Yπέρ Aγροτών

​Γιώργος Σταματόπουλος
Εκείνο που ξέρω για τους αγρότες της ορεινής Κορινθίας είναι ότι αποφεύγουν πλέον να πηγαίνουν στο καφενείο γιατί αδυνατούν να πιουν το ποτό τους και πολύ περισσότερο να κεράσουν τους φίλους τους. Μικροκληρούχοι άπαντες, δεν εισπράττουν ούτε καν τα έξοδα της καλλιέργειας - πλήρης ασφυξία και όλα τ' άλλα είναι για τους «ειδικούς» και τους πολιτικάντηδες.
Το καφενείο του χωριού είναι τα πάντα: τόπος συνάντησης και ξεκούρασης, χώρος όπου ο καθένας εκφράζει τους καημούς του και γνωστοποιεί τα προσωπικά του προβλήματα· εκεί συζητιούνται οι ανάγκες της κοινότητας αλλά και σχολιάζονται, με πηγή την τηλεόραση, όσα συμβαίνουν στη χώρα και στον πλανήτη.
Εκεί οι πρόσκαιροι τσακωμοί και εκεί εκδηλώνεται κάθε έκφραση αλληλεγγύης προς οποιονδήποτε αντιμετωπίζει κάθε τι εξαιρετικό.
Μες στους καπνούς και το σύθαμπο του καφενείου καθρεφτίζονται οι ψυχές όσων επέλεξαν να παραμείνουν στον γενέθλιο τόπο και να καλλιεργήσουν την (κάποτε μάνα όλων) γη, που, όμως, όσο πάει και χερσώνεται γιατί τα έξοδα πλέον υπερβαίνουν, ανατριχιαστικά άνισα, τα έσοδά τους.
Μες στην ομίχλη του καφενείου γίνονται προσπάθειες να βρεθούν παράθυρα ώστε να μπει το φως της ελπίδας, αέρας καθαρός να ξεδιαλύνει την ασφυκτική ατμόσφαιρα.
Πολλοί περίμεναν πολλά από την αριστερή μας κυβέρνηση· μια ελάχιστη διασφάλιση των προϊόντων, μια δίκαιη φορολόγηση, κάτι, διάολε, που θα τους προστάτευε στις δύσκολες καιρικές συνθήκες - μια φιλαγροτική πολιτική. Α, μπα.
Εδώ έγινε απαγορευτική η ίδια η ύπαρξη των καφενείων, μ' αυτά τα τρελά ποσά που τους ζητάει το ελληνικό κράτος για την άδεια λειτουργίας τους - θάνατος για τα χωριά. Εξαπλούται η ερημία, πάει κατά διαόλου η μικρή σύγχρονη «Πνύκα» της Περιφέρειας.
Κι από πάνω υφίστανται τη λοιδορία και τη χλεύη όχι μόνο των κρατικών υπευθύνων αλλά και διάφορων ψευδοαστών, που τις περισσότερες φορές είναι οι ίδιοι οι συντοπίτες, οι οποίοι διορίστηκαν από τις κομματικές κυβερνήσεις σε μια θεσούλα στην κρατική μηχανή (ή όπου αλλού) και ξέχασαν κάθε γενέλθια μυρωδιά - και τον ίδιο τον παιδικό (συμπαντικό δηλαδή) ορίζοντα.
Πρέπει να πλένουμε το στόμα μας όταν μιλάμε για τους αγρότες του ορεινού και ημιορεινού όγκου, κυρίως, και όχι να μας απωθεί η αισθητική τους, εμάς τους πεπολιτισμένους... Είναι εξόφθαλμη η απουσία εθνικής αγροτικής πολιτικής· ούτε καν τη μοναδικότητα των προϊόντων δεν προστατεύει (φέτα, λάδι, κρασί, κ.ά. εκπληκτικής ποιότητας).
Βλέπω κάτι τζιτζιφιόγκους στα τηλεοπτικά κανάλια, ανάμεσά τους δυστυχώς και δημοσιογράφους, να ομιλούν ειρωνικά και απαξιωτικά για τις κινητοποιήσεις των αγροτών· προκαλούν θλίψη.
Είναι οι ίδιοι που στις εκδρομές τους δεν σταματάνε να ξεφωνίζουν για το πόσο γραφικά και όμορφα χωριά έχουμε, τι ωραία καφενεδάκια και λοιπές αδολεσχίες που ικανοποιούν, τάχα, την αισθητική τους: στο διά ταύτα όμως χύνουν αδιάντροπα χολή, όταν δηλαδή οι αγρότες διεκδικούν το δικαίωμά τους στην επιβίωση (και όχι στον πλουτισμό βεβαίως).
Εχει διαρραγεί η κοινωνική συνοχή, έχει σμπαραλιαστεί η καθαρή σκέψη και η έλλογη κριτική - προς τι όμως τόσο δηλητήριο για τους θεραπευτές της ποιότητας των καρπών και της γεύσης μας;
Είναι γνωστό ότι η αριστεροδεξιά κυβέρνηση περί άλλα τυρβάζει· ας ρίξει μια ματιά στην ερημία και την αποξένωση των αγροτών· θα μάθει πολλά για τον άνθρωπο και τον πόνο του, για τη φτώχεια, αλλά και την υπερηφάνεια - και την αξιοπρέπεια...