Στον αντίποδα της ανθρωπιστικής κρίσης που δείχνει η προηγούμενη ανάρτησή μας, υπάρχει και η δυστυχία και ο φόβος των νοικοκυραίων σαν τον πρώην διαχειριστή των δημοσιονομικών της χώρας Γκίκα Χαρδούβελη:
Φαντάσου δυστυχία!
Να έχεις τόσα φράγκα (νόμιμα ή παράνομα δεν έχει σημασία καμιά) όσα έχει η γελοία γλοιώδης φάτσα του κάθε σαλιαγκίκα, να είσαι επί χρόνια ένας σπουδαγμένος, λοβοτομημένος και ευνούχος υπηρέτης του χυδαίου συστήματος και του καταναλωτικού χρηματόδουλου εαυτού σου και να σπαταλάς εν τέλει όλη σου τη ζωή για να τα κάνεις βόλτες τα λεφτάκια σου από δω κι από κει σε παραδείσους φορολογικούς, την ίδια ώρα που εσύ βιώνεις και δημιουργείς την κόλαση γύρω σου και κυρίως εντός σου, καταναλώνεις το είναι σου και ψοφάς κάθε στιγμή δηλητηριαζόμενος από όξινες σκέψεις και υλικά.
Ο κάθε σαλιαγκίκας είναι η προσωποποίηση της ύβρης του ανόητου καταναλωτή, που χαραμίζει τη μοναδική ζωή του αφοσιωμένος στο να σωρεύει χρήματα, που ασθενεί αφοσιωμένος στο να τα ασφαλίσει, που βιώνει δέσμιος ωραρίων, συμβάσεων, αναξιοπρεπών συμβιβασμών και μιας γραβάτας να περισφίγγει από τη ρίζα το κεφάλι του, για να έχουν ελευθερία μετακίνησης τα κεφάλαιά του από αγορά σε αγορά, που νιώθει πλούσιος και πολιτισμένος ενώ ταυτόχρονα μετατρέπει την ύπαρξή του σε χημικό απόρριμμα από τα τόσα τοξικά που “καταναλώνει” με το χρήμα του και που σκέφτεται για το χρήμα του.
Όσο πιο υψηλά ιστάμενος είναι κάποιος στην πυραμίδα του “πλούτου” και της “εξουσίας” μέσα σε αυτό το χυδαίο καταναλωτικό υποσύνολο, τόσο πιο βέβαιη είναι η αναξιοπρεπής του πτώση, τόσο πιο βέβαιο ότι θα ανταμώσει το προσωπικό του Τέλος έντρομος.
Σπαταλημένοι άνθρωποι, κρίμα τις ζωές, όχι για αυτούς, κανέναν οίκτο για την πάρτη τους αλλά για το χημικό λίπασμα που παραδίδουνε στη γη και καταστρέφουν τον πλανήτη ακόμη και μετά θάνατον με την τοξική σαπίλα τους που απειλεί και μαγαρίζει εξαρχής την επερχόμενη ζωή…
Γιάννης Μακριδάκης
Για τον φόβο των νοικοκυραίων
Φοβήθηκα όπως και η μισή Ελλάδα το 2012, γι’ αυτό έβγαλα τα χρήματά μου στο εξωτερικό· φοβήθηκα μην καταρρεύσει οικονομικά η χώρα και σαν κάθε καλός και τρομοκρατημένος νοικοκύρης έβγαλα έξω, στην ασφάλεια, την περιουσία μου, έλεγε ο Γκίκας Χαρδούβελης στην τηλοψία και ο κακομοίρης δεν ντρεπόταν καθόλου. Ενας μικρούλης, θλιβερός νοικοκύρης· ένας άνθρωπάκος, υπάκουος στη δημοτική (ειρωνική και ανατρεπτική στο βάθος της εντούτοις) παράδοση: Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης. Μην αντιδράς, μην αμφισβητείς, μην ξεσηκώνεσαι, μην εξεγείρεσαι.
Τέτοιοι άνθρωποι καθόρισαν την τύχη της χώρας και τις δικές μας, άτολμοι, απελπισμένοι, άνθρωποι που ως εκ της θέσεώς τους όφειλαν να είναι οι ίδιοι το παράδειγμα, ένα κάποιο φως. Α, μπα, το σαρκίο μας πάνω απ’ όλα. Τι σημαίνει μικρότητα; Τι σημαίνει ασφάλεια; Τι σημαίνει ελευθερία; Χαμένα όλα στη χοάνη του κοινοβουλευτισμού (του καπιταλισμού εννοείται...). Και: έξω από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, επιτέλους. Εχουμε το σθένος;
Γιώργος Σταματόπουλος
Φαντάσου δυστυχία!
