ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Τρίτη 13 Μάρτη στις 6μμ
Ημερησία του Αφρίν: Από τους δειλούς δεν περιμένεις αξιοπρέπειαΑφρίν, 09/03/2018
Δεν είναι οι σταγόνες της βροχής που πέφτουν πάνω μας. Είναι βόμβες. Και στα κανάλια της τηλεόρασης ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, είπε: «Ανοίγουμε τις καρδιές μας στους κούρδους αδερφούς μας, δεν τους ρίχνουμε βόμβες». Και το ‘λεγε χωρίς ίχνος ειρωνείας, το ‘λεγε σα να ήταν αλήθεια, το ‘λεγε σα να πίστευε στα ίδια του τα λόγια. Χωρίς ενδοιασμούς, σα να μην ήταν ψέμα. Κι αν τη στιγμή που ζεις, το ψέμα βαραίνει περισσότερο από την αλήθεια, τότε πρέπει να ‘χεις συνείδηση πως ζεις την τελευταία σου μέρα.
Και σ’ αυτήν την τελευταία μέρα μας είμαστε, ΤΩΡΑ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ στο Αφρίν.
Κάθομαι σταυροπόδι στο κατώφλι του χρόνου και σκέφτομαι αυτό την ώρα που ακούγεται μια έκρηξη δευτερόλεπτα μετά από ένα ανατριχιαστικό σύριγμα. Η αεροπορική δύναμη των τούρκων κατακτητών βομβάρδισε τους τάφους μας. Τα κόκαλα των νεκρών μας βγαίνουν από τη γη. Οι ζωντανοί μας θάφτηκαν κάτω από το χώμα, οι νεκροί μας βγήκαν ξανά στη γη. Τα σώματά μας και οι ψυχές μας δεν βρίσκουν ειρήνη ούτε πάνω ούτε κάτω από τη γη.
Ένας γέρος, με τον πόνο στο πρόσωπό του, ψάχνει τα πτώματα των αγαπημένων του που τους έθαψε πριν λίγο σε αυτόν εδώ τον τόπο που ήταν πάντα ένα κοιμητήριο και τώρα είναι ένας σωρός από χαλάσματα. Όχι, δεν μπορώ να σκεφτώ μια λέξη για να περιγράψω τον εχθρό. Όλες οι λέξεις είναι λίγες. Όχι, ακόμα δεν έχει εφευρεθεί η σωστή λέξη για αυτόν τον εχθρό.
Οι κούρδοι είμαστε η μαύρη τρύπα αυτού του κόσμου. Το Κουρδιστάν είναι ένα ηφαίστειο που φτύνει αίμα σε αυτή τη γη. Δεν έπρεπε να είχαμε γεννηθεί σ’ αυτούς τους καιρούς, δεν ταιριάζουμε, είμαστε πολύ αφελείς για τέτοιους καιρούς. Και ο εχθρός μας είναι άμορφος κι οι λέξεις ανήμπορες να τον περιγράψουν.
Διαβάζεις στις ειδήσεις για τις αεροπορικές επιδρομές των τούρκων ενάντια στο Αφρίν, αλλά ?ξέρεις τι συμβαίνει όταν σκάει μια βόμβα? Το έζησα στο σώμα μου, το είδα με τα μάτια μου. Ανάμεσα στον καπνό και τη σκόνη από τα χαλάσματα, το πορτοκαλί φόρεμα μιας κούκλας με μάτια από γαλάζιες χάντρες γίνεται αργά κόκκινο. Εδώ και ένα λεπτό ο ιδιοκτήτης της κούκλας χαμογελούσε. Εδώ και ένα λεπτό το σώμα του ήταν άθικτο. Εδώ και ένα λεπτό δεν είχε αποστερηθεί το νόημά του και τώρα, ένα λεπτό μετά, έσπασε σε χίλια κομμάτια. Εδώ και ένα λεπτό μια μάνα δεν είχε χάσει το παιδί της, η καρδιά μου δεν είχε μετατραπεί σε κόλαση, εδώ και ένα λεπτό το φόρεμα της κούκλας δεν ήταν κόκκινο. Όλα συνέβησαν ένα λεπτό μετά που έπεσε η βόμβα. Ένα λεπτό μετά που ένα βλήμα που ζύγιζε τόνους διέλυσε το κορμί ενός παιδιού 23 κιλών. Ένα λεπτό μετά που η ανθρωπότητα αυτοκτόνησε.
