«Είτε βραδιάζει,
Είτε φέγγει,
μένει λευκό το γιασεμί»
Γ.Σεφέρης
Γροικώντας την καρδιά μου,
βρέθηκα στην Ειδομένη,σ’έναν τόπο που για χρόνια πολλά το χώμα βάφεται με αίμα, φόβο, ντροπή και εκμετάλλευση.
Αναχώματα, ράγες τραίνου, χοντρά χαλίκια και λιγοστά λυπημένα δένδρα, που στέκουν σιωπηλά και μαρτυρούν τα εγκλήματα που γίνονται εις βάρος της Ζωής. Γύρω – τριγύρω, χωράφια με καλλιέργειες, καλαμπόκια, βαμβάκια, ηλιόσπορους.
Από τη δική μας πλευρά η Ελληνική Αστυνομία, από την άλλη πλευρά ο στρατός των Σκοπίων και ανάμεσα τους συρματοπλέγματα να χωρίζουν τις δύό χώρες.
Είδα πολλά, που σε άλλη περίπτωση θα με έκαναν να εξοργιστώ, μα τώρα δεν υπήρχε χρόνος για θυμό.
Είδα αδιαφορία από τις τοπικές αρχές: κάδοι απορριμάτων να περιμένουν ξέχειλοι κάποιο όχημα να τους αδειάσει, είδα μία βρύση με πόσιμο νερό για χιλιάδες ανθρώπους κρυμμένη πίσω από ένα κυπαρίσσι, είδα χημικές τουαλέτες τόσο βρώμικες που ντρεπόμουν να συνοδεύω τις γυναίκες που με ρωτούσαν πού είναι η τουαλέτα, είδα τόνους σκουπιδιών απωθημένους στο παρακείμενο ρέμα.
Είδα αναλγησία από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και τις διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις των γιατρών : η βάρδια τους να αρχινά αργά – αργά μετά τις 10.00 το πρωί , με την ίδια σχεδόν πάντα τελετουργία, φωτογράφηση πρώτα κι ύστερα επιλογή του καλύτερου σημείου για την τέντα τους, με την βάρδια τους να τελειώνει πριν το σούρουπο...και τα λεωφορεία με τους πρόσφυγες να μη σταματούν να έρχονται καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας.
Είδα διάφορους φορείς και ομάδες να μαλώνουν ποιός θα πρωτοδώσει ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες, να ποζάρουν σιμά στον ανθρώπινο πόνο και άκουσα ιεράρχες να κάνουν κήρυγμα στους αλλόδοξους αδερφούς μας.
Κάτω απ’ το λευκό φως των στύλων που φώτιζαν τις ράγες, έβλεπα για νύχτες ολόκληρες να ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη άνθρωποι που έρχονται από το πουθενά, που έτρεχα να προϋπαντήσω και που μόλις με αντιλαμβανόντουσαν κοκάλωναν σκιαγμένοι. Τους μιλούσα, τους χαμογελούσα και τότε φώτιζαν ξανά τα πρόσωπά τους, με ευχαριστούσαν για το μηδαμινό που τους πρόσφερα, με έκαναν να αισθάνομαι λύπη και χαρά. Λύπη, που η ανθρωπιά έπαψε από καιρό να είναι δεδομένη στη ζωή τους και χαρά που η καρδιά τους είναι ζωντανή και μπορούν ακόμα να νιώθουν το υπέροχο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης.
Αυτές τις νύχτες στην Ειδομένη, που περάσαμε οι τρεις από την Κρήτη, συντροφιά με τα παιδιά από το Κιλκίς, είδαμε πόσο κοντά είναι η Ζωή με το Θάνατο, πόση αξιοπρέπεια βρίσκεται μέσα στον πόνο και πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να διαβούμε για να γίνει η Γη ένας πλανήτης που όλοι κι όλα συνυπάρχουμε σε ισορροπία και αρμονία.
Τα βλέμματα αυτών των ανθρώπων που μας ευχαριστούσαν για το ελάχιστο που τους προσφέραμε, εισχώρησαν μες στις καρδιές μας και εκεί θα τα φυλάμε πολύτιμο δώρο. Τα κουρασμένα βήματα των παιδιών από το Κιλκίς, που μόνο η μεγάλη τους καρδιά τους δίνει δύναμη να συνεχίζουν, μας χάραξαν το δρόμο προς τη Γη που οραματιζόμαστε.
Πολλοί λένε πως μπροστά μας γράφεται ιστορία, πως ζούμε ιστορικές στιγμές, εγώ λέω πως ήρθε η ώρα να πάρουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας.
Σ.Γ.
