​Καλησπέρα,
το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης (όχι το Αυτόνομο) προκύρηξε 2 ενδιαφέρουσες θέσεις για υποψήφιους διδάκτορες/ισσες στα παρακάτω γνωστικά αντικείμενα:
 
Position 1: The Impact of Artificial Intelligence on Environmental Sustainability and Human Wellbeing
 
Position 2: Degrowth Policies and Politics
 
 
Τα άτομα που θα επιλεχθούν θα δουλέψουν με τον Federico Demaria και τον Dan Oneil.
 
Φιλικά
 
Άγγελος  
 
 
--
                Dr Angelos Varvarousis
Ramon y Cajal Research Fellow - Autonomous University of Barcelona
Research & Degrowth (RnD)
Co-Director of the Master's "Degrowth: Ecology, Economics, Policy"
Adjunct Professor - Hellenic Open University
                Tel: (+30) 6944391369 & (+34) 630120969

Πώς έγινε ο αποκλεισμός του ΠΡΑΣΙΝΟ και ΜΩΒ από τις εκλογές; Η υποβολή των υποψηφιοτήτων των κομμάτων για τις εκλογές στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Η διαδικασία υποβολής των υποψηφιοτήτων μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας θα μπορούσε να ήταν μια πρόοδος αν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, είχαν εκπαιδευτεί στελέχη των κομμάτων και υπήρχε υποστηρικτή δομή. Τίποτα από αυτά δεν…Read More →

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
​

Το Ισραήλ επιβάλλει σκληρούς περιορισμούς στην παροχή νερού στους Παλαιστίνιους, ελέγχοντας τις πηγές παραγωγής και την έγκριση βελτίωσης συστημάτων.
​
The post «Υδρευτικό Απαρτχάιντ»: Στερώντας νερό από τους Παλαιστίνιους appeared first on INFO-WAR.

Διαβάστε επίσης:
Προεκλογικά «δώρα» προς τους μιντιάρχες

Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου (*)
​
Σε σύγκριση με τις προηγούμενες συγκρούσεις, ο πόλεμος στην Ουκρανία χαρακτηρίζεται στην Ευρώπη από την πλειοψηφική προσκόλληση ακόμη και «ριζοσπαστών» αριστερών στο μανιχαϊστικό αφήγημα της προπαγάνδας της κυβέρνησης των ΗΠΑ για το θέμα! Στον υπόλοιπο κόσμο, αυτή η θέση δημιουργεί έλλειψη κατανόησης και απογοήτευση.
Στην πρώτη γραμμή αυτής της φιλοϊμπεριαλιστικής στάσης, και με αντίκτυπο στο θέμα που υπερβαίνει κατά πολύ την επιρροή του σε άλλα θέματα, βρίσκεται το πολιτικό ρεύμα που προέκυψε από την επίσημη Τέταρτη Διεθνή. Οι θέσεις της έχουν παίξει εξαιρετικά επιζήμιο ρόλο στην παράδοξη ιδεολογική τοποθέτηση της ευρωπαϊκής αριστεράς, στο βαθμό που δίνει το άλλοθι του "αριστερού ριζοσπαστισμού" σε ένα μανιχαϊστικό όραμα που απέχει τραγελαφικά από την πραγματικότητα και πιέζει για την αποστολή όπλων που θα εξασφαλίσουν την κλιμάκωση του πολέμου μέχρι να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι του ΝΑΤΟ, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα διακινδυνεύσει πυρηνική σύγκρουση!
Οι θέσεις αυτές προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη αν αναλογιστεί κανείς τις θέσεις που είχαν λάβει τα τροτσκιστικά κινήματα και ο ίδιος ο Τρότσκι στο παρελθόν.
Ο Τρότσκι είχε πάντοτε τη θέση της υπεράσπισης του "γραφειοκρατικά εκφυλισμένου εργατικού κράτους", το οποίο, όπως έλεγε, ήταν η Σοβιετική Ένωση, ενάντια στις επιθέσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών και ήταν πάντοτε αντίθετος σε όλες τις αποικιοκρατικές και νεοαποικιοκρατικές προσπάθειες, χωρίς να κάνει καμία παραχώρηση σε "ανθρωπιστικά" ή ηθικιστικά επιχειρήματα. Παρέμεινε πιστός σε αυτή τη θέση μέχρι τη δολοφονία του από τους σταλινικούς.
Μετά το θάνατό του, υπό την ηγεσία του Michel Raptis (Pablo), από το 1943 έως το 1963, η Τέταρτη Διεθνής υποστήριξε ενεργά όλα τα αντιαποικιακά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα. Η συμμετοχή της Τέταρτης Διεθνούς, υπό τον Μιχάλη Ράπτη, στον απελευθερωτικό αγώνα του αλγερινού λαού ήταν εξαιρετικά σημαντική. Η Τέταρτη Διεθνής υποστήριξε επίσης, με όλα της τα μέσα, τους απελευθερωτικούς αγώνες των πορτογαλικών αποικιών. (**)
Στη συνέχεια, η Τέταρτη Διεθνής και ένα από τα πιο ενεργά τμήματά της, η Ligue Communiste Revolutionnaire στη Γαλλία, υποστήριξε σθεναρά τον αγώνα του λαού του Βιετνάμ κατά της αμερικανικής επέμβασης, καθώς και όλα τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και τις επαναστάσεις αυτής της περιόδου, όπως η επανάσταση των Σαντινίστας στη Νικαράγουα κατά της αιματηρής δικτατορίας που υποστήριζαν οι ΗΠΑ.
Από την πτώση της ΕΣΣΔ, ωστόσο, το ρεύμα αρχίζει να απομακρύνεται αργά από τις βασικές του αρχές και οι ίδιες οι "αρχές" του υφίστανται μια παράδοξη μετάλλαξη.
Για παράδειγμα, το "δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση", το οποίο προτάθηκε για να αντιταχθεί στην εθνοτική καταπίεση που είναι τόσο συνηθισμένη στις πολιτικές μορφές της ιμπεριαλιστικής εξουσίας στην εποχή του κατακτητικού καπιταλισμού, έχει μετατραπεί σε δόγμα και ιδεολογικό τοτέμ που επιτρέπει τη δικαιολόγηση των πάντων, χωρίς να προσδιορίζονται τα όρια ή οι "λαοί" που αφορά!
 
