Στη «δημοτοπία» ιδιαίτερη θέση έχει η είδηση για το ψήφισμα του Δήμου Αριστοτέλη κατά της μεταλλευτικής δραστηριότητας στις Σκουριές καθώς δείχνει τις δυνατότητες που έχουν οι δημότες και η τοπική αυτοδιοίκηση να συμβάλουν και να συνεισφέρουν στους τοπικούς αγώνες και όχι μόνο. Η ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου ξεπερνά τα συνηθισμένα «ψηφίσματα συμπαράστασης» που βλέπουμε ανά καιρούς να κάνουν οι δημοτικοί άρχοντες για τοπικά ζητήματα προκειμένου να ρίξουν στάχτη στα μάτια, να κατευνάσουν πνεύματα ή και ακόμα να ικανοποιήσουν την πλάνη των αγωνιζόμενων κοινωνιών ότι με το ψήφισμα συμπαράστασης στο χέρι έχουν πετύχει κάποιο αποτέλεσμα.
Την απόφαση του Δήμου Αριστοτέλη συνοδεύουν 2 ιδιαιτερότητες οι οποίες όχι μόνο αναδεικνύουν το πνεύμα δημοκρατικής συνείδησης που διαπνέει τους δημότες της Χαλκιδικής ( εκεί όπου άλλοι ψάχνουν πεισματικά την «ταξική συνείδηση» ) αλλά είναι και απόφαση που παίρνει συγκεκριμένα μέτρα άμεσα και επί του εφικτού εξαντλώντας όλες τις δικαιοδοσίες που το κουτσουρεμένο θεσμικό πλαίσιο μπορεί να παρέχει σε ένα δήμο. Έτσι καταργεί άμεσα τις οποιοδήποτε οικονομικές εξαρτήσεις με την εταιρία «Ελληνικός Χρυσός» κάτι το οποίο όπως δήλωσε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου είναι πρωτίστως «ηθικό ζήτημα» χωρίς να κρύβεται πίσω από δικαιολογίες και προσχήματα όπως πρόσφατα η περιφέρεια Αττικής όταν ανανέωσε την σχέση της με το ΧΥΤΑ Γραμματικού επικαλούμενη την «δέσμευση της από την προηγούμενη αρχή» και ζητώντας «πίστωση χρόνου» από την κοινωνία προκειμένου να εφαρμόσει την «ανατρεπτική της πολιτική». Η είδηση αυτή σημαίνει περισσότερο μια αρχή παρά το τέλος ενός αγώνα. Οι δημότες Αριστοτέλη πρέπει όχι μόνο να υπενθυμίζουν στον κ Μίχο ότι επιλέχτηκε υποψήφιος τους προκειμένου να εκτελέσει μια εντολή αλλά και μπορούν να διεκδικήσουν την άσκηση του δήμου από τους ίδιους. Ο βαθμός και οι τρόποι είναι θέμα αποκλειστικά και μόνο δικό τους. Ο κ Μίχος έχει δείξει μέχρι τώρα και στοιχεία «δημοψηφισματικού βοναπαρτισμού» και αυτό πρέπει να το λάβει υπόψη της η τοπική κοινωνία για να θυμηθούμε ένα όρο από τον 19ο αιώνα όπου ο Ναπολέων ο Γ’ επικύρωνε την δικτατορία του όχι με την βία, όχι δηλαδή με τις μορφές που ξέρουμε από τον 20ο αιώνα αλλά με διαδοχικά δημοψηφίσματα συντριπτικά υπερ του.
Το παράδειγμα του Δήμου Αριστοτέλη δείχνει μια κατεύθυνση αλλά και μια χαμένη δυνατότητα.
Η κατεύθυνση είναι ότι μπορούμε ως κοινωνία να απαλλαγούμε από το άχθος των ιδεολογικών προκάτ, και να θυμηθούμε πως facta non verba ορίζουν το πολιτικό, οι πράξεις και όχι τα συνθήματα δείχνουν ποιος υιοθετεί φιλολαϊκή πολιτική και ποιος λαϊκίζει δημαγωγώντας.
Η χαμένη δυνατότητα δεν έχει παρέλθει εντελώς καθώς το πρόταγμα για να περάσει η εξουσία σε κάθε της μορφή και έκφανση στα χέρια των πολιτών είναι διαρκές και σύμφυτο με την ζωή. Ελπίζουμε ότι μετά από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία με ανάδειξη δημοτικού εκπροσώπου από την βάση της τοπικής κοινωνίας από υποδειγματικές διαδικασίες, την νίκη της δημοτικής παράταξης του Γιάννη Μίχου και την τωρινή απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, να αναλογιστούμε όλο και περισσότεροι εάν η μέχρι τώρα τακτική στην οποία επικεντρώθηκε το δυναμικότερο κομμάτι της «κινηματικής αλληλεγγύης» οριοθετώντας ως στόχο τα ματ και ως πεδίο δράσης την σύγκρουση συνέβαλε και σε ποιό βαθμό στην υπόθεση της τοπικής κοινωνίας πέρα από το να γνωρίσουν οι κάτοικοι το πρόσωπο της καταστολής και το αυταρχικό κράτος. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντί-οργάνωσης της κοινωνίας πολύ πιο αποτελεσματικοί και κυρίως πολύ πιο ριζοσπαστικοί για την ανάδειξη της αυτονομίας. Για να γίνουν οι «ρωγμές» στον τοίχο της εξουσίας δεν είναι μόνο απαραίτητο να χτυπάμε το κεφάλι μας επάνω του μπορούμε και αλλιώς, υπονομεύοντας τα θεμέλια που τον στηρίζουν.
Γεωργιλάς Αθανάσιος
πηγή
RSS Feed
