(Οι Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου)

Τοξικές κοινωνίες και τοξικοί άνθρωποι υπάρχουν επειδή υπάρχουν βίαιοι τοξικοί θεσμοί, τοξικές δομές, τοξικές ιδέες και τοξικές κοινωνικές σχέσεις, που οδηγούν σε τοξικές ταξικές ταυτότητες. Τοξικές ιδέες, συναισθήματα και συμπεριφορές, όπως η ανασφάλεια, ο φόβος, το μίσος, η περιφρόνηση, η υπεροψία, η κατωτερότητα, ο φθόνος, η ζήλια, η απληστία, η θρησκοληψία, ο ιδεολογικός φανατισμός, ο εθνικιστικός παροξυσμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο φασισμός, ή ψευδαίσθηση περί ‘περιουσιότητας’, με την έννοια της ‘κοσμοσωτήριας’ ελίτ και του ‘ευλογημένου’, του μοναδικού αγαπημένου λαού του ‘θεού’ κ.ά. δεν είναι παρά κοινωνικά αιτιατά και σημαινόμενα.
Όλα αυτά δεν έχουν, παρά τους ισχυρισμούς τοξικών εγκεφάλων, καμία σχέση με την ιστορικά και κοινωνικά διαμορφωνόμενη ανθρώπινη φύση, αφού ένα άτομο που γεννιέται ευάλωτο και ανίκανο να επιβιώσει μόνο του, επιβιώνει και μεγαλώνει φυσιολογικά χάρη στην αγάπη, τη φροντίδα και την αφοσίωση των γονιών του, της οικογένειάς του, του περιβάλλοντός του και της κοινότητας στην αγκαλιά της οποίας γεννήθηκε, αποδίνοντας σε όλους αυτούς την ευγνωμοσύνη του και ανταποδίδοντας το ίδιο και στους δικούς του απογόνους. Ούτε έχουν καμία σχέση με τη λεγόμενη ‘θεία και αθάνατη ψυχή’ του πλατωνικού ιδεαλισμού και των σκοταδιστικων και εξουσιαστικών ιερατείων. Ούτε, φυσικά, έχουν καμία σχέση με τη φυσιολογία του εγκεφάλου, όπως ισχυρίζονται εκείνοι που προσπαθούν να ‘βελτιώσουν’ τον λεγόμενο ‘ατελή άνθρωπο’ με ‘διορθωτικά εμφυτεύματα’, προκειμένου να διαιωνίσουν την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών. Αντίθετα, η συστημική κοινωνική τοξικότητα, εξατομικευμένη με διάφορους τρόπους και μορφές, είναι το αποτύπωμα της υλικής και πνευματικής πραγματικότητας και των τοξικών κοινωνικών συνθηκών στις οποίες ζούμε, πάνω στον εγκέφαλο, στο μυαλό, στο Νου, στη συνείδηση και στην πνευματική μας υπόσταση, που καθορίζουν, ως ‘μαγικά σπήλαια’, ανθρώπινους τύπους, κοινωνικούς ρόλους, συμπεριφορές και ‘ταυτότητες’.
Μήτρα όλων αυτών είναι ο βαθμός τοξικότητας του τρόπου κοινωνικής συμβίωσης, δηλαδή του κοινωνικού συστήματος, ο οποίος καθορίζεται σχεδόν μονοσήμαντα από τον τρόπο παραγωγής και διανομής όλων των απαραίτητων υλικών και πνευματικών αγαθών και συνθηκών ύπαρξης των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Ο τρόπος παραγωγής και κατά συνέπεια ο τρόπος κατανομής του κοινωνικού πλούτου καθορίζεται αποκλειστικά και μονοσήμαντα από τη σχέση της κοινωνίας με τα μέσα παραγωγής, ταυτόχρονα, και από τον αντίστοιχο κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, δηλαδή, από τη θέση κάθε μέλους της κοινωνίας, ατομικά και συλλογικά, σε αυτή τη διαδικασία.
Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι για εκατομμύρια χρόνια η κοινωνικά αυτοδιαχειριζόμενη κοινοτική ιδιοκτησία επί των μέσων παραγωγής εξασφάλισε, μέσω της αμοιβαίας και αλληλέγγυας συνεργασίας, την επιβίωση του είδους και οδήγησε την κοινωνία/ανθρωπότητα αργά αλλά σταθερά από τις σπηλιές στον πολιτισμό. Η εκτροπή προς την κοινωνική ανισότητα, τον ανταγωνισμό, τους πολέμους και την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών επιτεύχθηκε με την, κατά την δουλοκτητική περίοδο, de facto και de jure επιβολή τής ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία κατάργησε τον αταξικό, αυτοδιαχειριστικό κοινωνικό καταμερισμό της Εργασίας. Η ατομική ιδιοκτησία, ως αποκλειστικό προνόμιο του πατέρα, χώρισε τις κοινωνίες σε ‘ελεύθερους’ κατόχους των μέσων παραγωγής και σε ‘δούλους’ ακτήμονες προλετάριους, οι οποίοι για να ζήσουν πουλούσαν και πωλούν ακόμα την εργατική τους δύναμη στα αφεντικά, δηλαδή στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Η εξέλιξη αυτή έκλεισε την περίοδο της πρωτόγονης μητριαρχίας, που βασιζόταν στην κοινοκτημοσύνη και στην αυτοδιαχείριση, και ονομάστηκε πατριαρχία λόγω της πατριαρχικής/ιδιοκτησιακής δομής της κοινωνίας, που βασιζόταν στον άνδρα/πατέρα ως αποκλειστικό ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, για την εποχή εκείνη. Ακολούθησε το ενδιάμεσο στάδιο της μεσαιωνικής φεουδαρχίας με τον υποτιθέμενο ‘θεό’ ως αποκλειστικό ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, με αυτόχριστους εκπροσώπους του τους ίδιους τους δημιουργούς του, για να συνεχιστεί, με την έλευση του καπιταλισμού, η αυθεντική ατομική ιδιοκτησία επί των μέσων παραγωγής, ανεξαρτήτως φύλου. Για την εδραίωση της ‘ιερής ατομικής ιδιοκτησίας’ και την εξασφάλιση της εξουσίας των εκάστοτε ιδιοκτητών, κατέστη αναγκαία η εμφάνιση της μονογαμικής, αλλά μόνο για την γυναίκα, οικογένειας, των οργανωμένων θρησκειών και του ταξικού κράτους με τους αντίστοιχους θεσμικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα τις άγονες αντιπαλότητες και τους κατακτητικούς πολέμους, με κορυφώσεις τις σταυροφορίες, την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και τη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Αποτελεί ιστορική βεβαιότητα ότι η φύσει και θέσει τοξική ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής προκαλεί άμεσα και έμμεσα βίαιες ανισότητες, ανταγωνισμούς και καταστροφικούς πολέμους για να καταλήξει, καταργώντας το Εμείς για χάρη του εγωιστικού Εγώ, στην αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής, στις τοξικές κοινωνίες, στους τοξικούς ανθρώπους και στον τοξικό πολιτισμό. Η θεσμοποίηση όλων των σχετικών, με την σχέση της κοινωνίας και των μελών της με τα μέσα παραγωγής και κατανομής του κοινωνικού πλούτου, κοινωνικών κατηγορημάτων, παίρνει τη μορφή των πολλών τοξικών ταυτοτήτων με τις οποίες τα εκάστοτε σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία εφοδιάζουν τους εςξουσιαζόμενούς τους και τους παρατάσσουν σε τοξικούς στρατούς, ‘έτοιμους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν’, με τις εκάστοτε τοξικές ταυτότητες σφιχτά δαγκωμένες για να αναγνωρίζονται τα κουφάρια τους. Είναι αυτή η τοξική πραγματικότητα που καθιστά τη ζωή μας τοξική και ακρωτηριάζει τη ζωτική μας ανάγκη για αναγνώριση, σεβασμό και αξιοπρέπεια, συνθήκες και καταστάσεις που ταυτίζονται με την κοινωνική ισότητα και την ελευθερία, αφού ελευθερία μεταξύ ανόμοιων ανθρώπων σε σχέση με τα θέλω μας και τα μπορώ μας δεν μπορεί να υπάρξει.
Αφορμή για το δοκίμιο αυτό ήταν το νέο βιβλίο του Francis Fukuyama, με τίτλο ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Το αίτημα της αξιοπρέπειας και η πολιτική της μνησικακίας, το οποίο, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και παρουσιάστηκε παντού με τυμπανοκρουσίες παρουσία του συγγραφέα του. Η κεντρική ιδέα αυτού του βιβλίου του Φουκουγιάμα είναι το ‘αίτημα για αναγνώριση’ και ‘αξιοπρέπεια’ ως αφετηρία για την ‘πολιτική ταυτότητας’. Καθώς το ξεφυλλίζει κανείς προσεκτικά και κριτικά συνειδητοποιεί ότι με τον όρο ‘αξιοπρέπεια’ ο Fukuyama εννοεί την αναγνώριση των εξουσιαστών, η οποία ταυτίζεται με την υποταγή των πολλών στην εξουσία των λίγων. Στο βαθμό που οι πολλοί αρνούνται την υποταγή τους και αγωνίζονται για κοινωνική ισότητα ως προϋπόθεση για την αξιοπρέπειά τους, τότε οι λίγοι, οι εξουσιαστές μνησικακούν εναντίον των πολλών εντείνοντας την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την εξαθλίωσή τους, πράγμα που σημαίνει ότι η ‘αξιοπρέπεια’ των εξουσιαστών αφαιρεί το δικαίωμα και τη δυνατότητα των εξουσιαζόμενων να είναι αξιοπρεπείς, αφού η αξιοπρέπεια και η οικονομική και κοινωνική δουλεία αλληλοαποκλείονται. Πρόκειται για ένα νέο εγχειρίδιο, εγκώμιο της νεοφιλελεύθερης αυταρχικής ιδεολογίας που τα παπαγαλάκια του συστήματος σε όλο τον κόσμο αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν ως ένα must για να είσαι in και ok, γεγονός που πρέπει να υποστεί την βάσανο ενός σοβαρού δημόσιου διαλόγου, για να αποκαλυφθούν οι ταξικές, τοξικές προθέσεις του συντάκτη του και των προστατών του.
Προφανώς ο Φουκουγιάμα αναφέρεται στην κοινωνία του εξουσιαστικού/τοξικού 1%, που καταπιέζει το 99% της ανθρωπότητας, η οποία φαίνεται να υπάρχει στα μυαλά και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ολιγαρχών και των ex officio ιδεολόγων της κοινωνικής ανισότητας. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Φουκουγιάμα, ως κεντρικός υπερασπιστής του ηγεμονικού νεοφιλελευθερισμού, δεν θέλει ή δεν μπορεί, γιατί δεν του το επιτρέπουν τα αφεντικά του να δει ότι υπάρχει και μια άλλη κοινωνία, αυτή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που αγωνίζεται διαχρονικά για την αξιοπρέπεια μεταξύ ίσων και επομένως ενάντια στις δυνάμεις της κοινωνικής ανισότητας και για μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία της ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και του αταξικού ουμανισμού.
Είναι, προφανώς, αυτοί οι διαχρονικοί αγώνες που, από τη μια πλευρά, μετατρέπουν σταθερά τον παραδοσιακό μονοδιάστατο άνθρωπο στον σύγχρονο πολυδιάστατο άνθρωπο, τον homo humanisticus universalis, που είναι σήμερα, στον 21ο αιώνα, ικανός και έτοιμος να αυτοδιαχειρίζεται την ζωή του και την κοινωνιά του και να μην έχει ανάγκη από αφεντικά. Είναι η ίδια εξέλιξη, που από την άλλη πλευρά, τρομάζει τα σκοταδιστικά και αυταρχικά ιερατεία, γιατί αισθάνονται ότι το τέλος τους είναι κοντά και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο με απροκάλυπτη βία, ψέματα, αφορισμούς και γιατροσόφια. Έτσι ο υπαινιγμός του Φουκουγιάμα, που παρουσιάζει ως μνησικακία τους κοινωνικούς αγώνες των δυνάμεων που αρνούνται την κοινωνική ανισότητα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα και οραματίζονται κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια μεταξύ ίσων και για όλους, καταλήγει να είναι ένας αγοραίος παραλογισμός και μια ιδεολογική διαστροφή, που μετά το ‘τέλος της ιστορίας’ μας παρουσιάζεται, με τις τοξικές ‘πολιτικές ταυτότητας’, ως το τέλος της Λογικής.
Είναι αυτές οι αντιλήψεις, τα κρυφά νοήματα και τα παραπλανητικά μηνύματα που προσπαθεί να στείλει, μέσω των οπαδών και των διαφημιστών του σε όλο τον κόσμο, στο συλλογικό υποσυνείδητο των αναγνωστών του, για τόσο σημαντικά ζητήματα, με δόλωμα ένα περίεργο είδος εξουσιαστικής αξιοπρέπειας, ταυτισμένης με την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών, που με με οδήγησαν στην αναζήτηση της ρίζας της συστημικής τοξικότητας, της τοξικότητας του παρακμιακού, απάνθρωπου, καταστροφικού και άρα επικίνδυνου καπιταλισμού, αποτέλεσμα της οποίας είναι το δοκίμιο που κρατάτε στα χέρια σας.
Κι’ όποιος έχει κάτι καλύτερο να προτείνει, ας μην το κρατάει για τον εαυτό του, γιατί η σιωπή, μπροστά στον φόβο της εξουσίας και των φετίχ της, των ‘θείων’ σκιάχτρων, που μας εξοικειώνουν με τον τρόμο και τη φρίκη της ανισότητας, της αδικίας, της προσβολής, της φτώχειας, της πείνας και του βίαιου θανάτου, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά και με τον εφιάλτη της γκροτέσκας καθημερινότητας, δεν είναι χρυσός, αλλά η συνενοχή, ηθελημένη ή αθέλητη, είναι σχεδόν αδιάφορο. Ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, εκτός από εκείνους που μας θέλουν βουβούς, κωφούς, τυφλούς και σκλάβους ανύπαρκτων ‘πανάγαθων θεών’, στο όνομα των οποίων οι ακόμα υπάρχοντες αφέντες και εξουσιαστές σφαγιάζουν την ανθρωπότητα και καταστρέφουν την κοινή μας πατρίδα και το κοινό μας σπίτι, τον μοναδικό και πανέμορφο πλανήτη Γη, την κορωνίδα του αναρχοατελευτητου και μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος
______________________
ΚΟΥΚΚΙΔΑ: Θεμιστοκλέους 37, 10677 Αθήνα.
Τηλ: 210 3802644, FAX: 210 3839930,
E-mail: koukkida.edit@yahoo.gr

