
Γιώργος Σταματόπουλος
Είδα ένα δρεπάνι, καλογυαλισμένο, καλά συντηρημένο, να κρέμεται –διακοσμητικό εργαλείο πια!– σε τοίχο του σπιτιού φίλου, οι γονείς του οποίου ήσαν (και) θεριστές ώς το τέλος του βίου τους. Πού πήγαν, αλήθεια, όλα αυτά τα δρεπάνια; Πού πήγαν όλες εκείνες οι γυναίκες με τα πλατύγυρα καπέλα τους και κάτω απ’ αυτά τα μαντίλια τους για ν’ απορροφούν τον ιδρώτα; Πώς εξαφανίστηκαν τα ιδρωμένα χείλη τους, τα γελαστά και κουρασμένα πρόσωπα;…
περισσότερα
Είδα ένα δρεπάνι, καλογυαλισμένο, καλά συντηρημένο, να κρέμεται –διακοσμητικό εργαλείο πια!– σε τοίχο του σπιτιού φίλου, οι γονείς του οποίου ήσαν (και) θεριστές ώς το τέλος του βίου τους. Πού πήγαν, αλήθεια, όλα αυτά τα δρεπάνια; Πού πήγαν όλες εκείνες οι γυναίκες με τα πλατύγυρα καπέλα τους και κάτω απ’ αυτά τα μαντίλια τους για ν’ απορροφούν τον ιδρώτα; Πώς εξαφανίστηκαν τα ιδρωμένα χείλη τους, τα γελαστά και κουρασμένα πρόσωπα;…
περισσότερα