Όταν ο ιμπεριαλισμός εργαλειοποίησε όλους τους εθνικισμούς για να διαλύσει όλα τα πολυεθνικά κράτη που είχαν βιώσει οποιαδήποτε μορφή "σοσιαλισμού", η Τέταρτη Διεθνής συνέχισε να διακηρύσσει τις "αρχές" της και στις μεταβλητές γεωμετρίες που παρουσίαζε η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα!
Στην περίπτωση της δυτικής επίθεσης για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η (επίσημη) Τέταρτη Διεθνής, η οποία στο παρελθόν είχε εκφράσει ενδιαφέρον για την εμπειρία μιας ομοσπονδίας που υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των μειονοτήτων καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, μετατοπίστηκε σε μια θέση οιονεί συνεργασίας με τα εγχειρήματα διάλυσής της και πορείας προς τον εμφύλιο πόλεμο, καταφεύγοντας σε ψευδείς αναφορές στο "δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση" και σε μια σειρά από "ούτε. . . ούτε" για να αποφύγει την καταδίκη αυτών των προσπαθειών!
Άρχισε, στο όνομα του "δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση", να δείχνει "κατανόηση" για όλες τις αποσχιστικές κινήσεις, χωρίς να διευκρινίζει τι σήμαινε αυτό το σύνθημα, ποιοι "λαοί" ήθελαν "αυτοδιάθεση", μέχρι πού έφτανε αυτή και τι σήμαινε αυτό για τις μειονότητες εντός των ομόσπονδων δημοκρατιών. (Αυτή η φετιχοποίηση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση είχε ωθήσει ορισμένους ακροαριστερούς ακτιβιστές στο σημείο να υποστηρίξουν, στον εμφύλιο πόλεμο της Νιγηρίας, την αυτονομία της Μπιάφρας, ο οποίος δεν εξέφραζε τίποτε άλλο παρά την επιθυμία ορισμένων πολυεθνικών πετρελαϊκών εταιρειών να έχουν το δικό τους λιβάδι στη χώρα και να μοιράζονται τα κέρδη μόνο με μια μικρή τοπική ελίτ!)
Τα ενοχικά αισθήματα μιας πρώην αποικιακής δύναμης που είχε αποικίσει μουσουλμανικούς λαούς τους οδήγησαν να δουν τους μουσουλμάνους της Βοσνίας ως έναν καταπιεσμένο λαό που άξιζε "ανεξαρτησίας" (σε μια δημοκρατία της οποίας αποτελούσαν περίπου το σαράντα τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού, ξεχνώντας ταυτόχρονα ότι ο σχηματισμός αυτής της "εθνικότητας" ήταν αποτέλεσμα των προσηλυτισμών κατά την οθωμανική περίοδο στη θρησκεία του κατακτητή).
Το ίδιο ίσχυε και για την Κροατία, η οποία επηρεάστηκε από Γερμανούς και τους εθνικιστές της Ustasha , γενοκτόνους συνεργάτες των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, των οποίων το "δικαίωμα στο διαχωρισμό" υπερασπίστηκαν ως βασική αρχή, ξεχνώντας ότι ολόκληρα τμήματα της χώρας, όπως η Κράινα, είχαν σερβική πλειοψηφία, της οποίας το "δικαίωμα στην αυτοδιάθεση" αγνοήθηκε έτσι.
Τέλος, στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο απολάμβανε ήδη καθεστώς αυτονομίας (που δεν δόθηκε στο ρωσόφωνο Ντονμπάς), το δικαίωμα στην "αυτοδιάθεση" προοριζόταν για ιερό δικαίωμα διαχωρισμού, ενώ τα δικαιώματα της σερβικής μειονότητας διαγράφηκαν! Με βάση την επίσημη προπαγάνδα, ο σερβικός εθνικισμός για τον οποίο κατηγορήθηκε ο Μιλόσεβιτς, καταδικάστηκε πολύ περισσότερο από την Τέταρτη Διεθνή από τους κροατικούς εθνικισμούς που ήταν γεμάτοι νοσταλγούς των Ουστάσα και συνεργάτες των ναζιστών κατακτητών, ή τους Βόσνιους ισλαμιστές, που ήδη υπερασπίζονταν από "ισλαμιστές διεθνιστές" τύπου Αλ Κάιντα. Το αποτέλεσμα ήταν μια αντίδραση "ούτε (Μιλόσεβιτς) ούτε (ΝΑΤΟ)", η οποία για τους αριστερούς μαχητές σε μια χώρα που ήταν μέρος των επιτιθέμενων και αυτών που βομβάρδισαν, ισοδυναμούσε με την αποθάρρυνση κάθε ειρηνιστικής αντίδρασης. Αν κάποιοι εξέφραζαν την αντίθεσή τους στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς χωρίς να τη συνοδεύουν με μια σφοδρή επίθεση κατά του "Μιλόσεβιτς", ήταν ύποπτοι είτε για αλληλεγγύη με τους "δικτάτορες" είτε για "ορθόδοξο εθνικισμό", αν προέρχονταν από ορθόδοξες χώρες!
Η διολίσθηση συνεχίστηκε σε όλο τον νέο αιώνα με μια περισσότερο από διφορούμενη θέση σε όλες τις επεμβάσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού με το περίφημο "ούτε, ούτε", "ούτε ο Μπους ούτε ο Σαντάμ" 9ξεχνώντας ότι δεν ήταν ο Σαντάμ που βομβάρδισε τις χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά εκείνοι που επιτέθηκαν και βομβάρδισαν το Ιράκ, τις υποδομές του και τον πληθυσμό του, όλα με το ψευδές πρόσχημα των "όπλων μαζικής καταστροφής". 20 χρόνια πριν: Δεν σταματήσαμε την εισβολή στο Ιράκ, αλλά αλλάξαμε την ιστορία
Όταν οι ΗΠΑ, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο επιτέθηκαν και βομβάρδισαν τη Λιβύη, υποτίθεται για να προστατεύσουν μερικές χιλιάδες αντιπάλους του Μπενγκάζ από τη "γενοκτονία", η Τέταρτη Διεθνής επανέλαβε τη θέση της "ούτε ούτε ούτε", για να μη φανεί ως συνεργός ενός δικτάτορα.