Χοσέ Ορτέγκα υ Γκασσέτ
 
Η αποστολή του βιβλιοθηκάριου
 
Μετάφραση: Δήμητρα Παπαβασιλείου, Πρόλογος: Δημήτρης Μαρκόπουλος
ISBN: 978-618-81520-9-2, σελ. 88

Η μορφή του βιβλιοθηκάριου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του βιβλίου. Η συλλογική ανάγκη να παράγονται περισσότερα βιβλία, ήδη από τις απαρχές της τυπογραφίας, κατά τον 15ο αιώνα, κατέστησε τη συντήρηση και την ταξινόμησή τους κοινωνική επιταγή. Σταδιακά, και μέχρι τον 19ο αιώνα, ο βιβλιοθηκάριος απώλεσε την ηρωική του διάσταση για να αναλάβει ένα καθήκον γραφειοκρατικό, στην υπηρεσία της νεωτερικής κοινωνίας, η οποία αισθανόταν την ανάγκη να συσσωρεύει, να διατηρεί και να μεταλαμπαδεύει τη γνώση προς όφελος της τεχνικής, επιστημονικής και πολιτιστικής προόδου. Όμως η υπερπληθώρα αυτή των βιβλίων και των βιβλιοθηκών έχει ένα τίμημα, καθώς η συγγραφή υποτάσσεται στο χρήμα και στο γόητρο, παράγοντας πλέον ψευδεπίγραφα βιβλία. Το εργαλείο που επινοήθηκε για τη διευκόλυνση του ανθρώπου γίνεται πια δυσβάσταχτο βάρος για τον μορφωμένο αναγνώστη. Όπως σημειώνει γλαφυρά ο Ορτέγκα υ Γκασσέτ, «ο άνθρωπος χάνεται μέσα στον ίδιο του τον πλούτο».
Στο σύντομο αυτό δοκίμιο, ο Ισπανός φιλόσοφος επιχειρεί μια περιεκτική γενεαλογία του λειτουργήματος του βιβλιοθηκάριου, έχοντας έναν διττό στόχο: Πρώτον, ανιχνεύει τη χυδαία εμπορευματοποίηση του βιβλίου –ήδη εν έτει 1935!–, καταγράφοντας πώς αυτή αδρανοποιεί την ίδια την ανάγνωση ως στοχαστική λειτουργία του ανθρώπου. Δεύτερον, ενώπιον του αδιεξόδου, αναθέτει στον βιβλιοθηκάριο μια «νέα αποστολή»: να υπηρετεί το βιβλίο ως ζωντανή λειτουργία, να γίνει ο θηριοδαμαστής του εξεγερμένου βιβλίου, του βιβλίου που έχει παρεκκλίνει από τον σκοπό του.
 
«Εάν κάθε νέα γενιά συνεχίσει να συσσωρεύει τυπωμένο χαρτί σε ανάλογες ποσότητες με τις προηγούμενες, τότε το πρόβλημα που δημιουργεί η υπερπληθώρα βιβλίων πρόκειται να πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Ο πολιτισμός, που είχε ελευθερώσει τον άνθρωπο από την αρχέγονη ζούγκλα, τον ρίχνει εκ νέου σε μια ζούγκλα –μια ζούγκλα βιβλίων–, όχι λιγότερο λαβυρινθώδη και ασφυκτική».
 
Ο Χοσέ Ορτέγκα υ Γκασσέτ (1883-1955), ουμανιστής φιλόσοφος, υπήρξε ο στοχαστής που περισσότερο συνέβαλε στην πνευματική και πολιτισμική αναγέννηση της Ισπανίας κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Σπούδασε φιλοσοφία στη γενέθλια πόλη του, τη Μαδρίτη, καθώς και στη Γερμανία, όπου επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τον νεοκαντιανισμό. Ως καθηγητής Μεταφυσικής, αρχικά, και Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών, εν συνεχεία, διατύπωσε τη φιλελεύθερη φιλοσοφία του, η οποία αναγνώριζε το άτομο ως μόνη πραγματικότητα στη ζωή. Διακρίνοντας την επιτακτική (ήδη στην εποχή του) ανάγκη για μια γνήσια πνευματική καλλιέργεια των ανθρώπων, ίδρυσε το 1923 την Επιθεώρηση της Δύσης (Revista de Occidente), η οποία έφερε ένα ευρύ ισπανόφωνο κοινό κοντά στην ευρωπαϊκή σκέψη του 20ού αιώνα. Παράλληλα, ηγήθηκε μιας ομάδας δημοκρατικών διανοουμένων οι οποίοι αντιτάχθηκαν στη δικτατορία του Πρίμο δε Ριβέρα (1923-1930) και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του βασιλιά Αλφόνσου ΙΓ΄, που οδήγησε στην πτώση της μοναρχίας στην Ισπανία και την ανακήρυξη της δημοκρατίας. Με το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου, ο Ορτέγκα υ Γκασσέτ αυτοεξορίστηκε στο Μπουένος Άιρες και κατόπιν στη Λισαβόνα.

​Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
The Colleagues' Publications
Les Éditions des Collègues

​Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,
www.classlessdemodracy.glogspot.com,
 
Όταν η Πολιτεία, ως κράτος και ως κυβέρνηση, αποποιείται το χρέος της να συντονίσει την κοινωνία προς το συμφέρον όλων και να συμπαρασταθεί στα αδύναμα και κατατρεγμένα μέλη της, επειδή ασχολείται κύρια με την εξυπηρέτηση των ισχυρών και πλούσιων, τότε στο υπέδαφος της κοινωνίας αναπτύσσονται ζιζάνια που με την πρώτη ευκαιρία φυτρώνουν, έτοιμα να λεηλατήσουν τσέπες αφελών, κρατικά ταμεία, αξιοπρέπεια και συνειδήσεις, κάνοντας την ανάγκη φτωχών ανθρώπων κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Όταν οι κοινωνίες είναι αποξενωμένες από τα μέσα, τους θεσμούς, τις δομές και τις λειτουργίες που καθορίζουν τη ζωή τους, δηλαδή όταν κάποιοι λίγοι, οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, αποφασίζουν για τους πολλούς, τότε οι πολλοί και ιδιαίτερα οι πιο αδύναμοι και οι πιο φτωχοί μετατρέπονται σε αντικείμενα εξανδραποδισμού και εκμετάλλευσης. Από τότε που σκαρώθηκε ο μύθος της ‘κιβωτού του Νώε’, σύμφωνα με τον οποίο ένας άνθρωπος κλήθηκε από ένα μη-ον, τον υποτιθέμενο ‘θεό’, το απόλυτο φετίχ της κοσμικής εξουσίας[1], να σώσει την ανθρωπότητα από τον κατακλυσμό, μάθαμε όλοι να περιμένουμε την σωτηρία μας από κάποιον καλό ‘θεό’, αρχηγό, αφέντη και ηγεμόνα να μας σώσει από τον καπιταλισμό. Το  αποτέλεσμα είναι το 1% του πληθυσμού της ανθρωπότητας να λεηλατεί τη ζωή και το μέλλον του 99%, ένας άνθρωπος να έχει ετήσιο εισόδημα όσο οι πενήντα φτωχότερες χώρες του κόσμου, ή ένας άνθρωπος να αποκτά εισοδήματα σε ένα λεπτό της ώρας που αντιστοιχούν στο εισόδημα 44 χρόνων δουλειά ενός Έλληνα και σε ογδόντα οκτώ χρόνια δουλείας ενός Βούλγαρου.
Έτσι τα βλαβερά ζιζάνια ως ‘λουλούδια του καλού’, ως φιλάνθρωποι, ως ευεργέτες, αφεντικά και ηγεμόνες, αλλά και ως ‘προσωπικότητες’ συγγενείς κατά κανόνα υπουργών και παρατρεχάμενων τοπικοί παράγοντες, κομματάρχες, ‘ταγοί’ και ‘ποιμένες’ ανοίγουν τα μαγαζιά τους ως ΜΚΟ, ως μη κερδοσκοπικές εταιρίες και ως λογής-λογής σύλλογοι με τα πιο απίθανα ονόματα και αντικείμενα έτοιμοι να βουτηχτούν στην απάτη, στην αισχροκέρδεια, στην ανηθικότητα, ακόμα και στο έγκλημα για να κερδοσκοπήσουν και να ικανοποιήσουν τις πιο διεστραμμένες ορέξεις τους.
Μαζεύονται δυό-τρεις κατά κανόνα οικονομικά ανεξάρτητοι και ανεπάγγελτοι που θέλουν να βάλουν χέρι στη  τσέπη των ευαίσθητών συνανθρώπων τους, αλλά και κύρια στα διάφορα ταμεία που έχουν συσταθεί στα διάφορα κοινοβούλια και στο Ευρωκοινοβούλιο, για να σιτίζονται οι κράχτες ψήφων και να βολεύονται οι ημέτεροι’. Με τη βοήθεια ενός δικηγόρου που συνήθως ψάχνει απεγνωσμένα για το μεροκάματο συντάσσεται μια ‘συστατική πράξη’ που την υπογράφουν είκοσι τουλάχιστον πρόσωπα τα οποία μπορεί να είναι φυσικά ή νομικά και είναι αδιάφορο αν αυτά τα πρόσωπα είναι ημεδαπά ή αλλοδαπά. Η συστατική πράξη, εγκρίνεται από το πρωτοδικείο και το μαγαζί διαλαλεί την πραμάτεια του με δημόσιες σχέσεις και τις ντουντούκες της λεγόμενης ‘ελεύθερης δημοσιογραφίας’ που κάποιοι λειτουργοί της αναλαμβάνουν, με το αζημίωτο, την προβολή και διαφήμιση και πριν από όλα την αγιοποίηση του κεντρικού προσώπου κάθε αχρείαστης, πονηρής, κακόβουλης και αντικοινωνικής πρωτοβουλίας, που είναι έτοιμη να λεηλατήσει τσέπες, ταμεία, αξιοπρέπεια και συνειδήσεις αφελών που θα διαθέσουν χρήματα για να ‘σώσουν την ψυχή τους’, ή θα εμπιστευτούν σε αγύρτες με όμορφο περιτύλιγμα τα παιδιά τους, την υγεία τους, ακόμα και τα όποια στοιχειώδη, για τη ζωή τους, περιουσιακά τους στοιχεία. Όλα αυτά και χιλιάδες άλλα ακόμα αποδεικνύουν πως τα συμφέροντα έχουν ευνουχίσει την Πολιτεία με την έννοια του κράτους και της κυβέρνησης, γιατί μόνο έτσι μπορούν να λεηλατούν την κοινωνία.
Αυτή είναι η αποκρουστική καθημερινότητα, που ξεκινάει από εγκληματική αδιαφορία της Πολιτείας και φτάνει μέχρι τον φόβο, την σιωπή και την υποκρισία της ίδιας της λεηλατημένης κοινωνίας και του καθενός μας, όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε, που δεν αφήνει σε κανέναν περιθώρια να ισχυριστεί πως ‘έπεσε από τον ουρανό’ γιατί τάχα δεν γνώριζε πως θύτες και θύματα είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και ενώ είχαμε υποχρέωση να αντιδράσουμε, σιωπήσαμε από δειλία ή/και υστεροβουλία, αφήνοντας στα θύματα το βάρος των αποκαλύψεων.
Ιδιαίτερα ειδεχθή είναι τα εγκλήματα που διαπράττονται κατά των αδυνάτων και αφελών από τους υποτιθέμενους εκπρόσωπους του ‘θεού’ και τους φύλακες μιας σάπιας ηθικής της εξουσίας, που ξεκινάει από τα χρυσοφόρα πανηγύρια προσκυνήματος των υποτιθέμενων ‘ιερών λειψάνων’, και τη διαμαρτυρία κατά του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος που νομιμοποιεί το μουλατείο στο να λυμαίνεται τεράστια περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους, με την κοινωνικοποίηση των οποίων δεν θα ήταν αναγκαία τα ταπεινωτικά συσσίτια και οι ελεημοσύνες. Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να δέχεται και να συγχωρεί απάτες τύπου ‘Αλληλεγγύης’ που με χρήματα του ελληνικού κράτους ασκεί τάχα ‘φιλανθρωπικό έργο’ στέλνοντας σάπια κοτόπουλα στον μακελεμένο, από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, λαό του Ιράκ, για να κερδίσει ψήφους η ‘Δεξιά του Κυρίου’ και να το παίξει ‘εθνάρχης’ ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης. Ούτε να κάνει πως δεν ακούει τα σεξουαλικά σκάνδαλα σε βάρος φτωχών και ανήλικων παιδιών που κατά συρροή συμβαίνουν στον χώρο της Εκκλησίας, με πρωταγωνιστές κληρικούς. Όσον αφορά στο τρέχον επεισόδιο της λεγόμενης ‘κιβωτού του κόσμου’, και στον χορό των εκατομμυρίων που προφανώς πολύ τα γεύονταν και ακόμα περισσότεροι τα λιγουρεύονταν, και κάποιοι προσπαθούν αργά να αποστασιοποιηθούν, είμαστε ακόμα στην αρχή και ελπίζω πολλοί να προβληματιστούν, με όσα ακόμα θα αποκαλυφτούν, πριν ακόμα τα ουσιαστικά κουκουλωθούν.
Όσοι διερωτάσθε ακόμα γιατί μετά από όλα αυτά η Πολιτεία δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της απέναντι στην κοινωνία και αφήνει και επιπλέον επαινεί και βραβεύει όλον αυτόν τον οχετό καλά θα κάνετε να σκεφτείτε πως καμιά Πολιτεία δεν φροντίζει για την κοινωνία, όσο η κοινωνία δεν διεκδικεί τον άμεσο και αποκλειστικό έλεγχό της επί της της Πολιτείας. Για να συμβεί όμως αυτό η κοινωνία και ιδιαίτερα οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να αναλύσουν τον χαρακτήρα κάθε Πολιτείας που εδράζεται πάνω στη μήτρα του οικονομικού εγκλήματος, που δεν επιτρέπει απλά την εκμετάλλευση της εργαζομένης κοινωνίας, αλλά και δι’ αυτού του εγκλήματος εξαπατά και υποδουλώνει την συλλογική συνείδηση της κοινωνίας για να εξασφαλίζει την πολιτική νομιμοποίησής της με τις ψήφους που της φέρνει αυτό το αλισβερίσι μεταξύ θρησκείας/εκκλησίας, κεφαλαίου, κλήρου και εξουσίας.
Το συμπέρασμα αυτής της μικρής ανάλυσης προκύπτει αβίαστα πως ζούμε σε λάθος Πολιτεία, σε Πολιτεία που ανήκει και συνεπώς λειτουργεί για εκείνους τους λίγους που αξιώνουν να λυμαίνονται τον φυσικό και κοινωνικό πλούτο για λογαριασμό τους. Χρειαζόμαστε επομένως μια άλλη Πολιτεία που θα στηρίζεται πάνω στο κοινό μας συμφέρον, στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής σε συνθήκες άμεσης δημοκρατίας, αλληλέγγυας συνεργασίας και κοινωνικής ισότητας στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού. Αυτό το όραμα της κοινωνικής ισότητας είναι διαχρονικό και δεν θα σταματήσει, το ζητούμενο όμως είναι να προλάβουμε, ως ανθρωπότητα, να περάσουμε στο επόμενο σκαλί της προόδου με ακόμα βιώσιμο τον πλανήτη Γη, για να δικαιωθούν οι αγώνες όλων των προηγούμενων γενεών.
ΠΗΓΗ. https://classlessdemocracy.blogspot.com/2022/11/16_20.html,
_________
 
