Πέθανε ο Τάσος Σταυρόπουλος ο Αγωνιστής , ο Άνθρωπος , ο Ανιδιοτελής , το στήριγμα των συνταξιούχων εκπαιδευτικών.
Στη μνήμη του ένα κείμενο της Λουίζα Σολομών
''Τον Τάσο Σταυρόπουλο δεν τον γνώρισα. Είχα μια σιγουριά ότι κάποτε θα τον γνωρίσουμε. Να δει στα μάτια μας και όχι μόνο να ακούσει από το τηλέφωνο ένα μεγάλο και από καρδιάς "ευχαριστώ", όχι τόσο γιατί μας βοηθούσε αλλά για την τεράστια προσφορά, την ανιδιοτελή. Το ευχαριστώ το προσπερνούσε στα γρήγορα σαν να μην το άκουγε, σαν να γεννήθηκε για να προσφέρει .
Ο Τάσος Σταυρόπουλος, λοιπόν, πρόεδρος των συνταξιούχων καθηγητών( ΠΕΣΕΚ) έφυγε. Αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Σε ένα κράτος, που για να καταφέρει κανείς να διεκδικήσει τη σύνταξη που δικαιούται , πρέπει να είναι εργατολόγος , μελετητής περιπτώσεων και υποπεριπτώσεων, υπήρχε ο Τάσος Σταυρόπουλος. Γνώστης βαθύς, Άνθρωπος αξεπέραστος, Αγωνιστής. Μελετούσε την κάθε περίπτωση,απαντούσε σε τηλεφωνήματα και μέιλ για καθένα και καθεμία ξεχωριστά και αναλυτικά,τον/ την έκανε να νιώθει σα να ήταν υποχρέωσή Του ,υποχρέωση στο συνάδερφο και συνάνθρωπο.
Τον έβλεπα συχνά σε φωτογραφίες στο δρόμο να διεκδικεί, τον φαντάζομαι στα Υπουργεία να προσπαθεί να ξεμπλέκει το κουβάρι της σύνταξης και της ανασφάλειας των συναδέρφων του. Τον έβλεπα να τρέχει σε ΕΛΜΕ και όπου τον καλούσαν να ενημερώνει και να κινητοποιεί.
Δεν είμαι συνταξιούχος, Τάσο. Έζησα,όμως, από κοντά και από την επαρχία την αγωνία του συντρόφου μου (έλεγε και ξαναέλεγε πόσο Άνθρωπος και Αγωνιστής ήσουν) αλλά και φίλων και συναδέρφων. Και ήσουν εκεί πρόθυμος ,γνώστης ,Αγωνιστής, Άνθρωπος για όλους και όλες!
Σήμερα το πρωί διαβάζω πως έφυγες. Πόσο λυπάμαι. Δυσαναπλήρωτο κενό ενός Ανθρώπου. Πάντα είχα τη σιγουριά ότι θα σε γνωρίσουμε. ''
Στη μνήμη του ένα κείμενο της Λουίζα Σολομών
''Τον Τάσο Σταυρόπουλο δεν τον γνώρισα. Είχα μια σιγουριά ότι κάποτε θα τον γνωρίσουμε. Να δει στα μάτια μας και όχι μόνο να ακούσει από το τηλέφωνο ένα μεγάλο και από καρδιάς "ευχαριστώ", όχι τόσο γιατί μας βοηθούσε αλλά για την τεράστια προσφορά, την ανιδιοτελή. Το ευχαριστώ το προσπερνούσε στα γρήγορα σαν να μην το άκουγε, σαν να γεννήθηκε για να προσφέρει .
Ο Τάσος Σταυρόπουλος, λοιπόν, πρόεδρος των συνταξιούχων καθηγητών( ΠΕΣΕΚ) έφυγε. Αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Σε ένα κράτος, που για να καταφέρει κανείς να διεκδικήσει τη σύνταξη που δικαιούται , πρέπει να είναι εργατολόγος , μελετητής περιπτώσεων και υποπεριπτώσεων, υπήρχε ο Τάσος Σταυρόπουλος. Γνώστης βαθύς, Άνθρωπος αξεπέραστος, Αγωνιστής. Μελετούσε την κάθε περίπτωση,απαντούσε σε τηλεφωνήματα και μέιλ για καθένα και καθεμία ξεχωριστά και αναλυτικά,τον/ την έκανε να νιώθει σα να ήταν υποχρέωσή Του ,υποχρέωση στο συνάδερφο και συνάνθρωπο.
Τον έβλεπα συχνά σε φωτογραφίες στο δρόμο να διεκδικεί, τον φαντάζομαι στα Υπουργεία να προσπαθεί να ξεμπλέκει το κουβάρι της σύνταξης και της ανασφάλειας των συναδέρφων του. Τον έβλεπα να τρέχει σε ΕΛΜΕ και όπου τον καλούσαν να ενημερώνει και να κινητοποιεί.
Δεν είμαι συνταξιούχος, Τάσο. Έζησα,όμως, από κοντά και από την επαρχία την αγωνία του συντρόφου μου (έλεγε και ξαναέλεγε πόσο Άνθρωπος και Αγωνιστής ήσουν) αλλά και φίλων και συναδέρφων. Και ήσουν εκεί πρόθυμος ,γνώστης ,Αγωνιστής, Άνθρωπος για όλους και όλες!
Σήμερα το πρωί διαβάζω πως έφυγες. Πόσο λυπάμαι. Δυσαναπλήρωτο κενό ενός Ανθρώπου. Πάντα είχα τη σιγουριά ότι θα σε γνωρίσουμε. ''