Παρά τη "μαρξιστική" εκπαίδευση των ηγετών τους, ξέχασαν όλες τις προειδοποιήσεις των παλαιότερων μαρξιστών στοχαστών για τις ανθρωπιστικές προφάσεις που χρησιμοποιούσε ο αποικιοκρατικός ιμπεριαλισμός (κατοχή της Αφρικής για την καταπολέμηση της φεουδαρχίας και της δουλείας κ. λπ. ).
Η προσκόλληση στην εικονική πραγματικότητα που επινόησαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι έκτοτε αρκετά συστηματική και έχει οδηγήσει σε αναιμικές αντιδράσεις στις επιθέσεις των δυτικών κυβερνήσεων κατά των προοδευτικών κινημάτων στη Λατινική Αμερική.
Η πλήρης "αλλαγή πλευρών" έφτασε στο αποκορύφωμά της με την κρίση στην Ουκρανία. Από τα γεγονότα του Maïdan, βλέποντας μόνο τον «δημοκρατικό» ενθουσιασμό της νεολαίας του Κιέβου (και αγνοώντας τους νεοναζί που ήδη εργάζονταν και τα δισεκατομμύρια που επένδυσαν οι Αμερικανοί για την επιτυχία της επιχείρησης, όπως καυχιόταν η ίδια η Αμερικανίδα υφυπουργός Victoria Nuland), την είδαν ως λαϊκή επανάσταση ενάντια σε μια διεφθαρμένη ολιγαρχική τάξη, ενώ ήταν μόνο η αντεπίθεση της φιλοδυτικής εθνικιστικής ολιγαρχίας εναντίον ενός τμήματος της ολιγαρχίας που, ενώ ήταν τόσο διεφθαρμένο όσο και ο αντίπαλός της, δεν ήθελε να θέσει σε κίνδυνο τη συμβίωση των διαφόρων εθνοτικών συνιστωσών της χώρας. Εμπιστεύτηκαν πλήρως την αφήγηση που τους ετοίμασαν μικρές ομάδες "εθνικοαριστερών", οι οποίοι δεν φάνηκαν να σοκάρονται από την εξύμνηση του Μπαντέρας και άλλων γενοκτόνων συνεργατών των Ναζί, ούτε από την απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας ακόμη και σε περιοχές όπου μιλούσε η πλειοψηφία, όπως το Ντονμπάς, ούτε από την καταστολή, τις σφαγές και τις απαιτήσεις των νεοναζί ισχυρών ανδρών.
Στη "θεολογία" τους το "δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση" σήμαινε μόνο το δικαίωμα της εθνικιστικής πλειοψηφίας εντός της ουκρανόφωνης πλειοψηφίας να διαθέτει τη χώρα στο σύνολό της και να επιβάλλει μια μάλλον φασιστική αρχή "ένας λαός, μια γλώσσα και ένας ηγέτης".
Η σφαγή, που διακινήθηκε από τους νεοναζί στην Οδησσό, περίπου πενήντα αριστερών διαδηλωτών κατά του Μαϊντάν, οι δολοφονίες δεκάδων αντιπάλων με τη συνενοχή των αρχών, οι «αποκομμουνιστικοποιήσεις» και άλλα αντιδημοκρατικά μέτρα ήταν, στα μάτια τους, μόνο η έκφραση, αν και μερικές φορές λυπηρή, της άσκησης αυτού του δικαιώματος!
Όσο για την πορεία προς το ΝΑΤΟ, που ήταν ένας από τους κύριους λόγους για την πορεία προς τον εμφύλιο πόλεμο και στη συνέχεια προς τον πόλεμο συνολικά, σιγή ασυρμάτου, στο όνομα των μεγάλων αρχών (με λίγα λόγια, για μια από τις σπάνιες φορές που ένα "ούτε ούτε ούτε" θα ήταν συνετό και πιο σύμφωνο με την ηθική της ριζοσπαστικής αριστεράς, από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήδη με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Ζωρές) έχουν γίνει οι πιο αμείλικτοι υποστηρικτές της στρατιωτικής στήριξης των ουκρανικών κυβερνήσεων, ώστε ο πόλεμος να συνεχιστεί μέχρι να επιτευχθούν οι κύριοι στόχοι της "Δύσης", δηλαδή η αποδυνάμωση ή η διάλυση της Ρωσίας (όπως ήθελε ο Μπρεζίνσκι στις σκέψεις του για τους επιθυμητούς ενδιάμεσους στόχους για την επίτευξη της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ).
Αυτοί οι "πρώην οικολόγοι" που ήθελαν έναν οικολογικό σοσιαλισμό που θα μείωνε τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου υποστήριξαν τις κυρώσεις κατά του ρωσικού φυσικού αερίου προκειμένου να εισαχθεί σχιστολιθικό αέριο που ήταν διπλάσια ρυπογόνο. Αυτοί οι πρώην αντιφασίστες βρίσκουν τώρα τους νεοναζί του Αζόφ πολύ πατριωτικούς και ευπαρουσίαστους, εκστασιάζονται για τον ηρωισμό των "εθνικοαριστερών" που θα πολεμήσουν υπό τις διαταγές τους στο Ντονμπάς και υποστηρίζουν τις μαζικές αποστολές όπλων, τα καλύτερα από τα οποία θα καταλήξουν στα χέρια των πιο παρακινημένων στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, δηλαδή των νεοναζί "ηρώων του Αζόφ". Δεν συνειδητοποιούν ότι πιέζουν για τη θυσία εκατοντάδων χιλιάδων Ουκρανών και Ρώσων νέων για την επίτευξη των στόχων των νεοσυντηρητικών των ΗΠΑ, που περιγράφονται καλά στα βιβλία του κύριου στοχαστή τους, του συμβούλου των Αμερικανών προέδρων Μπρεζίσνσκι.
Φαίνεται να αγνοούν τους κινδύνους διολίσθησης σε πυρηνική σύγκρουση που συνεπάγεται αυτή η πολιτική άρνησης κάθε συμβιβασμού και κάθε ανακωχής!
Το χειρότερο απ' όλα, αυτό γίνεται με καθαρή συνείδηση και έχει κερδίσει τα μυαλά πολλών διανοουμένων, των οποίων τα κίνητρα παραμένουν ευγενή και "επαναστατικά"!
Για άλλη μια φορά "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις" (ακόμη και με "επαναστατικές"!)
 