Κάποιος μπορεί να περιμένει πως μια πέτρα θα ξυπνήσει από ένα βαθύ όνειρο. Ποιος ξέρει? Ίσως ακόμα και οι πέτρες να ονειρεύονται. Ποιος ξέρει? Περιμένουμε. Περιμέναμε ώρες για να μπορέσουμε να βγάλουμε τους πολίτες από τα χαλάσματα των κτιρίων που γκρέμισαν οι τούρκικες βόμβες. Τα αεροπλάνα όχι μόνο σκοτώνουν αδιάκριτα παιδιά, γυναίκες και γέρους αλλά χτυπάνε και τις ομάδες διάσωσης που προσπαθούν να ανασύρουν από τα χαλάσματα τους πληγωμένους. Το Αφρίν ζει την τελευταία του μέρα χτυπημένο από ένα τέρας. Από ένα τέρας που ο τρόμος είναι η κανονικότητά του. Αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι ένας πόλεμος. Εκατοντάδες οι νεκροί στο Αφρίν αλλά κανείς σκοτωμένος από μια κοντινή σφαίρα. Όλοι θύματα από βλήματα βεληνεκούς ή από βόμβες. Εδώ δεν υπάρχει πόλεμος, εδώ το μόνο που υπάρχει είναι η ποταπότητα του τούρκικου στρατού. Η δειλία ενός αόρατου στρατού. Εδώ υπάρχει ένας κόσμος που ζει το θάνατο.
Γεννηθήκαμε σε αυτή τη χώρα. Οι κατακτητές δεν είναι αδερφοί μας. Δεν μπορούμε να έχουμε βάρβαρους για αδερφούς, μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως η ηθική έχει μεγάλη αξία. Πιστέψαμε, πιστεύουμε στην αλήθεια. Οι ψεύτες λοιπόν δεν μπορούν να είναι αδερφοί μας. Ακόμα και ανάμεσα σε εχθρούς υπάρχουν κώδικες συμπεριφοράς. Ο δικός μας εχθρός δεν έχει ούτε καν αυτό. Δειλοί.
ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Τρίτη 13 Μάρτη στις 6μμ
Ημερησία του Αφρίν: Από τους δειλούς δεν περιμένεις αξιοπρέπειαΑφρίν, 09/03/2018
Δεν είναι οι σταγόνες της βροχής που πέφτουν πάνω μας. Είναι βόμβες. Και στα κανάλια της τηλεόρασης ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, είπε: «Ανοίγουμε τις καρδιές μας στους κούρδους αδερφούς μας, δεν τους ρίχνουμε βόμβες». Και το ‘λεγε χωρίς ίχνος ειρωνείας, το ‘λεγε σα να ήταν αλήθεια, το ‘λεγε σα να πίστευε στα ίδια του τα λόγια. Χωρίς ενδοιασμούς, σα να μην ήταν ψέμα. Κι αν τη στιγμή που ζεις, το ψέμα βαραίνει περισσότερο από την αλήθεια, τότε πρέπει να ‘χεις συνείδηση πως ζεις την τελευταία σου μέρα.
Και σ’ αυτήν την τελευταία μέρα μας είμαστε, ΤΩΡΑ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ στο Αφρίν.
Κάθομαι σταυροπόδι στο κατώφλι του χρόνου και σκέφτομαι αυτό την ώρα που ακούγεται μια έκρηξη δευτερόλεπτα μετά από ένα ανατριχιαστικό σύριγμα. Η αεροπορική δύναμη των τούρκων κατακτητών βομβάρδισε τους τάφους μας. Τα κόκαλα των νεκρών μας βγαίνουν από τη γη. Οι ζωντανοί μας θάφτηκαν κάτω από το χώμα, οι νεκροί μας βγήκαν ξανά στη γη. Τα σώματά μας και οι ψυχές μας δεν βρίσκουν ειρήνη ούτε πάνω ούτε κάτω από τη γη.
Ένας γέρος, με τον πόνο στο πρόσωπό του, ψάχνει τα πτώματα των αγαπημένων του που τους έθαψε πριν λίγο σε αυτόν εδώ τον τόπο που ήταν πάντα ένα κοιμητήριο και τώρα είναι ένας σωρός από χαλάσματα. Όχι, δεν μπορώ να σκεφτώ μια λέξη για να περιγράψω τον εχθρό. Όλες οι λέξεις είναι λίγες. Όχι, ακόμα δεν έχει εφευρεθεί η σωστή λέξη για αυτόν τον εχθρό.