Βλέπε διεξοδικά, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

​Η COP27, η σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα στην Αίγυπτο, μετά από δύο εβδομάδες διαβουλεύσεων, πάει προς το τέλος της, χωρίς οι διαπραγματεύσεις να έχουν καταλήξει στο πώς θα μειωθούν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, ώστε να ευθυγραμμιστούν με τους στόχους της συμφωνίας του Παρισιού, δηλαδή να μη ξεπερασθεί το συμφωνημένο όριο θέρμανσης του 1,5 βαθμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκείνο που μάλλον θα μπορέσουν να έχουν είναι μια τελική συμφωνία στη δημιουργία ενός ταμείου υπέρ των φτωχών χωρών για «τις απώλειες και τις ζημιές» λόγω της υπάρχουσας ήδη κλιματικής αλλαγής.
Ένας από τους τομείς με τον οποίο δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα στις διαπραγματεύσεις είναι και η γεωργία και γενικότερα ο αγροδιατροφικός τομέας.
Τι αλλαγές θα χρειασθεί να γίνουν στον τομέα ώστε να μειωθούν οι εκπομπές;
Για να αντιληφθούνε τις αναγκαίες αλλαγές θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τον κύκλο του άνθρακα μεταξύ ατμόσφαιρας και βιόσφαιρας.
1.Ο κύκλος του άνθρακα:
Είναι ένας βιοχημικός κύκλος με τον οποίο το στοιχείο άνθρακας «κυκλοφορεί» ανάμεσα στις τέσσερις μεγάλες δεξαμενές του, που επικοινωνούν μέσα από διάφορους δρόμους ανταλλαγής. Οι δεξαμενές αυτές είναι η ατμόσφαιρα(διοξείδιο, μεθάνιο, χλωροφθοράνθρακες), η βιόσφαιρα(περιέχει ζωντανή- νεκρή οργανική ύλη, μέρος της η βλάστηση), οι ωκεανοί (εμπεριέχουν διοξείδιο του άνθρακα και ζωντανή-νεκρή οργανική ύλη)και η λιθόσφαιρα(που περιέχει τα γνωστά μας ορυκτά καύσιμα, πετρέλαιο, λιθάνθρακα, λιγνίτης κ.λ.π).
Εδώ μας ενδιαφέρει η ανταλλαγή μεταξύ ατμόσφαιρας και βιόσφαιρας. Ο άνθρακας αποσπάται από την ατμόσφαιρα βασικά μέσω της φωτοσύνθεσης στα φύλλα, κατά την οποία τα φυτά μετατρέπουν το ατμοσφαιρικό CO2 σε υδατάνθρακες(μεγαλύτερη ποσότητα από τα νεαρά φυτά) . Η βλάστηση λοιπόν είναι καταρχήν αυτή που ρυθμίζει το ισοζύγιο ατμόσφαιρας -βιόσφαιρας και στη συνέχεια έχουμε τις επίγειες διεργασίες-ανταλλαγές με την υπόλοιπη βιομάζα και το ίδιο το έδαφος. Από το συνολικό ποσό του οργανικού άνθρακα που παράγεται από τη φωτοσύνθεση το μισό περίπου καταναλώνεται από τα φυτά κατά την αυτοτροφική αναπνοή(οπότε έχουμε επιστροφή του άνθρακα στην ατμόσφαιρα με τη μορφή CO2: εξώθερμη αντίδραση με τη διάσπαση της γλυκόζης σε CO2 και σε Η20). Από το υπόλοιπο που παραμένει και αποθηκεύεται στη φυτική μάζα, ένα μέρος καταναλώνεται από τα ζώα και τον άνθρωπο (από το οποίο πάλι ένα μέρος παίρνει το δρόμο για την ατμόσφαιρα μέσω της ετερότροφης αναπνοής). Ένα άλλο μέρος επιστρέφει στην ατμόσφαιρα μέσω της αποψίλωσης και καύσης-πυρκαγιών της φυτικής βιομάζας(αλλά και άλλων οργανικών ουσιών) από τον άνθρωπο και ένα μέρος μετά τη γήρανση των φυτών καταλήγει στο έδαφος, στη λεγόμενη δεξαμενή «συντριμμιών» του άνθρακα. Ένα μέρος αυτών των «συντριμμιών» καθώς και της υπόλοιπης νεκρής βιομάζας(οργανική ύλη στο έδαφος) αποσυντίθεται από τους μικροοργανισμούς του εδάφους, οι οποίοι διασπούν τις ανθρακικές ενώσεις των νεκρών οργανισμών και μετατρέπουν τον άνθρακα σε CO2 (αερόβια) ή σε μεθάνιο (αναερόβια) και έτσι έχουμε επιστροφή του στην ατμόσφαιρα. Ένα άλλο μέρος όμως μετατρέπεται στον εδαφολογικό άνθρακα, που αποσυντίθεται πολύ πιο αργά. Ο εδαφολογικός άνθρακας αποτελεί τη δεξαμενή του αδρανή άνθρακα. Ο συνολικός άνθρακας του εδάφους είναι πολλαπλάσιος αυτού της βλάστησης.
Τα επίγεια οικοσυστήματα αποτελούν δεξαμενές άνθρακα (με νεώτερους υπολογισμούς θεωρείται ότι στα δάση μόνο «σταθμεύουν» περίπου 800 GT, περισσότερο και από την ατμόσφαιρα).Οι βιολογικές διεργασίες μπορούν να επηρεάσουν το ποσό του άνθρακα σε αυτές τις δεξαμενές, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ενώ ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να παρέμβει και άμεσα για αύξηση του αποθηκευμένου άνθρακα σε αυτές.
Έτσι το Τροπικό δάσος αποθηκεύει 906 γραμ./μ2.έτος, τα Υπόλοιπα δάση 630, οι Σαβάνες 354, τα Έλη 1350, οι Καλλιέργειες 293, Λοιπά είδη(τούντρες…)31, η Θάλασσα 69 γραμ./μ2.έτος
Για τα δάση και ιδίως τα τροπικά έχουν γραφεί πολλά. Η αποψίλωση και οι πυρκαγιές συμμετέχουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου κατά 18%(στοιχεία του 2000, εντωμεταξύ έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό οι πυρκαγιές, ιδίως στα μεσαία γεωγραφικά πλάτη). Αν σταματούσαν θα είχαμε μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τις κλιματικές αλλαγές. Για να σταματήσουν όμως πρέπει να υπάρξει «αποανάπτυξη» στον τομέα του εμπορίου του ξύλου, ιδίως του τροπικού και να σταματήσει η αλλαγή χρήσης της γης(οικοπεδοποίηση), ώστε να μην έχουμε πυρκαγιές από ανθρωπογενείς αιτίες. Ανάπτυξη θα πρέπει να έχουμε σε δραστηριότητες που υποβοηθούν την αποθήκευση του CO2 στην άγρια βλάστηση με επιστροφή εκτάσεων στην άγρια φύση, με αποκατάσταση των ερημοποιημένων εκτάσεων μέσω αναβλάστησης(π.χ. φυσική σπορά σβώλων), με σωστή διαχείριση των δασών(ώστε να μην έχουμε εύκολα πυρκαγιές από φυσικές αιτίες) και φύτευση νέων εγκλιματισμένων δένδρων(τα νέα δένδρα απορροφούν πάντα περισσότερο CO2 από τα παλιά) κ.λ.π.
Βλέπουμε ότι τα έλη μπορούν να απορροφήσουν κάθε χρόνο υπερδιπλάσια ποσότητα CO2 από ότι τα δάση στα μεσαία πλάτη, αλλά πολύ περισσότερο και από τα τροπικά. Μέχρι τώρα κάναμε αποξήρανσή τους υπέρ των καλλιεργειών και της υγείας υποτίθεται. Από δω και πέρα πρέπει να αποκαταστήσουμε ξανά τις ελώδεις εκτάσεις, αν όχι να τις επεκτείνουμε. Θα είναι ο πιο εύκολος και πιο οικονομικός τρόπος για απορρόφηση του παραπανήσιου CO2 από την ατμόσφαιρα.
Όμως οι καλλιέργειες και η παραγωγή τροφίμων θα είναι ο κατεξοχήν τομέας, όπου θα πρέπει να γίνουν μεγάλες αλλαγές.
2. Γεωργία –τρόφιμα-διοξείδιο άνθρακα:
Ας εξετάσουμε, σε παγκόσμιο επίπεδο, το ρόλο της γεωργίας και των συστημάτων διατροφής, από άποψη συμμετοχής τόσο στη κλιματική κρίση, όσο και ενδεχομένως στην προσπάθεια για την επίλυσή της.
Η σχέση μεταξύ του βιομηχανικού συστήματος τροφίμων και της υπερθέρμανσης του πλανήτη δεν φαίνεται συχνά να είναι άμεση, λόγω κυρίως του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζονται τα στατιστικά στοιχεία. Μερικά από τα συμπεράσματά μας μπορεί να είναι έκπληξη.
Είναι σαφές ότι με την επικράτηση της βιομηχανικής γεωργίας και την απομάκρυνση από τις παραδοσιακές μεθόδους καλλιέργειας η σύγχρονη παραγωγή τροφίμων έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία για τις κλιματικές αλλαγές. Έχει υπολογισθεί ότι η εκτεταμένη χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, η επέκταση της βιομηχανίας κρέατος με επακόλουθο τη καταστροφή των σαβάνων και των δασών του πλανήτη για να αυξηθούν τα βασικά γεωργικά προϊόντα, είναι από κοινού υπεύθυνες για το ένα τρίτο περίπου των αερίων του θερμοκηπίου, που προκαλούν παγκόσμια αλλαγή του κλίματος. Όταν προσθέσουμε σε αυτό το ποσό της ενέργειας από ορυκτά καύσιμα που χρησιμοποιείται για την επεξεργασία των γεωργικών προϊόντων, για τη ψύξη τους, για τη συσκευασία, για τη μεταφορά τους σε όλο τον κόσμο και στη συνέχεια για τη διανομή τους σε σούπερ-μάρκετ, ο ρόλος της βιομηχανίας τροφίμων στη δημιουργία της κρίσης αυξάνει σημαντικά. Το παγκόσμιο σύστημα τροφίμων μπορεί να είναι υπεύθυνο για το μισό περίπου των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στον κόσμο.
