1. Στο οικονομικό επίπεδο: διαδικασία διαμόρφωσης και απόφασης για ένα πρόγραμμα διαβαθμισμένης προτεραιότητας στην ικανοποίηση των αποδεκτών από όλους βιοτικών αναγκών με βάση τους πόρους και τις δυνατότητες της κοινότητας.
2. Διαβαθμισμένη απομείωση των υπαρχουσών στο πρώτο στάδιο καταναλωτικών αναγκών, ώστε αυτές να καταλήξουν σε αποδεχόμενες από όλους πραγματικές ανάγκες που εξασφαλίζουν την ευζωία-και όχι την κακώς εννοούμενη «ευμαρεια»- της κοινότητας.
3. Διαδικασία επιδίωξης ριζοσπαστικών –πνευματικών κυρίως- επιθυμιών, οι οποίες θα ενεργοποιούν απελευθερωτικές δυνάμεις της δημιουργικότητας των μελών σε όλα τα πεδία.
4. Αμφισβήτηση της «έξω» από την κοινότητα οικονομικής-πολιτικής καπιταλιστικής εξουσίας,της αγοράς και της αναγκαιότητας του κεντρικού κράτους, αλλά και παραδοχή ότι δεν υπάρχει το ιδεώδες της αρμονικής-χωρίς αντιθέσεις-κοινότητας «μέσα».
5. Είναι αναγκαίο ένα δυναμικό ήθος ελευθερίας, αλλά όχι οπωσδήποτε της ατομικής-προέχει η από κοινού ελευθερία και ο ενάρετος αγώνας για επιτευξή της σε μεγαλύτερο βαθμό κάθε φορά.
6. Οι κοινοτίστικες σχέσεις: αναστοχαστικές με την έννοια ότι κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και η εξέλιξη και των κοινωνικών σχέσεων είναι ενδεχομενική και δεν υπακούει σε αναγκαιότητες, ηθικά διαμορφωμένες σχέσεις με κοινά αποδεκτά κριτήρια, με περιορισμένη αντιπαράθεση, μετριοπαθή διεκδίκηση, με αμοιβαίο σεβασμό και γενναιοδωρία, με διαπραγμάτευση κυρίως, ώστε να είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται η διατήρηση πολλαπλών αλληλοεξαρτώμενων διαφορών(«ένας κόσμος από πολλούς μικρούς συνδεδεμένους –και όχι παράλληλους-κόσμους»). Η διαπραγμάτευση πάντα και παντού θα οδηγεί στην ανταπόκριση της κοινότητας σε δίκαια νέα αιτήματα των μελών, στη δημιουργία πιο ελεύθερων και ισότιμων σχέσεων, στη μη αποδοχή του οριστικού και του τέλειου, αλλά και στην επιδίωξη της αρμονίας των διαφορών.
7. Συγκρουόμενες διαφορές: οι διαφορές που δεν είναι δυνατόν να αλληλοσυμπληρώνονται, θα χρειασθεί να ελεγχθούν με τέτοιο τρόπο από την κοινότητα-μέσω της συνέλευσής της-ώστε να υπάρχει περίπου ισοβαρής αντιμετώπιση και αποδοχή τους ώσπου να μετατραπούν από συγρουσιακές σε αλληλοσυμπληρούμενες. Μέχρι να γίνει αυτό να θεωρούνται «ισοδύναμες συνιστώσες», οι οποίες να εκφράζονται στην «συνισταμένη» εξουσία της κοινότητας
8. Οι σχέσεις εξουσίας: θα είναι εγγενείς και όχι καθορισμένες απο «έξω»-ετερογενείς. Να εξασφαλίζουν τον πολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ των διαφορετικών απόψεων πριν από τις σημαντικές αποφάσεις για τους κοινούς στόχους της ελευθερίας, της ισότητας, του μικρότερου οικολογικού-κοινωνικού αποτυπώματος και της ισορροπίας με τη φύση και τις άλλες κοινότητες. Η πολιτική διαπάλη που αφορά σε ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια τα οποία δε μπορούν να υλοποιούνται ταυτόχρονα, θα χρειασθεί να οδηγηθεί σε επιλογή με πλειοψηφικό τρόπο. Αλλά τα μειοψηφούντα σχέδια να έχουν πάντα τη δυνατότητα να εκφράζονται και να συνεχίζουν να προβάλλονται, έως ότου είτε θα κατορθώσουν να γίνουν πλειοφηφικά, είτε θα αναθεωρηθούν από τα μέλη που είναι οι φορείς τους.
9. Ευέλικτη ανταπόκριση των επιμέρους θεσμοθετημένων δομών της κοινότητας σε νέα αιτήματα για αλλαγές, σε διαφωνίες, σε αντιπαράθεση κ.λπ., με στόχο τη νέα δημιουργία νέας ποιότητας στις δομές της.