Θεσσαλονίκη 25 /9/2015
Δέστε και εδώ
Facebook
Eidomeni Refugee Support
RefugeesWelcome GR
Είτε φέγγει,
μένει λευκό το γιασεμί»
Γ.Σεφέρης
Γροικώντας την καρδιά μου,
βρέθηκα στην Ειδομένη,σ’έναν τόπο που για χρόνια πολλά το χώμα βάφεται με αίμα, φόβο, ντροπή και εκμετάλλευση.
Αναχώματα, ράγες τραίνου, χοντρά χαλίκια και λιγοστά λυπημένα δένδρα, που στέκουν σιωπηλά και μαρτυρούν τα εγκλήματα που γίνονται εις βάρος της Ζωής. Γύρω – τριγύρω, χωράφια με καλλιέργειες, καλαμπόκια, βαμβάκια, ηλιόσπορους.
Από τη δική μας πλευρά η Ελληνική Αστυνομία, από την άλλη πλευρά ο στρατός των Σκοπίων και ανάμεσα τους συρματοπλέγματα να χωρίζουν τις δύό χώρες.
Είδα πολλά, που σε άλλη περίπτωση θα με έκαναν να εξοργιστώ, μα τώρα δεν υπήρχε χρόνος για θυμό.
Είδα αδιαφορία από τις τοπικές αρχές: κάδοι απορριμάτων να περιμένουν ξέχειλοι κάποιο όχημα να τους αδειάσει, είδα μία βρύση με πόσιμο νερό για χιλιάδες ανθρώπους κρυμμένη πίσω από ένα κυπαρίσσι, είδα χημικές τουαλέτες τόσο βρώμικες που ντρεπόμουν να συνοδεύω τις γυναίκες που με ρωτούσαν πού είναι η τουαλέτα, είδα τόνους σκουπιδιών απωθημένους στο παρακείμενο ρέμα.
Είδα αναλγησία από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και τις διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις των γιατρών : η βάρδια τους να αρχινά αργά – αργά μετά τις 10.00 το πρωί , με την ίδια σχεδόν πάντα τελετουργία, φωτογράφηση πρώτα κι ύστερα επιλογή του καλύτερου σημείου για την τέντα τους, με την βάρδια τους να τελειώνει πριν το σούρουπο...και τα λεωφορεία με τους πρόσφυγες να μη σταματούν να έρχονται καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας.
Είδα διάφορους φορείς και ομάδες να μαλώνουν ποιός θα πρωτοδώσει ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες, να ποζάρουν σιμά στον ανθρώπινο πόνο και άκουσα ιεράρχες να κάνουν κήρυγμα στους αλλόδοξους αδερφούς μας.
Κάτω απ’ το λευκό φως των στύλων που φώτιζαν τις ράγες, έβλεπα για νύχτες ολόκληρες να ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη άνθρωποι που έρχονται από το πουθενά, που έτρεχα να προϋπαντήσω και που μόλις με αντιλαμβανόντουσαν κοκάλωναν σκιαγμένοι. Τους μιλούσα, τους χαμογελούσα και τότε φώτιζαν ξανά τα πρόσωπά τους, με ευχαριστούσαν για το μηδαμινό που τους πρόσφερα, με έκαναν να αισθάνομαι λύπη και χαρά. Λύπη, που η ανθρωπιά έπαψε από καιρό να είναι δεδομένη στη ζωή τους και χαρά που η καρδιά τους είναι ζωντανή και μπορούν ακόμα να νιώθουν το υπέροχο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης.
Αυτές τις νύχτες στην Ειδομένη, που περάσαμε οι τρεις από την Κρήτη, συντροφιά με τα παιδιά από το Κιλκίς, είδαμε πόσο κοντά είναι η Ζωή με το Θάνατο, πόση αξιοπρέπεια βρίσκεται μέσα στον πόνο και πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να διαβούμε για να γίνει η Γη ένας πλανήτης που όλοι κι όλα συνυπάρχουμε σε ισορροπία και αρμονία.
Τα βλέμματα αυτών των ανθρώπων που μας ευχαριστούσαν για το ελάχιστο που τους προσφέραμε, εισχώρησαν μες στις καρδιές μας και εκεί θα τα φυλάμε πολύτιμο δώρο. Τα κουρασμένα βήματα των παιδιών από το Κιλκίς, που μόνο η μεγάλη τους καρδιά τους δίνει δύναμη να συνεχίζουν, μας χάραξαν το δρόμο προς τη Γη που οραματιζόμαστε.
Πολλοί λένε πως μπροστά μας γράφεται ιστορία, πως ζούμε ιστορικές στιγμές, εγώ λέω πως ήρθε η ώρα να πάρουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας.
Σ.Γ.
Θεσσαλονίκη 25 /9/2015
Δέστε και εδώ
Eidomeni Refugee Support
RefugeesWelcome GR
RSS Feed