Ακόμα πιο πέρα: η βιομηχανική γεωργία, μέσω της εξάρτησής της από χημικά λιπάσματα και με μια λογική έλλειψης σεβασμού προς τη γονιμότητα του εδάφους, έχει οδηγήσει και στη μαζική απώλεια οργανικών υλών από το έδαφος. Μεγάλο μέρος αυτής της απώλειας οργανικής ύλης(SOM) έχει καταλήξει στην ατμόσφαιρα. Εμπειρογνώμονες σε θέματα εδάφους και οι αγρότες γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι τα χημικά λιπάσματα καταστρέφουν τη γονιμότητα του εδάφους με την καταστροφή των οργανικών υλών. Με τη χρήση χημικών λιπασμάτων, διαλυτά θρεπτικά στοιχεία καθίστανται αμέσως διαθέσιμα σε τεράστια ποσά, προκαλώντας μεγάλη αύξηση της μικροβιακής δραστηριότητας. Αυτή η αυξημένη μικροβιακή δραστηριότητα, με τη σειρά της, επιταχύνει την αποσύνθεση της οργανικής ύλης, που καταναλώνεται με μεγάλη ταχύτητα και έτσι το CO2 που απελευθερώνεται καταλήγει γρήγορα στην ατμόσφαιρα. Όταν τα θρεπτικά συστατικά από τα λιπάσματα δεν επαρκούν, οι περισσότεροι μικροοργανισμοί πεθαίνουν, και το έδαφος μένει με λιγότερη οργανική ύλη. Δεδομένου ότι η διαδικασία αυτή συνεχίζεται εδώ και πολύ καιρό, και ενισχύεται επίσης από το όργωμα, η οργανική ύλη του εδάφους εξαντλείται. Αυτό επιδεινώνεται επίσης από τη λογική της απόρριψης ή της καύσης των υπολειμμάτων των καλλιεργειών, που δεν ενσωματώνονται εκ νέου στο έδαφος. Ο τρόπος επομένως που η βιομηχανική γεωργία έχει επεξεργαστεί τα εδάφη από το 1960 και μετά, αποτέλεσε βασικό παράγοντα επίσης για τη σημερινή κρίση του κλίματος.
Κάποια χρήσιμα στοιχεία: Το 40% των εδαφών της Γης είναι καλλιεργήσιμα, εκ των οποίων το 1/3 χρησιμοποιείται για την παραγωγή ζωοτροφών. Τα τελευταία 40 χρόνια, 130 εκατομμύρια στρέμματα γης -50% δάση- μετατρέπονται ετησίως σε αγροτικές εκτάσεις. Τα τελευταία 40 χρόνια η βιοποικιλότητα έχει μειωθεί κατά 30%, ενώ παράλληλα έχει καταστραφεί το 50% των τροπικών δασών, τα οποία και προσφέρουν τους απαραίτητους βιότοπους στο 50% και πλέον των γνωστών φυτών και ζώων. Από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση έως σήμερα, έχει μειωθεί κατά 40% η κάλυψη των εδαφών του πλανήτη με φυτά. Τον τελευταίο αιώνα έχει χαθεί το 50% των υδάτινων βιοτόπων μαζί με μεγάλο μέρος των ζωντανών οργανισμών που ζούσαν εκεί. Επιπλέον, περισσότερο από το 15% των φυσικών βοσκοτόπων, λόγω της υπερεκμετάλλευσης από αγροτικές εργασίες, διαβρώθηκαν και μετατράπηκαν σε άγονες περιοχές
3.Η ανάκτηση της οργανικής ύλης των εδαφών(SOM) μέρος της λύσης:
Τα εδάφη όμως, όπως είδαμε παραπάνω στον κύκλο του άνθρακα, μπορεί να αποτελέσουν μέρος της λύσης, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι είναι ευρέως αναγνωρισμένο. Μια 10ετή μελέτη στο Ινστιτούτο Rodale της Πεννσυλβάνια των ΗΠΑ έδειξε ότι η χρήση κομπόστ σε συνδυασμό με εναλλαγή καλλιεργειών σε βιολογικά αγροσυστήματα μπορεί να οδηγήσει σε ενσωμάτωση του άνθρακα στο έδαφος σε αναλογία 910 κιλά / στρέμμα / έτος ( αντίθετα, σε αγροκτήματα που βασίζονται στο όργωμα και στα χημικά λιπάσματα, χάνονται σχεδόν 140 κιλά άνθρακα ανά εκτάριο ετησίως). Η ενσωμάτωση 910 κιλών άνθρακα σήμαινε επίσης λήψη 3185 κιλών διοξειδίου του άνθρακα από τον αέρα ανά στρέμμα το χρόνο(μεγάλη ικανότητα πρόσληψης και συγκράτησης λόγω της αυξημένης ποσότητας μικροοργανισμών) .
Αν δε γενικευόταν και η χρήση των Ενεργών Μικροοργανισμών(ΕΜ) στη γεωργία και ιδιαίτερα στη παρασκευή του κομπόστ από τα οργανικά υπολείμματα των αγροκτημάτων, αλλά και των κατοικημένων περιοχών(αναερόβια ζύμωση: μποκάσι), θα είχαμε δυνατότητα για ενσωμάτωση μεγαλύτερου ποσού οργανικής ύλης(SOM) στο έδαφος, γιατί οι αναγεννητικοί αυτοί ΕΜ δεν αποσυνθέτουν, αλλά ζυμώνουν και αναδομούν την οργανική ύλη, χωρίς απώλειες προς την ατμόσφαιρα.
Έχει υπολογισθεί ότι, αν θα μπορούσαμε να αποκαταστήσουμε και πάλι στα γεωργικά εδάφη του κόσμου την οργανική ύλη, που έχουμε ήδη χάσει, λόγω της βιομηχανικής γεωργίας, τότε τα εδάφη αυτά θα μπορούσαν να συλλάβουν τουλάχιστον το ένα τρίτο του πλεονάζοντος CO2 στην ατμόσφαιρα . Συνεχίζοντας την ανοικοδόμηση των εδαφών, σε περίπου 50 χρόνια, αυτά θα είχαν προσλάβει περίπου τα δύο τρίτα του πλεονάζοντος CO2 από την ατμόσφαιρα. Κατά τη διαδικασία αυτή, ενώ θα είχαμε υγιέστερο και πιο παραγωγικό έδαφος, ταυτόχρονα θα είχαμε απαλλαγεί : 1) από τη χρήση χημικών λιπασμάτων, τα οποία αποτελούν ένα άλλο γνωστό μεγάλο παραγωγό αερίων του θερμοκηπίου και κατά τη παραγωγή τους και κατά τη χρήση τους . 2) από τα οργανικά απόβλητα των πόλεων τα οποία θα επέστρεφαν στα γεωργικά εδάφη και το μεθάνιο και οι εκπομπές CO2 από χώρους υγειονομικής ταφής και των λυμάτων (ισοδύναμο με 3,6% του συνόλου των σημερινών εκπομπών) θα μπορούσαν να μειωθούν σημαντικά
4.Η αγροτική οικο-γεωργία σημαντικός παράγοντας αποτροπής της κλιματικής αλλαγής:
Η επιστροφή στην αγρο-οικολογική γεωργία σε μεγάλη κλίμακα θα μετρίαζε σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή κρίση. Αν και μπορεί να είναι ήδη πολύ αργά για να αποτραπούν περιβαλλοντικές ζημίες μεγάλης κλίμακας(ακόμα και αν δεν ξεπεραστεί το όριο των 2 βαθμών Κελσίου), μια τέτοια στρατηγική θα προσέφερε στον κόσμο μια διέξοδο από την κρίση. Η διεθνής οργάνωση των μικρών αγροτών Via Campesina πιστεύει ότι οι λύσεις για την τρέχουσα κρίση θα πρέπει να διαμορφωθούν από τις οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες θα αναπτύξουν τρόπους παραγωγής, κατανάλωσης και εμπορίου που θα στηρίζονται στη δικαιοσύνη, στην αλληλεγγύη και στις υγιείς κοινότητες. Η σημερινή στάνταρ τεχνολογία δε θα μας σώσει από την τρέχουσα παγκόσμια περιβαλλοντική και κοινωνική καταστροφή. Η αειφόρος, μικρής κλίμακας οικογενειακή γεωργία, είναι εντάσεως εργασίας και απαιτεί λίγα καύσιμα. Aυτή θα συνεισφέρει σε μεγάλο βαθμό στην «ψύξη» της γης.
Μια τέτοια ριζική αλλαγή των μεθόδων καλλιέργειας και εκτροφής καθώς και του τρόπου διατροφής μας θα απαιτήσει σαφώς θεμελιώδεις αλλαγές Οι τρέχουσες πολιτικές κατά των αγροτογεωργών, όπως οι νόμοι που ευνοούν την ιδιωτικοποίηση και την μονοπώληση των σπόρων και οι κανονισμοί για την προστασία των εταιρειών, οι οποίοι έχουν εξοντώσει τα παραδοσιακά συστήματα τροφίμων, θα έπρεπε να καταργηθούν. Οι υπάρχουσες τάσεις για αυξημένη συγκέντρωση της γης και για επέκταση της βιομηχανικής γεωργίας θα πρέπει να αντιστραφούν.
Κυρίως είναι απαραίτητη και αναγκαία η αποανάπτυξη στον τομέα παραγωγής ζωικών προϊόντων.
 