Σημειώσεις
 
Αυτό το άρθρο εξετάζει τη θέση της "Ενωμένης Γραμματείας" της 4ης Διεθνούς, όχι όλων των τροτσκιστικών οργανώσεων. Υπάρχουν οργανώσεις όπως οι "Λαμπεριστές" στη Γαλλία ή η WSWS στις ΗΠΑ που έχουν υιοθετήσει μια αντι-ΝΑΤΟική, αντι-ιμπεριαλιστική θέση.
 
(*) Επίκουρος καθηγητής  μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot (P7)

(**) Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) θεωρούσε τον εκτροχιασμό, τον εκφυλισμό της σοβιετικής μεταρρύθμισης προς μια εξαιρετικά δεξιά κατεύθυνση, προς την αποκατάσταση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ, την πλήρη και άνευ όρων ενσωμάτωση του σοβιετικού χώρου στην καπιταλιστική Δύση και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η δημιουργία της οποίας ήταν το σημαντικότερο επίτευγμα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, καταστροφικό για την ίδια την ΕΣΣΔ και για ολόκληρο τον κόσμο. Ο Πάμπλο αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του (πέθανε το 1996) στον αγώνα κατά της "νέας παγκόσμιας τάξης" των ΗΠΑ και των κυρώσεων κατά της Σερβίας, του Ιράκ, της Λιβύης και της Κούβας, οργανώνοντας δύο μεγάλα διεθνή συνέδρια και ένα κίνημα αλληλεγγύης προς τον ιρακινό λαό. Οργάνωσε επίσης ένα διεθνές συνέδριο για την υπεράσπιση του Λένιν το 1990.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Γιώργος Κολέμπας

πηγή

Το πρόβλημα δεν είναι ο Πούτιν ή ο Ερντογάν, αλλά βαθύτερες ιστορικές τάσεις. Και η αντίσταση οφείλει να εστιάσει σε αυτές.

