Ηταν το 2003, στα χρόνια της πανευρωπαϊκής ευμάρειας και της γενικής εθνικής ελαφρότητας, όταν υπογράφηκε η περίφημη συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ». Είναι η συνθήκη που έκτοτε κρατά ομήρους πάνω από 300 χιλιάδες μετανάστες και μια χώρα ολόκληρη και είναι η ίδια συνθήκη που έσυρε την Ελλάδα στα διεθνή δικαστήρια και γέννησε την ντροπή του φράχτη και της Αμυγδαλέζας.
Τι προβλέπει, στη σύνοψή του, το «Δουβλίνο ΙΙ»; Ότι «ο μετανάστης δικαιούται να ζητήσει άσυλο στην ευρωπαϊκή χώρα στην οποία θα εισέλθει την πρώτη φορά». Και ότι «μετανάστες οι οποίοι εισέρχονται στην Ελλάδα και κατόπιν μεταβαίνουν σε άλλη χώρα για να αιτηθούν άσυλο θα πρέπει να επιστρέφονται πίσω στην Ελλάδα».
Μια άλλη ανάγνωση της συνθήκης, την δίνουν από μόνοι τους οι αριθμοί: Από το 2003 και μετά περίπου το 7% του πληθυσμού της χώρας αποτελείται από μετανάστες από χώρες εκτός Ε.Ε, ενώ σύμφωνα με τη FRONTEX περίπου 9 στους 10 μετανάστες που εισέρχονται παράνομα στην Ευρώπη εισέρχονται μέσω της Ελλάδας.
Για το πολιτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα, δε, ίσως αποδεικνύεται σήμερα προφητικό ένα άρθρο του New Yorker από τον Σεπτέμβριο του 2012. Είχε τίτλο «Η άλλη ελληνική κρίση» κι έλεγε ότι το αδιέξοδο του μεταναστευτικού στη χώρα μας «οφείλεται σε έναν σχεδιασμό της ΕΕ, που φαίνεται ότι είναι όσο λανθασμένος είναι και ο σχεδιασμός του ευρώ. Εχει τίτλο "Δουβλίνο 2" και υπεγράφη εν μέσω της οικονομικής ευφορίας που επικρατούσε το 2003. Ορίζει ότι όσοι ζητούν άσυλο στην ΕΕ μπορούν να το κάνουν μόνο στη χώρα εισόδου τους. Η πολιτική αυτή επέτρεψε σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία και άλλες χώρες που αποτελούν ελκυστικούς προορισμούς για τους οικονομικούς μετανάστες να φορτώσουν στην Ελλάδα το καθήκον να αστυνομεύει τα σύνορά της και να φροντίζει για τους μετανάστες, καθήκοντα που οι αδύναμες κυβερνήσεις της χώρας δεν μπορούσαν να φέρουν εις πέρας ούτε τις καλές εποχές πριν την οικονομική κρίση».
Tο Δουβλίνο ΙΙ: κομμένο και ραμμένο για να μην χτυπούν οι μεταναστευτικές ροές τις πλούσιες χώρες του σκληρού ευρωπαικού πυρήνα... Είμαστε η ουρά τους στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους τους (είμαστε!!) και μας βάζουν ταυτόχρονα ως πρωταγωνιστές στην αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων τους. Οι ίδιοι ουσιαστικά ηθικολογούν μονάχα, δίνοντσας ψίχουλα, κερδίζοντας δις, όπως ηθικολογούν μονάχα κι οι εδώ παρατρεχάμενοι τους, που υπέγραψαν τότε... Από τότε υπάρχει η πρόταση -και από οργανώσεις της αριστεράς και του Σύριζα-για άρση του Δουβλίνου ΙΙ και πρέπει και αυτό να αποτελέσει ένα χαρτί στο τραπέζι...
Τι προβλέπει, στη σύνοψή του, το «Δουβλίνο ΙΙ»; Ότι «ο μετανάστης δικαιούται να ζητήσει άσυλο στην ευρωπαϊκή χώρα στην οποία θα εισέλθει την πρώτη φορά». Και ότι «μετανάστες οι οποίοι εισέρχονται στην Ελλάδα και κατόπιν μεταβαίνουν σε άλλη χώρα για να αιτηθούν άσυλο θα πρέπει να επιστρέφονται πίσω στην Ελλάδα».
Μια άλλη ανάγνωση της συνθήκης, την δίνουν από μόνοι τους οι αριθμοί: Από το 2003 και μετά περίπου το 7% του πληθυσμού της χώρας αποτελείται από μετανάστες από χώρες εκτός Ε.Ε, ενώ σύμφωνα με τη FRONTEX περίπου 9 στους 10 μετανάστες που εισέρχονται παράνομα στην Ευρώπη εισέρχονται μέσω της Ελλάδας.
Για το πολιτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα, δε, ίσως αποδεικνύεται σήμερα προφητικό ένα άρθρο του New Yorker από τον Σεπτέμβριο του 2012. Είχε τίτλο «Η άλλη ελληνική κρίση» κι έλεγε ότι το αδιέξοδο του μεταναστευτικού στη χώρα μας «οφείλεται σε έναν σχεδιασμό της ΕΕ, που φαίνεται ότι είναι όσο λανθασμένος είναι και ο σχεδιασμός του ευρώ. Εχει τίτλο "Δουβλίνο 2" και υπεγράφη εν μέσω της οικονομικής ευφορίας που επικρατούσε το 2003. Ορίζει ότι όσοι ζητούν άσυλο στην ΕΕ μπορούν να το κάνουν μόνο στη χώρα εισόδου τους. Η πολιτική αυτή επέτρεψε σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία και άλλες χώρες που αποτελούν ελκυστικούς προορισμούς για τους οικονομικούς μετανάστες να φορτώσουν στην Ελλάδα το καθήκον να αστυνομεύει τα σύνορά της και να φροντίζει για τους μετανάστες, καθήκοντα που οι αδύναμες κυβερνήσεις της χώρας δεν μπορούσαν να φέρουν εις πέρας ούτε τις καλές εποχές πριν την οικονομική κρίση».
Tο Δουβλίνο ΙΙ: κομμένο και ραμμένο για να μην χτυπούν οι μεταναστευτικές ροές τις πλούσιες χώρες του σκληρού ευρωπαικού πυρήνα... Είμαστε η ουρά τους στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους τους (είμαστε!!) και μας βάζουν ταυτόχρονα ως πρωταγωνιστές στην αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων τους. Οι ίδιοι ουσιαστικά ηθικολογούν μονάχα, δίνοντσας ψίχουλα, κερδίζοντας δις, όπως ηθικολογούν μονάχα κι οι εδώ παρατρεχάμενοι τους, που υπέγραψαν τότε... Από τότε υπάρχει η πρόταση -και από οργανώσεις της αριστεράς και του Σύριζα-για άρση του Δουβλίνου ΙΙ και πρέπει και αυτό να αποτελέσει ένα χαρτί στο τραπέζι...
RSS Feed