Το να «καίγεσαι από τη δουλειά» και να τα παρατάς φαίνεται πως έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, ιδιαιτέρως μετά τα χρόνια των λοκντάουν της πανδημίας. Αποτελεί μία τάση που εξαπλώνεται στους χώρους εργασίας, με νέους εργαζόμενους να την ακολουθούν σχεδόν ενστικτωδώς – όμως ήδη φαίνεται να επηρεάζει και την ενασχόληση με την πολιτική; Αποτελεί ένα μούδιασμα που διαπερνά αρκετούς τομείς της δραστηριοποίησης των ανθρώπων. Μία ορθή άρνηση δράσης και ανυπακοής στις άπειρες καθημερινές υποχρεώσεις που θέτει το σύστημα. Παρότι ξεκινά αντικαπιταλιστικά, μπορεί να συμπαρασύρει κάθε διάθεση για ενασχόληση με τις δημόσιες υποθέσεις. Για να μη μετατραπεί σε μία γενικότερη έλλειψη θέλησης και προοπτικής, λοιπόν, απαιτεί την προσοχή μας! Ακολουθεί σχετικό απόσπασμα από το κείμενο του Ryan Gosha με την περιγραφή αυτών των αναδυόμενων τάσεων:
Πώς γίνεται να γνωρίζετε εάν ένα σύστημα αγκομαχά υπό το βάρος των αντιφάσεων του; Παρατηρήστε την εσωτερική του δυναμική, παράλληλα με τις αναδυόμενές του τάσεις.
Ο καπιταλισμός έχει καταργήσει σε μεγάλο βαθμό το καθήκον του να εκπαιδεύει και να καθοδηγεί νέους υπαλλήλους. Αυτό έχει μειώσει τις ήδη χαμηλές προοπτικές του να αναρριχηθεί ποτέ κανείς στην εταιρική σκάλα. Τώρα, μια νέα γενιά εργαζομένων επαναστατεί ενάντια στο σύστημα. Αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τον δίδυμο επιβολέα του, γνωστό ως Προτεσταντική Εργασιακή Ηθική. Εμείς, παιδιά από την παλαιότερη γενιά των millennials και των boomers, κρατάμε ακόμη κάποιες απ’ τις αξίες και απόψεις που υποστηρίζουν τον καπιταλισμό και το ευαγγέλιο της σκληρής δουλειάς. Προκαλεί όμως έκπληξη όταν βλέπουμε νέες-ους από τη Generation Z (Γενιά Ζ) να εισέρχονται στο εργατικό δυναμικό με διαφορετικές απόψεις για το τι θα πρέπει να αποτελεί εργασία και πώς πρέπει αυτή να οργανωθεί.
Τρία παραδείγματα τάσεων που υποστηρίζονται από τη GenZ και προκαλούν τον καπιταλισμό είναι το Quiet Quitting, το Lying Flat και το Anti-Work.
Σιωπηλή παραίτηση (Quiet Quitting)
Από τις στάχτες της πρόσφατης Μεγάλης Παραίτησης, μια νέα υποκουλτούρα δημιουργείται, και είναι αυτή του να μην παραιτηθείς, αλλά του να μην βάζεις τίποτα παραπάνω και πέρα ​​από αυτό που συνεπάγεται η περιγραφή της θέσης εργασίας σου. Το λένε Quiet Quitting. Είναι το αντίστοιχο μιας εποικοδομητικής απόλυσης. Ο υπάλληλος παραιτείται εποικοδομητικά αλλά δεν το κάνει επισήμως.
Το Quiet Quitting δεν σημαίνει να αποδίδεις κάτω από τις προσδοκίες. Ο εργαζόμενος αποδίδει σύμφωνα με τις προσδοκίες που καθορίζονται από την περιγραφή της θέσης εργασίας αλλά δεν υποκύπτει σε επιπλέον απαιτήσεις από τους διευθυντές της γραμμής. Οι Quiet Quitters δεν αναλαμβάνουν ευθύνες πέρα ​​από τον μισθό και τις ώρες εργασίας τους. Δεν δέχονται επαγγελματικές κλήσεις μετά τις ώρες, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος ή κάποια άλλη ιδιωτική ώρα. Αυτό είναι φυσικά το φυσιολογικό πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς, αλλά το να συνεχίσει και να πηγαίνει κάποιος πέρα ​​από αυτά τα όρια είχε θεωρηθεί δεδομένο από την κουλτούρα της ταλαιπωρίας, την επιχειρηματική κουλτούρα και την επιθυμία του να ανελιχθεί κανείς στη σκάλα. Οι υποστηρικτές αυτής της νέας υποκουλτούρας εργασίας ουσιαστικά σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο στις προοπτικές ανόδου της εταιρικής σκάλας. Δεν ενδιαφέρονται και τόσο πολύ.
Η σιωπηλή παραίτηση είναι μια απάντηση στην κουλτούρα της εξάντλησης και στις ανισορροπίες επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Η δουλειά που κατέχεις δεν υποτίθεται ότι είναι ολόκληρη η προσωπικότητά σου. Πρέπει να υπάρχει μια ζωή έξω από τη δουλειά σου. Αυτά είναι φυσικά φυσιολογικά πράγματα που έχουν κλαπεί από την αδυσώπητη επιδίωξη της ανάπτυξης υπό τον Καπιταλισμό των Τελευταίων Σταδίων.
Το Quite Quitting φαίνεται νέο, αλλά είναι η ίδια παλιά τακτική που χρησιμοποιούσαν τα συνδικάτα (σε μια εποχή που ήταν ακόμη ενεργά). Το έλεγαν Working-to-the-Rule [εργασία σύμφωνα με τους κανόνες, λευκή απεργία ή απεργία ζήλου]. Τα συνδικάτα έχουν διαλυθεί σήμερα, έχουν εκχυδαϊστεί τελείως. Η αθόρυβη διακοπή δεν πρόκειται να διαλυθεί τόσο εύκολα επειδή τεχνικά ο εργαζόμενος εξακολουθεί να αποδίδει ως προς τις προσδοκίες του. Απλώς προκαλεί πονοκέφαλο στους διευθυντές που έχουν συνηθίσει να αποσπούν μεγάλη αξία από τους υπαλλήλους, αναγκάζοντάς τους να εκτελούν πολλές απλήρωτες δραστηριότητες. Έτσι, μειώνονται τα κέρδη. Αποτελεί μια τάση που μειώνει εντελώς το ποσοστό συσσώρευσης κέρδους.
Εμείς, η παλιά γενιά, μπορούμε να επικρίνουμε γρήγορα τους GenZ Quiet Quitters για το ότι δεν αγαπούν τη δουλειά. Έχουμε κανονικοποιήσει την εκτέλεση μη αμειβόμενων δραστηριοτήτων. Είμαστε υποκριτές. Θεωρούμε λογικό μια εταιρεία να επιδιώκει να μεγιστοποιήσει την αξία (κέρδος) ελαχιστοποιώντας το κόστος (τον αμειβόμενο χρόνο σας), αλλά λέμε ότι δεν είναι εντάξει όταν ένας υπάλληλος κάνει το ίδιο. Μέσω του Quiet Quitting, λοιπόν, ο εργαζόμενος επιδιώκει να μεγιστοποιήσει την αξία ελαχιστοποιώντας την απλήρωτή του εισροή.
Οι Ξαπλωμένοι (Lying Flat)
Στην Κίνα, υπάρχουν οι «ξαπλωμένοι» εδώ και χρόνια. Η εκδοχή του καπιταλισμού εκεί είναι βάναυση. Έχουν ένα σύστημα 996 ωρών εργασίας όπου οι εργαζόμενοι εργάζονται από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ για 6 ημέρες την εβδομάδα. Είναι απλά βάναυσο. Η νέα γενιά διαμαρτύρεται για αυτό το σύστημα. Όλο και περισσότεροι-ες επιλέγουν έναν πολύ πιο εύκολο τρόπο ζωής. Το Lying Flat είναι ένα κίνημα αντίστασης που είναι άμεσο αποτέλεσμα της μειωμένης απόδοσης στο τρελό κυνήγι θησαυρού που διεξάγουμε καθημερινά [ο λεγόμενος αγώνας αρουραίων – rat race].
 