Κάποιοι Ρώσοι στρατηγιστές ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 ισχυριζόταν ότι η αναλογία του σύγχρονου πολέμου είναι 80% προπαγάνδα και 20% φυσική βία. Αν το 20% της φυσικής βίας αντιστοιχεί στις βαρβαρότητες που διαπράττουν οι Ρώσοι στην Ουκρανία, αντιλαμβάνεται κανείς τι έκταση πρέπει να έχει προσλάβει το 80% της προπαγάνδας...
Παρ όλα αυτά τα τελευταία νέα από τα μέτωπα της εισβολής προμηνύουν εξελίξεις. Το ξέσπασμα του Πριγκοζίν εναντίον του ρωσικού υπουργείου Άμυνας έχει ήδη συγκεντρώσει το ενδιαφέρον σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανακοίνωσή του πως η Βάγκνερ, θα αποχωρήσει από το Μπαχμούτ στις 10 Μαΐου, εφ′ όσον ισχύει και δεν είναι όπως η προηγούμενή του ότι τάχα κατέλαβε το Μπαχμούτ –από το οποίο τώρα θέλει να φύγει γιατί δεν έχει πυρομαχικά– ενδέχεται να προκαλέσει την αναδίπλωση των Ρώσων. Σ’ ένα μέτωπο, μάλιστα, στο οποίο οι απώλειές τους υπήρξαν αδιανόητες, μόνο και μόνο για να κατακτήσουν μια συμβολική νίκη η οποία παρ’ όλα αυτά δεν ήλθε ποτέ.
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσες είναι οι φήμες που κυκλοφορούν ότι ο επονομαζόμενος και «χασάπης της Μαριούπολης», στρατηγός Μιζίντσεφ, και πρώην υφυπουργός Άμυνας, που παύθηκε από τα καθήκοντά του πρίν από λίγες μέρες, εντάχθηκε στην Βάγκνερ ως υπαρχηγός.
Η άλλη είδηση που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι οι Ρώσοι προχωρούν στην εκκένωση των εδαφών της περιφέρειας του Δνείπερου (νοτιοανατολικά) που παρέμειναν υπό κατοχή. Πρόκειται άραγε για κάποιο στρατήγημα ενόψει της ουκρανικής αντεπίθεσης, ή απλώς είναι η ομολογία ότι δεν πρόκειται να την αντέξουν; Η κατάληψη της ανατολικά του Δνείπερου περιφέρειας Ζαπορίζιε, έχει στρατηγική σημασία για τους Ουκρανούς, και προοπτικά ανοίγει τον δρόμο για την Κριμαία, αλλά και για την ανακατάληψη της Μαριούπολης.
Στο ενδεχόμενο που η τροπή των γεγονότων στα μέτωπα του πολέμου αποβεί πολύ αρνητική για τους Ρώσους, εύλογα αναρωτιέται κανείς τι θα πράξει ο Πριγκοζίν. Μπορεί, άραγε, να ξεφύγει και να επιχειρήσει κάποιο πραξικόπημα; Πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιποι στο σενάριο αυτό και πόσο απρόβλεπτη θα γίνει η Ρωσία. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν κρίνει κανείς από την στάση της πλειοψηφίας (που ισχυροποιήθηκε καθώς ένας μεγάλος όγκος των αντιπολιτευόμενων στον Πούτιν και στον ιμπεριαλιστικό του πόλεμο έχει εγκαταλείψει τη χώρα) οι πιθανότητες οι πολιτικές εξελίξεις να τείνουν αρχικά προς σκληροπυρηνικότερες εκδοχές του προσώπου που βλέπουμε σήμερα είναι πολύ μεγάλες.
Διάφοροι ιθύνοντες κύκλοι της Δύσης, βέβαια, εύκολα μπαίνουν στον πειρασμό να πιστέψουν πως μετά τον Πούτιν είναι αρκετά πιθανόν να υπάρξει ένας μετριοπαθής διάδοχος. Κάνουν πάλι το ίδιο λάθος: δεν ακούν τους ομολόγούς τους της Ανατολικής Ευρώπης, που επιμένοντας στο ιστορικό υπόβαθρο του ρωσικού επεκτατισμού δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι η αλλαγή της ρωσικής στάσης απαιτεί βαθύτερους μετασχηματισμούς της κοινωνίας, που θα πάρουν χρόνο & ουσιαστική απαγκίστρωση των εθνών της Ανατολικής Ευρώπης από τη ρωσική σφαίρα επιρροής και όχι απλώς μια «αλλαγή φρουράς».
Το ίδιο σφάλμα διαπράττουν οι κύκλοι αυτοί για την Τουρκία. Εδώ έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες μια κοσμογονία στην τουρκική κοινωνία, και αυτό που βλέπουν ως «ευρασιανισμό» και «απομάκρυνση από την Δύση» αποτελεί προσανατολισμό και τρόπο ζωής ενός τεράστιου τμήματος της χώρας, σε τέτοιο βαθμό ώστε η περίφημη σύγκρουση των πολιτισμών να έχει εσωτερικευτεί μέσα στην τουρκική κοινωνία –και οι διάφοροι στη Δύση πιστεύουν ότι η Τουρκία μπορεί να υπερβεί την πραγματικότητα αυτή μέσα σε μια εκλογική νύχτα…
Αξίζει ως προς αυτά να σκεφτούμε την ιστορία της Γερμανίας του 20ου αιώνα: έκαναν μια πρώτη απόπειρα υλοποίησης των σχεδίων τους στον Α′ Παγκόσμιο πόλεμο· ηττήθηκαν και συνθηκολόγησαν στις Βερσαλλίες, ο γερμανικός επεκτατισμός όμως θεώρησε την ήττα αυτή πλασματική, “πισώπλατο μαχαίρωμα” μιας συμμαχίας Εβραίων και Σοσιαλιστών· σίγουρα όχι μια κανονική ήττα στα πεδία του πολέμου, και οπωσδήποτε όχι ματαίωση του επεκτατικού ονείρου· ακολούθησε η παραζάλη της Βαϊμάρης, η ρεβάνς που υποσχέθηκε ο Χίτλερ, ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος· μετά ήλθε η συντριπτική ήττα, η συνθηκολόγηση και η ανοικοδόμηση του μεταπολεμικού κράτους και οικονομίας, με αρκετούς από τους ιθύνοντες αυτής της διαδικασίας να είναι οι ίδιοι που οικοδόμησαν και λειτούργησαν το ναζιστικό κράτος· ένα μεγάλο κομμάτι της γραφειοκρατίας και των επιχειρηματιών, βλέπετε, δεν “αποναζιστικοποιήθηκαν” ειλικρινώς αλλά σκέφτηκαν πως μετά την τελική ήττα οι άνεμοι γύρισαν και απαιτείται μια κάποια προσαρμογή στις νέες συνθήκες.
Έπρεπε να τελειώσει η δεκαετία του 1970, και να διέλθει η Γερμανία από τα σκοτεινά χρόνια του “γερμανικού φθινοπώρου” ώστε να ξεκαθαρίσει κάπως η κατάσταση, και να πει κανείς ότι αποφάσισε να γυρίσει σελίδα σε βάθος. Ακόμα και έτσι, ορισμένες φορές σήμερα, βλέποντας τις επιλογές των ιθυνόντων του γερμανικού κράτους, αναρωτιέται που τελειώνουν γι’ αυτούς τα όρια της ευρωπαϊκής Γερμανίας και αρχίζει εκ νέου η επιδίωξη της γερμανικής Ευρώπης.
Άρα; Το πρόβλημα δεν είναι ο Πούτιν ή ο Ερντογάν, αλλά βαθύτερες ιστορικές τάσεις. Και η αντίσταση οφείλει να εστιάσει σε αυτές, να καταστεί εξ’ ίσου βαθιά, μακροχρόνια, επίμονη και επίπονη.
Όσο για το 80% της προπαγάνδας, εξελίσσεται καθημερινά, σε όλες της χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στον μη δυτικό κόσμο. Αποκτάει ταυτοχρόνως κάθε δυνατή έκφραση –μπορεί να μεταμορφωθεί απ’ τον Κουτσούμπα μέχρι τον Κασιδιάρη, ή τα πλήθη των ανώνυμων βάτνικς του διαδικτύου. Ή μπορεί πάλι απλώς να κρατάει τον καθρέφτη ώστε να φανούν οι αντιθέσεις της Δύσης και οι όψεις της παρακμής της –σε μια ορισμένη περίπτωση στις ΗΠΑ ίχνη ρωσικής διείσδυσης εμφανίστηκαν ταυτόχρονα πίσω από πρωτοβουλίες Woke, και “εναλλακτικής δεξιάς”.
Εξ άλλου, όπως εύστοχα σημείωνε ο Γεβγένι Μέσνερ [αξιωματικός του στρατού του τσάρου, μετέπειτα «Λευκός» στον εμφύλιο πόλεμο & αργότερα θεωρητικός του πολέμου, επηρέασε ιδιαίτερα τη στρατηγική σκέψη της μετασοβιετικής Ρωσίας από το 2000 κι έπειτα]:
«Σε μελλοντικούς πολέμους, ο πόλεμος δεν θα είναι γραμμικός, αλλά θα εξελίσσεται σε ολόκληρη την επικράτεια και των δύο εχθρών διότι πίσω από το στρατιωτικό μέτωπο θα υπάρχουν πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά μέτωπα· ο πόλεμος δεν θα είναι δισδιάστατος [ξηρά και θάλασσα], όπως στο παρελθόν, ούτε τρισδιάστατος, όπως έγινε με τη ανάδυση της στρατιωτικής αεροπορίας, αλλά τετραδιάστατος, με την τέταρτη διάσταση να αφορά τον ψυχισμό…».

 Δρ. Γιώργος Ρακκάς, Αρθρογράφος

Πολιτικός επιστήμονας και Δρ. κοινωνιολογίας. Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη Μένουμε Θεσσαλονίκη