10. Φιλελευθερισμός: από τη φύση του ο άνθρωπος είναι εγωϊστης(«εγωιστικό γονίδιο»). Κοινοτισμός: από τη φύση του επίσης ο άνθρωπος μπορεί να συνεργάζεται, να συναποφασίζει, να δρα συλλογικά(«μάνα φύση, μάνα ομάδα»)
2. Διαβαθμισμένη απομείωση των υπαρχουσών στο πρώτο στάδιο καταναλωτικών αναγκών, ώστε αυτές να καταλήξουν σε αποδεχόμενες από όλους πραγματικές ανάγκες που εξασφαλίζουν την ευζωία-και όχι την κακώς εννοούμενη «ευμαρεια»- της κοινότητας.
3. Διαδικασία επιδίωξης ριζοσπαστικών –πνευματικών κυρίως- επιθυμιών, οι οποίες θα ενεργοποιούν απελευθερωτικές δυνάμεις της δημιουργικότητας των μελών σε όλα τα πεδία.
4. Αμφισβήτηση της «έξω» από την κοινότητα οικονομικής-πολιτικής καπιταλιστικής εξουσίας,της αγοράς και της αναγκαιότητας του κεντρικού κράτους, αλλά και παραδοχή ότι δεν υπάρχει το ιδεώδες της αρμονικής-χωρίς αντιθέσεις-κοινότητας «μέσα».
5. Είναι αναγκαίο ένα δυναμικό ήθος ελευθερίας, αλλά όχι οπωσδήποτε της ατομικής-προέχει η από κοινού ελευθερία και ο ενάρετος αγώνας για επιτευξή της σε μεγαλύτερο βαθμό κάθε φορά.
6. Οι κοινοτίστικες σχέσεις: αναστοχαστικές με την έννοια ότι κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και η εξέλιξη και των κοινωνικών σχέσεων είναι ενδεχομενική και δεν υπακούει σε αναγκαιότητες, ηθικά διαμορφωμένες σχέσεις με κοινά αποδεκτά κριτήρια, με περιορισμένη αντιπαράθεση, μετριοπαθή διεκδίκηση, με αμοιβαίο σεβασμό και γενναιοδωρία, με διαπραγμάτευση κυρίως, ώστε να είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται η διατήρηση πολλαπλών αλληλοεξαρτώμενων διαφορών(«ένας κόσμος από πολλούς μικρούς συνδεδεμένους –και όχι παράλληλους-κόσμους»). Η διαπραγμάτευση πάντα και παντού θα οδηγεί στην ανταπόκριση της κοινότητας σε δίκαια νέα αιτήματα των μελών, στη δημιουργία πιο ελεύθερων και ισότιμων σχέσεων, στη μη αποδοχή του οριστικού και του τέλειου, αλλά και στην επιδίωξη της αρμονίας των διαφορών.
7. Συγκρουόμενες διαφορές: οι διαφορές που δεν είναι δυνατόν να αλληλοσυμπληρώνονται, θα χρειασθεί να ελεγχθούν με τέτοιο τρόπο από την κοινότητα-μέσω της συνέλευσής της-ώστε να υπάρχει περίπου ισοβαρής αντιμετώπιση και αποδοχή τους ώσπου να μετατραπούν από συγρουσιακές σε αλληλοσυμπληρούμενες. Μέχρι να γίνει αυτό να θεωρούνται «ισοδύναμες συνιστώσες», οι οποίες να εκφράζονται στην «συνισταμένη» εξουσία της κοινότητας
8. Οι σχέσεις εξουσίας: θα είναι εγγενείς και όχι καθορισμένες απο «έξω»-ετερογενείς. Να εξασφαλίζουν τον πολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ των διαφορετικών απόψεων πριν από τις σημαντικές αποφάσεις για τους κοινούς στόχους της ελευθερίας, της ισότητας, του μικρότερου οικολογικού-κοινωνικού αποτυπώματος και της ισορροπίας με τη φύση και τις άλλες κοινότητες. Η πολιτική διαπάλη που αφορά σε ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια τα οποία δε μπορούν να υλοποιούνται ταυτόχρονα, θα χρειασθεί να οδηγηθεί σε επιλογή με πλειοψηφικό τρόπο. Αλλά τα μειοψηφούντα σχέδια να έχουν πάντα τη δυνατότητα να εκφράζονται και να συνεχίζουν να προβάλλονται, έως ότου είτε θα κατορθώσουν να γίνουν πλειοφηφικά, είτε θα αναθεωρηθούν από τα μέλη που είναι οι φορείς τους.
9. Ευέλικτη ανταπόκριση των επιμέρους θεσμοθετημένων δομών της κοινότητας σε νέα αιτήματα για αλλαγές, σε διαφωνίες, σε αντιπαράθεση κ.λπ., με στόχο τη νέα δημιουργία νέας ποιότητας στις δομές της.
10. Φιλελευθερισμός: από τη φύση του ο άνθρωπος είναι εγωϊστης(«εγωιστικό γονίδιο»). Κοινοτισμός: από τη φύση του επίσης ο άνθρωπος μπορεί να συνεργάζεται, να συναποφασίζει, να δρα συλλογικά(«μάνα φύση, μάνα ομάδα»)
RSS Feed