακρυσμένους βουλευτές μας, ενώ τα όποια «φιλολαϊκά» αντίμετρα θα παραμείνουν στη σφαίρα της δημιουργικής ασάφειας, για να ξεχαστούν οριστικά από την (όποια) μελλοντική κυβέρνηση που θα κληθεί μελλοντικά να τα εφαρμόσει, στο πλαίσιο κάποιου ξαναζεσταμένου «success story».
Και αφού, στο μεταξύ, το «ανεξάρτητο» Υπερταμείο μας, η ελληνική εκδοχή της ανατολικογερμανικής Treuhand, θα έχει πουλήσει μπιρ παρά στους ντόπιους και ξένους ραντιέρηδες και κομπραδόρους κι άλλα φιλέτα του ελληνικού Δημοσίου (λιμάνια, τρένα, ορυχεία, ακίνητα, ακόμη και τους υδάτινους πόρους), περιορίζοντας ακόμη περισσότερο τις όποιες πιθανότητες οικονομικής ανάπτυξης του κράτους με ίδια μέσα.
http://www.efsyn.gr/arthro/i-mihani-toy-xepoylimatos
RSS Feed