πηγή

Κείμενο της Séverine Schulte για το γαλλικό ATTAC. Το κείμενο περιλαμβάνεται στο τελευταίο τεύχος του τριμηνιαίου Lignes d’Attac. Μετάφραση για το Αυτολεξεί: Front pour l’autonomie
Η υπερθέρμανση του πλανήτη, που προκαλείται από έναν καπιταλισμό που έγινε ανεξέλεγκτος, έχει εισέλθει σε μια φάση επιτάχυνσης που απειλεί τις συνθήκες ζωής στη Γη.
Αντιμέτωποι με την επείγουσα κατάσταση και την ένοχη αδράνεια του κράτους, οι οικολόγοι ακτιβιστές/-στριες συσπειρώνονται και αγωνίζονται με αποφασιστικότητα, μη διστάζοντας, σε ορισμένες περιπτώσεις, να χρησιμοποιήσουν τη μέθοδο των σαμποτάζ. Σε αντάλλαγμα, η κυβέρνηση δεν έχει άλλη απάντηση από το να αυξήσει την καταστολή προκειμένου να αποθαρρύνει και να τιμωρήσει το κίνημα.
Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης κατά των τεχνητών λιμνών-ταμιευτήρων (mégabassines) στο Sainte-Soline στα τέλη Οκτωβρίου 2022, η δυσανάλογη παρουσία 1.700 χωροφυλάκων και αστυνομικών απέναντι σε 7.000 διαδηλωτές/-τριες και η καταστολή που ακολούθησε δικαιολογήθηκαν από τον υπουργό Εσωτερικών Gérald Darmanin στο όνομα της καταπολέμησης της «οικο-τρομοκρατίας», προκαλώντας έντονη αγανάκτηση.
Ο χαρακτηρισμός δράσεων ως τρομοκρατία επιτρέπει στο κράτος να εφαρμόζει εξαιρετικές ποινικές διαδικασίες: παρατεταμένη αστυνομική κράτηση, επιτάξεις, ειδικές τεχνικές έρευνας, βιντεοεπιτήρηση, διείσδυση στις συλλογικότητες κ.λπ.
Ενώ το μεγάλο διεθνές κάλεσμα κατά των mégabassines στις 25 Μαρτίου 2023 απαγορεύτηκε, ο εκπρόσωπος της συλλογικότητας “Bassines non merci” τέθηκε υπό δικαστική επιτήρηση και του απαγορεύτηκε η είσοδος στο Sainte-Soline και το Mauzé-sur-le-Mignon, τα ίδια τα μέρη όπου πραγματοποιήθηκε η διαδήλωση και όπου συγκεντρώθηκαν σχεδόν 30.000 ακτιβιστές και ακτιβίστριες.
Η διαδήλωση κατέληξε σε ένα ξέσπασμα αστυνομικής βίας: χιλιάδες χειροβομβίδες και βολές LBD (πλαστικές σφαίρες) προκάλεσαν περισσότερους από 200 σοβαρούς τραυματισμούς, εκ των οποίων 40 με τραύματα και κατάγματα, ενώ δύο άνθρωποι κατέληξαν μεταξύ ζωής και θανάτου. Το σχέδιο διάλυσης της συλλογικότητας των «Εξεγέρσεων της Γης» (Les soulèvements de la terre) ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση την ίδια στιγμή.
Αυτή η στρατηγική εκφοβισμού και σοβαρής καταστολής έχει ως πρότυπο εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το FBI θεωρεί ότι οποιαδήποτε επίθεση με πολιτικά κίνητρα κατά ιδιοκτησίας και αγαθών συνιστά τρομοκρατία, δικαιολογώντας έτσι τη συστηματική καταστολή.
Σύμφωνα με τον David C. Rapoport, καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, «η οικοτρομοκρατία θα είναι το επόμενο μεγάλο κύμα τρομοκρατίας που θα έχει να αντιμετωπίσει η Βόρεια Αμερική». Εξού και η δηλωμένη ανάγκη του κράτους να ενισχύσει και να εκπαιδεύσει τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο ηρωικός αγώνας των οικολόγων ακτιβιστών/-στριών της Ατλάντα για την υπεράσπιση του δάσους Welaunee και κατά του Cop-city, ενός μελλοντικού κέντρου εκπαίδευσης της αστυνομίας, αποτελεί έναν κρίσιμο αγώνα από αυτή την άποψη.
Πολύ πρόσφατα, ο Eric Dénecé, διευθυντής του γαλλικού κέντρου ερευνών για τις μυστικές υπηρεσίες και συγγραφέας το 2016 του βιβλίου L’écoterrorisme; de la contestation à la violence («Η οικοτρομοκρατία: από τη διαμαρτυρία στη βία»), παρουσίασε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο στην École Nationale Supérieure de la Police ως εξής: «Οι κοινωνίες μας επηρεάζονται από ένα τριπλό φαινόμενο: την απώλεια σημείων αναφοράς, την αύξηση του ελεύθερου χρόνου (sic!) και την επίδραση της ψηφιακής τεχνολογίας. Ως αντίδραση, λόγω της ανησυχίας προς όφελος της άμεσης δράσης ή από έναν υποτιθέμενο ακτιβισμό, τα άτομα οικειοποιούνται νέους σκοπούς για να υπερασπιστούν, όπως η ενναλακτική παγκοσμιοποίηση, η οικολογία και τα δικαιώματα των ζώων. Ένα από τα σημαντικότερα τρέχοντα ζητήματα είναι η ψυχολογική ανάλυση των σταδίων που οδηγούν στην ολοένα και ταχύτερη ριζοσπαστικοποίηση, που αποτελεί πρόκληση και στην οποία πρέπει να ανταποκριθούν τα συστήματα πληροφοριών και ασφάλειας».
Έτσι, το γαλλικό κράτος, αντί να λάβει υπόψη του την καλά θεμελιωμένη αξία των αιτημάτων που υπερασπίζονται οι οικολόγοι ακτιβιστές και ακτιβίστριες προκειμένου να δώσει λύσεις, προτιμά να εκφοβίζει συστηματικά τους ακτιβιστές/-στριες ζητώντας από την RG (μυστικές υπηρεσίες) να τους κατασκοπεύει και να τους αρχειοθετεί στο όνομα της καταπολέμησης μιας υποτιθέμενης «ριζοσπαστικοποίησης».
Επιπλέον, από τον Ιανουάριο του 2022, το Σύμφωνο Ρεπουμπλικανικής Δέσμευσης (Contrat d’Engagement Républicain – CER) που ψηφίστηκε από την προεδρική πλειοψηφία στο πλαίσιο του λεγόμενου νόμου περί «Αποσχιστικών Τάσεων» (νόμος που ψηφίστηκε μαζί με τον Νόμο Καθολικής Ασφάλειας – Loi sécurité Globale), απαιτεί από τους διάφορους οργανισμούς (associations) να δεσμευτούν ότι «θα απέχουν από κάθε ενέργεια που υπονομεύει τη δημόσια τάξη», με ποινή τη στέρηση των επιδοτήσεων. Με το CER, το κράτος θέτει μια βαριά οικονομική απειλή στις ενώσεις που υποστηρίζουν την πολιτική ανυπακοή, όπως η Alternatiba, και σφίγγει τον κλοιό του στο οικολογικό κίνημα.
Συνεπώς, το κράτος χρησιμοποιεί μια σειρά μέτρων που αναδιαμορφώνει για να εντοπίσει όσους χαρακτηρίζει ως «εσωτερικούς εχθρούς». Έτσι, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έλαβε χώρα το 2015 για την καταπολέμηση της διάπραξης τρομοκρατικών επιθέσεων χρησιμοποιήθηκε τρεις εβδομάδες αργότερα εναντίον οικολόγων ακτιβιστών στο πλαίσιο της COP 21, ορισμένοι από τους οποίους τέθηκαν ακόμη και σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Όπως το έθεσε πολύ εύστοχα η Vanessa Codaccioni, ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας -με ειδίκευση στην ποινική δικαιοσύνη, το έγκλημα και την καταστολή- σε άρθρο της στο Socialter τον Μάιο του 2022: «Οι μηχανισμοί και οι θεσμοί της καταστολής χρειάζονται πάντα στόχους για να συνεχίσουν να υπάρχουν, να λειτουργούν και επομένως να διατηρούν τη νομιμότητα. Ο προσδιορισμός των εσωτερικών εχθρών είναι πολύ χρήσιμος για τους πολιτικούς στην εξουσία: τους επιτρέπει να θέτουν ένα φράγμα μεταξύ του τι είναι δυνατόν να λένε και να κάνουν από τη μία πλευρά και του τι είναι απαράδεκτο από την άλλη.
Για να το θέσουμε πιο απλά: μόλις γίνεις ενοχλητικός, καταπιέζεσαι. Ένα κίνημα που δεν καταπιέζεται είναι ένα κίνημα που δεν ενοχλεί την εξουσία».