Οι κούρδοι είμαστε η μαύρη τρύπα αυτού του κόσμου. Το Κουρδιστάν είναι ένα ηφαίστειο που φτύνει αίμα σε αυτή τη γη. Δεν έπρεπε να είχαμε γεννηθεί σ’ αυτούς τους καιρούς, δεν ταιριάζουμε, είμαστε πολύ αφελείς για τέτοιους καιρούς. Και ο εχθρός μας είναι άμορφος κι οι λέξεις ανήμπορες να τον περιγράψουν.
Διαβάζεις στις ειδήσεις για τις αεροπορικές επιδρομές των τούρκων ενάντια στο Αφρίν, αλλά ?ξέρεις τι συμβαίνει όταν σκάει μια βόμβα? Το έζησα στο σώμα μου, το είδα με τα μάτια μου. Ανάμεσα στον καπνό και τη σκόνη από τα χαλάσματα, το πορτοκαλί φόρεμα μιας κούκλας με μάτια από γαλάζιες χάντρες γίνεται αργά κόκκινο. Εδώ και ένα λεπτό ο ιδιοκτήτης της κούκλας χαμογελούσε. Εδώ και ένα λεπτό το σώμα του ήταν άθικτο. Εδώ και ένα λεπτό δεν είχε αποστερηθεί το νόημά του και τώρα, ένα λεπτό μετά, έσπασε σε χίλια κομμάτια. Εδώ και ένα λεπτό μια μάνα δεν είχε χάσει το παιδί της, η καρδιά μου δεν είχε μετατραπεί σε κόλαση, εδώ και ένα λεπτό το φόρεμα της κούκλας δεν ήταν κόκκινο. Όλα συνέβησαν ένα λεπτό μετά που έπεσε η βόμβα. Ένα λεπτό μετά που ένα βλήμα που ζύγιζε τόνους διέλυσε το κορμί ενός παιδιού 23 κιλών. Ένα λεπτό μετά που η ανθρωπότητα αυτοκτόνησε.
Κάποιος μπορεί να περιμένει πως μια πέτρα θα ξυπνήσει από ένα βαθύ όνειρο. Ποιος ξέρει? Ίσως ακόμα και οι πέτρες να ονειρεύονται. Ποιος ξέρει? Περιμένουμε. Περιμέναμε ώρες για να μπορέσουμε να βγάλουμε τους πολίτες από τα χαλάσματα των κτιρίων που γκρέμισαν οι τούρκικες βόμβες. Τα αεροπλάνα όχι μόνο σκοτώνουν αδιάκριτα παιδιά, γυναίκες και γέρους αλλά χτυπάνε και τις ομάδες διάσωσης που προσπαθούν να ανασύρουν από τα χαλάσματα τους πληγωμένους. Το Αφρίν ζει την τελευταία του μέρα χτυπημένο από ένα τέρας. Από ένα τέρας που ο τρόμος είναι η κανονικότητά του. Αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι ένας πόλεμος. Εκατοντάδες οι νεκροί στο Αφρίν αλλά κανείς σκοτωμένος από μια κοντινή σφαίρα. Όλοι θύματα από βλήματα βεληνεκούς ή από βόμβες. Εδώ δεν υπάρχει πόλεμος, εδώ το μόνο που υπάρχει είναι η ποταπότητα του τούρκικου στρατού. Η δειλία ενός αόρατου στρατού. Εδώ υπάρχει ένας κόσμος που ζει το θάνατο.
Γεννηθήκαμε σε αυτή τη χώρα. Οι κατακτητές δεν είναι αδερφοί μας. Δεν μπορούμε να έχουμε βάρβαρους για αδερφούς, μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως η ηθική έχει μεγάλη αξία. Πιστέψαμε, πιστεύουμε στην αλήθεια. Οι ψεύτες λοιπόν δεν μπορούν να είναι αδερφοί μας. Ακόμα και ανάμεσα σε εχθρούς υπάρχουν κώδικες συμπεριφοράς. Ο δικός μας εχθρός δεν έχει ούτε καν αυτό. Δειλοί.
RSS Feed