Αυτοί οι άνθρωποι που επέλεξαν να ξαπλώσουν επίπεδα μπορούν να χαρακτηριστούν εξαιρετικά τεμπέληδες. Δεν έχουν καμία φοβερή όρεξη να προχωρήσουν στη ζωή. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ο τεράστιος αριθμός νέων εργαζομένων που επιλέγουν αυτόν τον τρόπο ζωής. Γιατί πολλοί άνθρωποι τα παρατάνε; Σίγουρα, στον καπιταλισμό, όλοι θέλουν να μεγιστοποιήσουν τον πλούτο και ενεργούν επιδιώκοντας κάτι τέτοιο. Προκαλεί, όμως, έκπληξη για τους οικονομολόγους το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να έχουν μόνο το ελάχιστο απαραίτητο για να επιβιώσουν και δεν ενδιαφέρονται υπερβολικά για την επιδίωξη του πλούτου (με οποιοδήποτε κόστος). Αυτό δεν ελήφθη ποτέ υπόψη στα οικονομικά τους μοντέλα που θεωρητικοποιούν την Παραγωγή, την Εργασία και το Κεφάλαιο.
Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ), το οποίο κατευθύνει την οικονομία προς τον ακραίο καπιταλισμό, τρέχει γύρω γύρω, προσπαθώντας να καταπατήσει την άνοδο και τη δημοτικότητα του Κινήματος «Ling Flat». Η κυβέρνηση στο Πεκίνο είναι ανήσυχη. Εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, ποιος θα είναι ο προμηθευτής φθηνής εργασίας που θα επιτρέπει σε ολόκληρο τον κόσμο να απολαμβάνει φθηνά αγαθά και υπηρεσίες; Οι στόχοι παραγωγής δεν μπορούν να επιτευχθούν όταν ένας σημαντικός αριθμός νεαρών εργαζομένων είναι ξαπλωμένος.
Αντιεργασία (Anti-Work)
Υπάρχει μία αντι-εργασιακή υποκουλτούρα που είναι θεμελιωδώς ενάντια στην εργασία υπό τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Το Anti-Work καθοδηγείται από το διαδικτυακό φόρουμ r/antiwork στην πλατφόρμα Reddit που απαιτεί ανεργία για όλους και όχι μόνο για τους πλούσιους. Στο εν λόγω φόρουμ συμμετέχουν 2,2 εκατομμύρια αδρανείς (που δεν δουλεύουν καθόλου).
Το tagline «Ανεργία για Όλους» χρειάζεται μια μικρή επεξήγηση. Στον καπιταλισμό, οι πλούσιοι μπορούν να επιλέξουν να μην εργαστούν επειδή μπορούν να χρησιμοποιήσουν κεφάλαιο. Μπορούν να επιλέξουν να είναι τεχνικά άνεργοι. Δεν δουλεύουν γιατί δουλεύει το κεφάλαιό τους για αυτούς. Οι εργαζόμενοι, αντιθέτως που δεν έχουν κεφάλαιο πρέπει να εργαστούν για να παράγουν χρήματα για να επιβιώσουν και ενδεχομένως να ευημερήσουν. Η αντι-εργατική γραμμή σκέψης αναγνωρίζει έτσι αυτή την κατάσταση πραγμάτων. Οι αδρανείς της δουλειάς ξέρουν ότι οι πλούσιοι περνούν τις μέρες τους σε γήπεδα γκολφ, μένοντας αδρανείς γύρω από μια μικροσκοπική μπάλα μέσα σε πράσινα χόρτα. Αυτός είναι ο στόχος. Θέλουν όμως να φτάσουν ως εκεί χωρίς να κουραστούν, κάτι που προφανώς δεν έχει νόημα. Αλλά αυτό θέλουν, ανεργία για όλους! Δεν θέλουν μια κατάσταση κατά την οποία δημιουργούν αξία για κάποιον άλλον που μένει αδρανής κάπου αλλού, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να κατέχει τα μέσα παραγωγής.
Η αντι-εργασία αποτελεί στην πραγματικότητα μία σύγχρονη εργατική κίνηση, καθώς το σημασιακό της πλαίσιο γενικά στρέφεται σε συμβουλές για το πώς να χειριστούμε τις τρέχουσες συνθήκες εργασίας και να συνδικαλιστούμε τεχνολογικά.
Οι αδρανείς ζητούν την κατάργηση της ανούσιας εργασίας υπό το καπιταλιστικό σύστημα και κάποιοι προπαγανδίζουν έναν επαναπροσδιορισμό αυτού που νοείται ως εργασία. Το Anti-work προσδιορίζει σωστά τις περισσότερες από τις σημερινές δουλειές ως περιττές. Η μη χρησιμότητα των περισσότερων θέσεων εργασίας βρίσκεται υπό αμφισβήτηση εδώ.
Ο αντίκτυπος αυτής της μικρής τάσης δεν είναι μεγάλος επί του πεδίου. Ωστόσο, είναι μια συμπαγής εκκολαπτόμενη εξάπλωση μιας ιδέας (επικίνδυνης) που σκίζει την καρδιά του καπιταλισμού. Η ανάπτυξη του φόρουμ με την πάροδο του χρόνου δείχνει την αυξανόμενη δημοτικότητα αυτή της ιδέας.
Αυτές οι μικρές τάσεις αποτελούν ένα σημάδι
Αυτές και άλλες τάσεις μας δείχνουν σημάδια ενός συστήματος που υποφέρει από μία εσωτερική κρίση. Πολλοί (ειδικά οι νέοι GenZ) δεν θέλουν να είναι μέρος του συστήματος όπως είναι. Ναι, μπορούμε να πούμε ότι κανείς δεν θέλει να εργάζεται πια σε αυτό το σύστημα. Η κριτική ήταν πάντοτε στραμμένη στις κοινωνικές ουτοπίες, όταν οι οικονομολόγοι λένε ότι στον σοσιαλισμό κανείς δεν θέλει πραγματικά να εργαστεί. Βλέπουμε τα ίδια πράγματα να συμβαίνουν κάτω από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Κανείς δεν θέλει πια να δουλεύει και τα ρομπότ δεν είναι ακόμη πλήρως εδώ για να αναλάβουν δράση.
Η αντι-εργασία και η αθόρυβη παραίτηση στις ΗΠΑ και το Lying Flat στην Κίνα είναι μικρές τάσεις, ωστόσο είναι σημαντικές ενδείξεις που μας επιτρέπουν να κοιτάξουμε τη δυναμική της αγοράς εργασίας του παγκόσμιου καπιταλισμού. Το σύστημα γεμίζει με προβλήματα. Η εμφάνιση αυτών των τάσεων είναι ένα σημάδι ότι όλα δεν πάνε καλά.
Το όνειρο της μεσαίας τάξης εξατμίζεται και η κούρσα των αρουραίων δεν λειτουργεί όλο και περισσότερο.
Δημοσίευση: Ιωάννα-Μαρία Μαραβελίδη

πηγή

​Ο ήρωας πρέπει να έχει μια δράση, η οποία ενδεχομένως να τον καταδικάσει ακόμα και να αποτελέσει τον λόγο που θα θυσιαστεί. Δεν γεννιόμαστε ήρωες, γινόμαστε, υπό διάφορες συνθήκες. Αυτό που μας αγγίζει στον ηρωισμό, είναι το τρωτό σημείο που ενυπάρχει στον ήρωα. Το τρωτό σημείο θεμελιώνει την ίδια την ανθρωπινότητα με τις αδυναμίες, τους φόβους και τις ελλείψεις της, που όμως όταν προκύψουν οι περιστάσεις, προϊόντος μιας υποβόσκουσας έντασης, ενοποιείται σε σχήματα ριζοσπαστικά που διασπούν τις βαθιές δομές της εξουσίας.
Ο Γιάννης Καΐλης ανήκει στη 2η γενιά Διστομίτισσων και Διστομιτών της μεγάλης σφαγής του Διστόμου από τους Ναζί. Ξεκινάει γεμάτος πληγές και με ένα χρέος. Να μην επιτρέψουμε ποτέ, ως ζώσα μνήμη να αφήσουμε στη λησμονιά τους νεκρούς μάρτυρες, της εκκωφαντικής ανθρωποθυσίας, στον βωμό του φασιστικού παραληρήματος.
Το τρίπτυχο ιστορικότητα-μαρτυρικότητα-ιερότητα μνήμης συνοδεύει τον νεαρό Γιάννη Καΐλη στον ορμητικό ποταμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Νοέμβρη χτυπιέται, αλλά δεν σταματά. Επιστρέφει για λίγο στο Δίστομο. Δεν θέλει να πεθάνει. Ετοιμάζεται να πάρει υποτροφία, κάνει όνειρα για το μέλλον του ως καλλιτέχνης-ζωγράφος. Οι δικοί του άνθρωποι τον προτρέπουν να μην επιστρέψει στην Αθήνα μέχρις ότου ηρεμήσουν τα πράγματα. Ο Γιάννης παρακολουθείται από ασφαλίτες, είναι στόχος. Παρόλα αυτά δεν φοβάται ή μάλλον αγνοεί τον φόβο του και επιστρέφει στον αγώνα. Η έξοδος από την καρδιά των γεγονότων δεν θα τον ηρεμούσε.
Μόλις επιστρέφει στην Αθήνα, εξαφανίζεται. Μετά από λίγο βρίσκεται πεταμένος, στην οδό Βαλτετσίου. Η Χούντα είπε πως αυτοκτόνησε. Είχε λέει διαταραγμένη ψυχική υγεία, όπως ισχυρίστηκαν οι τότε «πραγματογνώμονες», αφού πάνω του βρέθηκε ο « Φίληβος» του Πλάτωνα και τα σημεία που είχε υπογραμμισμένα παρέπεμπαν σ’ ένα διαταραγμένο νέο. Το φέρετρο που τον μεταφέρει στο χωριό έρχεται με συνοδεία ασφαλιτών με την εντολή να μην πειραχτεί από κανέναν. Η οικογένεια και οι χωριανοί ξεσηκώνονται. Το σώμα του νεκρού θα πρέπει να λάβει το εθιμοτυπικό τελετουργικό πριν το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο. Μια συλλογική Αντιγόνη εξυψώνεται, παρακάμπτοντας την ετερονομία. Τα κόκκαλα του ήταν όλα διαλυμένα. Είχε βασανιστεί και σκοτωθεί. Οι φασίστες σκοτώνουν, φοβούνται το διαφορετικό και ανεξέλεγκτο.
Ο Γιάννης πράγματι ήταν διαταραγμένος για το φοβικό χουντικό σύστημα, γιατί ήθελε να το διαταράξει, να το γκρεμίσει και να ζωγραφίσει έναν νέο κόσμο ολοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, σαν κι αυτόν που γεννιόταν εντός του Πολυτεχνείου, των Συνελεύσεων , των διαβουλεύσεων και των αναστοχασμών.
Το Πολυτεχνείο ήταν ένα συμβάν. Ένα συμβάν που διατάραξε τη διαλυμένη από καιρό και φαινομενικά μόνο σταθερή τάξη πραγμάτων. Το Δίστομο, όπως και κάθε ζωντανός τόπος αποτελεί μια μήτρα που γεννά. Η γεννά περιλαμβάνει αναγκαστικά τον πόνο. Μέσα από αυτόν τον πόνο γαλουχήθηκαν οι επόμενες γενιές κρατώντας ζωντανή τη μνήμη για διεκδικήσεις, αγώνες και προσπεράσεις.
Στην Κοινότητα αυτή δεν είναι τυχαίο εξάλλου που καρποφορεί το όραμα για ένα νέο «Πολυτεχνείο». Ένα αυτό-οργανωμένο σχολείο ιδρύεται που θα προωθεί τη Δημοκρατία, την ισότητα και την ελευθερία, το πρώτο μάλιστα στην Ελλάδα.
Η μνήμη είναι ιερή και κατευθυντική, για την άλλη πιθανότητα του είδους μας.
​
Yorgos Loucas