πηγή

ΟΟΣΑ: Μειώθηκε κατά 7,4% ο μέσος πραγματικός μισθός στην Ελλάδα το 2022 λόγω πληθωρισμού

 
Στην Ελλάδα, ο μέσος ονομαστικός μεικτός μισθός το 2022 αυξήθηκε κατά 1,5% αλλά ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 7,4% λόγω του πληθωρισμού 9,7%.

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση στο sekes-eydap.gr

Τάσος Τσακίρογλου

​​​«Σήμερα, ο ολοκληρωτισμός του Κεφαλαίου που δείχνει να απορροφά τα πάντα αντιπροσωπεύει μια συναινετική βία...Η σημερινή βία δεν εκπηγάζει τόσο από τον ανταγωνισμό της διαφωνίας όσο από τον κομφορμισμό της συναίνεσης. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μιλήσουμε, αντίθετα προς τον Χάμπερμας, για βία της συναίνεσης». Αυτό γράφει ο Νοτιοκορεάτης φιλόσοφος Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν στο βιβλίο του «Η κοινωνία της κόπωσης» (Εκδόσεις Opera), εννοώντας ουσιαστικά ότι αυτή η συναίνεση προϋποθέτει μια προηγούμενη άσκηση βίας, με την απόσπασή της.
Πώς γίνεται αυτό; Με την «ενημέρωση-οδοστρωτήρα», η οποία λειτουργεί ομογενοποιητικά, με τη διαρκή επανάληψη του ίδιου καθησυχαστικού «νανουρίσματος»: όλα πάνε καλά στη χώρα, η αέναη ανάπτυξη συνεχίζεται απρόσκοπτα, η ανεργία μειώνεται, τα εθνικά θέματα βρίσκονται σε καλά χέρια και η κυβέρνηση είναι εδώ για όλους τους πολίτες, χωρίς να κάνει διακρίσεις. Αυτή η μυθοποιητική σάγκα αποχαυνώνει, «κοιμίζοντας» τις τάσεις για αντίσταση και αντίδραση. Καθημερινά η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη χρησιμοποιεί αυτό το αφήγημα, επιχειρώντας να φιμώσει τον «ανταγωνισμό της διαφωνίας», ο οποίος πηγάζει από τις διαφορετικές θέσεις, τα αντικρουόμενα επιχειρήματα και τη διαδικασία του διαλόγου.
Η κουλτούρα και η μελέτη της Ιστορίας απαιτούν μια βαθιά προσοχή, η οποία στις μέρες μας ουσιαστικά δεν υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχει ένα άλλο είδος προσοχής, η υπερπροσοχή (hyperattention) όπως την ονομάζει ο Χαν. Αυτή η διασκορπισμένη προσοχή «χαρακτηρίζεται από αστραπιαίες εναλλαγές της εστίασης σε διάφορα καθήκοντα, πηγές πληροφόρησης και διεργασίες», κάτι σαν συνώνυμο του multitasking, δηλαδή της ταυτόχρονης ενασχόλησης με πολλά διαφορετικά αντικείμενα ενδιαφέροντος. Σ’ αυτό, λέει ο Χαν, μοιάζουμε με τα άγρια ζώα, τα οποία δεν μπορούν στιγμή να ηρεμήσουν: πρέπει να έχουν τεταμένη την προσοχή τους για πιθανούς θηρευτές, να προφυλάξουν τη λεία από τους ανταγωνιστές τους και να μη χάνουν από τα μάτια τους το σεξουαλικό τους ταίρι.
Αυτή η κατάσταση καθόλου δεν συγκρούεται με τον «κομφορμισμό της συναίνεσης». Αντίθετα, αυτός ο κομφορμισμός μάς είναι αναγκαίος για να μας καθησυχάζει και να λειτουργεί κατευναστικά στον εκνευρισμό που μας προκαλεί ο «ανταγωνισμός της διαφωνίας». Το αγελαίο αίσθημα, όπως έχει δείξει και ο σπουδαίος Εριχ Φρομ, είναι ένα είδος συγκολλητικής ουσίας της κοινωνίας και μας εξασφαλίζει ότι δεν υπέχουμε καμία ευθύνη. Αντίθετα, την αναθέτουμε σε κόμματα, ηγεσίες και «προσωπικότητες», αποφεύγοντας έτσι την άμεση εμπλοκή μας στην καθημερινότητα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ενα ακραίο, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε ο ναζισμός, ο οποίος «απελευθέρωσε» τους Γερμανούς από κάθε ευθύνη. «Δεν είμαι εγώ που πράττω, δεν είμαι εγώ που αποφασίζω, δεν είμαι εγώ που σκοτώνω και κάνω γενοκτονία! Είναι το κόμμα, είναι ο Χίτλερ και η ναζιστική ηγεσία. Αυτοί ξέρουν!» Αυτή εν ολίγοις ήταν η ψυχοπαθολογία του φασισμού: «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο της ευθύνης».
Πόσες φορές δεν το λέμε και πόσες φορές δεν μετανιώνουμε γι’ αυτή την ανάθεση σε άλλους των υποθέσεών μας; Το ακριβώς αντίθετο μας συμβούλευε καθ’ υπερβολήν ο Ν. Καζαντζάκης: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω». Είναι αυτό που λείπει από τον σημερινό κόσμο και γι’ αυτό ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Κίνδυνος πολιτικός, κοινωνικός, ιστορικός και οικολογικός. Βρισκόμαστε ακριβώς στο σταυροδρόμι της ευθύνης και η επιλογή είναι μόνο δική μας!

