Oχι στους «θεσμούς»

Γιώργος Σταματόπουλος

Οι Γερμανοί δεν μπορούν να τσακίσουν τη ματαιόδοξη υπεροψία τους, εμείς, όμως, μπορούμε να συνθλίψουμε τον κακόμοιρο συντηρητισμό μας, τη θλιβερή μας σπουδή να «σηκώσουμε» τα χρήματά μας από την τράπεζα. Αναστατώθηκε η χώρα τα ξημερώματα του Σαββάτου.

Φίλοι τηλεφωνούσαν σε φίλους, συγγενείς σε συγγενείς· «κόλλησαν» οι γραμμές. Εξέγερση. Του πλήθους. Της μάζας. Της ανασφάλειας και της ολιγοσύνης. Φωτιά πήραν εκείνα τα μηχανήματα των τραπεζών από τα οποία προμηθευόμαστε μικρά ποσά. Τι να μας κάνουν αυτά τα μικρά ποσά; Πόσα πράγματα μπορούμε να αγοράσουμε από τα σούπερ μάρκετ; Πού πάει η ανθρωπότητα; Πώς να παλέψει κανείς τον πανικό, την αδαημοσύνη, το ευτελές;

Αυτοί όλοι που δημιουργούσαν ουρές έξω από τις τράπεζες, θα κληθούν σε λίγες μέρες να ψηφίσουν εάν συμφωνούν με την πρόταση των Ευρωπαίων δανειστών. Με τι σθένος. Με ποια υπερηφάνεια; Με ποια μεγαλοσύνη; Ο ελληνικός λαός (ικανό κομμάτι του) ήδη ψήφισε, προτού πάει στις κάλπες για το δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα ευκρινές, γάργαρο: είμαστε (αρκετοί δε) για τα πανηγύρια...

Θα πάμε να ψηφίσουμε «όχι» βεβαίως στη γερμανική αδιαλλαξία που φτιάχνει τον νέο ανθρωπολογικό τύπο της Ευρώπης: ασπόνδυλο ον, άβουλο, υπάκουο, ταπεινωμένο, μικρό, αδύναμο. Βγαίνουν τα τηλεοπτικά τζιμάνια και ρωτάνε, γεμάτα αυθάδεια και ειρωνεία, τα στελέχη της κυβέρνησης που «τολμάνε» να υπερασπιστούν την προσφυγή στο δημοψήφισμα: «Τι θα το κάνετε το “όχι”»; Και: «Εάν βγει “ναι”, θα πάμε σε εκλογές, θα παραιτηθείτε;». Δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κάποιος με αυτοακυρωμένους, τετελεσμένους ανθρώπους, με πειθήνια όργανα της γερμανικής παντοδυναμίας και των λακέδων αυτής (Ολλανδών, Φινλανδών, Σλοβένων, Λετονών, Γάλλων και λοιπών φιλελεύθερων σφουγγοκωλάριων).

Τα δημοψηφίσματα, εθνικά ή τοπικά, είναι ένδειξη υγιούς δημοκρατίας, ενισχυτικός θεσμός της· ελευθερία βούλησης, καθρέφτης της ανεξαρτησίας και της αυτονομίας, της αυτοδιαχείρισης και της συναπόφασης.

Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους τα παπαγαλάκια του φιλελευθερισμού και του -επιτρέψτε μου- γερμανισμού. «Μα, θα βγούμε από την Ευρώπη; Θα γυρίσουμε στη δραχμή; Θα οδηγηθούμε στα βράχια, στην καταστροφή;». Μισό λεπτό. Η Ευρώπη, ως έχει, δεν είναι αυτή που οδηγεί τη χώρα σε σκοτεινές αβύσσους; Οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν είναι αυτές, που με την ευλογία των Ευρωπαίων, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα, αφαιμάσσοντας τον πλούτο της χώρας, χτίζοντας βίλες, αγοράζοντας κότερα και φτιάχνοντας πισίνες;

Σε συγκεκριμένες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. πέφτει η αποκλειστική ευθύνη, στη νοοτροπία της μαγκιάς και του τραμπουκισμού που απέρρεαν από την αίγλη της εξουσίας τόσων δεκαετιών. Για άλλα ευθύνεται ο ελληνικός λαός: για την απέχθειά του προς την Παιδεία και τον πολιτισμό, για το κακό του γούστο, για τη ροπή του στη λήθη, για την αδιαφορία του για τον περαιτέρω εξανθρωπισμό του.

Δεν χρειαζόμαστε τέτοιους ευρωπαϊκούς «θεσμούς». Εκάς...