Σαν τέτοιες χαρακτηρίζονται οι κοινότητες συμβίωσης ηλικιωμένων που-πέρα από την εσωτερική αλληλουποστήριξη και αλληλεγγύη των μελών τους-στηρίζονται και εξωτερικά από κοινωνικούς θεσμούς, είτε αυτοί είναι επίσημοι της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είτε πρόκειται για άτυπους θεσμούς της πρωτοβουλίας πολιτών οι οποίοι έχουν σαν στόχο την κοινωνική αλληλεγγύη.

Όπως είναι τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα: για να υπέρξει δυνατότητα στήριξης από επίσημους θεσμούς και κοινωνικές υπηρεσίες και για να μπορεί η κοινότητα να την επιδιώξει, θα χρειασθεί και η ίδια να πάρει τη μορφή μιας και τυπικά-νομικά αναγνωρισμένης δομής.
Η κοινότητα πρέπει να κάνει έρευνα για το ποια θα μπορούσε να είναι η πιο κατάλληλη μορφή για τις ανάγκες της: ένωση πολιτών, μη κερδοσκοπική εταιρεία, ΚΥΝΣΕΠ, σύλλογος, κοινωφελές ίδρυμα, κλπ., ανάλογα με το τι είδους εξωτερική στήριξη θα επιδιώξει.

Αν μια κοινότητα θέλει να είναι 100% αυτοδύναμη και αυτοδιαχειριζόμενη και να στηρίζεται σε δικούς της μόνο πόρους, τότε θα χρειασθεί να κάνει μέλη της και πρόσωπα που θα μπορούν να στηρίξουν την καθημερινή της λειτουργία. Είτε αφορά τη βοήθεια για διάφορες κατασκευές που χρειάζονται, είτε για τη δημιουργία κήπου και παραγωγή μέρους της τροφής της, είτε για το μαγείρεμα( περίπτωση κοινής κουζίνας), είτε για την εξασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού των χώρων συγκατοίκησης-συνδιαβίωσης, είτε για τη φροντίδα της υγείας των μελών της, είτε για την οργάνωση και διαχείριση της καθημερινότητάς της κλπ.
Διαφορετικά, και αν έχει στη διάθεσή της πόρους, τότε μπορεί να εξασφαλίζει με πληρωμή τις υπηρεσίες επαγγελματιών και ειδικών ή να δημιουργήσει και αντίστοιχες θέσεις εργασίας.

Μια ενδιάμεση κατάσταση-ιδίως αν δεν υπάρχουν πολλοί οικονομικοί πόροι-θα ήταν η επιδίωξη στήριξης και βοήθειας από εθελοντές ή εθελλοντικές οργανώσεις στους αναφερθέντες πιο πάνω τομείς, παράλληλα με τις τυχόν θέσεις εργασίας που θα μπορέσει να δημηιουργήσει η ίδια η κοινότητα. Ένα παράδειγμα θα ήταν η στήριξή της στο υγειονομικό επίπεδο από ένα τυχόν υπάρχον κοινωνικό ιατρείο της περιοχής.

Πιθανές θέσεις εργασίας: κηπουρού, μάγειρου, οδηγού, νοσοκόμου, γιατρού κλπ., ανάλογα με τις ανάγκες της κοινότητας.

Πιθανή συνεργασία με κοινωνικές υπηρεσίες: τοπικό κέντρο υγείας, νοσοκομείο, κοινωνικό λειτουργό, πρόγραμμα «βοηθειας στο σπίτι» από τοπικό δήμο κλπ. Βασικό: επιδίωξη της κάθε εξωτερικής στήριξης μέσω των κοινωνικών και υγειονομικών υπηρεσιών και ταμείων ασφάλισης που έχουν τυχόν τα μέλη της κοινότητας.

Εσωτερική οργάνωση: όπως ξεκίνησαν οι πρωτοβουλίες στη Ελλάδα μέσω δημιουργίας ιστοσελίδων στο φ/β, από τη μια λειτουργούν με βάση τις προδιαγραφές του κοινωνικού μέσου για τα ατομικά προφίλ και τα προφίλ των ομάδων όπου οι διαχειριστές έχουν τον λόγο στης διαχείριση των αναρτήσεων, των συζητήσεων, της έκφρασης των προβληματισμών και της διατύπωσης προτάσεων των μελών-μπαίνει ζήτημα δημοκρατίας εδώ, κυρίως για το ποιος αποφασίζει- από την άλλη, είναι φανερό ότι θα προσελκύσουν πρόσωπα με διαφορετικές και ποικίλες ανάγκες. Στο πρώτο στάδιο θα είναι απαραίτητη μια χαρτογράφηση και κατηγοριοποίηση με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες των εγγραφόμενων μελών: έτσι θα δημιουργηθούν επί μέρους ομάδες με περίπου παρόμοιες ανάγκες και επιθυμίες. Οι ομάδες αυτές επιλέγουν ανάλογα και τις ιδιαίτερες οργανωτικές τους δομές. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να προκύψουν διάφορες κοινότητες συγκατοίκησης-συμβίωσης με περιεχόμενο και συνθήκες(εσωτερικός κανονισμός, τρόπος λήψης απόφασης κ.λπ) που θα έχουν επιλεγεί από αυτές τις επιμέρους ομάδες.
Το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουν στη συνέχεια αυτές οι ομάδες θα είναι το αν θα προχωρήσουν στις επιλογές τους χωρίς τη βοήθεια της γενικότερης συλλογικότητας, στα πλαίσια της οποίας συνευρέθηκαν.
Πέρα λοιπόν από το ζήτημα της εσωτερικής οργάνωσης που θα επιλέξουν οι επιμέρους κοινότητες(τρόπος συγκατοίκησης, περιεχόμενο συμβίωσης, διαχείριση της καθημερινότητας και κυρίως τρόπος λήψης αποφάσεων), εκείνο που πρέπει να ξεκαθαρίσει είναι το αν θα είναι απαραίτητη μια νομική δομή της γενικότερης συλλογικότητας, η οποία δομή θα έχει σαν αντικείμενο την προώθηση της οργάνωσης των επιμέρους ομάδων.

Στο προηγούμενο κείμενό μας για τις Μορφές Κοινοτήτων Συγκατοίκησης, αναλύσαμε τις μορφές που θα μπορούσαν να πάρουν οι επιμέρους ομάδες με βάση την ιδιοκτησία των χώρων συγκατοίκησης. Αναφερθήκαμε π.χ. στη δυνατότητα να υπάρχουν και ιδιαίτερες ομάδες ενός γενικότερου «συνεταιρισμού κατοίκησης». Μια μορφή λοιπόν που θα μπορούσε να πάρει η γενικότερη συλλογικότητα θα ήταν ενός πανελλαδικού «συνεταιρισμού συγκατοίκησης». Μια άλλη μορφή θα μπορούσε να είναι ενός κοινωφελούς Ιδρύματος που στόχο θα έχει τη δημιουργία τέτοιων κοινοτήτων με την εξασφάλιση αντίστοιχων χώρων και πόρων.
Γιατί αν θεωρούμε ότι η συγκατοίκηση-συμβίωση είναι κοινωνική λύση όχι μόνο και κυρίως για την αντιμετώπιση της μοναξιάς, αλλά και για το οικονομικό πρόβλημα που θα έχουν οι ηλικιωμένοι των πενιχρών ή μηδενικών συντάξεων των επόμενων χρόνων που δεν θα μπορούν να πληρώνουν νοίκι και λογαριασμούς, ακόμα και των ιδιόκτητων κατοικιών τους, είναι φανερό ότι θα χρειάζεται και οικονομική υποστήριξη για την μετεγκατάστασή τους σε κοινότητες συγκατοίκησης.Αυτό το ρόλο μπορεί να παίξει η γενικότερη συλλογικότητα εκφράζοντας την κοινωνική της αλληλεγγύη. Σε αυτήν θα μπορούν να συνεχίζουν να δρουν όσοι ενδιαφέρονται μελλοντικά για μια θέση σε κάποια από τις δημιουργηθείσες κοινότητες, αλλά ακόμα δεν έχουν φθάσει στο σημείο μετεγκατάστασης, είτε από άποψη ηλικίας, είτε εργασίας. Απλά θα υπάρχει ενδιαφέρον για συμμετοχή και από πρόσωπα που ακόμα δεν είναι έτοιμα, αλλά θα ήθελαν να προετοιμάσουν τις επιθυμητές συνθήκες της μελλοντικής τους συγκατοίκησης-συμβίωσης.