Θεοφάνης Τάσης
​
Κοιτάζοντας τη Σφίγγα στα μάτια:
Τεχνητή νοημοσύνη και ανθρώπινες αξίες
 
«………Τα παραπάνω ίσως μοιάζουν μακρινά, όμως η εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης διευρύνει καθημερινά το πεδίο εφαρμογών της έτσι ώστε ούτε ο θάνατος να μένει ανεπηρέαστος. Έτσι οι εταιρείες StoryFile και HereAfter καταγράφουν τις αναμνήσεις ενός ανθρώπου κατά τη διάρκεια μακροσκελών συνεντεύξεων, η πρώτη εταιρεία μέσω βιντεοσκόπησης και η δεύτερη με τη χρήση μιας εφαρμογής προκειμένου να δημιουργήσουν μια τεχνητή νοημοσύνη ικανή να συζητά με τους εναπομείναντες γι’ αυτές. Περισσότερο φιλόδοξη η εταιρεία You, Only Virtual αποβλέπει στη δημιουργία ενός ψηφιακού κλώνου του εκλιπόντος, δηλαδή μιας τεχνητής νοημοσύνης που θα είναι σε θέση ν’ ανταλλάσσει μηνύματα και ηλεκτρονικές επιστολές, να τηλεφωνά, αλλά επίσης να βιντεοσυνομιλεί με τους εναπομείναντες. Ο ψηφιακός κλώνος κατασκευάζεται ενόσω ένα άτομο βρίσκεται ακόμα εν ζωή, επικοινωνώντας γι’ αυτόν τον σκοπό με τους προαναφερθέντες τρόπους με τους αγαπημένους, αποκλειστικά μέσω της εφαρμογής της You, Only Virtual, προκειμένου η τεχνητή νοημοσύνη να συλλέξει τα απαραίτητα δεδομένα. Η υπηρεσία είναι διαθέσιμη με μηνιαία συνδρομή, μάλιστα μπορεί να ενεργοποιηθεί και πριν τον θάνατο του ατόμου, δίνοντάς του την ευκαιρία να δει την εικονική του προσωπικότητα (Virtual Person, εν συντομία Versona), όπως ονομάζεται το προϊόν από την You, Only Virtual. Η εταιρεία επαίρεται ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ ν’ αποχαιρετήσουμε οριστικά κάποιον αγαπημένο, καθώς η επικοινωνία μαζί του δεν σταματά μετά τον θάνατο. Πρέπει να σημειωθεί ότι η πρωτοβουλία για επικοινωνία δεν ανήκει αποκλειστικά στον συνδρομητή. Ο ψηφιακός κλώνος του εκλιπόντος στέλνει μηνύματα, τηλεφωνά και κάνει βιντοκλήσεις από μόνος του, όπως έκανε ενόσω βρισκόταν ο εκλιπών εν ζωή. Στα μελλοντικά σχέδια της εταιρείας συγκαταλέγεται η δημιουργία ενός ολογράμματος του ψηφιακού κλώνου, που θα είναι ορατό στους εναπομείναντες μέσω γυαλιών επαυξημένης πραγματικότητας. Έτσι η εικονιστική καθημερινότητα θα στοιχειωθεί από ψηφιακά φαντάσματα. Σε αυτό το σημείο τίθεται το ερώτημα αν είναι ηθική η δημιουργία ενός ψηφιακού κλώνου παρά τη συναίνεση του εκλιπόντος, ο οποίος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τη μελλοντική πιθανή εκμετάλλευσή του. Ωστόσο, ακόμη και αν υποτεθεί ότι η δημιουργία ενός ψηφιακού κλώνου είναι ηθική, παραμένει το ερώτημα αν είναι επιθυμητή. Ποιες είναι άραγε οι συνέπειες στους εναπομείναντες της διαρκούς ασώματης παρουσίας των εκλιπόντων στην καθημερινότητα; Πώς θα νιώθουν οι εκλιπόντες όταν δύο ή περισσότεροι ψηφιακοί κλώνοι επικοινωνούν μεταξύ τους ή όταν τους απευθύνονται με ρεαλιστικό πλην όμως αρνητικό τρόπο, δηλαδή προσομοιώνοντας συναισθήματα που διέθεταν οι εκλιπόντες; Διευκολύνει η επικοινωνία με έναν ψηφιακό κλώνο τη διαδικασία του πένθους ή τη διαστέλλει δυσχεραίνοντας τον αποχαιρετισμό; Τι είδους ον είναι ένας ψηφιακός κλώνος; Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως φορέας ηθικών δικαιωμάτων, εφόσον διαθέτει ευφυΐα και προσωπικότητα; Σε αυτή την περίπτωση δικαιούται να διαγράψει κανείς έναν ψηφιακό κλώνο με τη σύμφωνη γνώμη όλων των αγαπημένων;……..»

​Στην 107η θέση –από την 108η που κατείχε πέρυσι– βρέθηκε η Ελλάδα στη φετινή κατάταξη της διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», η οποία επί 21 συναπτά χρόνια δημοσιεύει τον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου. 

Το inside story παρουσίασε πρώτο στην Ελλάδα τα φετινά ευρήματα στις 3 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου:

👉 Η χώρα μας συνεχίζει και φέτος να κατέχει τη χαμηλότερη θέση σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τη θετική εξέλιξη με τις δύο συλλήψεις στην υπόθεση της δολοφονίας Καραϊβάζ. Πρόκειται για μια διαφορά 24 θέσεων από το αμέσως προηγούμενο κράτος-μέλος της ΕΕ, τη Μάλτα, που βρίσκεται στην 84η θέση. 
👉 Επιπλέον, κατέχουμε άλλη μία θλιβερή διάκριση. Σύμφωνα με τους RSF, η παρακολούθηση δημοσιογράφων από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και μέσω του spyware Predator αποτελεί «τη μεγαλύτερη παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου στην ΕΕ το 2022».

Διάβασέ το: Ελευθερία Τύπου: Καθηλωμένη στην τελευταία θέση της Ευρώπης η Ελλάδα και το 2023