Να έχεις τόσα φράγκα (νόμιμα ή παράνομα δεν έχει σημασία καμιά) όσα έχει η γελοία γλοιώδης φάτσα του κάθε σαλιαγκίκα, να είσαι επί χρόνια ένας σπουδαγμένος, λοβοτομημένος και ευνούχος υπηρέτης του χυδαίου συστήματος και του καταναλωτικού χρηματόδουλου εαυτού σου και να σπαταλάς εν τέλει όλη σου τη ζωή για να τα κάνεις βόλτες τα λεφτάκια σου από δω κι από κει σε παραδείσους φορολογικούς, την ίδια ώρα που εσύ βιώνεις και δημιουργείς την κόλαση γύρω σου και κυρίως εντός σου, καταναλώνεις το είναι σου και ψοφάς κάθε στιγμή δηλητηριαζόμενος από όξινες σκέψεις και υλικά.
Ο κάθε σαλιαγκίκας είναι η προσωποποίηση της ύβρης του ανόητου καταναλωτή, που χαραμίζει τη μοναδική ζωή του αφοσιωμένος στο να σωρεύει χρήματα, που ασθενεί αφοσιωμένος στο να τα ασφαλίσει, που βιώνει δέσμιος ωραρίων, συμβάσεων, αναξιοπρεπών συμβιβασμών και μιας γραβάτας να περισφίγγει από τη ρίζα το κεφάλι του, για να έχουν ελευθερία μετακίνησης τα κεφάλαιά του από αγορά σε αγορά, που νιώθει πλούσιος και πολιτισμένος ενώ ταυτόχρονα μετατρέπει την ύπαρξή του σε χημικό απόρριμμα από τα τόσα τοξικά που “καταναλώνει” με το χρήμα του και που σκέφτεται για το χρήμα του.
Όσο πιο υψηλά ιστάμενος είναι κάποιος στην πυραμίδα του “πλούτου” και της “εξουσίας” μέσα σε αυτό το χυδαίο καταναλωτικό υποσύνολο, τόσο πιο βέβαιη είναι η αναξιοπρεπής του πτώση, τόσο πιο βέβαιο ότι θα ανταμώσει το προσωπικό του Τέλος έντρομος.
Σπαταλημένοι άνθρωποι, κρίμα τις ζωές, όχι για αυτούς, κανέναν οίκτο για την πάρτη τους αλλά για το χημικό λίπασμα που παραδίδουνε στη γη και καταστρέφουν τον πλανήτη ακόμη και μετά θάνατον με την τοξική σαπίλα τους που απειλεί και μαγαρίζει εξαρχής την επερχόμενη ζωή…
Γιάννης Μακριδάκης
Για τον φόβο των νοικοκυραίων
Φοβήθηκα όπως και η μισή Ελλάδα το 2012, γι’ αυτό έβγαλα τα χρήματά μου στο εξωτερικό· φοβήθηκα μην καταρρεύσει οικονομικά η χώρα και σαν κάθε καλός και τρομοκρατημένος νοικοκύρης έβγαλα έξω, στην ασφάλεια, την περιουσία μου, έλεγε ο Γκίκας Χαρδούβελης στην τηλοψία και ο κακομοίρης δεν ντρεπόταν καθόλου. Ενας μικρούλης, θλιβερός νοικοκύρης· ένας άνθρωπάκος, υπάκουος στη δημοτική (ειρωνική και ανατρεπτική στο βάθος της εντούτοις) παράδοση: Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης. Μην αντιδράς, μην αμφισβητείς, μην ξεσηκώνεσαι, μην εξεγείρεσαι.
Τέτοιοι άνθρωποι καθόρισαν την τύχη της χώρας και τις δικές μας, άτολμοι, απελπισμένοι, άνθρωποι που ως εκ της θέσεώς τους όφειλαν να είναι οι ίδιοι το παράδειγμα, ένα κάποιο φως. Α, μπα, το σαρκίο μας πάνω απ’ όλα. Τι σημαίνει μικρότητα; Τι σημαίνει ασφάλεια; Τι σημαίνει ελευθερία; Χαμένα όλα στη χοάνη του κοινοβουλευτισμού (του καπιταλισμού εννοείται...). Και: έξω από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, επιτέλους. Εχουμε το σθένος;
Γιώργος Σταματόπουλος
RSS Feed
